คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : just friends
' I have something I want to tell you..but you have to promise never to tell anyone. '
' I promise.. '
' Do you swear on your life? '
' I swear on my life ;) '
' Got a secret..
can you keep it? '
มนุษย์ผู้ชายที่เรียกตัวเองว่า 'เพียซ' กำลังยืนหน้าบึ้งมองเด็กหนุ่มที่อายุเท่ากันตรงหน้าอย่างพิจารณา ส่วนสูงที่เพียซมีมากกว่า หน้าตาที่สมความเป็นชายกว่าและรูปร่างที่ดูแข็งแรงกว่าไม่ได้ทำให้เขาสู้แรงของคนตัวเล็กตรงหน้าได้เลย แขนสองข้างของเขาถูกรวบไว้ด้วยมือของ 'ปีใหม่' คนที่ถูกกล่าวถึงก่อนหน้านี้...เจ้าของใบหน้าเรียวหวานที่เรียบนิ่งและไม่เคยแสดงอารมณ์ใดออกมาชัดเจน ผู้ชายที่กลายเป็นขวัญใจของเพศเดียวกันเกือบครึ่งค่อนโรงเรียนเพียงเพราะผิวขาวๆน่ากัดนั่น ถึงจะมีกล้ามที่พอดีตัวและทำให้ดูเป็นชายขึ้นมาหน่อยแต่ก็ถูกกลบด้วยดวงตากลมโตที่สวยจนผู้หญิงอิจฉา ขนตางอนยาวเป็นแพ จมูกโด่งรั้นเล็กๆ ยังไม่รวมถึงปากบางได้รูปและแก้มที่ขึ้นสีชมพูระเรื่ออ่อนๆ เกิดเป็นผู้หญิงได้สบาย...
" นี่! ปล่อยได้แล้วมั้ง "
สายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่บนมือของตัวเองที่ถูกกุมไว้โดยไอ้ผู้ชายหน้าสวยข้างห้อง เอากับมันสิ! ปีใหม่ยังคงยืนตีหน้ามึนไม่ได้สะทกสะท้านเลย เพียซได้แต่พ่นลมหายใจพรืดใหญ่ก่อนจะยกขายันอีกคนเบาๆ ใจจริงอยากจะถีบไปสักเปรี้ยง = =+ มันมักจะเนียนทำอะไรแบบนี้กับเขาเสมอจนบางทีก็อดแค้นไม่ได้ว่าทำไมคนอ้อนแอ้นอย่างมันถึงไม่เคยโดนเมะในโรงเรียนลวนลามซะที
" ถ้าเป็นมือไอกรานต์คงชอบใช่มั้ยล่ะ?.. "
คนถูกพูดถึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ดูเหมือนคนฟังจะประหม่ากับหน้าที่โน้มลงมาหาเขายิ่งกว่าคำถามที่ชวนกดดันนั่นซะอีก คือ.. แกพูดอย่างเดียวไม่ต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้ได้มั้ยเล่า T_T//
" ก..เกี่ยวอะไรกับสงกรานต์ -*- "
" อย่าถามทั้งๆที่รู้สิ "
" ไม่เห็นจะรู้เลยว่าทำไมแกชอบพูดถึงสงกรานต์แบบนั้น "
" ..งั้นแบบนี้รู้รึยัง " ไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรต่อริมฝีปากบางก็นาบจูบลงบนปากของเขาอย่างรวดเร็ว แขนที่ถูกล็อคไม่ให้หนีไปไหนทำให้เขาได้แต่เบิกตากว้างตกใจกับรสจูบร้อนๆที่ไม่คิดว่าชาตินี้จะได้รับจาก..ผู้ชายด้วยกัน! เพียซเริ่มนิ่วหน้าเพราะแรงบีบที่มือมันเพิ่มน้ำหนักขึ้นตามจูบที่ลุกล้ำเข้ามาจนเขาอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายไปซะตรงนี้ เหมือนอีกคนจะรู้เลยค่อยๆคลายมือออกแต่ไม่วายรั้งเอวเขาให้ขยับเข้าไปหาตัวเองโดยที่ริมฝีปากคู่นั้น.. ยังไม่ห่างจากกันเลย คนตัวสูงพยายามจะเคลื่อนตัวหนีจนหลังไปชนเข้ากับผนังห้องครัว เป็นสัญญาณเตือนกลายๆกว่าเขาคงหนีไปไหนไม่ได้แล้ว เพียซอยากจะยกมือผลักอกคนตรงหน้าออกแล้วปล่อยหมัดใส่หน้าหวานๆที่นิ่งราวกับตุ๊กตาหุ่นปั้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี เขาอยากจะต่อต้านจูบนั้นมากกว่าเคลิ้มไปกับมันแบบที่เป็นอยู่ เขา.. เขาจะทำแน่ๆถ้าไม่ติดว่าตอนนี้อิสรภาพและเรี่ยวแรงมันถูกลืนหายไปพร้อมกับจูบที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นบุหรี่จางๆอยู่ทั่วโพรงปาก ..
ไม่รู้ว่าพวกเขามีอิทธิพลต่อกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ไอ้ความรู้สึกที่ทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวนั่นก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ รู้แค่ว่ายังอยากจะสัมผัส .. มือที่ยันผนังห้องในตอนแรกถูกสอดมาใต้เสื้อยืดสีน้ำตาลเอิร์ธโทนของเพียซจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก อยากจะเป็นเจ้าของ .. ผละจูบออกก่อนจะลากลิ้นสากๆเลื่อนต่ำลงมาขบเม้นแผ่วเบาที่ซอกคอขาวจนขึ้นจ้ำแดง และอยากจะครอบครอง ขึ้นไปอีก มากขึ้นไปอีก...
" อื้อ.. ปีใหม่.. "
เพียซเริ่มหายใจถี่ขึ้นพลางเรียกสติกลับมาจากการกระทำบ้าๆที่ชักจูงเขาให้เคลิ้มตามไปอย่างง่ายดาย ไม่ใช่เพราะใบหน้าและรูปร่างที่เหมือนกับอีกคนชนิดแยกไม่ออกว่าใครโคลนนิ่งใคร แต่เป็นเพราะเขานั่นแหละ.. จูบของเขา สัมผัสของเขา กลิ่นโคโลญอ่อนๆที่ติดตัวเขาไม่ว่าเหงื่อจะออกเยอะแค่ไหน ความรู้สึกแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำ
หยุดสิ
นายหยุดเขาได้ถ้านายจะทำ..
ฟรึ่บ! เพียซผลักใหม่ออกทันทีที่ได้ยินเสียงในหัวบอกมาแบบนั้น
" เพราะฉันไม่ใช่มันหรือไง.. "
ผมดันประตูห้องเพียซออกมาด้วยสีหน้าที่อธิบายไม่ถูก รู้แค่ตลอดทางเดินไม่มีใครกล้าเอ่ยปากทัก ตอนนี้สารพัดความคิดที่ตีกันอยู่ในหัวทำให้จากที่หงุดหงิดเป็นทุนเดิมอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ หลังจากวันนี้ไปมันจะให้อภัยกับสิ่งที่ผมเพิ่งทำลงไปรึเปล่า..? คำถามมากมายประดังเข้ามาจนอยากจะผ่าสมองออกไปให้รู้แล้วรู้รอด ผมเดินผ่านเสียงโหวกเหวกเจี๊ยวจ๊าวของบรรดาเพื่อนในอพาร์ทเม้นที่แย่งกันพูดจนจับใจความประโยคที่ได้ยินไม่ทันและทิ้งร่างเอื่อยๆของตัวเองลงบนเตียงทันทีที่เข้ามาถึงห้อง ปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงช้าๆ.. วางทุกอย่างทิ้งไว้เบื้องหลังทำนบที่แสนจะยุ่งเหยิง .. น่าตลกชะมัด
ผมมักจะชินกับการนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวพร้อมกับปากที่คาบแปรงสีฟันไปยืนเคาะประตูระเบียงห้องมันเพื่อขอยืมใช้ห้องน้ำทุกเช้า
ชินกับการต้องรอกลับบ้านพร้อมกันทุกเย็น
ชินกับการบังคับให้มันเลี้ยงไอติมร้านประจำข้างอพาร์ทเม้นท์
ชินกับการที่ตกลงกันไม่ได้ว่าจะดูหนังเรื่องอะไรจนสุดท้ายผมก็ต้องตามใจมัน
ชินกับสายตาดุๆที่ใช้สำรวจรอยฟกช้ำบนหน้าผมเวลาที่เพิ่งไปมีเรื่องกับใครแล้วกลับมาให้มันทำแผล
ชินกับการที่มีภาพมันเข้ามาวนเวียนอยู่ในหัวตลอดเวลา
และชินที่ต้องรับรู้ว่าคนที่มันชอบ .. ไม่ใช่ผม
ความคิดเห็น