คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เจ้าหญิงจันทรา กับ เจ้าชายเลือดผสม(-_-)
................เธอรู้มั้ยว่า.......เธอเปรียบได้กับดวงจันทร์ที่มีดาวรายล้อม..............
.............ถ้าเธอสังเกตหน่อย....เธอก็จะพบว่าชั้นมันเป็นแค่ไอ้ตัวประหลาด.................
เธอบอกว่า ถ้าเธอเป็นดวงจันทร์ชั้นก็เป็นโลก............แม้ดวงจันทร์จะมีดาวรายล้อมมากเพียงใด แต่ดวงจันทร์ก็โคจรรอบโลกแต่เพียงผู้เดียว โลกอาจจะเป็นดาวเคราะห์แปลกประหลาด เพราะดันมีสิ่งมีชีวิตมากมายอาศัยอยู่ แต่สำหรับดวงจันทร์มันเป็นดาวที่งดงาม...........ทะว่า......................
..............เธอรู้มั้ยว่า............ทุกๆ ปี ดวงจันทร์จะลอยห่างโลกไป 3 เมตร ยิ่งเวลาผ่านไป.........ชั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอไกลเกินเอื้อม.................
ในที่สุด..........ดวงจันทร์จะลาจากโลก.............และโลก...........ก็จะถูกแสงอาทิตย์กลืนกิน หรือไม่งั้น.............
......................ก็ถูกดูดเข้าไปในหลุมดำ...........................
................................................................
...............................................
...........................
เสียงร้องอย่างชื่นชมดังมาเป็นชุดๆ ของอาจารย์สอนปรุงยา ทำให้ลิลี่ เอฟเวนส์หน้าแดงอย่างควบคุมไม่ได้ แกเดินชมเดินให้กำลังใจนักเรียนในชั้นแต่ละคน จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่ข้างหลังเด็กหนุ่มร่างเล็กและผอมกะหร่อง ที่มีผมดำสนิทเป็นมันเยิ้ม ตาสีดำสนิท จมูกงุ้มเป็นรูปตะขอ ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่เหนือหม้อยา ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น..................และเช่นเคย ศาสตราจารย์สลักฮอร์นมองดูด้วยดวงตาเป็นประกาย ตื่นเต้น พยายามที่จะไม่ร้องออกมาเหมือนที่ทำกับคนอื่นๆ
ไม่มีคำชม.....ไม่มีท่าทีที่ออกนอกหน้าเหมือนทุกที.............
........มีแต่ดวงตาที่เป็นประกายกล้า....ไม่สามารถถอนสายตาออกจากเด็กหนุ่มคนนี้ได้...........เด็กหนุ่มที่ชื่อเซเวอรัส
เสียงออดได้ปลดปล่อยเด็กๆ ให้เป็นอิสระ ลิลี่เดินตรงเข้ามาจับแขนผอมๆ ของเด็กหนุ่ม เสียงใสๆ ถามขึ้นด้วยท่าทีหยอกเย้า
"วันนี้เราไปดูเค้าคัดเลือกนักกิฬาทีมโรงเรียนมั้ย"
"อยากเหมือนกันครับ.... แต่ผมต้องไปเข้าเรียนน่ะ" เสียงของเด็กหนุ่มเริ่มฟังดูแปลกๆ ตามประสาเด็กหนุ่มที่กำลังเข้าวัยแตกพาน ลิลี่มั่นใจว่าช่วงนี้เซเวอรัสสูงขึ้นเร็วมาก
"จริงสินะ...." ลิลี่ว่า "พ่อเจ้าชายน้อยนักปรุงยา ได้รับสิทธิพิเศษให้เข้าเรียนร่วมกับปีหก.......... อืม.......... อาจารย์ประจำบ้านเธอคาดหวังในตัวเธอมาก ขนาดขอดัมเบิลดอร์เป็นกรณีพิเศษเชียว.......... ชั่งเถอะ"
เซเวอรัสล้วงเอากระดาษพับหนึ่งขึ้นมา แล้วส่งให้กับแฟนสาวที่เจ้าตัวยังโตไม่ทันเสียที
"นี่เป็นคำตอบเรื่องที่เราตกลงกันเมื่อวาน.........และก็เรื่องอื่นๆ ที่อยากจะคุยด้วย แต่กลัวว่ามันจะไม่เหมาะที่จะคุยต่อหน้าคนอื่น.........อย่าให้ใครเห็นนะ"
เซเวอรัสหน้าแดงขึ้น ทำให้ลิลี่ต้องรีบออกไป เด็กหนุ่มเก็บหนังสือเรียนระดับปีสี่ลงไปในกระเป๋า แล้วหยิบตำราปรุงยาขั้นสูงขึ้นมา เพื่อเตรียมเรียนอีกรอบ
***********************************
ลิลี่นั่งอ่านข้อความลับอย่างชื่นมื่น แทบไม่สนใจการคัดเลือกนักฬาทีมโรงเรียนเลยด้วยซ้ำ สร้างความหงุดหงิดให้เจมส์ยิ่งนัก แต่ความหงุดหงิดนั่นก็แทบจะกลายเป็นความโกรธเมื่อได้ยินเสียงเยาะเย้ยของเรกูลัส แบล็ก ดังมาแต่ไกล
"นายหงุดหงิดที่ลิลี่ เอฟเวนส์ไม่สนใจนาย รึว่าหงุดหงิดที่รุ่นพี่สเนปโผลมาแต่จดหมายกันแน่"
เสียงหัวเราะดังสนั่นจากฝั่งสลิธีรีน เจมส์โฉบลงไปหาน้องชายของเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มอันตราย
"ทำไมชั้นจะต้องสนใจ..หรืออยากให้เจ้าก้อนเมือกนั่นมาตามเชียร์ด้วยหา!?!"
"อ้าววว..." นาซิสซาว่า "ยังไม่ได้บอกเลยว่าที่ไม่เห็นสเนปเลยหงุดหงิดเพราะอยากให้สเนปมาเชียร์"
ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิง..แถมเป็นญาติของซีเรียส กูตบคว่ำไปแล้ว......
นาซิสซายิ้มอย่างพอใจ ทุกครั้งที่สเนปอยู่ใกล้ๆ แววตาของเจมส์ พอตเตอร์จะเปลี่ยนไป เป็นความหลงไหลที่พยายามซ่อนไว้ใต้ความชังจนออกนอกหน้า นี่มันเข้าหลักจิตวิทยาแบบมักเกิ้ลเลยนะ
แล้วพักหลังที่เริ่มก้อล่อก้อติดยัยเลือดสีโคลนนั้น ก็เพื่อที่จะปฏิเสทตัวเอง คิดว่าชั้นไม่รู้เรอะ.............
เซเวอรัสรีบตรงไปยังที่นัดหมายในจดหมายที่ตนเขียนไว้ทันทีที่เรียนเสร็จ ลิลี่รอเค้าอยู่ที่นั่น เธอยิ้มเมื่อเห็นเค้า เซเวอรัสจับมือของลิลี่แล้วจูบพิศที่มือเธอเบาๆ ลิลี่หน้าแดง แล้วรีบคว้าข้อมือเล็กๆ วิ่งออกไปจากตรงนั้น
"ถึงเจ้าหญิงจันทรา.... ให้ตายสิแค่เปรียบเปรยว่าเป็นดวงจันทร์ก็เกินพอแล้ว นี่ให้เป็นเจ้าหญิงเชียว" ลิลี่ว่า "อยากเป็นเจ้าชายขนาดนั้นเชียว"
"ไม่ก็แค่ทหารเอก.........." เซเวอรัสตอบ "นี่ครับ....."
เซเวอรัสส่งสมุดบันทึกเล่มใหญ่สีน้ำตาลให้เธอ "ผมเจอที่ฮอกมีดส์ คิดว่ามันสวยดี เราแลกเปลี่ยนกันผ่านไอ้นี่นะ"
"ไม่ต้องหาของแพงๆ มาก็ได้" ลิลี่ว่า เธอก้าวลงบันได หิมะเริ่มตกลงมาช้าๆ "แต่ยังไงก็ตาม ขอบใจนะ"
เธอหันหน้ายิ้มให้เค้า แค่เพราะขั้นบันได ทำให้เค้ามองเธอจากที่สูงกว่าได้ก้มมองลิลี่เป็นครั้งแรกในชีวิต อีกนานแค่ใหนนะ เค้าถึงจะได้ล้มมองเธอโดยไม่ต้องอาศัยขั้นบันได.....
........เซเวอรัสไม่รู้ตัวเลยว่า...เค้าสูงเร็วมากเลยช่วงนี้น่ะ............
*******************************************
"ทอม......... คุณเคยฝันมั้ย"
ชายผมยาวสีดำมองเด็กหนุ่มก่อนจะตอบ "ไม่เคย..........ถึงฝันก็จำไม่ได้........เธอถามทำไม"
"ผมฝัน............ผมอาจจะคิดมากไปก็ได้............แต่ผมก็ฝัน........ มันน่ากลัวมาก" เซเวอรัสเล่าช้าๆ "ผมฝันว่าผมวิ่งไป วิ่งหนีจากความมืด มันตามเข้ามารุกราน จนผมปฏิเสทไม่ได้............ผมร้องให้คนช่วย ที่ตรงนั้นมีแสงสว่าง มีไฟแห่งชีวิต มีคนที่ผมรักมาก...........แต่......... ไม่ใช่ที่ของผม"
ทอม มาโวโล่ ริดเดิ้ลมองดูเด็กหนุ่ม เซเวอรัสยังคงพูดต่อไปด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำไม่สมตัว "ที่นั่นไม่เงียบสงัด ไม่มิดสนิท ผิดกับผมที่ต้องอยู่เหมือนคนใกล้ตาย จนในที่สุดก็ถูดเข้าไปในความมืด"
"ชั้นเข้าใจ...........ชั้นเคยรู้สึกแบบนั้น"
เซเวอรัส สเนปพยักหน้ารับ ทอมลุกขึ้นแล้วเดินจากเค้าไป พร้อมกับเสียงพูดที่เสนาะกังวาลที่เค้าคุ้นเคย
"รีบไปเถอะ....เดี๋ยวไม่ทันรถไฟนะ............ที่สำคัญพ่อและพ่อทูลหัวเธอคงไม่ชอบใจที่เธอแวะมาหาชั้น"
............สัตว์นรกที่เธอเรียกว่าพ่อ..................
.........ทำไมไม่หนีมาจากเค้าแล้วมาหาชั้นล่ะ....
เซเวอรัสลุกจากม้านั่งแล้วกลับไปหาบาทหลวงโจเซฟที่รอเค้าอยู่ โดยไม่รู้สักนิดว่าเค้าเป็นเป้าสายตาของคนที่เค้าคิดว่าไปแล้วมากเหลือเกิน ทอมยังคงมองเซเวอรัสอยู่ และสังเกตเห็นรอยแผลและรอยบอกช้ำที่เด็กหนุ่มพยายามซ่อนเอาไว้
"ไม่ต้องกตัญญูขนาดนั้นก็ได้" บาทหลวงผมสีเงินพูดในที่สุด หลังจากที่ทนมองเซเวอรัสซ่อนรอยบอกช้ำโดยการจัดเครื่องแต่งกายให้กระชับ "ถ้าทนไม่ไหวก็มาอยู่กับชั้น ห้องของนักบวชกว้างพอจะวางเตียงเพิ่มสักตัวอยู่หรอก"
"ขอบคุณครับ.........แต่ว่า..........ผมก็ยังอยากอยู่กลับเค้าอยู่ดี...........เพราะยังไงพ่อก็ยังเป็นคนที่ร้องไห้เพื่อผม"
นั่นคือคำตอบ..........เอรีส มัลฟอย หรืออีกนัยหนึ่งคือบาทหลวงโจเซฟ ไม่ได้คาดคั้นอะไรอีก ได้แต่มองรถไฟที่วิ่งออกไปด้วยดวงตาที่อ้างว้าง
แต่การกลับโรงเรียนไม่ได้เป็นสิ่งที่ดีสำหรับเซเวอรัส เค้าถูกแกล้งประจำ ทั้งฝีมือของตัวกวนพอตเตอร์ แบล็ก ลูปิน และเพ็ตติกรู แต่ต่อให้ไม่มีพวกนี่ก็ไม่ได้ทำให้เซเวอรัสมีความสุขหรอก เพราะต่อให้พวกนี้ไม่แกล้ง เค้าก็ถูกคนอื่นแกล้งอยู่ดี และบ่อยครั้ง.......การกลั่นแกล้งก็มาจากคนบ้านเดียวกันกับเค้า พวกนั้นไม่เคยชอบเซเวอรัสเลยเพราะเค้าเป็นแฟนกับลิลี่
ร่างบางที่ลอยสูง แล้วก็หล่นลงมากระแทกกับพื้น คือของขวัญต้อนรับการกลับมาสู่ฮอกวอสต์ เซเวอรัสลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลท่ามกลางเสียงโห่ฮาของเด็กอื่นๆ ไม้กายสิทธิ์ยกขึ้นหมายจะสาปเด็กผู้ชายที่ใส่แว่น แต่เด็กหนุ่มหน้าหล่อซีเรียส แบล็กกับพุ่งคำแช่งใส่เค้าจนกระเด็นกลิ้งหลุนๆ ไปหลายตลบ
เซเวอรัสยันตัวขึ้นพร้อมกับส่งสายตาเจ็บแค้นไปยังทั้ง 4 คนนั้น เจมส์กับซีเรียส และ ปีเตอร์ หัวเราะสนุกสนาน รีมัสพยายามหลบสายตาของเซเวอรัส เจมส์เดินตรงมาพร้อมกับรอยยิ้มร้ายกาจ ให้ตายสิ เซเวอรัสคิดอย่างเจ็บใจ แผลเก่าทำให้เค้ารู้สึกเจ็บเกินกว่าที่ควรเป็นจริงๆ
"ปล่อยเค้าไปนะ!!!!!!!!!!"
ลิลี่อีกแล้ว...... ทำไมเค้าต้องมาให้เธอช่วยตลอดนะ...............
ลิลี่เดินตรงมาแล้วชี้ไม้กายสิทธิ์ไปหาเจมส์ เซเวอรัสนึกอยากจะจมหายไปตรงนั้น เพราะยิ่งถูกเธอช่วย ก็ยิ่งเป็นการบอกทุกคนให้รู้ว่าเค้าเป็นผู้ชายที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับเธอเลย แค่ดูแลตัวเองยังไม่มีปัญญาด้วยซ้ำ แล้วถ้าต้องปกป้องเธอล่ะ.....ถ้าเธอมีอันตราย................เค้าจะทำอะไรให้เธอได้.............?
"ปกป้องกันเหลือเกินนะ......พอเสียทีเถอะเอฟเวนส์" เจมส์พูดอย่างเย้ยหยัน และคำพูดต่อมาก็แทบจะทำให้เซเวอรัสกระอักเลือดด้วยความอับอาย "ผู้หญิงในร่างผู้ชายแบบนั้นน่ะ ไม่มีปัญญาปกป้องเธอหรอกนะ"
"ก็ยังดีกว่าคบคนที่ชอบรังแกคนที่ไม่มีทางสู้อย่างนาย 100เท่าเลยล่ะ" ลิลี่ยิ้มให้เจมส์อย่างดูถูก
หลังจากที่ทุกคนค่อยๆ สลายตัวแล้ว ในที่สุดก็เหลือเซเวอรัสกับลิลี่ ที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง เซเวอรัสได้แต่ร้องไห้ด้วยความอับอาย ลิลี่ก็เหมือนเคย ไม่ได้ดูถูก.... ไม่ได้แสดงท่าทางสมเพช..... เธอช่วยเค้าเก็บของจนเสร็จ
"พอตเตอร์พูดถูก....." เด็กหนุ่มว่าพลางกัดริมฝีปากจนเลือดไหลซิบๆ ส่งผลให้เด็กสาวหันมามอง "ผมไม่คู่ควรกับคุณเลย"
ลิลี่โบกไม้กายสิทธิให้เลือดหายไปแล้วส่งสมุดบันทึกเล่มใหญ่ให้เป็นคำตอบ สีหน้าเธอยังคงเหมือนเดิม "มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ.... ระหว่างเด็กคนอื่นๆ กับเซเวอรัสน่ะ.... ในสายตาของชั้นแล้ว เธอไม่ด้อยกว่าใครเลย"
เซเวอรัสรับสมุดมา เธอพูดต่อไป "อ่านซะ...แล้วบันทึกตอบด้วย... อ้อ... อ้มมันซะ แฮร์รี่เค้าแข้งเค้าขาเธออยู่นานแล้วนะ"
เธอเดินจากไป ทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียวเงียบๆ เซเวอรัสต้องการเวลาปรับใจ.....
นาน.... นานมาก กว่าเซเวอรัสจะละมือจากที่ลูบหัวแมวดำอัปลักษณ์ มาเปิดสมุดบันทึกออกอ่าน... ลิลี่เล่าเรื่องวันหยุดของเธอ... นินทาเพ็ตทูเนียพี่สาวของเธอ.. และมีอีกข้อความที่เธอบรรจงเขียนถึงเค้า...
ถึงเจ้าชายเลือดผสม.....
เธออาจคิดว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่น...แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่เราจะไปด้วยกันไม่ได้....ขอให้เธอจงเข้มแข็ง..... เพราะสิ่งหนึ่งที่เป็นจริงไม่เปลี่ยนคือ...อนาคตไม่ใช่สิ่งแน่นอน...แต่กระนั้นก็ดี ขอให้เธอรู้ว่า... ไม่ว่าสุดท้ายชั้นจะกลายเป็นของใคร....แต่ที่หนึ่งในใจของชั้นจะเป็นเซเวอรัส สเนปคนนี้คนเดียว
รักเธอเสมอ...และตลอดไป...
จาก เจ้าหญิงจันทรา.....
เซเวอรัส สเนปเงยหน้าขึ้นจากสิ่งที่ได้อ่าน น้ำตาใสๆ ไหลออกมาไม่รู้ตัว......
........ทำไมเค้าต้องรักเธอมากมายขนาดนี้ด้วยนะ..............
****************************
TBC.
ความคิดเห็น