คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Episode7: or we met before?
Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า
Episode7: or we met before?
แสงจันทร์ที่ทอเข้ามาจากหน้าต่างในยามคำคืนค่อยๆหมดไปช้าๆ ก่อนจะถูกแทนทับด้วยแสงอรุณอ่อนๆต้อนรับวันใหม่ เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างบางที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของนัทค่อยๆโปร่งแสงขึ้นเรื่อยๆ ก่อนที่คนหน้าหวานในอ้อมแขนของนัทจะกลายเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศเพียงเท่านั้น แต่ทั้งคนทั้งวิญญาณบนเตียงก็ยังคงจมอยู่ในห้วงนิทรารมย์ ไม่ได้ตื่นขึ้นมาเดือดเนื้อร้อนใจกับการเปลี่ยนแปลงใดๆ
จนกระทั่งซินเซียร์รู้สึกตัวขึ้นมาก่อนนัท ร่างบางมองคนที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียงอย่างชั่งใจว่าจะปลุกดีหรือไม่ ก่อนจะตัดสินใจให้อีกฝ่ายหลับต่อไปเมื่อนึกถึงความเหนื่อยล้าที่นัทเจอมาทั้งวัน ร่างบางมองคนที่กำลังหลับสบาย พลางนึกขอโทษในใจที่ดึงอีกฝ่ายมาลำบากทั้งๆที่เขากับนัทไม่ได้เคยเกี่ยวข้องอะไรกันมาก่อน
ไม่เคยเกี่ยวข้องกันมากัน...เมื่อนึกประโยคนี้ก็รู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ทั้งๆที่ทั้งเขาและนัทต่างฝ่ายก็ต่างแน่ใจว่าไม่เคยพบกันมาก่อน แต่ทำไมนัทถึงสามารถเห็นและสัมผัสเขาได้...?
‘ในคืนพระจันทร์เต็มดวง พลังวิญญาณและแข็งแกร่งพอที่จะมีตัวตนขึ้นมาชั่วขณะ ...ผู้ที่สัมผัสวิญญาณนั้นได้จะต้องเป็นผู้ที่มีความผูกพันธ์กันอย่างลึกซึ้ง หรือเป็นผู้ที่มีดวงจิตสื่อถึงกัน’ คำพูดของผู้ส่งวิญญาณยังคงก้องอยู่ในหู ...บางทีเขาอาจจะคิดมากไป เขากับนัทอาจบังเอิญสื่อจิตถึงกันได้ดีก็เท่านั้น
แต่ที่แน่ใจว่าเคยผูกพันธ์กันมาอย่างแน่นอนก็คือชายหนุ่มที่ชื่อว่าแสตมป์ แต่ในฐานะอะไรนั้นร่างบางก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก แถมคนๆนี้ก็ดูลึกลับผิดปกติ บางอย่างกลับบอกได้เต็มที่ แต่บางอย่างกลับปล่อยให้เขาค้นหาความจริงด้วยตัวเองไปเสียอย่างนั้น อีกทั้งเรื่องที่ชายหนุ่มดูจะมีพลังเกินกว่าคนธรรมดาด้วยซ้ำ
ซินยิ่งคิดยิ่งหาทางออกของปัญหาไม่เจอ ทุกอย่างช่างดูลึกลับและเป็นปริศนาไปซะหมดสำหรับคนที่สูญเสียความทรงจำไปอย่างเขา ได้แต่ภาวนาให้ตนเองหาความทรงจำชิ้นต่อไปให้เจอ เพื่อที่จะประติดประต่อเรื่องราวที่หายไปให้สมบูรณ์ และสามารถกลับเข้าร่างได้เสียที
“ความลับที่ถูกทิ้งไปแล้วบางทีก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ ความทรงจำที่ถูกลบเลือนไปบางทีก็ไม่จำเป็นต่อการตามหา ...ความทรงจำที่หายไป...ถ้ามันเป็นเรื่องที่สวยงามควรจดจำ แล้วเจ้าของความทรงจำจะฉีกมันทิ้งไปกับมือทำไมกัน”
ร่างบางหันควับ ตาคู่สวยมองซ้ายมองขวาอย่างระแวง เมื่อครู่เขามั่นใจมากว่าได้ยินเหมือนเสียงใครสักคนมากระซิบที่ข้างหู แต่เมื่อกวาดสายตามองไปรอบห้อง นอกจากนัทที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงแล้ว ก็พบเจอแต่ความว่างเปล่าเพียงเท่านั้น
คงหูแว่วไปเองล่ะมั้ง ... ซินสรุปเอาเองในใจก่อนจะเลิกสนใจเรื่องที่ทำให้ปวดหัว ร่างบางลงจากเตียงก่อนจะพุ่งลงไปเล่นกับน้องดาวที่ขดตัวนอนอยู่กลางห้องอย่างหมั่นเขี้ยว โดยไม่ได้ทันสังเกตุหมอกสีดำรูปร่างคล้ายคนตรงด้านหลัง ที่กำลังค่อยๆจางออกไปช้าๆด้านหลังตนเองแม้แต่น้อย
.....................................................
กว่านัทลุกขึ้นมาจากเตียงเวลาก็ล่วงเลยไปจนเกือบๆจะบ่ายสอง ร่างสูงมองหาวิญญาณหน้าหวาน ก่อนจะหัวเราะเบาๆทั้งๆที่ยังงัวเงียเมื่อคนที่กำลังมองหาขลุกอยู่กับน้องดาวบนพื้นจนแทบแยกคนกับแมวไม่เกือบไม่ออก
“นอนกินบ้านกินเมือง” ร่างบางบ่นขึ้นมาให้ได้ยินพลางให้ความสนใจกับแมวต่อ
“ปกติผมตื่นสายกว่านี้อีก” ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่หยี่ระ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำ
“นัท ไปถอดในห้ องน้ำได้ไหม ...คุณไม่อายจะโชว์แต่ผมอายจะดู ” ซินร้องเสียงดังก่อนจะเลื่อนมือบางๆมาปิดตาตัวเอง แถมไม่วายเอามืออีกข้างช่วยปิดตาให้น้องดาวอีกด้วย นัทมองวิญญาณหน้าสวยก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างขำๆ ...ปิดตาตัวเองยังไม่พอ ยังใจดีช่วยปิดตาให้แมว
“เออ ครับๆ รับทราบครับ” แต่ก็ไม่ได้ขัดใจคนหน้าหวานแต่อย่างใด ชายหนุ่มใส่เสื้อกลับเข้าที่ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนเข้าไปในห้องน้ำ ยอมทำตามคำขอร้องของอีกฝ่ายทุกประการ
นัทอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกจากห้องน้ำ ชายหนุ่มมองหาซินแต่คนหน้าหวานที่เมื่อกี้ยังนอนขลุกอยู่กับแมวได้หายไปแล้ว นัทจึงเดินตามหาทั่วบ้าน ก่อนจะพบว่าคนที่เขากำลังตามหากำลังนั่งตาแป๋วอยู่ในห้องครัว บนโต๊ะกินข้าวมีข้าวต้มหน้าตาน่ารับประทานกับโอวันตินร้อนๆวางอยู่ข้างๆกัน
“ทำให้เหรอ? ขอบคุณครับ” เดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามอีกฝ่าย ก่อนจะยิ้มขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอก นัทก็ช่วยเราไว้หลายเรื่อง ” ร่างบางยิ้มรับ
“เฮ้ย อร่อยอ่ะซิน…อร่อยมาก” นัททำตาโต ก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปากไม่หยุด อาการของฝ่ายตรงข้ามทำให้ซินอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“ชอบขนาดนั้น ? ถ้าชอบเดี๋ยวทำให้กินทุกวันเลย”
“ไม่จริงหรอก ...เดี๋ยวคุณกลับร่างได้คุณก็ไม่มาหาผมแล้ว” ร่างสูงตัดพ้อทีเล่นทีจริง ทำเอาซินเป้ปากใส่อย่างหมั่นไส้
“ไม่ลืมหรอกน่า ...สัญญาเลยเอ๊า จะกลับมาทำกับข้าวให้กินจนเบื่อไปเลย โอเคไหม?”
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะคุณ” สายตาที่ร่างสูงส่งกลับมาให้พาลให้หน้าร้อนจนซินต้องหลบวูบ ก่อนจะลอบยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆให้อีกฝ่าย ได้แต่ประท้วงฝ่ายที่ทำให้เขินอยู่เพียงในใจ...ถึงจะเป็นวิญญาณแต่ก็ใจเต้นแรงได้เหมือนกันนะ
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะ ตกลงที่คุณหายไปเมื่อวานคุณเจออะไรบ้าง” นัทเปิดประเด็น ก่อนที่ซินจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ร่างสูงฟัง ตั้งแต่ถูกฉุดลงทางเชื่อมระหว่างภพ ก่อนที่แสตมป์จะมาช่วยไว้ รวมทั้งเรื่อยวิญญาณร้ายที่คอยจะจ้องทำร้ายทั้งเขาและนัท และเรื่องความทรงจำที่หายไป
“โห ...งั้นคุณห้ามอยู่ห่างผมแม้แต่ก้าวเดียวเลยนะรู้ไหม” นัทกำชับร่างบาง ใบหน้าหล่อซีดไปถนัดตาเมี่อรู้ว่าตัวเองกำลังโดนวิญญาณร้ายจ้องจะเล่นงานอยู่...มิน่า เจ้สองคนเมื่อวานถึงดูจะอยากพาเขาไปอยู่ด้วยซะเหลือเกิน
“ให้ตายสิ เจอผีวันเดียวสามตัว ...ตัวแรกผมไม่ว่าหรอกนะเพราะเป็นคุณ วิญญาณแบบซินต่อให้มาพร้อมกันเป็นสิบยังไม่น่ากลัวเลย แต่เจ้สองคนหลังนี่บอกตรงๆรับไม่ได้อ่ะ คนนึงเละ อย่างกะเพิ่งร่วงลงมาจากตึก อีกคนก็ใส่ชุดไทยมาหาแบบจัดเต็มโครตๆ... ขนลุกว่อย” ชายหนุ่มบ่นเป็นหมีกินผึ้ง มือแกร่งก็ลูบแขนตัวเองที่เริ่มขนลุกซู่เมื่อพูดถึงวิญญาณสองตัวที่โรงพยาบาลเมื่อวานนี้
“…”
“ซิน...ซิน คุณซินเซียร์ ฟังผมอยู่รึเปล่า ?” ชายหนุ่มเรียกอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าซินชักจะปล่อยให้เขาบ่นคนเดียวมากเกินไปแล้ว แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองร่างบางที่จู่ๆก็เมินกันไปซะอย่างงั้นนัทก็ต้องขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะจู่ๆซินก็ลุกออกไปจากโต๊ะกินข้าวหน้าตาเฉย ร่างบางเดินตรงไปที่กรอบรูปที่แขวนอยู่มุมหนึ่งของห้องรับประทานอาหาร ซินยืนนิ่งดูภาพเขียนบนพนังเป็นเวลานาน ก่อนร่างบางจะหันมาหาเขาช้าๆ พลางร้องถามด้วยน้ำเสียงตกใจ
“นัท... ใครวาดภาพนี้ ? คุณไปได้ภาพนี้มาจากที่ไหน... ?”
“มันก็แขวนไว้ตรงนี้ตั้งแต่ผมมาอยู่แล้วนะ ทำไมเหรอ? ” นัทถามอย่างไม่เข้าใจ พลางเดินเข้าไปใกล้ๆซินที่ดูจะสนอกสนใจกับภาพวาดนั้นมาก
“รูปนี้เป็นรูปที่เราวาด...เป็นรูปเดียวกับที่เราเห็นในความทรงจำเมื่อวาน ไม่ผิดแน่”
ชายหนุ่มหันไปมองภาพวาดภูเขาเบื้องหน้า สลับกับหันไปมองร่างบางอย่างแปลกใจ...ถ้ารูปนี้มันเป็นรูปเดียวกับที่ซินเล่าให้ฟังว่าเห็นตัวเองวาดมาเมื่อแปดที่แล้วตอนที่ย้อนกลับไปในอดีต ...แล้วภาพนี้มันมาแขวนอยู่บนผนังบ้านเขาได้อย่างไรกัน?
TBC.
talk : สวัสดีอีกครั้งค่ะ 'A' //ไรต์เตอร์คลานออกมาจากกองหนังสือ
ตอบเม้นที่131 ที่ถามว่าเจ้ผีชุดแดงหายไปไหน? ...ผีร้ายทุกตัวกลัวสร้อยขนนกที่พี่ซินสวยอยู่ค่ะ ดังนั้นจึงต้องรีบหนีไป~
ไม่มีอะไรจะพูดมาก ช่วงนี้เหนื่อยจริงๆ เอาเป็นว่าขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามอ่านนะคะ
ตอนหน้าจะเอามาลงเมื่อดีวีดีคอนเสริตออกนะคะ #โดนโบก
เจอกันตอนหน้าค่ะูู^________^
ความคิดเห็น