คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] Mate
Title :: Mate : มากกว่ารัก
Pairing :: WonHyuk
Author note : ขอบคุณเพลง "มากกว่ารัก" ของโรส และ "ช่วงที่ดีที่สุด" ของ บอยด์&ป๊อดค่ะ
ปล. เนื้อหามีการเปลี่ยนแปลงนิดหน่อยนะคะ
__________________________________________________________________________________
ถ้ามากกว่าความผูกพัน
คือรัก
แล้วมากกว่ารัก...คืออะไร?
เสียงโครมครามดังแข่งกันอยู่ในห้องเล็กๆ บนชั้นสี่ของหอพักนักศึกษา เสียงหนึ่งดังมาจากโต๊ะเครื่องแป้ง อีกเสียงหนึ่งดังมาจากโต๊ะเขียนหนังสือ
“ชเวซีวอน เห็นแว่นตาฉันไหม”
“อยู่ในห้องน้ำ นายลืมมันไว้”
“อ้อเหรอ” คนร่างเล็กเดินออกจากโต๊ะเครื่องแป้งไปยังห้องน้ำด้วยตาหรี่ปรือ
“ฮยอกแจ เห็นรายงานฉันไหม”
“อยู่บนที่นอนฉัน เมื่อคืนฉันยืมมาอ่าน"
“นอนทับมันอีกแล้วใช่ไหม” คนตัวสูงเดินออกจากโต๊ะเขียนหนังสือไปยังเตียงนอน ยกกองผ้าห่มขึ้นมาสะบัด แล้วก็เป็นอย่างที่คาดเมื่อเห็นรายงานเล่มหนายับยู่ ซีวอนขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะยัดมันใส่ลงไปในกระเป๋าอย่างรวดเร็ว
เสียงคลิกดังออกมาจากประตูห้อง 407 ก่อนจะเหลือเพียงเสียงฝีเท้าของคนสองคนที่วิ่งลงบันไดไปด้วยกัน
แสงแดดยามสายส่องลอดตามร่มไม้ระหว่างทางเดินไปตึกเรียน เป็นประจำทุกวันที่คนตัวเล็กกว่าจะวิ่งไปหยุดรอหน้าร้านวาฟเฟิลหอมกรุ่น
“จะให้เลี้ยงอีกแล้วล่ะสิ” คนถูกถามพยักหน้าหงึกหงัก
ทุกครั้งที่กินอาหารด้วยกันชเวซีวอนต้องเป็นคนจ่าย
“ฮยอกแจ...ดูซ้ายมือ” ไหล่หนาสะกิดเพื่อนเบาๆ พร้อมกับปรายตาไปทางกลุ่มนักศึกษาหญิงหน้าตาน่ารัก หนุ่มร่างสูงฉีกยิ้มกว้างจนน่าหมั่นไส้
ทุกครั้งที่ซีวอนเจอคนถูกใจ ฮยอกแจจะเป็นคนแรกที่รู้ก่อนเสมอ
“ชอบล่ะสิ ช่วยจีบให้ไหมล่ะ”
“โห หน้าไม่ให้แต่ใจกล้านะฮยอกแจ น้องเขาเป็นถึงดาวคณะอักษร”
“อักษรแล้วไง หน้าอย่างฉันมันเป็นยังไงฮะ”
“เหมือนปลาตากแห้งอย่างนี้เขาเห็นก็ตกใจแล้ว ถ้าเขาเหมารวมว่าฉันหน้าเหมือนนายไปด้วย จะพาลไม่อยากรู้จักฉันไปซะก่อน”
“นายว่าฉันขี้เหร่เหรอ”
“ไม่ขี้เหร่นะ แค่เหมือนก้างปลา” ไม่ได้ว่าเปล่า แวบหนึ่งที่ซีวอนทำท่าดูดแก้มเข้าไปในปากล้อเลียนหน้าตอบๆ ของฮยอกแจ
ทุกครั้งไม่ว่าจะเริ่มต้นด้วยเรื่องดีๆ แค่ไหน จะต้องลงท้ายด้วยการทะเลาะกันเสมอ
“อ้าวจะรีบไปไหน เดินให้มันตรงๆ สิครับ นึกว่าว่ายน้ำอยู่หรอ” เสียงตะโกนไล่หลังมาเมื่อคนขี้งอนเดินตุปัดตุเป๋เข้าไปหาจักรยานที่กำลังแล่นฉิว ฮยอกแจกระโดดหลบด้วยสัญชาตญาณ มือบางถอดแว่นออกแล้วยืนขยี้ตาเบาๆ
“ตามันพร่า สงสัยสายตาเปลี่ยน”
“อ้าว นึกว่าอยากหล่อซะอีก จักรยานมันเล็กไปนะ ต้องวิ่งชนรถบรรทุกถึงจะได้ผล”
“ชเวซีวอน!" ฮยอกแจทำท่าฮึดฮัดจะเถียงก็เถียงไม่เก่งเลยยกขาขึ้นเตรียมจะฟาดซีวอนเต็มที่
"ถึงฉันเถียงไม่ทันแต่ขาฉันแข็งนะเว้ย”
“ขาสั้นต่างหาก” เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดังไล่หลังกันไปใต้เงาไม้...ปรากฎเป็นเงาของชายหนุ่มสองคน...กำลังวิ่งไล่เตะกัน
สี่ปีแล้วที่พวกเขาเป็นเพื่อน
สองปีที่เป็นรูมเมท
หกปีที่เต็มไปด้วยความผูกพัน
แต่ทว่า...
ความรู้สึกตอนนี้ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่เคยเป็น
ฮยอกแจเพิ่งรู้ตัวว่ากาลเวลาเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของเขาที่มีต่อซีวอน...จากความรักแบบเพื่อนที่เคียงข้างกัน กลายเป็นรักที่ซับซ้อนกว่านั้น จนตัวเขาเองทนไม่ได้ที่จะต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ และต้องคอยหงุดหงิด รำคาญใจเวลาที่เห็นซีวอนสนิทสนมกับคนอื่น หรือต้องคอยเลี่ยงออกไปห่างๆ เมื่อซีวอนเข้ามาใกล้ เพราะมันทำให้หัวใจเขาเต้นรัว
ฮยอกแจกลัวว่ายิ่งนานออกไป ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซีวอนจะยิ่งมีช่องว่างมากขึ้นและไม่สามารถสนิทกันได้เหมือนเดิม
เพราะฉะนั้นการแสดงออกจะช่วยให้เขาผ่อนคลายขึ้น เขาจะบอกซีวอนว่าเขารู้สึกอย่างไรกับซีวอน...แต่
ถ้าซีวอนไม่เข้าใจ เขาจะเสียใจหรือจะสบายใจที่ได้พูดแล้วกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม อย่างไหนจะมีโอกาสมากกว่ากัน?
ชายหนุ่มรู้สึกวุ่นวายใจ เขาคิดซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบจนยอมรับในที่สุดว่า...เขาอยากเป็นคนรักของซีวอน
ซีวอนยืนพิงตู้ล็อกเกอร์ มองไปยังคนร่างเล็กที่เขารู้จักมาหกปี ระหว่างเขาทั้งสองห่างกันไม่กี่ก้าว หากแต่ละก้าวกลับห่างไกลในความรู้สึกของชายหนุ่ม ฮยอกแจไม่เหมือนเดิม นานแล้วที่เขาเริ่มรู้สึกว่าฮยอกแจเปลี่ยนไปไม่ว่าจะเป็นการวางตัวกับเขาหรือแม้แต่รูปลักษณ์ภายนอกของเจ้าตัว
แว่นตาที่ฮยอกแจเคยสวมใส่ถูกแทนที่ด้วยคอนแทคเลนส์ ทำให้เห็นดวงตาคู่สวยชัดเจน ดวงตาของฮยอกแจสวยเหมือนตาหงส์
ใบหน้าเล็กดูเกลี้ยงเกลาไม่เมื่อมีเส้นผมลงมาปรกทึบเหมือนก่อน
เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนดูสว่างตาและถูกจัดแต่งให้รับกับใบหน้า ยิ่งทำให้ฮยอกแจน่ามองยิ่งขึ้น
แต่ซีวอนกลับรู้สึกว่า...นั่นไม่เหมือนคนที่เขาเคยรู้จัก โดยเฉพาะดวงตาที่อีกฝ่ายกำลังมองมาที่เขา มันคงฝืดเฝือกล้ำกลืนมากถ้าเขาจะต้องเอ่ยปฎิเสธความรู้สึกที่อีกฝ่ายกำลังส่งมาให้
“ซีวอน...เป็นไปได้ไหมที่เรา...”
“ฮยอกแจ...” เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความลำบากใจ ซีวอนเลือกที่จะหยุดประโยคนั้นไว้ก่อนที่ฮยอกแจจะพูดจบ เขาไม่ต้องการปฏิเสธตรงๆ ซีวอนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฮยอกแจก็ยืนเม้มปากอยู่ที่เดิม แต่ทั้งสองกลับรู้สึกเหมือนถูกผลักให้ห่างออกจากกันทีละก้าวด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน
“ฉันไม่ดีสักนิดเลยหรอ” คนตัวเล็กกว่าพยายามจะถามอีกครั้ง ในน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮยอกแจพยายามจะบอกเขา ซีวอนรู้ว่าก่อนหน้านั้นเคยมีบ้างบางครั้งที่ฮยอกแจแกล้งถามเขาอ้อมๆ แล้วเขาก็ตอบเลี่ยงให้เหมือนเป็นเรื่องขำๆ เหมือนที่เคยคุยกันปกติ แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่ตรงไปตรงมาที่สุด
“ฮยอกแจ...” อีกครั้งที่ซีวอนทำเสียงอ่อนใจ ราวกับไม่อยากเรียกชื่ออีกฝ่าย
ซีวอนเงียบที่สุดเท่าที่เคยเงียบ ไม่มีคำพูดยียวนอีกแล้ว แปรเปลี่ยนเป็นใครอีกคนที่เฉยชาจนน่ากลัว
"นายรู้เหรอ ว่าฉันจะพูดอะไร" ฮยอกแจถามด้วยแววตาสั่นไหว ก่อนที่ซีวอนจะพยักหน้าลงเล็กน้อย
"ให้ฉันได้พูด...ได้ไหม แล้วนายอยากจะพูดอะไรก็แล้วแต่นาย" ฮยอกแจพูดพร้อมกับดวงตาปริ่มน้ำ ซีวอนแน่ใจทีเดียวว่าร่างบางเองก็รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่เพราะนิสัยแน่วแน่ อยากจะทำอะไรก็ต้องทำให้ได้ของฮยอกแจ ทำให้ฮยอกแจเลือกที่จะทำมันให้จบ
"ฉะ...ฉัน รัก นาย"
ฮยอกแจพูดออกไปแล้ว แต่ได้ยินเพียงความเงียบสะท้อนกลับมา ซีวอนยังยืนอยู่ที่เดิม และฮอกแจก็ยังยืนอยู่ที่เดิม แต่ตรงกลางระหว่างพวกเขาเป็นเหมือนสุญญากาศว่างเปล่า ที่ๆ ไม่สามารถพาความรักของฮยอกแจไปถึงซีวอน ร่างบางสะอื้นฮัก ซบหน้าลงกับฝ่ามือ...ฮยอกแจรู้แล้วว่าคำตอบของซีวอนคืออะไร
ซีวอนมองคนตรงหน้าอย่างสงสาร ความอึดอัดแผ่ไปในใจทั้งสองฝ่าย
"ละ...แล้ว ถ้าฉันเป็นผู้หญิง นายจะรักฉันไหม" ฮยอกแจลองถามดูอีกครั้ง พยายามหาทางที่จะเข้าข้างตัวเองให้ได้มากที่สุด
สิ่งที่ซีวอนอยากจะพูดดังก้องอยู่ในใจ แต่เขาเลือกที่จะไม่ตอบเพราะไม่ต้องการทำร้ายอีกฝ่าย
ถ้าฮยอกแจเป็นผู้หญิง เขาคงรักฮยอกแจมากกว่าใคร
ถ้าฮยอกแจเป็นผู้หญิง เขาคงขอฮยอกแจเป็นแฟนแล้วตั้งแต่ปีแรกที่รู้จักกัน
แต่...เขาต้องยอมรับว่าฮยอกแจไม่ใช่ เขาจึงไม่สามารถรักฮยอกแจแบบนั้นได้...นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกของความเป็นจริง
วรรคหนึ่งของความเงียบ มือบางเอื้อมขึ้นไปจับหลังคอของอีกฝ่ายดึงเข้าหา ประกบริมฝีปากแผ่วเบา ก่อนจะถอนออกอย่างนุ่มนวล...ที่สุด
ดวงตาคมกล้าเบิกโต...ชเวซีวอนตกใจกับสิ่งที่ได้รับ เวลาผ่านไปนานหลายวินาทีกว่าตาดวงนั้นจะเปลี่ยนเป็นแน่วนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด
“เราเป็นเพื่อนกัน” คำพูดคำสุดท้ายของซีวอนเพียงพอที่จะจบทุกอย่าง
มือบางยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง ร่างเล็กสั่นไหวราวกับเป็นไข้ ความเงียบกลับเข้ามาปกคลุมอีกครั้งก่อนถูกทำลายด้วยเสียงสะอื้นในลำคอของฮยอกแจ
"ฉะ...ฉันเข้าใจแล้ว" ฮยอกแจพยักหน้าอย่างหน้าสงสาร ไม่ยอมสบตาซีวอน
“ฉัน จะ...ย้ายออก” เสียงสุดท้ายที่ได้ยินทำให้ชเวซีวอนรู้สึกเหมือนมีลูกตุ้มหนักหน่วงร่วงจากกลางอกไปถึงปลายเท้า เขาไม่เคยคิดที่จะทำร้ายฮยอกแจ เขารักฮยอกแจมากในฐานะเพื่อน แต่สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้พูดยากจนซีวอนไม่ได้เอ่ยท้วง ฮยอกแจคงจะเสียใจาก และสำหรับเขาเอง...ก็ลำบากใจไม่น้อยไปกว่ากัน แล้วพวกเขาจะอยู่ห้องเดียวกันต่อไปได้อย่างไร
มิตรภาพที่สั่งสมมาหกปี
คงยากเกินที่จะสานต่อ...
ร่างเล็กวิ่งออกไปจากใต้บันไดของตึกเรียน มือเรียวบางยังคงปิดหน้าเอาไว้ แต่ก่อนที่ฮยอกแจวิ่งข้ามถนนไปได้ เสียงของซีวอนก็ดังขึ้น
“ฮยอกแจ...ระวัง!!!” ทันทีที่ซีวอนเห็นรถคันหนึ่งหักเลี้ยวตรงมาทางถนนที่ฮยอกแจกำลังข้าม เขาก็รีบตะโกนบอกพร้อมกับออกวิ่งตามมา รู้ว่าเจ้าของมือบางที่กำลังซับน้ำตาอยู่คงไม่ทันได้สังเกต แล้วก็เป็นดังคาด ฮยอกแจวิ่งออกไปขณะที่รถสวนเข้ามาพอดี
รถคันงามแล่นฉิวผ่านหน้าคณะชนโครมเข้าอย่างจังจนร่างเล็กหมุนกลิ้งไปบนถนน เรือนร่างบอบบางซบลงกับคอนกรีตฝากรอยสีแดงเอาไว้เต็มพื้น เสียงสุดท้ายที่ฮยอกแจได้ยิน...เป็นชื่อของเขาเอง
------------------------------------------------------
ไซเรนดังเข้ามาให้ได้ยินถึงในตัวรถพยาบาลที่ซีวอนนั่งอยู่ ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ทีมแพทย์ผลัดกันเดินผ่านประตูบานนั้น สิ่งต่างๆ รอบตัวเคลื่อนไหว แต่เขากลับรู้สึกว่า...มันหยุดนิ่ง
ชเวซีวอนรู้ว่า...
เวลาไม่เคยหยุดเดินในโลกของเรา
โลกต่างหากที่หยุดหมุน...โลกของเขาเอง
เป็นความจริงที่ว่า...
ในช่วงเวลาที่เรากำลังจะสูญเสียบางอย่าง...ความรู้สึกที่ชัดเจนที่สุดเกี่ยวกับสิ่งนั้นจะปรากฏขึ้นมา
มือของชายหนุ่มไล้เบาๆ บนใบหน้าเรียวของคนที่กำลังหลับพริ้ม เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่าผิวของอีกฝ่ายนุ่มเพียงไหน...นุ่มเหมือนผิวของเด็กอ่อน สีผิวที่ขาวซีดไม่ได้ทำให้ความน่าเอ็นดูของฮยอกแจลดน้อยลงไป ปากอิ่มแดงเผยอน้อยๆ เหมือนทุกครั้งที่ฮยอกแจนอนหลับ...ทุกๆ อย่างยังคงเป็นฮยอกแจที่ชเวซีวอนเคยเห็น เคยอยู่ข้างๆ
เพียงแต่ไม่ใช่ที่นี่ ไม่มีสายระโยงระยางแบบนี้...
“ใครว่านายขี้เหร่” น้ำเสียงทุ้มแปลกแปร่งไม่รื่นหู กว่าสามเดือนแล้วที่เขาเข้ามาเยี่ยมฮยอกแจซึ่งนอนหลับอยู่ที่เดิม คุณหมอบอกว่าแม้ส่วนต่างๆ ของร่างกายจะมีอาการดีขึ้นจนหายเป็นปกติ แต่ฮยอกแจได้รับแรงกระทบกระเทือนทางสมองอย่างหนัก
'ฮยอกแจเป็นอย่างไรบ้างครับ' เขายังจำตอนที่เข้าไปถามคุณหมอเมื่อทราบว่าฮยอกแจพ้นขีดอันตรายได้
'อาจเป็นเจ้าชายนิทรา'
หัวใจของชเวซีวอนแทบหยุดเต้นเมื่อได้ยินคำนั้น
“ตื่นได้แล้ว คนน่ารักไม่ได้กลับห้องนานแล้วนะ” ชเวซีวอนเฝ้าเพียรถามประโยคนี้ซ้ำๆ ทั้งที่ไม่มีเสียงจากคนร่างเล็กตอบกลับมา เขาค่อยๆ สวมแหวนสีเงินวงหนึ่งลงบนนิ้วผอมบางของฮยอกแจ
"ชอบไหม ของขวัญเนื่องในวันอยากจะให้" พูดแล้วก็ยิ้ม แต่ฮยอกแจยังคงเงียบ
"ตื่นเถอะ...คิดถึง"
เขาคิดถึง...เสียงใสที่ร้องหาแว่นตาทุกเช้า
มือเล็กๆ ที่คอยปิดโคมไฟบนโต๊ะอ่านหนังสือให้แล้วลากเขากลับไปนอนบนเตียง
ขาสั้นๆ ที่เอะอะอะไรก็วิ่งไล่เตะเขาตลอด
สัมผัสแผ่วเบาของริมฝีปากที่แทบจะหยุดลมหายใจ
และอีกหลายความทรงจำที่ผ่านมา
ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มให้กับทุกเรื่องราวที่ประกอบขึ้นเป็นความทรงจำระหว่างเขากับคนตรงหน้า ทั้งเรื่องเล็ก เรื่องใหญ่ เรื่องร้ายหรือเรื่องดีๆ ทุกอย่างล้วนแต่มีค่าในความรู้สึกของเขา
“ฉันรอนายอยู่นะ”
“กลับไปช่วยฉันจ่ายค่าห้องได้แล้ว”
“อย่าลงโทษฉันแบบนี้เลย” ความรู้สึกผิดวิ่งเข้ามาทิ่มแทงพอๆ กับความเจ็บช้ำที่ยังกักขังอยู่ในหัวใจ
“ก้างปลาน้อย...” ได้ยินไหม ซีวอนเองก็ไม่รู้หรอกว่าฮยอกแจจะได้ยินไหม
แต่มีคนเคยบอกว่า...คนที่ผูกพันกันมากๆ มักมีสายใยที่สื่อถึงกันได้
“คนที่สำคัญที่สุดของฉัน...นอกจากพระเจ้ากับพ่อแม่แล้ว คือนายอีกคน” เสียงทุ้มเร้นลอดออกมาอย่างยากลำบาก มือเรียวยกขึ้นมากอบกุมมือสีขาว
“เรื่องของเรา เป็นไปได้” ก้มลงกระซิบข้างใบหูของคนตัวน้อย
นิ้วสีขาวที่นิ่งอยู่กระดิกนิดหนึ่ง...
“ฉันรอนายตอบรับอยู่นะ ถ้าได้ยินก็ส่งสัญญาณด้วย”
ตี๊ด--------
เสียงลากยาวดังแสบแก้วหู
สัญญาณชีวิตของใครอีกคนขาดหายไปแล้ว
ในวินาทีสำคัญนั้นมือเรียวของชเวซีวอนเอื้อมไปกดปุ่มเรียกแพทย์อย่างรวดเร็ว โดยที่มืออีกข้างไม่เคยคลายแรงกระชับบนมือน้อยที่กุมอยู่
และแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ซีวอนก็ไม่ลืมก้มลงไปจูบมือนั้นก่อนจะเปิดทางให้แพทย์และพยาบาลเข้ามา
สัญญาณสุดท้ายที่ซีวอนได้รับ...อาจเป็นคำตอบรับก็เป็นได้
ดวงตาคมจับจ้องร่างน้อยทุกวินาทีที่เหลืออยู่
แม้ว่ามันจะพร่าด้วยหยาดน้ำตา
ใครๆ เฝ้าถามว่าถ้ามากกว่าความผูกพัน...
คือรัก
แล้วมากกว่ารัก คืออะไร?
'Siwon Hyukjae'
สิ่งที่มากกว่ารัก คงจะเป็นความรู้สึกที่เขามีให้ฮยอกแจ
END.
ฟิคเรื่องนี้ออกแนวดื้อๆ ใช่ไหมคะ นางเอกบอกรักดื้อๆ
พระเอกนึกอยากจะรักก็รักดื้อๆ ไรเตอร์ก็จบดื้อๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน&คอมเมนต์นะคะ ^ ^
เข้ามาเกลาใหม่ให้เรื่องกลมกล่อมกว่าเดิม(ช่วยได้ไหม)
เรื่องนี้มีตอนพิเศษแล้วนะคะ
ตามที่ขอมาแต่ไม่รู้ว่าจะถูกใจหรือเปล่า ^ ^
v
v
v
::Mate Special Part:: <<คลิกเลยจ้า
Qreaz. 10
ความคิดเห็น