คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #87 : บทที่ 13 งานแต่งงานของแฮร์รี่ พอตเตอร์ 100%
วันที่ 29 เดือน กรกฎาคม ปี ค.ศ. 2000 อีกหนึ่งวันจะถึงวันแต่งงาน
เศษแก้วตกแตกกระจายกลางห้องนั่งเล่น เด็กหญิงวัยขวบกว่าๆ วิ่งชนมันตกลงมาจากโต๊ะและทำท่าหวาดกลัวสุดขีด เธอมองรอบกายเลิ่กลั่กแล้วเริ่มต้นร้องไห้จ้าอย่างน่าสงสาร หญิงสาวผมหยิกฟูเท้าเอวมองหน้าแฟนหนุ่มแทบจะในทันทีที่ได้ยินเสียงในขณะที่หญิงสาวอีกคนวิ่งร่าเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว เมื่อตอนแรกเกิดไม่ยอมร้องไห้แท้ๆ แต่ทำไมตอนนี้ร้องไห้เก่งจังเลยแม่คุณ...
"โรนัลด์!" เฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วเรียกรอนที่นอนแผ่อยู่บนโซฟาเสียงดังลั่น นั่นยิ่งทำให้เดลฟินี่ที่อยู่ในอ้อมอกของเฮเลนร้องไห้หนักขึ้นไปอีก "ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าให้เก็บแก้วไว้บนชั้นวาง เดลฟินี่ทำแตกจนได้"
"ขอโทษที พอดีมันเหนื่อยๆ น่ะ" รอนตอบแล้วเด้งตัวพรวดขึ้นจากโซฟาก่อนจะหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ เขาเดินเข้ามาที่เศษจานแตกก่อนจะพูดว่า"เรปาโร่" แล้วแก้วก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม "ห้องครัวไปทางไหนนะ"
"เดินออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย" เฮเลนตอบเขาเสียงขุ่น
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้ามาโอ๋เดลฟินี่เหมือนที่เฮเลนกำลังอุ้มพร้อมปลอบเธออยู่เนื่องๆ ตอนนี้พวกเขาอยู่ในคฤหาสน์มัลฟอย เฮอร์ไมโอนี่กำลังจัดเตรียมดอกไม้สำหรับงานแต่งงานของแฮร์รี่ พอตเตอร์ที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า เดรโกพาจินนี่และแฮร์รี่ไปลองชุดแต่งงานกันครั้งสุดท้ายเพื่อเตรียมความพร้อมอีกครั้ง รอนเป็นฝ่ายจัดสถานที่ ดังนั้นเมื่อคืนนี้เขาคงวางแผนงานกับพวกเพอร์ซี่ ออเดรย์ (ภรรยาเพอร์ซี่) บิล เฟลอร์และชาลีดึกเกินไปหน่อย (ชาลีกลับมาอยู่ที่อังกฤษชั่วคราวเพื่องานแต่งของแฮร์รี่โดยเฉพาะ) นาร์ซิสซาอยู่ในครัวกับนายและนางวีสลีย์และหารือกันเรื่องอาหารการกินในงาน ดูท่าจะไปกันได้สวยอยู่
"เดลฟินี่ไม่เป็นไรนะ" แอนนาวิ่งเข้ามาดูเดลฟินี่ก่อนเป็นคนแรก ก่อนจะตามด้วยอีธาน เลนนี่ อเล็กซ์และเด็กชายที่เซเลสเทียไปพบอยู่ในสถานสงเคราะห์เด็กของพวกมักเกิ้ล ซึ่งเธอมองปราดเดียวก็รู้เลยว่าเป็นพ่อมดชื่อว่า อาเธอร์ ตามมาเป็นคนสุดท้าย
นาร์ซิสซาอนุญาตให้เซเลสเทียพาเด็กๆ มาอยู่ที่คฤหาสน์ได้ชั่วคราวหลังจากที่เธอต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อหาเงินเลี้ยงดูเด็กๆ ทั้งห้าคน เฮเลนขอร้องไม่ให้เธอพาเด็กมาเลี้ยงเพิ่มเพราะเธออาจจะทำงานไม่ไหวสักวันหนึ่งแน่ๆ อีกทั้งคำสาปมาเลดิกตัสเริ่มรุนแรงขึ้น เซเลสเทียจึงพอจะฟังคำพูดของเฮเลนอยู่บ้าง
แอนนาไม่ได้ถูกคัดเลือกให้อยู่บ้านเรเวนคลอตามที่ใจหวัง แต่เธอดูไม่หวั่นใจเรื่องนี้นัก แอนนายังเคยเล่าให้ฟังว่าเธอพบเพื่อนนิสัยน่ารักที่มีชื่อว่าไดอาน่า เลอแบร์ในบ้านฮัฟเฟิลพัฟอีกด้วย เฮเลนคิดว่ามันดีแล้วที่แอนนาไม่ซีเรียสเรื่องบ้านในฮอกวอตส์ เพราะไม่ว่าเธอจะอยู่บ้านหลังไหนก็ตาม เธอก็สามารถพบมิตรภาพได้เหมือนกัน
"อีธาน คุกกี้ในโหลหมดแล้วหรือยังน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ว่าหลังจากที่เดลฟินี่หยุดร้องไห้แล้ว "ถ้ายังทานไม่หมดปิดฝาขวดให้ดีนะ พวกนาร์เกิ้ลมันจะลงไปในนั้นได้"
"นาร์เกิ้ลคืออะไรครับ" อีธานเอียงคอมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างสงสัย
"นาร์เกิ้ลจะเข้าไปกวนสมองของเธอผ่านทางหู แล้วก็ชอบขโมยของต่างหาก" เสียงพูดนิ่มๆ อย่างฝันๆ ที่แสนคุ้นหูดังขึ้น เฮเลนหันไปมองลูน่าที่เดินเข้ามาในคฤหาสน์พร้อมกับรอล์ฟ สคาร์มันเดอร์ แฟนหนุ่มของเธอ "ถ้าจะบอกว่านาร์เกิ้ลจะลงไปในนั้น ป่านนี้คุกกี้คงหายไปหมดแล้วล่ะ"
"ลูน่า!" เฮเลนยิ้มกว้าง เฮอร์ไมโอนี่ก็เช่นกัน "ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะมาที่นี่วันนี้ -- ขอบใจมากนะ"
"รอล์ฟบอกฉันว่าพวกเธอดูวุ่นวายกันเรื่องดอกไม้ ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะชวนเนวิลล์มาด้วยกัน" ลูน่าพูด "แต่เขาบอกว่าร้านหม้อใหญ่รั่วกำลังคึกคัก เขาคงมาแต่เช้าไม่ได้ ฉันก็เลยมาก่อน"
"ที่จริงฉันคิดว่าจะเอาพวกโบว์ทรักเคิลมาช่วยเลิกดอกไม้ในงานนะ" รอล์ฟบอกพลางหยิบโบว์ทรักเคิลตัวหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ "แต่ว่าเจ้าไมเคิลไม่ค่อยชอบออกงานเท่าไหร่น่ะ"
"งั้นลูน่ากับรอล์ฟมาช่วยฉันตรงนี้ดีกว่า ตรงนี้เป็นหน้าที่ของเฮเลนน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางยิ้มและเชิญพวกเขาให้เดินไปอีกห้องในขณะที่รอนเดินกลับมาพอดี เขาทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกครั้ง เฮเลนเห็นเฮอร์ไมโอนี่กลอกตาไปมาเล็กน้อย "พวกเราจะวางแผนจัดดอกไม้กันอีกห้องหนึ่ง ไปกันเถอะ"
เฮอร์ไมโอนี่พารอล์ฟกับลูน่าเดินออกไป เฮเลนวางเดลฟินี่ลงที่พื้น เธอหยุดร้องไห้ไปทันทีที่เห็นโบวทรักเคิล แต่เธอก็ไม่ได้งอแงอยากจะจับหรือสัมผัสมันแต่อย่างใด แอนนาพาเดลฟินี่ไปเล่นอีกทาง เฮเลนจึงเดินไปหยิบโหลคุกกี้ที่พร่องไปเกือบค่อนโหลขึ้นมาปิดฝาและนำมันไปวางเอาไว้บนโต๊ะเล็กหน้าเตาผิง หลังจากจบจากสงครามแฮร์รี่ก็สมัครงานเข้าไปเป็นมือปราบมารพร้อมกับรอน พวกเขาก้าวหน้าในหน้าที่การงานดีมากและเป็นคู่หูที่ดีต่อกัน
คิงสลีย์รับผู้ที่ร่วมรบทุกคนในฮอกวอตส์เข้าทำงานในกระทรวงโดยไม่ต้องสอบ บอกตามตรงเฮเลนคิดว่ามันเหมาะสมดีสำหรับผู้กล้าที่เข้าร่วมรบในครั้งนั้น ส่วนเธอ จินนี่และเฮอร์ไมโอนี่ หลังจากเรียนจบก็วางแผนชีวิตของตัวเองเอาไว้บ้าง เฮอร์ไมโอนี่เข้าทำงานในกระทรวงเวทมนตร์ กองออกระเบียนและความคุมสัตว์วิเศษ แผนกสิ่งมีชีวิตชั้นสูง จินนี่ได้เข้าร่วมทีมควิดดิชโฮลี่เฮด ฮาร์ปีส์และช่วยเขียนคอลลัมข่าวกีฬาให้หนังสือพิมพ์เดลี่พรอเฟ็ตเป็นบางครั้ง ส่วนเฮเลนเริ่มต้นทำงานในกระทรวงเวทมนตร์ กองอุบัติเหตุและความหายนะเนื่องด้วยเวทมนตร์ ที่สำนักงานใหญ่ผู้ (นัก) ลบความจำ มันเป็นงานใหญ่เมื่อมีพวกพ่อมดซุ่มซ่ามลืมกดปุ่มล่องหนตอนขับรถดัดแปลงหรือทะเลาะกันกลางถนนในที่ที่เต็มไปด้วยมักเกิ้ล เฮเลนแทบจะหักคอพวกเขาเลยทีเดียว
"พาหนุ่มน้อยมาแล้วจ้า"
เสียงเปิดประตูดังขึ้นขณะที่เฮเลนนั่งมองเด็กๆ เล่นกันอย่างสนุกสนาน แอนโดรเมดา ท็องส์เดินจูงมือเด็กชายตัวน้อยอายุประมาณสองขวบเข้ามาในห้องนั่งเล่น สีผมของเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อน อีกพักหนึ่งมันก็กลายเป็นสีเขียว เฮเลนยิ้มต้อนรับพร้อมกับเดินเข้าไปกอดแอนโดรเมดา
"ยินดีที่ได้พบคุณค่ะ แอนโดรเมดา" เฮเลนยิ้มพลางชำเลืองมองไปยังหนุ่มน้อย "เท็ดดี้เป็นยังไงบ้าง -- คุณยายอยู่คนเดียวลำบากแย่เลย"
แอนโดรเมดายิ้ม เมื่อหนุ่มน้อยเท็ดดี้วิ่งเข้าใส่เลนนี่
"โชคดีของฉันที่เขาไม่ดื้อเลย" แอนโดรเมดาบอกเฮเลน "เขาเป็นเหมือนของขวัญที่แสนล้ำค่าของฉันที่ลูกสาวเหลือเอาไว้ให้"
"คุณดูแลเท็ดดี้ให้มีความสุขขนาดนี้ หนูว่าท็องส์คงยิ้มอย่างมีความสุขอยู่แน่ๆ ค่ะ" เฮเลนบอกเธอ แอนโดรเมดามีสีหน้าที่ดีขึ้น "วันนี้คุณจะมาฝากเท็ดดี้เอาไว้กับหนูใช่ไหมคะ"
"ใช่" แอนโดรเมดาพยักหน้า "ฉันรู้มาว่าเฮอร์ไมโอนี่กำลังสาละวนเรื่องดอกไม้ ตอนนี้เสร็จหรือยังล่ะ"
"ยังเลยค่ะ พวกเขาอยู่ในห้องตรงนั้น" เฮเลนชี้ไปยังประตูที่อยู่ไม่ห่างจากโซฟาที่รอนนอนอยู่นัก แอนนาเอาอะไรสักอย่างจิ้มใส่จมูกของเขาโดยมีอีธานและอเล็กซ์หัวเราะกันคิกคักอยู่ด้านหลัง แอนโดรเมดาหัวเราะตามพวกเขาก่อนจะเดินออกไปช่วยเฮอร์ไมโอนี่ด้านนอก
แต่ยังไม่ทันไร เสียงประตูเปิดโครมก็ตามมาอีกครั้ง
"แม่บอกแล้วใช่ไหมวิกตัวร์ ว่าอย่าซน" เสียงแหลมๆ ของเฟลอร์ดังจนรอนสะดุง ลุกพรวดขึ้นมานั่งบนโซฟา แอนนาวิ่งปรู๊ดไปนั่งเล่นของเล่นอย่างเนียนๆ กับเดลฟินี่ อาเธอร์และเลนนี่ ส่วนอีธานกับอเล็กซ์ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างหวาดหวั่น เฟลอร์จูงมือเด็กหญิงตัวเล็กอายุขวบกว่าเข้ามาในห้องพร้อมใบหน้าที่ดูก็รู้ว่ากำลังหงุดหงิดได้ที่ "คุณพ่อทำงานมาทั้งคืน หนูไม่ได้ฟังที่แม่บอกเหรอ"
เฮเลนวิ่งเข้าไปหาเฟลอร์ในทันที เธอถอนหายใจแรงๆ หนึ่งครั้งก่อนจะก้มลงมองเด็กหญิงตัวน้อยที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
"ใจเย็นๆ ก่อนเฟลอร์ เขายังเด็กอยู่" เฮเลนพยายามทำให้เธอใจเย็นลง
"ฉันไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอกเฮเลน" เฟลอร์พูดพลางเอามือกุมหน้าผาก "แต่วิกตัวร์มือบอนทำงานเราพังไปเกือบครึ่ง"
"ว่าไงนะ!" รอนร้องเสียงดังมาจากหน้าเตาผิง เฟลอร์หันไปยักไหล่ใส่เขาเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาหาเฮเลน
"เพอร์ซี่ ออเดรย์กับชาลีกำลังช่วยกับซ่อมอยู่" เฟลอร์บอก "เดี๋ยวฉันจะไปสมทบกับพวกเขาเอง เธอนอนไปเถอะรอน -- เธอกับบิลทำเยอะที่สุดนี่ -- ที่เหลือปล่อยให้พวกฉันจัดการเถอะ"
เฮเลนเห็นรอนทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาอีกครั้งและแอนนาเตรียมลุกจากกองของเล่น
"ฝากวิกตัวร์ทีนะ" เฟลอร์ดันหลังเด็กหญิงมาทางเฮเลน เฮเลนนั่งย่อตัวลงก่อนจะจับมือเล็กๆ นั้นเอาไว้เบาๆ วิกตัวร์มีน้ำตารื้นอยู่ที่ขอบตา "ฉันขอตัวไปทำงานก่อน เจอกันตอนเย็นไม่ก็วันเสาร์นะ -- คืนนี้อีกยาวไกล"
เฮเลนพยักหน้าให้เฟลอร์ก่อนจะพาวิกตัวร์ไปรวมตัวกับพวกเด็กๆ ที่เริ่มแกล้งรอนอีกครั้งหนึ่ง เขายังคงหลับไม่รู้เรื่องในขณะที่แอนนาเอาตัวหมากรุกพ่อมดวางบนหน้าผากเขาและอีธานยัดอะไรสักอย่างเข้าไปในจมูกรอน เท็ดดี้เดินเข้ามาหาวิกตัวร์และมองหน้าเธอเล็กน้อย เฮเลนแน่ใจว่าพวกเขาน่าจะสื่อสารกันทางสายตาเพราะครั้งที่แล้วที่พบวิกตัวร์และเท็ดดี้ สองคนนี้พูดไม่ได้แม้แต่คำเดียว
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร เนวิลล์มาที่คฤหาสน์พร้อมแฮนนาห์และแยกย้ายกันไปช่วยในส่วนที่ยังขาดเหลือ เนวิลล์ทำงานอยู่ที่กระทรวงเวทมนตร์ในฐานะมือปราบมารเช่นเดียวกับพ่อแม่ของเขา ส่วนแฮนนาห์รับช่วงต่อกิจการร้านหม้อใหญ่รั่วต่อจากครอบครัวจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการดูแลร้าน เฮเลนเดินไปหยิบนมอุ่นจากในครัวออกมาให้เด็กๆ ดื่มพร้อมนาร์ซิสซาเดินหอบถาดอาหารค่ำของเด็กๆ ตามออกมาด้วย เฮเลนหวังลึกๆ ว่านาร์ซิสซากับแอนโดรเมดาจะคุยกันสักคำถ้าหากพวกเขาพบกัน ตลอดสองปีที่ผ่านมาทั้งคู่ไม่พูดคุยกันเลยนอกจากจะมีความจำเป็นต้องคุยกันและมักจะกลายเป็นสถานการณ์น่าอึดอัดเสมอ
"กลับมาแล้ว" เดรโกร้องบอก เขาพาจินนี่และแฮร์รี่เข้ามาในคฤหาสน์ ทั้งสามคนหอบของอะไรมากมายเข้ามาด้วย เฮเลนและแอนนาจึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยเหลือ "พวกนี้เลือกยังไงก็ไม่ถูกใจเสียที เหนื่อยใจ"
เดรโกหลังจากจบสงครามและถูกสอบสวนอยู่ร่วมเดือนเขาก็ขอสมัครเข้าทำงานที่กระทรวงเวทมนตร์ กองควบคุมดูแลเกมส์และกีฬาเวทมนตร์ สำนักงานใหญ่สโมสรควิดดิชแห่งเกาะอังกฤษและไอร์แลนด์ โดยที่เขาชื่นชอบควิดดิชเป็นพื้นฐานอยู่แล้ว การไต่ขึ้นระดับสูงของกองควบคุมดูแลเกมส์และกีฬาเวทมนตร์นั้นจึงไม่ยากสำหรับเขานัก
"มันเป็นวันสำคัญของเรานะเดรโก" จินนี่บอก "ฉันก็อยากจะสวยที่สุดในงาน"
"เจ้าสาวยังไงก็สวยที่สุดอยู่แล้วน่า" เดรโกพูดอย่างเบื่อๆ และส่งถุงใบหนึ่งให้เฮเลน "เธอสวยที่สุดสำหรับเจ้าบ่าวก็พอไหม จินนี่"
จินนี่หันไปมองแฮร์รี่อย่างเขินๆ เฮเลนหัวเราะเบาๆ พวกเขานำของไปวางที่โต๊ะก่อนที่แอนนาจะกลับไปดูแลน้องๆ ของเธอ จินนี่วิ่งเข้าไปในห้องครัวเพื่อช่วยทำอาหาร แฮร์รี่เดินไปปลุกรอนที่ตอนนี้บนใบหน้าเต็มไปด้วยอะไรก็ตามแต่ที่แอนนาเขียนเอาไว้เพื่อให้เขาไปช่วยเฟลอร์ซ่อมงานต่ออีกห้องพร้อมกับนาร์ซิสซาที่วางถาดอาหารเอาไว้ให้เด็กๆ ส่วนเดรโกกับเฮเลนนั้น...
"ฉันใจจะขาดแล้ว" เดรโกพูดพลางกอดเอวเฮเลนจากทางด้านหลัง คางวางพาดลงบนไหล่ซ้ายอย่างออดอ้อน "เมื่อไหร่งานแต่งแฮร์รี่จะมาถึงสักทีนะ ฉันจะได้มีเวลาส่วนตัวบ้างอะไรบ้าง"
"เด็กๆ อยู่นะ เดรโก" เฮเลนแยกเขี้ยวใส่เขา มือเล็กวางลงบนแขนของเขาและตีเบาๆ เพื่อให้ปล่อยเอวของเธอ "รู้ไหมว่ามันไม่ดีน่ะ"
เฮเลนเหลือบมองไปทางแอนนาที่ทำท่าทางขบขันพลางหยิบจานมื้อค่ำมาแจกให้น้องๆ และตั้งวงทานอาหารกันอย่างมีความสุข เธอมั่นใจว่าแอนนาต้องเข้าใจแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแน่ๆ ร่างบางจึงจับมือเดรโกและลากให้เขาขึ้นไปบนระเบียงทางเดินชั้นสอง
"ครั้งหน้าอย่าทำแบบนี้ต่อหน้าเด็กๆ นะ" เฮเลนเตือนในขณะที่คนตัวสูงคงไม่คิดแม้แต่จะฟัง เขาดึงร่างของเธอให้เข้าไปแนบชิดกับแผงอกแข็งแกร่งมากขึ้น เฮเลนตีแขนเขาอีกครั้ง "นี่! เดรโก"
"ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่กับพวกเด็กๆ แล้ว ก็ไม่ต้องห่วงแล้วน่า" ร่างสูงพูดพร้อมโน้มใบหน้าลงมาหาเธอ ลมหายใจอุ่นเป่ารดจมูก ถึงเดรโกจะชอบทำแบบนี้บ่อยๆ แต่ว่าเธอก็ยังไม่ชินเสียที "ฉันคิดถึงปากหวานๆ ของเธอใจจะขาดแล้ว"
"เพิ่งละไปแค่สองสามวันจะมาคิดถึงอะไรกัน" เฮเลนแยกเขี้ยวพลางดันอกของเดรโกเบาๆ "ฉันก็มาหานายทุกอาทิตย์เลยนะ"
"ให้ตายเถอะ ดื้อจริงๆ" เดรโกยิ้มและไม่รอช้าที่จะประกบริมฝีปากลงบนปากบางอย่างรวดเร็ว มือซ้ายรวบเอวบางจนร่างของเธอแทบจะกลืนไปเป็นหนึ่งเดียวกับร่างของเขา มือขวาเลื่อนลงมาที่สะโพกละลูบเลื่อนลงมาต่ำกว่านั้นอีกหน่อย... แต่เฮเลนดึงมือของเขาขึ้นในทันควัน!
"อย่านะ!" เธอถอนจูบออกและพูดขึ้น "ฉันยังมีงานต้องทำ เด็กๆ ยังต้องมีฉันอยู่"
"เดี๋ยวแม่ฉันก็ออกมาเองนั่นแหละ" เดรโกรีบพูดสวนขึ้นมาทันควันและไม่รอช้าที่จะดันร่างบางไปติดกับประตูห้องเดิมที่อยู่ทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากกดลงมาที่ปากของเฮเลนอีกครั้งและอีกครั้ง เขาบิดลูกบิดเปิดประตูและดันร่างเธอเข้าไปอย่างรวดเร็วและให้ปลายเท้าดันปิดเสียงดังสนั่น
นาร์ซิสซาเปิดประตูห้องครัวออกมาหาเด็กๆ พลางถอนหายใจและยิ้มน้อยๆหลังจากเสียงปิดประตูนั้นจางหายไป
"เอาล่ะเด็กๆ ถ้าทานอิ่มแล้วขึ้นไปห้องนอนชั้นสามกับป้าดีกว่านะ" นาร์ซิสซาบอก "แอนโดรเมดา! มาช่วยฉันที เด็กหลายคนขนาดนี้ฉันพาไปไม่ไหวหรอก"
แอนโดรเมดาเปิดประตูออกมาจากห้องจัดดอกไม้ เธออมยิ้มเล็กน้อย
"แน่นอนค่ะ ซิสซี่" แอนโดรเมดาทำเสียงล้อเลียน
"คิดว่าเธอกำลังเล่นตลกอยู่เหรอ" นาร์ซิสซาค้อนใส่เธอ "รีบพาพวกเขาไปที่ชั้นสามเถอะ... อ้อ! แล้วก็อย่าไปกวนพี่เลี้ยงเด็กที่ชั้นสองล่ะ บางทีฉันเห็นเธอเลี้ยงเท็ดดี้แล้วก็คิดอยากจะได้หลานสักคนเหมือนกันนั่นล่ะ"
แอนโดรเมดายิ้มกว้างและอุ้มเท็ดดี้ ลูปินขึ้นแนบอกพร้อมๆ กับที่นาร์ซิสซาอุ้มเดลฟินี่ และแอนนาอุ้มวิกตัวร์ขึ้นมาเช่นกัน พวกเขาพาเด็กๆ ขึ้นบันไดอีกฝั่งตรงไปยังห้องนอนเด็กริมสุดทางเดินฝั่งตะวันออกในทันที
วันที่ 30 เดือน กรกฎาคม ปี ค.ศ. 2000 เวลา 20.00 น. พรุ่งนี้วันงาน
การตกแต่งสถานที่เป็นไปได้ด้วยดี นอกจากนั้นอาหารที่ต้องทำก็ถูกเขียนใส่เมนูเอาไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้วันเสาร์ที่ทุกคนลงมติกันว่าจะพักผ่อนหย่อนใจกันที่คฤหาสน์ก่อนที่พรุ่งนี้จะจัดงานจริงในวันเกิดของแฮร์รี่และเฮเลน ซึ่งเฮเลนคิดว่าแฮร์รี่คงอยากให้เป็นวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขาแต่ว่าเฮเลนเองก็ไม่แน่ใจว่าถ้าเขาแต่งงานวันพรุ่งนี้ การจัดงานฉลองวันเกิดและวันแต่งงานวันเดียวกันหรือเปล่าแต่อย่างน้อยวันนี้พวกเขาก็เริ่มเตรียมงานวันเกิดของเนวิลล์กันแล้วอย่างสนุกสนาน
เฟร็ดกับจอร์จที่หายหน้าไปเพราะกิจการร้านเกมกลวิเศษวีสลีย์กำลังรุ่งเรืองก็โผล่มาพร้อมกับแอนเจลิน่าและเเคตี้ เฮเลนเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเฟร็ดกับแอนเจลิน่าเลิกลากันแล้วเธอหันไปคบกับจอร์จแทน ส่วนเฟร็ดพบรักกับเเคตี้อย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่ได้ถามอะไรพวกเขามากนักเพราะไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศ
"สุขสันต์วันเกิดเนวิลล์ วันนี้นายอายุครับยี่สิบเอ็ดปีแล้วสินะ" รอนพูดพร้อมกับชูแก้ววิสกี้ไฟขึ้นมา "การทำงานของพวกเราก็กำลังไปได้สวย ไชโยกันหน่อยเร็ว"
พวกเขาหัวเราะรอนกันเสียงดังลั่น เด็กๆ ชื่นชอบเค้กที่นางวีสลีย์ทำเป็นพิเศษ จนเฮเลนแทบห้ามเดลฟินี่เอาไว้ไม่ทัน เด็กหญิงตัวน้อยทานสตรอวเบอร์รี่ไปหัวเราะไป ดูไม่เหมือนโวลเดอมอร์หรือเบลาทริกซ์เลยสักนิด ความสดใสนี้มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตแน่ๆ เฮเลนมั่นใจ เธอคิดว่ามันคงเป็นเหมือนดังที่แท็คบอก เดลฟินี่ยังคงเป็นผ้าใบสีขาวที่ไม่ได้แต้มสีใด การมอบความรักให้พวกเขานั้นทำให้พวกเขาเป็นคนที่น่ารักและเปิดหัวใจกว้างเช่นนนี้นี่เอง
"แล้วเป็นยังไงเนี่ย" อยู่ๆ จอร์จก็พูดขึ้น ทุกคนหันไปจับตามองเขาอย่างงงงวย "ไหนตอนแรกเห็นแฮร์รี่บอกว่าเนวิลล์ชอบลูน่าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมพวกนายถึงได้มีแฟนกันแบบนี้ล่ะ"
เป็นการเปิดประเด็นเด็ดเลยทีเดียว แต่เนวิลล์และลูน่าก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศในวงสนทนาน่าอึดอัดแต่อย่างใด ในขณะที่นาร์ซิสซา แอนโดรเมดา นางวีสลีย์และเฟลอร์พาเด็กๆ ขึ้นไปเล่นที่ห้องชั้นสามทั้งคู่ก็หัวเราะขึ้นมาในท่าทางที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าไม่มีอะไรค้างคาระหว่างกันเลย
"เราคิดว่ามันยังไม่ใช่น่ะ" ลูน่าพูดขึ้นก่อน เธอเหลือบไปมองรอล์ฟที่ยื่นขนมปังชิ้นเล็กให้โบวทรักเคิลนิดหน่อย "บางครั้งการที่คนเราจะรักกันได้มันต้องรู้ด้วยว่าเราจะเข้ากันได้หรือเปล่า หรือว่าเหมือนกันมากเกินไปหรือเปล่า -- สำหรับฉันแล้ว -- ฉันคิดว่าเนวิลล์เหมาะเป็นเพื่อนมากกว่าน่ะ"
"ฉันก็คิดแบบนั้น" เนวิลล์บอก เขาดึงตัวแฮนนาห์เอามาใกล้ตน "ฉันชอบเขานะ -- ตอนนั้น -- แต่พอลูน่าบอกว่าเราเหมาะเป็นแค่เพื่อนกันมากกว่าฉันก็เริ่มทบทวนตัวเอง ว่าจริงๆ แล้วฉันชอบเขาแบบไหน แล้วฉันก็เจอแฮนนาห์ที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าที่จริงแล้วฉันชอบลูน่าแบบเพื่อนมากกว่า"
พวกเขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"แล้วนายล่ะจอร์จ เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ" เนวิลล์ถามกลับ "ฉันเองก็ไม่คิดเลยนะว่านายกับแอนเจลิน่า..."
"เราแค่ชอบคนเดียวกันมานานแล้วน่ะ" เฟร็ดยิ้มร่าพลางพูดตอบอย่างร่าเริง "แต่ฉันกับแอนเจลิน่าเหมือนจะไปกันไม่ได้ -- เราก็เลยหยุด"
"แล้วฉันก็เป็นคนเติมเต็มในส่วนที่เฟร็ดไม่มี" จอร์จมองหน้าเฟร็ดเล็กน้อย แฝดวีสลีย์แยกเขี้ยวใส่กัน "แล้วหมอนั่นก็ได้แคตี้มาเติมเต็มช่องว่างของแอนเจลิน่า -- เอาจริงๆ พวกเราก็ไม่ได้ซีเรียสนะ -- เพราะแอนเจลิน่ากับเฟร็ดก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้"
"ก็เราเลิกกันด้วยความเข้าใจนี่" แอนเจลิน่าบอก พลางมองเฟร็ดแล้วยักไหล่เบาๆ "เราเข้าใจว่าเราไปกันไม่ได้ -- ไม่ได้หมายความว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่ได้นี่ -- อีกอย่างเราก็เคยอยู่ทีมควิดดิชเดียวกันมาก่อน เราก็ต้องรู้นิสัยใจคอกันเองอยู่แล้วล่ะ"
เฮเลนไม่แน่ใจว่ามีความสุมพันธ์อะไรลึกซึ้งอยู่ในนั้นหรือเปล่า แต่เธอมั่นใจว่าเฟร็ดกับจอร์จคงไม่มีวันทรยศกันเองอย่างแน่นอน อีกอย่างเฮเลนไม่คิดเลยว่าเฟร็ดกับจอร์จจะยังไม่แต่งงานจนกระทั่งวันนี้ พวกเขาไม่ได้ถามต่อว่าทั้งคู่ต้องการจะแต่งงานเมื่อไหร่ แต่ว่าดูท่าฝาแฝดคงจะจัดงานแต่งงานกวนๆ ขึ้นมาอีกแน่ พวกเขานั่งดื่มวิสกี้ไฟกันอีกนิดหน่อยก่อนจะแยกย้ายขึ้นไปนอนบนห้องที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้
เฮเลนทิ้งตัวนอนลงบนเตียงนุ่มพลางดึงผ้าห่มหนาขึ้นมาห่มอย่างสบายใจ ดวงตาหรี่มองเดรโกที่กำลังถอดถุงเท้าอยู่ที่ปลายเตียงพลางอ้าปากหาวหวอด แผ่นหลังกว้างถูกสวมทับด้วยเสื้อคลุมนอนอย่างลวกๆ ยิ่งมองเดรโกมากเท่าไหร่ เฮเลนยิ่งคิดถึงเรื่องวันที่จะต้องแต่งงานกับเขามากเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในคฤหาสน์นี้มาร่วมปี แต่ว่าทั้งเธอและเขาก็ยังไม่เคยได้ใช้ชีวิตคู่แบบจริงจังร่วมกันเลยสักครั้ง การทะเลาะกันอย่างรุนแรงหรือมีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ เกิดขึ้นเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกันยังคงทำให้เฮเลนกังวลอยู่ในใจ
ร่างสูงขยับกายเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน แขนแข็งแกร่งทั้งสองข้างดึงร่างบางเข้าไปกอดเหมือนดังเช่นทุกครั้งที่นอนด้วยกัน ขอบคุณที่วิสกี้ไฟทำให้เดรโกง่วงจนไม่ทำอะไรเธอในคืนนี้ (แอบโล่งอก) เฮเลนยังหยุดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากชีวิตหลังแต่งงานไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิดจะเป็นยังไง ถ้าหากพวกเขามีลูก อิสระในการโผบินไปในที่ต่างๆ ก็จะยิ่งน้อยลงและต้องเพิ่มความรับผิดชอบมากขึ้น ใช้เงินมากขึ้นอีก พวกเขาจะทำไหวไหม เฮเลนยังอยากรู้เลยว่าจินนี่เตรียมพร้อมสำหรับเวลานั้นได้อย่างไร เธอไม่รู้สึกกังวลหรืออะไรบ้างเลยหรือ เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เฮเลนผลอยหลับไปทั้งอย่างนั้น
วันที่ 30 เดือน กรกฎาคม ปี ค.ศ. 2000 วันแต่งงาน
งานเลี้ยงเล็กๆ ถูกจัดขึ้นในสวนของคฤหาสน์ อากาศในยามเช้าช่างสดใสและเหมาะสำหรับงานเลี้ยงเสียจริงๆ รอนยังแพลนงานเลี้ยงช่วงค่ำเอาไว้อีกสำหรับกลุ่มเพื่อนๆ โดยเฉพาะ เพราะว่างานแต่งงานของคนสำคัญอย่างแฮร์รี่ พอตเตอร์นั้นต้องจัดอย่างสวยงามที่สุด ถึงแม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่จะเอือมระอากับความเวอร์วังของเขามากก็ตาม
"แล้วเมื่อไหร่พวกนายจะแต่งล่ะ" ดีน โทมัสเอ่ยถามขึ้นโดยมีเชมัสยืนอยู่ข้างๆ เขาถือแก้วไวน์แดงอยู่ในมือ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองมายังรอนและเฮอร์ไมโอนี่ "ที่จริงฉันนึกว่าพวกนายจะแต่งงานพร้อมกันซะอีก"
เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้ายิกก่อนจะบอกว่า "ตอนนี้เรายังไม่พร้อมหรอก -- ไม่ได้หมายความว่าไม่พร้อมเปิดตัว -- ฉันหมายถึงเรายังไม่มั่นคงเท่าไหร่ ฉันคิดว่าเราควรเก็บเงินซื้อบ้านก่อน เผื่อว่ามีลูก..."
"คิดการ์ณใหญ่ ใจต้องนิ่ง" เฮเลนพูดพลางหัวเราะ พาลให้ทุกคนหัวเราะตามไปด้วย รอนมีท่าทีภูมิใจเล็กน้อยที่ว่าที่ภรรยาคิดเรื่องลูกและอนาคตเอาไว้แล้ว
"จริงๆ ฉันคิดว่าจะสานเรื่อง ส.ร.ร.ส.อ. (สมาคมเรียกร้องสิทธิเอลฟ์) ให้สำเร็จก่อนด้วย" เฮอร์ไมโอนี่พูดเขินๆ "แล้วฉันจะได้ก้าวหน้าต่อไปอีกขั้นหนึ่ง"
"แฟนฉันเจ๋งที่สุดอยู่แล้ว" รอนยืดอก
"แล้วเธอล่ะเฮเลน วางแผนบ้างหรือยัง" เชมัสหันมาถามเฮเลน หญิงสาวเหลือบมองเดรโกเล็กน้อย
"ฉันไม่รู้หรอก" เธอตอบ "เดรโกมีคฤหาสน์และเงินเพียงพอที่จะเลี้ยงดูฉันไปได้ทั้งชีวิต แต่หน้าที่การงานของพวกเรายังไม่ก้าวหน้าอย่างที่ต้องการ -- อันที่จริงฉันแค่กังวลนิดหน่อยว่าหลังแต่งงานไปแล้วเราจะมีปัญหาอะไรบ้างน่ะ"
"เธอไม่เชื่อใจเขาเหรอ" ดีนเลิกคิ้ว
เฮเลนหันไปมองเดรโก เขาเองก็มองหน้าเธอเช่นกัน แววตาสดใสซ่อนความผิดหวังเอาไว้ภายใน
"เปล่า" เฮเลนรีบตอบ "ฉันเชื่อว่าเขาต้องดูแลฉันได้ดีเลยล่ะ -- แต่ถ้าเรามีลูก..."
"ถึงมีลูกฉันก็ดูแลเธอเหมือนเดิมนั่นแหละน่า" เดรโกพูดแทรกขึ้นมา "ไม่ว่าจะตอนไหน ฉันก็จะดูแลเธอไปตลอด -- จนกว่าจะตาย"
เฮเลนพูดต่อไม่ถูก ได้แต่มองหน้าเดรโกค้างอยู่อย่างนั้น ในขณะที่เชมันกับดีนโห่ร้องกันเป็นเชิงแซว
ในที่สุดเวลาก็ล่วงเลยมาถึงตอนค่ำ ที่คฤหาสน์ประดับแสงไฟสดใสเอาไว้มากมาย มีงานเต้นรำเล็กๆ ของกองทัพดัมเบิลดอร์ที่ถูกเนวิลล์เรียกตัวมารวมตัวกันในคืนนี้ วิคเตอร์เขียนการ์ดอวยพรส่งผ่านไปรษณีย์นกฮูกมาให้แฮร์รี่ด้วย งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสงบและเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข
เฮเลนเดินไปนั่งที่ม้าหินอ่อนตัวเดิมที่เคยนั่งตอนที่ถูกจับขังเอาไว้ที่นี่ ลาเมียบินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็วทันทีที่เธอก้นแตะเก้าอี้ มันเอาหัวมาชนแขนขวาของเธอเบาๆ เฮเลนยิ้มเล็กน้อยและเอื้อมมือไปลูบขนของมัน ดวงตากลมมองไปยังจินนี่และแฮร์รี่ที่กำลังเต้นรำอยู่ด้วยกัน ใบหน้าของทั้งสองแทบจะแนบกันอยู่แล้ว ดวงตาของทั้งคู่สอดประสานกันจนเป็นหนึ่งเดียวด้วยความเข้าใจ
เฮเลนยังได้แต่ถามตัวเองอีกครั้งว่าเธอจะเป็นอย่างนั้นได้ในสักวันหนึ่งไหม
"คิดอะไรอยู่"
เดรโกโผล่เข้ามาทางด้านหลัง เขาเดินเข้ามานั่งข้างๆ เฮเลนพร้อมกับเลื่อนมือเข้ามากุมมือเธอเอาไว้เบาๆ แหวนเงินที่ถูกสลักลาย DM เอาไว้ยังอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายไม่ได้หายไปไหน สร้อยสีเขียวพระดับมรกตประจำตระกูลของเขายังคงห้อยอยู่ที่คอ เดรโกยังคงกุมมือเธออยู่ข้างกายเสมอไม่เคยหายไปไหนไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ สิ่งที่เขาให้เอาไว้นั้นที่จริงมันมากพอที่จะพิสูจน์ความรักที่เขามีให้เธออยู่แล้ว แต่เพียงแค่เฮเลนยังไม่พร้อมสำหรับมันเท่านั้น
"เปล่า" เฮเลนตอบ "ฉันแค่มองว่าสองคนนั้นดูน่ารักดีนะ -- จินนี่ที่ชอบเเฮร์รี่มาตั้งแต่ยังไม่เข้าเรียนฮอกวอตส์ เขาสมหวังและได้แต่งงานสร้างครอบครัว ..."
"จริงๆ ชีวิตเธอก็เป็นอะไรที่คล้ายๆ แบบนั้น" เดรโกพูดขึ้นมา เขาหันมาสบเข้ากับดวงตากลมโตสีเขียวมรกตที่ต้องกับแสงจันทร์เป็นประกาย "ไม่มีใครชอบเธอได้มากเท่าฉันแล้วตลอดเจ็ดปีที่เรียนฮอกวอตส์ -- แต่ที่ดีกว่านั้น -- คือเราสองคนไม่เคยคบใครมาก่อนหน้านั้นเลยสักคน"
"หลอกลวงที่สุด" เฮเลนเบ้ปาก "นายเปลี่ยนผู้หญิงอย่างกับกางเกงใน -- อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย"
"ฉันไม่ได้คบยัยพวกนั้นสักหน่อยนี่นา" เดรโกรีบแก้ตัวทันควัน เฮเลนหัวเราะน้อยๆ กับท่าทางของเขา "พวกนั้นเข้าหาฉันเอง แล้วก็เป็นคนคิดเองเออเองด้วย -- ไม่ได้ถามความเห็นฉันสักคำ"
"แล้วนายก็ปล่อยให้เป็นแบบนั้น?"
"ใช่" เขาพยักหน้าหงึกหงัก "ฉันจะไปแก้ตัวทำไมล่ะ -- ในเมื่อมันไม่จริงยังไงมันก็ไม่จริงอยู่วันยังค่ำ"
"ไม่ใช่ ที่ฉันหมายถึงน่ะ -- " เฮเลนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเตรียมใจกับคำตอบที่จะต้องได้ฟังหลังจากคำถามที่กำลังจะถามต่อไปนี้ " -- ฉันหมายถึงเรื่องอย่างว่าต่างหากล่ะ ตางั่ง!"
เดรโกมองใบหน้าเฮเลนอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นจนเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังยกไวน์ขึ้นดื่มเกือบสำลัก ในขณะที่เฮเลนรู้สึกอายจนอยากจะมุดลงไปในดิน เธอตีไหล่เขาแรงๆ ทีหนึ่ง
"โอ๊ย! ตีฉันทำไมล่ะ" เขาพูดทั้งๆ ที่ยังไม่หยุดหัวเราะ "ก็มันตลกจะตายไป เหมือนเธอกำลังหึงอย่างนั้นแหละ"
"ใช่สิ!" เฮเลนแยกเขี้ยว "ฉันหึง -- เชิญหัวเราะต่อไปเถอะ!"
ว่าแล้วร่างบางก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้เตรียมจะเดินออกไปแต่มือใหญ่ก็คว้าแขนเธอเอาไว้เสียก่อน เดรโกดึงเฮเลนให้ทรุดลงนั่งลงบนตักของเขาอย่างรวดเร็ว เขารวบเอวบางเอาไว้แน่นก่อนจะวางคางแหลมลงบนไหล่ของเธอ เฮเลนปั้นบึ้งใส่เขาเต็มที่เธอตีแขนเขาไปอีกสองสามทีด้วยความหงุดหงิด
"ใจเย็นๆ" เดรโกบอก "เอาเป็นว่าฉันจะบอกให้"
เฮเลนยังไม่พูดกับเขา ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นๆ นั้นเป่ารดใบหู
"ฉันยังไม่เคยทำเรื่องแบบนั้นกับใครเลยสักคน" เขากระซิบ "นอกจากเธอ -- อ้อ -- แล้วก็อีกอย่าง"
เอาหยิบอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋าเสื้อนอก ดวงตากลมมองมันอย่างไม่ตั้งใจ มันคือกล่องกำมะหยี่สีแดงสด เขาถือมันไว้ในมือขวาตรงหน้าของเธอ
"ของขวัญวันเกิดเธอปีนี้" เดรโกกระซิบอีกครั้ง "ขอให้เธอมาเป็นภรรยาฉันนะ เฮเลน"
ติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น