คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Dream Girl : Chapter 8
Chapter 8
เฮอร์ไมโอนี่เคาะประตูของคฤหาสน์มัลฟอย เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเวลาผ่านไปนานเหลือเกินทั้งที่จริงๆแล้วผ่านไปเพียงสามวันเท่านั้นที่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอพบว่าบิล วีสลีย์ และเหล่าผู้ทำลายคำสาปแช่งต่างๆ ทำงานร่วมกันอย่างหนักเพื่อค้นคว้าหาทางแก้ไขคำสาปที่แฮร์รี่ต้องพบเจอ
หลังจากหนึ่งวันเต็มๆของการค้นคว้า และการตรียมตัว พวกเขาก็พร้อมที่จะจัดการกับคำสาปแช่ง และ ยาถอนพิษ พวกเขารีบไปหาแฮร์รี่ที่นอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลเซนต์มังโก แฮร์รี่อยู่ในโรงพยาบาลสองวันก่อนหน้า ในที่สุดแผลเป็นได้เลือนหายไป และในตอนนี้แฮร์รี่ต้องอยู่รักษาตัวในโรงพยาบาล เพื่อที่ผู้รักษาจะสามารถป้องกันบาดแผลจากเลือดที่ไหลไม่หยุดได้ เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าแฮร์รี่คงจะตายอีกในไม่กี่วัน ถ้าสิ่งนี้ไม่ได้ผล
บิลลองเสกคาถาโต้กลับในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ และจินนี่ป้อนยาถอนพิษให้แฮร์รี่ การเปลี่ยนแปลงไม่ได้เกิดขึ้นทันทีทันใดอย่างที่เธอคาดหวัง
พวกเขาจับตามองสัญญาณของการเปลี่ยนแปลงใดๆก็ตามที่จะบ่งบอกถึงผลการรักษา ในที่สุด เฮอร์ไมโอนี่ จินนี่ และบิลเผลอหลับไปในเก้าอี้ข้างเตียงของแฮร์รี่
เช้านี้เธอตื่นเพราะแสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างผ่านหน้าต่างห้องในโรงพยาบาล เธอต้องตกใจที่ได้เห็นเพื่อนรักของเธอนั่งอยู่บนเตียงกำลังกินไส้กรอก และไข่ด้วยความหิว เธอกระโจนใส่เขา และถกเสื้อของเขาขึ้นเพื่อดูรอยแผลเป็นที่อยู่บนหน้าอก มันหายไปแล้วไม่เหลือแม้แต่รอยแผลเป็นทิ้งไว้ จินนี่ตื่นขึ้นมาในทันที และส่งสายตาให้เฮอร์ไมโอนี่ในแบบที่บอกว่า
“เธอกำลังทำบ้าอะไรอยู่น่ะ” จนกระทั่งเธอรับรู้ได้ว่าแฮร์รี่ลุกขึ้นมานั่งด้วยตัวเอง พวกเขาทั้งหัวเราะ ร้องไห้ และ กอดแฮร์รี่จนเขาบ่นว่า เขาหายใจไม่ออก ไม่ช้าไม่นานผู้รักษาอาการประกาศว่าการรักษาประสบผลสำเร็จ และแฮร์รี่ไม่เป็นอะไรแล้ว เธอรู้สึกว่ามันปลอดภัยที่จะทิ้งเขาไว้ในการดูแลของภรรยา
แฮร์รี่อ่อนแอจากคำสาปแช่งที่อยู่ในตัวเขามาอย่างยาวนาน แต่ด้วยเวลาและการพักผ่อนเขาจะหายดีอย่างแน่นอน
ความโล่งใจของเธอราวกับจะดึงทุกเศษเสี้ยวของพลังงานทั้งหมด ออกไปจากตัวเธอ อะดรีนาลีนในร่างกายที่เธอทำงานหนักมาตลอด 3 วันที่ผ่านมาหายไปจากเธอจนหมดสิ้น และสิ่งที่เธอต้องการทำ คือ การนอน
โดยไม่ได้คิด เธอพบว่าตัวเองอยู่ที่คฤหาสน์มัลฟอยอีกครั้ง ชั่วขณะก่อนหน้านี้ที่เธออยู่ในเขตหายตัวของเซนต์มังโก ทั้งหมดที่เธอคิดถึง คือ ความปลอดภัย บ้าน และ การนอนหลับ หลังจากที่เธอหายตัว เธอคาดว่าจะพบว่าตัวเองอยู่หน้าประตูห้องพักของเธอ แต่กลับพบว่าตัวเองอยู่ที่นี่ ที่คฤหาสน์มัลฟอยตอน 6 โมงเช้า
เธอยิ้มและเคาะประตู ชังกี้ตอบพร้อมกับแสดงความเบิกบานใจแบบปกติ กับการปรากฏตัวของเฮอร์ไมโอนี่
ชังกี้นำเธอไปยังห้องพร้อมกับคำสัญญาว่าจะกลับมาพร้อมกับอาหารในไม่ช้า เฮอร์ไมโอนี่อาบน้ำ เปลี่ยนชุดเป็นกางเกงยีนต์แบบมักเกิ้ล และ เสื้อเชิร์ตสีน้ำตาล เธอไม่อาจคิดถึงอาหาร หรือ การนอนหลับได้ จนกว่าเธอจะได้เห็นคนๆหนึ่งที่เธอคิดถึงตลอดเวลาตั้งแต่ที่เธอออกจากบ้านหลังนี้
เธอเดินตรงไปยังประตูที่เชื่อมห้องของเธอกับเดรโก และเคาะสามครั้ง ก่อนที่จะก้าวเข้าไปในห้อง ห้องมืดสลัว และเงียบสงัด เฮอร์ไมโอนี่มองไปยังเตียง เธอเห็นแต่ผ้าปูที่นอน และผ้าห่มที่กองกันยุ่ง แต่มันไร้เจ้าของ
เฮอร์ไมโอนี่ออกจากห้อง เดินหาเดรโกในแต่ละห้อง ในที่สุดสายตาของเธอก็เห็นผมสีทองเป็นประกายผ่านหน้าต่างห้องรับแขก เดรโกอยู่ที่นั่นในสวนกำลังนั่งบนม้านั่งหิน
โดยไม่ลังเล เฮอร์ไมโอนี่เดินไปยังที่ที่เขาอยู่ เธอรู้ว่าเขาต้องได้ยินเสียงของเธอที่กำลังเข้าใกล้ เสียงใบไม้ที่ร่วงหล่น และเสียงก้อนกรวดที่อยู่ใต้เท้าเมื่อเธอเดิน แต่เขายังคงไม่ขยับเขยื้อน เขายังคงนั่งกอดเข่าหันหลัง และมองตรงไปข้างหน้า
เมื่อเธอเกือบจะถึงตัวเขา เธอตั้งใจจะเข้าไปหาเขาโดยไม่ได้คิดว่าจะมองไปยังสิ่งที่เขาสนใจอยู่ ที่ตรงนั้น ในเงาของต้นไม้ต้นหนึ่ง คือ แผ่นจารึกหน้าหลุมศพหินอ่อนสีดำขนาดเล็ก ตัวหนังสือที่เคลือบด้วยทองอ่านได้ว่า “นาร์ซิสซา มัลฟอย แม่ผู้เป็นที่รักของฉัน” เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดิน เธอรู้สึกแย่ที่จะก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวที่หลุมฝังศพแม่ของเขา ก่อนที่เธอจะหันกลับไป เขาพูดขึ้น
“เธอกลับมา” เขายังคงไม่หันมา
“ใช่ ฉันขอโทษที่รบกวน ฉันไม่คิดว่า…ฉันจะรอนายอยู่ที่บ้าน” เฮอร์ไมโอนี่พูด กำลังหันกลับไป
“ไม่ อย่าไป” เขาพูดค่อยๆหันไปมองเธอช้าๆ ดวงตาสีเทาของเขาเพ่งมองเธออย่างเปี่ยมไปด้วยความรู้สึก หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ และ มันทำให้เธอรู้ว่าเธอต้องการจะเห็นเขาพอๆกับที่เขาต้องการจะเห็นเธอ
สามวันที่ผ่านมาทำให้เธอเหน็ดเหนื่อยแต่เธอไม่อาจหลับได้ จนกว่าเธอจะได้มีโอกาสที่พูดคุยกับเดรโก เธอเห็นว่าเขาดูซีดขาวแค่ไหน และเป็นอีกครั้งที่มีรอยคล้ำใต้ตา เธอเดินมานั่งบนม้านั่งหินอ่อนสีดำข้างๆเขาเผชิญหน้ากับแผ่นจารึก
เธอมองไปยังอักษรสีทองที่อยู่บนแผ่นจารึก และไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอจับมือทั้งสองข้างของเขาไว้ ดึงมือที่ประสานกันไว้ วางลงบนตักของเธอ ในขณะที่เธอเอนหัวไปพาดที่ไหล่ของเขา
หลังจากหลายนาทีแห่งความเงียบที่อบอุ่นใจ เดรโกถอนหายใจยาว และ พูดขึ้น
“เขาฆ่าเธอ”เฮอร์ไมโอนี่ยกหัวขึ้นออกจากไหล่ของเขา และมองหน้าเขา รอคอยอย่างอดทน ต่อสิ่งที่เขาอยากจะพูด
“ฉันไม่เคยบอกใครถึงเรื่องนั้น ไม่เคยพูดมันมาก่อน มันเกิดขึ้นในคืนที่แฮร์รี่ฆ่าโวลเดอมอร์”
“ความทรงจำนั่น มันกำลังทำลายฉัน ฉันฝันถึงมันอีก ฝันถึงคืนนั้นในป่า และ ความตายของแม่คืนแล้ว คืนเล่า ฉันพยายามทุกอย่างที่จะหยุดมัน ยาที่ทำให้นอนหลับได้โดยไม่ฝัน, น้ำยาที่ทำให้หลับ, แอลกอฮอล์ ในที่สุดฉันก็พบว่าบางสิ่งได้ผล” เขาหลับตาลง
“เมื่อเธอ และบิล วีสลีย์ ปรากฏตัวในวันนั้นฉันคิดว่าพวกเธอมาเพื่อจับกุมฉัน” เขาใช้มือลูบผมไปมาด้วยความปั่นป่วน จากนั้นถอนหายใจ ลดไหล่ลงด้วยความสิ้นหวัง
“เดรโก อะไร? นายทำอะไร?”
“วันก่อนหน้าที่เธอจะมาถึงฉันใช้คาถา คาถาแห่งศาสตร์มืดเพื่อเก็บรวบรวมความทรงจำเหล่านั้น และ ใส่มันไว้ในขวดแก้ว” เฮอร์ไมโอนี่มองเขาอย่างสงสัย ส่ายหัวในขณะที่เธอพูด
“เดรโก คาถาแห่งศาสตร์มืดไม่จำเป็นต้องเก็บรวบรวมความทรงจำไว้ในขวดแก้วเพนซิพ”
“ไม่เพียงแค่เก็บเท่านั้นเฮอร์ไมโอนี่ คาถานี้เป็นเหมือนคาถาเปลี่ยนแปลงความทรงจำแต่แม่นยำมากกว่า ฉันดึงความทรงจำเหล่านั้นออกไปจากหัวของฉันคล้ายการใช้ท่อดูดน้ำยาบางอย่าง ฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์เหล่านั้นหลงเหลืออยู่เลยตั้งแต่ที่พวกมันถูกย้ายไปสู่ขวดแก้ว คาถาเคลื่อนย้ายความทรงจำ นำมันออกไปจากความทรงจำของฉันทั้งหมด”
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ยังคงดูสับสน เขาถอนหายใจด้วยความผิดหวัง และดึงถุงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง เขาเปิดมันออก และส่งมันให้เธอ เมื่อเธอหยิบมันมามีเสียงกระทบกันของแก้ว ภายในมีขวดแก้ว 2 ใบซึ่งเก็บความทรงจำไว้ และมีกระดาษหนังแผ่นหนี่ง เธอหยิบกระดาษ และ อ่านมัน:
แม่ตายแล้ว พ่อทำร้ายแม่อย่างหนัก เธอตายเพราะอาการบาดเจ็บเมื่อฉันมาไม่ทันในวันรับตรามารของฉัน
พ่อตายแล้ว นายฆ่าเขาเพื่อแก่แค้นให้เธอ ขวดแก้วเหล่านี้บรรจุความทรงจำพวกนั้นไว้ ฉันใช้คาถาเดลีโอ เมโมรา เพื่อลบพวกมันออกไปจากความทรงจำของฉัน พวกมันหลอกหลอนฉันในฝัน และเวลานอนมานานกว่า 2 ปีแล้ว พวกมันทำให้ฉันต้องทนทุกข์ ฉันไม่อาจทนมันได้อีกต่อไป ถึงเวลาแล้วที่จะปลดปล่อยพวกมันและก้าวเดินต่อไป ถ้านายฉลาด นายจะไม่พยายามดูความทรงจำเหล่านี้ เพราะมันมีแต่จะทำให้ทุกข์ทรมาน โกรธแค้นและเจ็บปวด
เดรโก มัลฟอย
“ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นเพื่อตัวเองจะได้อ่านหลังจากที่ได้ใช้คาถาไปแล้ว เมื่อคาถาได้ผล ฉันรู้แค่เพียงว่าฉันได้เขียนมันลงในเศษกระดาษ ฉันไม่มีความทรงจำพวกนั้นหลงเหลือ หรือไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยิ่งฉันไม่รับรู้ก็ยิ่งทำให้ฉันสบายใจ และมันเป็นสิ่งดีเพียงสิ่งเดียวในชีวิตของฉันที่ได้ใช้คาถาแห่งศาสตร์มืด
“เมื่อเธอและวีสลีย์มาจากกระทรวง ฉันใช้คาถาในคืนก่อนหน้า ฉันคิดว่าบางทีกระทรวงอาจจะใส่ตัวติดตามค้นหาคาถาแห่งศาสตร์มืดในไม้กายสิทธิ์ของฉันหรืออะไรแบบนั้น
“เมื่อเธอดูความทรงจำของฉัน มันกลายเป็นว่าความทรงจำที่เธอค้นหา คือความทรงจำที่ฉันเอาออกไป แล้วแต่ฉันไม่แน่ใจ เธอค้นหาความทรงจำที่เกี่ยวกับการต่อสู้ระหว่างพอตเตอร์กับโวลเดอมอร์ ไม่ใช่ความทรงจำระหว่างฉันกับพ่อ เมื่อเธอตรวจดูความทรงจำของฉันมันจึงไม่พบสิ่งใด และฉันคิดว่านั่นจึงเป็นไปได้ว่าสิ่งที่เธอต้องการเห็นคือความทรงจำที่ฉันเก็บไว้ ความทรงจำอันเดียวกับที่อยู่ในขวดแก้วนี้
“สองถึงสามสัปดาห์ หลังจากที่เธอค้นหาความทรงจำได้ไม่สำเร็จ ฉันก็ไม่อาจปฏิเสธมันได้อีกต่อไป มันชัดเจนต่อฉันว่า ขวดแก้วเหล่านั้นต้องบรรจุสิ่งที่เธอกำลังมองหาอย่างแน่นอน”
“เดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอ่อนโยน และทำให้เขาต้องประหลาดใจ
“ทำไมนายต้องดูความทรงจำเหล่านั้นด้วย มันทำให้เจ็บปวด ทำไมนายไม่แค่ส่งมันให้ฉันดูเท่านั้นล่ะ?” กรามของเดรโกยึดติดกันแน่น และดวงตาสีเงินมืดมัวจ้องมองไปหาเธอ
“ฉันต้องดูความทรงจำพวกนั้นก่อน ฉันไม่อาจให้เธอดูโดยไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในบ้าง เฮอร์ไมโอนี่ มันเป็นสิ่งสำคัญในชีวิตของฉันที่ฉันไม่รู้ ฉันรู้ว่ากำลังหลบซ่อนจากตัวเอง ซ่อนจากอดีตของฉัน นับตั้งแต่ความทรงจำเหล่านั้นถูกย้ายออกไป ฉันยังคงฝันร้ายทุกคืน ฉันไม่รู้สึกดีมากนักหรอก” เขาหยุด ทันใดนั้นเขาดูคล้ายผู้ชายที่ผ่านการเดินทางอันยาวนาน เหน็ดเหนื่อยแต่โล่งใจที่ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว
“ฉันวางแผนที่จะให้ความทรงจำแก่เธอ แต่โชคก็ทำให้ความฝันเริ่มต้นอีกครั้งในคืนนั้น” รอยยิ้มของเดรโกชิงชังและเย้ยหยันตัวเอง
“สิ่งที่เธอเห็นในคืนนั้นเป็นเพียงแค่บางส่วนของทั้งหมด ความทรงจำที่แท้จริงมีรายละเอียดมากกว่านี้และฉันอยากจะให้เธอดูมันทั้งหมด ถ้าเธออยากที่จะดู”
เฮอร์ไมโอนี่ผงกหัวโดยไม่ออกเสียงใดๆ เธอรู้ว่าเขาอยากที่จะเล่าให้เธอฟังมากๆ และยินดีที่จะรับฟังถ้ามันจะช่วยเขาได้แม้เพียงเล็กน้อย
................
อาทิตย์หน้าจะลงเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะค่ะยังไงอย่าลืมตามอ่านเรื่องนี้ตอนจบด้วยนะค่ะจะมีฉากเลิฟซีนด้วยหลังจากเรื่องนี้จบเราอาจจะต่อเรื่อง Take My Heart Away หัวใจที่หลุดลอย คู่ ทอม ริดเดิ้ล/เฮอร์ไมโอนี่ ถ้าใครชอบอ่านพระเอกที่มาดเย็นชาแบบร้ายๆประเภทรักนะแต่ไม่แสดงออกก็นี้เลยค่ะคู่นี้ ให้เดรโกไปพักกันบ้างนะค่ะแต่เราให้พักไม่นานหรอกเดี๊ยวมีอีกหลายเรื่องเลยเดรโกน่ะแต่ไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะเบื่อกันแล้วหรือยัง ยังไงอ่านแล้วก็คอมเม้นให้นิดนุงนะค่ะ จะได้มีกำลังใจเอาฟิคมาลงให้ได้อ่านกัน
อ้อ ฝากฟิคแต่งเองเรื่อง I never regretted that she lovers ไว้ด้วยนะค่ะเป็นฟิคแฮร์รี่เรื่องแรกที่แต่งเองค่ะ
ความคิดเห็น