คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 โบอ้วน
Chapter 8
เพื่อนรักสองคนกระซิบคุยกันอยู่หลังรถ ระหว่างเดินทางไปปราสาทเซเรเท
“แทมินเสียงแกเซกซี่มากอ้ะเมื่อคืน คิๆ”
“คีย์ก็..ใช่ย่อยซะที่ไหน แค่มือคีย์ก็เร่าร้อนม๊าก คริๆ”
“จริงเหรอๆ คิๆ”
“ว่างๆ คีย์มาสอนเค้าหน่อยน๊า ><”
“อร๊าย ย จัดไปๆ แต่เดี๋ยวโดนพี่มินหนักไม่รู้ด้วยน๊า”
“อร๊ายยย ย บ้า! พูดไรก็ไม่รู้ ...มันส์ดี คึๆ”
“เฮ้ยสองคนหลัง งุ้งงิ้งไรกันอยู่ได้ -_____- ; คนขับรถไม่มีสมาธิ”
โธ่...พี่อนยูช่างขัดบรรยากาศจริงๆ ช่วงนี้
“น่าๆ แล้ววันนี้จะออกป่ากลับบ้านได้ไหมเนี่ย ?”
“ใครบอกพี่จะกลับบ้าน ปราสาทน่ะ ปราสาท...ลืมแล้วเหรอ”
“ห๊ะ ยังไม่ล้มเลิกอีกเหรอ โห่พี่!”
“เอาน่าจะเปิดเทอมแล้ว เดี๋ยวหาว่าพี่ไม่พาเที่ยวก่อนปิดเทอมอีก หึๆ”
เอาแล้วคิมคีย์เอ๋ยย ย TT คราวนี้คนไม่ จ๊ะเอ๋ hello ghostie หรอกนะ คู่แข่ง hello kittie ตังยง
“ถึงแล้ว!!~” เมื่อรถจอดเสียงของพี่อนก็เอ่ยขึ้นทันที
“คีย์ๆๆ เห็นเหมือนเค้าป้ะ มีคนเต็มเลย” เห็ดตีแขนผมให้มองออกไปนอกรถ
“คีย์ เค้าใส่ชุดไม่เหมือนยุคนี้อ้ะดิ เหมือนอย่สมัยโรมานอฟ อริสเบท”
“ฉันก็เห็นๆ คน หรือผียุคที่แล้วอ้ะแทมิน”
“พี่มินโฮๆ เห็นเหมือนแทมินไหม คนเต็มไปหมดเลยอ้ะ”
“หืม..พี่ไม่เห็น เห็นคนอะไรแทมินเลยนะ หญ้าเขียวสวยดีจะตายเนี่ย”
“มินโฮ อย่าไปแกล้งน้องๆ ดิว้ะ!”
“แกล้งอะไรเล่า ปราสาทนี้มีแค่พวกเราจงฮยอน!”
“....” เงียบ โว๊ย นี่ใช่เวลาเงียบเหรอ ? ฮือๆ แค่ยังไม่เข้าก็เจอพวกนั้นออกมาต้อนรับแล้วเหรอ ฮือๆ TT
“เฮ้ย! คนเยอะเลยว้ะ คนดูแลที่นี่บอกว่าตระกูลนึงมาจัดงานเลี้ยงขึ้นที่นี่อ้ะ”
“พี่อน ไปถามผีแล้วมั้ง พวกนี้ผีทั้งนั้นนะพี่!” ใช่ๆ แทมินพูดถูก น่ากลัวๆๆ ใช่ๆ มันย้อนไปวันที่ฆาตรกรรมเศรษฐีนั่นแน่ๆ เลยอ้ะ คืนวันงานเลี้ยงที่เขาถูกฆาตรกรรม ม่ายย ย
“หือ อะไรของแก แทมิน ลงๆๆ พักที่นี่ล้ะ คนเยอะๆ วันนี้ผีคงไม่ค่อยออก -____-“
“พี่! ไม่ออกไรมันมายืนต้อนรับอยู่เนี่ย”
“อะไรของแก มินโฮแกล้งน้องพี่หรือไง ?”
“หึ! ไม่นี่ครับ” แล้วมินโฮก็เดินลงรถไปแบบหน้าตายเอามากๆ ครับ สรุปพวกเราสองสามคนโดนหลอกเหรอ ?
“พี่มินโฮทำแบบนี้ได้ไง” แทมินโวยนะครับ ไม่ใช่ผม
“มินโฮ! วู้ววว ว!!! มินโฮใช่ไหม” คนในงานเลี้ยงคนหนึ่งวิ่งมาทางรถเรา
“อ่าว โบอ้วน! มาที่นี่ได้ไงเนี่ย” เราค่อยๆ ถยอยลงรถกับครับ พลางเงียงดูฟังว่าคุยไรกัย โดยมีแทมินทำน่าไม่สบอารมณ์มากๆ มารหัวใจสินะ หรือป่าว โห๊ะๆ ดีนะจงฮยอนเราไม่มี
“จงฮยอนก็มาด้วยเหรอเนี่ย คิดถึงจังเลยไม่ได้กอดตั้งนาน” ฮะ..เฮ้ยๆ จะกอดกันแล้ว ม๊าย!
“โบอ้วนกอดผู้ชายคนอื่นได้ไง!” ห๊ะ ห๊า...! มินโฮพูดครับ ระหว่างนั้นผมก็สัมผัสเปลวไฟคนข้างๆ ผมได้ด้วย เห็ดเผาด้วยเอง!
“แทมิน คนนี้ใครกันอ้ะ” ผมถามแบบกล้าๆ กลัวๆ กลัวมันระเบิดใส่ แต่กลัวแค่ไหนก็ไม่สามารถยับยั้งความอยากรู้ได้หรอก โห๊ะๆ
“ไม่รู้!! ว้อย” แทมินมันดูไม่ชอบเอามากๆ เลยนะนั่น แล้วจะไปไหนล้ะ เดินไปนู้นแล้ว
“แทมิน รอเดี๋ยวสิ! จะไปไหน ?” ไม่ใช่บทผมที่พูดนะครับ
“แทมิน..เรายังไม่ได้ทักทายกันเลยนะ ใช่ไหมมินโฮ จงฮยอน” ชื่อไรน้ะ โบอ้วน ? เออนั่นล้ะมันพูด น้ำเสียงตอแหลมากกกก ก! อ้ะ!
“โอ๊ะ ดูทำหน้าสิแทมิน อารมณ์ไม่ดีมาจากไหนนะ ? โดนใครแกล้งเหรอ พี่มินโฮใช่ไหมเนี่ย มินโฮไม่ได้เรื่องเลยนะ แกล้งอะไรแทมิน”
“ป่าวซักหน่อย! แหะๆ นิดเดียวเอง” แทมิน สองคนนี้ดูเหมือนแฟนกันเลยว้ะ ? ดูดิทำหน้าตาอ้อน ง้อซะ แต่แทมินบอกกว่ามินโฮยังไม่มีแฟนนี่
แทมินอยู่ไหนว้ะ อ่าวแทมินหาย ?
“แทมิน แกอยู่ไหนอ้ะ รอด้วยสิฉันตามแกไม่ทันนะ” ผมเดินตามแทมินมาเรื่อยๆ จนถึงในตัวปราสาทแล้วครับ วิ่งตามเลยก็ได้ แต่ไม่ทันมันสักที ยิ่งตรงนี้ไม่มีคนแล้วด้วยนะ เริ่มกลัวแล้วนะ
“แทมิน ตอบฉันหน่อย แกอยู่ไหนแทมิน!? โอ๊ย!!”
รู้สึกเหมือนผมเดินชนคนในงานเข้า
“หนูเป็นอะไรไหม!??” ผู้หญิงอายุราวๆ คุณแม่ผมวิ่งเรามาจะผมให้ยืนขึ้น
“ไม่เป็น ระ..ไร” ไอ้ห่าเลือดกำเดาไหลเลย
“ตายจริง คุณแม่ขอโทษ! ไปที่ห้องคุณแม่ก่อนมา เงยคอไว้นะ!” แต่แทมินล้ะ ? ปราสาทนี่เล็กๆ สักทีไหน !!
“เอ่อ..คือ”
“เงยคอไว้จ้ะ จะถึงห้องคุณแม่แล้วนะ”
“คือ...เพื่อนอ้ะๆ ผมต้องหาเพื่อนผมก่อน!”
“จ้ะ เพื่อนเหรอ เดี๋ยวคุณแม่สั่งคนหาให้นะ เงยคอไว้น้ะจ้ะ ไม่ต้องกังวล”
ระหว่างที่ผมนอนให้เลือดกำเดาหยุดไหล
“ที่รัก...คุณอยู่ไหนเอ่ย พอดีผมเจอเด็กหน้าตาน่ารักร้องไห้อยู่ด้วยมาปลอบเขาทีสิ” ผมที่นอนอยู่บนเตียงหันไปตามเสียง
นั่นแทมินนิ!
“แทมินเป็นอะไร ?”
“คีย์...” อ่า..ตามันแดงมากเลย มันกอดผมแน่นเลยล้ะ ร้องไห้เรื่องอะไรกันผลัดหลงหาผมไม่เจอ หรือพี่มินโฮ โว๊ะ! คิดแล้วเซ็ง มีแฟนแล้วมาให้ความหวังแทมินทำไมว้ะ
“แทมินน น...ฉันอยู่นี่แล้วอย่าร้องไห้นะ”
“คีย์ ฮือ เค้า...ฮือ!”
“หนูหายแล้วเหรอ?”
“อ่าวเจอเพื่อนแล้วเหรอจ้ะ ดีใจด้วยนะ” ผมพยักหน้าตอบ
“คีย์...เขาจะเลิกชอบพี่มินโอแล้วล้ะ เพราะไงก็ไม่มีวัน ฮึก..เพราะฉันไม่ใช่ ผู้หญิง...”
“แทมิน แกพูดอะไรออกมาแกรู้ตัวไหม !!? แกชอบพี่เค้ามาตั้งนานนะ จะยอมแพ้เรื่องแบบนี้ได้ไง”
“เรื่องแบบนี้เหรอคีย์” มันพลักผมออกไม่ให้กอดมันออกอย่างแรง
“คีย์ ขนาดคนนั้นมันมาไม่นาน พี่มินโฮก็เอาใจมันขนาดนั้น ทำดีกับมัน ทิ้งเค้าไปหาคนนั้นตลอด นายเห็นไหมล่ะคีย์?? พอคนนั้นมาพี่มินโฮไม่สนใจฉันเลยคีย์ พี่เค้าไม่สน!!! พอฉันไปคุยกับพี่เค้าตอนอยู่กับคนนั้น หรือไอ้คนนั้นมาหา พี่เค้าก็รำคาญฉัน รู้ไหมพี่เค้าทำกับชั้นอย่างไง พี่เค้าตะโกนพลักเค้าคีย์! พี่เค้ามองฉันเป็นคนสำรองใช่ไหมคีย์ แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็เลิกชอบพี่มินโฮไม่ได้ล้ะคีย์...”
“แทมินอย่าร้องนะๆ อย่าร้อง”
ตอนนี้เห็ดนอนหลับไปแล้วครับ หลังจากพรรณนาอะไรต่างๆ หลายอย่างออกมามากมายยิ่งกว่าคนเมาอีก มากมายจนหลับไปเลย...
“หนู...ชื่อคีย์ใช่ไหมจ้ะ”
“ฮะ?..ครับ ผมชื่อคีย์”
“เอ่อ...คุณแม่ก็ไม่ค่อยอย่ายุ่งเรื่องของวัยรุ่นเท่าไหร่...แต่คือว่า มาช่วยเพื่อนของหนูดีไหม ?”
“อย่างไงเหรอครับ” ช่วยแทมินเหรอ ก็ดีสิ!
“ใช้ปราสาทนี้เป็นเครื่องมือไง แล้วใช้งานที่คุณแม่จัดขึ้นด้วย เอาเถอะ! คุณแม่มีแผนดีๆ แล้วล้ะ คุณแม่อยากกำจัดผู้หญิงคนนั้น ได้ยินแล้วหมั่นไส้ สั่งสอนผู้ชายที่เพื่อนหนูชอบด้วย คุณแม่ว่าผู้ชายคนนั้นนะอาจต้องมีเหตุผลไรสักอย่างล้ะ ดูจากสิที่แทมินเล่ามาน่ะ”
--------------------R0MANTIC----------------
นึกว่าเราจะไม่ได้อัพล้ะแล้ว ฮ่าๆ กว่าจะครอบคอมเม้น - -;
เรื่องมากเองเน๊อะไรเตอร์อ้ะ -0- บรรณาธิการก็ลาพักร้อน
ยังไม่กลับคำผิดมมีรึป่าวไม่รู้ ตาไม่ดี.
ตรวจสามรอบเจอสามรอบ เริ่ดจัง !~ TT
ความคิดเห็น