คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ใจอ่อน
“ไอ้ชาร์มึงเอาหัวใจไปให้ไอ้ลมทีดิ๊”
“ไม่ !!”
“เฮ้ย มึงเป็นเพื่อนกูป่ะเนี้ยขอแค่นี้ทำให้ไม่ได้”
“ไม่ เรื่องของมึง ก็ก็จัดการเองเถอะ!!”
“เฮ้ยไอ้ชาร์ ! ไอ้ชาร์อย่าพึ่งไป !!” ร่างบางๆของชาร์หายลับไปแล้วโดยทิ้งไฟไว้อยู่หน้าประตูทางเชื่อมโลกปีศาจสายตาก็เหลือบมองหัวใจในมืออย่างวิตกกังวลก่อนจะตัดสินใจเก็บไว้กับตัว
กลับไปที่โลกมนุษย์ก่อนค่อยว่ากันอีกที!
เส้นทางมักจะเปลี่ยนแปลงไปตามใจ คราวนี้เส้นทางที่แสนเอาเอาใจส่งไฟมายังตรอกมืดของเมือง คนทั่วไปเรียกตรอกนี้ว่า ตรอกคนหลง ตรอกแห่งนี้เต็มไปด้วยสิ่งยั่วยวนใจ การพนัน สุรา นารี ผับบาร์ เสียงเพลง
“ให้ตายตั้งแต่เกิดมา ไม่คิดเลยว่าต้องมีวันนี้จริงๆ!”
เสียงคุ้นเคยทำให้ไฟจำต้องหลบซ้อนตัวเข้าไปในความมืดอีกครั้ง สายตาคมปราบจ้องไปยังร่างที่คุ้นเคยด้วยความสงสัยอย่างยิ่งยวด
ไอ้เด็กนั่นมาทำอะไรในที่แบบนี้กัน!?
ทางด้านของพัดลม
“นายท่านอย่าพูดกับข้าสิเดี๋ยวคนอื่นก็หาว่าเป็นบ้ากันอีกพอดี”
“รู้แล้วน่า”แต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะตอบกลับไปด้วยความเคยชิน
“นี่ฉันต้องเข้าไปจริงๆหรอเนี้ย” ผมมองป้ายหน้าร้านด้วยสายตาเหนื่อยใจ
ถึงผมจะเคยเข้าผับมาแล้วหลายครั้งก็เถอะ แต่นี่มันผับในตรอกคนหลงเชียวนะ !! ไม่ธรรมดาเหมือนผับทั่วไปอยู่แล้ว และไม่เคยคิดจะเข้ามาด้วย อันตรายจะตายไป
“ท่านกังวลมาไปแล้ว รีบๆเข้าไปข้างในเถอะคนอื่นมองท่านแปลกๆแล้ว”
“ให้ตายสิ”ผมจำใจต้องเดินเข้าไป
ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีแดงดำดูดีผิดจากภายนอกลิบลับ ดอกกุหลาบสีเลือดประดับประดาอยู่ตามุมคลับ เสียงเพงดังสนั่นคนนับร้อยวาดลีลาเท้าไฟอยู่บนฟอร์ แต่ผมเลี่ยงออกมาจากส่วนนั้นเดินตรงไปยังบาร์เพื่อสั่งเครื่องดื่มแก้ความประหม่าสักแก้ว
“เฮ้ย ซามาน”
“ขอรับ”
“กูตื่นเต้น !!!”
เหมือนจะได้ยินเสียงปีศาจสำลัก.... “อะแฮ่ม! เก็บอาการหน่อยขอรับนายท่าน”
ผมก้มจ้องแก้วเหล้าสีอำพันในมือจู่ๆบาร์เทนเดอร์ก็ชงเหล้าสงมาให้ผมอีกแก้ว...”เอ่อ ไม่ได้สั่งครับ”
“...”บาร์เทนเดอร์ส่งสัญญาณให้ผมมองไปทางด้านข้างเป็นอันเข้าใจร่วมกันว่าคืนนี้ดูท่าจะไปได้สวย
ถ้าไอ้เหี้ยนั่นมันไม่ใช่ผู้ชายนะ...
“นายท่าน...ยิ้มขอรับ ยิ้ม!”เสียงของซามานเหี้ยมจนหน้ากลัวเมื่อผมทำท่าจะเอาแก้วเหล้าไปฟาดหน้าไอ้เหี้ยนั่น
“เฮ้ย! แต่มันเป็นผู้ชายนะ”
“สวัสดีครับ”
งานงอกแล้วไงกู “สวัสดี”
“มาคนเดียวหรอกครับ”มันส่งยิ้มให้ผมอย่างสุภาพ
“แล้วเห็นคนอื่นไหมละครับ”ผมยิ้มตอบกลับแบบกวนเส้นส่งกลับไป ทำหูทวนลมแกล้งไม่ได้ยินเสียงซามานที่บ่นยาวเหยียดเป็นเดือดเป็นร้อน
“งั้นผมขอดื่มเป็นเพื่อนคุณได้ไหมครับ”มันยืนแก้วมาชนกับแก้วของผมที่ถืออยู่ในมือก่อนจะยกยื่ม
“ไม่”
“แคก..ฮึก ว่าไงนะครับ”ชายหนุ่มผู้น่าสงสารสำลักกับคำตอบไวแบบไม่ต้องคิดของผม
“ไม่นิยมดื่มกับคนแปลกหน้า”
“อ้อ ผมชื่อเซรัน”
“ใคร”
“ครับ?”
“ใครถาม”
เงิบบบ ไอ้เซรันทำหน้าเหวอเลยครับ ฮ่าๆๆ ซะใจ!
“เป็นคนตลกดีนะ”มันยิ้มให้ผม โห ความอดทนใช้ได้ๆ
“หึ กูชื่อพัดลม”
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”เจอคำหยาบเข้าไปไม่สะทกสะท้านประหนึ่งเป็นเรื่องปกติของคนพึ่งเคยเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก
รับมือยาก...
“ซามานเอาไงต่อดี”ผมหันหน้าไปอีกทางเพื่อพูดกับตัวเอง
“รุก”
“คุณกำลังพูดกับใครอยู่”เซรันตะโกนแข่งกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มขึ้นเรื่อยๆ
“เปล่า”
“อะไรนะ??”
“กูบอกว่าเปล่า !!!”
“อะไรนะครับ เหา !!??”
พ่องมึงเซ่ !! เปล่ากับเหามันคล้องกันตรงไหนวะ!
ผมจำเป็นต้องเขยิบเข้าไปใกล้ตะโกนข้างหูมันถึงจะพูดกันรู้เรื่อง
“กูบอกว่าเปล่า มึงไปบอกดีเจให้เบาๆเสียงลงหน่อยดิ๊ !!”
“ผมจะไปทำแบบนั้นได้ยังไงละครับ!!”
ผมส่งเสียงจิจ๊ะในลำคอก่อนจะถูกบางอย่างสะกิด
“นายท่าน”
“อะไร”
“หกนาฬิกาชั้นสอง”
ผมหันกลับไปแล้วมองเลยขึ้นไปชั้นสอง
อ่า...พี่ไฟ
กับแขนอีกสองข้างที่ไม่เคยขาดแคลนคนควงเล่น...
แต่คนนี้ผมก็มีเหมือนกัน !
หมับ!
ผมยกมือขึ้นกอดคอเซรันเล่นเอาฝ่ายนั้นสำลักเหล้าไปอีกรอบ
“มีอะไรรึเปล่า..แคก”
“เห็นแก่ที่มึงเป็นคนดีนะ มึงมองไปที่ชั้นสองแล้วมึงจะเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่มองมาทางนี้”
“อ้อครับ แล้วไงต่อ?”
“ช่วยกูเล่นละครรักสักสองสามฉากทีนะ ^_^”
“...เอาเถอะครับคืนนี้ผมก็ไม่มีอะไรต้องทำอยู่แล้ว” เซรันรวบเอวผมเข้าไปชิดอีกฝ่ายหน้าของผมแทบจะโหม่งหน้ามันถ้าไม่ยั้งตัวเองไว้ด้วยความตกใจซะก่อน
“มึงจะทำอะไรก็บอกกันก่อนก็ได้นะ = =”กูเตรียมใจไม่ทันหว่ะครับ
ผมผลักมันนั่งลงบนเก้าอี้ของบาร์ก่อนจะนั่งลงบนตักของมันอย่างลืมอายเมื่อเห็นว่าใครบางคนมองอยู่
เอาวะ ณ วินทีนี้อะไรก็ทำได้หมด !
“ช่วยบอกผมได้ไหมครับว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”เสียกระซิบใกล้หูทำเอาจั๊กจี้ให้ความรู้สึกดีไม่น้อย
“ตัวเหี้ย!”ผมหันไปตอบด้วยรอยยิ้ม
“ฮ่าๆๆ คุณมีแฟนแล้วนี่เอง”
“ตอนนี้โสดแล้ว”ผมปลดกระดุมเม็ดบนสุดของเซรันออก
“อย่ายั่วผมให้มาก เดี๋ยวจะอดใจไม่ไหว”มือซนๆนั่นล้วงเข้ามาในเสื้อของผม
เปลืองตัวโคตรๆ ไอ้แบบนี้ขอแค่ครั้งเดียวพอนะ = =
ผมเงยหน้าขึ้นมองเซรันด้วยสายตาพราวระยับริมฝีปากเฉียดกับของอีกฝ่ายอย่างจงใจ “ก็บอกว่าจะทำอะไรก็ให้บอกก่อนไงละ”
“งั้นถ้าผมจะจูบ...”
ว่าแล้วเซรันก็เชยคางคนตรงหน้าก้มลงประกบริมฝีปากทันทีอย่างจาบจ้วง
“ไอ้สัส มึงทำอะไรเมียกู !!!”
“อุ๊ก!” ผมโดนกระชากไปด้านหลังอย่างแรงจนเซไปโดนมุมเก้าอี้เสียบเข้าอย่างจังที่ลิ้นปี่ บอกได้คำเดียวว่าจุกชิบหาย!
พี่ไฟกระชากคอเสื้อเซรันอย่างแรงจนอีกฝ่ายตัวลอย แต่ไอ้เซรันก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย
“คุณพัดลมบอกว่าโสดนี่ครับ”
“ไอ้ลม!”พี่ไฟกัดฟันกัดฟันกรอด
“แล้วพี่เป็นบ้าอะไรห๊ะ ! ทีพี่ยังไปมีคนอื่นได้ทำไมผมจะมีไม่ได้”ผมผลักพี่ไฟออกยืนบังหน้าไอ้เซรันเอาไว้
“มึงเป็นของกู”
“กูไม่ใช่!! กูเกลียดมึง เกลียดน่ะได้ยินไหม เกลียด!!!”
ความเจ็บแปล๊บปลาบในอกทำเอาไฟเสียศูนย์เล็กน้อย
“มึงเกลียดกูมากใช่ไหมไอ้ลม...”พี่ไฟยิ้ม รอยยิ้มนั่นทำเอาผมเสียววาบแถมดวงตายังเริ่มกลายเป็นสีเงินแล้วด้วย ผมทำได้แค่จ้องหน้าพี่ไฟพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะรู้ตัวอีกทีก็โดนอีกฝ่ายกอดไว้หลวมพร้อมกับเสียงกระซิบอันแผ่วเบา...
“ถ้ามึงไม่ยอมไปกับกูดีๆ...กูจะฆ่ามันซะ”
“!!”ผมหันไปมองพี่ไฟอย่างอึ้งๆ แล้วค่อยๆหันไปมองไอ้เซรัน
“ว่ายังไง”
ผมไม่เคยคิดเลยว่าพี่ไฟมันจะเลวได้สุดๆขนาดนี้ ถึงขนาดหลุดคำว่าฆ่าออกมาจากปากได้ง่ายดายขนาดนี้
“เอ่อ ไอ้เซรันกูขอโทษนะที่พามึงมาเดือดร้อน”
“ถ้าสามีนายไม่ว่าง จะหนีมาซบอกผมก็ได้นะ ผมว่างเพื่อพัดลมเสมอ”ไอ้เซรันยิ้มกว้างก่อนจะเดินจากไป โดยทิ้งระเบิดตูมใหญ่ไว้ให้ผม
โอ๊ยย...ผมไม่กล้าหันไปมองหน้าพี่ไฟเลย ตายแหงๆ
“มึงมีเรื่องที่ต้องคุยกับกูอีกเยอะนะไอ้ลม”พี่ไฟยิ้มสว่างไสวผมได้แต่ยืนหน้าซีด
แขนของผมถูกกระชากให้ออกเดินไปยังลานจอดรถ ในขณะที่ผมกำลังหาทางหนีทีไล่ร่างของผมก็ถูกโยนขึ้นไปนอนแผ่บนกระโปรงรถซะแล้วโดยที่มีพี่ไฟทาบทับอยู่ด้านบน
“มึงคิดจะทำอะไร”
“ทำอะไร”
“ไอ้ท่าทางยั่วผู้ชายขอมึงนั่นไง”
“เหอะ แล้วพี่ละไม่ขาดแคลนผู้หญิงเลยนะ”ผมจ้องหน้าพี่ไฟอย่างเอาเรื่อง
“อย่ามายอกย้อนกูนะไอ้ลม”
“พี่ก็เลิกยุ่งกับผมซะสิ”
“กูเลิกกับมึงไม่ได้”พี่ไฟกดบ่าของผมเอาไว้ด้วยไหล่ทั้งสองข้าง ระยะประชิดขนาดนี้ทำให้ผมเห็นสายตาจริงจังเหมือนพยายามที่จะสื่ออะไรบางอย่าง
นั่นทำให้ผมใจอ่อน....
“ทำไม”
“เพราะ...”
ตึง !!!!
ก้อนหินขนาดใหญ่ที่จู่ๆโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ากระแทกกระจกรถแตกละเอียด พี่ไฟดึงตัวผมมากอดไว้แต่ผมก็ยังโดนบาดเข้าไปรอยสองรอยอยู่ดี
“พี่ไฟ...”เศษกระจกขนาดห้านิ้วปักเข้าที่ไหล่กับแขนของพี่ไฟทำเอาเลือดไหลโชกอย่างกับก๊อกแตก
“อ๊ะ !”ผมโดนกระชากไปด้านหลังอีกครั้ง
แม่งกระชากกกูอยู่นั่นแหละ ! จะหลุดเป็นชิ้นๆแล้วเนี้ย คราวหลังบอกดีๆกูจะเดินไปเอง(มั้ง)
“นายท่านอย่าลืมสัญญาของเราสิ”
“ฉัน...”
“ข้าจะช่วยท่านเอง หึหึ”
“ไอ้ลมมึงเป็นอะไรของมึง”พี่ไฟมองผมอย่างแปลกใจ
“ไม่ได้เป็นไร”
“งั้นเรามาพูดกันดีๆตกลงไหม?”พี่ไฟถอนหายใจเอื่อมมือมากุมมือของผม
เพี๊ยะ !
เฮ้ยๆๆ ผมไม่ได้ตั้งใจปัดนะมือมันขยับเอง
“อย่ามาแตะต้องผมอีก”
แย่แล้ว! นอกจากจะมือขยับไปเอง ปากยังพูดออกไปเองอีกด้วย พี่ไฟหน้าเสียไปเลย
“กูว่ากูจะพูดกับมึงดีๆแล้วนะไอ้ลม”พี่ไฟพูดเสียงเย็น
เฮ้ย พี่ไฟผมไม่ได้ตั้งใจ ผมก็อยากจะพูดดีๆแต่ปากทำไมไม่ขยับเลยวะ มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย !
“ใครจะสนผมไม่สนใจผู้ชายที่นอนกับผู้หญิงคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองมีเมียแล้วหรอก ! สกปรก !!”
“ไอ้ลม!”พี่ไฟโกรธตันตัวสั่นรูม่านตาหรี่เล็กทำให้เห็นดวงตาสีเงินอย่างชัดเจน
ผมพูดอะไรออกไปเนี้ย แล้ว...แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันวะ ! ทำไมผมควบคุมตัวเองไม่ได้
หรือว่าซามาน....
ไอ้ปีศาจบ้านั่นมันทำอะไรกับผม?
“ผมมีคนอื่นเป็นร้อย พี่น่ะมันก็แค่ของเล่นฆ่าเวลาสำหรับผมเหมือนกัน ถือซะว่าเจ๊าๆกันไปละกันนะ”ผมรู้สึกได้ว่าใบหน้าของผมกำลังขยับยิ้ม ยิ้มพ่องมึงเซ่ ! ผมไม่ได้เป็นคนร้ายกาจอะไรขนาดนั้นนะ
“มีเป็นร้อย...?”พี่ไฟทำหน้ามึนงง
ดีมาก อย่าไปเชื่อมัน!! ถ้าเป็นผมผมไม่มีทางพูดอะไรแบบนั้นเด็จขาด
“หึ งั้นกูก็คงจะไม่ใช่คนแรกของมึงสินะ”พี่ไฟแสยะยิ้ม
ขอเปลี่ยนใจ ! ทำไมพี่โง่อย่างนี้วะ
“ใช่”กูก็อีกคน...ตอบแบบไม่อายตัวเองเล้ย
“ดี...ดีมาก”เหมือนพี่ไฟจะช็อคไปแล้ว สายตาที่จ้องผมสั่นระริกนั่นทำให้ผมต้องกลับหยุดคิดอีกครั้ง
...ครั้งหนึ่ง ผมก็เคยเป็นแบบนี้สินะ
“เจ็บไหมละ”
“...”
“แค่นี้มันยังไม่ถึงครึ่งที่พี่ทำผมเจ็บหรอกนะ”ตัวของผมที่ไม่ใช่ผมแสยะยิ้มน่าเกลียด
“มึงยังต้องการอะไรจากกูอีก กูลดศักดิ์ศรีมาง้อมึงแล้ว มึงยังต้องการอะไรอีก!”พี่ไฟตะโกนออกมาอย่างหมดแรง
“แค่กูเห็นมึงยืนคุยกับผู้ชายคนอื่นกูก็แทบบ้าแล้ว!”
“แค่กูคิดว่า...มึงเคยโดนคนอื่นกอด...กู..กูเจ็บตรงนี้แทบตายให้ได้”พี่ไฟตบไปยังออกข้างซ้าย จุดที่มีก้อนเนื้อเล็กๆเต้นอยู่
“รู้แล้วสินะว่าผมเจ็บแค่ไหน ตอนที่ผมเห็นพี่มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้นเต็มตา”
“กูยอมมึงแล้วลม กูเป็นปีศาจกูไม่เข้าใจความคิดของมนุษย์ มึงสอนให้กูเข้าใจอะไรที่กูทำผิดจะไม่ทำซ้ำอีก แต่กูขออย่างเดียว อย่าไปจากกู”
ปีศาจที่เคยหยิ่งทะนงทิ้งตัวลงคุกเข่ากับพื้น ส่งสายตาอ้อนวอนขอโอกาสอีกครั้ง
“มะ...”ผมพยายามผืนตัวเองเมื่อรู้ว่าจะพูดอะไรออกไป
ผมอยากจะให้โอกาสพี่ไฟอีกสักครั้ง ...ไม่ปฏิเสธเลยว่าผมรักมาก เพราะฉะนั้น ผมจะยอมโง่กลับไปอีกครั้ง
“มะ..”แต่ปัญหาคือตัวผมเอาแต่จะตอบปฏิเสธนี่สิ
ไอ้ปีศาจบ้านี่ !! ออกไปจากร่างกูเลยนะ
“ลม?” พี่ไฟเลิกคิ้วสงสัยกับท่าทีขัดแย้งกันเองของผม
“นายท่าน ท่านทำสัญญากับข้าไว้แล้วจำได้หรือไม่”เสียงหวานแบบกึ่งหญิงกึ่งชายของซามานดังขึ้นในห้วงความคิด
“ฉัน...ฉันขอยกเลิกสัญญา!”
“ท่านจะแลกกับอะไรละ? สิ่งที่ท่านสูญเสียมันมากมายเกินกว่าที่ท่านจะรับไหวเชียวนะ”น้ำเสียงระริกระลี้นั่นทำให้ผมรู้ตัวว่าตัวเองพลาดไปแล้วจริงๆ
เผลอเอาอารมณ์ชั่ววูบมาเป็นตัวตัดสินใจ...
“ต้องการอะไรว่ามาเลย”
“คิดให้ดีเพราะสัญญาข้อนี้ท่านจะเปลี่ยนแปลกหรือยกเลิกไม่ได้อีก”ซามานพูดอย่างใจเย็น
ผมกำลังเล่นไปตามเกมส์ที่ซามานกำหนดไว้... แต่ผมหลงกลมันไปแล้ว ให้ทำไงได้
“ตกลง”
“ดี ข้อแลกเปลี่ยนของข้าไอ้สัมฤทธิ์ผลแล้ว”
“นายยังไม่ได้บอกข้อแลกเปลี่ยนของนายเลย!”
“ท่านจะรู้เองเมื่อถึงเวลา”
แบบนี้ใช่ไหมครับที่เรียกว่าโดนโกงแบบซึ่งๆหน้า = =
“ท่านเป็นอิสระแล้ว...”เสียงของซามานฟังดูห่างไกลขึ้นเรื่อยๆจนเงียบหายไปเองในที่สุด
เหมือนถูกปลดหน้ากากออก...ลมหายใจพลันปลอดโปร่ง ความสามารถในการควบคุมตนเองกลับคืนมาอีกครั้ง ปีศาจจากไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงคำสัญญา ที่จารึกลงไปในจิตวิญญาณ...
“ไอ้ลม มึงเป็นอะไรรึเปล่า?”พี่ไฟมองหน้าของผมอย่างสงสัย
“เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ ผมแค่เหนื่อย”
ผมควรจะเก็บเรื่องนั้นไว้เป็นความลับถูกไหม?
“งั้นกลับกันเถอะ”
“ครับ”
ผมมองตามแผ่นหลังของพี่ไฟเงียบๆ พร้อมกับคิดไปพลางๆว่า ถ้าสักวันหนึ่ง...ผมโดนพี่ไฟหักหลังอีก ผมคงจะเจ็บหนักจนอาจจะไม่สามารถรักใครได้อีกก็ได้นะ
ใช้เวลาไม่นาน...
เบ่งบานกลางใจ...
น้ำตาและความอ่อนไหว...
คือรักของฉันไง ไม่สามารถจากลา...
จงเกลียดตัวเอง... ที่ไม่สามารถตัดขาดเขาคนนั้นได้ลง และสิ่งนั้นนำพามาซึ่งความเจ็บปวด เจ้าจงเกลียดตัวเองเพราะเจ้าทำตัวเอง...
คิดชื่อตัวละครไม่ค่อยออกเลย...
ความคิดเห็น