_облаки_

ลำดับตอนที่ #83 : Typhon

Application 

()

"หือ... อะไร?"

บทตัวละคร :: ตัวเอก - ชาย - สลิธีริน (เห็นก่อนหน้านี้บอกอ่านชื่อลูกชาย(ในเอเรย์พิโอ)ผิดเป็นไทฟอน ผมก็จัดซะเลย(?)) - แต่ไม่รู้จะทันมั้ย เห็นมีถูกใจคนก่อนหน้าไป?

ชื่อ-นามสกุล ::  เอลิออต เวสวู้ด (Elliot Westwood)

ชื่อเล่น :: เอล

ชั้นปีที่เรียน :: 2

วิชาที่สอน :: -

สายเลือด :: เทพฮาเดส

ไม้กายสิทธิ์ :: ไม้ไพน์ แกนกลางขนฟินิกซ์ ความยาวสิบสามนิ้ว ยืดหยุ่นเล็กน้อย

สัตว์เลี้ยง :: งูสีดำเหลื่อมเขียวเข้ม ชื่อ ปิแอร์

บ้านในฮอกวอตส์ :: สลิธีริน

ลักษณะนิสัย :: หนุ่มน้อย(?)ที่เงียบราวกับเป็นใบ้ การได้ยินเขาพูดนี่เหมือนเสียงสวรรค์ พูดน้อยมากแบบที่สามารถนับคำได้ หรือวันๆ หนึ่งไม่พูดอะไรเลย สาเหตุหลักๆ คือ เจ้าตัวขี้เกียจพูดไม่ก็ไม่อยากจะพูด ไม่มีอารมณ์จะพูดก็ไม่พูด หากมีใครทักใครถามอะไรก็มักจะตีหน้ามึน(?)ใส่อีกฝ่าย เหมือนตัวเองเพิ่งหลับในมายังไงยังงั้น ซึ่งถ้าไม่สนิทกันก็ไม่รู้ว่าเอลน่ะแกล้งทำหน้าเบลอใส่เท่านั้น มันเป็นหน้าเพิ่งตื่นที่(สำหรับเพื่อน)มีความหมายแฝงอยู่ภายในว่า "ขี้เกียจพูด ถามมาก็เท่านั้นแหละ ไม่คิดจะตอบ" 

            แต่แม้เสียงเขาจะน่าฟัง และความเงียบนั้นก็เป็นเสน่ห์ดึงดูดหลากเพศหลากคนให้เข้าหาด้วยความที่ดูลึกลับ(?) แต่บอกเลยว่าหากเขาพูดขึ้นมาจริงๆ มันก็ไม่ได้น่าฟังขนาดนั้นหรอก(?) เอลน้อยคนนี้ซ่อนความกวนประสาทหน้ามึนและคำพูดเสียดแทงจนแทบจุกไว้ด้วยการไม่พูด หากปากเขาขยับ หลายคนจะรู้สึกว่าอยากจะขยับสันเท้าฟาดหน้าเข้าให้ เรียกได้ว่าเป็นฝีปากที่ทำหลายคนเจ็บแสบมาแล้วก็ไม่ผิดนัก เขาเป็นคนพูดตรง อารมณ์แบบไม่แคร์ใคร เพราะถ้าเขาอยากจะพูดเขาก็จะพูด หรือบางครั้งพูดแล้วก็ขี้เกียจมาอ้อมโน่นอ้อมนี่ถนอมน้ำใจคนฟัง สู้พูดตรงไปตรงมา รวบรัดได้ใจความเลยมันเร็วกว่า(?) เรียกได้ง่ายๆ ว่า สั้น กระชับ ได้ใจความ (และกวนพระบาทไม่ถนอมน้ำใจ)

            นอกจากความเงียบแบบกวนประสาทจนหน้าตบให้คว่ำแล้ว ยังแถมมาด้วยสกิลการชิ่งและเนียนที่หลายคนจะต้องชูฮก เขาเป็นคนที่แว่บมาแว่บมาราวกับภูติผี เดี๋ยวผลุ่บเดี๋ยวโผล่ตามแต่อารมณ์ หากไม่อยากทำอะไรสิ่งที่เจ้าตัวจะทำก็คือการชิ่งไปนอน(?) มันเป็นอีกสิ่งหนึ่งนอกจากงูที่เขารักเป็นชีวิตจิตใจ เขาสามารถนอนหลับได้ทุกสถานการณ์ จะหน้าสิ่วหน้าขวานขนาดไหน ถ้ามันไม่ได้อันตรายกับตัวเองหรือเพื่อนก็สามารถหนีไปหลับได้เสมอ และทุกครั้งที่เขาหลับ จะต้องมีหมอนและผ้าห่มเป็นของข้างกาย หากเห็นเขาหลับโดยไม่มีพวกมันถือว่าแปลกประหลาด เรียกได้ว่าอาจจะเป็นภาพที่ไม่คุ้นชิน ยิ่งถ้าผ้าห่มและปลอกหมอนนั้นไม่ใช่ลายตัวการ์ตูนงูน่ารักๆ หลากหลายคอเล็กชั่นด้วยแล้วยิ่งไม่คุ้น(?) ซึ่งทุกสิ่งทุกอย่างเขาจะเก็บไว้ในกระเป๋าหนังสือเรียนนั่นแหละ นอกจากนี้เวลานอนของเขานั้นจัดเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุดในหนึ่งวัน สำคัญยิ่งกว่าการไปเรียน หากถึงเวลานอนของเขาหรือสี่ทุ่มแบบเด็กอนามัย(?) เขาจะแว่บไปชิ่งขึ้นเตียงทันที และการมาปลุกเขาก่อนเวลาตื่นนอน(หก-เจ็ดโมงเช้า)ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะถ้าเขาไม่อยากตื่น เขาก็จะไม่ยอมตื่นเหมือนเด็กเอาแต่ใจคนหนึ่ง ดีไม่ดีคนคนนั้นอาจจะเจ็บตัวไม่รู้เรื่องก็เป็นได้(?) แต่แน่นอนว่าโดยปกติแล้วจะไม่ค่อยมีใครได้ปลุกเขาหรอก เพราะเป็นคนที่ค่อนข้างจะตื่นเช้าโดยนิสัย แต่ถ้าวันไหนที่นอนดึกกว่าเวลาปกติเพราะเหตุจำเป็นน่ะเหรอ? เจ้าตัวก็จะตื่นแล้วไปนอนทดแทนในคาบเรียนพร้อมกับหมอนและผ้าห่มคู่ใจยังไงล่ะ! ถามว่าแคร์อาจารย์มั้ย? ก็คงไม่อีกนั่นแหละ

              แต่แน่นอนว่าเรื่องการเรียนมันไม่ใช่ปัญหาอะไรสำหรับเขาเท่าไหร่ เขามีความฉลาดหลักแหลมและเข้าใจอะไรง่าย และยิ่งถ้าว่างและได้อ่านหนังสือเรียนเตรียมล่วงหน้าด้วยแล้ว มันทำให้อะไรหลายๆ อย่างง่ายขึ้นไปอีก เพราะฉะนั้น หากโดนอาจารย์ถามในห้องเรียน ถ้าเขาอ่านมาก่อน เขาก็ตอบได้ ส่วนถ้าตอบไม่ได้...ก็มุกตีหน้ามึนแบบเดิมๆ นั่นแหละ ถึงจะโดนอาจารย์ทำโทษอย่างการออกไปยืนหน้าชั้น เขาก็ไม่สนและออกไปยืนหลับแทนเสียมากกว่า แล้วถ้าโดนสั่งให้คัดรายงานส่งน่ะเหรอ? เขาก็ทำส่งอย่างดีทุกครั้งไป เห็นหน้าอย่างนี้เขาก็มีความรับผิดชอบในงานของตัวเองนะเออ ถึงจะหลับตลอดเวลาที่หลับได้ ทำหน้ามึนเหมือนไม่เข้าใจอะไรสักอย่างบนโลกใบนี้ แต่เขาก็มักจะรับผิดชอบงานของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อยทุกครั้ง ว่าง่ายๆ ก็เป็นคนไม่ขี้เกียจนั่นแหละ

             สิ่งสุดท้ายแต่ยังไม่ท้ายสุด(?) คือ ความเป็นทาสงูของเขา ทั้งชีวิตเขาแทบจะอุทิศให้กับงู ยิ่งปิแอร์ที่เป็นสัตว์เลี้ยงเเสนรักนี่แล้วใหญ่ ประคบประหงมยิ่งกว่าลูกในไส้ ไม่มีอะไรมาแทนที่ปิแอร์ของเขาได้(?) เพราะฉะนั้น ตอนที่รู้ว่าตัวเองได้เลือกให้อยู่บ้านสลิธีริน เฮียแกแทบจะก้มกราบหน้าโต๊ะบ้านมันซะตอนนั้น เรียกได้ว่าความเคารพรักที่มีต่องูและเทพงูนั้นเกินกว่าที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้(?)

            เรื่องสุดท้ายคือความใจเย็น ซึ่งจริงๆ แล้วมาจากความไม่สนใจของเอลเองมากกว่า เขาเป็นคนใจเย็น สุขุมและรอบคอบสมกับความเย็นชา ไม่แยแส จนหลายๆ คนแทบจะเรียกเขาว่า ก้อนน้ำแข็งขี้เซา (แต่ถึงใครจะเรียกเขาว่ายังไงก็ไม่สนอยู่ดีล่ะนะ) เขาเป็นคนที่แสดงอารมณ์ออกมาน้อย หากไม่นับหน้ามึนกับหน้านิ่งเรียบยามไม่หลับ แต่หากเขาใจร้อนขึ้นมาเมื่อไหร่ หลายคนก็ต้องระวังพายุหิมะเข้ากันหน่อย เพราะมันจะทั้งหนาวเย็นและรุนแรง สไตล์สายตาเชือดเฉือด วาจาทิ่มแทง และท่าทางที่พร้อมจะขยี้คนคนนั้นให้เป็นจุลได้ เพราะถึงยามปกติจะดูเชือดนิ่มๆได้(?)แต่เขาก็เป็นคนที่อันตรายมากคนหนึ่งยามฉุนขาดหรือยามลงมือต่อสู้ แต่เรามาพูดถึงเรื่องที่ไม่ค่อยเกิดกันอีกเรื่องดีกว่า นั่นก็คือการแสดงความดีใจที่ยากจะเห็นจากตัวเขา เช่นตอนที่ได้รับเลือกมาอยู่สลิธีริน ใบหน้านิ่งๆ ของเขาจะยังคงนิ่งก็จริงอยู่ แต่ดวงตานั้นจะเป็นประกายวาววับราวกับเด็กได้ของเล่นที่อยากได้ ทำให้ดูน่าเอ็นดูขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ซึ่งส่วนมากแล้ว สิ่งที่ทำให้เขาทำหน้าแบบนั้นได้ก็คือ "งู" นั่นเอง

ลักษณะการพูดจา :: แทนตัวว่าผม เรียกคนอื่นว่า นาย/เธอ น้ำเสียงเอื่อยๆ ยามเพิ่งตื่น น้ำเสียงเรียบๆนิ่งๆยามปกติ และเนื้อหาคำพูดที่มีดีกรีความกวนระดับสิบ และความห้วน ตรงไปตรงมา ไม่มีหางเสียง

รูปร่างหน้าตา :: เส้นผมสีดำยาวระต้นคอ ดวงตาสีเดียวกันคู่คม ใบหน้าหล่อเหลาเกินวัยของตน แต่ใบหน้าข้างหนึ่งกลับประดับด้วยเกล็ดงูสีนิลเหลื่อมเขียวตัดกับผิวสีขาวผ่องที่ทำให้รอยเกล็ดนั้นเด่นชัดขึ้นไปอีก รูปร่างสูงกว่าเด็กวัยเดียวกัน

ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 165/50

ประวัติ :: ลูกโทนของบ้านเวสวู้ด พ่อเป็นพ่อมด ทำงานข้าราชการอยู่ในกระทรวงเวทมนต์ที่ประเทศกรีซ ส่วนแม่เป็นมักเกิ้ลทำงานเป็นนักเขียนอยู่บ้าน บ้านเขาค่อนข้างสงบสุขและธรรมดาหากเทียบกับชีวิตคนอื่นๆ เขาโตขึ้นมาท่ามกลางความรักของพ่อและแม่ทำให้ไม่รู้สึกขาดเหลืออะไร และด้วยทางบ้านที่ฐานะพอมีพอกิน ไม่ได้ขัดสนหรือถึงขั้นร่ำรวย ชีวิตก็เลยยิ่งสมถะไปอีก โดยรวมแล้วก็ธรรมดาจนถึงเหตุการณ์ที่ทำให้ทางโรงเรียนที่กรีซปิดตัวนั่นแหละ

พลังของสายเลือด :: คุยกับเซเบอรัส(สุนัขสามหัว)ได้ , มองเห็นและพูดคุยกับวิญญาณได้(?)

ชอบ :: งู , การนอน , วิชาปรุงยา

ไม่ชอบ/เกลียด :: หนอน , สัตว์หน้าขน , การถูกขัดจังหวะเวลานอน / ของเผ็ด

แพ้/กลัว :: ขนสัตว์

เพิ่มเติม :: เขาชอบทำอาหาร(?)