[Fic Ina]Judge Killer นักฆ่าผู้พิพากษา

ลำดับตอนที่ #8 : >>Chapter 4 : The last opportunity

สวัสดี ^^ ทอรัส
 

‘โห... = =;;; ไอ้เกรย์... แกไปฟัดมากับใครถึงได้แผลเต็มตัวอย่างนี้เนี่ย!?’
 

ก็... มีคนมาขัดขว้างน่ะแถมเป็นคนที่เก่งสุด ๆ ไปเลย ^0^
 

‘แกยังอุตส่าห์น่าระรื่นนะ - -^’
 

ไม่ใช่หรอก...
 

 

 

แค่ทำหน้าซีเรียสไม่เป็นเท่านั้นเอง

 

Chapter 4: The last opportunity
 

     เราจะตายแล้วสินะ...

 

ภาพวันเก่า ๆ ถึงได้เข้ามาในหัว

 

แล้วไหนจะ... เสียงเพลงที่เตยได้ยินในวันวาน

 

 

‘Kazegafuku. Yorokon de.



Watashitachiha eien ni issho ni narimasu.



Yoru o tsūka shimasu. Atarashī omoidedearu.



Watashitachiha eien no kyōdai wa...’

พี่ครับ...

...

..

.

 

“อาสึยะ... อาสึยะคุง”

“ใจเย็น ๆ ครับคุณป้า”

“ลูกชายฉัน... ลูกชายป้า... จะไม่เป็น...อะไรใช่ไหม!?”

“ถ้าเขาฟื้นก็โอเคแล้วครับ”เสียงนี้มัน...

“อืม...”ผมครางเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก็พบร่างผ๔หญิงผมสีแดงซอยสั้นที่มีผมสีขาวแซมเล็กน้อยกับผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนที่มีไหมพรมสีฟ้าสลับชมพูสวมอยู่บนหัวในชุดธรรมดาทั่วไป

“คุณป้า... อาสึยะฟื้นแล้ว”เสียงแมกส์ดังขึ้นก่อนจะสะกิดแม้รันเบา ๆ ให้หันมามองผม

“อาสึยะคุง!!!”และแล้วป้ารันก็โผ่กอดผมอย่างดีใจแต่อ่อนโยนทำอาผมพงักอน่าตกใจก่อนจะมองไปรอบ ๆ อย่างมึนงง

มันเป็นห้องเล็ก ๆ สีขาวที่มีผ้าม่านและมีโต๊ะสีขาวกับเก้าอี้... และท่อน้ำเกลือคนไข้...

เดี๋ยว!? คนไข้...

“ที่นี่ที่ไหน!? แล้วทำไมถึง...”

กึก...

“=[     ]=;||| แอ็ก …”ผมครางออกมาเบา ๆ เมื่อเพียงแค่ขยับตัวความเจ็บปวดก็แล่นแผ่ซ่านจนผมเกรงไปทั้งตัว

“อย่าลุกสิฟร่ะเจ้าบ้า! นายพึ่งหายนะ!! กว่าจะหายเล่นนอนไปเป็น 2 สัปดาห์ - -; เล่นเอาคนอื่น ๆ เป็นห่วงเลย”แมกส์บ่นก่อนจะพยุงผมให้นอนลงที่เดิม

“ตอนนี้นายอยู่ญี่ปุ่น”

“ยะ... ญี่ปุ่น!? หมายความว่าไง”ผมถามอย่างตกตะลึงและไม่เชื่อสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผม

“คุณป้าครับ... รบกวนกลับบ้านไปก่อนนะครับ... พวกผมจะคุยธุระเรื่องงาน”แมกส์หันไปบอกแม่รันด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“เข้าใจแล้วจ้ะ... แม่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองหล่ะอาสึยะ”

“ครับ”หลังจากนั้นแม่รันก็เดินออกจากห้องพักในห้องของผมจนเหลือผมและแมกส์กันแค่สองคน

“เอาหล่ะ... บอกมาเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้น!?”ผมถามอย่างเคร่งเครียดซึ่งสีหน้าของแมกส์ก็ดูจริงจังไม่ต่างจากผมเช่นกัน

“ก็... หลังจากที่ฉันกระเสือกกระสนพาฮันดะไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดก็รีบโทรแจ้งตำรวจในรัสเซียไปช่วยนายที่ปราสาททันที”แมกส์พูดก่อนที่จะเอามือมาทาบที่ไหล่ซ้ายที่ถูกกระสุนอย่างแค้นใจก่อนจะจำใจพูดต่อ

“แล้วตอนนั้นตำรวจรัสเซียโทรมาแล้วบอกว่าเจอนานโดนยิงแล้วบอกว่าจะตาย...”

“...”นั่นสินะ... เราโดนจนจะตายไปข้างหนึ่งเลยนิ

“เลยรีบนำส่งโรงพยาบาลก็ทำการผ่าตัดเรียบร้อยนับว่าโชคดีมาก ๆ ที่หัวใจของนาย... อยู่ข้างขวา... ไม่ได้อยู่ข้างซ้าย... ทางรัสเซียเลยพานอนมานอนโรงพยาบาลที่ญี่ปุ่นต่อน่ะ”สิ้นเสียงผมก้มมองร่างตัวเองแล้วเอามือมาทาบตรงหน้าอกข้างซ้ายอย่างแค้นใจ... จะโชคดีก็แค่ครั้งนี้เท่านั้นแหล่ะ... ผมคิด

“แล้วฮันดะเป็นไงบ้าง”ผมถามไปอย่างเป็นห่วง

“ฮันดะ... ตอนนี้คงกำลังเข้าผ่าตัดเย็บกระเพาะอยู่น่ะ”

“หมายความว่าไง !?”

“ก็... ตอนถูกยิงดันไปโดนกระเพาะพอดีเลยผ่าเอากระสุนแล้วสัปดาห์นี้ทำการเย็บกระเพาะน่ะ”แมกส์พูดอย่างเหนื่อยหน่ายไม่ต่างกับผมตอนนี้... ทุกคนเกือบตายเพราะงานนี้... ผมคงคิดผิดให้พวกเขามาเสี่ยง ผมคิด

แอ็ด...

และแล้วจู่ ๆ ประตูคนไข้ห้องผมก็ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างผู้ชายผมสีแดงผิวสีขาวซีดเจ้าของดวงตาสีเขียวเรียมคมในชุดสบาย ๆ เดินเข้ามาในห้องผมพร้อมกับตะกร้าผลไม้ชุดใหญ่... ผู้กำกับฮิโรโตะนั่นเอง

“สวัสดีครับ... ผู้กำกับ”แมกส์ทักผู้กำกับไปอย่างเยือกเย็น... จะว่าไปผู้กำกับกับแมกส์ไม่ค่อยถูกกันนี่หน่า - -;;; ซวยแล้วไงเรา

“อ้าว... สวัสดีมาสึโนะ... ทำไมนายไม่เป็นอะไรเลยหล่ะ?”ผู้กำกับถามอย่างประชดประชัน

“ก็โดนยิงที่ไหล่น่ะครับ... ไม่เป็นไร”แมกส์ก็อีกคน... ทำไมสองคนนี้ชอบประชดประชันกันจัง (ได้ข่าวว่าผู้แต่งเองก็ชอบประชดประชันคนอื่นเขา - -^)

“แหม... นึกว่าจะโดนหนัก... เห็นว่า ๆ อย่างนี้น่ะ”

“ผมก็นึกว่าผู้กำกับจะไม่มาดูแลลูกน้องที่ไปเสี่ยงภารกิจหนัก ๆ มานะเนี่ย”

เปรี้ยะ ๆ

เห็นได้ชัดเจนว่ามีสายฟ้าเล็ก ๆ กำลังปะทะกันจากสายตาของทั้งสองคน - -;;;

“สวัสดีครับ... ผู้กำกับ”>>>ผม

“อ้าว!? ลืมไปเลย... สวัสดีอาสึยะ”ผมกลายเป็นบุคคลถูกลืมไปแล้วหรือนี่ Y__Y;

“ผู้กำกับมามีอะไรหรอครับ?”

“มาเยี่ยมนายน่ะ... อะ... ของฝาก... ส่วนอันนี้ของฮันดะนะ”ผู้กำกับวางตะกร้าของผมไว้โต๊ะข้าง ๆ และเอาตะกร้าอีกอันหนึ่งฝากไว้กับแมกส์และไม่ลืมส่งสายตาจิกกัดกันตามเคย - -;

ถามว่าทำไมสองคนนี้ไม่ถูกกัน?... ก็ย้อนไปเมื่อ 6 เดือนก่อน... ตอนนั้นผมพึ่งกลับมาจากการลากตัวนักฆ่าระดับแปดที่สเปนแล้วจะเอาของฝากมาให้ผู้กำกับแล้ว...

...

..

.

 

‘มาสึโนะ!!!! ฉันสั่งให้นายไปพิมพ์งานมา 20 ฉบับทำไมให้มาแค่ 10 ฉบับ!?’

‘ก็ไอ้ที่เหลือที่ผมอ่านไม่เห็นเกี่ยวเรื่องกับงานเลย = =;;;’

‘ก็ใครสั่งให้นายอ่านเล่า!’

‘ถ้าไม่อ่านแล้วจะเรียบเรียงให้ผู้กำกับได้ไง!?’

‘ก็ฉันเรียบเรียงไว้แล้วจะเรียบเรียงอะไรอีก นายก็แค่พิมพ์มาให้ฉันก็แค่นั้น’

‘โว้ยยยยยยยยยยย!!! ผู้กำกับเรื่องมาก!’

‘แกนั่นแหล่ะ - -^’

.

..

…

 

หลังจากนั้นตอนนั้นแมกส์ก็หงุดหงิดออกจากห้องผู้กำกับแล้วลาหยุดงานไปสัปดาห์กว่าแล้วก็เป็นอย่างที่เห็น - -;;;

“ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับผู้กำกับ”ผมตอบกลับไป

“ไม่เป็นไรหรอก... นายปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว”ผู้กำกับพูดก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อน ๆ ให้ผม

“อะแฮ่ม... ผู้กำกับคิดจะเอาใจอาสึยะหรอเนี่ย...”

“เฮ้ยๆๆๆๆๆ ไอ้นี่!? เดี๋ยวปัด...!”

“อาสึยะอย่าพึ่งขยับตัวสิ!?”>>>ผู้กำกับ

“อู้!!! ผู้กำกับหวงอาสึยะคุงด้วย”ไอ้นี่... ชักจะกวนประสาท

“ชิ! ถ้าแขนขาฉันไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเอาโต๊ะแถวนี้ฟาดใส่เลยนิ!”ผมบ่นอย่างหงุดหงิด

“งั้นหายให้เร็ว ๆ ก่อนจะมาฆ่าฉันหล่ะ อิอิ”ดูมัน... เพราะมันชอบทำตัวกวนประสาทและขี้เล่นอย่างงี้ไงถึงไม่มีใครคิดว่ามันเก่งมากๆๆๆๆ - -;

ตามความจริงแล้วแมกส์เป็นตำรวจที่จักตัวคนร้ายได้อันดับต้น ๆ แต่เพราะนิสัยอย่างงี้จึงเลื่อนตำแหน่งไม่ได้สักทีแถมพึ่งมีเรื่องกับผู้กำกับมาด้วย - -;

“ก็ต้องหวงสิ! อาสึยะเป็นคนสำคัญในกองตำรวจของเรา... ถ้าอยากให้ฉันมาดูแลก็หัดทำตัวดี ๆ สิ ^^(^)”ผู้กำกับบอกอย่างรื่นเริง(แต่รังสีที่แผ่ออกมาทำไมมันอำมหิต - -;)

“ฮะๆๆๆๆ ไม่ดีกว่าครับ”

“เฮ้อ!... เพราะงี้ไง... คนเราถึงไว้ใจกันไม่ได้”เพียงประโยคนั้นของผู้กำกับในห้องของผมก็เงียบฉับพลันแล้วสีหน้าที่กวนโอ๊ยของแมกส์เริ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชาและส่งสายตาจิตสังหารจนผมแทบขนลุกทันควันส่วผู้กำกับก็ดูเหมือนจะแสยะยิ้มเหมือนได้ชัย... คนเราไว้ใจกันไม่ได้?... หมายความว่าไง

“(หัวเราะ)นั่นสิครับ... ผมก็ว่านะ... เหมือนในละครเรื่องหนึงไงที่เพื่อนของตัวเอกทำตัวดี ๆ แต่จริง ๆ ปิดซ่อนตัวตนที่แท้จริงที่ไม่ดีไว้น่ะ... เนอะ ^0^ ผู้กำกับ”แล้วแมกส์ก็เปลี่ยนมายิ้มอย่างรวดเร็วแล้วพูดออกมาในน้ำเสียงที่เหมือนกำลังข่มอารมณ์ที่โกรธเคืองไว้อย่างประชดประชันส่วนผู้กำกับก็เริ่มส่งสายตาเยือกเย็นและคิ้วข้างว้ายของผู้กำกับกระตุกเล็กน้อยก่อนจะเซแซร้งยิ้มอย่างรวดเร็ว

“เห็นด้วยเลยแมกส์ ^^”

“งั้น... ผมเอาของไปให้ฮันดะก่อนแล้วกัน... ตอนนี้น่าจะออกจากห้องผ่าตัดแล้ว บาย ^^”หลังจากนั้นแมกส์ก็เดินออกไปพร้อมโบกมือลาผมแล้วหายไปหลังจากประตูห้องปิดเหลือไว้แค่ผมและผู้กำกับ

ผมรู้ว่าพวกเขาสองคนต้องมีอะไรปิดบังผมไว้...

เพียงแต่ผมเดาไม่ออกเท่านั้น...

เพราะคนเราการที่จะคาดเดาให้ตรงตัวนั้นยาก...

“ว่าแต่... ผู้กำกับ... ที่มาเยี่ยมนิ... มีอย่างอื่นอีกใช่ไหมครับ?”ผมถาม

“รู้ด้วยหรอ? อาสึยะ”

“หึ ๆ ผมกับผู้กำกับรู้จักกันมากี่ปีแล้วหล่ะ...”

“8 ปี... นั่นสิ ^^ เรารู้จักกันตอนเรียนมัธยมนี่นะ (หัวเราะ) แล้วดูจากอะไร”

“ก็... ชอบทำตัวลั้ลลาจนผิดปกติไงหล่ะครับ”

“(หัวเราะ)ขนาดนั้นเชียว”

“แล้วมีใครบ้างที่เดินเข้ามาในห้องอย่างกับท่าบัลเล่ห์เมื่อกี้น่ะครับ - -;”ผมตอบไปก่อนนึกย้อนสภาพตอนผู้กำกับเข้ามาในห้อง

รังสีรอบตัวเต็มไปด้วยดอกไม้และทำหน้ารื่นเริงแล้วสไลต์มาหาผมด้วยท่าสวอเลคเรื่องชื่อของฝรั่งเศสหล่ะ - -; โลกของเราไม่มีใครมาหาคนไข้ด้วยท่าทีพิลึก ๆ แบบนี้หล่ะนะ

“(หัวเราะ)ก็... ที่มาเนี่ยเพื่อมาสอบถามว่าเกรย์มันเป็นไงบ้างก็เท่านั้น... เผื่อคดีมันจะคืบหน้า”ผู้กำกับบอกก่อนจะหยิบสมุดของตำรวจเล็ก ๆ ที่พกไว้ในกระเป๋าเอาออกมาแล้วมองหน้าผม

“คุยอะไรกันบ้าง”

“ก็... ส่วนใหญ่โดนมันด่ามามากกว่า - -;;”ผมบอกไปอย่างเหนื่อยหน่าย

“เกรย์ด่าคน!?”

“ทำไมหรอ?”ผมถามอย่างสงสัย

“จากที่ฟังคนของเราที่อยู่ใน Killer เกรย์ค่อนข้างจะ... เรียบร้อย อ่อนโยน พูดมีครับตลอด เรียกได้ว่าเด็กเนียบน่ะ”เอ่อ... ที่พูดมามันขัดกับที่ผมเจอสุด ๆ - -;

“แล้วว่าอะไรบ้าง”

“ตำรวจงี่เง่า... ไอ้พวกบ้า ประมาณนี้ - -; และก็บอกว่าเป็นเพราะพวกตำรวจทำให้น้องชายของเขาตายอะไรเนี่ย... และก็สติแตกด่าสารพัด - -;”ผมบอกไปก่อนจะมาคิดทบทวนอย่างสงสัย

ทำไมถึงแค้นตำรวจขนาดนั้น...

เพราะช่วยน้องชายไม่ได้หรอ?

ไร้สาระ ผมคิด

“แล้วมีอะไรที่ได้จากมันบ้างไหม?”

“ก็ผ้า... เฮ้ย!? หาย =[       ]=;;;;”ผมช็อกอย่างสุดขีดแบบที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน มันเหมือนกับว่าหัวใจน้อย ๆ ของผมหล่นวูบแบบแปลก ๆ มันหายไปไหน?

“ใช่ผ้าพันคอที่วางไว้โต๊ะตัวนั้นพอ”สิ้นเสียงผู้กำกับพอผมหันไปก็เจอผ้าพันคอสีขาวไหมพรมที่ผมกำลังหาผมจึงรีบเอื้อมไปเอาแต่...

เพราะแขนทั้งสองข้างของมันโดนยิงจนขยับไม่ได้เลยได้แต่เอื้อมไปได้แค่นิดเดียวจนมีคนเดินมาแล้วหยิบเอามาให้ผม... ผู้กำกับนั่นเอง

“ขอบคุณครับ”หลังจากนั้นผมก็กอดผ้าพันคอเหมือนมันเป็นของบังเกิดกล่าว... รู้แล้ว... ทำไมรู้สึกคุ้น ๆ ผ้าพันคอนี้...

มันคล้าย ๆ กับ...

ผ้าพันคอที่แม่ผมเคยทักให้ตอนผมอายุประมาณ 4 ปี

ทำไมมันคล้ายกันจัง ผมคิด

“คือ... ได้จากใคร?”ผู้กำกับถามอย่างสงสัย

“ได้จากเกรย์”ผมพูดอย่างหน่าย ๆ แต่ผมกลับสนใจแต่ผ้าพันคอนี้... บางที... เกรย์อาจจะรู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องของเราก็ได้... และอาจจะรู้ได้ว่าได้ผ้าพันคอนี้จากใคร

“กรรม - -; ว่าแล้ว... งั้นฉันขอเอาไปพิ...”

เพี๊ยะ!!!!

จู่ ๆ ผมสะดุ้งอย่างตกใจแล้วปัดมือผู้กำกับออกไปเมื่อจู่ ๆ…

ก็มีภาพราง ๆ เข้ามาที่หัวของผม

เป็นผู้ชายผมสีแดงถือปืนกำลังจ่อปืนมาที่ใครคนหนึ่ง... ที่เหมือนจะเป็นคนสำคัญของผมและมีผมกำลังบังคน ๆ นั้นไว้แล้วคน ๆ นั้นก็ยิงผม... อะไรกัน... ภาพเมื่อกี้

เหมือนกับว่า...

ผู้กำกับ... จะเอาสิ่งที่ผมรักของผมไป... ยังไงไม่รู้

“ปะ... เป็นอะไรหรือป่าว?... อาสึยะ”ผู้กำกับถามอย่างตกใจกึ่งหวาดกลัว

“มะ... ไม่มีอะไรครับ... ผมคงเหนื่อย”ผมแก้ตัว

“อืม... งั้นฉันขอถามอะไรหน่อยนะอาสึยะ”

“ครับ?”

“Posion Hidronigennic ... สารพิษที่มีเฉพาะในตลาดมืดนายได้มาจากไหน”ผู้กำกับถามอย่างจริงจังพร้อมกับชูถุงใส่กระสุนของผมที่ติดป้ายว่าหลักฐาน 0659333

ผมจึงค่อย ๆ นึกก่อนจะเอ่ยปากบอกผู้กำกับแต่...

‘อย่าบอกนะ...’


แมกส์?

‘ฉันพร้อมเมื่อไรจะบอก’

“ตอนนั้นผมจำไม่ได้แล้วหล่ะครับ... เพราะผมก็รู้สึกว่าบางอย่างผมก็ลืมไปบ้าง”ผมบอกผู้กำกับอย่างเหนื่อยหน่ายเพื่อปกปิดความลับเอาไว้ให้เนียนที่สุด

“งั้นก็... ไม่เป็นไร... แต่ที่ฟังมาก็พอช่วยได้เยอะ... สำหรับคดีนี้”ผู้กำกับพูดก่อนจะเก็บสมุดลงกระเป๋าแล้วลุกออกจากเก้าอี้แล้วบิดขี้เกียจไปมาทีหนึ่งก่อนจะหันมามองผม

“อาสึยะ”

“ครับ?”ผมขานรับอย่างมึนงง

“จะว่าอะไรไหมถ้าฉันจะให้นายไปเอาหลักฐานที่ฐานหลักของพวก Killer ได้มะ... หลังจากนายหายดี”สิ้นเสียงของผู้กำกับผมก็มาคิดอย่างตรี่ตรอง

นี่อาจจะ...

เป็นครั้งสุดท้าย...

ที่จะจัดการ

 

 

ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!

“ได้อยู่แล้ว ผมสบายมาก ๆ”

กึก...

“|||[         ]||||| แอร็ก!”

“อาสึยะ!!!? นายจะขยับตัวเพื่ออะไรเนี่ย!?”และแล้วผมก็หลังพลิกจนได้ - -; แต่เอาเถอะ... คราวนี้ขอชำระแค้นกับนายให้สาสม...

 

 

เกรย์ ไอรอล


+ naru 



จากผู้แต่ง :

เย้ ๆ เสร็จไปอีกตอน >< ทำไมช่วงหลัง ๆ ไม่มีคนมาอ่านหล่ะ !? =[      ]=;;; (ช็อกไปชั่วขณะ)ทำไมกัน หรือนิยายเราไม่ได้เรื่อง (เริ่มหดหู่)แต่ก็จะสู้ต่อไป!! เอาใจเชียร์ด้วยนะ ><

<<<< กลับHome page