คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : CHAPTER ONE -
CHAPTER ONE –
การเปิดเทอมวันแรกดูจะเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นสำหรับใครหลาย ๆ คน เพราะทั่วทั้งบริเวณโรงเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุย สำหรับพวกปีสอง ปีสามต่างก็พูดคุยทักทายหรือเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่ตัวเองได้ไปพบไปเจอในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา แต่ถ้าถามว่าใครจะตื่นเต้นที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้นเด็กปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาใหม่ทั้งหลาย บางคนก็ต้องพยายามหาเพื่อนใหม่ให้ได้ ส่วนบางคนมีเพื่อนมาจากโรงเรียนเดิมก็จริงแต่ก็ต้องทำความรู้จักกับคนอื่น ๆ ไว้บ้าง แต่ถึงกระนั้นเสียงของเด็กที่หนึ่งที่ยังดูเคอะ ๆ เขิน ๆ กันเองก็ยังดังสู้เสียงของพี่ปีสองปีสามไม่ได้อยู่ดี
แต่สำหรับพักโบเบแล้วดูเหมือนว่าความตื่นเต้นจะบั่นทอนลงนิดหน่อย เพราะอย่างน้อยเธอก็มีคนรู้จักเรียนอยู่ที่นี่ คนรู้จักคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นที่ไหนแต่เป็นพี่บยองฮอนแฟนหนุ่มของกยูริเพื่อนของเธอนั้นเอง
เธอไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าส่วนหนึ่งของการเข้าเรียนที่นี่เป็นเพราะเพื่อนของเธอ ก็พวกเธอสองคนสนิทกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอรู้ว่ากยูริจะสอบเข้าที่นี่ตามแฟนหนุ่มที่มาเรียนอยู่ที่นี่ก่อนแล้ว เธอก็ไม่รอช้าขอสอบเข้ามาเรียนที่นี่ด้วยอีกคน แต่จะพูดว่าเพราะกยูริเพียงอย่างเดียวมันก็ไม่ถูกเสมอไปหรอก เพราะอีกส่วนหนึ่งก็เพราะเธออยากเข้าเรียนที่นี่เองด้วยเหมือนกัน ใคร ๆ ก็ต้องอยากเรียนที่เอสเอสไอเอสกันอยู่แล้ว ที่นี่มีชื่อเสียงออกจะตายไป ทั้ง ๆ ที่ค่าเทอมก็แพงแสนแพงแต่ผู้คนต่างก็เต็มใจที่จะสอบเข้าเรียนที่นี่และเธอก็เป็นหนึ่งในคนพวกนั้นแหละ ข้อสอบก็ยากแสนยากกว่าเธอจะสอบเข้ามาได้ก็ต้องเหนื่อย อ่านหนังสืออย่างหนักเชียวหละ แต่เพื่อโรงเรียนชั้นนำอันดับต้น ๆ ของเกาหลีแล้วโบเบสู้ตาย (><)v
“ไปดูห้องที่บอร์ดก่อนสิ” เสียงของบยองฮอนพูดเตือนสองสาวที่มัวแต่ตื่นเต้นกับสถานที่ที่ตัวเองไม่เคยได้เห็น ก็แน่หละสิก็พวกเธอเพิ่งจะเข้ามาปีนี้ปีแรกก็ย่อมต้องไม่เคยเห็นเป็นเรื่องธรรมดา ส่วนเขาเองน่ะหรอ เห็นจนเบื่อละ ~
“เดี๋ยวพี่ไปดูให้แล้วกัน ทั้งสองคนรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ” บยองฮอนรีบเสนอตัวไปดูให้ทันที เนื่องจากว่าเขาเห็นคนมุงหน้าบอร์ดเต็มไปหมด จะให้ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ สองคนแทรกเข้าไปดูเองมันก็ยังไง ๆ อยู่ เพราะฉะนั้นเขาซึ่งเป็นผู้ชายก็เลยรีบเสนอตัวไปดูให้ทันที
“พี่บยองฮอนนี่น่ารักเนาะ แกนี่โชคดีจังเลย” โบเบพูดขึ้นทันที่ที่บยองฮอนคล้อยหลังไปได้ไม่นาน ปากก็พูดชมไปตาก็มองตามแฟนของเพื่อนสาวที่พยายามแทรกเข้าไปดูบอร์ดที่ประกาศว่าใครอยู่ห้องอะไร ดูไปแล้วก็ขำนะ ความจริงพี่บยองฮอนก็สูงกว่าพวกเธอไม่เท่าไหร่หรอก เขาเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กกว่าผู้ชายทั่วไปน่ะ ถึงตัวจะเล็กแต่ความเป็นสุภาพบุรุษนี่เอาใจไปเกินร้อยเลย (* *)b
“ก็เพราะแบบนี้แหละฉันถึงรักเขาไม่เปลี่ยนเลย” กยูริพูดไปก็ยิ้มไป ยิ่งพอนึกถึงแฟนหนุ่มก็ยิ่งยิ้มหนักเข้าไปอีก
“อืมดีแล้วแหละ ฉันสิจะหาได้อย่างแกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ่อ....”
“เอาน่าแก แกก็น่ารักออก ฉันว่ายังไงแกก็ต้องเจอแน่นอนแหละ :)”
“พี่มาแล้วสาว ๆ” ยังไม่ทันที่โบเบจะตอบอะไร บยองฮอนก็วิ่งกลับมาหาพวกเธอเสียก่อน
“ทั้งสองคนได้อยู่ห้องเดียวกันด้วยนะดีใจมั๊ย?”
“จริงหรอพี่? เราได้อยู่ห้องเดียวกันหรอ” เป็นโบเบเองที่ถามกลับอย่างดีใจพลางยิ้มให้เพื่อนที ให้แฟนเพื่อนที วันนี้มีแต่เรื่องที่ทำให้เธอยิ้มได้สิน่า!
“อืม! เดี๋ยวพี่จะพาไปที่ห้องนะ” พูดตอบไปก็เดินนำทั้งสองคนไป คิด ๆ แล้ววันนี้มันเป็นวันดีจริง ๆ เลยเนาะ ~
เพราะใกล้เวลาที่จะปิดประตูโรงเรียนเต็มที นักเรียนมากมายจึงเดินเข้าโรงเรียนกันอย่างเร่งรีบ โดยเฉพาะเด็กปีหนึ่งที่เคยได้ยินคำขนานนามว่าประธานนักเรียนโรงเรียนนี้โหดแค่ไหนในเรื่องการทำโทษนักเรียนที่มาสาย ไม่รู้ว่าโหดจริงหรือไม่จริงแต่ที่รู้ ๆ คือไม่อยากเสี่ยงโดนทำโทษหรอก แล้วยิ่งวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนด้วยแล้ว ใคร ๆ ก็ไม่อยากโดนหมายหัวไว้ตั้งแต่วันแรกแน่ ๆ
“อีก30วิ แกไปเตรียมตัวปิดได้แล้วจุนยอง ฮิมชาน” คิมซองกยูประธานนักเรียนตาตี่แต่ได้รับการขนานนามว่าโหดบอกเพื่อนรักประจำสภานักเรียนทั้งสองคน
“แกจะเล่นงานพวกมันตั้งแต่วันแรกเลยรึไงวะ” ฮิมชานเอ่ยถามอย่างขำ ๆ ส่วนคนที่ประธานนักเรียนตั้งใจจะเล่นงานนั้นจะเป็นใครเดี๋ยวอีกไม่นานพวกเราก็จะได้เห็นกันแน่นอน
“ถ้าทำได้ฉันก็ไม่พลาดแน่ว่ะ” พูดไปก็กระหยิ่มยิ้มย่องในใจไป พลางคิดว่าเจ้าพวกนั้นคงไม่พ้นเงื้อมือของเขาแน่ ๆ วันนี้ แอบเห็นไอ้เด็กปีสอง 2 คนในกลุ่มนั้นเดินพ่วงท้ายด้วยเด็กปีหนึ่งอีก 2 คนเข้าโรงเรียนไปตั้งนานแล้ว จะเหลือก็แต่ไอ้ 4 คนนั่นที่ยังไม่มีวี่แววว่าพวกมันจะปรากฏตัวให้เห็น แล้วเหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น ยังไงพวกมันก็มาไม่ทันแน่ ๆ
“10 9 8 ....” ตาตี่ ๆ จับจ้องตัวเลขบนหน้าปัดนาฬิกา เลขวินาทีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนใกล้จะครบตามเวลาที่กำหนด ประตูโรงเรียนก็เริ่มปิดแคบลงเรื่อย ๆ
“...3... หึหึ” ยังไงไอ้พวกนั้นก็มาไม่ทันแน่ ๆ
“พวกแกปิดได้แล้ว เหลืออีกแค่3วิยังพวกมันก็มาไม่ทัน”
“2”
“หนะ...”
“มาแล้วครับคุณประธานนักเรียน” เสียงกวน ๆ ดังขึ้นก่อนที่ซองกยูจะนับเลขหนึ่ง พร้อมกับร่างกายของยุนดูจุน ลีกีกวัง ยางโยซอบ และลีมินฮยอกที่แทรกประตูมาได้ครึ่งตัวแล้ว ไอ้คุณประธานนักเรียนจะได้ไม่มีข้ออ้างมากล่าวหาพวกเขาได้ เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็มาทันโรงเรียนครึ่งตัวแล้วหละวะ
ถ้าว่ากันตามจริงแล้ว พวกเขามาพร้อมกับน้องในกลุ่มอีก 4 คนที่เดินเข้าโรงเรียนไปตั้งนานแล้วหละ แต่ก็แค่พวกเขาต้องการจะแกล้งไอ้คุณประธานให้สะใจเล่นเท่านั้นแหละ เลยหรอเวลาจนประตูจะปิดอย่างนี้ ขอสักหน่อยเถอะเปิดเทอมวันแรก แล้วพวกเขาก็ได้สะใจสมใจอยากเมื่อได้เห็นหน้าเหวอ ๆ ของประธานนักเรียนคู่ปรับ ตาตี่ ๆ จนแทบปิดนั่นเบิกกว้างขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อเชียวหละ
เนื่องจากว่าเขาคงหาเรื่องที่พวกนี้มาสายไม่ได้แล้ว ตาเล็ก ๆ ของเขาเลยพยายามสอดส่ายสายตาไปทั่วร่างกายของทั้ง 4 คน เพื่อหาสิ่งผิดระเบียบในตัวของทั้ง 4 คน แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะพลาดอีกแล้ว เสื้อสูทสีน้ำเงินเข้มก็ถูกสวมได้อย่างถูกระเบียบแตกต่างจากเวลาธรรมดาที่อยู่โรงเรียน เสื้อเชิ้ตข้างในก็ถูกใส่เข้าไปในกางเกงตรงตามระเบียบเป๊ะ และดูจะเกินไปด้วยซ้ำเมื่อเขามองไปที่ยุนดูจุน แว่นตากรอบดำถูกสวมไว้บนใบหน้า ราวกับเด็กเรียนที่เห็นได้ทั่วไปในโรงเรียน สงสัยมันคงคิดว่าการใส่แว่นจะทำให้มันดูฉลาดขึ้นกว่าเดิมหละมั้ง แต่เขามองยังไงมันก็กวนอวัยวะเบื้องล่างชัด ๆ!!
“จิ๊! ไปได้!” ถึงแม้จะขัดใจไปสักหน่อยแต่ในเมื่อไอ้พวกนี้ทำถูกระเบียบ เขาก็เอาเรื่องอะไรไอ้พวกนี้ไม่ได้อยู่ดี เฮ่อ....วันนี้เขาพลาดอีกแล้วสินะ ชิ!!!
โรงอาหารช่วงกลางวันสำหรับคิมจันดีแล้ว มันเป็นอะไรที่สุดจะทนจริง ๆ นะ แต่ถึงจะไม่อยากทนแต่ให้ทำยังไงได้เพราะยังไง ๆ เธอก็ต้องทนอยู่ดี -“- เธอเดินคู่มากับคูจีซู เพื่อนสาวห้องเดียวกันที่เพิ่งเจอกันวันนี้ แต่นิสัยของพวกเธอกลับเข้ากันได้อย่างไม่น่าเชื่อ คุยกันไปคุยกันมาแค่ไม่เท่าไหร่พวกเธอก็สนิทกันราวกับเป็นเพื่อนสนิทกันมาสักสิบชาติกว่า สำหรับเธอ จีซูเป็นผู้ฟังที่ดีมาก ๆ คนหนึ่ง ที่สามารถฟังเธอพูดไปเรื่อย ๆ ได้โดยที่ไม่มีอาการอยากจะคัดค้านหรือไม่อยากฟัง และเพราะเป็นแบบนี้เธอถึงได้เป็นเพื่อนกับจีซูได้อย่างสนิทใจเชียวหละ
แฮมเบอเกอร์ดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเธอทั้งสองคนในเวลากลางวันที่คนเยอะ ๆ แบบนี้ ถ้าจะต้องให้พวกเธอไปรอต่อแถวเพื่อซื้ออาหารเหมือนคนอื่น ๆ พวกเธอคงได้รอจนไส่กิ่วแน่ ๆ ถ้ารู้ว่าลงมาช้าแล้วคนจะเยอะขนาดนี้ พวกเธอคงไม่มัวแต่คุยกันจนลืมลงมาทานอาหารกลางวันแบบนี้หรอก พรุ่งนี้คงต้องลงมาให้เร็วกว่านี้สินะ ~
เมื่อได้ครบทั้งอาหารกลางวันและโคล่าจากตู้หยอดเหรียญอัตโนมัติแล้ว พวกเธอก็สอดส่ายตาหาโต๊ะว่าง ๆ เพื่อนั่งทานอาหารกลางวันทันที แต่ดูเหมือนโต๊ะจะเต็มอีกเหมือนกันนะ สงสัยพวกเธอคงต้องไปขอนั่งแทรก ๆ กับใครบ้างแล้วหละมั้งเนี่ย เฮ่อ....ลงมาช้าก็เสียโอกาสแบบนี้ละนะ สงสัยคงได้ออกไปหาที่นั่งทานนอกโรงอาหารแน่ ๆละมั้งคราวนี้
“จันดี จีซู มานั่งด้วยกันมั๊ย?” ทั้งสองหันไปตามเสียงที่เรียก ก็เห็นคิมซึงอูเพื่อนชายที่อยู่ห้องเดียวกันนั่งอยู่ไม่ไกลจากที่พวกเธอยืนอยู่ แล้วมีหรือที่พวกเธอจะรอช้า มองหาที่นั่งอยู่ตั้งนานจนเริ่มจะถอดใจ แต่บทจะโชคดีก็กลับได้ที่นั่งโดยไม่ต้องหาให้เสียเวลา
เพราะโต๊ะที่ซึงอูนั่งเหลือที่อยู่สองที่พอดิบพอดี คือข้างซึงอูเองกับที่ว่างข้างชายแปลกหน้าที่ดูหล่อเหลาอีกที่หนึ่ง เป็นจีซูที่เดินมาถึงคนแรก เธอจึงเลือกที่จะนั่งที่ว่างข้าง ๆ ซึงอูเพราะรู้สึกสนิทใจมากกว่า แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะทักทายชายหนุ่มอีกคนอย่างมีมารยาท
เมื่อเห็นจีซูเดินไปนั่งข้าง ๆ เพื่อนชายในห้องแล้ว จันดีจึงต้องนั่งข้าง ๆ ชายแปลกหน้าอย่างเสียไม่ได้ แต่นั่นก็ดูจะไม่ใช่เรื่องที่โชคร้ายสำหรับเธอหรอกนะ เพราะเมื่อเขาหันมารับคำทักทายของเธอ เมื่อเธอได้เห็นหน้าเขาแบบชัด ๆ ก็ทำเอาหัวใจเต้นผิดจังหวะไปสักเล็กน้อย ถึงจะรู้สึกไม่สนิทใจแต่ได้นั่งข้างคนหล่อมันก็โอเคแหละเนาะ :)
“จันดี จีซู นี่พี่ซังอู ญาติห่าง ๆ ของฉันเอง ตอนนี้พี่เขาเรียนอยู่ปีสามน่ะ” พอเห็นเพื่อนสาวทั้งสองคนนั่งลงเรียบร้อยแล้ว ซึงอูจึงทำตัวเป็นคนกลางที่ดีแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกันทันที
เมื่อเห็นว่าอีกคนโตกว่า ทั้งสองคนจึงรีบก้มหัวทำความเคารพทันที เล่นเอารุ่นพี่คนนั้นต้องโบกไม้โบกมือบอกไม่เป็นไรเป็นพัลวัน
ความคิดเห็น