ฟิค เซวีน่า+อานาธีเซีย

ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 : วันงานสถาปนา I

    -/  ขอโทษนักอ่านทุกท่านเป็นอย่างยิ่งนะคะ พอดีการบ้านเยอะมาก + กับการไม่ชินกับการอยู่ประจำเราจึงมาอัพล่าช้า  แต่อุปสรรคก็ตามมาคือ คอมพิวเตอร์เสียต้องซ่อมไปเป็นเดือนจึงมาพิมพ์ช้า จึงนำเอาเท่าที่ได้มาก่อนและจะมาต่อให้หลังสอบมิดเทอมนะคะ – ก่อน 29 กรกฏาคม 2555 นะคะ  /-

Chapter 8 : วันงานสถาปนา I

- ณ คฤหาสน์ ไดเอนแพนไทร์ –  ฝั่งชาวอานาธีเซีย

ดังเช่นเคยที่หญิงสาวร่างบางผู้ที่ตื่นเช้าอยู่เป็นนิจ จะยืนชมแสงอาทิตย์ที่มาเยือนเมื่อไม่นานอย่างเช่นทุกวัน

แต่ทวา...ถึงคาเรลจะตื่นเช้าทุกวัน ยืนอยู่ทุกวันแต่ก็ไม่เคยมีวันไหนเลยละมั้ง ที่จะไม่มีพวกมาก่อกวน ก่อความวุ่นวายเนี่ย!

“ตื่นเช้ามาเนี่ยรู้จักทำเผ้าทำผมกันบ้างไหมเนี่ยฮะ” โซราเวสเริ่มว่ามาก่อน

“ อ้อ! รู้แล้ว หวีผมไม่เป็นละสิ ต้องให้คนใช้ทำให้แหง…” มาเคซัสมาต่อให้

“ฉันทำเองของฉันได้ย่ะ” คาเรลตอกกลับอย่างหงุดหงิด

  ก็ในเมื่อเธอหวีผมไปแล้ว + กับที่ว่าตอนนี้ผมเธอยาวเรียบตรงปลายๆถูกดัดเป็นลอนๆอย่างสวย......แล้วมาบอกว่าฉันยังไม่ได้หวีเนี่ยนะ

“แหม...สาวที่ไหนเขา ตะโกนเสียงดังฟังชัดจนหูแทบหนวกอย่างนี้กัน “มาเคซัสเกริ่นมา

“ใช่ๆ! แล้วต่อไปจะเป็นราชินีแห่งอาณาจักรที่ต้องมีความเพอรืเฟ็กมากเสียด้วยได้รึเปล่าเนี่ย...เฮ้อ” โซราเวสแกล้งพูดแบบปลงตก

“yes! ต้องอย่างงั้น” มาเคซีสพูดเสียงเบาให้ได้ยินแค่เขากับโซราเวสพร้อมแปะมือด้วยความสะใจอย่างที่สุด

“แกร๊ก”

เอ้า! เจ้าของหัวใจสาวเจ้ามาช่วยแล้ว

“พวกนายจะไปล้อคาเรลเขาทำไม” เรย์พูดด้วยน้ำเสียงเย็น

“ก็แค่เบื่อแล้วก็ไม่มีอะไรทำ” โซราเวสและมาเคซัสพูดพร้อมกัน

“คาเรลไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกัน” เรย์หันมาพูดกับคาเรล

สภาพที่เกิดในขณะนั้น

__++R++__++k++__****K****_

หมายความว่า

           _   =       พื้นระเบียง

  R = เรยานอส  ดราโกนีเซีย  [ เรย์ ]

  + = รังสีความหวาน

  k =  คาเรล

  * = รังสีความอาฆาต

  K = คารอส

“อือ” คาเรลขานรับก่อนจะเดินเข้าห้องไป

“อะไรเนี่ย เห็นแฟนดีกว่าเพื่อนหรอเนี่ย  ชิ!” มาเคซัสพูดขึ้น แกล้งตีหน้าหงิดหงุด หงุดหงิด

“ใช่!” โซราเวสก็เออออห่อหมกไปกะเขาด้วยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ส่วน คารอส ท่านชายรองแห่งธาทีเนีย เองก็ยังคงโดนสเตฟานีคุมเหมือนปกติ

ส่วนอนาสตาเซียและนาตาชากำลังคุยเล่นกันอยู่ในห้องของสเตฟานี

เมื่อเหล่านักเรียนแลก(ไม่อยาก)เปลี่ยนหมดเรื่องที่จะนำมาเป็นหัวข้อแห่งการโต้วาทีกันแล้ว

พวกเขาก็พากันเข้าไปในห้องแต่งตัวก่อนจะเดินไปรวมตัวกันที่บันไดตอน  07.15 น.

**********

เมื่อทุกคนทานอาหารกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็  7.50 น.  ทุกคนเลยมารวมกันอยู่ที่หน้ารถ

“นี่ไม่มีใครลืมของอะไรนะ  ไม่มีการกลับมาเอาแล้วน้า” เฟมีลพูดขึ้น

“คนที่ลืมนะ คงเป็นเธอละมั้งเฟมีล” มอรีลพูดขึ้น

ก่อนที่มอรีลจะชูถุงใบหนึ่งสีเหลืองอ่อน ที่ข้างในมีชุดที่เฟมีลต้องใช้แสดงอยู่ด้วย

เฟมีลก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วหยิบถุงนั้นไปเก็บและทุกคนก็ขึ้นรถไปโรงเรียนกัน

**********

โรงเรียนเวทย์เซวีน่า

“แล้วเจอกันนะ” เฟมีลตะโกนบอกคาเรล

“จ๊ะ เดี๋ยวไปหานะ” คาเรลขานรับ

เฟมีลก็พยักหน้ารับก่อนจะวิ่งไปที่ฝั่งของชาวเซวีเรี่ยน  แล้วก็โดน  พวกเซจับไปแต่งตัว แต่งหน้า ทำผม

“งั้นพวกเราก็ไปเตรียมตัวกันมั่งเถอะ” โซราเวสพูดด้วยความขี้เล่นเป็นที่สู้ดอย่างยากที่จะหาสิ่งใดมาเทียบได้

ก่อนที่พวกเขาจะพากันเดินไปที่ห้องแต่งตัวของตัวเองและนัดกันว่าจะไปเจอกันที่ห้องรวมเมื่อแต่งตัวเสร็จ

**********

{50%} - 7 ก.ค. 2555
 

ห้องแต่งตัวหญิง – เซวีเรี่ยน

“เฟมีล! อยู่นิ่งๆสิ” รีเนลตะโกนใส่ด้วยความหงุดหงิด

ก็จะไม่ให้ไม่บ่นได้ไงละในเมื่อเฟมีลเล่นอยู่ไม่สุก  แต่เฟมีลก็หยุดแค่ทำการต่อปากต่อคำนิดหน่อย

“ก็คนมันเบื่อ เธอก็รู้ว่าฉันมันคนอยู่นิ่งไม่เป็น แถมไอ้เครื่องประดับพวกเนี้ยเนี่ยมันก็หนักแสนหนักซะด้วย”เมื่อเฟมีลบ่นเสร็จก็ทำการขยับต่อ

“ทนหน่อยไม่ได้รึไง จะเสร็จแล้ว” เซพูดอย่างเหนื่อยใจเป็นที่สุด

จนกระทั่ง...

“เอ้า!เรียบร้อย”  ช่างแต่งตัวทุกคนพูดด้วยความเหนื่อยสุดยอด

แล้วลากเฟมีลมาส่องกระจกดูความเรียบร้อยต่างๆ

‘ตะลึง’ คำเดียวที่ผุดขึ้นในใจเฟมีล พูดไม่ออกเลย เพราะเห็นภาพที่สะท้อนในกระจกนั้น

ชุดสีขาวซึ้งออกจะแดงๆอ่อนๆเดรส มีขลิบทองตรงชายกระโปรงสีขาวอมแดงซึ่งเข้มกว่าท่อนบนไม่มากนักที่ยาวเลยเข่าลงมาไม่มาก  ส่วนรองเท้านั้นเป็นรองเท้าส้นสูง มีโบเล็กๆอยู่ตรงกลางเพิ่มความน่ารักสีทอง

“แหมอยากให้ลีโอมาดูสาวน้อยผู้เป็นที่รักใส่ชุดราตรีแสนสวยนี่จังเลย”  เซพูดพร้อมทำตาล้อเลียน

“ใช่ๆ  ต่อไปต้องเปลี่ยนวิธีเรียกแล้วนะเซ” รีเนลพูดขึ้น

“เรียกว่าอะไรละ” เซทำหน้าแกล้งเป็นสงสัย

“ก็คุณภรรยาคนสวยของว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐดาโรก้านะสิ” รีเนลตอบ

ในเวลาไม่นานในห้องนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของสาวๆ  ยกเว้น  เฟมีล หรือ ต้นเรื่อง

“พอเลยเซ รีเนล ไม่ต้องมาล้อกันเลยนะ” เฟมีลพูดด้วยความเขิน

“พอเถอะ รีเนล เซ อย่าล้อเฟมีลเขาเลย” มอรีลพูดขึ้น

“โฮ....มอรีลเพื่อนรักเธอเข้าใจฉันที่สุดเลย” เฟมีลพูดพร้อมทำหน้าตาซึ้งจัด ก่อนจะหมดอาลัยทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดมา

“ใช่ฉันเข้าใจเธอที่สุดเพราะฉะนั้น จับมัดส่งไปหาคุณว่าที่สามีในอนาคตของเขาไปเถอะ” มอรีลพูดขึ้น

เมื่อมอรีลได้ทำการพูด ปลอบ + ยั่ว เพื่อนสาวแล้วก็มีเสียงของ เซ และ รีเนล ตามมาอย่างพร้อมเพรียง

“เจ๋ง! มากเลยมอรีล”

และตามด้วย “ต้องอย่างนี้สิ  ฮะ ฮ่ะ ฮ่า” จนเฟมีลอายม้วนจนตัวจะกลายเป็นเกรียวอยู่แล้ว

จนกระทั่ง.............. “ แกร๊ก ”

เสียงประตูของห้องแต่งตัวหญิงถูกเปิดขึ้น  ก่อนที่จะมีชายหนุ่ม(แสนหล่อ)เข้ามาในห้องถึง 2 ท่าน

‘ห้องแต่งตัวหญิง’ ชื่อมันก็เน้นอยู่แล้วว่า ของหญิง แล้วชายเข้ามาได้ไงกันเนี่ย....ถึงแม้เขาจะเป็นคนคู่รักกันก็ตามเถอะนะ

ในเมื่อคนที่ถูกพาดพิงเมื่อครู่นั้นก็เข้ามาแล้วพร้อมองครักษ์ประจำตัว  เหล่าสาวๆก็พากันจับกลุ่มหัวเราะ

....รวมถึงองครักษ์ที่แสนจะเข้าข้างกันอย่างมากถึงมากที่สุด

นั้นก็เพราะ  ตั้งแต่ที่ลีโอเข้ามาก็เอาแต่จ้องมองเฟมีลนิ่งไม่วางตา  จนกระทั่งเฟมีลเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว....ปุด ปุด ปุด เดือด

เฟมีลก็มองลีโออย่างขำๆว่า ถ้าลีโอจะไม่ใส่ชุดสีนี้แต่เป็นสีแสดเช่น สีส้ม เขียวขจี คงเหมือนตัวตลกใช้ได้เลย

เนื่องจากลีโอในวันนี้เองก็ยังคงใส่ ชุดทักซิโด้สีดำ มีลายขลิบทองอยู่ตรงมุมแขนเสื้อ ปลายเสื้อ ข้อมือ ไหล่ ขากางเกง และรองเท้า

“นี่นายแมว นายจะเอามองอะไรฉันนักหน้ายะ” เฟมีลเริ่มแห้วรับประทาน

“เปล่านี่” ลีโอตอบแต่สายตายังคงมองเฟมีลอย่างอ่อนโยน

“เขินก็บอกมาเถอะ” สาวๆพูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

เฟมีลหน้าแดงเป็นมะเขีอสดเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่า~   ฮิ ฮิ ฮิ  และภายในห้องนั้นก็กลับสู่สภาพที่มีแต่เสียงหัวเราะของสาวๆ+ 1 หนุ่ม

แต่แล้ว......เทพบุตรผู้ช่วยก็เดินมาจูงมือเฟมีลที่กำลังถูกแซว&ล้อเลียน (โดยกระทบถึงเขา)อยู่ ออกมาจากห้องเพื่อไปห้องนักแสดงรวมก่อน

เมื่อทั้งสองออกไปจากห้อง  คนในห้องนั้นก็ยังคงหัวเราะกันอย่างบ้าคลั่งละสนุกสนานน่าลงไปแจมด้วยจริงๆเลย....

**********

ทางเดินไปห้องนักแสดงรวม

มือของหญิงสาวยังคงอยู่ในการกอบกุมของชายหนุ่มที่เดินอยู่เคียงข้างเธอ  ซึ้งก็ยังคงอยู่โหมดเงียบเหมือนเคย

และด้วยความขี้ลืมเป็นนิจของเฟมีลนั้น  จึงทำให้เธอจ้องหน้าลีโอด้วยความสงสัยว่า ‘นายแมวตัวนี้จะมาพาเธอไปไหนกัน’

และด้วยสัญชาตญาณของลีโอทำให้รู้ได้ว่ามีคนจ้องมองเขาอยู่  เขาจึงหันไปมองร่างบางที่เขา(จงใจ)หยิบติดมือมาด้วย

“มีอะไรติดหน้าฉันหรอ” ลีโอถาม

“เปล่า!”  เฟมีลตอบเสียงสูง

“แล้วมองทำไม?” ลีโอเมื่อเห็นโอกาสก็เริ่มแหย่

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไงเล่า  นายนี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหมเนี่ย” เฟมีลพูดด้วยความหงุดหงิดเต็มที่

“พูดโกหกอย่างเงี้ยไม่สมกับเป็นเธอเลยนะ” ลีโอกระเซ้าเข้าให้อีก

“แล้วจะเอายังไงกับฉัน” เฟมีลพูดอย่างหาเรื่องเต็มีที่

“เดา” ลีโอพูดลอยๆ

“ใคร” เฟมีลถาม

“ฉัน” ลีโอตอบ

“ว่ามา” เฟมีลพูดอย่างท้าทาย

“สงสัยละซิ ?” ลีโอตอบ เล่นเอาเฟมีลสะดุ้ง

“เธอสงสัยที่ว่าฉันพาเธอเดินมาที่นี่ทำไม” ลีโอต่อ เฟมีลเริ่มชักสีหน้า

“ใช่ไหม...เฟมีล” ลีโอพูดอย่างคนที่อยู่ใกล้เส้นชัย

“ชิ”เฟมีลสบถขึ้น  ก่อนจะสะบัดหน้าหนี 

“ฉันก็จะพาเธอไปห้องนักแสดงไง” ลีโอบอก

‘ทำไมหมอนี่ต้องรู้ทุกเรื่องเลยนะ  สงสัยจะอ่านใจคนได้’ เฟมีลคิด

แต่ก็ต้องยอมความกันไป  ก็ในเมื่อมือของเธอยังคงอยู่ในความควบคุมของนายแมวอยู่นิ!

เมื่อทั้งสองออกเดินลีโอก็ดันปล่อยมือ  เล่นเอาเธอนึกว่าลีโอจะปล่อยให้เธอเดินไปเอง ซะอีก

แต่ที่ไหนได้มือที่เขาปล่อยนั้น เขาเลื่อนขึ้นมาจับไหล่บางของเธอซะนี่  แถมด้วยขยับให้เธอเข้ามาใกล้ๆอีก

สรุปเธอจะทำอะไรได้นอกจาก.......ทำใจ

**********

 {100%} 13 August 2012

         Helena.