มึง F กู (E-Book)

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่๘ ไม่เกี่ยว

“อาจารย์คะ คือพวกหนู...”

“อาจารย์ก็เจอแหละ” น็อตที่เคยร่างล่ำ เนื้อเหลวย่อนคล้อยลงถนัดตา บ่งบอกได้ว่าคงไม่มีอารมณ์ไปออกกำลังกายฟิตหุ่นอย่างที่ตัวเองชอบทำ ข้างโต๊ะเต็มไปด้วยถุงขนมและอาหารเกลื่อน เหมือนกับต้องการกินให้ลืมความกลุ้มใจว่าจะโดนเอาคืนในระยะเวลาอันใกล้ “เกนกลับมา”

“นุ๊กกับชีสก็ตายไปแล้ว เราจะทำยังไงคะ?”

“เกนหลงไม่ได้มาเล่นๆ นะคะอาจารย์”

“ผมไม่รู้แหะ ขนาดพี่จิ๋ม...”

“อาจารย์จิ๋มก็เกี่ยวกับเรื่องนี้เหรอคะ?” มู่ถามขึ้นทันควัน แน่นอนว่าคนถูกทักก็ชะงักไปเพราะรู้ตัวว่าตนหลุดปากสิ่งที่ไม่ควรพูดออกมา นั่นหมายถึงความมั่นคงในอาชีพแม้ที่ผ่านมาจะตนไม่มีจรรยาบรรณนักเลยก็ตาม “ตกลงเรื่องตอนนั้นมันเป็นยังไงแน่? เกนหลงทำข้อสอบได้ใช่ไหม?”

“ผมจะไปรู้ได้ยังไง? ผมไม่ได้สอนเจนเคม!”

“แล้วอาจารย์จิ๋มเกี่ยวอะไรล่ะ? หรือจะบอกว่าคนละคน?”

เมื่อรู้ดีว่าโกหกไม่ขึ้นจึงตวาดกลับไป

“ผมเป็นอาจารย์คุณนะ”

“หึ” เต้ยกระแอมพร้อมยกยิ้มมุมปาก กับคนแบบนี้หรือคู่ควรจะเรียกว่าอาจารย์ เพราะอาจารย์สมควรเป็นผู้อบรมสั่งสอนวิชาให้นักศึกษาด้วยความปรารถนาดีอย่างมีจรรยาบรรณ ไม่ใช่เข้ามาบ่นจนหมดคาบแล้วเดินออกไปเหมือนกับชายในร่างหญิงตรงหน้า “อาจารย์คะ เรากำลังจะโดนอีเกนเอาคืนนะคะ”

“ใช่ มีอะไรก็บอกกันเถอะ เราจะได้รู้ว่าเราต้องทำยังไงบ้าง”

“ตกลงเกนทำข้อสอบได้ไหม?”

“ผมไม่แน่ใจ” ทอมบอยส่ายหัว เกร็งจนล้ากล้ามเนื้อไหล่ “ผมไม่รู้เรื่องนั้น ผมไม่ได้เป็นคนตรวจข้อสอบจริงๆ ไม่ได้สอนเกนหลงสักชั่วโมงด้วยซ้ำ คนที่มีส่วนสอนปีนั้น รู้สึกจะมีด้วยกันสี่คน อาจารย์จิ๋ม อาจารย์เติ้ล อาจารย์ชิน อาจารย์สงบ ตอนนั้นปู่ยังฟิต สอนควบสองวิชาทั้งเจนเคมเจนไบโอ”

“แต่ปู่สงบก็ลาป่วยไปตั้งแต่เทอมแรก”

“ใช่ เห็นเขาลือกันว่าแกเป็นมะเร็ง เลยหยุดไปรักษาตัว พอหายก็รีบมาสอนต่อ”

“แต่ถ้าเป็นมะเร็งจริงจะรอดเหรอคะ?”

“นั่นสิ แต่ปู่สงบจะรอดไม่รอดก็ไม่เกี่ยวกับเรา ไม่สำคัญเท่าเราจะรอดไหม เพราะผมก็โดนผีเกนหลงไปยืนดักตามลิฟต์ จะขึ้นลิฟต์ก็ขึ้นไม่ได้ เดินเท้าสิบแปดชั้นก็ทำมาแล้ว ผีบ้าอะไรก็ไม่รู้ หลอกอะไรไม่หลอก” ด่าพร้อมชี้ไปยังเท้าบวมเป่งจากการเดิน “แล้วพวกคุณโดนมันทำอะไรบ้าง?”

“มันสิงหนูไปด่าอาจารย์จิ๋ม แล้วถอดกระโปรงกลางตึก แล้วก็ตามเราไปเรียนอีก”

“อาจารย์จิ๋มเคยหาทางปราบมันใช่ไหมคะ?”

มู่ถามหลังจากเรียบเรียงได้ว่า เกนหลงตามราวีทั้งอาจารย์ทั้งนักศึกษาที่เกี่ยวข้องกับเธอ ความเกลียดชังระหว่างจิ๋มกับเกนหลงเป็นที่รู้กัน ไหนจะการที่น็อตพูดชื่อจิ๋มขึ้นมาเมื่อครู่ บวกกับเกนหลงหายไปถึงสามปี จึงเป็นไปได้ว่าจิ๋มอาจเคยปราบผีร้ายได้ แต่มันก็ดันออกมาและก่อเรื่องไม่หยุด

“อืม พี่จิ๋มเคยให้หมอผีมาจับมันใส่ปิเปต”

“อะไรนะครับ? จับผีใส่ปิเปต?” เทสถามกลับ ปกติมีแต่จับผีใส่หม้อถ่วงน้ำ เพิ่งได้ยินว่ามีการจับผีใส่ปิเปตก็คราวนี้ ฟังแล้วก็ขำอยู่แต่ถ้าเจอจริงก็ขำไม่ออก แน่นอนว่าไม่มีใครขำ การตายของเกนหลงเกือบถูกลืมไปแล้วถ้าวิญญาณสาวไม่กลายเป็นผีโหดจนต้องหาทางปราบ

“ก็ใช่นะสิ หมอผีเอาสารคัดหลั่งของมันมาใส่ปิเปต และกำชับว่าต้องเก็บไว้ในห้องแลปที่มันตาย แต่วันนั้นดันมีใครไม่รู้เอาปิเปตมาตั้งไว้ด้านนอก แล้วยายเด็กใหม่ดันไปไขออกมานะสิ คราวนี้ผีเกนก็เลยเป็นอิสระ จะไปหาหมอผีคนเดิมก็ตายไปแล้ว ได้ข่าวว่าหมอผีตายเพราะผี โดนผีฆ่าไป”

“แล้วอาจารย์จิ๋มไม่รู้จักหมอผีคนอื่นเลยเหรอคะ?”

“นี่ หมอผีนะ ไม่ใช่หมอฟัน ที่เดินหาตามโรงพยาบาลแล้วจะมีน่ะ” คนเคยล่ำเอ็ดเสียงดุ “ถ้ามีคงจับมันไปอีกรอบแล้ว แต่มันหาไม่ได้ ประกาศตามเน็ตก็มีแต่คนเข้ามาด่า จ้างมาก็มีแต่หลอกลวง วันก่อนเห็นอีเกนมันฉีกยันต์อยู่หน้าห้อง ทุกคนก็ประสาทเสียกันหมด ไม่รู้จะฆ่าใครอีก”

“ฆ่ามึงไงล่ะ”

เกนหลงพูดแทรกขึ้นมาขณะที่ทุกคนกำลังว้าวุ่น

แน่นอนว่าไม่มีใครเห็นเธอนอกจากศัตรูที่เธอต้องการให้เห็น แต่กว่ามันจะทำอะไรที่เป็นการส่งสัญญาณ เกนหลงก็จัดแจงเข้าสิงตัดหน้าทันที พร้อมทำหน้าตาตามปกติเหมือนยังแสดงออกเหมือนเดิมไม่ให้ที่เหลือตกใจ เป็นน็อตที่ตกใจและพยายามขัดขืนแต่ก็ทำไม่ได้กระทั่งหลิ่วตา ปากเจ้ากรรมดันพูดไปเอง

“พวกคุณไปก่อนเถอะ ผมมีสอนต่อ”

“ค่ะ สวัสดีค่ะ”

เต้ยลุกขึ้น หันหลังเดินออกนอกห้อง เจ้าของร่างรวบรวมแรงร้องขึ้น

“ช่วย...” แต่มีหรือวิญญาณร้ายจะยอมให้อาจารย์ทำสำเร็จ เกนหลงคุมร่างกายนั้นอีกครั้งและกดไม่ให้แสดงออก เธอยักไหล่แล้วพูดกับเพื่อนร่วมคณะที่เกลียดชังด้วยไมตรี “แล้วคุณช่วยไปบอกอาจารย์จิ๋มด้วยนะ ตกลงกันว่าจะเอายังไง อีเกนผีบ้ามันจะได้ไม่มาราวีชีวิตของพวกเราอีก”

ประตูปิดลง เกนหลงหัวเราะแผ่วเบา

......................................................................................................................................................

จนทุกคนออกไปห่าง กล้องวงจรปิดถูกรบกวนด้วยพลังงานบาป

เกนหลงในร่างทอมบอยหัวเราะลั่น

“หนูเตือนอาจารย์หลายรอบแล้วนะคะ ว่าถ้าไม่จำเป็นอย่าหาทางปราบหนู เพราะอาจารย์ไม่มีปัญญาหรอกค่ะ คือหนูมั่นใจว่าอาจารย์ปราบหนูไม่ได้ ยังไงหนูก็จะฆ่าอาจารย์” ผีร้ายยังคงสิงอยู่ในร่างน็อต แต่บังคับเฉพาะกล้ามเนื้อที่ใช้ในการออกเสียงให้พูดตามที่เธอต้องการ

แต่เธอปล่อยกล้ามเนื้อใบหน้าให้ขยับตามธรรมชาติของเจ้าตัว

“การที่หนูได้ F ทำให้หนูถูกยึดทุนนะคะ ที่บ้านหนูก็ไม่มีเงินส่ง...” เกนหลงกำลังจะเล่าถึงความทุกข์ในชีวิต ดวงตาแดงก่ำ นึกถึงวันที่ตัวเองพยายามยืนยันความสามารถที่ตัวเองมีแต่ไม่มีใครสนใจ “ก็ลาออกสิ มหาวิทยาลัยเปิดมีตั้งเยอะแยะ ค่าเทอมไม่เท่าไรหรอก อาจารย์จะพูดแบบนี้ใช่ไหมคะ?”

น็อตตัวสั่น เหงื่อแตกพลั่กเต็มตัว ทว่าขยับได้แค่หน้า

วิญญาณร้ายพูดต่อ

“ฟังนะ เกนหลง ประวัติเธอก็ใช่ว่าจะดี ใครๆ เขาก็รู้ว่าเธอทำงานอะไร คะแนนความประพฤติก็แทบไม่เหลือแล้ว ยังไงเธอก็ต้องออก ยอมรับความจริงเถอะ จะดื้อด้านไปทำไม เรื่องนี้อาจารย์ขี้เกียจพูดแล้ว ถ้าจะมาเพราะเรื่องแค่นี้ก็กลับไปเถอะครับ ส่วนเรื่องคะแนน ถ้ามั่นใจมากว่าตัวเองทำได้ ก็ลองติดต่ออาจารย์ผู้ประสานงานดู แค่นี้นะครับ อาจารย์หวังว่าจะไม่ต้องมาตอบคำถามไร้สาระพวกนี้อีก”

พูดจบก็นิ่งไป เกนหลงขยับร่างบิดขี้เกียจ

“เอาล่ะค่ะ หนูจะออกจากร่างแล้ว เตรียมทำตอบให้ดี อย่าคิดจะร้องให้ใครช่วยเพราะไม่มีใครได้ยิน” ผีสาวผมยาวพุ่งออกจากตัวไปนั่งอยู่ตรงข้าม ผิวหมองคล้ำบวมเป่งส่งกลิ่นเหม็นฉุนจนเวียนหัว แววตาเปลี่ยนไปไม่มีเค้าความอ่อนแอ “แกรู้ใช่ไหมว่าฉันสอบได้ แต่อีจิ๋มมันแกล้งฉัน”

“ผมไม่รู้ ผมไม่ได้สอนเจนเคม”

“คำก็ไม่ได้สอน สองคำก็ไม่ได้สอน”

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม”

“แล้วที่พวกมันแกล้งฉันมันเกี่ยวอะไรกับแก?” เกนหลงตะคอกบ้าง “ไม่รู้จริงแต่ทำเหมือนรู้ แกไม่เคยสนใจฉันว่าอีพวกนั้นแกล้งอะไรบ้าง จะว่าเป็นเรื่องส่วนตัวเหรอ? แล้วการแกล้งให้ฉันตกมันยังเป็นเรื่องส่วนตัวอยู่ไหม? มันเป็นการทุจริตต่อหน้าที่! ใช้อำนาจกลั่นแกล้งนักศึกษาที่ตัวเองไม่ชอบ! แต่แกไม่ช่วย!”

“ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณทำได้ไหม ผมจะรู้ได้ไง ผมไม่เคยสอนคุณด้วย”

“ใช่ แกไม่เคยสอนฉัน ไม่เคยสอนใครด้วย ทำแค่รับจ้างมาพูด แกรำคาญมากด้วยสินะที่อีเด็กคนนี้มีปัญหาตลอด โดนเพื่อนแกล้งแต่แก้ปัญหาเองไม่เป็น” คนถูกรังแกย่อมช้ำใจในการตกเป็นเบี้ยล่างให้คนอื่นย่ำยี น็อตรู้ดีว่าตนสอนหนังสือไม่รู้เรื่อง แต่ไม่คิดว่าเป็นปัญหาตัวเอง

คนมีปัญหาคือเด็กต่างหากที่เรียนไม่รู้เรื่อง

“อีจิ๋มมันพูดอะไรกับแกบ้าง”

“พี่จิ๋ม...”

“กูจะให้มึงเรียกมันว่าอีจิ๋ม”

“อีจิ๋มบอกผมว่ามันไม่ชอบคุณ แต่ผมไม่ได้ถามต่อจริงๆ ว่าคุณทำข้อสอบได้ไหม มันบอกไม่ได้ก็ไม่ได้ ผมก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ” ทอมบอยยืนยันตามสิ่งที่เกิดขึ้น “ผมไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับคุณเลยไม่คิดจะถาม ถ้าคุณจะฆ่าก็ไปฆ่าอีจิ๋มมันนู่น ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้

“ไม่เกี่ยว ไม่ช่วย แต่ด่าได้ แกจะเอายังไงกันแน่? เกี่ยวหรือไม่เกี่ยว? ถ้าไม่เกี่ยวแล้วด่าฉันทำไม?” วิญญาณนักศึกษาลุกพรวดขึ้นจ้องเขม็ง “ทุกคนก็เหมือนกันหมด ไม่รู้จักฉัน พอมีปัญหาก็บอกไม่เกี่ยว แต่ด่าฉันได้ นินทาฉันได้ จะเกี่ยวไม่เกี่ยวก็เลือกเอาสักอย่าง ไม่ช่วยไม่ว่า แล้วด่ากันทำไม?”

“ผมไม่เกี่ยว ผมขอโทษ”

“แต่ฉันเกี่ยว” เกนหลงหยิบเข็มเขี่ยเชื้อปลายแหลมมา ยิ้มกว้างแล้วจ่อมันเข้าไปในรูหูของฝ่ายตรงข้าม “ฉันจะเกี่ยวเยื่อแก้วหูแกออกมา แต่มันคงจะเข้าไปจิ้มค้อนทั่งโกลนของแกด้วยนะ ในเมื่อหูเบานัก ใครพูดอะไรก็เชื่อ แล้วไปทำร้ายคนอื่น แกก็ไม่สมควรจะมีหน่วยรับสัมผัสนี้อีกต่อไป”

“อย่า ปล่อยนะ”

ไม่มีการสนใจ เกนหลงใช้เข็มแทงเข้าหูจนคนโดนกระทำกรีดร้องลั่น เจ็บจนดิ้นรนด้วยความเจ็บที่อยู่ด้านใน เขาเริ่มอื้ออึงไม่ได้ยินเสียงแต่ก็เห็นภาพเกนหลงยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเหมือนเด็กดูการ์ตูนเรื่องโปรด ร่างอรชรหัวเราะจนตัวงอ ในขณะที่น็อตร้องด้วยความเจ็บปวดและกลัวกับความบ้า

“หมั่นไส้มานานแล้ว เอาแต่ยืดคอเหมือนตัวเองแน่”

ไม่หมั่นไส้เปล่า เกนหลงเดินไปหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดเลาะเข้าไปในคอ ปลายคมเข้าไปด้านหนึ่งและตัดเล็มจากด้านซ้ายไปด้านขวา ผิวหนังเปิดออก เลือดทะลักลงมา ถึงจะไม่โดนเส้นเลือดใหญ่ก็ตาม คนไร้จรรยาบรรณหน้าแหงนตามแรงผลักและรู้สึกได้ถึงความเจ็บจากปากแผล มันลึกลงไปทีละนิด

“อั่ก!”

แหกปากร้องขึ้นตามแรงกดของกรรไกร เกนหลงกดคมลงไปเต็มแรง

เลือดพุ่งใส่หน้าผีร้าย และเธอก็แลบลิ้นกินแตะมัน