คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่4เสียงดนตรีและน้องสาว
“นี้พรุ้งนี้มารวมตัวกันที่นี้ด้วยนะ”อาร์ฟิเลียพูด
“เอ๋?”ทุกคน
“เอาน่า!มาด้วยละโอเคพรุ้งนี้ตอนหกโมงเช้าโอเคบ๊ายบาย~”อาร์ฟิเลียพูดจบแล้วไปเลยทุกคนได้แต่ยืนงง
ณ บ้านโทโมโยชิ
“เฮ้อ~”กาเซลถอนหายใจออกมา
“นี้เธอเป็นอะไรเนี่ยถอนหายใจมา100รอบแล้วนะ(นับด้วยหรอ= =)”เบิร์นพูด
“ก็มันหนักใจนี้จอมเวทย์แห่งไฟก็ยังไม่เจอเลยแล้วก็เรื่องอะไรอีกต้องมากมาย”กาเซลพูด
“แล้วไม่มีข้อมูลของคนๆนั้นบ้างรึไง”เบิร์นถาม
“ก็ไม่มีนะสิ”กาเซลพูด
“แล้วพ่อกับแม่ของเค้าละไม่มีหรอ”เบิร์นพูด
“จำได้ว่าอาร์ฟิเลียบอกว่าพ่อกับแม่ของเค้าตายไปแล้ว ตายไปตั้งแต่เค้าเป็นจอมเวทย์ผู้พิทักษ์วันแรกเลยรู้สึกว่าหลังจากที่เค้าได้ตำแหน่งพอกลับบ้านไปก็เจอกับพ่อแม่ตนเองที่จมอยู่ในกองเลือด..”
“..”
“..รู้สึกว่าคนที่ฆ่าพ่อแม่ของเค้าจะเป็นจอมเวทย์โรคจิตที่มีข่าวอยู่ในตอนนั้น จะฆ่าเฉพาะคู่สามีภรรยาที่มีลูกแล้ว ข่าวบอกว่าฆ่าไปแล้วหลายศพ..”
“..แล้วพ่อแม่ของเค้าคนนั้นนะเป็นรายสุดท้ายที่ถูกฆ่าเพราะหลังจากที่ฆ่าเค้า2คนนั้นจอมเวทย์โรคจิตนั้นก็ตายอยู่ที่นั้นเลย..ไม่รู้ว่าตายได้ไงแต่ทุกคนสันนิฐานว่าคนที่ฆ่าจอมเวทย์คนนั้นจะเป็น..จอมเวทย์ผู้พิทักษ์..แห่งไฟ..”
“..หลังจากนั้นข้อมูลของเขาก็หายไปพร้อมกับตัวของเขาคนที่เป็นคนถือข้อมูลของเขาก็เห็นบอกว่าโดนทำให้สลบแล้วพอเขาตื่อขึ้นมาข้อมูลก็หายไป”กาเซลพูด
“O_O||”ตอนนี้หน้าเบิร์นซีดมาก(เป็นไข่ต้มแล้ว= =)
“คนที่อยู่แถวนั้นก็ไม่ค่อยมีใครรู้จักกัน จะรู้ก็แค่สีผมกับชื่อในโลกเวทย์มนต์”กาเซลพูด
“แล้วไม่มีพี่น้องเลยหรอ”
“ก็มีนะมีน้องผู้หญิงอยู่คนนึง”
“แล้วทำไมไม่ถามน้องของเขาละ”
“เห็นว่าตอนที่กลับไปที่บ้านแล้วเจอกับพ่อกับแม่ที่จมกองเลือดก็เกิดอาการช็อก(เขียนถูกปะเนี่ย= =)ทำให้เสียงของเค้าหายไปแล้วก็ถูกรับไปอยู่ในความดูแลของบ้านหลังนึง”
“แย่จังเลยนะ”
“อืม”
“แล้วชื่ออะไรละจอมเวทย์ผู้พิทักษ์คนนั้นนะ”
“ชื่อว่า...(แล้วกาเซลก็มองเบิร์น)เบิร์น..ผมสีแดงเพลิง..”
“ชะ..ชื่อเบิร์นผมสีแดงเพลิงเหมือนฉันงั้นหรอ||”เบิร์นตกใจ
“อะ..อืม” ไม่ใช่มั้ง;;กาเซลพูดแล้วก็คิดในใจ
‘รู้สึกแปลกๆเหมือนจะนึกอะไรออกแต่คงไม่ใช่มั้ง’เบิร์นคิด
“เรื่องนี้ช่างมันเถอะ..พรุ้งนี้เห็นว่าอาร์ฟิเลียจะไปหาจอมเวทย์กลุ่มหนึ่งนะเลยชวนพวกเราไปด้วย”
“ที่บอกเมื่อเย็นนะหรอ”
“อืม”
เช้าวันรุ่งขึ้น ณ หน้าโรงเรียนไรมง(แต่งไม่ออกตัดแม่งเลย= =)
“เฮ้!ทุกคนรอนานมั้ย”อาร์ฟิเลียพูดแล้ววิ่งเข้ามาหาทุกคน
“ไม่นานไม่นานเลยจนอยากจะถีบใครบางคน= =*”กาเซลพูด
“แหะๆโทษทีๆไปกันเถอะ”อาร์ฟิเลียพูดแล้วก็รีบขึ้นรถ(รถมาจากไหนไม่รู้= =)
ณ ในตัวเมืองโตเกียว
ปรื้น~~จ๊อกแจ๊ก~
“นี้ๆจะไปไหนกันหรอ”เอนโดถาม
“เดี๋ยวถึงก็รู้เองแหละน่า= =”อาร์ฟิเลียพูดด้วยสายตาที่ง่วงๆ(จะหลับอยู่และ= =//อาร์ฟิเลีย)
“เออ^^;;”เอนโด
“เฮ้อ~นั่งเงียบๆแล้วก็รอต่อไป”อาร์ฟิเลียพูดแล้วก็นอนต่อ
“.....”หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย(นี้แกไม่มีอะไรจะแต่งหรือไง= =)(yes!//ผู้แต่ง)
ณ บ้านหลังหนึ่ง(หรือคฤหาสน์หรือปราสาท.\[]/.)
“ว้าก!O\[]/O”ทุกคนตกใจ
“ตกใจอะไรของพวกนายเนี่ย”อาร์ฟิเลียพูด
“มันใช่บ้านหรอเนี่ย=.=;;”เอนโดพูด
“ก็บ้านนะสิ= =”อาร์ฟิเลียพูดแล้วก็กดที่ปุ่มข้างจอที่อยู่ข้างประตูบ้าน
อี๊ต~~
หลังจากที่อาร์ฟิเลียกดที่ปุ่มข้างจอที่อยู่ข้างประตูก็มีหน้าคนขึ้นมา
‘พวกคุณเป็นใครค่ะ’
“พวกเราเป็นเพื่อนของเจ้าของปราสาทนี้ค่ะ”เคียวพูด
‘จะเรียนคุณนาย..อะ เอ๊ย..คุณหญิงให้ทราบค่ะ^^;;’หลังจากนั้นคนนั้นก็ออกจากจอไปแล้วก็มีใครคนนึงเข้ามา
‘ไงเคียวไม่ได้เจอกันนานเลยนะอาร์ฟิเลีย’เค้าคนนี้ใส่ชุดสีแดงผมสีน้ำตาล
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจ๊เอ๊ย!พี่เปิดประตูให้เราหน่อยสิ”อาร์ฟิเลียพูด
‘เมื่อกี้เรียกเจ๊ใช่มะ=.=แต่ช่างเถอะ’เมย์โกะพูดแล้วก็กดปุ่มอะไรบางอย่างทำให้ประตูเปิดออก
“ขอบคุณค่ะเดี๋ยวค่อยคุยกันข้างในนะ”เคียวพูด
‘จ้าขึ้นรถไฟเข้ามานะจะได้เร็วๆ’เมย์โกะพูดแล้วก็ปิดจอไป
“เอ้า ยืนอึ้งอะไรอยู่เข้ามาได้แล้ว”อาร์ฟิเลียพูด
“อะ..อืม”ทุกคนพูด
“เดี๋ยววพวกเราไปขึ้นรถไฟกันต่อนะ”เคียวพูด
“รถไฟ?”ทุกคนงง
“ก็รถไฟในบ้านหลังนี้ไง^^”เคียวพูด
“หา!?”ทุกคนตกใจ
หลังจากนั้นทุกคนก็นั่งรถไฟจนมาถึงหน้าบ้าน=.=;;
“เอาละเข้าไปกันเถอะ”เคียวพูดแล้วก็เปิดประตูเข้าไป
แอ๊ด~~~
“ยินดีต้อนรับสู่บ้านโวคาลอยด์ค่ะ”พอเข้าไปก็มีคนมายืนต้อนรับอยู่รอบๆ
“คุณพี่อยู่ที่ไหนหรอจ๊ะ”เคียวถามคนที่มายืนต้อนรับ
“อยู่ที่ห้องโถงด้านในค่ะ”เธอคนนั้น
“ขอบคุณนะ^^”
แล้วทุกคนก็เดินเข้าไปในห้องโถงนั้น
แอ๊ด~~~
ทันใดนั้นพอเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับคน8คนที่นั่งอยู่ที่โซฟายาว2ตัว(ตัวนึงนั่ง4คน(ตัวนึงด้านข้างหันเข้าหาประตูด้านหน้าหันเข้าหาทีวี(ไคโตะ กาคุโปะ เมย์โกะ ลูกะนั่ง)อีกตัวด้านหน้าหันเข้าหาประตูด้านข้างหันเข้าหาทีวี(มิกุ กุมิ ริน เลนนั่ง))
“อะ!มากันแล้วค่ะพี่ค่ะ^O^”คนที่ผมสีฟ้าอมเขียวเสื้อสีเทากระโปรงสีเทาขอบเสื้อกับเนคไทสีเดียวกับผมพูดกับคนสี่คนที่นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัว
“อ้าว!มากันแล้วหรอ^^”คนที่เจอกันที่จอหน้าบ้านพูดขึ้น
“แล้วพวกนั้นใครนะเยอะจัง=.=”คนที่ผมสีน้ำเงินเสื้อสีขาวกางเกงสีน้ำตาลพันผ้าพันคอสีน้ำเงินมองแล้วทำให้คิดว่า‘คงหนาวมั้ง’ทุกที=.=
“เพื่อนของฉันเองนะเป็นทีมฟุตบอลของโรงเรียนไรมง”เคียวพูด
“นี้ขอแนะนำให้รู้จักนะพวกเค้าทั้ง8คนนี้คือVocaloidเป็นทีมเสียงดนตรีอันดับ1ของโลกเวทย์มนต์”อาร์ฟิเลียพูด
“ยินดีที่ได้รู้จักนะพวกก็คือทีมโวคาลอย์เป็นทีมเสียงดนตรีอันดับ1..ฉันชื่อว่า ‘ซากิเนะ เมย์โกะ’แล้วก็เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ด้วย ”(เจ๊ใหญ่ของบ้าน= =;;)
“ฉันชื่อว่า ‘ชิอน ไคโตะ’ ”(นามสกุลเดิม‘บากะ’(แปลว่าบ้า))
“ข้ามีนามว่า ‘กามุอิ กาคุโปะ’ ”(ไปสมัยเอโดะและ= =;;)
“ฉันชื่อว่า ‘เมกุริเนะ ลูกะ’ ”(คุณๆปลาทูแช่แข็ง= =;;)
“ฉันชื่อว่า ‘เม็กพอยด์ กุมิ’ ”(สาวน้อยผู้ทันสมัย(ดันเข้ากับคนสมัยเอโดะได้ดี= =;;)
“ฉันชื่อว่า ‘คากามิเนะ ริน’ ”(kokoro>.<)
“ฉันชื่อ ‘คากามิเนะ เลน’ เป็นฝาแฝดกับรินเป็นแฝดน้องนะ”(น้องโชตะค่อน^.^)
“ส่วนฉัน ‘ฮัทสึเนะ มิคุ’ (ต้นหอม^^)พวกเราขอฝากตัวด้วยนะ^^แล้วชื่ออะไรกันบ้างละ”
“ฉันเอนโด มาโมรุเป็นกัปตันทีม ส่วนคนนั้นชื่อ~~บลาๆๆๆๆๆๆๆอีหย่าๆหยองแหย็งปู๊ดป๊าดๆๆกึกกักๆๆถุยๆๆ~~~ตู้ม!(ฉากเดิมเลย= =;;)”เอนโดแนะนำตัวทุกคน
“แล้วก็นี้จะแนะนำให้รู้จักนะ ‘ซูซึโนะ ฟูสึกิ’ เป็นจอมเวทย์ผู้พิทักษ์ชื่อ ‘กา เซล’ ”เคียวพูด
“อ๋อ ที่ว่าหายไปจากโลกเวทย์มนต์แล้วมาอยู่ที่โลกมนุษย์นะหรอ”มิกุพูด
“อืม ใช่แล้วๆ”เคียว
“^^”มิกุ
“แล้วพวกเธออยู่เผ่าไหนกันละ”คิโดพูด
“พวกเราไม่มีเผ่าหรอกนะ”มิกุ
“เอ๋!?”ทุกคนตกใจ
“ถ้ามีก็คงจะเป็นเผ่ามนุษย์นั้นแหละ”กุมิ
“แต่ไม่ใช่หรอกนะพวกเรามีร่างกายเป็นมนุษย์แต่ไม่ใช่มนุษย์”ริน
“พวกเรานะเป็นโปรแกรมนะ”เลน
“มะ..ไม่จริงพวกเธอก็มีชีวิตนิจะเป็นโปรแกรมได้ไง”เอนโดพูด
“ก็ที่จริงพวกเราก็เป็นแค่โปรแกรมทรรมดาที่ไม่มีจิตใจไม่มีความรู้สึกแต่คนที่สร้างพวกเรานะเค้าได้สร้างสิ่งๆหนึ่งที่เรียกว่า‘หัวใจ’ให้กับพวกเราทำให้พวกเรามีความรู้สึกไม่ใช้โปรแกรมธรรมดา”เมย์โกะพูด
“แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์ยังขาดไปอีกอย่าง”ลูกะ
“?”ทุกคนงง
“...ชีวิต...”กาคุโปะ
“เพราะว่าเป็นโปรแกรมทำให้ไม่มีร่างกายที่แท้จริงมันก็เหมือนกับไม่มีชีวิต”ไคโตะ
“แต่..แค่นี้ก็ดีแล้วละถึงจะไม่มีชีวิตแต่แค่มีตัวตนก็พอแล้ว^^”มิกุพูดแล้วทุกคนก็พยักหน้าแล้วเคียวก็พูดขึ้นมาว่า
“แล้วเค้าคนนั้นไม่อยู่หรอ”อาร์ฟิเลียพูดถึงใครบางคน
“เค้าคนนั้น?..อ๋อตอนนี้ออกไปข้างนอกนะเดี๋ยวก็คงกลับมาแล้วละ”กุมิพูด
“ใครกันหรอเค้าคนนั้นนะ?”กาเซลถาม
“เป็นคนที่รับมาอยู่ในความดูแลนะก็น้องสาวของจอมเวทย์ผู้พิทักษ์แห่งไฟไงพวกเค้านี้แหละที่เป็นคนรับไปดูแลแล้วเห็นว่าตอนนี้พูดได้แล้วด้วยก็เลยมาที่นี้อะนะ”อาร์ฟิเลียพูด
“อืม”
“แล้วพวกเรามาที่นี้ก็เพื่อจะมาชักชวนพวกเค้ามาให้ช่วยเป็นกำลังในการกำจัดปราสาทแห่งความมืดด้วย”เคียวพูด
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นพวกเรานะช่วยเต็มที่อยู่แล้วละนะ^^”รินพูด
“ใช่แล้วละ”พวกโวคาลอยด์พูด
“รินพูดยังไงฉันก็ทำอย่างงั้นแหละ”เลนพูด
“ขอบใจมากนะ^^”เคียวพูด
“พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่ป1แล้วนะจะช่วยกันสักหน่อยก็ไม่แปลกนิ”มิคุพูด
แอ๊ด~~~
เสียงประตูดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองกันหมดก็พบกับเด็กผู้หญิงคนนึงเธอคนนั้นมีดวงตาและผมเป็นสีชมพูอ่อนแววตาของเธอดูเศร้าสร้อย
“กลับมาแล้วค่ะ”
“อะโคเบนิมานี้สิ นี้เพื่อนของพวกพี่เองมาแนะนำตัวให้เค้ารู้จักสิ”เมย์โกะพูด
โคเบนิพยักหน้าแล้วพูด“นางุ..อ่ำไม่สิ~(เธอพูดเบาๆ)โคเบนิค่ะ ชื่อในโลกเวทย์มนต์เอลค่ะเรียกว่าโคเบนิจะดีกว่านะค่ะ ฝากตัวด้วยค่ะ(เอ้าโค้ง~)”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ^^”เคียวพูด
“ค่ะ^^”โคเบนิรับคำแล้วมองดูคนรอบๆแล้วสายตาของโคเบนิก็ไปสดุล(เขียนถูกไมเนี่ย(จะตกไทยเปล่าว่ะ= =;;)//ผู้แต่ง)เข้ากับ....เบิร์น
“พะ..พี่ชาย..”โคเบนิพูดเบาๆแต่ทุกคนก็ได้ยินจึงมองไปตามสายของเธอ
“..ไม่ผิดแน่พี่ชาย ฮึก..พี่ชายตัวจริง ฮึก..พี่ชาย!~”ระหว่างที่โคเบนิพูดน้ำใสๆก็ค่อยๆไหลอาบแก้มของเธอแล้วโคเบนิก็เข้าไปกอดเบิร์น แล้วที่โคเบนิพูดก็ทำให้ทุกคนตกใจเช่นกันถ้าคนๆนั้นเป็นพี่ชายของโคเบนิละก็ ก็แสดงว่าคนๆนั้นก็คือ...จอมเวทย์ผู้พิทักษ์แห่งไฟ
“เอ๋!เหวอ~!?”ที่โคเบนิพูดก็ทำให้เบิร์นตกใจเหมือนกันแล้วเบิร์นก็ไม่ได้ตั้งหลักทำให้ล้มลงไป(ฉากเดียวกับแฟรี่เทล ตอนที่ลิซาน่ากระโดดกอดนัตสึแล้วล้มลงไป(ภาค2ตอนที่95ชื่อตอนลิซาน่า))
ตุ้บ~!
ร่างของทั้ง2คนล้มลงกับพื้นร่างของโคเบนิค่อมร่างของเบิร์นแววตาที่เศร้าสร้อยแฝงความดีใจไว้ลึกๆจองมองเบิร์นอย่างไม่ละสายตาเบิร์นก็จองกลับอย่างตกใจทำอะไรไม่ถูกทุกคนก็ไม่รู้ควรจะทำอย่างไรได้แต่อึ้ง ตอนนี้มีแต่ความเงียบปกคุมไม่มีใครพูดอะไรมีแตเสียงของโคเบนิเท่านั้นถึงจะเบาๆไม่ดังมากแต่เพราะความเงียบทำให้เสียงก้องอยู่ในห้อง
“ในที่สุดก็ได้เจอ..หนูนะ..หนูนะ..รอพี่อยู่ตลอด..รอพี่อยู่ตลอดเลย..เชื่อว่าซักวันพี่จะกลับมา แล้ว..ในที่สุด..ในที่สุด..ก็ได้เจอพบกัน..อีกครั้ง”โคเบนิพูดทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่ยอมหยุด
“..อะ..อะไรนะ..ธะ..เธอ..หมายความว่ายังไงกัน”เบิร์นอย่างตกใจ
“ก็พี่ไงทำไม..พี่ชายพูดเหมือนจำหนูไม่ได้เลยละ”โคเบนิพูดด้วยใบหน้าเศร้าๆ
“ฉันน่านะพี่เธอ?”
“ก็พี่เป็นพี่หนูไงละ”
“อะไรกันฉันพึ่งรู้จักเธอเมื่อกี้เองนะ”
“อะไรกันพี่ชายลืมหนูไปแล้วหรอไม่นะอย่าลืมหนูไป”โคเบนิเข้ากอดเบิร์นแน่นแต่เบิร์นก็ผลักเธอออก
“ขอโทดนะแต่ฉันไม่เคยรู้จักเธอจริงๆเธอคงจำผิดแล้วละ”เบิร์นพูดแล้วเดินถอยออกน้ำตาของโคเบนิยังไหลออกมาใหยุด
“O_Oไม่จริงน่า..พี่ชาย....”
จากผู้แต่ง(ตัดงี้?)
เสร็จแล้วจ้าเอาไปอ่านซะ(มันดูเหมือนไม่เสร็จวะ= =;;)แหมกว่าจะได้แต่งคิๆ^^(ก็แกเล่นดูการ์ตูนรวดเดียวเลยนี้หว่า= =)ฮะๆๆ^^;;งั้นแค่นี้นะบท5ยังไม่ได้แต่งเลยตอนนี้ยังไม่มีอะไรทำต้องรีบ^O^/(ไม่มีการ์ตูนให้ดูสิไม่ว่า= =;;)เม้นด้วยละ^.^
ความคิดเห็น