คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : โลกใหม่/แจ้งท่านผู้อ่านให้ทราบ
“ปรู๊ดดดดด!!! ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”สึนะพ่นน้ำออกมา (นึกว่าตด//ไรต์)
“รู้สึกว่าเราจะอยู่กลางทะเลนะ”ยูกิตอบ
“เนื้อข้า!!!!TOT”กรอก้อนร้องออกมาอย่างโหยหวน จนมาเนียต้องเข้าไปปลอบ และเธอก็เหลือบไปเห็นเรือเดินทางเข้า
“ช่วยด้วยค่ะ!!! มีคนอยู่ทางนี้ค่ะ!!!”มาเนียตะโกนร้องขอความช่วยเหลือจนคนบนเรือเห็นจึงรีบช่วยพวกเขาขึ้นมาอย่างปลอดภัย
“เฮ้อ นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว”สึนะถอนหายใจออกมา
“พวกเธอ เป็นอะไรรึเปล่า”ชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีแดง ใส่เสื้อแขนยาวและกางเกงขายาว มีรอยปานเป็นรูปเปลวไฟบนใบหน้าซีกขวาลงไปถึงคอ เข้าไปหาคนที่พวกเขาช่วยไว้
“จี!!!”โกคุเดระตะโกนออกมาด้วยความตกใจ จึงทำให้ทุกคนหันไปมอง
“แปลกๆนะครับ”มุคุโร่ว่า
“มีอะไรเหรอ จี”เสียงของชายหนุ่มอีกคนที่เดินออกมาจากห้องเสบียงเดินมาหาจี เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงขายาว และมีผมทรงเดียวกับสึนะไม่ผิดเพี้ยน
“พวกเดซิโม่น่ะ”จีตอบชายหนุ่ม
“อ้าว! เดซิ--/คุณปู่”ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้พูดจบ ก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมา เป็นเสียงที่เขาคุ้นเคยมาก เขาค่อยหันไปหาต้นเสียงจนกระทั่งเห็นหน้าเธอชัดๆ
“มะ…มาเนีย”เขาเรียกชื่อของหญิงสาวที่เขาเคยรับเลี้ยงเอาไว้ หญิงสาวที่เขาคิดถึง คนที่จู่ๆก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ตอนนี้เธอได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“เอ๋!!!!???”
“สรุปก็คือมาเนียเป็นคนของอดีตแล้วหลงมาในพาราเรลเวิลล์ของโลกปัจจุบันแล้วเกิดไทม์พาราดอกซ์ขึ้นสินะ”โกคุเดระสรุปคร่าวๆแต่บอสของเขากลับไม่เข้าใจ
“หมายความว่าไงละเนี่ย”สึนะถามอย่างงงงวย
“ก็หมายถึงมาเนียเป็นคนในอดีตจนหลงเข้ามาในยุคของเราแล้วกลับไปไม่ได้ไง เจ้าห่วย”รีบอร์นตอบ (ท่านฮิไม่คิดจะพูดบ้างเหรอ//ไรต์)(ไม่ใช่เรื่องของผม จะพูดทำเกลืออะไร//ฮิบาริ)
“ยังไงซะที่นี่ก็ไม่ใช่โลกของพวกเราอยู่ดี”มุคุโร่ว่า
“แต่ว่า ฉันก็ดีใจนะ”วองโกเล่พรีโม่ หรือ จิอ็อตโต้ก็เข้าไปสวมกอดมาเนียด้วยความอ่อนโยน จึงทำให้มาเนียหน้าแดงและคนอื่นๆก็ตะลึงเช่นกัน
“อะ..เอ่อ0/////0”มาเนียได้แต่อ้ำๆอึ้งแต่ก็กอดเขากลับด้วยความอ่อนโยนเช่นกัน
“อื้ม หนูก็ดีใจนะ”มาเนียพูดออกมา
“นี่มัน รักต้องห้ามสินะ”ยูกิพูดพลางยิ้มอย่างมีเลศนัยเล็กน้อย เคียวโกะกับฮารุได้แต่มองและหน้าแดง ส่วนโคลมที่ไม่ค่อยเข้าใจจึงแค่หน้าแดงเล็กน้อย
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ท้องฟ้าในยามค่ำคืนสว่างไสว คลื่นจากน้ำทะเลที่ซัดมากระทบท้องเรืออย่างแผ่วเบา เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนกำลังหลับปุ๋ยกันอย่างสบายใจ แต่ไม่ใช่กับเธอคนนี้ มาเนียเดินออกมาจากท้องเรือแล้วยืนนึกความหลังของเธอจนนอนไม่หลับ
“เฮ้อ”เธอถอนหายใจออกมา
เป็นอะไร”กรอก้อนถาม
“รู้สึกแปลกๆน่ะ”เธอตอบ
“ยังไงล่ะ”กรอก้อนถามอีกครั้ง
“ก็รู้สึกดีใจกับสับสนในเวลาเดียวกันหนะ”เธอตอบ แล้วหยิบล็อกเก็ตรูปหัวใจที่มีรูปใส่ไว้ข้างใน มันเป็นรูปของเธอกับวองโกเล่พรีโม่ทุกๆคนที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข
“มาโดกะจัง”มีเสียงหนึ่งเรียกเธอจึงทำให้เธอหลุดจากความคิด แล้วหันไปหาต้นเสียง
แชะ!
มีเสียงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปแต่มาเนียไม่ได้ยิน คนที่ถ่ายคือโคลม มันเป็นรูปที่มาเนียกำลังหันมาหาพวกเธอพอดีแล้วผมของเธอก็ปลิวไปตามกระแสลม ซึ่งเป็นภาพที่ใครเห็นแล้วก็จะเก็บไว้ในส่วนหนึ่งของความทรงจำของพวกเขากันเลยทีเดียว
“ฮาฮิ มาโดกะจังเมื่อกี้วิวดีสุดเลยละค่ะ/จริงด้วยๆ”ฮารุและเคียวโกะต่างชื่นชมภาพของมาเนียที่พวกเธอเห็นกันเมื่อกี้
“แหะๆ แล้วมีธุระอะไรกันเหรอ”มาเนียได้แต่หัวเราะแห้งแล้วถามพวกเธอด้วยความไม่รู้อะไร
“เรามาเดินเล่นเหมือนเธอนั่นแหละ”ยูกิตอบ โคลมพยักหน้าแล้วเอามือไผ้หลังไว้เพื่อจะซ่อนกล้องที่เธอแอบถ่ายมาเนียไว้
“งั้นเรามาคุยกันหน่อยมั้ย”มาเนียว่า
“อื้ม x4”แล้วทั้ง 5 คนก็คุยกันตามประสาผู้หญิงจนถึงเช้ากันเลยทีเดียว
(พวกเอ็งไม่หลับไม่นอนกันเหรอ//ไรต์)(ก็เอ็งแต่งเองไม่ใช่รึไงฟะ//ยูกิ)
ตอนนี้อาจจะสั้นไปหน่อยแต่ว่า ไรต์เองก็เป็นมือใหม่คนที่เพิ่งเข้ามาอ่านก็อย่าเพิ่งหนีหายไปไหนนะคะ ไรต์เพิ่งแต่งไมนาน ยังไงก็จะรีบอัพสุดชีวิต ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะคะ ยังไงก็อย่าลืมติดตามและเม้นกันด้วยนะคะ T^T
ความคิดเห็น