คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My Princess♥2::Meeting Girl[Part II] By Ririn
Meeting Girl [Part II] By Ririn
หลังจากที่สามารถลากชินเนริออกมาด้วยกันได้ สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเรื่องที่ชินเนริต้องออกแรงอยู่ดี ก็ชินเนริน่ะนะชอบเรื่องแบบนี้นี่นาที่ต้องออกแรง และที่ฉันพาชินเนริมาด้วยก็ไม่ใช่อะไรหรอกก็แค่อยากให้มาช่วยถือของก็แค่นั้น ถ้าพาคนอื่นมาด้วยหวังต้องมีบ่นมากแน่ๆที่ให้ช่วยถือของหนักและเยอะแบบนี้
“เหลือก็แค่...เนื้อไก่สินะ”ฉันพึมพำกับตัวเองพร้อมกับเดินไปที่ขายเนื้อ
แต่ชินเนริไปนานเกินไปแล้ว มีอะไรเกิดขึ้นกับชินเนริหรือเปล่านะ...หวังว่าไม่มีอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นแล้วกัน
“ผมช่วยครับคุณหนู”
ในขณะที่ฉันกำลังเลือกซื้อเนื้อไก่ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วเอารถเข็นไปจากฉันพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับฉัน แต่หน้าเขาคุ้นอยู่เหมือนกันนะ....หรือว่าคนๆนี้จะเป็นยามาโมโตะ ทาเคชิ
ถ้าใช่ก็ดีสิ เขาดูเป็นสุภาพบุรุษ แล้วแถมยังดูเป็นมิตรสุดๆ>///<
ถ้าเกิดว่าไม่ใช่ล่ะ...ยังไงก็ปลอดภัยไว้ก่อนดีที่สุด
“ขอของของฉันคืนด้วยค่ะ”
“ผมช่วยเองครับ”
“เราไม่รู้จักกันเลยด้วยซ้ำแล้วคุณจะมาช่วยอะไรฉันล่ะคะ ฉันรู้ว่าคนเราน่ะ ถ้าไม่หวังผลอะไรคงไม่อยากช่วยคนอื่นให้เปลืองแรงตัวเองหรอกค่ะ”
“........”
“ขอคืนค่ะ”ไม่พูดเปล่าฉันเดินไปลากรถเข็นกลับมาทันที แต่ไม่ทันทีจะได้ลากกลับมาเขาคนนั้นก็ยื้อไว้
“คุณหนูไม่ได้อ่านข้อมูลของผมเหรอครับ”
“คะ? ข้อมูล”
“ผมจะมาเป็นคนดูแลคุณหนูน่ะครับ”
ย....ยามาโมโตะ ทาเคชิ จริงน่ะเหรอ >///<
“คุณหนูเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าแดงจังเลยครับ”เขาพูดพลางเอาหน้าเขามาใกล้เหมือนเป็นการตรวจเช็คดูว่าฉันไม่สบายหรือเปล่า
แล้ว....หน้าแดง ฉ...ฉันหน้าแดงเหรอ ไม่มีทางหน้าฉันไม่ได้แดงแน่นอน แต่ว่าเอาหน้าของนายออกไปออกไปซักทีสิ! ยามาโมโตะ ทาเคชิ
“ฉันสบายดี แล้วหน้าฉันไม่ได้แดงด้วย!”ฉันตะคอกกลับแล้วเดินไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน แต่ทำไมถึงรู้สึกร้อนที่หน้า หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะแบบนี้ด้วย
“คุณหนูจะไปไหนครับ?”
“ฉันก็จะไปจ่ายเงินแล้วกลับบ้านน่ะสิ จะอยู่ทำไมที่นี่ล่ะ”ฉันหยุดเดินแล้วหันหลังไปตอบ ก่อนเดินนำไปที่เคาท์เตอร์
“รอด้วยสิครับ”เสียงของเขาตะโกนไล่หลังฉันมาพร้อมกับเข็นรถเข็นตามมา
ลานจอดรถ
หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้วฉันก็เดินตามยามาโมโตะ ทาเคชิมาที่รถ เอ่อ....รีดเดอร์ว่ามั้ยว่าฉันลืมอะไรบางอย่างไปน่ะ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมถึงทำคิ้วผูกโบอย่างนั้นล่ะ”
“ฉันลืมอะไรบางอย่างไปน่ะ” แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก-*-
“คุณหนูชินเนริน่ะเหรอครับ”
ใช่ ชินเนริ ฉันลืมชินเนริไปได้ยังไงกันนะ
เมื่อการกระทำของฉันมันไวกว่าสมองคิด เท้าของฉันก็เริ่มก้าวเดินกลับไปที่ซุปเปอร์ฯอย่างเดิม
“แล้วนั่นคุณหนูจะไปไหนครับ”
“ไปตามหาเพื่อนฉัน”ฉันตอบพร้อมกับเดินต่อไป
“ไม่ต้องห่วงคุณหนูชินเนริหรอกครับ มีคนพากลับบ้านแล้วล่ะครับ”คนข้างหลังตะโกนกลับมาทำให้ฉันต้องหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง
“หมายความว่าไง”ฉันถาม
“ก็ตามที่พูดครับ ผมว่าพวกเรากลับกันเถอะครับ”
“อืม”ฉันรับคำเขา(ง่ายๆ)ก่อนจะเดินขึ้นไปนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ(?) แล้วรถก็เลื่อนออกมาจากลานจอดรถ
“จริงสิครับ ผมรู้มาว่าคุณหนูชอบทำอาหาร คุณหนูชอบทำอาหารประเภทไหนเหรอครับ”
“ฉันทำทุกประเภท”ฉันตอบอย่างปัดๆถึงแม้ในใจอยากให้ฉันคุยเหมือนคุยตามปกติกับพี่น้องแค่ไหนก็ตาม
ระหว่างทางเขาก็จ้อไม่หยุดเลยด้วยซ้ำ ฉันควรจะพูดกับเขาหรือควรจะรำคาญเขาดี บางทีก็ดูเหมือนว่าจะคุยในเรื่องที่มีสาระ แต่กลับวกเข้าไปในเรื่องที่ไร้สาระแทน บางทีฉันก็รู้สึกรำคาญพวกพูดมากเหมือนกันนะ
“จริงสิครับคุณหนูว่า.....”ร่างสูงที่กำลังขับรถในขณะที่กำลังจอดไฟแดงก็หันมามองร่างของหญิงสาวที่นั่งข้างๆ แต่คำพูดของเขาต้องหยุดไปเมื่อเห็นคุณหนูของเขากำลังหลับพริ้มอยู่
“ช่างเด็กๆจริงๆเลยนะ”เขาว่าพลางลูบผมสีฟ้าของเธอพร้อมกับยิ้มให้โดยที่เจ้าตัวลืมไปแล้วว่าตอนนี้กำลังอยู่บนถนนที่รถติดไฟแดง
ปี๊บบบบบบบบบบบบบบ
เสียงแตรรถดัง80เดซิเบลทำให้ร่างสูงสะดุ้งและคุณหนูของเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยเช่นกัน
“มีอะไรหรือเปล่า”ริรินที่เพิ่งตื่นถามคนที่อยู่ข้างๆ
“เปล่าครับคุณหนู”ว่าจบเขาก็ออกรถทันที
ในเวลาไม่นานฉันก็มาถึงบ้าน แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าไม่มีใครอยู่สักคนอย่างนี้ล่ะ ไม่มีใครจะมาช่วยยกของเลยเหรอเนี่ย
“รินคุงงงงงงงงงงงงงงง”เสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นเอกลักษณ์และคนที่เรียกชื่อฉันแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้น ทำให้ฉันไม่ต้องเดาว่าเป็นใครมาเที่ยวที่บ้าน
“มาริกะ ฉันคิดว่าอยู่กับซาโยะจังซะอีก”
“ก็เห็นพวกเธอมีหนุ่มๆมาหานี่นาฉันเลยกะว่าจะกลับก่อนน่ะ”มาริกะพูด
มาริกะ เป็นเพื่อนของพวกฉันที่เจอกันตอนงานเมื่อประมาณ3เดือนที่ก่อน แล้วมาริกะก็ชอบมาที่บ้านนี่บ่อยๆเหมือนกัน แต่ส่วนมากก็มาชิมขนมหรือพวกอาหารฝีมือฉันมากกว่านะ-_-
“นั่นคงเป็นคนดูแลเธอสินะ”มาริกะเข้ามากระซิบใกล้ๆกับฉัน
“อื้ม”
“น่ารักดีนะ ดูเป็นสุภาพบุรุษดี”หลังจากมาริกะพูดจบฉันกับมาริกะก็หันไปมองร่างสูงที่กำลังยุ่งอยู่กับการยกของลงจากรถ
“ฉันกลับก่อนดีกว่าแล้วเอาไว้วันหลังฉันมาเที่ยวอีก”มาริกะพูดพร้อมกับยิ้มให้กับฉัน
“ขอตัวก่อนนะคะ หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะคะ”
“ครับ”เขายิ้มตอบมาริกะ
ฮึ่ย!ทำไมถึงชอบยิ้มแบบนั้นให้กับทุกคนเลยนะ!
“รีบๆยกของเข้ามาในบ้านสิ” แล้วนี่ฉันหงุดหงิดให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะเนี่ย
“กลับมาแล้วเหรอรินจัง”มิโยะที่เดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับใครบางคนเดินออกมาตามข้างหลัง สงสัยเป็นคนดูแลของมิโยะแหงๆ
“คุณแม่บอกว่า ถ้ากลับมาก็ให้เอาของไปหาคุณแม่ที่ห้องครัวได้เลยนะ คุณแม่รออยู่ที่ห้องครัวแล้ว”พูดจบมิโยะก็หันไปมองทางด้านหลัง แล้วหันมาหาฉัน
“ขอตัวไปแกล้งคนเล่นก่อนนะ คิกคิก”ว่าจบมิโยะก็พาหนุ่มปริศนาคนนั้นไปทางสวนหลังบ้าน
“ตามฉันมา”ฉันบอก(?)เขาก่อนเดินไปห้องครัวที่มีคุณแม่รออยู่
“สวัสดีครับคุณนาย”
“สวัสดีค่ะ คงเหนื่อยสินะคะ งั้นก็ไปพักที่ห้องรับแขกก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวอาหารกลางวันเสร็จจะให้คนไปเรียกนะคะ”
“ขอบคุณครับ”เขารับคำคุณแม่ก่อนจะเดินออกไป
ฉันสงสัยจริงๆว่าเขาสำคัญอะไรที่คุณแม่ถึงกับต้องลงมือทำอาหารเอง แล้วคำพูดที่ใช้พูดคุยกันนั่นอีก
ถึงแม้ว่าฉันจะดีใจที่เขามาเป็นคนดูแลของฉันก็ตาม แต่มันก็มีบางอย่างที่ฉันยังไม่เข้าใจ
ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเขาเป็นใครกันแน่คุณแม่ถึงให้ความสำคัญมากขนาดนั้น
--------------------------------------------------------
GG ..
จบไปอีกPart
Partหน้าเจอกับหัวปลาหมึกปะทะคนกลัวปลาหมึก -*-
Plz Comment
ความคิดเห็น