ฟิคบารามอส ตอน รักลุ้นๆของป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #9 : รักลุ้นๆของโร มาทิลด้า(Happy Ending )ตอนจบ.

“มาทิลด้า วันนี้ลูกแม่สวยจังเลยนะ”คิงเฮลด้าพูดกับลูกสาวของตัว ที่กำลังนั่งอยู่แต่ราวกับว่าจิตไม่ได้อยู่กับตัว

“ฟังแม่พูดอยู่รึเปล่าลูก”

“ห๊ะ อะไรนะคะแม่”

“ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่ขอโทษด้วยนะลูกที่ต้องฝืนใจของลูก”มาทิลด้ายิ้มก่อนที่จะจับมือแม่ของเธอขึ้นมากุมเอาไว้

“ไม่เป็นรัยหรอกค่ะ แม่เกิดมาเป็นเจ้าหญิงก็ต้องมีหน้าที่แบบนี้อยู่แล้ว”เธอค่อยๆปล่อยมืออกจากมือแม่ของเธอแล้วก็หยิบช่อดอกไม้

“หนูพร้อมแล้วค่ะ”มาทิลด้าพูดกับแม่แล้วก็ยิ้ม แต่ในเบ้าตากลับมีน้ำตาเคล้าคลออยู่ ทำให้นางเฮลด้ารู้สึกผิดขึ้นมา ย้อนกลับไป 3 วันก่อน

“มาทิลด้า แม่อยากจะบอกลูกว่า ทางด้านเจ้าเทรันโก้น่ะ เค้าจะขอลูกแต่งงานแทนนะ”

“ว่าไงนะคะแม่ แต่หนูยังไม่พร้อมถึงขนาดแต่งงานนะคะ”

“แต่ลูกต้องทำเพื่อประชาชนนะลูก”มาทิลด้านิ่งเงียบไปก่อนที่ตัดสินใจพูด

“ตกลงค่ะ หนูเกิดมาเป็นเจ้าหญิง หนูต้องทำหน้าที่ในสิ่งที่หนูได้รับมอบหมาย ขอตัวนะคะ”

“องค์ชายเทรันโก้จะยอมรับองค์หญิงมาทิลด้าหรือไม่”บาทหลวงถามเจ้าชายเทรันโก้ ซึ่งเจ้าชายหนุ่มรูปงามคนนี้ยิ้มก่อนตอบ

“รับครับ”

“องค์หญิงมาทิลด้าท่านจะยอมรับองค์ชายเทรันโก้หรือไม่”มาทิลด้าก้มหน้านิ่งไม่ยอมตอบอยู่นาน จนแขกทุกคนเริ่มพากันซุบซิบ ส่วนควีนเฮลด้าก็ได้แต่เลิ่กลั่กอย่างทำอะไรไม่ถูก ว่าทำไมลูกสาวของตนไม่ยอมตอบรับไปซักที ส่วนคิงและเจ้าชายเทรันโก้จากแกรนด์ไลน์ก็จ้องมองไปที่มาทิลด้าอย่างต้องการคำตอบ

ปัง!!!
“ผมขอค้านครับ”เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับโรที่กำลังยกมือขึ้นเหนือหัวตัวเอง

“โร”มาทิลด้าร้องเรียกเบาๆในรำคอ

“ชาเบรียน”เฮลด้าพูดอย่างตกใจ

“มาทิลด้า เธอจะเป็นเจ้าสาวของคนอื่นไม่ได้นอกจากฉัน”คำพูดของโรทำให้เสียงซุบซิบในโบสถ์เริ่มทวีความดังมากขึ้นเรื่อยๆ

“ไหนท่านบอกมาสิว่าทำไมถึงขอค้าน”บาทหลวงพูดอย่างใจเย็น

“ก็เธอผู้นี้คือคนรักของผมแล้วเราก็ยังไม่ได้บอกเลิกกันเลย ผมไม่ยอมให้เธอแต่งงานใหม่โดยเด็ดขาด”โรยื่นคำขาดพลางจ้องมองไปที่บาทหลวงก่อนจะมองไปที่มาทิลด้าแล้วรีบเดินไปฉุดมือมาทิลด้ากลับงาน

“โรนายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ แล้วประชาชนของฉันล่ะ ฉันทิ้งเขาไว้ไม่ได้นะ”

“ขอโทษนะที่มารับช้าและบอกข่าวเธอช้าไปหน่อย คือว่าฉันขอท่านตาของฉันให้แล้วว่าจะยอมรับการช่วยเหลืออเมซอน”มาทิลด้าจึงคว้าโรมากอดเอาไว้ คิงเฮลด้าที่ได้ยินดังนั้นจึงยิ้มก่อนที่จะลุกขึนยืนแล้วประกาศต่อสาธรารณะชนว่า

“ในฐานะทีดิฉันก็เป็นแม่คนหนึ่ง ขอค้านเช่นเดียวกันค่ะแล้วก็ขอเปลี่ยนตัวเจ้าบ่าวเลยนะคะ”นางเฮลด้าที่พูดทำให้กับแขกทั้งหลายพากันปรบมือกันอย่างปิติยินดี ส่วนมาทิลด้าและโรต่างก็ยิ้มให้กัน

“แล้วเรื่องที่เราคุยกันเอาไว้ล่ะ คิงเฮลด้า”คิงจากแกรนด์ไลน์พูดอย่างหัวเสีย

“ต้องขออภัยฝ่าบาทด้วย หม่อมฉันไม่สามารถที่จะบังคับจิตใจลูกสาวของหม่อมฉันได้”คิงเฮลด้าก้มโค้งให้แก่คิงแกรนด์ไลน์ สองพ่อลูกและเหล่าขุนนางทหารทั้งหลายจึงพากันกลับไปในที่สุด ด้วยความไม่พอใจ

“เอาล่ะๆขอแขกผู้มีเกียรติทั้งหลายอยู่ในความสงบ”บาทหลวงพูดจึงทำให้งานกลับมาสงบอีกครั้ง

“เจ้าบ่าวท่านจะรับและรักเจ้าสาวคนนี้ไปจนชีวิตจะหาไม่หรือไม่”

โรหันไปยิ้มให้กับมาทิลด้าก่อนจะตอบ “รับครับ”

“เจ้าสาวท่านจะรับและรักเจ้าบ่าวคนนี้ไปจนชีวิตจะหาไม่หรือไม่”

เธอยิ้มก่อนจะตอบไปอย่างไม่รีรอเหมือนคราวก่อน “รับค่ะ”

“ขอประกาศว่าท่านทั้งสองคนได้เป็นสามีและภรรยากันแล้ว”จบคำกล่าวของบาทหลวงโรจึงค่อยๆเข้าไปจูบมาทิลด้า

“ฮิ้วววววววววววววววววว”เสียงดังตามเข้ามาไม่ใช่ใครอื่นก็ป้อมอัศวินของเรานี่เอง

“มากันเมื่อไหร่เนี่ย”มาทิลด้าพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ก็มาพร้อมกับโรของธอนั่นแหละ”เฟรินตอบแล้วก็ยิ้ม ทำให้ทั้งคู่หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม

“มาทิลด้าโยนช่อดอกไม้เร็วเข้าฉันจะได้ส่งแองจี้ไปรับ”ครี๊ดพูดทำให้มาทิลด้ายิ้มก่อนจะหันหลัง

“พร้อมยัง”เธอตะโกน ส่วนสาวๆทั้งหลายต่างก็พอกันเบียดเสียดกันแน่นไปหมด เฟรินรู้สึกเหนื่อยที่ต้องเดินทางไกลจึงไปนั่งข้างคาโล

“ไม่ไปรอรับดอกไม้หรอ”คาโลถาม

“ไม่อ่ะ ฉันเบื่....” “ตุ๊บ”เสียงช่อดอกไม้หล่นลงบนตักของเฟริน ทำให้เธอถึงกับสงบนิ่ง ส่วนคาโลก็ได้แต่กลั้นหัวเราะเอาไว้กับใบหน้าของเฟรินตอนนี้

“ไม่น้า!!!!!!”เฟรินตะโกนลั่นพร้อมกับเสียงฮึดฮัดอย่างขัดใจของสาวๆทั้งหลาย

“ทำไมนายถึงรู้ล่ะ ว่าวันนี้...”

“เอาเถอะน่า ฉันมารับคนรักของฉันก็พอแล้ว”

“บ้าหรอ”มาทิลด้าตีแขนโรเบาๆอย่างเขินอาย

“แหม...อ้อ วันนี้ฉันมีของจะให้เธอด้วยแหละ”

“อะไรหรอ”

“ไม่บอกหรอกหลับตาก่อน”โรพูดมาทิลด้าจึงหลับตาพริ้มรอ โรเสกสร้อยไข่มุกแสงจันทร์แล้วก็ใส่ให้มาทิลด้า ก่อนจะจุมพิตไปเบาๆ

  มาทิลด้าลืมตาขึ้นใบหน้าแดงก่ำ “นายขี้โกง”

“เปล่าซะหน่อย เราแต่งงานกันแล้วนะ”

“จ้าๆพ่อคุณฉันยอมแพ้”มาทิลด้ายกมือขึ้นเหนือหัวตัวเอง

“งั้นพวกเรากลับป้อมกันเถอะ มานานแล้วเดี๋ยวพวกรุ่นน้องจะก่อเรื่องวุ่นวายเอาเข้า”จบคำกล่าวของโรและมาทิลด้าทั้งสองจึงหายตัวไปทันที

“โรฉันมีความลับอยู่เรื่องนึงที่อยากจะบอก”มาทิลด้าพูดในขณะที่เขาสองคนกำลังนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างบานใหญ่ของห้องพักรวมป้อมอัศวินในขณะที่คนอื่นๆก็นั่งกระจายกันทั่วห้อง

“อะไร ไหนว่ามาสิ”โรพูดพลางทำท่าเก๊กจึงโดนฟาดไปที่แขนหนึ่งที

“ก็ เรื่องความจำเสื่อมน่ะสิ”

“ทำไมหรอ”

“คือว่า ความจริงแล้ว ฉัน....”

“ฉันอะไรมาทิลด้า”โรถามอย่างร้อนใจ

“ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมน่ะสิ”มาทิลด้าก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด

“จริงอ่ะมาทิลด้าฉันโกรธเธอมากเลยนะ ทำไมถึงทำแบบนี้”

“แล้วทำไมนายต้องตะคอกด้วยล่ะ นายหัดฟังเหตุผลของคนอื่นบ้างได้มั้ย”มาทิลด้าตะคอกหกลับ

“.................”โรเงียบแล้วเสมองไปทางอื่นทำให้มาทิลด้าเริ่มเล่าเรื่อง

“ที่ฉันแกล้งทำความจำเสื่อมก็เพราะว่า ตอนนั้นน่ะฉันหมั่นไส้นายน่ะสิ พูดถึงแต่เรื่องของเฟรินโดยที่นายไม่อะไรเลย โดยที่นายไม่รู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย”มามิลด้ามองหน้าโรก่อนจะพูดต่อ

“ตลอดเวลาฉันเสียใจอยู่ตลอด ที่นายพูดถึงแต่เรื่องของคนอื่นโดยไม่สนใจถึงจิตใจของฉันบ้างเลย นายคงไม่รู้หรอกสินะว่าตอนที่นายเจ็บน่ะ ฉันเจ็บกว่านายหลายเท่า แต่สิ่งที่เจ็บกว่านั้นคือฉันต้องเก็บความรู้สึกของตัวเองมาตั้งหลายปี โดยที่.....นายไม่เคยได้มารับรู้ความรู้สึกนี้ของฉัน นายมันก็ดีแต่ที่จะระบยอารมณ์ของตัวเองกับฉัน แล้วฉันล่ะ.....ฉันไม่เคยที่จะเปิดปากพูดเรื่องนี้กับใครได้เลย แต่ยังไงฉันก็ขอโทษด้วยละกัน ฉันไม่หวังให้นายให้อภัยกับฉัน แต่ฉันหวังอย่างเดียวคืออยากให้นายได้รู้สึกของหัวใจของของฉัเท่านั้น”มาทิลด้าพูดจบกเดินหนีไปทันที แต่โรดึงแขนเอาไว้ก่อน

“จะไปไหนล่ะ”เขาถามแล้วกยิ้มให้

“ไปให้พ้นๆหน้านายเผื่อว่านายไม่อยากจะเจอหน้าฉัน”มาทิลด้าพูดแล้วก็ก้มหน้าตัวเองงุดส่วนโรได้แต่หัวเราะเบาๆ

“อะไรกัน สาวน้อยของฉันทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้น้า~”โรเช็ดน้ำตาให้มาทิลด้า

“นายไม่โกรธฉันหรอ”

“ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องโกรธนี่นา”โรพูดก่อนจะยิ้มให้

“ฮิ้ว~!”เหล่าบรรดาทโมนทั้งหลายผิวปากแซว ทำให้โรดึงมือมาทิลด้าวิ่งหนีโดยที่มีเหล่าทโมนวิ่งตามอย่างมีความสุข

“ดอกไม้บานได้เพราะมีน้ำและปุ๋ยคอยรดอยู่ตลอด

ถ้าขาดไปอย่างใดอย่างหนึ่ง

ดอกไม้คงจะไม่งดงามได้อย่างแน่นอน

ดังเช่น ความรักของเรา

ฉันก็เปรียบกับดอกไม้

เธอก็เปรียบกับ น้ำและปุ๋ย

ถ้าฉันขาดเธอ ฉันก็คงจะต้องเฉาตายอย่างแน่นอน”เป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดก่อนจะสิ้นลมหายใจไป

ต่อหน้าภรรยาผู้เป็นที่รักและลูกๆที่อยู่ตรงหน้า

หลังจากที่เขาพยายามที่จะเล่าเรื่องความรักนี้ให้ลูกของเขาก่อนจะสิ้นลมหายใจไป

“โร โรไม่นะโรฟื้นขึ้นมาสิ นายจะทิ้งฉันกับลูกไว้แบบนี้ไม่ได้นะ”หญิงสาวที่มีผมสีดำแซมมาด้วยผมสีขาวแต่ยังดูไม่ค่อยแก่ซักเท่าไหร่พูดพลางเขย่าตัวสามีอย่างแรง

“ฮือๆๆ โร~”หญิงสาวยังคงร้องเรียกเขาไม่หยุดจนในที่สุดเธอก็ได้สิ้นลมหายใจตามเขาไปด้วยทั้งคู่มีอายุร่วมกว่า 82 ปี

______________________The End______________________