คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : mine' ; 8 ความในใจ ♥
mine’ ; 8 ความในใจ ♥
“เคเอส รอนานป่าว” หญิงสาวยิ้มหวานเดินตรงเข้ามาหาผู้ชายที่ยืนพิงเสารออยู่
“แกงส้ม เฮ้ย ได้ยินป่ะเนี่ย” แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ขานรับมาจากอีกฝ่าย
“เคเอสสสสสสส”
“หะ ห๊ะ ? ว่าไง”
“เหม่อไรเนี่ย”
“อ๋อป่าวๆ ไปเลยมั้ยต็อป ?”
“อื้อ ไปดิ” มือบางคว้ามือของอีกคนมากุมไว้เบาๆ ในขณะที่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ขัดขืน
แต่ก็ใช่ว่าจะเต็มใจ มือสต็อปไม่เห็นอุ่นเหมือนพี่ฮั่นเลย ...
ก็แน่ล่ะสต็อปเป็นผู้หญิงมือเล็กนิดเดียว พี่ฮั่นน่ะมือใหญ่เท่าหน้าสต็อปเลยนะ -____-
“รอนานป่าวแกง”
“อ๋อ ไม่หรอก เพิ่งมาเหมือนกัน” หันไปยิ้มหวานตอบคำถามหญิงสาว วันนี้เขาชวนสต็อปไปเดตแก้ที่คราวที่แล้วหนีออกมาก่อน
“วันนี้ไม่พาพี่ฮั่นมาด้วยเหรอ” สต็อปพูดยิ้มๆ ก็เห็นตัวติดกันนี่นา
“เรามาเดตกับต็อปนะ พาพี่ฮั่นมาเดี๋ยวเสียเรื่องอีกอ่ะ ฮ่าๆ” ผมก็ตอบกลับไปแบบยิ้มๆเหมือนกัน
โกหก ... ชวนพี่ฮั่นแล้ว บอกพี่ฮั่นแล้วว่าวันนี้จะไปเดตแก้กับสต็อป พี่ฮั่นก็หันมายิ้มแล้วบอกว่าเดตให้สนุกแล้วกัน นี่ละมั้งเหตุผลที่ทำให้เหม่อมาตลอด ก็ถ้าเป็นปกติพี่ฮั่นจะต้องตามมาแกล้งมาขวางไรงี้นี่นา แถมช่วงอาทิตย์สองอาทิตย์นี้พี่ฮั่นก็ดูห่างๆ ไปยังไงไม่รู้ ชวนคุยก็ก็ไม่ค่อยพูด ชวนไปไหนก็ไม่ไป จาที่แต่ก่อนเคยอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา ตอนนี้กลับแทบไม่เจอกัน หลบหน้ากันชัดๆ ... ไม่ชอบเลย ...
เหงาชะมัด ...
“แล้ววันนี้ไม่กลับกับแกงส้มเหรอวะฮั่น” เสียงพี่โดม ..
“แกงเค้าไปเดตกับสต็อปน่ะ” พี่ฮั่นตอบพี่โดมไปก่อนจะหันมาเจอผมพอดี
“อ้าวแกง !” พี่โดมครับ พี่โดมเป็นคนเดินเข้ามาหาผม พร้อมกับพี่แคนและฮัท ส่วนพี่ฮั่น ...
“กลับก่อนนะเว่ย” พูดจบก็เดินหนีไป เหอะ คิดว่าตัวเองเป็นใคร พี่เมินผมผมก็เมินพี่ได้ !!
“ผมไปก่อนนะ พวกพี่ก็กลับบ้านดีๆ ล่ะ” เออ ให้มันรู้ไปว่าจะใครระเบิดก่อน !
.
.
.
“เหนื่อยมั้ยแกง ช่วยเราถือของเยอะแยะเลย 5555555”
“...”
“แกงส้มมมมม เหม่ออีกแล้วนะ”
“ห๊ะ ? ต็อปว่าไงนะ ?”
“เป็นอะไรเนี่ยเคเอส เอาแต่เหม่อแบบนี้ตั้งแต่มาถึงละนะ” ผมเหม่ออีกแล้วเหรอ ? ไม่รู้สิ ก็แค่รู้สึกเหมือนเห็นตัวเอง .. กับพี่ฮั่น
ตอนนี้ผมอยู่สยามครับ นั่งอยู่หน้าสยาม เดตครั้งนี้ก็ไม่มีอะไรมาก สต็อปมาช็อปปิ้ง แล้วผมก็มาเดินถือของให้ แค่นั้นแหละครับ ที่สต็อปพูดก็คงจะจริงมั้ง สยามเป็นสถานที่ที่มีความทรงจำของผมกับพี่ฮั่นอยู่แทบทุกมุมเลยนะ เพราะมากันบ่อย ก็เลยคุ้นชินกับที่นี่เป็นพิเศษ แทบจะเรียกได้ว่าไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมมาที่นี่โดยไม่มีพี่ฮั่น ...
ยกเว้นครั้งนี้น่ะนะ
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”
“คิดแล้วยิ้มกว้างขนาดนั้น คิดอะไรกันแน่ เล่าให้เราฟังได้มั้ย ?”
“อยากฟังจริงเหรอ” หันไปถามหญิงสาวยิ้มๆ เรื่องของผมกับพี่ฮั่นมันน่าฟังตรงไหนกัน ?
“อื้อ เล่าให้ฟังหน่อยสิ ^^”
“ฮ่าๆ โอเค .. ก็ที่นี่น่ะ แกงเคยมากับพี่ฮั่นบ่อยๆ อย่างตรงนี้นะ เคยมีครั้งนึงที่พี่ฮั่นไปจีบสาว แล้วแกงก็ไปแกล้งทำเป็นแฟนพี่ฮั่น ผู้หญิงคนนั้นหน้าเสียเดินหนีไปเลยล่ะ 555555555”
“แกงรู้มั้ย ตอนที่แกงพูดถึงพี่ฮั่นน่ะ แกงยิ้มกว้างมากๆ เลยนะ ชอบพี่ฮั่นป่ะเนี่ย”
“หืม 5555555 จะบ้าเหรอ แกงกับพี่ฮั่นรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่มีทางชอบกันได้หรอก”
ครืดดดดด ครืดดดดด
“ฮัลโหล ว่าไงไอ้ฮัท”
[ แกง .. คือ .. พี่ฮั่น .. พี่ฮั่นเค้า... ]
“พี่ฮั่น พี่ฮั่นทำไมไอ้ฮัท พี่ฮั่นทำไม ?!” ผมถามฮัทอย่างตกใจ อยู่ดีๆ ไอ้ฮัทก็โทรมาพูดเรื่องพี่ฮั่นกับผมด้วยเสียงสั่นๆ แบบนี้เนี่ยนะ ?!
[ พี่ฮั่นเข้าโรงพยาบาล .. แกรีบมานะเว่ย ]
“เฮ้ย จริงป่ะเนี่ย เออๆ จะรีบไป”
พี่ฮั่นเข้าโรงพยาบาล .. ?
บ้าน่า ปกติ พี่ฮั่นแข็งแรงจะตาย โรงพยาบาลนี่เป็นอะไรที่แทบไม่เคยจะได้เจอะเจอกับพี่ฮั่นเลยนะ ครั้งล่าสุดที่พี่ฮั่นเข้าโรงพยาบาลก็ตอนแขนหักตั้งแต่ปอสาม แล้ววันนี้ เมื่อกี๊ก็ยังดีๆ อยู่เลย แล้วทำไมเข้าโรงพยาบาล ?
อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะพี่ฮั่น .. จะไปหาเดี๋ยวนี้ล่ะ ..
.
.
.
ณ ขณะนี้ ... อิสริยะผู้แข็งแรงกำลังนอนซมอยู่บนเตียงเนื่องมาจาก เป็นไข้ใจ .. เอ้ยไม่ใช่ ก็แค่ป่วยหนักนิดหน่อย ตัวร้อนปากซีด ปวดหัว ไม่อยากลุกเดินไปไหนเลยซักนิด ..
แล้วไอ้ฮัทดันมาพูดซะตกใจ นึกว่าพี่ฮั่นรถคว่ำตายอะไรแบบนั้นซะอีก -_____-
“พี่นี่ก็นะ บอกให้รีบนอนก็ไม่เชื่อ เครียดจนไม่สบายนี่ไม่น่าใช่โรคที่คนอย่างพี่จะเป็นเลยให้ตาย” แกงเดินถือกะละมังเข้ามาในห้อง มือเล็กหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวผม ใช่ครับ ผมเครียดจนไม่สบาย จริงๆ มันก็บวกกับที่มีแผลเต็มตัวอยู่แล้วด้วยนั่นล่ะ ถึงได้ป่วยหนักขนาดนี้
“ก็ใครทำให้เครียดล่ะวะ”
“ห๊ะ อะไรนะพี่”
“อ๋อ เปล่า” ชิ ก็ที่เครียด ก็เครียดเรื่องไอ้เด็กคนนี้นี่ล่ะ จะมีใครซะอีก
“เครียดอะไรนักหนาเนี่ยพี่ ปกติผมก็เห็นพี่ดีแต่เกรียน มุมเครียดนี่เป็นอะไรที่แทบจะไม่มีในตัวพี่เลยเหอะ” น้องชายพูดถามพร้อมถกเสื้อพี่ชายขึ้นเพื่อจะเช็ดตัว
“ไม่มีอะไรหรอกน่า” ผมตอบปัดไปแล้วหันหน้าหนี ไม่ใช่ว่าไม่รู้หรอกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับน้อง ผมก็โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กปอสี่มีรักครั้งแรกที่จะแอ๊บใสซื่อทำเป็นไม่รู้ความรู้สึกตัวเอง
แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะ ? นั่นมันน้องนะครับ น้องชายที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก รู้เช่นเห็นชาติกันมาหมด ใครดีใครเลวยังไงก็รู้กัน แล้วอยู่ดีๆ จะให้ผมไปบอกรักน้องมันเนี่ยนะ ?
เหอะ มันง่ายซะที่ไหนล่ะ L
“อีกละ พี่เป็นแบบนี้อีกละ ผมไม่ใช่คนโง่นะพี่ ที่จะดูไม่ออกว่าพี่หลบหน้าผมมาสองอาทิตย์แล้ว พี่เลี่ยงที่จะตอบคำถามผม โอเค พี่ไม่ตอบผมไม่ว่า แต่ทำไมต้องทำตัวแบบนี้ด้วยวะ ผมยังเป็นน้องพี่อยู่ป่ะเนี่ย คุยด้วยก็ถามคำตอบคำ อยู่ห้องเดียวกันแต่แทบไม่ได้คุยกันแบบนี้มันอึดอัดนะเว่ย”
“...”
“พี่เป็นพี่ผมนะ เราเคยพูดกันทุกเรื่อง เราเคยคุยกันทุกวัน เราเคยอยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลา แล้วอยู่ดีๆ พี่มาตีตัวออกห่างแบบนี้ ไม่คิดถึงความรู้สึกผมบ้างรึไง ไอ้พี่บ้า !” มือที่กำผ้าเช็ดตัวอยู่สั่นเบาๆ น้ำใสๆ เริ่มไหลออกมาจากดวงตากลม
พยายามแล้ว .. ไม่ได้อยากร้องไห้ ไม่ได้อยากระเบิดออกมาแบบนี้ แต่พอเห็นพี่หันหลังให้ก็ทนไม่ไหวเหมือนกันนะ ..
“คิดว่าผมไม่รู้รึไงว่าที่พี่เครียดจนไม่สบายแบบนี้เป็นเพราะผม .. ฮึก เก็บไว้คนเดียว เครียดคนเดียว ป่วยคนเดียวแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน .. อย่างน้อยก็ให้ผมป่วยด้วยไม่ได้รึไง”
“...”
“พี่มีอะไรก็พูดม ...” ไม่ทันได้พูดจบ ร่างสูงบนเตียงก็ดึงน้องลงมาก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปแน่น ไม่ได้รุกล้ำ แค่ไม่อยากฟังเสียงสะอื้นของเด็กคนนี้ก็เลยจูบซะ
จูบที่อ่อนโยนที่สุด จูบที่คนคนหนึ่งตั้งใจจะใช้มันเผื่อส่งผ่านความรู้สึกให้อีกคน ความรู้สึกที่มันมากมายจนไม่รู้จะอธิบายด้วยคำไหน .. และก็หวังว่าอีกฝ่ายจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนี้
“พี่ฮั่น .. นี่พี่ ..?”
“พี่รักแกง ..” คนพี่ยิ้มบางๆ ให้น้องก่อนจะล้มตัวลงนอนกับเตียง หมือนสลบไปด้วยพิษไข้
ตกลงเมื่อกี๊มันอะไร ?
น้องระเบิด พี่จูบ น้องจะถาม พี่บอกรัก .. แล้วก็สลบไป ..?
คนน้องยังนั่งเหม่อมองพี่ชายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง จูบบอกรักแล้วหลับ ? อย่างหลังนี่ดูไม่น่าจะเอามาต่อกันได้เลยนะ
“ตกลง .. ที่ทำเมื่อกี๊นี่พี่ตั้งใจหรือแค่ละเมอกันแน่ ?”
--------------------------------------
มาแบบงงๆอีกแล้ววววววว ปั่นสุดชีวิต ;____;
ขอโทษที่มาช้า ♥ ไม่แน่ฟิคเรื่องนี้อาจจะสั้นกว่าเรื่องที่แล้ว
555555555555
รอกันหน่อยเน้ ♥
17.06.2555
ความคิดเห็น