คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter8 :: น้ำตาของออมม่าคีย์
Chapter8 :: น้ำตาของออมม่าคีย์
"ฮึก ... ฮือๆๆๆๆ โฮ..."
เป็นเสียงของซึงรีที่วิ่งร้องไห้หนีทั้งสามคนไปดังลั่น พร้อมกับที่ทุกๆสายตาในโรงอาหารหันมามองที่จงฮยอนหมด!!
"ไม่ใช่อย่างที่ไอ้เจ้านี่พูดน๊า!! ฟังฉันก่อนเซ่!!"
แทมินโวยวายไล่หลังของซึงรีไป แต่หาทันไม่ เพราะซึงรีร้องไห้ฟูมฟายวิ่งหนีไปไกลแล้ว
"โอ๊ยย!! ไอ้บ้าเอ๊ย!! เพราะนายแท้ๆเลย ดูซิ คนอื่นเค้าเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว!!"
เมื่อแทมินเอาผิดกับใครไม่ได้จึงหันไปโวยวายใส่จงฮยอนแทน ซึ่งท่าทางของจงฮยอนก็ดูจะชอบใจเป็นอย่างมาก
"หรือว่านายจะคบกับมันล่ะ ถ้าฉันไม่ช่วยนะ ป่านนี้นายคงจะยังยืนเอ๋อทำอะไรไม่ถูกอยู่แน่ๆ"
"แล้วใครใช้ให้นายไปบอกอีตานั่นว่าฉันเป็นแฟนนาย!!"
"แหม ... ช่างมันเถอะน่า ไหนๆเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว นายควรจะดีใจมากกว่าที่ตกเป็นข่าวว่าเป็นแฟนกับหนุ่มป๊อปอย่างฉัน"
"อ๊ากกกก!! ไอ้บ้า! ไอ้@#$! %^&*" (หยาบคายเกินกว่าที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้)
มินโฮยังจับต้นชนปลายกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่ถูก ได้แต่นั่งมองภาพแทมินกำลังยืนด่าจงฮยอนอย่างงงๆ
"ไปเรียนก่อนนะมินโฮ ตอนเย็นเจอกัน"
จงฮยอนหันไปพูดกับมินโฮ ก่อนจะหันมายิ้มให้เจ้าตัวเล็กอีกครั้งแล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงออกไป
"ไอ้บ้านี่ทำไมมันกวนประสาทแบบนี้นะ!! ฮึ่ย!! แล้วซุบซิบอะไรกั๊น!! ห๊า!!"
เอาเข้าไป แทมินยังจะหันมาตวาดใส่นักเรียนที่ยืนซุบซิบกันอีก จนนักเรียนกลุ่มนั้นแตกกระเจิง
"ใจเย็นๆก่อนน่า ไม่อายเค้าบ้างรึไง โวยวายเป็นเด็กบ้าไปได้"
มินโฮเดินเข้าไปปลอบเจ้าเห็ดของเค้าให้ใจเย็นๆ เนื่องจากตอนนี้ คุณหนูแทมินกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธจนควบคุมไม่อยู่!!
"ก็ดูเพื่อนสนิทตัวดีของนายสิ!! ฉันไม่ได้เป็นแฟนมันสักหน่อยอ่ะ!!"
เจ้าเห็ดทำหน้าตาถมึงทึงอย่างหงุดหงิด โรงเรียนนี้มีแต่พวกแปลกๆรึไงนะ ตั้งแต่มาถึงยังไม่เจอใครที่ปกติสักคน
"ไม่ได้เป็นแฟนก็อย่าร้อนตัวสิ โวยวายแบบนี้ได้ยังไง"
มินโฮเริ่มจะอายสายตาของชาวบ้านที่มองมายังเค้ากับไอ้เห็ดไอดอลนี่
"ไม่โวยวายได้ไง!!! ฉันไม่ใช่แฟนมันนี่ อ๊ะ!! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ จะพาฉันไปหนายยยย!!"
เสียงของแทมินโวยวายพร้อมๆกับที่ร่างของเค้าถูกคนตัวสูงลากออกไปจากโรงอาหาร เนื่องจากอายสายตาของคนทั้งโรงอาหารที่หันมามองเค้าและแทมินเป็นตาเดียวกัน
.
.
.
.
"เบาๆได้มั้ย เจ็บจะตายอยู่แล้ว!!"
แทมินร้องโวยวายไปตลอดทาง เมื่อเจ้าคนตาสวยนี่จับข้อมือของเค้าอย่างแรงพลางลากออกมา ทำยังกับว่าตัวเค้าเป็นตุ๊กตางั้นแหละ ลากไปลากมาอยู่ได้!!
"ก็หยุดโวยวายซะทีสิ!! หัดอายคนอื่นเค้าบ้างได้มั้ย"
มินโฮเองก็พยายามบอกให้ไอ้เจ้านี่หยุดโวยวาย แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนกับยิ่งยุ เพราะแทมินก็ยิ่งแหกปากดังลั่นไปตลอดทาง
"ไม่!! ฉันไม่หยุดจนกว่านายจะปล่อย!! อ๊ากกกกกกกกกก!!"
เสียงแหลมๆอันแสบแก้วหูของแทมินดังลั่น เจ้าตัวต้องการที่จะประชดบอดี้การ์ดของตนเองจึงแหกปากร้องลั่น จนมินโฮต้องเอามืออีกข้างมาปิดหูอย่างรำคาญ
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!! ถ้านายไม่หยุด จะหาว่าฉันไม่เตือนไม่ได้นะ"
มินโฮหันมาสั่งกับคนเอาแต่ใจด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดจนแทมินเองก็ยังนึกกลัวๆท่าทางแบบนี้ของมินโฮ นึกไปถึงคืนนั้นที่มินโฮต่อยไอ้หื่นท็อปซะร่วง แล้วมินโฮจะต่อยเค้าไหมนี่??
"ไม่หยุด!! อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"
คนเอาแต่ใจ ยังไง ก็ยังเป็นคนเอาแต่ใจ และคุณหนูแทมินก็เป็นประเภทที่ 'ยิ่งห้ามยิ่งยุ' ซะด้วยสิ!!
มินโฮมองหน้าใสๆของเจ้าเห็ดไอดอลที่ตอนนี้กำลังแหกปากแผดเสียงดังลั่นอยู่อย่างหมั่นไส้ หันซ้ายหันขวาอีกทีจนแน่ใจว่าจะไม่มีคนเดินผ่านแล้ว
"เฮ้ย!!ปล่อยนะ"
แทมินร้องอย่างตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ ไอ้บ้านี่ก็เอามือมาจับแก้มของเค้าทั้งสองข้างไว้!! แถมยังจ้องหน้าเค้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออีกต่างหาก หมอนี่จะทำอะไรกันแน่!!
"ถ้านายไม่หยุดโวยวาย ฉันจะจูบนายเดี๋ยวนี้ แทมิน!!"
"...."
คนเอาแต่ใจทำอะไรไม่ถูก พอได้ยินคำว่า 'ฉันจะจูบนาย' เท่านั้นแหละ แข้งขามันพาลจะอ่อน มือไม้สั่นด้วยความตกใจ หัวใจยิ่งเต้นรัวยิ่งกว่าจังหวะกลองยาวซะอีก!!
"ปล่อยนะ อย่าได้ทำทะลึ่งกับฉัน!! ไม่งั้นฉันจะฟ้อง..."
"ฟ้องใครล่ะ อาจารย์มินซุกเหรอ หรือว่าจะเป็นท่านซองมินดีล่ะ โอ้ ... น่ากลัวจริงๆเลยแต่ละคน"
คนตาสวยยังคงพล่ามต่อไป พร้อมกับใบหน้าที่ค่อยๆโน้มเข้าใกล้ใบหน้าของแทมินทุกที ... ทุกที โอ้ .. ไอ้หัวใจบ้านี่ก็เหลือเกิน จะเต้นแรงทำไมกันนะ!! คุณหนูแทมินหลับตาปี๋ด้วยความตื่นเต้นปนกับตกใจระคนกัน
"มินโฮ!! นั่นนายจะทำอะไรน่ะ"
เสียงของออมม่าคีย์ดังขึ้น (ออมม่าจะโผล่มาไม!! เค้ากำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มกานอยู่แล้วววว) พร้อมกับเจ้าของเสียงที่วิ่งมา ตามมาด้วยคนหน้าใสที่วิ่งตามมาอีกที
"ชิ!! ปล่อยนะ"
แทมินพึ่งจะรู้สึกตัวจึงผลักมินโฮออกไปห่างๆตัว ใบหน้าที่กำลังแดงจัดบ่งบอกถึงความเขินอายที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี หัวใจยังคงเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเมื่อได้เห็นหน้าไอ้บอดี้การ์ดบ้านี่
"นายจะทำอะไรคุณหนูแทมิน"
ออมม่าคีย์เดินเข้ามาถามด้วยอาการที่ 'หึงหวง' แบบสุดๆ ถึงเค้าจะเคยเป็นผู้ดูแลคุณหนูแทมินก็เถอะ แต่เรื่องความรักมันไม่เข้าใครออกใคร จึงได้แต่ส่งสายตาอาฆาตไปให้คุณหนูแทมินเท่านั้น
"เปล่า .. ก็แค่ .. แหย่เล่นนิดหน่อย"
มินโฮแก้ตัว แต่ก็อดที่จะหน้าแดงไปด้วยไม่ได้ 'แล้วฉันจะหน้าแดงไปทำไมกันวะนี่??'
"ทำท่าจะจูบนี่นายเรียกว่าแหย่เล่นรึไง!!"
"แล้วนายโมโหอะไรน่ะ คีย์"
ทันทีที่คีย์ตะคอกใส่มินโฮอย่างหึงหวง คนที่เอ่ยถามคีย์ขึ้นมาคนแรกก็คือ 'โอนยู' น้ำเสียงนั้นมันบ่งบอกถึงความน้อยใจและเจ็บปวด ที่ต้องมาเห็นคนที่ตัวเองแอบรัก ไปรักเพื่อนสนิทของตัว
"ปละ .. เปล่า .. ฉันก็แค่ไม่อยากให้คุณหนูแทมินโดนขัดใจก็แค่นั้น"
ออมม่าคีย์แก้ตัวน้ำขุ่นๆ พลางหันหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อดับความโกรธของตัวเอง มินโฮมองรักสองเส้าตรงหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน พลางถอนหายใจ ไหนจะไอ้เจ้าเห็ดที่กำลังเป็นบ้านี่อีก
'โอ๊ยยย .. ชีวิตของชเวมินโฮ ทำไมต้องมาเจออะไรแปลกๆด้วยนะ ไหนจะไอ้เห็ดสดจอมเอาแต่ใจ เต้าหู้เดินได้ แถมยังมีออมม่าขี้น้อยใจอีก'
"เดี๋ยวฉันจะพาแทมินไปส่งที่ห้องเรียน โอนยู นายพาออมม่าไปรอที่ห้องเรียนได้เลย"เค้าจับมือของแทมินเพื่อเตรียมที่จะจูงไปส่งที่ห้องเรียน ไอ้เจ้านี่มันออกนอกลู่นอกทางง่าย จำเป็นที่จะต้องควบคุมอยู่ตลอด เอ ... หรือจะเป็นเหตุผลอื่นด้วยนะ??
มินโฮยังคงเปิดทางให้เพื่อนสนิทตัวเองได้ใกล้ชิดกับคนที่เค้าชอบ โดยที่ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยยย ว่าไอ้คนที่เพื่อนสนิทตัวเองชอบน่ะ มันชอบแก!! มือของ"
"เดินเองได้ไม่ต้องมาจูง!!"
แทมินสะบัดมือของเค้าออกจากมินโฮ แก้มใสๆยังคงแดงจัด เมื่อกี๊จะจูบแล้วนี่จะยังมาจับมืออีกเรอะ!!
"หรือจะให้อุ้ม"
"ไม่จูงไม่อุ้มอะไรทั้งนั้นน่ะ!!"
แทมินโวยวายพลางทำสีหน้าให้ดูหงุดหงิดเพื่อกลบเกลื่อนความอาย แต่บอดี้การ์ดของเค้าก็ไม่ได้ฟังที่พูดเลยสักนิด ยังคงคว้ามือของเค้ามาจับจนได้ คนตัวเล็กทำหน้างอ แต่หัวใจนี่สิ กลับเต้นเอา .. เต้นเอา จนจะระเบิดออกมานอกอกอยู่แล้ว!!
"ทำไมพอเห็นฉันนายต้องหาเรื่องหลบหน้าทุกที"
ออมม่าคีย์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงน้อยใจ พลางมองภาพคนที่แอบรักตรงหน้ากำลังจับมืออยู่กับคุณหนูแทมิน อะไรมันจะบาดตาบาดใจเช่นนี้
"ไม่ได้หลบหน้านะ แต่ฉันต้องไปส่งแทมินที่ห้องเรียนจริงๆนี่ ขืนปล่อยให้ไปคนเดียว เดี๋ยวได้ไปอาละวาดอีก ดีไม่ดีอาจจะไปฟัดกับหมาข้างถนนก็ได้"
"ไอ้บ้า!!แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันต้องไปฟัดกับหมาด้วยเล่า!!"
แทมินโวยวายอีกครั้ง มินโฮจึงต้องรีบลากเจ้าเห็ดไอดอลไปส่งที่ห้องเรียน
"ฝากออมม่าด้วยนะโอนยู เย็นนี้ถ้าฉันยังไม่มาก็พาออมม่ากลับหอพักด้วย ฉันต้องมารอแทมินน่ะ"
มินโฮหันไปสั่งเสียกับคนหน้าใส ก่อนที่จะเดินจูงมือแทมินที่บ่นอะไรก็ไม่รู้ไปส่งที่ห้องเรียน
.
.
.
.
"เจ้าเด็กนั่นมันสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ!! โอนยู ดูสิ ตั้งแต่มีมันเข้ามา มินโฮก็ทำตัวห่างฉันไปเรื่อยๆ"
ออมม่าคีย์หันมาบ่นกับโอนยูอย่างน้อยใจและเสียใจ แต่คีย์คงไม่รู้ว่า โอนยูนั้น ... เจ็บกว่า น้อยใจกว่า และเสียใจกว่าหลายร้อยเท่า
"นายร้องไห้เหรอ ออมม่า"
โอนยูเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เมื่อสังเกตุเห็นน้ำใสๆไหลรินมาจากดวงตาของออมม่าคีย์ คนอ่อนไหวเช่นคีย์เสียน้ำตาง่ายอยู่แล้ว
"ช่างเถอะ!! ถึงฉันร้องไปน่ะ ไอ้คนใจร้ายนั่นก็ไม่มีวันเข้าใจหรอก"
คีย์เอามือปิดหน้าพลางร้องไห้ โอนยูมองภาพตรงหน้าด้วยความสะเทือนใจ นี่ถ้ามินโฮไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทเค้า คงจะต้องโดนเค้าลากตัวมาต่อยเป็นแน่แท้ ที่ดันไปทำให้คนสำคัญของเค้าเสียน้ำตา
"ถึงมินโฮมันจะไม่เข้าใจ แต่ฉันก็ยังเข้าใจนายนะ ออมม่า อย่าร้องไห้เลย"
โอนยูปลอบใจออมม่าคีย์พลางกอดเจ้าตัวอย่างแผ่วเบาด้วยความรัก ในใจอยากจะร้องไห้ตาม คนที่เค้ารักเจ็บ เค้าเจ็บยิ่งกว่า
"....."
ออมม่าคีย์คงไม่มีวันที่จะรู้เลยว่า ... โอนยูคนนี้ คนที่เป็นที่ปลอบใจให้คีย์ คนที่ทำเหมือนไม่มีอะไร จริงๆแล้ว ... แคร์ออมม่าคีย์และรักออมม่าคีย์ยิ่งกว่าใครๆซะอีก
ที่หน้าห้องเรียนของแทมิน คนตัวเล็กกับคนตัวสูงกำลังลากกันมาอย่างทุลักทุเล แต่มือของคนตัวสูงที่จับอยู่กับมือของคนตัวเล็กก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยง่ายๆ
"ปล่อยซักที!! ถึงห้องเรียนฉันแล้วนะ"
แทมินร้องพลางสะบัดมือของตนเองให้หลุดออกจากมือตุ๊กแกของมินโฮ
"เย็นนี้อย่าได้หนีกลับก่อนเชียวนะ ถ้าฉันรู้ล่ะก็นายโดนแน่ แทมิน"
แทมินล่ะเกลียดคำว่า 'โดนแน่' ของมินโฮจริงๆ เพราะเวลามินโฮพูดคำนี้ทีไร เป็นต้องใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะทุกที ไม่รู้เพราะอะไร
"เออน่า ... ฉันจะเข้าห้องเรียนแล้ว ปล่อย"
"เดี๋ยว!! แล้วอย่าให้ฉันรู้นะว่าแอบหนีออกไปข้างนอกอีก ไม่งั้นจะแช่งให้โดนไอ้ท็อปจับกด"
"โอเคๆๆๆ เรื่องอะไรที่มันจะมาจับกดฉันได้ทุกวันเล่า"
แทมินบ่น มินโฮปล่อยมือของเค้าที่จับมือของแทมินออก แทมินจึงหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับเข้าห้องเรียน
"เดี๋ยวๆ" มินโฮเรียกอีกแล้ว
"อะไรอีกเล่า"
"สูทน่ะใส่ให้มันดีๆ แต่งตัวไม่เรียบร้อยแบบนี้ได้ไงกัน นายนี่ เฟอะฟะจริงๆ"
มินโฮพูดไปก็จัดสูทยับๆของแทมินที่เกิดจากการโดนลากให้เรียบร้อยไป แทมินเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าอีกครั้ง เมื่อมือของคนตัวสูงเปะปะไปตามตัวของเค้า
"ไม่ต้องแล้วๆ จะไปเรียนแล้ว"
แทมินกระเด้งตัวออกห่างจากมินโฮ ก่อนจะรีบเดินหนีเข้าห้องเรียนไป ทั้งๆที่ใจยังตุ้มๆต่อมๆ
"ไอ้คุณหนูหัวเห็ดเอ๊ยยยยย"
มินโฮพึมพำพลางยิ้ม พักหลังๆนี้ถึงแม้เจ้าเห็ดไอดอลจะทำตัวเอาแต่ใจหรือดื้อด้าน แต่มันชักจะดูน่ารักๆ ในสายตาของมินโฮซะแล้วล่ะ??
Bl ing
ความคิดเห็น