คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Forbidden ❤ ♡ - 008 [100 %]
I don’t need a map my heart points me to you
Even if the road ahead is rough I can’t do this where I stand
There wasn’t a moment we were apart or when I forgot about you
If only I can see you at the end of the horizon
------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ เฮีย มีอะไรจะพูดกับผมหรอ ”
“ กูอยากให้มึงระวังตัวเอาไว้ ” อะไรกัน ตอนนี้ในใจของผมมันมีคำถามมากมายเต็มไปหมด ตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่
นี้มันกำลังจะเกิดอะไรขึ้น......
“ มีอะไรหรือเปล่า ” ผมหันไปหาผู้เป็นพี่ที่นั่งมองผมด้วยสีหน้าเป็นห่วง ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยเห็นสายตาแบบนี้ของเค้าเลย มันดูทั้งเป็นห่วง ทั้งเศร้าหมอง ทั้งร้อนรน ทั้งโมโหและดูจริงจังตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับคนรอบข้างของผมนะ ทำไมทุกคนถึงดูเปลี่ยนไป ทำไม......
“ คือ.... กูจะพูดยังไงดีล่ะ..... ”
“ แค่พูดความจริงมา ” แค่ความจริงเท่านั้นที่ผมอยากรู้........ แค่นั้นจริงๆ
“ ซูโฮ มันให้กูมาเตือนมึง ........ คือมันบอกว่ามึงกำลังตกอยู่ในอันตราย ” อันตรายยอย่างนั้นหรือ ?
“ แล้วพี่ซูโฮ อยู่ไหน ? ทำไมเค้าไม่มาเตือนผมเองล่ะ ” เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้เค้าควรจะมาบอกผมด้วยตัวเองสิ ทำไมให้พี่คริสมาแทนเค้าละ ?
“ กูก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน ”
“ พี่หมายความว่ายังไง ? พี่ซูโฮอยู่ไหน ” ผมชักจะเริ่มใจคอไม่ดีแล้วซิ
“ วันที่มันบอกให้กูมาเตือนมึง มันไม่ได้บอกแค่มึงอยู่ในอันตราย ”
“ …………. ”
“ แต่มันยังบอกอีกว่า มันเองก็อยู่ในอันตราย พวกสวะดูดเลือดเจอมันแล้ว ! ” ไม่จริงใช่มั้ย พี่ซูโฮต้องไม่เป็นอะไรซิ พี่ผมเก่งจะตาย ไม่โดนฆ่าง่ายๆหรอก มันต้องไม่เป็นแบบนี้ซิ
ต้องไม่เป็นแบบนี้..............
“ แต่เรายังไม่เห็นศพ ก็แสดงว่าเค้าอาจจะยังมีชีวิตอยู่นะ ใช่มั้ยพี่ ? ”
“ อืม ก็จริงมันอาจจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้วก็ได้ แต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ มึงต้องปลอดภัย เข้าใจมั้ย มึงต้องเชื่อฟังกู รู้มั้ยปาร์ค ชานยอล ”
บู่วววววววววววววววววววววววววววววร์
กร๊าซซซซซซซซซ์
“ เอ้า บ้านมึงเลี้ยงหมาด้วยหรอ ” พี่คริสมองหน้าผมด้วยความสงสัย แต่ตอนนี้คนที่สงสัยที่สุดคือผม บ้านเราไม่มีสัตว์เลี้ยงทำไมมีเสียงหมาหอน แถมเสียงมันยังคุ้นมากๆ และอยู่ใกล้มากด้วยเหมือนมันอยู่ข้างๆบ้านนี้เอง
ผลัก!!!! ตุ๊บ !
เอ๋งงงงงงงงงงงง งืออออออ
กร๊าซซซซซซซซซ์
เอ้ะ เหมือนเสียงอะไรสักอย่างตกกระแทกพื้นน่าจะอยู่แถวหน้าบ้านผมด้วย ฟังจากเสียงแล้วต้องเป็น
สิ่งของที่มีขนาดใหญ่มาก แถมยังมีเสียงหมาหอนอีก มันชักแปลกๆแล้วซิ...........
ขนาดใหญ่ ?
เสียงหมาหอน ?
‘ หมาป่า ’
ผมรีบลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ตรงดิ่งไปที่ประตูหน้าบ้าน พี่คริสเองก็รีบวิ่งตามผมมา
ผมคว้าลูกบิดและผลักออกอย่างรวดเร็ว ผมไม่สนว่ามันเป็นใครแต่ผมรู้แค่ว่ามันเป็นฆาตกร
หมาป่าชาติชั่วนั่นคือฆาตกรแน่ๆ
แอ๊ด……….
เป็นไปไม่ได้ !
เมื่อกี้ผมยังได้ยินเสียงอยู่เลย และผมก็มั่นใจว่าผมเป็นคนวิ่งเร็วด้วย แต่ทำไม.........
แต่ทำไมตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า ไม่ปรากฏแม้กระทั่งเงาของสัตว์ร้าย รอยเท้าก็ไม่มี
เห็นจะมีก็แค่ข้าวของกระจัดกระจาย และกลิ่นสาบนั่น
มันมาที่บ้านผมหรอ .........................
“ เฮ้ย ! ชานยอลมึงมาดูนี่ ” พี่คริสตะโกนดังลั่นพลางกวักมือเรียกผมเค้าชี้มือไปที่พื้นหญ้าที่ดูเหมือนมีการต่อสู้เกิดขึ้น พื้นบริเวณนั้นมีรอยเหมือนการสไลด์ตัว มีรอยถากเป็นทางยาว
แต่ที่สำคัญคือมันมีรอยเลือด
ไม่ใช่เลือดมนุษย์ด้วยสิ !
แต่มันเป็นเลือดของหมาป่า ........................ เลือดสีฟ้า
ผมรู้แล้วเสียงที่คุ้นหู กลิ่นสาบนั้น และเลือดสีฟ้า
จงอิน!
มึงมาที่นี่ ........................... เสียงหมาที่ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดคือเสียงมึง
แต่เสียงขู่เนี่ยซิ...................
เสียงของใคร ?
หรือว่า หมาป่าตาสีแดงนั่น
“ เข้าบ้านเถอะ เฮีย ” ผมพูดพลางหันหลังและเดินตรงไปที่ประตูบ้าน พี่เค้าก็รีบเดินตามผมมาเช่นเดียวกัน
“ นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ ” พี่คริสยิงคำถามขึ้นมา ซึ่งคำถามนี้ก็เป็นคำถามที่ผมเองก็ไม่สามารถหาคำตอบได้เช่นเดียวกัน นั่นสิมันเกิดอะไรขึ้น !
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องการตายของเด็กสาว รวมถึงเรื่องวันนั้นที่ผมเจอหมาป่าให้พี่คริสฟัง
มันคงดีที่จะได้เล่าเรื่องแบบนี้ให้พวกเดียวกันฟัง เพราะผมคิดว่าเราน่าจะมีแนวความคิดคล้ายๆกันบ้าง
“ บ้าจริง ! ถ้าวันนี้กูไม่มามึงก็คงไม่เล่าให้กูฟังใช่มั้ย ” พี่คริสสบถด้วยความหงุดหงิด
“ เปล่าพี่ ผมไม่นึกว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรขนาดนี้ ”
“ แล้วมึงจะเอายังไงต่อไป ”
“ ยังไม่รู้เลยพี่ ผมพยายามหาตัวคนร้ายอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเรื่องนี้มันจะไม่ง่ายเลยสิ ”
“ เซฮุนรู้เรื่องหรือยัง ” ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบให้เค้า ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากทำมากที่สุดคือโทรหาจงอิน
แต่ผมไม่มีเบอร์เค้าเนี่ยสิ บ้านเค้าผมก็ไม่รู้
ป่านนี้จะเป็นยังบ้างนะ เลือดก็ไหลเยอะขนาดนั้น บาดแผลมึงคงไม่ใช่เล่นๆละกูว่า เลือดกองเบ่อเริ่ม
ขนาดนั้น แล้วมึงมาทำอะไรหน้าบ้านกูตอนดึกๆดื่นๆ.............. แล้วมึงสู้กับใครอยู่หน้าบ้านกู
พรุ่งนี้กูต้องหาคำตอบจากปากมึงให้ได้คิมจงอิน
“ กูว่ากูต้องทำอะไรสักอย่างละ ” พี่คริสพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน
“ พี่จะทำอะไร ? ”
“ เดียวมึงก็รู้ ”
ผมหวังว่าเค้าจะไม่ทำอะไรที่เสี่ยงนะ แค่ไม่มีพี่ซูโฮตอนนี้ผมก็รู้สึกเคว้งจะตายแล้ว ไม่อยากจะคิดเลยถ้า
ไม่มีพี่คริสจะเป็นยังไง..................................
วันนี้ผมรีบมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อหวังจะได้เจอจงอิน ผมอยากรู้ว่าวันนี้เค้าจะเป็นอย่างไรบ้าง หรือ
ไม่แน่เค้าอาจรู้ว่าใครเป็นหมาป่าแล้วก็ได้.....................
เราจะได้ปิดเรื่องนี้สักที !
“ เอ้านี่พวกเราเงียบกันได้แล้ว ห้องเราจะมีสมาชิกเพิ่มอีกคน 2 คนละนะ ”
ครูมินโฮตะโกนเสียงดังเพื่อแข่งกับเสียงนักเรียนอีก 20 กว่าคน
อะไรกันเกิดเรื่องแบบนี้แล้วยังจะมีคนอยากย้ายเข้ามาเรียนอีกหรอ ?
“ เอ้ามานี่สิ มาแนะนำตัวกับเพื่อนๆ นายทั้ง 2 คนเลย ” ครูมินโฮกวักมือเรียกนักเรียนใหม่ 2 คนนั้น เป็นเชิงให้เข้ามา
“ สวัสดีทุกคน ฉัน ลี แทมิน จะเรียกฉันว่าแทมินเฉยๆ ก็ได้นะ ยินดีที่ได้รู้จัก ”
เค้าโค้งให้เพื่อนๆทุกคนในห้อง ก่อนจะยิ้มอย่างเป็นมิตร
ทำไม...........เค้าต้องหันมายกคิ้วอย่างเจ้าเล่ห์ให้ผมด้วยนะ
มึงต้องการอะไรหรือเปล่า ? ถ้าเป็นคนรู้จักกันก็ว่าไปอย่าง แต่นี้คือครั้งแรกที่ผมเห็นหน้าเค้า ทำไมเค้าต้องทำตัวเหมือนเป็นคนรู้จักกับผมด้วย........................
“ คนต่อไป ” ครูมินโฮพูดพลางตบบ่าเด็กใหม่อีกคนเบาๆ
“ เอ่อ..... สวัสดีนะ ฉัน โด คยองซู เรียกว่า คยองซูก็ได้ ” เค้ายิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่ตัวเอง ดูเหมือนเค้าจะไม่ค่อยเก่งเรื่องการเข้าสังคม
อย่างนี้คงมีเพื่อนยากๆแน่ๆ
หวังว่าไอ้แด้ กับ ไอ้ยงกุกจะไม่คิดรับน้องบ้าๆอีกนะ
แต่พอเห็นภาพแบบนี้ที่ไร
ผมก็อดนึกถึงคนตัวเล็กที่นอนอยู่โรงพยาบาลไม่ได้สักที ป่านนี้จะเป็นไงมั้งนะ
ตอนนี้ในหัวผมมันมีเรื่องให้คิดเยอะไปหมดเลย ให้ตายสิ ! ปวดหัวจริงๆ
“ วันนี้มีใครขาดเรียนไหม ” ครูมินโฮถามขึ้นมา
“ จงอินครับ ” สมาชิกหลายๆคนพากันตะโกนเสียงดัง
“ เอ้า ทำไมคิมจงอินไม่มาล่ะ ? ” ครูมินโฮพูดขึ้น พลางถามคนที่นั่งในระแวกของเค้าแต่ก็ไม่ได้คำตอบ
เออ นั่นสิ .................. ทำไมมันไม่มา
หรือว่ามันจะเป็นอะไรมากหรือเปล่านะ
“ งั้นถ้ามีการบ้านก็จดไว้ให้เค้าด้วยล่ะ ครูไปละ เตรียมตัวเรียนวิชาแรกได้ ” ครูมินโฮหันไปคุยกับพวกเด็กหน้าห้องก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมได้แต่มองไปที่โต๊ะของจงอินแล้วพยายามนึกถึงคำพูดของเค้า เหมือนเค้าพยายามจะบอกอะไรหลายๆอย่างกับผมแต่เค้าก็ยังไม่มีโอกาสจะได้พูดออกมา
ผมอยากรู้ว่าเค้าฝันเห็นอะไร ? และเมื่อวานเค้าเจอกับอะไร............ที่หน้าบ้านของผม
“ สวัสดี ฉันแทมิน ” แทมินลากเก้าอี้มานั่งข้างผมก่อนจะยิ้มให้อีกครั้ง มันกำลังจะทำอะไรของมันอยู่นะ
“ กูได้ยินตอนมึงแนะนำตัวแล้ว ”
“ คือ ฉันได้ยินเรื่องการฆาตกรรมในโรงเรียนมาอ่ะ แต่แบบก็รู้ไม่ละเอียด นายเล่าให้ฟังหน่อยสิ ” เค้าถามผมด้วยความอยากรู้อยากเห็น ที่ย้ายมาเพราะเรื่องนี้เนียนะ สติดีอยู่หรือเปล่า มีแต่คนกลัวจนอยากจะย้ายออก แต่ทำไมมึงถึงอยากเข้ามา................
“ กูก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ถ้ามึงอยากรู้ก็ไปถามคนอื่นนู่นไป ” ผมชี้ไปทางอื่นเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ น่ารำคาญชะมัดเลย
“ บางทีเราอาจร่วมมือกันหาคนร้ายได้นะ ปาร์ค ชานยอล ” มัน..... รู้ชื่อผมได้ยังไง ไอ้หมอนี้มันแปลกๆยังไงชอบกลนะ
“ นั่งที่ ๆ ครูจะสอนแล้ว ” แทมินเดินกลับไปนั่งที่ของมันตามเดิม ผมชักไม่ไว้ใจมันแล้วซิ
แทมิน.......... มึงรู้ได้ไงว่ากูกำลังสืบเรื่องนี้อยู่
มึงเป็นใครกันแน่ ?
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงพอดี นักเรียนหลายคนออกมากินข้าวกันที่โรงอาหารบ้างก็แอบโดดไปข้างนอก แต่
สำหรับผมตอนนี้ผมอยากอยู่คนเดียว อยากใช้เวลานั่งคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง
ผมตัดสินใจไปในที่ที่น่าจะสงบที่สุด
ที่ที่น่าจะไม่มีใครไป
คงไม่มีใครอยากไปในที่ที่มีคนตายหรอกจริงมั้ย ?
ผมเดินมาที่หลังโรงเรียน ที่ที่ผมคิดว่าน่าจะมีผมคนเดียวที่เลือกเดินมาที่นี่
แต่ผมคิดผิด !
ชายร่างสูงที่สวมเครื่องแบบเดียวกับผม กำลังกอดอยู่กับเด็กสาวที่ใส่เครื่องแบบเดียวกับผู้หญิงที่ตายคนนั้น
ดูท่าว่าน่าจะอยู่โรงเรียนเดียวกัน เด็กผู้หญิงคนนั้นเข้ามาได้ไง
แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร ทำไมต้องมานัดเจอกันที่นี้ด้วย
ทำไม ?
ผมเริ่มจะนึกออกแล้วสิ ...............................ว่าเค้า 2 คนนี้เป็นใคร
นักเรียนใหม่แทมิน
กับเด็กสาวที่ร้องไห้วันนั้น
เค้าสองคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกันนะ ?
“ ไม่ต้องห่วงฮโยมิน ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ” แทมินพูดพลางลูบหัวเด็กสาวคนนั้นอย่างเอ็นดู นี้เค้าสองคนมีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่
อะไรจะเรียบร้อยกันนะ !
มึงกำลังจะทำอะไรกันแน่แทมิน ...................... มึงบอกว่ามึงไม่ค่อยรู้เรื่องเด็กสาวที่ตาย แต่มึงสนิทกับเพื่อนเค้า มันเป็นไปได้หรอกถ้าสนิทกันแล้วจะไม่เล่าให้ฟัง
มึงเป็นเด็กใหม่ทำไมมึงรู้เส้นทางในโรงเรียนนี้ดีจัง........ ทางมาหลังโรงเรียนไม่ใช่ง่ายๆ เว้นแต่......มึงจะไปรับใครบางคนมาจากข้างนอกแล้วค่อยลัดมาที่จุดเกิดเหตุ
ผมค่อยๆเดินออกจากบริเวณนั้นแล้วรีบโทรหาเซฮุนทันที ผมต้องบอกให้มันระวังตัว
ไม่แน่แทมินอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ผมไม่อยากให้เซฮุนเข้าใกล้คนคนนี้เลยจริงๆ
บ้าจริง ! ทำไมมันไม่รับโทรศัพท์กันนะ ผมรีบวิ่งไปที่โรงอาหารแต่ก็ไม่มีวี่แววของมันเวลาแบบนี้มันจะไปไหนได้นะ
ผมเดินไปถามเพื่อนๆของมัน ทุกคนก็พากันส่ายหน้าเป็นเชิง ไม่เห็นเซฮุนตั้งแต่เช้าแล้ว
นี่มันอยู่ไหนของมันนะ
หวังว่าคงไม่เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นนะ
ครบ 100 ล้าน้าาาา
แบบคือจะขอโทษหายไปนาน.....
งืออออ คือเค้าเปิดเทอมแล้วเรียนพิเศษอ่ะ
เลยไม่ได้อัพ อิอิ ไม่โกธรเค้าน้าาา
ฝากติชมคอมเม้นกันด้วยนะครับบบบ
รักคนอ่านทุกคนอย่างยิ่ง 555555
คอมเม้นเยอะๆก็ดีนะเอิงเอยยยย
ความคิดเห็น