คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : อีกฝั่งของท้องฟ้า(3)
“บางอย่างที่เราศรัทธามากๆ ถ้าวันหนึ่งเราหมดศรัทธาเราก็ไปต่อไม่ได้แล้วครับ อีกอย่าง คุณเหนือให้เงินเดือนดี ถ้าเป็นตำรวจอีกสิบยี่สิบปีก็ไม่รู้จะได้เงินเดือนเท่านี้หรือเปล่า”
ฉันตาโตด้วยความตกใจ ก็ว่าทำไมเขาดูบุคลิกดีมีการศึกษาต่างจากการ์ดคนอื่นๆ เขาหัวเราะน้อยๆ ราวกับขำสีหน้าตกตะลึงของฉัน
“ดูจากสีหน้าคุณมีนแล้วคงอยากรู้ใช่มั้ยครับว่าผมได้เงินเดือนเท่าไหร่” ฉันพยักหน้าหงึกๆ คุณครามดูใจดีขนาดนี้ไม่เกรงใจแล้วนะ
“แสนสามครับ” ฉันยิ่งตาโตขึ้นไปอีก เป็นเลขาอีกกี่ปีเงินเดือนจะเท่านี้
“เวลาคุณมีนพยักหน้าแล้วทำตาโตๆ คุณมีนเหมือนตุ๊กตาที่พยักหน้าได้เลยนะครับ” คุณครามยิ้มพรายในหน้า
“น่ารักใช่มั้ยล่ะ มีนเขินนะคะเนี่ย” ฉันยิ้มจนแก้มจะแตก เอามือจับแก้มทั้งสองข้าง ไม่ได้รู้สึกใจเต้นแรงแต่รู้สึกถูกชะตามากกว่า เขารูปร่างหน้าตาคล้ายพี่เมษพี่ชายของฉัน คุณครามหัวเราะอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“ครบเวลาพอดีเลยครับ” พอเอาผ้าขนหนูห่อน้ำแข็งออก คุณครามก็เอาผ้าขนหนูอีกผืนมาเช็ดข้อเท้าให้ จากนั้นจึงใช้ผ้าพันข้อเท้าไว้
“วันนี้พยายามอย่าเคลื่อนไหวข้อเท้ามากนะครับ ก่อนนอนประคบน้ำแข็งอีกที ตอนนอนเอาหมอนรองเท้าให้สูงขึ้นนะครับ พรุ่งนี้จะได้ไม่บวม” ฉันมองคุณครามอย่างทึ่งๆ ถ้าใครได้เป็นแฟนกับคุณครามคงจะได้รับการดูแลอย่างดี ไวเท่าความคิด ฉันก็ถามออกไปในสิ่งที่อยากรู้
“คุณครามมีแฟนหรือยังคะ” เขาทำหน้าแปลกใจ ยิ้มน้อยๆ ในหน้า
“ยังไม่มีครับ จะจีบเหรอครับ”
“เปล่านะคะ แค่รู้สึกว่าใครได้คุณครามเป็นแฟนคงโชคดี คุณครามคงดูแลอย่างดี”
“ผู้ชายกลางคืนอย่างผม ไม่มียศมีตำแหน่ง คงดูแลใครไม่ได้หรอกครับ” แววตาเศร้าที่มองมาทำเอาฉันต่อบทสนทนาต่อไปไม่ได้
“ห้องทำงานคุณเหนืออยู่ชั้นบนครับ ผมว่ามันจะลำบากนะครับถ้าคุณมีนต้องเดินขึ้นบันได ให้ผมเอาเอกสารไปให้คุณเหนือเองไหมครับ”
“มีนเอาไปเองดีกว่าค่ะ เอกสารสำคัญถ้าฝากคนอื่นไปมีนกลัวโดนดุ คุณเหนือดุจะตาย นี่กว่าจะมาถึงก็หลงทางเสียเวลาไปนาน แล้วยังมาเจ็บข้อเท้าอีก ตอนนี้น่าจะรอจนอารมณ์เสียไปแล้วละค่ะ” คุณครามพยักหน้าเข้าใจ
“งั้นผมพยุงไปส่งนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
กว่าจะขึ้นมาถึงห้องทำงานคุณเหนือได้ก็ค่อนข้างทุลักทุเล คุณครามเคาะประตู พอคนข้างในอนุญาตเราจึงเดินเข้าไปเพราะพอจะลงน้ำหนักขาข้างที่เจ็บได้บ้าง ฉันเดินกะเผลกเข้าไปหาเจ้านายที่ยืนพิงสะโพกกับโต๊ะทำงาน มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง มืออีกข้างถือแก้วบรั่นดี เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถลกแขนเสื้อขึ้นเกือบถึงข้อศอกเผยให้เห็นรอยสักที่แขน มองไม่ออกว่าเป็นรูปอะไรเพราะไม่ได้ใส่แว่น แต่นั่นก็ทำให้คุณเหนือดูแบดบอยเข้ากับนิสัยใจร้ายของเขา
“อีกห้านาทีสี่ทุ่มครึ่ง คุณใช้เวลาสามชั่วโมงครึ่งในการมาที่นี่ ถ้าผมมีนัดกับลูกค้าต่อ คุณว่าผมจะไปทันมั้ย” ยกแก้วบรั่นดีขึ้นดื่มสีหน้าเคร่งเครียด
“พอดีฉันหลงทางแล้วก็เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ”
“ผมชอบคนทำงานเร็ว ไม่ใช่เต่าต้วมเตี้ยม แบบนี้คงไม่ทันกิน” ยกบรั่นดีในมือขึ้นดื่มอีกครั้งจนหมดแก้ว
“รับทราบค่ะ ครั้งต่อไปจะพยายามทำงานให้เร็วกว่านี้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” ฉันหันหลังกลับ ไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าเขาอีก ทำไมใจร้ายได้ขนาดนี้ ทั้งที่ก็เห็นอยู่ว่าฉันเท้าเจ็บ
“ผมขออนุญาตไปส่งคุณมีนนะครับ ดึกแล้ว เท้าเจ็บแบบนี้คงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ถ้าให้นั่งแท็กซี่กลับคนเดียว”
“โตขนาดนี้แล้ว เขามาเองได้ก็กลับเองได้ พี่มีอะไรทำก็ไปทำเถอะ” ใจร้ายอะไรได้ขนาดนี้ ฉันกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ แม้จะยืนหันหลังให้เขา แต่ฉันก็มั่นใจว่าเขาคงมองมาด้วยแววตาเย็นชา
“ครับ” คุณครามรับคำ แต่พอเดินพ้นออกมาจากห้อง คุณครามกลับเดินมาขวางหน้าฉันไว้ สีหน้าห่วงใย
“ขออนุญาตนะครับ”
“คะ?” ฉันทำหน้างง ก่อนที่ร่างจะลอยหวือขึ้นไปอยู่ในวงแขนแกร่งของคุณคราม ฉันตกใจเล็กน้อย เผลอกอดคอคุณครามไว้แน่นด้วยความตกใจ แม้จะได้ยินเสียงเปิดประตูจากห้องที่เพิ่งเดินออกมาก็ไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะมัวแต่มองพื้นกลัวจะตกลงไป ครั้งสุดท้ายที่โดนผู้ชายอุ้มน่าจะตอน ม.5
“ถ้าปล่อยให้คุณเดินกลับเอง พรุ่งนี้เท้าคงบวม แต่ถ้าวันนี้ทำตามที่ผมบอก พรุ่งนี้ก็น่าจะเดินได้เกือบปกติครับ แค่ข้อเท้าพลิกจากส้นสูงไม่ใช่จากการเล่นกีฬา ไม่ได้ร้ายแรงมาก พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นครับ” คุณครามอธิบายระหว่างเดินลงบันได
ความคิดเห็น