คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : พร้อมหน้า II [ ver. ปรับความเข้าใจ ]
หลังจากนั้นสักประมาณสิบนาที
…
..
.
“เอ่อ มีอะไรรึเปล่า” สุดท้ายหลังจากเงียบไปพักใหญ่ๆผมจึงตัดสินใจถามข้อสงสัยที่ทั้งผมและพ่อวิกส์สงสัยกันความจริงผมอยากถามว่า มาทะเลาะอะไรหน้าบ้านชาวบ้านเขามากกว่าก็เหอะ
“นั่นสิ พวกนายหยุดทะเลาะกันทำไม” เสียงพ่อวิกส์ผมด้วยความเสียดายสายตาสื่อว่าอยากดูคนทะเลาะกันอีกรอบเปล่งประกายแบบกลบไม่มิด
“พ่อครับ” ผมพูดด้วยความเหนื่อยอ่อนปนละเหี่ยใจ
“อ๊ะ อยากดูพวกเราทะเลาะกันเหรอ” คุณ(พ่อ)เซนพูดเสียงตกใจแล้วหันหน้าไปทำท่าจะทะเลาะกับพี่เยียร์อีกรอบ ไม่ต้องตามใจพ่อวิกส์ขนาดนั้นก็ได้ครับ!! ผมละเอือม
“คุณเซน พี่เยียร์ พอเหอะครับเข้าบ้านก่อนดีกว่า” ผมรีบเข้าไปห้ามทัพแล้วลากทั้งสองคนเข้าบ้าน “เดย์อ่ะ” เสียงพ่อเอ่ยอย่างน้อยใจแต่ก็ยังเดินตามหลังมา ให้ตาย ตกลงผมมีพ่อรึว่ามีลูกกันแน่
ทันทีที่คุณ(พ่อ)เซนนั่งลงโซฟาตามด้วนพ่อวิกซ์ที่ทำท่าจะนั่งลงข้างๆแต่คุณเขาดันคว้าเอวพ่อผมเข้าคลุกวงในบนตักเรียบร้อย พ่อวิกส์ไม่ได้ว่าอะไรแต่กลับให้ความร่วมมืออย่างดีนอนซบอกดูจ้องการ์ตูนตาแป๋ว
ผมเชื่อแล้วล่ะว่าเขารักกันจริง
จึก จึก
หือ
“คือว่า เดย์ ไปคุยบนห้องกับพี่ได้ไหม” พี่เยียร์เจ้าของนิ้วทำท่าทางกล้าๆกลัวๆเหมือนสาวน้อยเสียจิ้น แต่ได้ข่าวว่าผมเป็นคนเสียนะครับ (แล้วผมจะขุดเรื่องเก่ามาซ้ำตัวเองเพื่อ??)
“ครับ” ว่าจบคุณพี่เยียร์ลากผมขึ้นห้องทันที ทำไมมีแต่คนเอาแต่ใจกันนะ
ทันทีที่ประตูบานใหญ่ปิดลงร่างของผมก็ถูกรอบเข้าหาอ้อมกอดอุ่น พี่เยียร์ฝักหน้าลงซอกคอผมถามเสียงอู้อี้ “
“เดย์ครับ พี่ทำอะไรให้เดย์โกรธรึเปล่าครับ” เสียงที่ฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็ยังพอจับใจความได้ก็นะ เล่นกระซิบใกล้หูขนาดนั้นแถมดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะกัดคอผมด้วยนะ
กัดทำไม พี่เป็นหมาเรอะ
“…”
“เดย์ บอกพี่หน่อยสิ” เมื่อเห็นผมเงียบไม่ตอบคำถามพี่เยียร์ก็ละใบหน้าออกจากซอกคอที่ดูดเป็นจ้ำแล้วเงยหน้าคุยกับผมตรงๆ
“ผม …”
“หืม” ใบหน้าหล่อขยับเข้าใกล้คลอเคลียไม่ห่างเหมือนลูกแมว
ดูเหมือนว่าแค่สามกว่าชั่วโมงพี่เขาจะอัพสกิลการอ้อนขึ้นเยอะนะครับ ว่ากันไหม
“…”
“อะไรนะครับ” เขาขยับหูเข้ามาใกล้ ผมรู้นะว่าพี่ยิน!! ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง!! มุมปากขยับเป็นรอยยิ้มซะขนาดนั้น!!
“ผมบอกแล้ว!!” ผมรู้สึกเหมือนใบหน้าตัวเองร้อนฉ่า ดิ้นจนหลุดจากแขนปลาหมึกแล้วซุกตัวลงใต้ผ้าห่มผืนหน้า ฮึ่ย มันน่านัก!!
“ฮะๆ ครับๆ พี่รู้แล้วว่าเดย์งอนอะไร” ใคร๊ ใครที่ไหนงอน แถวนี้ไม่มีนะ!! ผมได้แค่ตวาดในใจ พูดออกไปไม่ได้เดี๋ยวพี่เขาก็ยิ่งล้อผม เบื่อคนรู้ทัน
“แล้วน้องเดย์จะฟังคำอธิบายจากพี่ได้รึยังครับ หืม” แรงที่กดลงบนเตียงพอให้ผมเดาได้ว่าพี่เขากำลังคล่อมผมอยู่ นี่ผมผิดใช่ไหมที่หนีขึ้นมาบนเตียง เหมือนส่งอ้อยเข้าปากช้างชัดๆ!!
“ได้รึเปล่าครับ” เสียงทุ้มพร่ากระซิบที่ข้างหูถึงแม้จะมีผ้าห่มผืนใหญ่กั้นแต่มันก็ยังมีอิทธิพลให้ใบหน้าของผมร้อนกว่าเดิม ร้อนจนสงสัยว่ามันไหม้รึเปล่า
“ถ้าเงียบพี่ถือว่าเดย์อนุญาตนะ” คนเอาแต่ใจ!! คิดเองเออเอง!!
“ถ้าให้พี่เดา พี่ว่าน่าจะเป็นเมื่อคืนใช่ไหมครับ” ไม่รู้!!
“แล้วเดย์ก็เห็นตอนที่พี่ดินเนอร์กับลูกสาวของลูกค้าในร้านของน้าเซนใช่ไหม” เออ!! อ๊ะ ไม่ใช่นะ ผมไม่รู้ ๆไม่รู้อะไรทั้งนั้น!!
ผมเถียงกับความปั่นป่วนในใจ จะบ้า ผมไม่เคยขัดแย้งในตัวเองแบบนี้มาก่อนเลย!!
“พี่อยากให้เดย์รู้นะ” ไม่อยากรู้สักหน่อย!! ถึงใจจะคิดแบบนั้นแต่ผมกลับกลั้นใจเงี่ยหูฟังเต็มที่
“ถ้าพี่จำแล้วก็เดาไม่ผิด” จำอะไร เดาอะไร เอาความจริงนะ
“ถ้าตอนนั้นเดย์อยู่กับน้าเดย์ก็น่าจะได้ยินที่พนักงานคนนั้นบอกนะครับ” บอกอะไร
ฮึ่ย เอาหน้าออกไปนะ ถึงมันจะมีผ้ากั้นแต่หน้าที่ซุกลงจนริมฝีปากอุ่นร้อนของพี่เยียร์กระทบกกหู
“ที่ว่า “ผมมีคนที่รักแล้ว ถ้าไม่จำเป็นผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก” ไงครับ” อ๋อ จำได้แล้ว แต่ตอนหลังนี่พี่เติมเองใช่ไหม
“จริงเหรอครับ” ผมถามเสียงอ่อย นี่ผมเข้าใจผิดหรอกเหรอ
“ครับ แต่ว่านะ” จะพูดก็พูดให้จบประโยคสิ ครูภาษาไทยสมัยประถมไม่สอนรึไงครับ
“แต่ว่า พี่ดีใจนะที่ เดย์หึง”
“อะไร ใครหึง ไม่มี๊!!” ผมสะดุ้งเฮือกตกใจผลักอกหรือที่ไหนสักแห่งในตัวพี่เยียร์เต็มแรงถอยหลังกรูดๆเข้าไปในส่วนที่ลึกกว่าเดิม
เอ่อ รู้สึกเหมือนประตูหลังไม่ปลอดภัยครับ
“ขึ้นเสียงสูงเขาว่าโกหกนะครับ” พี่เยียร์ยิ้ม รอยยิ้มที่หายไปนาน (ได้ข่าวว่าแค่วันกว่าๆเองนะเออ)
ผมชักหลงใบหน้าเปื้อนยิ้มแบบนั้นของพี่เขาเข้าทุกทีซะแล้วสิ ผมเผลอมองหน้าพี่เขาด้วยแววตาเคลิบเคลิ้มก่อนรู้สึกตัวแต่ไม่ทันซะแล้ว พี่เขาอยู่ใกล้เกินกว่าจะหลบทัน!!
“พะ พี่ครับ ถอยไปก่อนนะ” ผมพยายามทำใจดีสู้พี่เขาแต่ดูเหมือนว่ายิ่งห้ามก็ยิ่งยุ
“จนกว่าจะบอกว่าเชื่อ…”
“เชื่อครับ แล้วเชื่อแล้ว!!” ผมเชื่อตั้งแต่พี่ดึงผมเข้าไปกอดตอนอยู่หน้าประตูแล้วพี่!!!
“พี่ดีใจจัง มามะคนดี มาให้พี่กอดหน่อยสิ” คนนะเฮ้ยไม่ใช่หมาจะได้เอารอยยิ้มใสๆมาล่อเหมือนขนมแล้วผมจะวิ่งเข้าไป
หา!! อะแฮ่ม ถึงแม้ว่าใจผมจะไปแล้วสักครึ่งหนึ่งก็เหอะนะครับ
แล้วท่าทางแบบนั้นอีก
พี่เยียร์ที่โคตรสุภาพบุรุษของผมหายไปไหน!!
“เร็วๆสิ” มีการกวักมือเรียกอีกแหน่ะ
“พี่บอกว่าจะปล่อยผม” ผมต่อรองแต่คนตรงปลายเตียงทำแค่เลิกคิ้มขึ้นสูงก่อนถามเสียงหวาน
“พี่พูดตอนไหนเหรอ” !!
“มาสิ เร็วๆ อย่าให้พี่เข้าไปหานะ” แสร้งหรือกำลังหมดความอดทนจริงละนั่น พี่เยียร์เริ่มคิ้วขมวดแต่ก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น
หรือผมควรเข้าไปหานะ
“พี่แค่กอดครับ” ส่งเสียงล่อมาอีกแล้ว
“ครับ” สุดท้ายผมก็ใจอ่อน!! คลานเข้าไปหาอ้อมแขนที่มองแล้วคิดว่ามันน่าจะอุ่น มองเจ้าตัวที่แย้มยิ้มขึ้นเยอะกว่าเดิมแล้วแอบบคิด
วงแขนน่าซบดีนะ เผลอใจคิดก่อนเสียงในใจจะดังสวน นี่ตูเบี่ยงเบนแล้วเรอะ!!
ผมสับสนตัวเองจริงๆด้วย!!
“อือ เด็กดี” ร่างทั้งร่างของผมหายเข้าไปในวงแขนอุ่นที่ผมคิดว่ามันอุ่นจริงๆด้วย
สัมผัสอุ่นที่ดูเหมือนว่าแค่วันเดียวผมจะคิดถึงมันซะเหลือเกิน กลิ่นหอกอ่อนๆลอยปะทะจมูกทำให้ผมเคลิ้ม
“พี่รักเดย์นะ” เสียงอุ่นกระซิบกระซาบด้วยระดับเสียงให้เราได้ยินแค่สองคน
“อือ” ผมเผลอขานรับเบาๆ
“พี่คิดถึงเดย์นะ”
“อื้อ” ผมซุกเข้าอกอุ่น
“พี่เสียใจนะที่เดย์ไม่เชื่อใจพี่”
“อา อือ” ผมคราง หนังตาเริ่มหย่อน
ตอนนี้ผมเริ่มจะง่วงแล้วล่ะ
“เป็นแฟนกับพี่นะ”
“อื้อ”
“ขอบคุณครับ”
“…” ผมไม่รู้แล้วว่าพี่เขาพูดว่าอะไร หูผมเริ่มปิดการับรู้แล้ว
แต่เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนผล็อยหลับไปจริงๆนี่มัน…
“ไม่นะ!! ฉันไม่ยกเดย์ให้หรอก!!!”
พ่อวิกส์…
ความคิดเห็น