คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ❥ JOKE {6}
❥ JOKE
เสี่ยวแต่เฉี่ยว
-6-
ร่างโปร่งกับชุดนักเรียนเดินทอดน่องมาถึงหน้าโรงเรียนก่อนที่จะล้วงหาโทรศัพท์ขึ้นมากดเปลี่ยนเพลง
“ฮยองงงงงงงงงง” เสียงเรียกของรุ่นน้องทำให้ชานยอลต้องเงยหน้าขึ้นก่อนที่เจ้าแพนด้าที่โบกมือหยอยๆจะวิ่งเข้ามาประเคนนมกล้วยให้ถึงที่
“หืม วันนี้นายมาเช้า แปลกนะ” ชานยอลดึงหูฟังออกหนึ่งข้างก่อนจะรับนมกล้วยมาจากน้องรหัส
“ก็วันนี้มีงานชมรมนิทรรศไงครับบบ นี่ฮยองมองผมเป็นคนยังไงเนี่ย” เทาเบะปากใส่พี่รหัสตัวเอง
“เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยจะอยู่ในระเบียบแล้วก็ไม่ได้หล่อเหมือนพี่รหัสมันเลยยย :p” ชานยอลยิ้มร่าพร้อมกับยักคิ้วให้คนเด็กกว่า
“แหม เดี๋ยวนี้มีแฟนเป็นกรรมการนักเรียนเลยกล้าพูดแบบนี้ใช่มั้ยครับบบบ”
“ฉันเคยพูดแบบอื่นด้วยรึไงงงงงง เงียบไปเลย พูดแล้วหงุดหงิด” คนแก่กว่าผลักหัวน้องเบาๆก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินมาถึงตึกเรียนเกรด10
“แหม เขินเลยเหรออ~~~ เออนี่ฮยอง ที่ผมมาเช้าเพราะผมมีอะไรจะให้ฮยองช่วย” เทาว่าพลางยื่นกล่องใบหนึ่งให้พี่รหัส
“นี่อะไร?” ชานยอลรับกล่องมาก่อนจะเขย่าดู
“ของสื่อรัก”
“ห๊ะ” ร่างโปร่งขมวดคิ้วก่อนจะมองไปที่น้องรหัสตัวเองที่กำลังทำหน้าเพ้อฝันเต็มที่
“ฮยองช่วยเอาไปให้เพื่อนฮยองหน่อยนะ คึ”
“คนไหนเล่า แบคฮยอนหรือดีโอ?” ชานยอลเบะปากใส่น้องรหัสก่อนจะหยิบนมกล้วยออกมาดูด
“แบคฮยอง (:”
“โอเค ..หาาาา อีแบคเนี่ยนะ!!”
“ครับ ทำไมอ่ะ นี่ผมอุตส่าห์บอกฮยองเลยนะเนี่ย ทำไมฮยองถึงได้ทำตัวแบบนี้ T^T” เทายู่ปากก่อนจะก้าวขาเดินขึ้นตึกไป
“ทำไมนายไม่เอาไปให้ตอนมันขึ้นเวทีล่ะ” ชานยอลยืนที่ยังยืนค้างอยู่เอ่ยถามออกไป
“ฮยองก็รอดูไปละกัน ขอบคุณมากนะครับ ^^” เทาโค้งให้พี่รหัสของตัวเองด้วยความดีใจก่อนจะหันหลังเดินขึ้นตึกไป
“เออๆ เดี๋ยวจัดกา..”
“ฮวางจื่อเทาเกรด10 ห้อง 7 เลขที่ 4 ใช่มั้ย” เสียงเข้มของบุคคลที่สามพร้อมกับร่างสูงที่เดินมายืนข้างๆชานยอลทำให้เทาต้องหันกลับไปตามเสียง
“ครับ?”
“อาจารย์ลีให้ไปพบที่ห้องปกครอง ตอนนี้เลย” คริสที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงเอ่ยออกไปก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ลืมที่จะลากชานยอลออกมาด้วย
“นี่นายมายังไงเนี่ย” ชานยอลหันไปกระทุ้งศอกใส่คนข้างๆก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เบาลง
“เดินมา จะให้บินมารึไง”
“นี่ แล้วอาจารย์ลีเขาเรียกเทาจริงๆเหรอ” ชานยอลมองอีกคนเป็นเชิงจับผิด
“ป่าวหรอก แค่อยากให้น้องรหัสนายเลิกคุยกับนายสักที”
“นายมันนิสัยไม่ดี”
“ชอบก็บอกเถอะ :P”
“บ้า -/-”
“กินอะไรมั้ย” คริสเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินผ่านหน้าโรงอาหาร
“อืมมมม บอกแล้วนายจะซื้อให้รึไง”
“คงงั้นมั้ง”
“ไม่อ่ะ ซื้อเองดีกว่า เดี๋ยวได้เค็มๆเหมือนเมื่อวาน -*-” ชานยอลว่าพลางหยิบเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“แล้วเมื่อวานไปตามหาหัวใจมารึยังล่ะ :P”
“เงียบไปไอ้เงิงบาน -/-”
“กรี๊ดดดดดดดดด แกๆๆ ดูดิ สวีทกันจริงๆเลยอ่ะแก”
“เออใช่ มีหยอดมุขเสี่ยวๆกันด้วยอ่ะ โหยยยยยยย ไม่เสียแรงที่นั่งจิ้นคู่นี้มาตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้”
“นี่พวกแกไม่เห็นในหนังสือพิมพ์วีอาร์ชิคกันเหรอ ว่าเขาคอนเฟิร์มแล้วนะ กรี๊ดดดด”
“ไม่อ่ะ ยังไงฉันก็ชอบคริสลู่มากกว่า คู่นั้นนี่พริ้นส์กับแองเจิลเลยนะเว่ยยย”
เสียงของพวกติ่งเมื่อสักครู่ทำให้ทั้งคริสและชานยอลเงียบไปและพร้อมใจกันแอบฟังก่อนที่คริสจะเป็นคนที่หมดความอดทนก่อน
“พวกนี้น่ารำคาญจริง นายไปซื้อเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง” คริสพูดพลางหยิบตังค์ยัดใส่มือคนข้างๆก่อนจะเดินหล่อเข้ามาหากลุ่มคนที่เขาเห็นว่าเป็นพวกชะนี
“ไม่อ่ะ ฉันชอบคริสยอลมากกว่า คริสยอลอิสเรียลยูโน้ว? %$(*)3&*\#@!$&#_@+%*^&$*_~%#&+”
“นี่น้อง ไม่มีงานต้องเตรียมกันเหรอครับ?”
“เอ่อ...”
“ยังไม่รีบไปอีก ให้จดชื่อมั้ย”
“ค่ะๆๆๆๆ” พวกชะนีลุกขึ้นโค้งให้คริสก่อนจะรีบเดินออกไปจากโรงอาหารทันที
“พูดแค่นั้นทำเอาพวกชะนีที่นั่งเม้าท์แตกกันอยู่ลุกหนีไปคนละทิศคนละทางเลยเหรอเนี่ย” ชานยอลเดินกลับมาพร้อมกับขนมปังในมือ
“ในโรงเรียนนี้ก็มีแต่นายคนเดียวแหละที่กล้าหือกับฉัน”
“อืม แล้วไงอ่ะ :P”
“ยังจะเถียงอีก ไปซ้อมได้แล้ว” จบประโยคคริสก็หยิบขนมปังในมืออีกคนมากินแบบไม่แยแส
“นี่นาย เอาคืนมานะโว้ยยยยยย”
“เงินฉัน”
“ไอ้.. โฮ้ยยยยยยยยย”
......
“สวัสดีอาจารย์ทุกท่านและชาวเซนต์ซูมานทุกคนนะคร้าบบบบบบบ ผมไคหล่อ รับหน้าที่เป็นพิธีกรของงานชมรมนิทรรศวันนี้ครับ”
“ครับผม และผมเซฮุนหล่อกว่าไค รับหน้าที่เป็นพิธีกรงานวันนี้เช่นกันครับ!”
“เราจะไม่สนใจการหลงตัวเองของพิธีกรอีกคนนะครับ ครับผม ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้มาเป็นพิธีกรในงานชมรมนิทรรศวันนี้ ใช่ไหมครับเซฮุน”
“แน่นอนครับ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาเราจะมาเริ่มกันที่รายการแรกของวันนี้เลยนะครับ ขอเชิญประธานชมรมทั้ง 18 ชมรมออกมาแนะนำชมรมของตัวเองกันหน่อยครับ เริ่มจากชมรมแรกเลยครับ ชมรมถ่ายภาพครับ!”
ปัง!
“ไอ้แบค มีคนเอาของมาให้นาย” ชานยอลเดินเข้ามาในห้องชมรมดนตรีด้วยความหัวเสียก่อนจะโยนกล่องที่ได้จากจื่อเทาลงบนโต๊ะตัวกลม
“ไอ้ยอล ไม่มาตอนขึ้นเวทีเลยวะ มัวไปทำอะไรเนี่ย” ดีโอเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองเดินเข้ามาในห้อง
“กรี๊ดดดดดด แฟนคลับกูนี่น่ารักจริงๆเลยยยยยยย” แบคฮยอนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่วิ่งแจ้นมานั่งตรงหน้ากล่องอันล้ำค่า
“กูว่าไม่ใช่แฟนคลับหรอกมั้ง”
“อะไร? มึงจะบอกว่ามีคนเอาของมาเซ่นเจ้าแม่รึไง หยาบคาย!”
“มึงพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย” ชานยอลผู้ไม่สบอารมณ์เดินอ้อมออกมาก่อนจะหย่อนก้นลงที่โซฟาตัวนิ่มพร้อมกับหลับตาลง
“อยากรู้มากก็เปิดดูสิวะ” ดีโอที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องเอ่ยขึ้น
“เออออออ เปิดละๆๆ กูตื่นเต้นอ่ะมึงงงงงงงง นี่ขนาดยังไม่ได้ขึ้นเวทีก็มีคนเอาของมาให้แล้วอ่ะ อร๊างงงงง” แบคฮยอนว่าพลางหยิบกล่องขึ้นมากอด
“กูไม่เข้าใจมันจริงๆนะ” เฉินที่กำลังนั่งกินรามยอนเอ่ยขึ้น
“มึงรีบๆเปิดเหอะน่า” ชานยอลพูดก่อนจะล้มตัวลงนอน
“เปิดละนะ กรี๊ดดดดดด” จบเสียงกรี๊ดของแบคฮยอนเจ้าตัวก็ลงมือเปิดกล่องทันที
“มันคืออะไร” ทั้งดีโอและเฉินต่างละความสนใจจากสิ่งที่ตนทำอยู่และพร้อมใจกันมามุงแบคฮยอน ส่วนชานยอลก็แค่ลืมตาขึ้นมาดูสิ่งที่น้องรหัสของตัวเองฝากมา
“กาแฟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทั้งสี่คนพูดเป็นเสียงเดียวกันก่อนจะหันมามองหน้ากันโดยไม่ได้นัดหมาย
“นี่แฟนคลับกูเห็นกูนอนไม่พอหรือยังไง หรือว่าเห็นกูแก่แล้ว หรือว่าเห็นว่ากูต้องซ้อมหนักจนไม่ได้นอนเลยซื้อกาแฟมาให้เนี่ยยยยยยยยย!!!!!!” แบคฮยอนว่าพลางลงไปนอนกลิ้งกับโซฟาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
“มึงไม่กินกูกินเอง” เฉินตอบกลับไปก่อนจะหยิบถุงกาแฟอันเบอเร่อไปเก็บ
“เฮ้ยเดี๋ยว อะไรมันหล่อนออกมาวะ” ดีโอว่าพลางเดินไปหยิบเศษกระดาษที่หล่นออกมาจากก้นถุง
“โด้ เอามาซิ” ชานยอลลุกขึ้นมานั่งทันทีก่อนจะส่งเสียงเรียกเพื่อนของตน
“อะไรวะ มีจดหมายรักด้วยอ่อ” ดีโอพึมพำก่อนจะเดินเอากระดาษไปให้ชานยอล
“อยากเป็นกาแฟ ...จะได้เป็นที่หนึ่งในใจคุณ ”
ชานยอลอ่านประโยคที่อยู่ในกระดาษก่อนจะยิ้มออกมากับมุขเสี่ยวของน้องรหัสตัวเอง
“ไอ้ยอล ทำไมเงียบวะ” เฉินเอ่ยขึ้น
“อะไรวะ เอามาให้กูดิ๊” แบคฮยอนที่เพิ่งได้สติดึงกระดาษมาจากมือชานยอล
“เฮ้ยเดี๋ยว..”
“มึงกล้ายังไงมาอ่านของแฟนคลับกูเนี่ย”
“กูบอกว่าไม่ใช่แฟนคลับมึงงงง”
“นี่มันมุขที่แฟนคลับใช้เล่นกับเมนโวคอลอย่างฉันเหรออออออ!!!!!!” แบคฮยอนเด้งตัวขึ้นมาพร้อมกับขยี้หัวตัวเอง
“กูบอกว่าไม่ใช่แฟนคลับมึงไงงงงงงง ไอ้เทาเด็กเกรด10นักบาสโรงเรียนอ่ะนะจะมาเป็นแฟนคลับมึง!” ชานยอลหมดความอดทนกับเพื่อนของตัวเอง
“ห๊ะ !!!!!!!! ฮวางจื่อเทาอ่ะนะ!!!!!!!!!” ทั้งสามคนตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยหน้าตาที่ไม่จืดทุกคน
ก๊อก ก๊อก
“บอยแบนด์สแตนด์บายได้แล้วค่ะ”
“ครับ” นักดนตรีทั้ง4คนพยักหน้ารับ
“ไอ้แบค มึงไหวมั้ยเนี่ย” เฉินหันมาถามด้วยความเป็นห่วง
“ไหวมั้ง แงงงงงงงงง”
“มึงเป็นอะไรเนี่ย”
“เทาเขามาจีบกูอ่ะมึ้งงงงง TwT” แบคฮยอนว่าพลางลงไปนอนแผ่อีกรอบ
“นี่แค่กาแฟทำให้ไอ้แบคมันตีความไปได้ไกลขนาดนี้เลยเหรอวะ” ดีโอส่ายหน้าเอือม
“ช่างเหอะ ไปแสตนด์บายได้ละ จะได้เล่นให้มันจบๆ กูจะไปหาของกิน” ชานยอลว่าพลางลุกขึ้นหยิบกีต้าร์
“หรือจะไปหาแฟน?”
“กูต้องบอกมึงอีกกี่รอบเนี่ยว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับไอ้เงิงนั่น”
“เหรอออออออออออออ” ทั้งสามคนประสานเสียงออกมาพร้อมกับก่อนจะเดินออกไปที่เวที ปล่อยให้ชานยอลยืนงงอยู่ในห้องเก็บตัวคนเดียว
....
“และต่อไปจะเป็นการแสดงจากบอยแบนด์แห่งเซนต์ซูมานนะคร้าบบบบบ”
“นี่คริส” ลู่หานที่เดินกินไอติมเรียกคนข้างๆของตัวเอง
“...”
“คริส”
“...”
“ไอ้มหาเงิงตีกามากกว่าสามเส้น”
“เดี๋ยวดิวะ กูใส่เลนส์กล้องก่อน”
“ทำไมมึงไม่ใส่มาจากบ้านวะ”
“ไม่มีเวลา”
“งานรัดตัวมากว่างั้น?”
“งานมันก็เยอะอะนะ แต่งานของหัวใจนี่เยอะกว่า”
“แหยะ จะอ้วก มึงนี่เป็นราชามุขเสี่ยวเลยนะเนี่ย” ลู่หานพูดออกมาพลางเลียไอติมไปด้วย
“เออ ไม่มีใครแย่งตำแหน่งกูได้” คริสตอบพลางยกกล้องขึ้นมาลอง
“จ้ะ พริ้นส์นัมเบอร์วันแห่งเซนต์ซูมาน”
แชะ
“ถ่ายกูทำไมครับอีดอก”
“ลองกล้อง :P”
“แหม วันนี้เอาเลนส์ระดับเทพมาเลยนะมึง” ลู่หานเบะปากพลางเหล่ไปที่กล้องของเพื่อนตัวเอง
“จะเอามาถ่ายแฟน มีปัญหาอะไรแมะ”
“ไม่มีโว้ยยยย เบื่อออออ มึงงงงงงง จริงงงงงงง จริงงงงงงง เลยยยยยยยยยย”
“หึ มึงดูพิธีกรสุดหล่อของมึงไปเถอะ”
“ดูมาตั้งนานละ เรื่องนี้กูไม่พลาด เออมึง ฝากถ่ายเซฮุนด้วยดิ นะนะนะนะ” ลู่หานพูดพลางทำตาปริบๆใส่คนตัวสูง
“นี่มึง say yes กับเขาแล้วเหรอ”
“เปล่า ._.”
“Yes, you are my baby baby baby, baby baby baby~”
“กูก็แค่คลั่งของกูเงียบๆ เลิกร้องเหอะ เสียงยังกับควายออกลูก -3-”
“เพลงที่ร้องอยู่นี่เข้ากับอารมณ์มึงจริงๆนะ”
“แน่นอนนนนนนน ฟ้าลิขิตมาให้เป็นแบบนี้~”
“แรดจริงๆ” คริสเบะปากใส่ลู่หานก่อนจะเดินนำไปด้านหลังของกลุ่มชะนีที่กำลังติ่งบอยแบนด์
“ทำไมมึงไม่ไปหน้าเวทีวะ”
“กูเอากล้องขนาดนี้มาแล้ว” ร่างสูงยกกล้องขึ้นมากดถ่ายไปตามสเต็ป
“มึงจะซูมให้ถึงรูขุมขนชานยอลเลยมั้ยวะ”
“กูเกลีดยดพวกชะนี เข้าใจมั้ย”
“เออกูลืมไปว่ามึงมีประสบการณ์ที่แย่ๆกับพวกนั้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ลู่หานตอบพร้อมกับระเบิดหัวเราะออกมา
“มึงอย่าพูดถึงเรื่องนั้นได้มั้ยวะ!” คริสหัวเสียก่อนจะกดถ่ายรูปไปเป็นเรื่อยๆ
“เห้ยมึงๆๆๆ”
“อะไรอีกวะ”
“นั่นฮวางจื่อเทาใช่มั้ย” ลู่หานว่าพลางชี้ไปด้านหน้าเวที
“เออ ..... เฮ้ย” คริสมองไปทางที่ลู่หานชี้ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ดอกกุหลาบช่อเบอเร่อครับคุณเพื่อน....”
“มึง ถ้ามึงวิ่งออกไปซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่กว่านั้นตอนนี้..จะทันมั้ย” คริสถามขึ้นหลังจากที่ยื่นหน้าออกมาจากกล้อง
“หาาา!”
“กูให้เวลามึง 5 นาที ใช้สกิลฟุตบอลที่มึงมีอยู่เดี๋ยวนี้”
“กูเนี่ยนะ? ขอโทษเถอะ ได้ข่าวว่ามึงเป็นกัปตันทีมบาสโรงเรียน”
“กูไม่ถ่ายเซฮุนให้มึงละ”
“เอออออออ ฝากไว้ก่อนเถอะ!” จบประโยคลู่หานก็วิ่งแจ้นออกไปทันที
“ฮวางจื่อเทา เกรด 10 ห้อง 7 ..น้องรหัสชานยอล..นักบาสโรงเรียน? ทำไมไม่เห็นมาซ้อมสักครั้งเลยเนี่ย”
TBC
ความคิดเห็น