คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Fic Soul Eater [Kid x Maka] : Starduster] to Vongola Girl...100%
Fic Soul Eater [Kid x Maka]
Dear : Vongola Girl
Starduster
Note: ตอนนี้ดราม่าไปป่าวหว่า ไม่รู้ดิ๊
..................................................................................................................
ฉันชอบดวงดาว...
เพราะมันสวยงาม ทำให้ท้องฟ้าสว่างไสวด้วยแสงของมัน...
แต่ว่าฉัน...
จะสว่างไสวได้เหมือนกับมันหรือเปล่านะ??
....................................................................................................................
ร่างเล็กในชุดสีขาวยืนอยู่ในท้องทะเล ให้เกลียวคลื่นลูกแล้วลูกเล่าผ่านข้อเท้าของเธอไป โดยสนใจท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ประดับด้วยดวงดาวนับล้าน
เรือนผมสีทองสยายไปตามแรงลม ดวงตาสีมรกตจ้องมองแค่ท้องฟ้าเท่านั้น และดูเหมือน จะไม่สนใจสิ่งใดอื่นเลย
มือเล็กเอื้อมไปหมายจะจับดวงดาวไว้ แต่ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่มีวันที่จะไปถึงพวกมันได้
“เฮ้! มากะ”
เสียงเรียกของใครสักคนทำให้คนตัวเล็กหันไปมอง เขาคือชายหนุ่มในชุดไปรเวท เพื่อนสนิทของเธอ โซล
“อ๊ะ มีอะไรหรอ”
คนตัวเล็ก หรือมากะเอ่ยถาม ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งใจ
“คนอื่นเค้าตามหากันทั่วแล้ว เธอยังมาเอ้อระเหยอยู่ที่นี่อยู่อีกหรอ เร็วๆสิ วันนี้มันวันสำคัญอะไรเธอก็รู้”
แถมด้วยคำบ่นเป็นปืนกล ทำให้คนตัวเล็กกระพริบตาปริบๆก่อนจะทำท่าเหมือนเพิ่งนึกออก
“จริงสิ วันนี้มันเป็น ‘วันนั้น’ นี่นา...”
มากะพึมพำก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาโซล
“เพิ่งนึกออกหรอยัยเบื๊อก เดี๋ยวเจ้านั่นก็โกรธหรอก”
โซลโยกหัวของสาวน้อยจนเธอเซไปตามแรง ก่อนจะหัวเราะร่าแล้วลากเธอไปทันที
...................................................................................................................................
ชายหนุ่มเรือนผมสีดำขลับประดับด้วยแถบสีขาวสามเส้นบนผมถอนหายใจเบาๆ แล้วมองหน้าต่างที่สะท้อนภาพของตนเองส่วนหนึ่ง
ดวงตาสีอำพันเต็มไปด้วยความห่วงหาใครสักคน ก่อนที่ประตูบานใหญ่จะเปิดออก
“อ้าว...คิด ยังอยู่อีกหรอ”
เสียงของหนึ่งในคู่หูเอ่ยขึ้นหลังจากที่ตนเองเพิ่งไล่ให้เพื่อนๆกลับบ้านไป
“อืม...ฉันกำลังรออยู่...”
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ก่อนที่จะถอนหายใจ
“เธอคิดว่ามากะ...จะกลับมามั้ย?”
คิดเอ่ยถาม ทำให้คู่หูสาวถึงกับสะอึก
“ถามอะไร...อย่างนั้นล่ะ...มากะจังเค้า...”
“ทำไมต้องอ้ำๆอึ่งๆด้วยเล่า!!! จะบอกว่าเธอหายไปแล้วก็บอกมาเซ่!!!!!”
คิดตะโกนด้วยความเดือดดาลก่อนจะปาแจกันแถวๆนั้นจนแตกละเอียด
“ถ้านายคิดอย่างนั้น...”
คำพูดสุดท้ายของคู่หูสาวทำให้เขาหยุดหายใจ
เขาเผลอตวาดไปอีกแล้ว...
พูดถึง ‘เธอ’ ทีไร เรา...
.....................................................................................................................................................
“คิด”
เสียงเรียกของใครสักคน ทำให้เจ้าของชื่อหันไปมอง ก่อนจะต้องรับแรงอัดจากคนตัวเล็กที่พุ่งกอดเขาแบบไม่ทันตั้งตัวจนแทบจะจุก
“ม...มากะ มีอะไร...”
พูดออกมาแทบไม่เป็นศัพท์ เมื่อคนตัวเล็กยังกอดรัดเขาอยู่
“ฉันจะต้องไปทำภารกิจล่ะ แย่หน่อยนะที่ต้องกินเวลาช่วงวันเกิดของนายน่ะ”
มากะพูดแล้วปล่อยอ้อมกอด...ไม่สิ ปล่อยแขนที่รัดอยู่ต่างหาก
“หรอ แย่เลยนะ”
คิดพูดเรียบๆ ทั้งๆที่ในใจกลับรู้สึกเศร้า
“อื้อ แต่จะกลับมาเร็วๆเลยนะ”
โกหก...
เธอโกหก...
หลังจากนั้น เธอก็ไม่กลับมา...
จนเวลาล่วงเลยไปถึงสี่ปี...
เธอก็ไม่กลับมา...
วันนี้ครบรอบห้าปีที่เธอหายไป...
ผมก็รอเธออยู่ที่เดิม...
เสมอ..
............................................................................................................................................
ดวงตาสีอำพันทอดยาวไปไกล เขารู้ตัวดีว่าเธอคนนั้นอาจจะไม่อยู่แล้ว แต่ก็เป็นไปได้ ที่เธอยังจะอยู่
แต่เขาก็ยังรอคอย
ทั้งที่ไม่รู้เลย ว่ามันจะเป็นจริงหรือเปล่า
เธอหายไปในวันเกิด...
ฉลองวันเกิดในวันที่ไม่มีเธอ...
มันเจ็บปวด...
เจ็บปวดเกินกว่าจะทนได้...
ห้าปีที่ไม่มีเธอ...
ราวกับห้าปีที่ไร้ซึ่งลมหายใจ...
คิดถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปมองอาคันตุกะผู้มาเยือน และเขาคนนั้นก็ทำให้คิดถึงกับอึ้ง
“โซล?”
คิดพึมพำชื่อของชายหนุ่มที่เริ่มเรือนลางลงไปทุกขณะ ชายหนุ่มอีกคนยิ้มวนส้นเท้าก่อนจะยักไหล่
“อืม...ฉันเอง...มีอะไรรึไง...”
ถามยังไม่ทันจบ คิดก็พุ่งหลาวเข้ามาหาโดยที่ไม่สนโต๊ะทำงานของตนที่ขวางทางไว้
“มากะ อยู่ไหน!!!!!!”
คิดเริ่มโวยวาย ผิดกับโซลที่ยังนิ่งอยู่
เขาไม่พูดอะไร แค่ยิ้มบางๆแล้วหันไปมองท้องฟ้าที่ประดับด้วยดวงดาว
“เมื่อมองไปยังดาวเหนือซึ่งอยู่ทางทิศเหนือ...เหนือพื้นน้ำ...สิ่งที่นายต้องการอยู่ที่นั้น...”
โซลบอกใบ้ ซึ่งคิดไม่เข้าใจคำพูดของโซลเลยสักนิด
“นี่ โซล นายหมายความว่ายังไง!”
เขาตะโกนขึ้นพร้อมๆกับสะดุ้งตื่น
เสียงหอบหายใจดังก้องในห้องสี่เหลี่ยมที่ดูว่างเปล่า คิดปาดเหงื่อออกก่อนจะหันไปมองหน้าต่างที่อีกฟากมีท้องฟ้ายามราตรี ก่อนจะเบิกตากว้าง เมื่อท้องฟ้าไร้ซึ่งด้วยดาวทั้งๆที่เมื่อครู่ ก่อนที่เขาจะเผลอหลับไป ยังมีดวงดาวประดับเต็มท้องฟ้า
แต่ตอนนี้...มีเพียงดาวดวงหนึ่งที่สว่างที่สุดบนท้องฟ้า
ดาวเหนือ...
..........................................................................................................................................
คิดวิ่งไปบนพื้นทราย เสียงคลื่นกระทบฝั่งเหมือนกับเชิญชวนให้เขาลงไป ทว่าสิ่งที่เขาต้องการไม่ได้อยู่ที่นั่น...
เขาวิ่งไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ขณะที่เหลียวมองดาวเหนือเป็นระยะ ก่อนที่เขาจะหยุดวิ่งบริเวณที่ดาวเหนืออยู่ตรงหน้าเขาพอดี
คิดหอบอย่างหนักจากการฝืนวิ่งมานาน ก่อนที่เขาจะเงยหน้ามองดาวเหนือ
ไร้ซึ่งสรรพเสียงใดๆ มีเพียงแค่เวิ้งน้ำว่างเปล่า ดวงตาสีอำพันมีของเหลวสีใสไหลริน
“มากะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
.............................................................................................................................
ซ่า...
ซ่า...
จ๋อม...
เสียงก้าวเท้าของมนุษย์บนพื้นทะเลดังขึ้น เคล้าไปกับเสียงเกลียวคลื่น ทำให้ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น น้ำตาที่เคยไหลออกมาก่อนหน้านี้เริ่มไหลมากกว่าเดิม
“มา...กะ...”
เขาพึมพำชื่อของสาวน้อยออกมา เธออยู่ในชุดสีขาวพิสุทธิ์ และยืนอยู่ท่ามกลางเกลียวคลื่นที่ซัดผ่านชายฝั่ง
ราวกับ...นางฟ้า...
“คิก...กลับมาแล้วจ๊ะ...”
...........................................................................................................................................
ตัดจบแต่เพีงเท่านี้
ขอโทษแตด้วยนะจ๊ะที่เรื่องนี้เสร็จก่อน เพราะแมวอยากแต่งดราม่าอ่ะ แล้วเนื้อเรื่องแรงๆแมวก็จิ้นไม่ค่อยออก ฮ่าๆ แต่จะแต่งให้แน่นอนจ้า
ส่วนวองโกล่าเกิิอล์ อย่าลืมใบรับฟิคนะจ๊ะ
ความคิดเห็น