(Fiction SJ) Show How I Love U (Han/Min/Won/Bum)

ลำดับตอนที่ #9 : Live7

Live7

“พี่ซองมิน..ตื่นได้แล้วนะครับ..”เสียงนุ่มของคยูฮยอนปลุกพี่ชายที่ยังนอนอยู่บนเตียงนุ่ม มือแกร่งเขย่าตัวซองมินแรงๆเพื่อทำให้คนที่นอนอยู่ตื่นซักที

“อื้อ คยูหรอ..ขอนอนต่อหน่อยซิ..”ซองมินเอ่ยขึ้นมาอย่างงัวเงีย มือบางผลักคนที่มาปลุกให้ออกห่างจากตัวเอง จนคยูฮยอนถอนหายใจ

“คยูฮยอน..ซองมินไม่ตื่นหรอ”เสียงหวานใสจากผู้มาเยือนที่โผล่หน้าเข้ามาดูคนรักกับพี่ชายที่ยังนอนอยู่บนเตียง ทงเฮเดินเข้ามายืนข้างเตียงและมองดูคนที่นอนหลับอย่างเป็นสุขอย่างเอือมๆ

“ซองมิน ตื่นเหอะน่า เร็ว..เดี๋ยวโดนพี่ลีทึกว่านะ”ทงเฮลองปลุกเพื่อนรักดูบ้างแต่ผลที่ได้รับก็เหมือนเดิมคือ..กระต่ายน้อยยังนอนหลับอย่างสบายอารมณ์...คยูฮยอนถึงกับถอนหายใจเล็กน้อยกับท่าทางของพี่ชายที่ดูเป็นเด็กมากกว่าเขาเสียอีก

“พี่ครับ ถ้าไม่ตื่นผมจะให้พี่ฮันคยองมาปลุกแล้วนะ”คยูฮยอนหวังว่าไม้ตายสุดท้ายของเขาจะได้ผล เพราะซองมินต้องการที่จะดูดีอยู่เสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่ชายชาวจีนนี้และไม่มีทางที่จะต้องให้ฮันคยองมาเห็นภาพตัวเองที่ยังไม่เรียบร้อยหรอก แต่..สิ่งที่ทั้งคู่ได้รับกลับมาคือ..เงียบ..

ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากซองมินเลย ใบหน้าหวานยังคงซุกอยู่ที่หมอนใบใหญ่ไม่ขยับไปไหน

“คยู พี่ว่าอุ้มซองมินเข้าห้องน้ำเลยง่ายกว่านะ มันช้ามากแล้ว”ทงเฮเสนอความคิดและปล่อยให้คยูฮยอนช้อนตัวซองมินขึ้นมา เพื่อที่จะจัดการแต่งตัวให้ซองมินได้

“คยูฮยอนให้ผมจัดการพี่ซองมินเถอะ” คิบอมที่ผ่านมาเห็นเข้าพอดีถือโอกาสเข้ามาอุ้มซองมินจากคยูฮยอนซึ่งๆหน้า ทงเฮลอบยิ้มเล็กน้อยกับตัวเอง...ในที่สุดนายก็เริ่มแล้วใช่ไหมคิบอม...ในขณะที่คยูฮยอนถึงกับหน้าเหวอไปชั่วขณะที่เพื่อนรักของตนเองทำแบบนั้น และพอตั้งสติได้แล้วอารมณ์โกรธมันก็ขึ้นมาอย่างดื้อ..ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์แล้ว..ทำไมยังทำเหมือนพี่ซองมินเป็นของเล่นกันอีก..

...โจ คยูฮยอนไม่ชอบเลยจริงๆ..

“ไม่ต้อง..พี่ซองมินผมดูแลได้” น้ำเสียงที่ดูจะไม่พอใจคิบอมเอามากๆทำให้ทงเฮต้องดึงคนรักไว้เบาๆ ทงเฮพยักหน้าให้คิบอมจัดการซองมินให้เรียบร้อยส่วนตนเองดึงคยูฮยอนให้ออกไปนอกห้อง

“ไม่เอาน่าคยูฮยอน..ให้คิบอมดูแลซองมินเถอะ..”ทงเฮพูดกับน้องเล็กอย่างอ่อนโยน แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้คยูฮยอนหายโกรธเพื่อนรักได้เลย เพียงแค่บรรเทาอารมณ์ที่รุนแรงได้เล็กน้อยเท่านั้น

“พี่ก็รู้นี่ครับว่าพี่ซองมินเป็นแฟนของพี่ฮันคยอง แล้วพี่ยังจะให้ความหวังคิบอมทำไม” ใช่..ทงเฮรู้ทุกอย่าง...แต่..มันผิดหรอ..ที่ตั้งใจจะจับคู่ให้เพื่อนแบบนี้..ซองมินก็ไม่ได้รังเกียจคิบอมนี่นา

“พี่รู้ แต่..คิบอมก็รักซองมินไม่แพ้พี่ฮันคยองนะคยู พี่เห็นว่าให้คิบอมดูแลก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยคิบอมเป็นสุภาพบุรุษพอ” เขาเชื่อในตัวคิบอมว่าจะไม่ทำอะไรซองมิน..เชื่อในตัวคนที่เขาเชื่อใจ..และอยากให้คยูฮยอนเชื่อใจคิบอมเหมือนกับเขาด้วย

“แต่..”คยูฮยอนตั้งใจจะขัดขึ้นมาแต่ทงเฮกลับปิดปากเขาซะก่อน...ปิดด้วยปากของตัวเอง..

“ไม่ต้องพูดแล้วนะ..เชื่อพี่ซิ”

“ครับ..ถ้าพี่เชื่ออย่างนั้น” ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากทั้งคู่อีก มือของทั้งสองจับกันแน่นเพื่อเพิ่มความเชื่อใจกันและกัน

.

.

“พี่ซองมินครับ”คิบอมเขย่าตัวคนตัวเล็กเพื่อเป็นการปลุกซองมิน เมื่อเห็นว่าคนเป็นพี่ไม่ตื่น ริมฝีปากอุ่นก็ทาบเข้าไปที่ริมฝีปากบางทันที ตอนแรกคนที่ยังหลับอยู่ก็เพียงแค่ขยับตัวซุกเข้าหาอกอุ่นเท่านั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานขึ้นอากาศที่ใช้หายใจก็เริ่มหายไปจนซองมินต้องลืมตาขึ้นมาดูคนที่พรากเอาอากาศไปจากเขา

“คิบอม!” ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ ซองมินดิ้นเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของคิบอม ร่างสูงจึงต้องปล่อยร่างเล็กลงอย่างเสียไม่ได้ ซองมินกวาดตามองไปทั่วห้องแต่ก็ไม่พบกับน้องชายหรือเพื่อนรักอย่างทงเฮเลย ทุกคนหายไปไหนหมด..แล้วพี่ฮันคยองของเขาล่ะ..พี่ไปไหน..ทำไมพี่ไม่มาดูแลผม..ทำไมต้องคิบอม..หยาดน้ำตาแห่งความน้อยใจไหลรินลงมาอาบแก้มเนียนสวยจนคิบอมอดที่จะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาไม่ได้ นี่พี่ซองมินร้องไห้อีกแล้วงั้นหรอ..

“ซองมิน!พี่..”เสียงตะโกนจากคนที่ทั้งสองคุ้นเคย ร่างสูงยืนนิ่งอยู่ตรงประตูและมองคนรักสลับกับน้องในวงไปมา ..ไม่นึกเลยจริงๆ..เขาแค่จะมาช่วยซองมินแต่งตัว..ตามที่คยูฮยอนบอก..กลับต้องมาเจอภาพที่ทำร้ายจิตใจของเขา.. ฮันคยองเยียดยิ้มกับตัวเองเล็กน้อย เพราะยังไงซองมินก็คือคนของเขา..ใครก็ไม่มีสิทธิ์เอาไว้ทั้งสิ้น.. ยิ่งเห็นน้ำตาจากดวงตาหวานเขาก็ยิ่งใจเสียและเข้าใจผิด ไม่ชอบเลยเวลากระต่ายน้อยร้องไห้ มันทำให้เขาเจ็บปวดไปด้วย ร่างสูงเดินเข้าไปหาร่างเล็กและเอื้อมมือมารั้งตัวให้เข้าสู่อ้อมกอดแกร่งของตัวเอง และ..

ผลั๊ก!!

“ไอ้คิบอม!แกทำอะไรซองมิน!” ฮันคยองต่อยเข้าที่ใบหน้าหล่อๆเต็มแรงจนมีเลือดซึมเข้าที่มุมปากของอีกคน ดวงตาคมฉายประกายก้าวร้าวไม่เหลือคราบของพี่ชายที่แสนดีของน้องทุกคนอีกต่อไป คิบอมเองก็ได้แต่นิ่งและไม่ปัดป้องอะไร..

เขาผิดเอง..ที่ไม่รู้จักยับยั้งใจ..

ผิดเอง..ที่ไปยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้ว..

ผิดที่รู้แก่ใจว่ายังไงก็เป็นได้เพียงน้องชาย..

ผิดที่เจ็บไม่เคยจำ..

ผิดที่คิม คิบอมรัก..ลี ซองมิน..

“พี่ฮันพอเถอะครับ!พี่ฮัน!”ซองมินพยายามห้ามคนรักไม่ให้ไปซ้ำเติมน้องชายที่แสนดี                    ซองมินไม่อยากให้สมาชิกทะเลาะกันเลย แค่เรื่องเข้าใจผิด..มือบางโอบรอบตัวของร่างสูงและดึงเอาไว้ ใบหน้าหวานซบลงที่แผ่นหลังกว้าง ความรู้สึกเปียกชื้นที่หลังทำให้ฮันคยองตองหันกลับมามองคนที่กอดตัวเอง ไม่ชอบ..ไม่อยากให้เสียน้ำตา..น้ำตาของนายมันมีค่าเกินไปนะซองมิน..

“ซองมิน..พี่ไม่ทำแล้วครับ..อย่าร้องไห้เลยนะ” น้ำเสียงอ่อนโยนที่ฮันคยองมีไม่บ่อยนักถูกถ่ายทอดออกมาจากหัวใจ มือแกร่งลูบผมนุ่มเบาๆและประคองร่างเล็กออกจากห้องเพื่อไปแต่งตัวที่ห้องเขา เสียงประตูที่ถูกปิดลงพร้อมกับร่างกายและหัวใจของใครบางคนที่บอบช้ำจากความรัก..

ไม่ว่ายังไง..สุดท้ายแล้ว..คิม คิบอมคนนี้..ก็กลายเป็นคนที่ถูกทิ้งซินะ..

เลือดที่มุมปากหยุดไหลแล้วเหลือไว้เพียงความเจ็บช้ำของหัวใจ ไม่มีแม้แต่แรงที่จะยืน คิบอมอ่อนแอเกินไป เมื่อไหร่กันที่เขาจะสมหวังในความรัก..หรือว่า..พระเจ้าจะไม่ให้เขาพบกับความสุขของความรักกันนะ

“เฮ้ย!คิบอม!..เกิดอะไรขึ้น”คิม ฮีชอล ผู้ชายที่มีความเป็นผู้นำอีกคนเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจกับสภาพของน้องชายคนโปรด เขาแค่มาดูเฉยๆว่าทำไมไม่ลงมากันซะที..ไม่นึกว่ามันจะกลายเป็นอย่างนี้เข้า.. ร่างโปร่งเข้ามาประคองคิบอมให้ลุกขึ้นและก็ต้องพบกับคราบเลือดที่ติดอยู่ที่มุมปาก ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับจากคิบอมจนทำให้ฮีชอลอดเป็นห่วงไม่

“นายไม่ต้องไปแล้วคิบอม สภาพแบบนี้ขืนไปได้มีหวัง..ซังกะตายทั้งวันแน่ๆ”ฮีชอลถอนหายใจแรงๆกับนิสัยของคิบอม เพราะรู้ว่ายังไงคนคนนี้ก็จะไม่มีวันปริปากบอกอะไรกับใครแน่นอนถ้าเจ้าตัวไม่อยากบอกเอง แต่สภาพแบบนี้..เขาเองก็ดูได้ไม่ยากว่าเป็นเพราะใคร..จะมีใครอีกล่ะที่ทำให้เจ้าชายน้ำแข็งอย่างคิบอมละลายได้น่ะ.. กระต่ายน้อยกับไอ้มังกือแน่ๆ..

“ให้ตายซิ..อย่าเงียบอย่างนี้ได้ไหมคิบอม..ฉันใจไม่ดีเลย”เสียงพึมพำกับตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน แบบนี้พวกเขาจะไปขึ้นงานทันไหมเนี่ย..เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น..แถมเจ้าตัวดีนี่ก็ไม่พูดอะไรซักคำ เงียบจนน่ากลัว ไอ้เด็กแก้มแตกเวลาที่เงียบแบบนี้..แทบจะไม่มีใครหว่านล้อมให้เปิดปากของมันได้เลย..กลัวดอกพิกุลจะร่วงหรือไงห๊ะ..คิมคิบอม..

“ผมเป็นคนไม่ดีใช่ไหมครับ..พี่ฮีชอล”ในที่สุดคิบอมก็ยอมเปิดปากพูดซักทีหลังจากที่เขาเสียเวลา5นาทีในการง้างปากคนพูดน้อย ฮีชอลลูบตบบ่ากว้างของคิบอมเบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ เขาเป็นคนที่พูดตรงไปตรงมา และปลอบใจใครไม่เก่ง มีแต่เพียงความจริงใจที่ให้อย่างเต็มเปี่ยมเท่านั้น..

เขาเลยเลือกที่จะเงียบ..และรับฟังสิ่งที่น้องชายพูด..

“ผมมันอ่อนแอ..แค่เรื่องนี้..แค่นี้..ผมก็ร้องไห้..คำว่ารักของผม..มันจะไม่มีวันส่งถึงพี่ซองมินเลยงั้นหรอ”

“อยากจะร้องก็ร้องไป ร้องให้พอแล้วไม่ต้องร้องอีกเข้าใจไหมห๊ะ ส่วนไอ้เรื่องคำว่ารักของนายน่ะ มันส่งไปถึงแน่ๆแค่ซองมินมีไอ้ฮันเกิงอยู่แล้ว..ก็แค่นั้น.. พี่จะไม่พูดให้นายตัดใจหรอกนะคิบอม..แต่เอาเป็นว่า..พี่ถือหางข้างนายก็แล้วกัน..” คำพูดห้วนๆจากริมฝีปากบางได้รูปเอ่ยออกมา ใบหน้าสวยแดงระเรือเล็กน้อย ก็คนมันไม่เคยพูดอะไรแบบนี้นี่หว่า..มันก็ต้องมีเขินบ้างเป็นธรรมดา  มือเรียวดึงน้องชายร่างสูงให้ลุกขึ้นและจัดการผลักเข้าไปในห้องน้ำให้ล้างหน้าและรีบลงไปขึ้นรถให้เร็วที่สุด

...เอาไงดีวะ..คิม ฮีชอล...

..แส่หาเรื่องเข้าตัวอีกแล้ว..

..ดันไปบอกว่าจะถือหางข้างไอ้แก้มแตก..

..แต่อีกคนมันก็เพื่อนรักนะ..

...โว้ย!..ปวดหัว..

..ไอ้เรื่องความรักเนี่ย..มันทำให้คนเป็นได้ขนาดนี้เชียวหรือ..

.

.

“พี่ฮันคยองพี่มานั่งกับผมได้ไหมครับ ผมมีเรื่องจะปรึกษาพี่..”ฮยอกแจดึงฮันคยองออกมาก่อนที่จะขึ้นรถโดยมีสายตาของคนตัวสูงกว่ามองมาอย่างงุนงง แต่ก็ยอมนั่งลงข้างๆกับรุ่นน้องหน้าไก่ที่ผลักซีวอนให้ไปนั่งแทนที่ฮันคยองข้างๆซองมินซะ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนของซีวอนกลับมีขึ้นและเลือนหายไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นเจ้าชายคนเก่าของทุกคน

“พี่ซองมินครับ พี่จะนอนก่อนก็ได้นะ”น้ำเสียงนุ่มแนะนำคนเป็นพี่อย่างอ่อนโยนพลางจับหัวของคนเป็นพี่มาซบที่ไหล่แกร่งของตัวเองแทน โดยมีสายตาคมของพี่ชายชาวจีนจ้องอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก ทำไมซีวอนจะต้องทำแบบนั้นด้วย..ซีวอน

นายคงจะไม่ได้คิดที่จะแย่งซองมินไปจากพี่ใช่ไหม..

“อือ ง่วง..ซีวอน..พี่ขอหลับนะถึงแล้วให้พี่ฮันมาปลุกพี่ด้วย” ทำไมต้องพี่ฮันครับ..พี่ซองมิน..ทำไม..ผมปลุกพี่ไม่ได้เลยงั้นหรอ..มือแกร่งลูบหัวคนอายุมากกว่าและเอนหลังลงบ้าง..

ตอนนี้แค่นี้ก็ยังดี..อีกไม่นาน..อีกไม่นานแน่นอน..

พี่ซองมินก็จะเป็นของเขา!..

ดวงตาคมสวยของเจ้าชายสุภาพบุรุษหลับลงช้าๆมือแกร่งยังคงโอบร่างบางของซองมินไว้แน่น ซองมินเองก็ซุกตัวลงกับอกอุ่นเพื่อบรรเทาความหนาวของอากาศยามเช้า ภาพที่เห็นทำให้หลายๆคนไม่พอใจนัก โดยเฉพาะกับฮันคยอง..เพราะซองมินเป็นคนรักของเขา..เพราะเรารักกัน..แต่..ไอ้เด็กนี่มันกลับโอบกระต่ายน้อยของเขาหน้าตาเฉย!..

ฮันคยองได้แต่อารมณ์เสียอยู่คนเดียวในขณะที่คนชวนมานั่งข้างๆอย่างลี ฮยอกแจกลับนั่งเงียบซะงั้น เพราะพวกเขารู้ดีว่าถ้าพี่ชายชาวจีนโกรธเมื่อไหร่..ต่อให้อะไรก็ฉุดไม่อยู่..

..นั่นหมายถึงทั้งคิม ฮีชอลด้วย...

..คนที่เป็นเพื่อนสนิท..ยังเอาไม่อยู่..

..แล้วใครมันจะไปกล้าล่ะ..จริงไหม..

“เอ่อ..พี่ฮัน..”เมื่อยังเห็นพี่ชายยังเงียบอยู่อย่างนั้นฮยอกแจก็ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ ถึงตอนนี้เขาอยากจะแลกที่นั่งซะแล้วซิ สายตาที่ดูเหมือนจ้องกินเลือดกินเนื้อของฮันคยองที่มองไปยังซีวอน..มันทำให้เขากลัวจริงๆนะ..

ทงเฮและคิบอมมองท่าทางของทั้งสองคนที่หลับอยู่ข้างหน้า คนตัวสูงเบือนหน้าหนีภาพที่ทำร้ายหัวใจของเขา ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น..หัวใจมันอ่อนล้าเกินไปแล้ว..มุมปากยังคงมีรอยบวมอย่างเห็นได้ชัดทำให้คิบอมไม่ต้องขึ้นLive..ซ้ำยังโดนฮีชอลบอกให้หยุดอยู่บ้านวันนี้เพียงแต่เขาไม่ยอม อยากจะมา..อย่องน้อยก็ยังเห็นหน้าของคนที่เขารัก..ทงเฮถอนหายใจแรงๆ คนตัวเล็กถ้าทำได้จะเข้าไปกระชากตัวไอ้คุณชายหน้าหล่อนั่นออกมาเสีย แต่ติดอยู่ที่ซองมินนอนซบมันอยู่เนี่ยซิ..ทำให้เขาทำอะไรไม่ได้..ไอ้คนที่นั่งข้างเขามันก็บื้อได้ใจจริงๆเลย!..

“ถึงแล้ว ไอ้ลิงทั้งหลาย ลุกเดี๋ยวนี้”ฮีชอลตรงเข้าไปปลุกทุกคนที่นอนหลับเป็นตายอยู่บนรถ เสียงที่แผดออกมาทำให้ลีทึกถึงกับกุมขมับกับนิสัยของเพื่อนสนิทที่อายุเท่ากันแต่ดันทำตัวเป็นเด็กๆจนเขาเองต้องเป็นคนเดินไปลากเจ้าหญิงของวงลงจากรถโดยมีเสียงโวยวายของคนไม่ยอมใครดังเล็ดลอดออกมาตลอด

“โว้ย!ลีทึกปล่อยฉันนะ!บอกให้ปล่อยไงเล่า!”

“พี่ฮีชอลเขาเป็นอะไรมากไหม ทำไมวันนี้ดูโวยวายกว่าปกติล่ะ”เรียวอุคหันไปถามคนที่ยืนข้างตัวเองอย่างสงสัย แววตาใสซื่อที่มองมาทางเขานั้นแทบจะทำให้เยซองหลุดหัวเราะออกมาเสียให้ได้พลางเอามือขยี้หัวคนตัวเล็กที่สุดแรงๆจนผมที่เซ็ตมาอย่างดียุ่งไม่เป็นทรงพร้อมกับท่าทางเอาเรื่องคนเรียวอุคที่ดูยังไงก็ไม่น่ากลัวเลยซักนิด

“พี่เยซองอ่า~ผมยุ่งหมดแล้วนะครับ”

“ซองมิน..ซองมินตื่นได้แล้วนะครับ”ฮันคยองเดินไปปลุกคนรักโดยที่ไม่สนใจคนที่นั่งข้างๆร่างเล็กนั่นเลยแม้แต่น้อย ซองมินพลิกตัวและครางเล็กน้อยเรียกรอยยิ้มจากฮันคยองได้ เมื่อเห็นว่ายังไม่ตื่นฮันคยองก็เลยจัดการช้อนร่างของกระต่ายน้อยขึ้นมาแทน คราวนี้ซองมินถึงกับเกือบคว้าคอร่างสูงไว้ไม่ทัน ดวงตาคู่สวยฉายแววตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัดแต่เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนอุ้มตัวเองอยู่ ใบหน้าหวานก็เปลี่ยนเป็นสีแดงน่ารักจนฮันคยองอดไม่ได้ที่จะกดจมูกโด่งไปที่แก้มเนียนใสเบาๆ

“พี่ฮันคยอง ซองมินเดินเองได้น่าปล่อยกระต่ายนี่ลงเถอะ”ทงเฮเอ่ยอย่างไม่พอใจนักก่อนจะเข้าไปคว้าตัวเพื่อนร่างบางมากอดไว้และทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิด จมูกเล็กของทงเฮกดไปแรงๆที่แก้มใสของซองมินและหันมายิ้มอย่างผู้ชนะให้กับซีวอนและฮันคยอง ใบหน้าหวานเหวอไปชั่วขณะที่เพื่อนดันมาเล่นอะไรแบบนี้...ก็รู้อยู่หรอกว่าแค่เพื่อน..แต่..ทงเฮก็หน้าตาดีน้อยซะเมื่อไหร่เล่า..แล้วคยูฮยอนล่ะ?คยูฮยอนไปไหน..มาเอาปลาน้อยของนายไปนะ!..

“ทง..ทงเฮ..นายทำอะไรน่ะ”เสียงหวานติดสั่นขึ้นมา มือบางลูบแก้มตัวเองแก้เขิน ทงเฮยิ้มหวานให้กับเพื่อนสนิทและยื่นหน้าเข้าไปอีกครั้งจนฮยอกแจต้องเป็นคนมาดึงซองมินออกจากเพื่อนหน้าปลาที่ดูท่าจะมีโอกาสเปลี่ยนสังกัดซะแล้ว

“เฮ้ย ทงเฮพอๆคยูฮยอนรออยู่ข้างนอกแล้วนะ เดี๋ยวเจ้านั่นได้มีงอนหรอก” ฮยอกแจผลักทงเฮให้ลงจากรถไปหาคนรักของตัวเองซึ่งยืนรออยู่แล้ว คยูฮยอนยิ้มให้กับทงเฮและโอบไหล่บางให้เข้าหาตัวเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างเล็ก

“พี่ฮัน ผมฝากดูแลพี่ซองมินด้วยนะครับ เดี๋ยวผมกับพี่ทงเฮไปแต่งตัวก่อน”คยูฮยอนตะโกนบอกพี่ชายที่อยู่ในรถอย่างขำๆ เพราะรู้ว่าสีหน้าของคนในอ้อมกอดของตัวเองจะเป็นยังไง..ก็คงกำลังทำหน้าบูดอยู่น่ะซิ..

รู้อยู่..ว่าคนรักอยากให้พี่ชายของเขาคู่กับใคร..

ถึงกับลงทุนหอมแก้มต่อหน้าอย่างนั้น..

แต่..เขาเองก็แอบหึงอยู่เหมือนกันนะ..

และ..หวังว่าพี่ซองมินจะยังไม่เปลี่ยนใจเข้าล่ะ..

กว่าความรักจะสมหวัง..มันคงจะต้องมีอุปสรรคเข้ามาบ้าง..

พี่ต้องผ่านมันไปให้ได้นะครับ..

พี่ชายของผม..

ฮันคยองเอื้อมมือไปจับมือบางไว้แน่นและจูงลงจากรถไปด้วยกัน รอยยิ้ม..เสียงหัวเราะ..จากคนทั้งสองถูกจ้องมองโดยคนสองคน..สองคนที่เจ็บปวด..และอีกคนที่เหนื่อยกับการช่วยน้องชายของตัวเอง..

มือหนากำแน่นและเตรียมพร้อมที่จะพุ่งมันเข้าใส่คนที่เอาหัวใจเขาไปครอบครองเพียงคนเดียว ซีวอนกัดฟันกรอดพยายามข่มใจโดยมีฮยอกแจคอยดึงเอาไว้

พี่จะต้องเป็นของผม!..พี่ซองมิน..และโดยเร็วด้วย!..

“พี่ฮยอกแจ..วันนี้หลังเสร็จจากงานนี้พวกเราจะไปไหนอีกหรือเปล่า...”

“หือ..ก็ไปกินหมูย่างเหมือนเดิมไง ทำไมล่ะ”

“ผมจะให้พี่ช่วยผม..ตามที่ผมเคยพูดไว้”น้ำเสียงราบเรียบราวกับคนไร้หัวใจของซีวอนทำให้ดวงตาเรียวเบิกกว้าง..นี่ซีวอนเอาจริงหรอ..แล้วซองมิน..ซองมินของพวกเขาจะเป็นยังไง..

“เอ่อ.พี่..พี่ไม่.”

“พี่ต้องช่วยผม!..ใช่ไหม..” ซีวอนไม่เคยขู่เขาเลยแม้แต่น้อย แต่ครั้งนี้กลับพูดจากกับเขาอย่างรุนแรง แม้จะมีคำว่า‘พี่’นำหน้าก็ตาม..แต่..ความหมายมันก็ไม่ใช่อีกแล้ว..มันคือคำสั่ง..ไม่ใช่คำขอร้อง..ซีวอนคนเดิมได้ตายไปแล้วจริงๆหรอ..

เจ้าชายของทุกคน..

ตายจากพวกเขาไป..เพราะคำว่ารัก..

คิบอมมองแผ่นหลังของคนที่ตัวเองรักไปอย่างเงียบเชียบ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดลอดออกมาจากปากได้รูปของเขา หัวใจของคิบอมมีเพียงความว่างเปล่า ไม่มีอีกแล้ว..หัวใจ..ที่มีเลือดเนื้อ..ตราบใดที่เขาไม่อยู่กับพี่ซองมิน..เขาก็ไม่จำเป็นต้องทลายกำแพงนั่นออกมา..อาจจะมีบางคน..ที่เขาเปิดประตูนั่นให้มาดูแลเขาบางช่วง..อย่างเช่นพี่ฮีชอล..พี่ชายที่หลุดโลกแต่กลับทำให้เขาคิดอะไรได้..ช่วยให้กำลังใจเขา..และพี่ทงเฮ..พี่ชายที่ช่วยเหลือเขาเรื่องความรักมาตลอด..แต่กับศัตรูหัวใจอย่าง..พี่ฮันคยอง..และเชว ซีวอน..

เขาจะไม่มีทางที่จะปล่อยหัวใจตัวเองหลุดลอยไปอีกแล้ว..

จะไม่เป็นคนที่ทำอะไรไม่เป็นอีกแล้ว...

 


-----------

กลับมาแล้ว~ฮ่องกงหนาวมากมาย ลมเย็นสบาย ไป5วันคิดถึงฟิคมากๆเลยนะเนี่ย

เอามาลงแล้ว ไงก็ช่วยเม้นต์กันบ้าง


ไปเนี่ย เจอคนดังหลายๆคนเลยนะ

ไปหันไปมองเฮ้ย!โก๊ะตี๋นั่งข้างๆน้อง...พอลงเครื่องปุ๊บ เฮ้ย มดดำ!เจอหลายรอบมาก

หันไปมองที่รับกระเป๋า...กรี๊ดดด ดาราจีน!(น่าจะเป็นพิธีกรนะ)

คนจีนเยอะมากจริงๆ ตอนกลางคืนไปเดิน บุหรี่ทั้งนั้น

แต่พอไปที่เที่ยวปุ๊บ อ้าว..คนไทยนี่นา..

พอดีเปาไปกันเองกับครอบครัว 6 คน เลยแปลกใจนิดหน่อยว่าทำไมคนไทยมันเยอะขนาดนี้

ยังดีที่วันที่3ไปกินข้าวเย็น หาร้านได้แต่ไม่มีที่นั่ง ปรากฏว่าเจอคนไทยจองที่นั่งไว้ให้

โชคดีมากเลย เขาบอกว่าเห็นมากันเยอะเลยกลัวไม่มีที่นั่ง เลยนั่งจองเอาไว้ให้ (ประมาณว่าเราส่งเสียงดังกันจนคนเขารู้กันทั่วร้านแล้วว่าเป็นคนไทย)

ไปมาเก๊า...วิ่งๆๆๆแทบขึ้นเรือไม่ทัน 1 นาทีสุดท้ายพึ่งซื้อตั๋ว

ลงเรือปุ๊บ...ด่านตรวจ..ทัวร์เกาหลีมาลงเยอะ หันไปทางไหนก็..ทัวร์เกาหลีทั้งนั้น

พล่ามมาเยอะแล้ว... ขอให้สนุกกับการอ่านฟิคนะคะ~

ป.ล ขอบคุณพี่มะปรางมากๆที่เข้ามาเม้นต์ให้ค่ะ แล้วก็รีดเดอร์ทุกคนด้วย(แต่ตอนนี้ข้อเท้าแพลง+ไปเรียนSummerเลยจะยุ่งๆแล้วนะ)