คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #82 : ปฐมบท ตำนานบุปผาแรกแย้ม
Application
รูป
“อา...น่าสนุกจัง ความเชื่อมั่นนี้
จะพิสูจน์มันอย่างไรดีนะ...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทที่สมัคร : บุปผาทั้ง 12
ดอกไม้ : ไลแล็ก โพธีแอนธัส
ตำแหน่งสลักดอกไม้บนร่างกาย : ใต้ไหปลาร้าข้างซ้าย
ชื่อ-นามสกุล : เฟโอฟิลล์ แอนเทลีอา [Feofil
Eanteleera]
ชื่อเล่น
/ ชื่อเรียก : เฟย์ / ฟิลล์ [Fey
/ Fil]
อายุ : 17
เพศ : ชายสิเคอะ!!!
พลังเวทย์ : น้ำ
อาวุธ : ศาสตราวิญญาณ
ความสามารถพิเศษ : เล่นไวโอลินและออร์แกนได้ไพเราะ
(แต่เฮียแกก็ไม่เล่นพร่ำเพรื่ออีก) / มีเสน่ห์แปลกๆที่ทำให้รู้สึกอยากสนิท
อยากรู้จักและอยู่ใกล้ ทั้งที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ทำอะไรพิเศษมากมายทั้งคำพูดและการกระทำ
(ฟีโรโมนเรอะ?) / ช่างสังเกตมากๆ และสายตาดี / การทดสอบสิ่งที่อยากรู้ /
เป็นคนที่หายหัวและโผล่หัวออกมาได้ถูกที่ถูกเวลาทุกครั้งจนน่ากลัว / ความจำดีมาก
รูปร่างหน้าตาโดยสังเขป : เด็กหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวดูสง่าสมเป็นลูกขุนนาง
ผิวขาวเนียนเหมือนไม่เคยถูกแดด มีผมสีขาวพิสุทธิ์ดั่งหิมะแรกซอยสั้น และดวงตาเรียวคมสีฟ้าแกมน้ำเงินใสเหมือนทะเลลึก
สูง 171 เซนติเมตร หนัก 57 กิโลกรัม
ความผิดปกติทางด้านจิตใจ
: เฟโอฟิลล์เป็นคนที่สุดโต่งในเรื่อง “ความเชื่อมั่น” ตามสลักที่ครอบครอง
หากเชื่อในสิ่งใดแล้วก็จะไม่ติดใจสงสัยต่อให้ทั้งโลกมันค้านก็ตาม
แต่จะชอบทดสอบด้วยวิธีแปลกๆ ที่จะดึงเอาคำตอบออกมาได้เพื่อยืนยันสิ่งที่ตนเองเชื่อ
ไม่ว่ามันจะพิสดารปานไหนหรือทำคนเจ็บตายเป็นเบือยังไงเขาไม่แคร์ค่ะ
เขาเชื่อมั่นว่าเขาไม่ได้ทำผิด!
(นี่แหละปัญหาของเอ็ง!!!) (ถ้าถามว่าแล้วถ้าพิสูจน์ออกมาแล้วสิ่งที่เชื่อผิดจะเป็นยังไง
มีสองทางค่ะ คือโยนผลทิ้งแล้วทดสอบใหม่ กับหาความเชื่อใหม่แล้วทดสอบ...แต่ก็ลงอีหรอบเดิมค่ะคือเขาทดสอบอีกแล้ว...โชคยังดีที่เรื่องที่เขาที่เขาสนใจ
ยึดมั่นจนเอามาทดสอบได้มีไม่เยอะมาก
แล้วเขาก็ใจเย็นพอที่จะใช้เวลานานๆกับการทดสอบเรื่องหนึ่ง
ไม่งั้นคฤหาสน์อาจแตกได้...)
นิสัย : เฟโอฟิลล์ แอนเทลีอา บุปผาที่ดูธรรมดาไร้พิษสงที่สุด รวมถึงดูน่าจะปกติที่สุดในบุปผาทั้งสิบสอง
แต่ใครเล่าจะรู้ว่า ภายใต้ความธรรมดาจนทำให้ตัวตนของเขาแสนจะจืดจางในคฤหาสน์นี้
คือตัวสร้างความวายป่วงเดินได้แบบเงียบๆนี่เอง เรียกได้ว่ามีความธรรมดาจนแทบจะไร้ความพิเศษเป็นตัวปกป้องจากอะไรก็ตามที่จะพุ่งเป้ามาที่เขา
เรียกว่าเป็นคนที่เหมาะกับคำว่า “น้ำนิ่งไหลลึก” เป็นที่สุดเลยล่ะ
จากที่บอกไปว่าดูธรรมดาและปกติ
แต่ไม่เคยบอกซักครั้งเลยว่าเป็นคนดี ขอบอกเลยว่าคนดีจริงๆน่ะอยู่ในคฤหาสน์นี้ไม่ไหวหรอก
เฟโอฟิลล์เหมือนเป็นคนไหลไปตามกระแส ไม่ชอบเป็นจุดเด่น
ไม่ชอบโชว์ความสามารถ ใครเขาว่าอะไรดีก็ว่าไปตามนั้น ว่าง่ายๆ เป็นพวก ‘ยังไงก็ได้’
ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่ได้ชิวขนาดนั้นหรอกนะ...ที่ทำน่ะคือปัดอะไรก็ตามที่ทำเขาเป็นจุดสนใจออกไปจากตัวเอง
แล้วเขาก็ทำตรงจุดนี้ได้ดีเสียด้วย ประกอบกับที่เขาเป็นคนใจเย็นและนิ่ง
(แต่ไม่ได้เย็นชา)
ทำให้การทำอะไรก็ตามที่เขาคิดค่อนข้างจะราบรื่น...ไม่ใช่เพราะฉลาดเกินใคร ไอ้ฉลาดน่ะก็ใช่
แต่เพราะไม่มีใครรู้เนื่องจากท่าทางเหมือนพวกไม่คิดอะไร
ก็เลยไม่มีใครขวาง สบายแฮ...แล้วพอเกิดเรื่องก็กลบเกลื่อนตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป
และคนอื่นก็เชื่อครับ...(นี่คือส่วนที่บัดซบที่สุด)
นอกจากนั้นเจ้าตัวยังมีความสามารถพิเศษอีกอย่าง คือ
เวลาที่เหมือนจะมีเรื่องหรืออะไรก็ตามที่จะทำเขาซวย โดนแกล้ง
หรืออะไรทำนองนี้จะไม่เห็นหัวเขาเลย
ในขณะที่เวลาเขาจะได้ประโยชน์หรืออะไรก็ตามที่ส่งผลดี มักจะมีเขาโผล่ไปทุกครั้ง
เรียกได้ว่าเป็นคนที่อยู่ถูกที่ถูกเวลามากจนน่ากลัวเลยล่ะ
ไอ้เขาก็อ่านอนาคตไม่ออกหรอกนะ แต่เซ้นส์มันบอกน่ะ
หากจะหาสิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ในตัวเฟโอฟิลล์แล้วล่ะก็...คงเป็นเสน่ห์ที่ทำให้ผู้คนรอบข้างสบายใจกระมัง
เนื่องจากคนในคฤหาสน์ส่วนใหญ่มีเอกลักษณ์กันสุดโต่งไปไม่หน่อย
ความธรรมดาของเฟโอฟิลล์จึงนับเป็นความธรรมดาที่ไม่ธรรมดาในที่นี้ แต่เสน่ห์ที่ว่านี้ก็ไม่ใช่เพราะเขาธรรมดาหรอกนะ
แต่มาจากเจ้าตัวจริงๆ เป็นคนที่ถ้าลองได้พูดคุยแล้วจะรู้สึกสบายใจ ไว้ใจ
และรู้สึกว่าจะสามารถระบายเรื่องราวหนักอก ปรึกษาอะไรต่อมิอะไรได้
จนถูกเรียกเล่นๆว่าเป็น “กระโถนระบายแห่งเอลโลเวีย” เพราะเขาก็ไม่ใช่สายเอาไปโพนทะนาอยู่แล้ว
(แต่มันน่ากลัวกว่านั้นเยอะเพื่อนเอ๋ย...)
และความลับที่พวกคนอื่นเอามาเล่านี่แหละที่เป็นวัตถุดิบชั้นเยี่ยมของเฟโอฟิลล์ในการใช้ทดสอบสิ่งที่อยากรู้
รวมถึงเป็นอาวุธที่เอาไว้ปกป้องตัวเองอีกด้วย
บุคลิกภายนอกของเฟโอฟิลล์ดูเป็นคนเรียบๆ
เรื่อยๆ สบายๆ เป็นกันเอง แต่ดูสง่าตามสไตล์สายเลือดขุนนางชั้นสูง ไม่มีอะไรหวือหวา
เหมือนอ่อนน้อมแต่ความจริงแล้วโคตะระหัวแข็ง ดูไม่คิดอะไร
แต่ความจริงแล้วเขาช่างสังเกตมาก เก็บทุกรายละเอียดของทุกสิ่งที่เขาเห็น
เป็นคนที่คนอื่นไว้ใจเยอะ แต่ตัวเองกลับไม่คิดจะไว้ใจใครเลย ค่อนข้างจะมีโลกส่วนตัวสูงด้วยซ้ำแม้ว่าจะดูยิ้มแย้มเป็นมิตรชวนให้เข้าหาก็ตาม และที่สำคัญคือเป็นคนไม่ทำอะไรสุดโต่ง...ทุกอย่างกลางๆไปหมด
จะดีจะร้ายก็บอกไม่ได้ เพราะที่ทำก็ดูคลุมเครือไปซะหมด เดาจุดประสงค์ไม่ค่อยจะออก
ว่าง่ายๆ เป็นคนเดาใจยากมากถึงยากที่สุดเลยล่ะ จะโกรธจะเกลียดอะไรก็ไม่เคยแสดงออกซักที
เพราะเป็นคนใจเย็นมากและควบคุมอารมณ์ดีมาก
จะรู้อีกทีก็โน่น...ตอนที่อีกฝ่ายเละไปแล้ว...ส่วนเวลาเสียใจ ไม่ไง...หลบมุมโลด
มีสำนวนว่า
“ความอยากรู้อยากเห็นทำให้แมวตาย” แต่สำหรับเฟโอฟิลล์แล้ว มันทำชาวบ้านตายค่ะ เพราะเจ้าตัวเป็นคนที่มีความคิดความเชื่อมั่นสุดโต่งสวนทางกับท่าทางธรรมดาภายนอกเหลือเกิน
และการทดสอบเพื่อจะยืนยันความเชื่อของเขานั้นก็ทำคฤหาสน์แทบแตกมาหลายรอบแล้ว
จะบอกว่าเป็นคนที่เชื่อมั่นในตัวเองก็ไม่ผิดหรอกนะ แต่ปัญหาคือชอบทำอะไรเกินเลยแบบไม่คิดว่าตัวเองผิดเนี่ยสิ
ปัญหา!!!
ประวัติ : เฟโอฟิลล์เป็นบุตรชายคนโตแห่งตระกูลแอนเทลีอา
แรกเริ่มเดิมทีเขาก็ถูกเลี้ยงมาอย่างดี...แต่อาจจะผิดวิธีไปหน่อย
เพราะไม่มีใครกล้าว่าตอนเขาทำอะไรเกินเลย
เฟโอฟิลล์เลยทึกทักไปเองว่าเขาทำอะไรก็ไม่ผิด แต่คนอื่นก็ไม่กล้าพูดอะไร
จนกระทั่งเขาอายุครบห้าขวบและมีคนค้นพบตราสลักที่ใต้ไหปลาร้าข้างซ้าย
จากนั้นมาโลกของเขาก็หมุนกลับสามร้อยหกสิบองศา
จากที่เคยทำอะไรก็ได้กลายเป็นว่าถูกกักบริเวณ แค่หายใจเสียงดังหน่อยก็ถูกดุว่า
ยิ่งพอมีน้องๆที่ปกติดีทุกประการแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่แทบจะปฏิบัติกับเขาเป็นหมาข้างถนนเลยทีเดียว
ซึ่งเขาก็ได้แต่คิดว่า “เราทำอะไรผิด เราไม่ผิดซักหน่อย”
เวลาผ่านไป
หนึ่งในน้องชายของเขาเสียชีวิต แต่เรื่องไม่จบแค่นั้น เพราะจากสภาพการณ์แล้ว
การตายครั้งนี้มันไม่ใช่ตายธรรมชาติน่ะสิ! สืบก็ไม่ได้เรื่อง พอทางตระกูลไม่รู้จะเอาผิดกับใคร
ความซวยก็ไปตกที่เฟโอฟิลล์โดยอัตโนมัติ
เขาถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรทันทีโดยไม่แม้แต่จะถามไถ่ใดๆ ซึ่งเขาก็บอกแค่ว่า
“ข้าไม่ได้ทำ” เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ก่อนที่เขาจะถูกจับทรมานไปเจ็ดวันเจ็ดคืนเต็มในห้องใต้ดินที่มักจะเอาไว้กักขังทาสที่ทำผิดขั้นเลวร้ายที่สุด
มีเพียงวันแรกเท่านั้นที่เฟโอฟิลล์กรีดร้องถามว่า “ข้าผิดอะไร? ข้าทำอะไรผิด?”
ซ้ำไปมา หลอกหลอนคนทั้งคฤหาสน์ทั้งคืน หลังจากนั้นเขาก็เงียบสนิท
ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีก จนน่ากลัวว่าเขาจะตายไปแล้ว
สุดท้ายแล้วน้องสาวคนเล็กสุดของเฟโอฟิลล์ทนไม่ได้ก็เลยแอบไปช่วยในคืนที่ห้า
โดยการลอบส่งเขาออกไปยังคฤหาสน์เอลโลเวียเพื่อไม่ให้เขาตาย
และโกหกบิดามารดาว่าทนอยู่ร่วมกับฆาตกรไม่ไหวเลยสั่งให้คนนำไปปล่อยทิ้งในที่ไกลๆแล้ว
ซึ่งพวกเขาก็เชื่อตามนั้น...
(ที่ไม่ยอมส่งไปเอลโลเวียแต่แรก
เพราะพ่อแม่ของเฟโอฟิลล์กลัวเสียหน้า พวกเขา “เชื่อมั่น”
ว่าบุตรธิดาของเขาจะต้องไม่มีรอยด่างพร้อย งดงามสมบูรณ์แบบ พอเจอกับลูกชายคนแรกของตัวเองเลยไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่ามีตัวอัปยศอยู่
เลยทนเก็บไว้นี่แหละ...)
ลักษณะการพูด : เป็นคนที่พูดสุภาพแต่ก็ไม่ได้เป็นทางการจ๋าค่ะ ไม่ว่าจะพูดด้วยอารมณ์ไหนก็ตาม
กระทั่งหลอกด่าก็ตาม (แค่กๆ) มักแทนตัวเองว่า “ข้า” “เรา” คนอื่นว่า “เจ้า” หรือ
“ท่าน” (น้อยครั้งที่จะหลุด แก / มึ- หรืออะไรก็ตามที่ฟังแล้วระคายหูออกมา)
-
“อ้าวสวัสดี...ท่าทางเจ้าสบายดีนะ ถ้าว่างก็มาดื่มชาด้วยกันหน่อยไหม?”
-
“...ไร้สาระงั้นรึ? นั่นเจ้ากำลังพูดถึงตัวเองอยู่หรือไร?”
-
“อีกนิดเดียว...อา
นิดเดียวเท่านั้นเอง...ข้าเชื่อว่ามันต้องสำเร็จ...ต้องสำเร็จแน่นอน...”
-
“ข้าอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มาก
แต่ถ้าหากเจ้ามีเรื่องไม่สบายใจ...จะระบายให้ข้าฟังก็ได้นะ...”
ชุดที่ใส่ประจำ : เจ้าตัวชอบใส่เสื้อเชิ๊ตคอปกแขนยาวสีขาว ผูกเนกไทหลวมๆ
บางครั้งก็จะทับด้วยสูทดำ คู่กับกางเกงสีขาวหรือไม่ก็ดำค่ะ
ชอบ
/ เกลียด / แพ้ /กลัว :
ชอบ
– น้องสาวคนเล็ก / ชาอุ่นๆ / เรื่องน่าสนใจและคู่ควรกับ “ความเชื่อมั่น” ของเขา /
แมว / เทพในอาวุธของตน
เกลียด
– เรียกว่าไม่ชอบจะดีกว่า เขาไม่ชอบกลิ่นฉุนๆ / การเป็นจุดสนใจ
แพ้
– ไม่ถูกกับละอองต้นสนหนักมาก เจอทีไรจามไม่หยุดทุกที
กลัว
– น้องสาวจะมีอันตรายหากมีคนรู้ว่าเธอช่วยเขาไว้ / ผึ้ง-ตัวต่อ
งานอดิเรก : เฝ้าสังเกตสิ่งที่ตนสนใจ รวมไปถึงการทดสอบมัน / นอนดูดาว / คุยกับเทพในอาวุธ
/ จิบชา
บทบาท : เมะ(?)
เพิ่มเติม : - เป็นคนที่หลอกด่าคนอื่นแบบไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวเก่ง และเป็นสาย SM
อ่อนๆ
- รักน้องสาวคนเล็ก (เฟเธีย) มาก และเชื่อมั่นว่าเธอก็ยังรักเขา แต่ก็เพราะรักเนี่ยแหละถึงพยายามไม่คิดถึง(?)
เพราะรู้ดีว่าในตระกูลไม่ต้องการเขาอีกแล้ว
- ของที่ต้องการ เขาไม่เคยปล่อยให้หลุดมือ...
++++++++++++++++++
[รายละเอียดศาสตราวิญญาณ]
ชนิด : ธนู
รูปร่าง :
นามแห่งเทพ : มารีเนลล่า [Marinela]
เพศ
/ อายุ / ส่วนสูง / น้ำหนัก : หญิง /
ระบุไม่ได้... / ราวๆ 172 กับ...เอ่อ...นี่ก็ระบุไม่ได้อีกนั่นแหละ
(น้ำหนักของผู้หญิงถือเป็นความลับ เอาเป็นว่าไม่เกิน 60 แน่ๆ แล้วกัน...)
สาเหตุที่ทำพันธะสัญญากัน : ตอนที่เฟโอฟิลล์ถูกทรมานอยู่ มีอยู่การทรมานหนึ่งเป็นการจองจำในน้ำเย็นจัดจนแทบจะเป็นน้ำแข็งแบบไม่ให้ตาย
เฟโอฟิลล์ที่ตอนนั้นใกล้หมดสติอยู่รอมร่อค่อยๆ จมลงไปในบ่อน้ำอยู่ไม่ไกลจากมารีเนลล่าที่ถูกผนึกเอาไว้ในบ่อน้ำนัก และก่อนสติสุดท้ายจะหายไป เขาก็ได้ยินเสียงเรียกแผ่วเบา
“ตื่นเถิด...บุตรแห่งแอนเทลีอาเอ๋ย และจงกลับไปสู่แสงสว่างเสีย”
เมื่อเฟโอฟิลล์ลืมตาตื่นเขาก็ค้นพบว่าตัวเองอยู่ข้างบนแล้วอย่างน่าประหลาดใจ
และเมื่อคนเฝ้าค้นพบก็จับเขาล่ามและโยนลงไปในบ่อใหม่ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งแรก
เขาสติเต็มร้อย และพร้อมจะสื่อสารกับอะไรก็ตามที่คุยกับเขาในตอนนั้น ก่อนจะตั้งจิตเรียกหา
หวังว่าใครคันนั้นจะตอบกลับมา
“ผู้สิงสถิตอยู่
ณ ที่นี่เอ๋ย...หากท่านได้ยินเสียงข้า โปรดตอบรับข้าด้วยเถิด...”
คันธนูก้นบ่อเรืองแสงเล็กน้อย
หลอมรวมความมืดก่อเป็นรูปสาวงามหากแต่ดวงหน้ากลับดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
ชั่วพริบตารอบข้างทั้งสองก็กลายเป็นอากาศว่างเปล่า
สามารถหายใจได้ราวกับกำลังยืนบนบก “สายเลือดแห่งแอนเทลีอา...ข้าบอกแล้วมิใช่หรือว่าจงกลับไป...”
เฟโอฟิลล์ยิ้มน้อยๆ
แต่แววตากลับหม่นลง “กลับไป...กลับไปที่ใดหรือ?”
“ที่ๆ
มีแสงสว่างโอบล้อมเจ้า...เด็กน้อย จงไปเถิด ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ผู้ซึ่งมีแสงสว่างแห่งความเชื่อมั่นจะมา...”
มือของหญิงสาวคนนั้นปรากฏแสงสว่างประกายลึกลับ แต่ยังไม่ทันที่มันจะก่อตัวเสร็จดี
เฟโอฟิลล์ก็ชิงพูดขึ้นก่อน
“แสงสว่าง?
เชื่อมั่น? ท่านพูดถึงใครกัน?”
“จะเป็นใครได้นอกจากเจ้า...เด็กโง่”
“ท่านว่าข้าหรือ?”
“แล้วเจ้าคิดว่าข้ากำลังว่าสายน้ำอยู่หรือไร?”
เสียงของหญิงสาวยังคงสงบนิ่งแม้กำลังคิดว่าจะใช้วิธีใดส่งเด็กนี่ออกนอกที่ผนึกเธอก็ตาม
“ท่าน...ไม่กลัวข้ารึ?”
“แล้วเหตุใดข้าจึงต้องกลัว?”
“หากข้าบอกว่าข้ามีสลักอันน่าอัปยศนี่...”
เฟโอฟิลล์แหวกเสื้อให้เห็นตราบาปของเขา รอยยิ้มอ่อนแรงฝืดเฝื่อน “ท่านยังจะพูดคุยกับข้าเหมือนเป็นสายเลือดของหนึ่งในดยุคผู้สูงส่งอีกหรือไม่?”
“เหตุใดจึงไม่?”
หญิงสาวพูด ไม่แสดงท่าทีหงุดหงิดแม้แต่น้อย “สลักอะไรนั่นเปลี่ยนสายเลือดเจ้าได้รึ?”
“แน่นอนว่าไม่!...แต่พอทุกคนมองข้าแบบนั้น แม้ข้าจะเชื่อมั่นเพียงใด...มันก็...”
“ข้าจึงบอกว่าเจ้ายังมีแสงสว่างอย่างไรเล่า...ข้าเห็นแสงแห่งความเชื่อมั่น
แสงแห่งแอนเทลีอาส่องประกายในหัวใจเจ้า เจ้าไม่คู่ควรกับที่มืดมิดเช่นนี้...ออกไปเสีย...”
“แล้วท่าน...”
“ข้าหรือ...ข้าเป็นหนึ่งเดียวความมืดมิดแห่งนี้
แอนเทลีอาเอ๋ย...ขอให้เจ้าโชคดี”
แสงสว่างโอบล้อมร่างทั้งสองไว้
เฟโอฟิลล์พยายามวิ่งไปหาอีกฝ่าย “เดี๋ยว...ข้ายังไม่รู้นามท่านเลย...”
“มารีเนลล่า...”
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง
เขาก็อยู่ข้างบ่อด้านบนเหมือนเคย แต่คราวนี้ไม่เหมือนคราวก่อนตรงที่ยามที่เฝ้าเขาต่างสลบไม่ได้สติทุกราย
และแล้วเฟเธียน้องสาวเขาก็มา หลังจากเห็นสภาพนั้นก็แปลกใจ แต่ไม่ได้สนใจ
เธอบอกว่าเตรียมทางหนีไว้แล้ว ให้รีบหนีไปยังเอลโลเวียเสียก่อนที่ท่านพ่อท่านแม่จะตื่น
เขาเองก็คิดเช่นนั้น แต่แล้วก็ตัดสินใจบอกให้น้องสาวขึ้นไปดูต้นทาง
ในขณะที่เขาโดดลงบ่อไปอีกครั้ง
“มารีเนลล่า! ท่านได้ยินเสียงของข้าหรือไม่!”
“...นี่เจ้าดื้อ
หรือหูเจ้าฟังภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่องกัน? แอนเทลีอา...”
“นี่! ข้ามีชื่อนะ...ว่าแต่ก่อนอื่น...ไปกับข้าเถอะ!”
หญิงสาวขมวดคิ้ว
“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร?”
“ไปกับข้าสิ...ท่านอยู่คนเดียวมานานแล้วมิใช่หรือ...อยู่ในบ่อน้ำคนเดียวไม่เบื่อตายหรืออย่างไร?
อีกอย่าง...ท่านบอกว่าเห็นแสงสว่างในตัวข้า
แต่ท่านรู้หรือไม่...ว่าข้าเองก็มีความมืดมิดอยู่ในตัวเช่นกัน”
“มนุษย์ทุกคนย่อม...”
มารีเนลล่าอึ้งไปเมื่อเห็นปริมาณความมืดในใจของเด็กตรงหน้า
เด็กคนหนึ่ง...จะมีความมืดมิดในใจได้ขนาดนี้เชียวหรือ? “นี่เจ้า...”
“มากับข้าเถิด...มารีเนลล่า
หากท่านเป็นหนึ่งเดียวกับความมืด เช่นนั้นท่านก็เป็นหนึ่งเดียวกับข้าได้
แสงสว่างอะไรนั่น...ข้าจะย้อมมันด้วยความเชื่อมั่นอันดำมืดให้หมด หากมันทำให้ท่านมาอยู่กับข้าได้”
“เจ้ามันบ้าไปแล้ว...”
“ข้าก็บ้าของข้าแบบนี้แหละ”
รอยยิ้มของเฟโอฟิลล์คราวนี้แย้มกว้าง แต่ดวงตาทอประกายเจ้าเล่ห์
มือยื่นออกมาราวกับกำลังเชื้อเชิญ “มากับข้าเถิดนะ มารีเนลล่า...หากไม่มีท่านคอยดูแลข้า
ไม่กลัวว่าข้าจะเป็นอะไรอีกรึ...”
“อ้อๆ
ชื่อข้าคือเฟโอฟิลล์นะ...เรียกข้าด้วยชื่อสิ”
ผ่านไปชั่วอึดใจที่เหมือนกับเป็นชั่วนิรันดร์
มารีเนลล่าผุดยิ้มน้อยๆ ส่ายหน้าอย่างระอา
“เจ้ามันประหลาดคน...แอนเทลีอาน้อย...แต่...ย่อมได้”
มารีเนลล่ายื่นมือออกมาตรงหน้า วางบนมือของเฟโอฟิลล์ที่ยื่นมาก่อนแล้ว “ทีแรกข้าก็คิดว่านานๆ
เห็นแสงสว่างบ้างก็น่าหลงใหลดี แต่ความมืดในตัวเจ้ากลับน่าสนใจยิ่งกว่า...เฟโอฟิลล์
แอนเทลีอา นับจากนี้เจ้าจะเป็นนายของข้า ข้าอนุญาตให้เพียงเจ้าที่เรียกขานนามของข้า
และสามารถใช้ข้าดั่งแขนข้าของเจ้า พลังและทุกสิ่งทุกอย่างของข้า...บัดนี้ล้วนเป็นของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว...”
ธนูก้นบ่อเรืองแสงวาบก่อนจะพุ่งเข้ามาอยู่ในมือ
กลายเป็นสร้อยข้อมือที่มีเพชรดำเม็ดงามห้อยอยู่ เฟโอฟิลล์ยิ้มบางๆ
ลูบมันอย่างเบามือ กระซิบเสียงแผ่วยามแนบริมฝีปากกับผิวเย็นๆ ของอัญมณี
“จากนี้ไป...เจ้าเป็นของข้าแล้วนะ...”
(สตอรี่ยาวมาก...)
พลังธาตุของเทพที่สถิตอยู่ : ความมืด
นิสัยของเทพ : เป็นเทพีสายคูล นิ่งๆ ค่อนข้างรักสงบ(มั้ง?) (แต่ถ้าให้รบ
ฝ่ายตรงข้ามจะตายหมดไม่เหลือ เพราะนอกจากนายท่านแล้วนางเย็นชาใส่เกือบหมด
อ่อนโยนนิดๆให้แค่นายท่านคนเดียว) ใบหน้าไม่ค่อยแสดงอารมณ์นัก
สามารถด่าคนหน้าตายแบบไม่ทุกข์ร้อน ควบคุมตนเองดีเยี่ยม ชอบความมืดและแสงสว่างที่ผสมกลมกลืนกันในจิตใจของเฟโอฟิลล์มาก
เรียกว่าเป็นกองสนับสนุนลับๆอันดีเยี่ยมของเขา แต่แม้จะรักสงบ
แต่ด้วยความจิตนิดๆ...ทำให้ชอบดูเรื่องวายป่วงของชาวบ้านที่ไม่เกี่ยวข้องกับ “นายท่าน”
ของเธอเป็นงานอดิเรก (บางอันได้ข่าวว่านายท่านของเธอเป็นคนสร้างนะ...)
ดีไม่ดีชอบไปช่วยคิดแผนการทดสอบพิเรนทร์ๆกับเฟโอฟิลล์ด้วยแหละ...
ชอบเรียกเฟโอฟิลล์ว่า
“เด็กน้อย / เด็กโง่” มากกว่าจะเรียกว่า “นายท่าน” หรือชื่อ (จะเรียกเฟโอฟิลล์)
(ในขณะที่เฟโอฟิลล์เรียกมารีเนลล่าด้วยชื่อเต็ม
ไม่ก็ “คู่หู” ยกเว้นบางทีเวลารีบจะเรียก “รีเนล”)
อีกอย่างนางคือชอบลูบหัวเฟโอฟิลล์เล่น
แล้วนายท่านก็ชอบซะด้วย...
ลักษณะการพูดจาของเทพ : พูดนิ่งๆ หน้าตายๆ ตรงๆ อย่างที่เห็นในประวัติการทำสัญญาเลยค่ะ
ความพิเศษ : สร้างมิติที่ป้องกันการรบกวน แทรกแซงหรือโจมตีจากทุกรูปแบบภายนอกได้ในรัศมีรอบตัวสิบเมตร
/ มองเห็นแสงสว่างและความมืดในจิตใจคน / สร้างอาวุธหรือวัตถุต่างๆจากความมืดได้อย่างไม่จำกัด
ยกเว้นเพียงสิ่งมีชีวิต แต่คงสภาพได้ไม่เกินหนึ่งวัน
(ที่ไม่มีลูกธนูให้ก็เพราะสร้างเอาเองแบบนี้แหละ...)
อิมเมจเทพ :
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทสัมภาษณ์ตัวละคร
คิดว่าทำไม 12บุปผาในตำนาน ถึงถูกตีตราว่าชั่วร้าย?
- เฟโอฟิลล์หัวเราะน้อยๆ
“เพราะความหวาดกลัวของพวกผู้ใหญ่ไร้สมองที่มีต่อตำนานนั่นยังไงล่ะครับ...”
หากต้องถูกนำตัวไปไว้ที่คฤหาสน์เอย์โลเวีย
ตลอดกาล จะทำเช่นไร?
- “ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่
ขอแค่มีเรื่องน่าสนใจให้ข้าพิสูจน์ จะที่ไหนข้าก็อยู่ได้ทั้งนั้นแหละ...อืม
แต่นานๆข้าก็อยากออกไปด้านนอกบ้างนะ...”
หากมีทางที่ทำให้ตนไม่ต้องถูกกักขัง
และสามารถออกไปสู่โลกภายนอก ได้ทำในสิ่งที่ตนหวัง อยากจะเลือกมันไหม? แล้ว..ทำไมถึงเลือกแบบนั้นกันล่ะ?
- “สิ่งที่ข้าหวัง...ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน
ข้าก็ทำได้ทั้งนั้น...” เฟโอฟิลล์ยิ้ม ลูบสร้อยข้อมือเพชรดำเบาๆ “ส่วนหากมีทางที่ให้ข้าไม่ต้องถูกขังน่ะรึ...ไอ้ข้าน่ะยังไงก็ได้อยู่แล้ว
แต่พวกคนอื่นน่ะคงอยากได้จนตัวสั่นเลยล่ะ...อา หาเวลานั้นมาถึง
คงมีอะไรสนุกๆให้ข้าพิสูจน์เยอะเลยล่ะ...ข้าจะรอจนกว่าจะถึงวันนั้นนะ...เนอะ
มารีเนลล่า”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ช่วงพูดคุยกับผู้ปกครอง
ฮัลโหล
แนะนำตัวหน่อยสิคะ เบเบ๋----//
-
เรียกเราว่า “ยูกินะ” ก็ได้ค่ะ
ทำไมถึงมาสมัครคะ?
(คำถามยอดฮิตรายวันเลยค่ะ 555)
-
เอ...น่าสนใจดีค่ะ คันไม้คันมืออยากปั่นพอดี
สมัครนี่อ่านดีเทลครบแน่ใช่ไหมคะ? 5555
-
คิดว่าครบนะ 55555
เรารู้ว่าท่านเห็นใบสมัครแล้วต้องสตั๊นเบาๆ
โดยเฉพาะบทตัวเอก..มันยาวใช่ไหมล่ะ! วะฮ่า
ๆๆ---//โดนเตะ
- ยาวกว่านี้ก็เคยค่ะ แฮ่ก...
ถ้าไม่ติดอยากรับคืนหรือให้ยัดคะ?
(อนึ่ง---ถึงจะบอกให้ยัด แต่บางคนที่หาบทไม่ได้ก็คือไม่ได้นะคะ)
-
เอาคืนดีกว่าค่ะ แต่ขอติดไปเลยจะดีที่สุด ตั้งใจปั่นมากนะคะเนี่ย
อาจมีแก้ไขในบางส่วนนะคะ
-
โนพรอมแพรมเจ้าค่ะ
โอเคค่ะ
ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือกับเราในครั้งนี้ ใบสมัครเรื่องมากไปนิดขออภัย
ยังไงก็ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ! แล้วเรามาร่วมลุ้นไปด้วยกันเนอะ
ว่าลูกๆ ของท่านจะได้รับบทบาทนี้หรือไม่
-
จะรอนะคะ...รับลูกเราไว้พิจารณาด้วยนะ // โค้งลา
ความคิดเห็น