คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : C H A P T E R 6 : Batter and Strike!! (100%)
C H A P T E R 6 : Batter and Strike!!
“ตื่นได้แล้ว”
“อืมมมมม......”
“ตื่นได้แล้วๆ”
“ที่รัก....ขออีก 5 นาที”มือยาวชูนิ้วทั้ง 5 นิ้ว เป็นสัญญาณขอเวลาเพิ่ม ทำเอาคนปลุกเริ่มขมวดคิ้วด้วยความเซ็ง
“ไอ้คิม จงอิน!!!!!!”
โครม!!!!!
สิ้นเสียง ร่างทั้งร่างของไคก็กลิ้งลงไปกอดพื้นอย่างสวยงาม แต่ถึงกระนั้น!!!! ท่านสารวัตรผู้นี้ก็ยังไม่ตื่น-*-
“บร๊ะเจ้า!! นี่นายหลับหรือนายตายเนี่ย!”คยองซูก้มลงไปดูเพื่อนสนิทที่นอนกองอยู่บนพื้นว่าตายหรือยัง= =
“แบร่!!!!!!!!!!!!!!!”ร่างที่เคยนอนหลับนิ่งอยู่บนพื้น กลับลุกขึ้นมาทำตาโตและเสียงน่ากลัวใส่ถังแก๊สตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“=______________________=” <<<< สีหน้าถังแก๊สคยองซู
“ O w o !” <<<<< สีหน้าสารวัตรไค
“อ้าว...ไม่ตกใจเหรอ?”
“หน้าฉันดูตกใจมากเลยใช่มั้ย?”
“ไม่!”
“งั้นก็ลุกสิเฟ้ย! ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว!!”
“ค้าบๆๆไปแล้วครับๆ โด่! ทำเป็นโหด -3- “
“อะไร!!!”เหมือนคยองซูจะได้ยินแว่วๆ หันกลับมาค้นตาขวางใส่คนข้างหลัง
“เปล่าๆไม่มีอะไร ลมพัดเย็นดี- -“
“ไป! อาบ! น้ำ!”
“ครับผม!!!!”พูดจบ ก็รีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำทันที เสียวถังแก๊สระเบิดโว้ย-*-
หลังจากที่ไคอาบน้ำเสร็จ ทั้งสองก็ลงมารับประทานอาหารเช้าข้างล่างและพูดคุยกับพ่อบ้านทั้งสองนิดหน่อย จากนั้นก็พาเพื่อนซี้ตัวเล็กลงมายังห้องใต้ดิน
“ไม่ยักรู้ว่าบ้านนายมีห้องใต้ดิน”
“เดี๋ยวเห็นข้างในแล้วจะอึ้ง”ไคยักคิ้วให้คยองซูข้างหนึ่งแล้วหันไปใส่รหัสที่ประตูพร้อมกบแสกนดวงตาและลายนิ้วมือ
ทันที่ประตูเปิดล็อคและค่อยๆเปิดออก สิ่งที่อยู่ด้านใน ทำให้คยองซูเบิกตากว้างด้วยความตะลึง ห้องนี้มันเหมือนคลังเก็บอาวุธดีๆนี่เอง ภายในเต็มไปด้วยยุทธปกรณ์ทางทหารมากมาย ไม่ว่าจะเป็นปืนรุ่นตั้งแต่ไซส์เล็กๆยันไซส์บิ๊กเบิ้ม ระเบิดหลายชนิดที่วางเรียงกันอยู่บนโต๊ะ มีดเครื่องมือสื่อสาร กระสุน อุปกรณ์ช่วยชีวิต ชุดเกราะ มีหมดทุกอย่าง!
“นี่นายมีของแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย????”
“ลืมไปแล้วเหรอ ว่าพ่อฉันเป็นทหารน่ะ”ไคหยิบพูดพลางหยิบกระเป๋าเป้ขนาดใหญ่ออกมา ข้างในนั้นเต็มไปด้วยเสบียงอาหารและชุดปฐมพยาบาล ก่อนจะหยิบระเบิดและกระสุนปืนใส่เข้าไปอีกจำนวนหนึ่ง
“อ่ะ”ร่างสูงยื่นกระเป๋าใบใหญ่ให้คนตรงหน้า คยองซูทำหน้างงๆพลางมองกระเป๋าสลับกับใบหน้าไค
“ไม่หนักหรอก กระเป๋าใบนี้ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษ ฝังไมโครชิปไว้ทั้งใบ มันจะช่วยต้านแรงโน้มถ่วงของโลก นายจะรู้สึกเหมือนสะพายปุยนุ่นเลยล่ะ”คยองซูรับกระเป๋าใบนั้นมา ตอนแรกคิดว่าคงจะหนักน่าดู แต่เอาเข้าจริงๆแล้วเหมือนสะพายปุยนุ่นอย่างที่ไคบอกไม่มีผิด
“ส่วนนี่...ปืนของนาย”ไคหยิบปืนกลมือรุ่น UZI ให้เพื่อนตัวเล็กที่กำลังตื่นเต้นกับกระเป๋าต้านแรงโน้มถ่วงโลก
“ทำไมไม่เอาปืนพกให้ฉันล่ะ”
“นายยังไม่เคยใช้ปืน อย่าพึ่งเลยดีกว่า ปืนพกเวลายิงมันจะสะบัดอย่างแรง ถ้านายไม่มืออาชีพพอ นิ้วนายอาจหักได้ ใช้ที่ฉันให้ไปดีกว่า น้ำหนักเบา ยิงแล้วไม่สะบัดด้วย”
“แล้วนายอ่ะ?”
“ฉันก็จะใช้ลูกรักของฉันไง=w=”ไคเริ่มทำหน้าเข้าสู่โหมดโรคจิตอีกครั้ง-*- ก่อนจะเดินไปหยิบปืนกลเบารุ่น Heckler Croch MP7 และปืนแมกนั่มหัวกระสุน 5.12 มม. ออกมาด้วยสีหน้าท่าทางภูมิใจ
“นี่ลูกคนเล็ก ส่วนนี่ลูกคนโต”ไคชูปืนแมกนั่มและปืนกลตามลำดับ
“-*- นายไปมีลูกกับปืนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ปืนมันมีรังไข่ด้วยเรอะ??”
“T_______________________T” เวร! เพื่อนกรู! (ไคคิดในใจ)
“ป่ะ ไม่ต้องพูดอะไรเยอะ ออกเดินทางกัน Let’s go!!!!!!!!!!!!”
“...................”
“.....................”
“..................”
“แล้วเราจะไปไหนกัน? - -“
“เออ! นั่นสินะ ลืมคิดเลย มาๆวางแผนๆ”ท่านไคแอบเสียฟอร์มเล็กน้อย อุตส่าห์โพสท่าซะเท่ถือลูกรัก หน้าแตกเลยกรู-*-
“แล้วเราจะไปไหน- -“คยองซูยังคงยืนยันคำเดิม
“ฉันว่าเราต้องหาเครื่องบิน เครื่องบินๆๆๆ อืม....น่าจะเป็นพวกเฮลิคอปเตอร์หรือไม่ก็เครื่องบินตระกูลเฮอร์คิวลิสน่ะ”
“งั้น....เครื่องบินพวกนี้ก็มีแต่ที่ฐานทัพทหารน่ะสิ”
“ใช่!!! เราจะไปฐานทัพทหาร Let’s Go!!!!!”
“=______________=”คยองซูทำหน้าเอือมๆกับไคที่ดูจะออกจากโหมดโรคจิตมาเข้าโหมดคนบ้า สติไม่ดีซะละ- -
“Let’s have the travel of excited!!!”ไคตะโกนลั่นบ้านราวกับอุรังอุตังได้เป็นจ่าฝูงก็ไม่ปาน—
“เดี๋ยว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“อะไรอีกอ่า?”
“ปืนใช้ไงอ่ะ-*-“
“TTTTTTTTTTT^TTTTTTTTTTT “
...................................................................(30 %).........................................................................
ปังๆๆ!!!
ปัง!!! ปัง!!! ปัง!!!
ตู้มมมมมมมมมม!!!
“ไปๆๆ!!!!”ไกสท์ตะโกนบอกลูกทีมขณะที่ตนเองกำลังยิงต้านฝูงซอมบี้เอาไว้
“เบลท์เวย์ 4 นาฬิกา!!!”
ปัง!!!!
“ขอบใจไกสท์”เบลท์เวย์หันไปยิงซอมบี้ด้านหลังที่พุ่งเข้ามาจนหัวของมันระเบิดหายไปเป็นแถบ เผยให้ก้อนลิ่มสีชมพูซีดน่าขยะแขยงและเลือดสีดำคล้ำของมัน
“อีก 400 เมตร มีบังเกอร์ใต้ดินที่จะเป็นจุดเชื่อมต่อกับอุโมงค์ใต้เมือง มันจะไปโผล่ที่ข้างๆ kwon group corperation”สเปคเตอร์พูดผ่านเครื่องสื่อสารที่หู ขณะที่กำลังพยุงเบอร์ต้าพร้อมกับโฟร์อายส์
“รับทราบ เวกเตอร์คุ้มกันสเปคเตอร์ด้วย”
“รับทราบไกสท์”เวกเตอร์ตอบกลับพร้อมกับเข้าสู่โหมด Stealth
ฉึก!!! ฉั่วะ!!! ฉั่วะ!!!
ซอมบี้ 2 ตัว ที่อยู่ด้านหน้าในระยะ 200 เมตร ล้มลง ตามด้วยหัวของมันที่ถูกตัดขาดออก
ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
“โอ๊ย!!!”เบอร์ต้าเสียหลักล้มลงเพราะเธอวิ่งได้ไม่ค่อยถนัดนักถึงแม้ว่าจะมีคนช่วยพยุงก็เถอะ โฟร์อายส์รีบพยุงเบอร์ต้าขึ้นมาเพราะล้มไปอย่างนั้นมีสิทธิ์กระดูกหักได้
“เบอร์ต้าทนหน่อย อีกนิดเดียวจะถึงแล้ว”สเปคเตอร์พยายามพยุงเบอร์ต้าให้อยู่ในท่าที่วิ่งสะดวกมากที่สุด มันอันตรายเกินไปถ้าจะหยุดอยู่ตรงนี้
“โออออออออออออออ!!!!”
ปังๆๆๆ!!!
“ไปต่อเลยสเปคเตอร์!!! เดี๋ยวฉันจะคอยคุ้มกันให้เอง”เวกเตอร์ช่วยยิงคุ้มกันเพื่อนร่วมทีมขณะที่ซอมบี้เริ่มจะโผล่มาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ปังๆๆๆๆ!!!!
“ไกสท์ เบลท์เวย์ ตอนนี้เรามาถึงบังเกอร์แล้ว มีเวลาอีก 20 วินาที ก่อนประตูบังเกอร์จะปิด”สเปคเตอร์วิ่งเข้ามาในบังเกอร์หลังจากที่กดรหัสเปิดประตูซึ่งมันจะเปิดค้างไว้เพียงแค่ 20 วินาทีและหลังจากนั้นมันจะปิดไม่สามารถเปิดได้อีก พูดง่ายๆคือปิดตายนั่นแหละ
“รับทราบ ไปเร็วเบลท์เวย์ !!!!”
ตึกๆๆ!!!!
ปัง!!! ปัง!!! ปังๆๆๆ!!!!
“โออออออออ!!!”เหล่าซอมบี้มากมายเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ไกสท์และเบลท์เวย์เพิ่มความเร็วในการวิ่งมากขึ้นพร้อมกับหันไปยิงต้านด้วย
“แฮ่ห์!!!!!!!!!!!!”ซอมบี้ตำรวจตัวหนึ่งกระโดดมาขวางทางเอาไว้ ไกสท์หยิบมีดคู่ใจขึ้นมาและปาดคอมันอย่างแม่นยำ
ตึกๆๆๆๆ!!!!
“ไกสท์ เบลท์เวย์ อีก 10 วินาที เร็วเข้า!”สเปคเตอร์เริ่มมีอาการร้อนรนเพราะประตูมันใกล้จะปิดเต็มที่แล้ว
ทั้งสองเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นนเห็นบังเกอร์อยู่ไม่ไกลโดยมีเวกเตอร์ โฟร์อายส์ สเปคเตอร์ คอยยิงคุ้มกันให้
“โออออออออออออออออออออออ!!!!!”ไกสท์ถูกกระโจนใส่จนล้มลงเพราะมีซอมบี้อีกตัวหนึ่งพุ่งเข้ามาจากด้านข้างโดยไม่ทันได้ระวังตัว เบลท์เวย์หันกลับมาเตะซอมบี้ตัวนั้นจนกระเด็นไปอีกทางพร้อมกับช่วยพยุงไกสท์ขึ้นมาด้วย
“เร็วเข้า!!!!!”
“3!!!!”
“2!!!!”
“1!!!!!”
ตุบ!
ไกสท์และเบลท์เวย์กระโดดข้ามผ่านช่องประตูที่กำลังเลื่อนเข้ามาได้ทันเวลา พลแม่นปืนของทีมถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งออก ก่อนจะยื่นมือไปพยุงเบลท์เวย์ขึ้นมา
“เดี๋ยวฉันช่วย”เวกเตอร์เก็บมีดเข้าไปที่ซองเก็บบริเวณต้นขาพร้อมกับเดินเข้าไปพยุงไกสท์ที่กำลังลุกขึ้นมา
“ขอบใจ เวกเตอร์”ไกสท์นั่งลงบนเก้าอี้ที่มุมห้อง มือบางถอดหน้ากากออกแล้ววางมันไว้ข้างๆ เผยให้เห็นใบหน้าเรียวสวยราวกับเทพธิดาบนสวรรค์
“เราจะพักกันตรงนี้ก่อน โฟร์อายส์ดูแลเบอร์ต้าด้วย สเปคเตอร์ตรวจสอบเส้นทางอีกครั้ง ฉันจะพักผ่อนซะหน่อย”สมาชิกทุกคนพยักหน้ารับ ขาเรียวพาตัวเองไปยังอีกห้องหนึ่งของบังเกอร์ ซึ่งเป็นห้องเล็กๆ ร่างบางทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน พร้อมกับปลดสายอาวุธขนาดเล็กต่างๆออก รวมถึงมีดที่อยู่บริเวณขาด้วย ดวงตากลมหลับลงผ่อนคลายความเมื่อยล้าในวันนี้ออกไป....
“เวกเตอร์เอาหน้าของนายออกไป อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ”ดวงตาหวานลืมขึ้น มองไปตรงหน้าในอากาศที่ว่างเปล่า ซักพักบุคคลที่ถูกกล่างถึงก็ค่อยๆปรากฏตัวขึ้น โดยที่หน้าของทั้งสองห่างกันเพียงไม่กี่คืบ
ร่างโปร่งไม่พูดอะไรเพียงแต่ค่อยๆถอดหน้ากากออก เผยให้เห็นถึงโครงหน้าที่สมบูรณ์แบบ ดวงตายาวรียากที่จะรู้ได้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจ ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นน้อยๆ
“ฉันอยากพักผ่อน”คนพูดพูดเสียงอ่อยก่อนจะหันตะแคงข้างไปอีกด้านหนึ่ง
“อ้ะ!”หญิงสาวเบิกตาโพรงเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนจากด้านหลัง ไออุ่นที่คุ้นเคย วงแขนแกร่งโอบกอดร่างเล็กที่นอนเกร็งไม่ขยับเขยื้อนไปไหน
“ซะ เซฮุน”เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกัก ลมหายใจอุ่นรดที่ต้นคอขาว ทำเอาอัตราการเต้นหัวใจของยุนอาเต้นถี่รัวขึ้นจนแทบจะระเบิดออกมานอกอก
“หืม?....”
“ปล่อย...ฉันนะ”เซฮุนไม่ตอบด้วยคำพูดแต่ด้วยการกระทำ มือหนาพลิกตัวร่างบางมาให้มองหน้ากันตรงๆ
“ทำไม?.....เธอถึงทำเหมือนเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”แววตาที่ส่งมาจากร่างสูงเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายยากที่จะอธิบายได้ มากจนยุนอาต้องเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี
“..............”
“2 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคย.....รักเธอลดลงเลยแม้แต่น้อย”
“..............”
“แต่มันกลับเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ”นิ้วยาวเกลี่ยเบาๆที่แก้มใส ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนลงมาจนใกล้กันแค่ลมหายใจ
ยุนอาหลับตาลง รู้สึกถึงสัมผัสที่ริมฝีปาก มันไม่เป็นจูบที่เร่าร้อนหรือรุนแรงแต่อย่างใด หากแต่เป็นจูบที่อ่อนหวานและดูดดื่ม ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กและค่อยๆเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากร่างบางตรงหน้า ลิ้นร้อนตอดรัดกับลิ้นเล็กอย่างโหยหา ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน มือเล็กทุบเบาๆที่ไหลกว้างเพราะเริ่มขาดอากาศหายใจ
“อื้ออออออออออออ!”ยุนอาส่งเสียงครางในลำคอ ร่างสูงถอดจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง ร่างเล็กหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายจากเหตุการณ์เมื่อกี๊ ใบหน้าร้อนผ่าวจนเหมือนคนเป็นไข้หนัก หญิงสาวซุกหน้าลงกับอกแกร่งของคนตรงหน้า เธอไม่อยากให้เขาเห็นหน้าเธอตอนนี้เลย มันแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก
“......ตาบ้าเซฮุน!!!”มือเรียวตีอกกว้างตรงหน้าเบาๆขณะที่หน้ายังซุกอยู่อย่างนั้น ทำเอาเซฮุนอดยิ้มไม่ได้เพราะอย่างนี้ไงเขาถึงชอบเวลาที่คนตัวเล็กเขิน เพราะหญิงสาวมักจะทำท่าทางที่ไร้เดียงสาเหมือนเด็กๆออกมา
“ถึงบ้าแต่ก็บ้ารักเธอนะ”
“-/////////////////////////////////////////////////////////////////////-“เหมือนยิ่งเป็นการแกล้ง ใบหน้าหวานยิ่งแดงมากข้น จนต้องซุกนห้ากับแผงอกกว้างไว้ให้แน่นกว่าเดิม เซฮุนยิ้มกับปฏิกิริยาของยุนอา 2 ปีที่ผ่านมาเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เขาเองก็เช่นกัน
วงแขนแกร่งโอบรอบเอวบางเอาไว้และกระชับเข้ามาให้ชิดขึ้น จนแทบจะกลายเป็นร่างเดียวกันอยู่แล้ว ชิดซะจนร่างสูงสัมผัสได้ถึงหัวใจดวงน้อยๆของยุนอาที่กำลังเต้นถี่รัว ร่างสูงอยากจะหยุดเวลาในตอนนี้เอาไว้ เพราะช่วงเวลานี้คือช่วงเวลาที่เขามีความสุขที่สุด ได้อยู่กับผู้หญิงที่เขารัก อิม ยุนอา.....
ด้านนอกห้อง
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย!!!!”เสียงใสร้องโอดครวญโดยอัติโนมัติ ใบหน้าเรียวเหยเกด้วยความเจ็บปวด
“=______________= แตะแค่นี้เอง ทำเป็นร้องซะ”แบคฮยอนหน้าบูด ร้องอย่างกับโดนเชือด-*- แตะแค่นิดเดียวเอง นิดเดียวจริงๆ
“เนี่ยนะ นิดเดียวของนาย แทยอนอา มาทำแผลให้พี่หน่อยสิ”เจสสิก้าส่งสายตาน่าสงสารไปยังรุ่นน้องที่กำลังเย็บแผลให้คริสอยู่
“เดี๋ยวแปปนึงนะคะ ขอฉันเย็บแผลให้เสร็จก่อน”
“หยุด!!!!!”
“อารายยยยยยยย- -*”แบคฮยอนที่กำลังจะใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์ล้างแผลอีกครั้ง ก็ต้องชะงักเพราะเสียงแหลมปรี๊ดของแพทย์โรคประสาทตรงหน้า-*-
“เอามานี่ ฉันจะทำเอง”
“ไม่ เดี๋ยวฉันจะทำให้เอง”
“เอามานะ ฉันเป็นหมอ ฉันทำเองได้”มือข้างขวาที่เหลือของร่างบางพยายามยื้อยุดฉุดดึงสำลีอันเล็กในมือคนตรงหน้า
“ไม่ได้ เธอกระดูกร้าวอยู่ เคลื่อนไหวมากเดี๋ยวกระดูกเคลื่อนหรอก”มือหนายกสำลีชูสูงๆเพื่อไม่ให้เจสสิก้าหยิบถึง
“ (=3=) “
“ถ้าเจ็บมากเอากัดผ้าเอาไว้ เวลาเธอกรีดร้องมันช่างหนวกหูจริงๆ- -“แบคฮยอนยื่นผ้าสะอาดในมือไปใกล้ริมฝีปากบาง จากนั้นก็ค่อยบรรจงแตะสำลีลงไปบนบาดแผลบริเวณขาของเจสสิก้า
งับ!!!!!!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!”แบคฮยอนรีบดึงมือกลับทันที ไอ้ที่ว่าให้กัดน่ะผ้านะ! ไม่ได้ให้กัดมือเขา! T^T
“เอ้าก็มือนายมันอยู่ที่ปากฉันพอดีแล้วมันเจ็บอ่ะก็เลยกัดซะเลย”เจสสิก้ายักคิ้วยียวน แม้ในปากจะรู้สึกปะแล่มๆหน่อยก็เถอะ-*- ให้ตาย! หมอนี่ไปหยิบอะไรมาบ้างเนี่ย มือเค็มชะมัด= =
แทยอนและคริสหันไปมองตามต้นเสียงกันเป็นตาเดียว ขณะที่แบคฮยอนกำลังสะบัดมือด้วยความเจ็บปวด
“คอยดูนะ ถ้าเสร็จภารกิจเมื่อไหร่ ฉันจะเอาคืนให้สาสมเลย!!”
“แบร่!!!!”สาวผมบลอนด์แลบลิ้นปลิ้นตาใส่แบคฮยอน สไนเปอร์ของทีมพยายามทำใจให้ปล่อยวาง ถ้าขันแตกขึ้นมาเดี๋ยวพ่อจัดหนักจนร้องไม่ออกเลยคอยดู!!!
“พี่คริสต้องระวังอย่างให้แผลที่แขนปรินะคะ เดี๋ยวจะติดเชื้อ มาค่ะพี่เจสเดี๋ยวฉันจะทำแผลให้”แทยอนเก็บอุปกรณ์เครื่องมือใส่กล่องแล้วยกไปไว้ข้างๆหญิงสาวที่กำลังนอนรอทำแผลอยู่
“แผลมันใหญ่มากมั้ย เจ็บมากหรือเปล่า”คริสเดินตามที่แทยอนพลางถามเจสสิก้าที่ยื่นขาเรียวที่มีกางเกงถกขึ้นไปจนถึงเข่า
“ไม่เท่าไหร่หรอก แผลแค่นี้เอง J”ใบหน้าหวานยกยิ้มให้ขึ้นน้อยๆ แต่อีกคนกลับเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้
“ทีนี้ทำมาพูดเพราะ-*-“
“อะไร! นายว่าฉันเหรอ?!”แพทย์สาวหันไปค้อนตาเขียวทันที ได้ยินนะยะ! =_=
“เปล่า พูดลอยๆ ร้อนตัวอีก”
“ฮึ่ย!!! นายมัน!......”เสียงใสกำลังจะพูดอีกครั้งแต่ก็ถูกคริสขัดซะก่อน
“พอเถอะเจส แทยอนจะทำแผลแล้ว”
“-3-“
“อาจจะแสบหน่อยนะคะ เดี๋ยวฉันจะใส่ทิงเจอร์เข้าไป”สำลีก้อนกลมถูกชุบไปด้วยน้ำสีน้ำตาลหรือทิงเจอร์ แท่งคีบมันวาวคีบมันออกมาจากถ้วยแล้วค่อยๆเช็ดลงบนแผลสดที่มีรอยบวมช้ำอยู่รอบๆ เจสสิก้ากัดริมฝีปากไว้จนเลือดซิบ ตากลมหลับปี๋ด้วยความแสบ
‘ทีนี้ล่ะไม่ร้อง เงียบเชียวยัยถึก =_____=’ แบคฮยอนนึกในใจ แหม! ทีเป็นเขาล่ะแตะนิดเดียวร้องโวยวายอย่างโลกแตก- -
“เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ พี่เจส”แทยอนยกยิ้มให้พี่สาวตรงหน้าน้อยๆหลังจากปิดผ้าพันแผลเสร็จเรียบร้อย
“จ้ะ ขอบใจมากนะตัวเล็ก^^”
“พี่ว่าฉันตัวเล็ก ฉันก็ตัวเท่าพี่นั่นแหละ-3-“ทั้งสองประสานเสียงกันหัวเราะน้อยๆทำเอาอีกคนอดยิ้มตามไม่ได้ ส่วนอีกคนน่ะเหรอ? นั่งบ่นงุบงิบๆเป็นตาแก่อยู่คนเดียว-*-
“พี่แบคฮยอนจะทำแผลมั้ยคะ?”นักวิทยาศาสตร์ของทีมหันไปถามแบคฮยอนที่กำลังง่วนอยู่กับมินิแมพสเปคเตอร์ของตัวเอง
“ไม่เป็นไร พี่ไม่มีแผลตรงไหน ว่าจะเช็คเส้นทางซะหน่อย เธอไปพักผ่อนเถอะ”แทยอนพยักหน้ารับและเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้แล้วหลักตาลงเพื่อเป็นการพักสายตาซักพัก
“นอนพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวต้องเดินทางกันต่อ”เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนตรงหน้า เจสสิก้าพยักหน้ารับพร้อมกับหลับตาลง
45 นาทีผ่านไป....
สเปคเตอร์ตรวจสอบข้อมูลเส้นทางในมินิแมพสเปคเตอร์เรียบร้อย ขายาวเดินไปยังหน้าห้องที่ไกสท์เข้าไปก่อนจะเคาะประตูเบาๆเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท
“.........................”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“................................”
แกร๊ก
เห็นว่าไม่ยอมมาเปิดซะที สเปคเตอร์ก็เลยเปิดเข้าไปเองซะเลย
“OoO!!!!!!!!!!!!!!!” แม่เจ้า!!! นี่มันภาพ 15+ เลยนะเนี่ย!!!!
ไกสท์ดูเหมือนจะเริ่มรูสึกตัว ร่างบางขยับไปมาภายใต้อ้อมกอดของอีกคน ก่อนจะลืมตาขึ้นมาก็พบว่าพลแม่นปืนของทีมยืนดูตาค้างน้ำลายยืดแล้ว=____=
“มะ มีอะไร”หัวหน้าทีมรีบดิ้นออกจากวงแขนของเวกเตอร์พร้อมกับสปริงตัวขึ้นมาแบบเฉียบพลัน ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ เวกเตอร์ที่ดูเหมือนจะตื่นขึ้นมาแล้วก็ลุกขึ้นมาด้วยท่าทางสบายๆแบบไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“คือ....เอ่อ...ฉันตรวจสอบเส้นทางตามที่บอกแล้ว...เราน่าจะออกเดินทางกันได้แล้ว”เหมือนเกิดอาการเครื่องกระตุกคล้ายโดนไวรัส สเปคเตอร์พูดตะกุกตะกักนิดหน่อย -/////////- ผมก็เขินน้า ไม่ได้เขินพี่ยุนอานะ แต่เขินกับภาพเมื่อกี๊อ่าาาาา >//////////////<
“โอเค ไปบอกที่เหลือว่าเตรียมตัวเราจะออกเดินทางกันแล้ว”ร่างบางเดินไปหยิบสายอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆขึ้นมาแล้วสวมมันเข้ากับชุดให้เรียบร้อย เวกเตอร์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆคว้าเอวบางมาพร้อมกับกระซิบอะไรบางอย่าง ทำเอาไกสท์หน้าขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนอีกคนน่ะเหรอ?.....
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! ผมเขินอ่ะ! ผมเขินอ๊า!!! (เอ่อ...แบคใจเย็นๆ-*-#นานะ)
ไกสท์รีบวิ่งออกมาทันที ก็พบลูกทีมที่กำลังทำหน้าเพ้อฝันลั่ลล้าในฟินแลนด์ มือบางกระแทกเข้าหน้าสเปคเตอร์เบาๆเพื่อเป็นการเรียกสติ และมันก็ได้ผล สเปคเตอร์รีบปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติดังเดิม เดี๋ยวเขาจะรู้ว่า ตรูแอบเชียร์ฮุนอา-..-
“ทุกคนเก็บของเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย เราจะออกเดินทางกันแล้ว”เสียงหวานแต่แฝงไปด้วยอำนาจของความเป็นผู้นำเอ่ยเบาๆแต่ทุกคนได้ยินมันชัดเจน
“ต่อจากบังเกอร์นี้จะเป็นอุโมงค์ใต้ดินที่ค่อนข้างมืด เพราะฉะนั้นทุกคนยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษและเปิดหน้ากากให้เป็นโหมดอินฟาเรดด้วย สเปคเตอร์และโฟร์อายส์คอยดูแลเบอร์ต้าเหมือนเดิม เบลท์เวย์ระวังหลัง ส่วนฉันและเวกเตอร์จะเป็นคนเปิดเส้นทางให้ รับทราบ!!!”
“ทราบ!!!”
“สเปคเตอร์เปิดประตู”คนถูกสั่งพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปกดรหัสที่บริเวณทางออกของประตูบังเกอร์
ครืด.......
ประตูหนาค่อยๆเปิดออกจนเห็นเป็นเส้นทางลึกเข้าไปด้านใน ไกสท์ทำสัญญาณมือให้ทุกคนตั้งรับรอที่นี่ ส่วนเธอและเวกเตอร์จะนำหน้าไปก่อน
ทั้งสองค่อยเดินเข้าไปในความมืด แสงไฟจากปืนและระบบอินฟาเรดจากหน้ากาก ทำให้ความมืดไม่ได้เป็นอุปสรรคเลยแม้แต่นิดเดียว
แกร๊ก..
เสียงปริศนาดังขึ้น ไกสท์และเวกเตอร์จ่อปืนไปยังต้นเสียงโดยอัตโนมัติ
แกร๊ก...แกร๊ก....
“ไกสท์!!!! 9 นาฬิกา!!!”เสียงทุ้มของเวกเตอร์ตะโกนขึ้น
“ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!!!!”เสียงคำรามดังขึ้นพร้อมกับร่างสีแดงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกระโจนเข้าใส่ไกสท์
ปัง!!!!!!!!!!!!!!!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
ในที่สุดก็ได้มาอัพ!!! ขอประทานโทษรีดเดอร์ทุกคนจริงๆ นานะการบ้านเยอะมาก เลยไม่มีเวลาเท่าไหร่ บวกกับเสด็จพ่อของนานะ ไม่ค่อยชอบนักที่จะให้นานะบ้าคลั่งเรื่องแบบนี้ ก็คนมันชอบอ่ะ-3- รู้สึกว่าตอนนี้มันแพคสิคหรือคริสสิก-*- นานะก็ชักงงกับตัวเองซะแล้วสิ ส่วนฮุนอา อันนี้ กรี๊ดดดดดดดดดดดด >/////< ขนาดหมาน้อยยังกรี๊ดตามเลย กรี๊ดดดดดดดดดด!! แต่งไปก็เขินไป อร๊ายยย ขณะนี้มีรีดเดอร์ถามว่าแทแทจะคู่กับใคร ผลก็คือ!!! เดี๋ยวก็รู้ค่ะ แหะๆ ตอนนี้เรื่องคู่มีบางคู่ที่ลงตัว เอามันส์ไปก่อนเนอะๆ สุดท้ายไม่ท้ายสุดนานะขอขอบคุณทุกๆคอมเม้นท์นะค้า รักรีดเดอร์ จุ๊บุๆ
ความคิดเห็น