คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : How Gee Act: 7 แพนด้า กับ โดเรม่อนมักหน้าตาไม่เหมือนกัน - -^ [UP 100%]
How Gee Act : 7 แพนด้า กับ โดเรม่อนมักหน้าตาไม่เหมือนกัน - -^
“ว่าไงนะ แปปๆ ไม่ได้ยินเลย”
ยองเบเดินลงมาจากชั้นบนแล้วเดินถือโทรศัพท์แนบหูไปทางหน้าบ้าน
“พี่ยองเบพี่เทมป์ตื่นแล้วหรอฮะ” ซึงรีถามขณะที่นั่งอยู่ที่เดิมแต่ยองเบกลับไม่สนใจแล้วเดินออกไป
.............................................
..................................................................
...........................................................................................
……….พี่ยองเบเมินเค้า!!!!!!
เกิดอะไรขึ้นกับโลกกกกกกก ซึงรีไม่ยอม กร๊าซซซซซซซ!!!
เมื่อความคิดบังเกิดขึ้น ซึงรีไม่รอช้ารีบวิ่งไปแอบฟังอย่ามีหลักการโดยการหลบอยู่ข้างเสา - -*
“เออ พอดีตอนนี้พี่ไม่ว่างอ่ะแดซอง”
……….แดซอง แดซองไหนฟระ - -*
“พี่ไม่ว่างจริงๆ”
(“โธ่ พี่ ผมอุตส่าห์ได้ท่าสวยๆมาแล้วนะ ตีลังการอบเนี้ยไม่มีพลาดอ่ะ พี่ไม่อยากเห็นหรอ”)
“อยาก แต่ไม่ว่าง”
.............อีนังนี่!!พี่ยองเบบอกไม่ว่างๆยังจะมารบเร้าอีก!!!
(“พี่ไม่รักไม่ห่วงผมเลยหรอ เผื่อน้องพี่กระโดดหัวทิ่มขึ้นมาใครจะพาส่งโรงหมออ่ะ”)
“ทั้งรักทั้งห่วงเลย แต่ไม่ว่างคือไม่ว่างเข้าใจมะ”
................ทั้งรักทั้งห่วง!!! อะไรเนี่ยยยยยยย!!!!!!!!!!!!
ซึงรีได้ยินแค่นั้นก็กระฟัดกระเฟียดตึงตังปึงปังกลับไปกระแทกก้นนั่งลงบนโซฟาเหมือนเดิม
อะไรๆๆๆๆ นังแดซองมันคือใคร ทำไมพี่ยองเบต้องไปทั้งรักทั้งห่วงมันด้วยอ๊า!!!
ทำไม!!มองซึงรีแบบนี้ทำไม ไม่รู้ไม่สน นังบ้าแดซอง บังอาจมากกกกก แก๊!!!!
แกคิดจะหลอกล่อพาพี่ยองเบไปต้มตุ๋นใช่มั้ย พี่เค้ายิ่งใจดีๆอยู่ด้วย
.................ก็....ก็....
ก็....ซึงรีเป็นห่วงพี่ยองเบอ่ะ เพราะ...
เออ...บอกก็ได้! .... ซึงรีชอบพี่ยองเบ!!! พอใจยัง >o<!!!
ตอนแรกก็ไม่ได้ชอบแบบนั้นหรอก
แต่เข้าใจป่ะ พี่ยองเบใจดี พี่ยองเบเป็นแจนเทิลแมนอ่ะ
ซึงรีห่วงพี่ยองเบมากกว่าพี่เทมป์อีกนะ!!! รายนั้นน่ะ จะไปตายไหนก็ไป!!!
ซึงรีนั่งคิ้วคมวด พี่ยองเบยังคุยโทรศัพท์อยู่อีก ทำไมต้องไปคุยกะมันให้เสี่ยงโดนปอกลอกด้วยอ่ะ!!
ซึงรีชอบกล้ามพี่ยองเบ ซึงรีชอบซิกแพคพี่ยองเบ ซึงรีชอบตาหยีๆของพี่ยองเบ โอ๊ยยยย ยิ้มที โลกแทบละลาย!!!
แล้วดูตอนนี้ดิ พี่ยองเบจะโดนนังชะนีที่ไหนไม่รู้มาเกี่ยวไป ซึงรีไม่ยอม โฮกกกกก!!! (เร้เพ้อละแก)
ไม่รู้ไม่สน ใครมันคิดจะแย่งพี่ยองเบไปจากซึงรี มันต้องไม่ตายดี ฮ่าๆๆๆๆ ตายแน่แกนังแดซอง!!!!
ชั้นบน
TEMPO สุดหล่อ’s ROOM
“-___-++”
จียงจ้องหน้าเทมโปประหนึ่งกลัวว่าจะโดนมันกระโดดเข้าใส่
ก็ดูมันดิ มันจ้องเสื้อกูตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จ้องทำไมวะ!!เดี๋ยวเป็นตากุ้งยิงหรอกมึง!
“จะจ้องอีกนานมะ” สุดท้ายคนตัวเล็กเป็นฝ่ายเอ่ยปากพูดก่อน
“...”
“เฮ้ย!ถามเนี่ยได้ยินมั้ย!”
“- - เสื้อนาย”
“เสื้อชั้นมันทำไม!!” จียงตะโกนเสียงดัง มันส่องจังเสื้อกูเนี่ย เอาไปเลยมั้ย เดี๋ยวถอดให้!!
“มันแหวกลึกเกินอ่ะ ไปหาเสื้อเปลี่ยนไป๊”
“จะเปลี่ยนได้ไง นี่ไม่ใช่บ้านชั้น”
“หึ” คนตัวโตแค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนที่จะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วโยนเสื้อตัวหนึ่งมาให้จียง
“เอาไปเปลี่ยนดิ ให้ยืม”
เออ!!! กว่ามึงจะทำตัวเป็นเจ้าของบ้านที่ดี ไอ้..!!!! ไม่รู้จะด่าว่าอะไรแล้วโว้ยยยยย ไอ้เสี้ยนตำหัวนิ้วตีน โฮกกกกกก!!!!!!
จียงรับเสื้อมา แล้วหันไปมองเทมโป
“จะยืนมองทำไม เสียมารยาท”
“แล้วไง นี่บ้านชั้น”
ไอ้หน้าด้าน!!!
“หันไปก่อนได้มั้ย” จียงพยายามพูดด้วยดีๆ
“ไม่” ไอ้กอริลล่าตอบหน้าตาย แต่ในใจจียงนั้นหรือ มันน่าตบให้ตายมากกว่า - -*
“โอ๊ย!น่ารำคาญ ไม่เปลี่ยนแล้ว” ร่างบางเหวเสียงดัง ไม่เปลี่ยนมันแล้วเสื้อเนี่ย รำคาญแม่งชิบหาย!!
“เปลี่ยนดิ จะยืนแหวกอย่างนั้นเนี่ยนะ”
“ไม่เปลี่ยนโว้ย!!!!”
ซักพักเริ่มจะกลายเป็นสงครามภายในอีกแล้ว - -*
“ไม่เปลี่ยนงั้นเดี๋ยวเปลี่ยนให้” ไอ่ชเวพูดพลางทำหน้าตามีเลศนัย
“ว่าไงนะ” เอาใหม่ดิ๊ เมื่อกี้กูไม่ทันฟังจริงๆนะ
UP!!
“มาเดี๋ยวช่วยถอด” ไอ้กอริลล่าว่าพลางถือวิสาสะในความเป็นเจ้าของบ้านโถมตัวเข้าใส่แล้วพยายามจะแกะกระดุมเสื้อออก
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!” จียงโวยวายเสียงดัง เอามือจับเสื้อตัวเองความเร็วแสง
“จะเฮ้ยอะไรเล่า อายหรือไง”
“ปล่อยเซ่!!!”
“ไม่ปล่อย เอ้าเร็วๆจะช่วยถอด”
“ไม่ต้องงงงงงงง” ร่างบางยังคงโวยวายไปเรื่อย ไม่เอาโว้ย คนมีพ่อมีแม่นะเฟร้ย ปล่อยกู๊~~~
“ผู้ชายเหมือนกัน อายอะไร”
“ไม่รู้ไม่สน ปล๊อยยยย”
ทั้งสองยังคงยื้อยุดฉุดกระชากกันอย่างเมามัน จนในที่สุดจียงก็ทนกับความบ้าพลังของเจ้าของบ้านไม่ไหว คนตัวเล็กตัดสินใจเฮือกใหญ่แล้วตะโกนเสียงดัง(ลั่นบ้าน)
“ไอ้เบ้~ช่วยกูด้วย เพื่อนมึงจะปู้ยี่ปู้ยำกู๊~!!!!” มันใช่คำพูดที่ผู้ชายควรพูดมั้ยน่ะ - -*
“เฮ้ย ปู้ยี่ปู้ยำอะไร” เทมโปเริ่มโวยบ้าง
“หนวกหู!!เลิกยุ่งกะเสื้อกูบัดนาว” ยังคงโวยวายต่อไป
“โอ๊ย!ถ้าชั้นจะทำนะ ป่านนี้ลากขึ้นเตียงข่มขืนไปนานแล้ว” เทมโปพูดเสียงติดเล่น แต่สำหรับจียงนั้นหรอ ทำไมมันรู้สึกเหมือนเป็นคำขู่แบบแปลกๆวะ!!!
“เฮ้ย!!อย่านะเว้ย” โอเคข่มขืนได้แต่อย่าข่มขืนแล้วฆ่ากูนะ T^T (ไหงงั้นวะ - -*)
“เอ้าเร็วๆเข้า แค่ถอดเสื้อมันจะไปยากตรงไหน”
“ไม่เอา!!!” ผู้ชายถอดเสื้อผู้ชายเนี่ยนะ ไม่อาววร้อยยยยยยยยย
ชั้นล่าง
ยองเบเดินเข้ามาในตัวบ้านหลังจากที่วางโทรศัพท์จากแดซองแล้ว
คนตัวล่ำเดินผ่านโซฟาหรูแล้วก็หันไปเจอะกับซึงรีที่นั่งทำหน้างออยู่พอดี
“ซึงรีอ่า เป็นอะไรอ่ะหน้าบูดเชียว??” ยองเบถามพร้อมทำหน้าสงสัย
“เปล่าฮะ” เน้นเสียงหนักๆเหมือนจงใจทำให้คนตรงหน้ารู้สึกไม่ดี
“- -* แน่ใจนะ”
“ฮะ เปล่า ไม่มีอะไรทั้งนั้น” ยังคงไม่สนสื่อนั่งเป็นนายเอก(?)ต่อไป
“นายดูอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ”
“งั้นหรอฮะ” ซึงรีเมินเฉยแล้วหันหน้าหนี
.....ทำไมกูรู้สึกเหมือนกูเป็นคนผิดเลยวะ หรือเมื่อกี้เพราะซึงรีเรียกแล้วไม่หันวะ? ก็ได้ยินว่าเรียกอยู่ แต่ตอนนั้นมันเดินหาคลื่น ก็เลยไม่หันไปเท่านั้นเอง(หรอ?)
“ไอ้เบ้~~~ช่วยกูด้วยยยย”
ยองเบหันไปทางบันได รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงเพื่อนตัวเองมาแว่วๆ
“เสียงไอ้จีป่ะวะ”
“ไอ้เบ้!!!!!!!!” ตะโกนอีกที
อือ....ชัดเลย
“ฉิบหาย” ยองเบพูดแค่นั้นก่อนรีบเดินกึ่งวิ่งขึ้นบันไดไป
ยองเบเดินเข้าไปในห้องเทมโป เห็นเทมโปกำลังพยายาม(?)ดึงเสื้อจียง เอ่อ...ออกแนวกระชากแบบลิงหื่นมากกว่า - -*
“ทำไรวะเนี่ยไอ้เทมป์” ยองเบตะโกนถามเพื่อนเสียงดัง
“ช่วยจียงถอดเสื้อ”
….แหมไอ้บ้า ตอบหน้านิ่งซะด้านเลยนะมึง ยองเบคิดในใจ
“แล้วมึงไปถอดเสื้อมันทำไม จะบ้าเรอะ”
ยองเบเดินเข้าไปพลางแกะมือของเทมโปออกจากเสื้อจียง
“ไอ้เบ้ เพื่อนมึงประทุษร้ายกูอ่ะ”
ได้ทีใส่ไฟเต็มที่....เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าควอนจียงมันก็ขี้ฟ้องเหมือนกัน
“เปล่าซักหน่อย แค่จะช่วยเปลี่ยนเสื้อแค่นั้นเอง”
“เปลี่ยนเสื้อหรือกระชากเสื้อ”
“เปลี่ยน/กระชาก !!” เทมโปและจียงตอบออกมาพร้อมกัน
“เออๆ พอกันเลยทั้งคู่ ไอ้ห่า” คนตัวล่ำทำท่าเหนื่อยใจอย่างเซ็ง
“ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยนะเบ้ เลิกจ้องกูแบบนั้นเดี๋ยวนี้” คนร่างบางพูดเสียงดังเมื่อเห็นสายตาที่จ้องมาอย่างประเมินค่าไม่ออก มึงจะสื่ออะไร?
“ฝากไปบอกเพื่อนมึงเหมือนกันนะเบ้ ว่าคราวหน้ารอดยาก” เทมโปพูดขึ้นมั่ง
รอดยาก...อะไรรอดยาก นี่มึงคิดจะข่มขืนกูจริงๆเรอะ!! แค่คิดก็เสียงสันหลังแล้ว โฮกกกกกก
จียงสะกิดจิ๊กๆแล้วดึงชายเสื้อยองเบ เหมือนส่งซิกว่า ‘กลับเหอะเบ้อย่าอยู่เลย กูกลัว’
เหมือนรู้ความคิดเพื่อน ยองเบหันไปพูดกับเทมโปอย่างรู้งาน
“งั้นกูกลับก่อนละกัน พรุ่งนี้ช่วยไปโรงเรียนด้วยนะอีคุณเทมป์”
“เออ กูไปแน่ อย่าโทรบอกพี่เว่นโอเคป่ะ”
“เออๆ กูไปแล้ว แม่ง หมดอารมณ์เรียนจริงๆ”
ยองเบเดินออกไปโดยที่มีจียงเดินตามไปติดๆ ควอนจียงคนนี้ขอสาบานว่า รอบหน้าถ้ามาบ้านนี้ กูไม่มีทางอยู่ห่างไอ้เบ้แน่นอน ฮ่าๆๆๆๆ
ไม่รู้ว่ารอดอะไร รู้แค่ตอนนี้กูรอดไว้ก่อนเป็นพอ
เอ๊ะ...นี่เค้าเรียกแก้ผ้าเอาหน้ารอดใช่มั้ย?? (ผิดละควอน - -*)
วันต่อมา
“กริ๊ดดดด น้องซึงรีนี่นา”
“ต๊ายตาย วันนี้พี่เค้าไม่มาด้วยหรอเธอ”
“แหม ซึงรีน่ารักทุกวันเลยอ่าาา”
“ซึงรีอ่า!!!”
เสียงดังแว่วมาเป็นระยะๆตลอดทางที่ซึงรีเดินผ่าน โดยที่ตัวเจ้าของชื่อเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักแล้วเดินไปเรื่อยๆ แน่นอนซึงรีชินแล้วแหละ เค้าก็โดนแบบนี้ทุกวัน ก็เค้าเป็น ‘ดาวโรงเรียน’ นี่นา ใครเห็นก็ต้องรักต้องหลงเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ซึงรีคะ” เสียงดังขึ้นข้างหลัง ซึงรีหยุดเดินแล้วหันไป
“อ้าว...ยุนอา”
“ยุนอาให้ซึงรีค่ะ” ว่าแล้วยื่นตุ๊กตาหมีแพนด้าน่ารักมาให้
“ขอบใจนะยุนอา” ซึงรีพูดขอบคุณแล้วยิ้มจนเห็นเขี้ยว ชายหนุ่มยื่นมือไปรับแล้วแตะโดนมือยุนอานิดหน่อย
“งั้นผมไปก่อนนะ ^^” ซึงรีพูดตัดบทก่อนที่จะเดินออกไป ทิ้งให้สาวน้อยยืนอยู่คนเดียวกุมมือตัวเองแน่นแล้วพึมพำออกมา
“วันนี้ชั้นจะไม่ล้างมือ >///<”
ซึงรีเดินหิ้วตุ๊กตาหมีแพนด้ามาถึงหน้าห้องเรียนของตนแล้วเปิดประตูเข้าไป
“ไอ้เป็ดดดดดดดดดดดดดด” ตะโกนเสียงดังได้ใจดีจัง - -*
“- -*” เจ้าของฉายาไม่ตอบแต่กลับทำหน้าเซ็งเป็ดเหม่อมองเพื่อนตัวดี มึงทำแบบนี้ได้ไง
“เฮ้ยจง ซึงรีมันเรียกมึงอ่ะ”
“กูรู้แล้วไอ้เต้าหู้ อย่าย้ำ”
ซึงรีเดินเข้ามานั่งที่ประจำของตนเอง ฟาดหัวตุ๊กตาลงกับโต๊ะแล้วเปิดประเด็นทันที
“มึงรู้จักคนชื่อ แดซองมั้ย”
แหม สรรพนามเปลี่ยนเร็วได้ใจมากค่ะซึงรี
“แดซอง แดซอง...ใช่แดซ..”
“แดซองห้องสามมม!!!”
ยังไม่ทันพูดจบปรากฏเป็นเต้าหู้ที่พูดขัด
“หรอ...แล้ววว...แดซองนี่รู้จักกับพี่ยองเบป่าวอ่ะ” ซึงรียังถามต่อ เรื่องชาวบ้านขอให้ถามเพราะเพื่อนสนิทของซึงรีอย่างอนยูและจงฮยอนนั้นรู้ดีที่สุดอยู่แล้ว ถึงมันไม่รู้มันก็ต้องไปสืบให้อยู่ดี เพราะซึงรีจะใช้มันไปสืบ ฮ่าๆๆๆๆๆ
“มั้ง เห็นตอนเที่ยงก็อยู่กับพี่ยองเบบ่อยๆ”
“หรอ...”
“ทำไมอ่ะ มึงจะจีบมันหรือไง” อนยูถาม
“จีบบ้าอะไร นังแดซองนั่นมันบังอาจมาแย่งพี่ยองเบของชั้น!!” ซึงรีพูดเสียงดัง
“-__-*”
ทั้งสองคนทำหน้านิ่ง ไอ้เราก็พอรู้ๆอยู่ว่าซึงรีมันทั้งปลื้มปิติหลงใหลในตัวพ่อล่ำนั่นอย่างกะอะไรซักอย่าง แต่นี่ถึงขนาดสืบหาตัวตัดกำลังคู่ต่อสู้เลยหรอวะ...ได้อีกอ่ะเพื่อนกู
“ไปโรงอาหารกัน”
“ไปไมวะ ทุกทีไม่เคยไป” จงฮยอนถาม มันหยิ่งจะตายชอบบอกว่าโรงอาหารคนเยอะไม่อยากไปอย่างนั้นอย่างนี้ - -*
“ไปส่องหานังแดซอง!”
พูดจบทั้งก็เดินนำออกไปทันที งานนี้ซึงรีทุ่มสุดตัว!!!
โรงอาหาร
“อ๊ะ นั่นพี่ยองเบ”
“ไหนๆ”
ซึงรีหันไปตามทางที่จงฮยอนชี้
พอหันไปก็เจอะเข้ากับพี่ยองเบที่กำลังหาอยู่พอดี ข้างๆมีจียงนั่งดูดน้ำหน้าตาเซ็งเต็มขั้นนั่งอยู่ด้วย
“ไหนวะแดซอง” ซึงรีถามเสียงขุ่น
“หาดิ กูไม่ได้มีตาทิพย์” อนยูพูดออกแนวกวนอวัยวะเบื้องล่าง
“เดี๋ยววันนี้สงสัยกูจะได้เตะฟรีคิก” ซึงรีพูดปรายตามองเพื่อนข้างตัว
“โอเค เดี๋ยวกูช่วยหา”
“เฮ้ยๆๆๆนั่นไงๆ” เป็นจงฮยอนอีกครั้งที่หาเป้าหมายเจอ
“ไหนๆๆๆ” ซึงรีรีบถามเสียงรัว ดูดิ๊มันจะสวยหล่อฟ้าประทานขนาดไหนวะ-*-
“o____o”
ซึงรีผู้เห็นเป้าหมายนิ่งไปชั่วขณะ
“เป็นไรไอ้แพนด้า” จงฮยอนเรียกเพื่อนด้วยฉายา
“ไอ้เป็ด...”
“อะไร”
“มึงบอกกูที”
“ว่า”
“...มันกะกูใครดูดีกว่ากัน”
ซึงรีเงียบรอคำตอบ จงฮยอนเงียบซักพักก่อนจะตอบออกมาหน้านิ่ง
“กู”
“ห๊ะ” เต้าหูร้องเสียงหลง
“กูดูดีที่สุดแล้ว ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
ปั๊ก!! เสียงเป็ดโดนแพนด้าตวัดมือตบงามๆดังลั่น
“กู ไม่ เล่น!” ซึงรีพูดเสียงเขียวหลังตบเสร็จ
หนอยยยยยย นังแดซองหมั่นไส้โว้ยยยยย!!!!
รอห่างพี่ยองเบก่อนเถอะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เสร็จ!! (หัวเราะชั่วมากมายเร้ - -*)
......................................................................
รอบนี้รู้สึกอัพเยอะว่าปกตินะ - -*
ไม่ใช่สมาชิกเด็กดีก็เม้นได้นะคะ^^
ความคิดเห็น