คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 มันมั่วกันเอง
Chapter 7 มันมั่วกันเอง.
บทสนทนาของชายหนุ่มสองคนที่กำลังตกปลา ณ ริมฝั่งแม่น้ำ
“มินโฮ...เรื่องที่ว่านั่นได้เบาะแสบ้างหรือยังล้ะ”
“ยังเลย...แต่ว่าแบบนี้ดีแล้วเหรอจงฮยอน ฉันชักไม่แน่ใจแล้วสิ!”
“ดีแล้ว คุณพ่อคุณแม่นายก็มีบอร์ดี้การ์ดไปดูแลอยู่แล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“แต่แทมิน...เขาก็เกี่ยวข้องกับตัวฉันนะจงฮยอน ฉันคิดดูแล้ว ถึงเป็นแบบนี้..ไม่ใช่แฟนมันก็เกี่ยวข้องอยู่ดี”
“อืม..มันก็ใช่ แต่มันคงไม่มาทำไรกับคนห่างๆ แบบนี้หรอกน่า...ถ้ามันจะทำมันต้องทำที่โบอ้วนก่อนอยู่แล้ว ความสัมพันธ์มันโจ่แจ้งกว่าแกกับแทมินอีก!”
“ถ้างั้นก็ดี...”
ณ เวลายามเย็นของวันที่โชกโชนหัวใจคิมคีย์ (?)
Onew Talk :
ตอนนี้มันเกิดไรขึ้นครับใครรู้ช่วยบอกที ผมใช้คีย์เท่าไหร่มันก็ไม่โวย แถมยังอารมณ์ดีม๊ากมากตั้งแต่กลับมาจากน้ำตก มาอยู่กลางป่ากลางเขาใช้มันทำอะไรลำบากๆ เหมือนมนุษย์ยุคหินแบบนี้คีย์กุนยังอารมณ์ดีอยู่ได้ ไม่โวยซักคำ เพราะอะไรครับเต้าหู้ไม่เข้าใจ ที่น้ำตกมันมีอะไรดีมากๆ เลยเหรอ ?
“คีย์! ก่อไฟเลยๆ เราจะทำอาหารกัน”
“คร้าบบบ บ” คีย์กุนขานรับแล้วก็วิ่งไปไหนต่อไหน หัวเราะคิกคักอารมณ์สุขี่ต่อไป - - ห่วย! เต้าหู้เซ็ง แกล้งคนไม่ขึ้น!
“แทมินๆ คีย์เป็นอะไร ดูเขาแปลกๆนะ”
“แหม่พี่อน! ก็คีย์ความจำเสื่อมนี่ จะไม่ได้คีย์ดูแปลกๆ ได้ไง!”
“ปลามาแล้วทุกคน” เสียงมินโฮดังขึ้น พร้อมกับถือกระแป๋งใส่ปลามา...
Key Talk :
“หืม..ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลยหอมก็หอมม ม~ >..<” เสียงเห็ดพูดขึ้นครับ หอมจริงๆ ล้ะ แต่หอมสู้จงจ๊งไม่ได้หรอก ใหญ่ก็สู้ของจงจ๊งไม่ได้ (?) โห๊ะๆ
“คีย์... เป็นไรหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว พี่ว่าคีย์ไม่ได้ความจำเสื่อมอย่างเดียว บ้าไปด้วยล้ะมั้งเนี่ย”
คริๆ มั้งครับพี่อนยู โอเค ถึงจะบ้าแต่ก็บ้าร๊ากก ก. ><
“ป่าวหรอกพี่อนยู กินเข้ามันสุขแล้วมั้งเนี่ย”
“โอ๊ยย ย! เชรี่ย” หือ!!? เกิดไรขึ้น
“เป็นไรว้ะจงฮยอน”
“อ๋อ...ฝืนในกองไฟมันกระเด็นมาใส่แขนน่ะ - -;”
อื้อหือ! แขนจงฮยอนชี่แดงเลย TT ฮือ...ไอ้ฝืนเลว! เลวสิ้นดี!!
“แปปนะ พี่จงฮยอน เดี๋ยวคีย์ไปเอากล่องยาก่อน พี่อนยูกล่องยาอยู่หลังรถใช่ไหม ?”
Taemin Talk :
คีย์จะตกหลุกรักพี่จงฮยอนแล้วรึป่าวน๊า...ดูดิแทคแคร์ ดูแล เป็นห่วงจัง มีทำแผลให้กันด้วย >< แบบนี้ผีหมอดูก็อาจจะทำนายถูกก็ได้นะเนี่ย! แต่พี่ผมก็ขายไม่ออกสิ ฮ่าๆ และดูเหมือนพี่จงฮยอนก็ใกล้หลงมนต์เสน่ห์คิมคีย์เข้าไปทุกทีแล้วดิ มองคีย์ทำแผลไม่กระพริบตาเลย โฮ๊ะๆ
“อ่า! ทำแผลเสร็จ มาเล่าเรื่องผีกันเถอะ! เล่าเรื่องผีรอบกองไฟ”
“ห๊ะ!!/ห๊ะ!!” เสียงคีย์กับเสียงพี่จงฮยอนครับ
โธ่..มีอนหู้บรรยายกาศโรแมนติกกำลังดี พูดอะไรทำลายบรรยายกาศชะมัด - - ดูดิ ออรอล่าเลิฟๆ จงคีย์หายไปหมดแล้วเนี่ย เหลือแต่ออรอล่ากลัวผีทั้งสองคนเลย
“ถ้าจะเล่าผมขอไปนอนก่อนนะครับ ^^;”
“เฮ้ยๆ ได้ไงๆ แกตัวดีเลย...พี่อยากรู้ทำไงถึงเจอผีหมดดูอ้ะ เล่าหน่อยๆ”
โธ่...คนเข้ากลัวยังให้ลึกฝื้น
“มันไม่น่ากลัวอะไรมากหรอกครับเล่าไปก็ไม่หนุกหรอกพี่อน”
“อ่า...เอาเถอะ! คีย์ก็ต้องเล่า! ตอนเจอผีในปราสาทเซเรเทอ้ะ ยังจำได้อยู่ไหม”
พี่ผมความจำเสื่อมรึไงกันครับ คีย์เค้าสมองเสื่อมอยู่เนี่ย! จะจำได้ไงเล่า
“คีย์ความจำเสื่อมนะพี่อนยู” เสียงคีย์พูดเอง
“ไหนบอกว่าจำได้แล้วไง จำไม่ได้ก็อยู่ที่ปราสาทเซเรเทสักอีก 2-3 วันดีกว่า”
“โหยย..พี่อนอ้ะ จำได้ก็ได้! อยากฟังจริงเหรอ”
“หมายความว่าไง คีย์จำได้แล้วเหรอ!!?” อ๊ากก ก มันจำได้แล้ว! มันจำได้ตอนหน๊ายยยยยยย ย ?
“แทมิน พี่จะบอกอะไรให้ มันจำได้ตั้งแต่ตื่นมาแล้วล้ะ”
“ห๊ะ!!/ห๊ะ!!” มันไม่ใช่เสียงผมคนเดียวนะครับ เสียงพี่จงฮยอนด้วย แต่ไมพี่มินโฮไม่ตกใจเลยล้ะ รู้อยู่แล้วเหรอ
“คีย์โกหกเค้าทำไม!!!” ผมตะคอกใส่คีย์เลย ก็ทำไมล้ะ รู้ไหมเค้าไม่สบายใจขนาดไหน ที่เพื่อนที่เค้ารักที่สุดจำไม่ได้แบบนี้
“หน๊อยอีคีย์!” ง้างมือเตรียมตบ คีย์ทำได้ไง!
“เฮ้ยแทมิน!” เสียพี่อนยูร้องลั่นป่าครับ - - ผมจะกอดคีย์ต่างหาก
“คีย์อ่า...จำได้แล้ว แทมินใจหายแทบแย่ ตอนรู้ว่าคีย์จำไม่ได้ คีย์ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม ! เย้ๆ แล้วคีย์ทำแบบนี้ทำไม”
“แทมินไม่สนใจเค้านี่ ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับเค้าอ้ะ! มันน่าโดนมากกว่านี้อีก มั่วแต่ ฮึ๋ย! ไอ้คนทิ้งเพื่อน!”
“โอ้คีย์...ขอโทดดด ด ขอโทดน้า จะไม่ทำอีกแล้วน๊าคนดี ผมสัญญา” ผมเอานิ้วก้อยยื่นไปให้คีย์
“บ้า! แทมิน ดูพูดจะรับบทเมะเหรอ ? -///-” ฮ่าๆ คีย์หน้าแดงเลย โห๊ะๆ ผมก็เล่นบทเมะเป็นนะเออ คุๆ ส่วนคีย์เหมือนว่ามันจะเคะตลอดกาล
“อ่าวๆ ทำเรื่องนี้เป็นแทมคีย์ดีไหม สวีทกันอยู่นั่นล้ะ เรื่องผีๆ” อ่า..พี่อนหู้ชอบขัดบรรยายกาศว้ะ! พรุ่งนี้อยากให้ผีหลอกซะให้เข็ด
“เริ่มที่ใครล้ะพี่อนยู”
“จงฮยอนก่อนล้ะกัน”
“เอ่อ..ของผม ที่เจอก็เพราะเห็นแมวกำลัวข้ามถนนเลยช่วย แล้วก็เป็นแมวของหมดดูพอดีอ้ะครับ ก็มีแค่นี้ล้ะถึงเจอได้น่ะ!”
“โห่แค่เนี๊ยะ ? กลัวขนาดนี้เลย” พี่อนหู้ผมพูด โธ่ๆ คุณพี่คนเก่ง ผู้ไม่กลัวผี - -
“ก็คนมันกลัวนี่พี่!” พี่จงฮยอนพูดขึ้น
“มาที่คีย์ เล่าดิๆ ตอนเด็กเจอไรว้ะ ร้องไห้ซะปราสาทแตก ตอนเช้าพี่ก็รู้ข่าวว่าคีย์หนีกลับไปอยู่โซลแล้ว”
“โห่พี่...จะไม่ให้กลับได้ไง เกิดวิญญาณมันตามมาอ้ะ TT หนีกลับไปอยู่โซลมันอาจขี้เกียจบินตามไป”
“พี่อยากรู้แย่แล้ว อย่ามั่วแต่บ่น” อยากรู้อย่างเดียวพี่ผม
“ก็...ตอนนั้นใช่ไหม คีย์เดินผ่านห้องนอนของเศรษฐีที่ถูกฆาตรกรรมอ้ะ แล้วพอดีผมก็เห็นหนังสือมันโผล่ออกมาจกชั้นหนังสือ แล้วมันก็กลับไปที่เดินอ้ะ แล้วโคมไฟบนเพดานมันก็สั่นด้วยอ้ะ ฮือไม่เอาแล้ว” คีย์พูดแล้ววิ่งไปในเต้นทันที
“งานนี้คีย์ขอนอนกลางนะ อยู่ริมไม่รู้ด้วย จะโดนอะไร!” เสียงคีย์ตะโกนเข้ามาในเต้น
“ฮะ..เฮ้ยคีย์ TOT ไม่เอา พี่อนยู! พี่นอนริมเลยนะ ให้เล่าอะไรตอนนี้ไม่รู้”
อ้าว หู้~ (เสียงหมาประเทศเกาหลีหอน)
“เอ่อ..แกงานนี้แกนอนริมทีนะ กูขอนอนด้านใน มินโฮเพื่อนรัก” เป็ดหมุดเข้าเต็นท์ไปด้วยอีกกคน
“อ่า..เราสองคนต้องนอนริมสินน้ะครับพี่อนยู พี่อนยูจะเข้านอนเลยไหม” มินโฮเอ่ยถาม
“เดี๋ยวค่อยเข้าไป ดื่มด่ำบรรยายกาศนิดนึงก่อน” (ยังมีอารมณ์)
“อ่าครับ”
“พี่มินโฮ นอนข้างแทมิน นะๆๆ เดี๋ยวพี่อนยูแกล้งแทมินให้กลัวอีกอ้ะ!” โห๊ะๆ มารยาร้องแปดเล่มเกวียน แทมินงั้ดมาเพื่องานนี้ แต่จริงๆ ก็กลัวนะ แต่พี่อนยูไม่แกล้งหรอก คึๆ
“อ่าก็ได้ๆ แต่จะดีหรอก”
“จะให้ผมกลัวรึไง” คีย์มันก็เอาพี่จงฮยอนไปนอนข้างมันแล้วอ้ะ น๊อยหน้าไม่ได้
“ครับ ครับน้องแทม^^” วู๊ๆ สำเร็จ ฝันดีแน่ๆ กรี๊สสส ส!
ตกดึกดึกม๊ากกกกกกก ก!
ช่วงเวลานี้มันน่าจะเป็นเวลาแห่งการนิทราแต่กลับมี... มือเรียวมือหนึ่งกำลังไล่ไปบนเนื้อผ้าของคนตัวเล็กที่นอนหันข้างมาทางเขา...ไล่ไปมาจนทั่วเกือบทั่วทั้งบริเวณด้านหน้าของคนตัวเล็ก ก่อนจะคลายกระดุมเม็ดบนสุดออก แล้วใช่มือเรียวลากล้วงเข้าไปในร่มผ้าเพื่อลูบอกน้อยๆ วนไปวนมาเพื่อให้ร่างที่หลับใหลอยู่นี้เสียวขึ้นเล่นๆ
“อื้ม..” เสียงของคนตัวเล็กครางขึ้นเบาๆ ซึ่งพอใจในการกระทำของมือเรียวนี้
แต่แล้วมือเรียวก็ค่อยๆ ลากขึ้นไปจับไหล่น้อยๆ ก่อนจะตามด้วยริมฝีปากเข้าไปประกบบนซอกคอของคนตัวเล็กเบาๆ อย่างยั่วยวน
“อ๊า~”
พี่มินโฮจะทำไรน้องเห็ดในเต็นท์เนี่ยมันไม่เหมาะน๊า ><
เสียงของคนตัวเล็กดังก้องอยู่ในความคิด
“อืม~..ถูกใจไหม” เสียงของผู้ที่ถูกกระซิบมาที่ข้างๆ หูของคนตัวเล็ก ก่อนจะงับติ่งหูเบาๆ
อีกด้าน ในความคิดคิมคีย์
โอ๊ยย ย! ให้ตาย ได้นอนข้างพี่จงฮยอนด้วยอ้ะ กรี๊สส...อยากสัมผัสเรือนร่างที่เห็นเมื่อตอนนั้นจริง อ่า..ให้ตายสิ กรี๊สส ส! ขอสัมผัสสักนิดน้า ><
มือบางเรียวของคิมคีย์แตะไปบนเนื้อผ้าอย่ากล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะแปะไปบนหน้าท้องช้าๆ เบาๆ
สู้ๆ คิมคีย์ แกอยากสัมผัสนี่!
มือของคิมคีย์เริ่มทำการสำรวจไปเรื่อยๆ ก่อนจะเล่นอะไรพิเลนๆ ขึ้น
“อืม..”
คิๆ เสียงจงฮยอนครางเหรอเนี่ย ถูกใจใช่ม๊า โห๊ะๆ คีย์มีมากกว่านี้อีกน้า
มือคิมคีย์ซุกซนไปเรื่อยๆ แล้วเล่นอะไรที่เกิดจากลืมตัวขึ้น!
“อ๊า~”
“อืม~ ..ถูกใช่ไหม”
คิๆ ถูกใจใช่ไหมล๊า จงฮยอน.. พอแค่นี้ดีกว่า >///< ในเต็นท์น๊า~ พี่อนยูรู้เอาตายเลย ฮ่าๆ
“อืม..พี่มินโฮต่อสิฮะ!” เสียงหวานของแทมินเอ่ยขึ้น แล้วใช้มือเล็กกวาดไปด้านตรงข้ามไปมาเพื่อหามือเรียวเมื่อครู่ ให้เข้ามายั่วยวนต่อ...
หืม?? มินโฮเหรอ ?
“อ๊า..พี่มิโนทำแบบเมื่อกี้อีกซิ”
ฮะ..เฮ้ย ระ...หรือว่า ! T^T กูจับผิดคนเข้าให้แล้ว
“แทมิน!!!!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นในความมืด
“เกิดไรขึ้น!!?” เสียงอนยูพูดขึ้น พร้อมกับเอาไฟฉายส่องขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกัน
“หืม.. =o=” แทมินเด้งตัวขึ้นตามเป็นคนที่สาม พร้อมกับมองไปที่มือตัวเอง
“คีย์!!!!” เสียงดังก้องไปทั่วหุบป่า
=============R0MANTIC============
เอิ่ม..จบไปอีกตอนนึง บ้าๆ บอๆ ได้ใจ. เนื้อหามีไม่เท่าไหร่ นอกนั้นเอิ่ม.. - -;
แต่ต่อจากตอนนี้มันเริ่มจะเครียดขึ้นแล้ว -o-
กะทำให้เรื่องนี้มันสนุกๆ แต่ขอหน่อยเถอะ!
ตอนสุดท้าย -____- ไอ้สองเพื่อนรักมันโคตรอันตราย.
ความคิดเห็น