[ Fic Naruto ] Bet love 31 Day : เดิมพันรักนายซัก 31 วัน

ลำดับตอนที่ #8 : 6 Day : เป็นอะไร

 


_________________________________________________________________________________


6 July xxxx


...............

......

...






เวลาเย็น ณ บ้านตระกูลอุจิฮะ




"ซาสึเกะ~~~~~"ผมลากเสียง

"อะไร?"ซาสึเกะเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่อยู่ในมือ ...เมื่อไหร่เขาจะเลิกอ่านแต่หนังสือซะที- -** ...ช่างมัน..

"ฉันอยากไปคาราโอเกะอ่ะ นะๆซาสึเกะ"ผมพยายามอ้อนเขา

"ก็ฉันบอกแล้วไง ว่าถ้านายหลับในคาบสังคมของครูอาสึม่านายจะอดไปคาราโอเกะ แล้วเมื่อวานซืนนายก็หลับ เพราะฉะนั้น'อด'ไปก็ถูกแล้ว "

"ง่า...ซาสึเกะอ่า.. ก็วันนั้นมันง่วงจริงๆนี่นา เค้าหลับไปแค่ห้านาทีเองน้า=3=*" ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกนะนารูโตะ!!=^=

"ห้านาทีแรกตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงผ่านไปยันห้านาทีสุดท้ายน่ะหรอ นายเลิกพูดเรื่องไปคาราโอเกะซะเถอะ ยังไงซะฉันก็ไม่ให้นายไป"ซาสึเกะพูดจบแล้วก้มอ่านหนังสือในมือต่อ



ชิๆๆ ไม่ให้ไปใช่มั้ย!

หึ! คิดว่าฉันไม่มีแผนรองรับงั้นหรอ! .....นายคิดน้อยไปนะซาสึเกะ..




ผมเดินเชิดออกมาจากห้องรับแขกที่ซาสึเกะอยู่ก่อนจะเดินไปห้องนั่งเล่นที่อยู่ในห้องถัดไป ในห้องนั่งเล่นมีทั้งเกมส์เพลย์สเตชั่นทู เพลย์สเตชั่นทรี แถมยังมีเกมส์วีอีก ที่ยิ่งกว่านั้นและเป็นเป้าหมายในแผนสำรองของผมก็คือ....


เครื่องเสียงโฮมเธียร์เตอร์ ซาวด์ราวน์รอบทิศทาง ให้เสียงดังกระฮึ่มยิ่งกว่าในโรงหนังพร้อมกับทีวีจอแบนแอลซีดี 42 นิ้ว ให้ภาพคมชัดด้วยระบบ HD(บรรยายอย่างกับขายของ= =^^)



และโตะก็ยังเตรียมแผ่นคาราโอเกะมาสำหรับงานนี้โดยเฉพาะ! ฮ่าๆๆๆๆ^o^ นายห้ามไม่ให้ฉันไป แต่นายไม่ได้ห้ามไม่ให้ฉันร้องนี่.. เพราะงั้น...


เสร็จอิโตะคนนี้ละเว้ยเฮ้ย!!




ประเดิมพลงแรกด้วยเพลง 'เธอยัง' ของมันฝรั่ง(โปเตโต้- -^^..)


"ฉันยังเป็นคนที่รักเธอหมดใจ ฉันยังได้แต่คิดถึงเธอเรื่อยไป ♪"ผมเริ่มแหกปาก(?)ร้อง

"ฉันยังดูรูปถ่ายที่เราชิดใกล้อยู่ทุกวัน ♪"

"เธอยังคิดถึงฉันทุกนาทีรึเปล่า เธอยังจำเรื่องเราในวันวานได้หรือไม่ ♪"


.
.
.
.


"นารูโตะ!!!"ซาสึเกะเรียกชือผมผมกับเปิดประตูห้องนั่งเล่นซะแรงเสียงดังปัง!

"คร้าบ!!"อ่า....งานเข้าแย้วตู- -^^

"หุบปาก! ฉันรำคาญ!!!"

"ก็นายไม่ให้ฉันไปคาราโอเกะอ่ะ ฉันก็ต้องหาทางอื่นสิ"

"งั้นก็ช่วยเงียบๆ ช่วยทำอะไรที่ไม่ไม่เกี่ยวกับคาราโอเกะซะ! อย่างไปทำข้าวเย็นให้ฉันกิน!!"น่าน- -.. ได้ทีสั่ง...

"ถ้าฉันทำข้าวเย็นให้นายแล้วนายจะให้ฉันร้องเพลงม่ะ?"ผมถาม อย่างเขาอ่ะนะ คงจะตอบ...

" 'ไม่!' " ..แบบไม่ต้องคิดเลย- -^^^  เฮ้ย! คิดสักสิบวิก็ยังดีนะเฮ้ย!

"ตอบแบบคิดหน่อยดิ-*-"

"คิดแล้ว" หรอ.... กี่ออโต้วินาทีคร้าบ?

"ซาสึเกะอ่า.."

"ไม่ต้องมาทำเสียงอย่างนั้นเลย ไปทำข้าวเย็นมาให้ฉันได้แล้ว!!" อ้ากกกกกกกกกก!!>< ไปก็ได้วะๆ ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลย>[ ]<



ผมเดินคอตกออกมาจากห้องนั่งเล่นอย่างเจ็บใจเล็กๆ แค่หมอนั่นขึ้นเสียงแล้วทำไมผมต้องกลัวด้วย? ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกเหมือนผมจะโอนอ่อนตามคำพูดของเขาตลอดเลยนะ เขาไล่ให้ไปทำอะไรก็ไปทำ.. บอกให้เลิกก็เลิก ชักอยากจะย้อนไปตอนที่ผมเดิมพันอะไรบ้าๆแล้วยกเลิกมันชะมัด ผมจะได้ไม่ต้องมาติดแหง็กอยู่กับเขา..


แต่คิดอีกที...ต่อให้ไม่มีเดิมพันนั่น.. มันก็ต่างกันตรงไหน? เวลาที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านหรือไปต่างประเทศผมมักจะโดนสั่งให้มาอยู่บ้านซาสึเกะด้วยเหตุผลสารพัดที่พ่อกับแม่ผมจะอ้างได้ หรือไม่ก็..พวกเขาทั้งสองเห็นว่าผมเองก็มีเพื่อนอยู่แค่ซาสึเกะคนเดียว หรือ....แค่พ่อกับแม่ไม่อยากเห็นบ้านตัวเองรกเป็นรังหนู- -^^^


แต่ผมว่าดหตุผลสุดท้ายฟังขึ้นสุดแหะ= =^^

โตะไม่ได้เป็นตัวทำบ้านรกซะหน่อย...

แค่ไม่เก็บของเข้าที่เท่านั้นเอ๊งงงง!!>3< (โห... สมควรแล้วโตะเอ๊ยยย..)

วันนี้ผมตัดสินใจทำข้าวผัดง่ายๆให้ซาสึเกะกิน เนื่องจาก....ผมไม่รู้จะทำอะไรให้เขากิน= =^^ โตะหมดมุกแล้วว่างั้นแหละ เฮ้ออออ... เกรงว่าคุณชายเขาจะไม่แด..เอ๊ย! ไม่รับประทานน่ะสิ ก็โตะเล่นของง่ายซะขนาดนี้นี่นา

ถ้าไม่กินนะ!....

พ่อจะจับยัดเข้าปากแม่-งเลย>o<!






เวลาอาหารเย็น...



"ข้าวผัดงั้นหรอ- -"ซาสึเกะที่กำลังเดินเข้ามาในห้องอาหารถาม

เออ... เอ็งเห็นว่าเป็นอ้วกสุนัขหรือไง- -*

"จะกินได้มั้ยเนี่ย.." ถ้ากินแล้วตายไอ่โตะก็ติดคุกสิครับท่าน- -^

"หวังว่านายคงไม่ได้คิดจะแกล้งฉันใช่มั้ย?" คิด... แต่ไม่ได้ทำ-- -- เสียดายอยู่เหมือนกัน!--^--

"ไม่หรอกน่า ถ้านายไม่อยากกินฉันเอาไปทิ้งก็ได้"ผมพูดแล้วเตรียมหยิบจานข้าวผัดขึ้นมา




หมับ!



"ไม่ต้อง เสียดายของ...ฉันกินก็ได้"ซาสึเกะที่จู่ๆก็คว้าจานที่ผมถือมันก็เลยทำให้มือเขามันมาจับมือผมที่จับจานอยู่(งงกันป่ะเนี่ย- -^ บรรยายเองงงเองวุ้ยเรา- -^^ ว่าง่ายๆไอ้เกะดันไปจับโดนมือโตะอ่ะจบ!)

"งั้นก็เอาไป แล้วก็อย่าบ่นมากด้วย"ผมวางจานลงกับโต๊ะแล้วดึงมือกลับ


......คิดว่าผมจะอายหรือไง? ผมไม่อายหรอกน่า ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะที่ผู้ชายเขาเผลอจับมือแล้วจะอายหน้าแดงอะไรเงี้ย โตะไม่ใช่เลย..


"ตกลงใครเป็นเจ้านายกันแน่"ซาสึเกะใช้มือเท้าคางก่อนจะหันมาถามผม

"ก็นายไง!...ตะ..แต่ก็แค่เดือนเดียวเท่านั้นแหละ! พอหมดเดือนนี้เราก็จะฐานะเท่าเทียมกันเหมือนเดิม"ผมพูด ทำให้ซาสึเกะเขาชักสีหน้านิดๆก่อนจะหันหน้ากลับไปกินข้าวผัด



อะไรของเขา? ทำไมต้องชักสีหน้าด้วย?

ผมพูดอะไรผิดงั้นหรอ??





"หลังทานข้าวฉันขอกาแฟแก้วนึง"ซาสึเกะสั่งผมโดยไม่หันมามองหน้าผมแม้แต่นิด



อะไรของเขา? โกรธหรอ? งอนหรอ?

หรือผมพูดอะไรผิด?

ผมงงไปหมดแล้วเนี่ย!!


"ได้ยินที่ฉันสั่งมั้ย!!"ซาสึเกะขึ้นเสียง

"อะ..อื้อ! ได้ยิน"

"พูดกับคนที่เป็นเจ้านายแบบนี้งั้นหรอ?" ฮึ่ยยยย...

"อะ..ครับ ได้ยินแล้วครับ"ผมกัดฟันพูดออกมา เขาเป็นอะไรของเขาเนี่ย!!





จู่ๆก็ขึ้นเสียงใส่บ้างละ ชักสีหน้าบ้างละ ไม่มองหน้าบ้างละ...

นายเป็นอะไรของนายวะซาสึเกะ!!!



__________________________________________________________________________________


ดีจ้า~~~ สงกรานต์แล้วใครไปเล่นน้ำบ้างยกมือขึ้น(^o^)/

ใครที่นั่งเลยคอมอยู่บ้านก็ส่งเสียงหน่อย ฮิ้ววววว~~~\(^o^)/

ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่ก็ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่ไทยนะคะ^------^