Chapter 9
ในตอนเย็น คยูฮยอนพาร่างที่เต็มไปด้วยความอ่อนล้าในหัวใจมาหาผู้เป็นที่รักที่หอพัก ร่างสูงหยุดยืนอยู่หน้าห้องอย่างชั่งใจ เค้าควรจะทำหน้ายังไงเวลาเจอพี่ซองมิน ความน้อยใจ ความไม่เข้าใจมันสุมอยู่เต็มอก เค้าสองคนเพิ่งจะคบกันได้ไม่กี่วัน คยูฮยอนก็ไม่อยากให้มีเรื่องใดๆมาสร้างความหมางใจ
ก๊อก ก๊อก
มือหนาเอื้อมมือไปเคาะประตู เค้าสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะปรับสีหน้าให้ร่าเริงเพื่อไม่ให้พี่ซองมินผิดสังเกตุและรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย
“ มาแล้วเหรอ ช้าจัง ฉันรอตั้งนานแหน่ะ ”
ร่างเล็กเจ้าของโผล่หน้าออกมาพร้อมรอยยิ้มหวานที่ตั้งใจส่งมอบให้คนรัก วันนี้ซองมินโทรนัดคยูฮยอนมาทานข้าวที่หอ ที่สำคัญวันนี้ซองมินลงมือทำกับข้าวเองด้วย
“ รถมันติดฮะเลยมาช้า ”
คยูฮยอนอธิบายให้ฟังซึ่งซองมินเองก็พยักหน้ารับ ก่อนจะสอดแขนเข้าคล้องกับแขนร่างสูงอย่างเอาใจ
“ อืม ช่างมันเถอะ หิวหรือยัง ฉันทำอาหารไว้เพียบเลย ”
ร่างเล็กยิ้มให้แล้วพาคนรักไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร
“ ไม่รู้ว่าจะถูกปากนายรึเปล่า แต่ฉันทำสุดฝีมือเลย ”
ซองมินยกจานอาหารน่าตาน่าทานหลายจานมาวางไว้ที่โต๊ะ คนร่างสูงลุกขึ้นจะไปช่วยยกอาหารแต่ถูกห้าม แถมยังถูกสั่งให้นั่งรอที่โต๊ะเฉยๆ ไม่ใช่อะไรหรอก แต่ซองมินกลัวว่าคยูฮยอนจะซุ่มซ่ามจนทำตกพื้นอดกินต่างหาก
“ มาแล้ว ลงมือได้ ”
ซองมินหยิบช้อนขึ้นมาเป็นการเริ่มต้นอาหารมื้อนี้ ร่างเล็กตักโน่นตักนี่ป้อนให้คยูฮยอนไม่หยุด
“ อร่อยมั๊ย ”
คยูฮยอนที่ไม่สามารถตอบออกมาเป็นคำพูดได้เพราะในปากเต็มไปด้วยอาหารหลายอย่างที่คนน่ารักป้อนให้ จึงได้แต่พยักหน้ารัวๆและชูนิ้วโป้งบ่งบอกว่ายอดเยี่ยม
“ อร่อยก็กินให้หมดนะ ”
ที่วันนี้ซองมินเอาอกเอาใจคยูฮยอนเป็นพิเศษก็เพื่อจะถามเรื่องอาจารย์อีทึก มันอาจจะเป็นการกระทำที่นิสัยไม่ดีแต่ซองมินก็ยังเลือกที่จะทำ เค้าอยากรู้จริงๆนี่นาว่าคยูฮยอนกับอาจารย์อีทึกรู้จักกันแบบไหน
พอทานอาหารเย็นเสร็จ ซองมินก็ให้คยูฮยอนไปนั่งดูทีวีรอที่โซฟาตัวเล็ก ก่อนที่ตัวเองจะไปล้างจานที่ครัว ระหว่างที่ล้างจาน สมองก็คิดไปด้วยว่าจะเปิดฉากถามคยูฮยอนยังไงดีนะถึงจะไม่ให้คยูฮยอนเสียความรู้สึก ร่างเล็กมัวแต่คิดอะไรเพลินจึงไม่ทันสังเกตว่ามีคนเจ้าเล่ห์แอบย่องเข้ามาในครัว และกว่าจะรู้ตัวเอวบางก็ถูกรวบไปอยู่ในอ้อมแขนแกร่งซะแล้ว
“ อ๊ะ คยู ตกใจหมดเลย ทำไมไม่ไปดูทีวีรอล่ะ ”
ซองมินหันไปดุคนที่โอบเค้าไว้จากด้านหลัง เล่นแผลงๆแบบนี้หัวใจวายตายทำไง
“ ให้ผมช่วยมั๊ย ”
คยูฮยอนกอดคนตัวเล็กของเค้า พลางกดจมูกลงสูดความหอมอ่อนๆที่ขมับอย่างรักใคร่ ถึงวันนี้จะเจอเรื่องอะไรต่างๆมาเยอะจนพาลให้เหนื่อยใจ แต่ยังไงเค้าก็ยังรักและโหยหาร่างเล็กนี่อยู่เสมอ โอกาสที่จะได้อยู่กันส่วนตัวแบบนี้ยิ่งมีน้อยๆอยู่ ขอตักตวงก่อนแล้วกัน
“ ไม่เป็นไร จะเสร็จล่ะ นายไปนั่งรอก่อนนะ ”
ซองมินไล่ มากอดอยู่แบบนี้มันล้างจานไม่ถนัด และที่สำคัญ ซองมินรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยจริงๆกอดกันแนบแน่นแบบนั้นมันเลยทำให้รู้สึกถึงอะไรๆที่มันกำลังตื่นตัว เพราะฉะนั้นให้ไปไกลๆก่อนน่าจะดีกว่า
“ โอเคฮะ รีบมานะ ผมรออยู่ ”
คยูฮยอนถอยออกไปทำให้ซองมินโล่งอก จะว่าไปวันนี้เค้ารู้สึกว่าคยูฮยอนดูแปลกๆ แววตาเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ สงสัยคงเครียดเรื่องเรียนล่ะมั๊ง
ต่อที่เหลืออีก 70% ค่ะ
ซองมินจัดแจงนำจานชามที่เพิ่งล้างเสร็จไปคว่ำไว้ก่อนจะล้างไม้ล้างมือให้สะอาดแล้วตรงมาหาร่างสูงที่นั่งรออยู่ที่โซฟา
“ เสร็จแล้ว ”
ร่างเล็กหย่อนตัวนั่งลงข้างคนรัก คยูฮยอนยิ้มบางๆแล้วออกแรงดึงร่างเล็กให้เข้าแนบชิดกว่าเดิม มือหนาเกลี่ยไรผมที่ตกลงมาให้ ก่อนจะส่งยิ้มหื่นให้อีกคนหวั่นใจเล่น
“ เหนื่อยมั๊ยครับ คุณภรรยา ”
“ บ้าเหรอ ภรรยาบ้าอะไรล่ะ ”
มือเล็กตีเพี๊ยะเข้าที่แขนแกร่งโทษฐานพูดจาน่าอาย ซองมินหลับหูหลับตาตีใส่คยูฮยอนเพราะความเขิน ส่วนคนโดนตีก็ยินดียืดอกให้ตี เดี๋ยวค่อยเอาคืนทีหลัง หึหึ
“ อ้าว ไม่ใช่เหรอ งั้นเอาใหม่นะ เหนื่อยมั๊ยครับ คุณเมีย ”
หนักกว่าเดิมอีก ดูหน้าคยูฮยอนสิ ลั้ลลาเกินไปมั๊ย ตอนนี้ซองมินหน้าแดงแปร๊ด พูดไม่ออกบอกไม่ถูกเลยทีเดียว ได้แต่ก้มหน้าหลบสายตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องเค้าอยู่
“ โอเคๆ ผมไม่แกล้งแล้ว เงยหน้าขึ้นมาได้ครับคุณเมีย โอ๊ยๆ เจ็บครับพี่ซองมิน ”
ยังไม่วายทิ้งท้ายให้ร่างเล็กได้อาย แต่เหมือนกรรมตามสนอง เพราะ‘คุณเมีย’สอดมือเข้าใต้เสื้อสุดเท่ห์แล้วหยิกแรงๆให้ได้ร้องเสียงหลง นี่แน่ะ แกล้งกันดีนัก ต้องโดนซะบ้าง
“ คนบ้า กลับไปเลยนะ ”
คนน่ารักอมลมอย่างแสนงอน เดือดร้อนถึงตัวต้นเหตุต้องรีบมางอนง้อ
“ ผมขอโทษ อย่าไล่กันเลยนะ ”
คยูฮยอนใช้สายตาสะกดคนงอนเอาไว้ ก่อนจะรวบร่างบางเข้าสู่อ้อมอก
“ คิดถึงจัง ขอกอดหน่อยนะฮะ ”
“ อย่าเว่อร์น่าคยูฮยอน เมื่อวานก็เพิ่งเจอกันเอง ”
ถึงปากจะว่า แต่แขนเล็กกางออกแลกอ้อมกอดกันและกัน
“ ก็ผมรักพี่ซองมินนี่นา ไม่เห็นหน้าพี่แค่วินาทีเดียวก็คิดถึงจะแย่แล้ว ”
“ ปากหวานจริงนะ นายปากหวานแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่าเนี่ย ”
ซองมินแนบหน้าลงกับอกของคนปากหวาน มีแฟนมันดีแบบนี้เอง ได้มีคนให้รัก คิดถึง แล้วก็มีอกอุ่นให้ออดอ้อน
“ โธ่ พี่ซองมิน ผมเป็นแบบนี้กับพี่คนเดียวนะ ”
คยูฮยอนดันร่างเล็กออกมา อารมณ์หวานๆเมื้อกี้ชะงักลงเพราะคำพูดที่เหมือนไม่เชื่อใจกันของซองมิน ดวงตาคมที่เต็มไปด้วยความในใจจ้องตากลมแป๋ว
“พี่ไม่เชื่อใจผมเหรอ ”
ซองมินไม่ตอบได้แต่ส่งยิ้มให้แล้วโผเข้าซุกอ้อมกอดนั้นอีกครั้ง แววตากับคำพูดเมื่อกี้ของคยูฮยอนทำให้ซองมินใจสั่น มันดูจริงจังจนทำให้อดคิดเรื่องที่เค้าต้องลองใจคยูฮยอน ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่ร่างเล็ก วันนี้คยูฮยอนเป็นอะไรกันแน่นะ
ในขณะที่ซองมินเป็นกังวลเรื่องคยูฮยอนอยู่นั้น คนที่ถูกนึกถึงไม่ได้กังวลตามไปด้วยเลย ถึงแม้จะมีเรื่องเครียดๆเข้ามาบ้าง แต่พอได้กอดร่างนุ่มๆนี้ ความเครียดที่มีมาทั้งวันก็หายไปทันที ความรู้สึกที่เป็นอยู่ตอนนี้คือตื่นเต้น ตื่นเต้นที่ได้อยู่กับกระต่ายน้อยที่แสนจะน่าก(อ)ด อยู่ด้วยกันในที่ส่วนตั๊วส่วนตัวแบบนี้ ถ้าไม่หื่นก็ไม่ใช่โจวคยูฮยอนสิครับ
“ พี่ใช้น้ำหอมอะไรเหรอครับ ถึงได้ตัวหอมแบบนี้ ”
ปากก็พูดไปแต่จมูกโด่งก็ไต่ไปตามซอกคอ ซุกไซร้สูดดมความหอมเข้าปอดอย่างชื่นใจ
“ ฉันไม่ได้ใช้น้ำหอมหรอก เอ่อ...คยู... ”
ซองมินเอ่ยท้วง สองมือเล็กพยายามดันร่างหนาให้ออกห่างเมื่อเริ่มจะรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย มือหนาที่เคยกอดลูบหลังปลอบโยนตอนนี้กลับเลื้อยอยู่แถวๆสะโพก
“ ว่าไงครับ ”
คยูฮยอนคลายอ้อมกอดออกมาแล้วจ้องดวงตากลมใสด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“ เอ่อ...ฉะ ฉันหิวน้ำน่ะ ขอไปกินน้ำก่อนนะ ”
ซองมินรีบหาทางเอาตัวรอด หิวน้ำซะที่ไหนล่ะ กินข้าวเมื่อกี้ก็กินน้ำเข้าไปจนพุงกาง ก็แค่อยากจะหนีสายตาวิบวับแสนอันตรายนั่นต่างหาก คยูฮยอนได้แต่มองตามร่างกลมน่ารักไปด้วยความขบขัน คิดจะหนีเค้าเหรอ ไม่มีทางซะหรอก!!!!
ซองมินที่หนีออกมาจากเหตุการณ์ชวนเสียตัวได้ก็รีบหยิบน้ำออกมารินใส่แก้ว ยังไม่ทันจะได้ยกขึ้นดื่ม มือหนาที่อยู่ๆก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็คว้าแก้วในมือซองมินไป ก่อนที่เจ้าของมือจะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม สายตาคมส่งความเจ้าเล่ห์มาให้ ซองมินได้แต่มองอย่างงุนงง
แต่คยูฮยอนให้เวลางงไม่นานก็ให้คำตอบ เมื่อมือหนาคว้าคนที่ทำหน้าฉงนเข้ามาในอ้อมกอด แล้วกดปากลงประกบที่ปากบางที่เผยออ้าอย่างตกใจ ส่งผ่านน้ำที่ซับไว้เต็มปากป้อนส่งให้กระต่ายหิวน้ำ ซองมินจำต้องรับน้ำนั้นไว้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถึงจะป้อนน้ำจนหมดแต่ริมฝีปากก็ยังไม่ยอมปล่อย ยังคงดึงดูดรัดรึงปากบางอยู่อย่างนั้น ลิ้นนุ่มถูกเกี่ยวกระหวัดอย่างรุนแรงและโหยหา
“ อือ... ”
ร่างเล็กครางในลำคอ คิ้วเรียวขมวดมุ่น วันนี้คยูฮยอนรุกแรงเหลือเกิน จูบที่เหมือนส่งผ่านความรู้สึกต่างๆทำให้ซองมินแทบกระอัก ลมหายใจถูกดูดซับจนแทบแดดิ้น เมื่อทนไม่ไหว มือบางก็ทุบลงที่อกแกร่ง ร่างสูงจำต้องปล่อยให้อีกคนได้หายใจแต่ก็ให้พักไม่นาน ริมฝีปากร้ายฉกวูบดูดกลืนลมหายใจอีกครั้ง คนโดนเอาเปรียบที่จะหนีก็ไม่ได้ ครั้นจะดิ้นก็ไม่มีแรงเหลือจึงได้แต่ครางอยู่ในลำคอ ปล่อยคนขี้แกล้งดูดดึงลมหายใจของตัวเองราวกับจะสูบให้วิญญาณออกจากร่าง จวบจนพอใจจึงปล่อยร่างนิ่มให้เป็นอิสระ
“ หายหิวน้ำหรือยังครับ ”
คยูฮยอนถามคนในอ้อมกอดด้วยรอยยิ้ม ซองมินที่หน้าแดงก่ำได้แต่ส่งค้อนวงใหญ่ไปให้ อยากจะอ้าปากด่าคนฉวยโอกาสนักแต่ในตอนนี้แค่หายใจให้ทันยังทำได้ยากเลย
“ คนบ้า อุ๊ย... ”
ด่าได้แค่นั้นก็ต้องหุบปากเงียบเมื่อคนถูกด่าก้มหน้าลงมาทำท่าจะลงโทษเค้าอีกครั้ง แขนแกร่งออกแรงดึงร่างบางให้แนบชิดจนขึ้นไปเกยบนตัก
“ คยูฮยอน ไม่เอาแล้ว ปล่อยนะ ”
“ แต่พี่ด่าผมเมื่อกี้ ผมยังไม่ได้เอาคืนเลยนะ ”
นิ้วเรียวยาวบดขยี้เบาๆที่กลีบปากบาง บ่งบอกให้อีกคนรู้ว่าวิธีลงโทษจะเป็นแบบไหน
“ อย่ามาเจ้าเล่ห์นะ พอๆหยุดหื่นก่อน ฉันมีเรื่องจะถามนายหน่อย ”
ซองมินจับนิ้วซนที่เล่นปากของเค้าอยู่ แล้วเปลี่ยนเป็นโหมดจริงจัง ที่นัดมากินข้าววันนี้ก็เพื่อจะถามเรื่องนี้ โดนคยูฮยอนรุกแบบนี้มันมีแต่เสียกับเสีย นอกจากจะเปลืองตัวแถมยังไม่ได้รู้เรื่องอีกด้วย
“ อะไรครับ ”
“ นาย...สนิทกับอาจารย์อีทึกเหรอ ”
“ หืม ทำไมเหรอครับ ”
คยูฮยอนจ้องตาร่างเล็กที่ยังนั่งอยู่บนตัก ในที่สุดก็เปิกฉากถามจนได้ คงอยากรู้มากสินะ แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะ เก็บไว้หาเรื่องแกล้งพี่ซองมินดีกว่า อิอิ
“ ก็วันนี้ที่ฉันไปหาอาจารย์ แล้วอาจารย์เค้าถามถึงนายน่ะ ถามว่าฉันคบกับนายอยู่หรือเปล่า ”
“ พี่หึงผมเหรอ ”
ตอนนี้ซองมินอยากจะควักลูกตาคู่นั้นออกซะจริงๆ ดูสิ กรุ้มกริ่มได้อีกอ่ะ ในหัวต้องคิดเรื่องลามกอยู่แน่ๆเลย
“ อย่ามานอกเรื่อง ตอบมา ”
“ ก็...ไม่มีอะไรนี่ครับ ก็สนิทกันแบบอาจารย์กับลูกศิษย์ ”
คยูฮยอนตอบไปก็แต๊ะอั๋งซองมินไปด้วย พี่ซองมินชอบว่าเค้าเจ้าเล่ห์ แต่พี่ซองมินก็เจ้าเล่ห์เหมือนกันนั่นแหล่ะ ยอมให้ปั่นหัวไปก่อน เดี๋ยวจะเอาคืนให้จุกจนพูดไม่ออกเลยคอยดู
“ แล้วทำไมอาจารย์ถึงถามแบบนั้นล่ะ ”
“ อันนี้ก็ไม่รู้แล้วล่ะฮะ รู้แต่ว่าผมตอบหมดแล้ว เรามาต่อเมื่อกี้กันดีกว่านะ ”
เอาอีกแล้ว คยูฮยอนหื่นอีกแล้ว ให้ตายเถอะ ซองมินอยากจะมอบตำแหน่งนายกสมาคมเมะหื่นแห่งชาติให้จริงๆ
“ ไม่ต้องเลย ปล่อยฉันเลยนะคยูฮยอน ”
“ ไม่ปล่อย ”
คยูอยอนตอบกลับแล้วดึงร่างซองมินที่นั่งอยู่บนตักให้เอนล้มทับตัวเอง จึงกลายเป็นว่าตอนนี้ซองมินคร่อมคยูฮยอนซะงั้น กระต่ายน้อยได้แต่เหงื่อตก ดูจากสภาพแล้วติดเรทขนาดนี้ วันนี้จะรอดมั๊ยเนี่ย
“ คยู...ทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยฉันนะ ”
“ ผมอยากรักพี่แล้วนี่ครับ ไม่ได้ใช้นานๆเดี๋ยวหมาป่าน้อยมันเสื่อมสมรรถภาพไปทำยังไงล่ะ ”
เฮ้ยยยยยยย!!!!!!! ไอ้คนลามก พูดจาไม่อายฟ้าอายดิน ช่วยเกรงใจกันบ้างได้มั๊ย เขินจะแย่อยู่แล้ว!!!
“ นายมัน...ลามกที่สุดเลย เอามือออกไปนะคยูฮยอน อ๊ายยย ”
ซองมินคว้ามือซนที่ล้วงเข้ามาในเสื้อของตัวเองอย่างยากลำบาก โดนรัดซะแน่นแบบนี้ แค่ขยับตัวยังลำบากแล้วจะเอามือไม้ที่ไหนไปขัดขืน กว่าจะหยุดมือนั้นได้ ก็โดนลูบโดนคลำไปตั้งเยอะ
“ โธ่ พี่ซองมินคร้าบบ ผมอยากจนจะลงแดงตายอยู่แล้วนะ เห็นใจผมเถอะนะ ”
คยูฮยอนซุกหน้าลงที่ซอกคอหอมกรุ่น ถูๆไถๆราวกับจะอ้อนทำให้ซองมินต้องถอนหายใจ ไม่ใช่ไม่เห็นใจ แค่อยากให้แน่ใจก่อนเท่านั้นเอง
“ นายก็อย่าบังคับฉันสิ เรื่องแบบนี้มันต้องเต็มใจกันทั้งสองฝ่ายนะ ”
คยูฮยอนได้ยินแบบนั้นก็ดันซองมินลุกขึ้นทันที ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความทะเล้นแปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
“ งั้นก็หมายความว่าพี่ไม่เต็มใจ? ”
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคยู นายเข้าใจฉันหน่อยได้มั๊ย เราเพิ่งจะเริ่มคบกันเองนะ ”
ซองมินแก้ตัว จะต้องพูดยังไงคยูฮยอนถึงจะยอมเข้าใจนะ
“ สำหรับผม ผมคิดว่ารักแท้ไม่ต้องการเวลา ผมรู้ตัวมานานแล้วว่าผมรักพี่ ผมแอบมองพี่มานานแค่ไหนพี่รู้ตัวบ้างมั๊ย ผมเฝ้าฝันอยู่ทุกวันว่าจะได้พี่มาอยู่เคียงข้างผม แล้ววันนี้ฝันนั้นก็เป็นจริง แต่ผมกลับแตะต้องพี่ไม่ได้ ”
“ ค..คยู ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ฟังฉันก่อน
TBC.
.........................................................................................................
สวัสดีค่ะ มาอัพต่ออีก 70%ค่ะ ตอนแรกก็หวานกันอยู่ดีๆแต่ไปๆมาๆดราม่าซะงั้น ไรท์เตอร์เองก็งงตัวเองเหมือนกันค่ะ มาแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้ ตอนนี้ยอมรับเลยค่ะว่าตันมาก คิดอะไรไม่ค่อยออกเลย ไม่ค่อยสนุกก็อย่าว่ากันนะคะ ไรท์เตอร์จะพยายามให้มากขึ้นค่ะ กระซิกๆ T_T
วันนี้คุณฮีก็เข้ากรมแล้ว จะไม่ได้เห็นพี่ชายคนสวยหมายเลขสองบนเวทีไปอีกตั้งสองปี คิดถึงแย่เลย พี่ฮีไปยังคิดถึงขนาดนี้ ถ้าถึงคิวหนูมินคงเศร้าไปหลายวัน
แฟนฟิคทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจมากมายนะคะ แล้วเจอกันค่ะ ^^
ความคิดเห็น