คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : LOVE really HURT 3 : KyuHyuk : จบเกม
“ นั่นนายจะออกไปไหนอีก ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเปลี่ยนเสื้อผ้า
“ ฉันจะไปไหน...มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนาย ”
“ ทำไมจะไม่เกี่ยวในเมื่อนายเป็นเมียฉัน ”
“ เหรอ...ฉันเพิ่งรู้นะว่าการที่ฉันนอนกับนายแค่ไม่กี่ครั้ง ฉันจะกลายเป็นเมียของนายน่ะ ถ้าอย่างนั้นผัวฉันก็มีเกลื่อนเมืองแล้วสิ ” คนตัวเล็กยกไหล่
“ อึนฮยอก ทำไมนายพูดแบบนี้ ”
“ แหม ! คยูฮยอนยอมรับหน่อยเถอะ ฉันกับนายก็แค่เล่นๆกันสนุกๆ นายมีคนอื่น ฉันมีคนอื่น ไม่เห็นแปลก ”
“ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีใคร ซองมินฉันก็เลิกไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ฉันมีนายแค่คนเดียวเท่านั้น คืนนี้อยู่กับฉันต่อนะ อย่าออกไปไหนอีกเลย ”
“ ง่ายไปมั้ยคยูฮยอน...สมัยก่อนฉันอ้อนวอนแทบตาย นายยังไม่แลฉันเลย ตอนนี้ฉันเองแค่ทำตัวเหมือนนายบ้างก็เท่านั้น ”
“ แต่ฉัน...”
“ ไม่ต้องห่วงนะคยูฮยอน...ว่างจากคนอื่นเมื่อไร ฉันจะแวะมาสนองนายให้เต็มที่เลย ” พูดจบก็เดินออกจากห้องทิ้งให้ร่างสูงมองตามจนพ้นสายตา
“ อึนฮยอก...เพราะฉันใช่มั้ยนายถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ ” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม สายตาเหม่อลอย คิดถึงอดีตที่เขาเคยทำกับคนตัวเล็ก เขาคิดว่าเป็นเพียงเกม หลังจากที่เขาสลัดอึนฮยอกทิ้ง ร่างบางก็คอยมาวนเวียนตามง้อแล้วก็หายไปกว่าหนึ่งปี ช่วงระยะเวลานั้นเขาคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่างๆมากมาย ความจริงจากปากของอีทงเฮที่ว่าไม่เคยมีอะไรกับคนตัวเล็กเลย ทำให้เขาออกตามหาอึนฮยอกมาโดยตลอด แม้ว่าตัวเองจะยังทิ้งนิสัยเจ้าชู้ไม่ได้ แต่ไม่เลย ไม่เคยมีใครสักคนจะมาแทนที่ร่างบางที่ตอบสนองความพอใจของเขาต่างๆนานๆ รอยยิ้มและความอ่อนโอนที่จะมอบให้เขาเพียงคนเดียว...ได้หายไปแล้ว คนคนนั้นได้จากไปแล้ว วันหนึ่งที่เขามาส่งหญิงสาวที่พัวพันด้วยที่คอนโดหรู ร่างบางที่คุ้นตาในชุดผ้ากันเปื้อนสีดำ รอยยิ้มสดใสที่น่าหลงใหลกว่าดอกไม้ที่ลายล้อม เขาเฝ้าพยายามที่จะเดินเข้าไปหา แต่ไม่มีเหตุผลใดเลยที่จะมาเป็นข้ออ้างให้ทั้งเขาและคนที่เขารู้สึกผิดด้วยจะมาคุยกันได้ ...นอกจาก เรื่องราวเก่าๆ เรื่องราวที่ที่ทำให้คนคนนั้น...เจ็บปวด
“ ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่นะอึนฮยอก ”
“ ปากเก่งขึ้นนี่เรา ว่าแต่อย่างอื่นจะเก่งขึ้นด้วยหรือเปล่า ”
“ ฉันเองกำลังอยากจะรู้อยู่พอดี ว่าถ้านายได้ลองอีกครั้ง นายจะจำฉันขึ้นมาได้รึเปล่า ”
“ ไม่ได้เรื่องเลยนะอึนฮยอก ทำเหมือนไม่เคยอย่างนั้นแหละ หรือว่าห่างหายไปนานเลยยังไม่คุ้นมือกันล่ะ ”
“ ปากดีจริงนะ เมื่อกี๊ยังคร่ำครวญให้ฉันทำเร็วๆเลยไม่ใช่รึไง ”
“ มินนี่ ใจเย็นๆที่รัก หมอนี่ก็แค่นายบำเรอของฉันเท่านั้นเอง ”
“ ถ้าเป็นไปได้ ในวันนั้น ฉันจะเข้าไปขอโทษนาย แล้วขอให้นายยกโทษให้ฉัน ถ้าวันนั้นยังมาไม่ถึง แต่นี่มันผ่านมาแล้ว ฉันควรทำอย่างไรดี อึนฮยอกบอกฉันที ” ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง คว้ากุญแจรถ ก้าวออกจากห้องในแทบจะทันที
“ ถ้ามันทำให้นายหายเจ็บ ฉันจะขอโทษนายเอง อึนฮยอก ” ชายหนุ่มขับรถออกตามหาร่างบางในสถานที่ที่เขาคิดว่าคนตัวเล็กจะอยู่ แต่หาเท่าไรก็หาไม่เจอ อันที่จริงแล้วเขาไม่เคยเห็นคนตัวเล็กไปเที่ยวกับตาเลยสักครั้ง มีเพียงร่างบางเท่านั้นที่บอกว่าอยู่นั่นอยู่นี่
“ หรือว่าจริงๆแล้วนายแค่...กลับบ้าน ” คิดดังนั้นจึงขับรถไปยังคอนโดหรูทันที
ขายาวเดินกึ่งวิ่งเพื่อไปพิสูจน์ความจริงบางอย่าง แต่ขณะที่กำลังจะถึงหน้าห้องของคนที่เขาตามหา ร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาคุ้นตาคนที่เขาเคยพัวพันด้วยชั่วระยะเวลาก่อนหน้าที่จะเจอร่างบางอีกครั้งก็ออกมาจากห้องนั้น...และคนที่เขาตามหาก็เดินออกมาส่งนอกห้อง คยูฮยอนหาที่หลบในทันที
“ ฉันไปก่อนนะฮยอกแจ พักผ่อนมากๆนะจ๊ะ ”
“ ขอบใจมาก ”
“ ฮยอกแจ ????... ” คยูฮยอนเอ่ยแผ่วเบา
“ นี่น้องชายฝาแฝดของฉันชื่อฮยอกแจ น่ารักใช่มั้ย ”
“ น่ารักเหรอ...ไม่ได้ครึ่งนึงของนายเลย ”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ... มือหนาเคาะไปยังประตูห้อง
“ ลืมอะไรอีกหรือมีโซ ...” ร่างบางเปิดประตูออกมา ก่อนจะพบว่าคนที่เคาะประตู ไม่ใช่คนที่ตนนึก
“ ฉันมาหาอึนฮยอก ” ร่างหนาเอ่ย พร้อมกับผลักประตูแล้วแทรกกายเข้าไปในห้องทันที
“ ฉันนี่ไงอึนฮยอก นายมาที่นี่ทำไมโจวคยูฮยอน ”
“ ถ้านายคืออึนฮยอก แล้วฮยอกแจอยู่ที่ไหน ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม จนทำให้คนตรงหน้าหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ต้องปฏิเสธไป
“ ไม่มีฮยอกแจ ฉันอยู่ห้องนี้คนเดียว ”
“ แล้วเมื่อกี๊ ฉันเห็นผู้หญิงคนนึงอยู่หน้าห้องนาย นายรู้จักเขาได้ไง ” ชายหนุ่มเริ่มตะหวาด
“ คนในคอนโดนี้มีเป็นร้อยเป็นพัน แล้วถ้าฉันบังเอิญบอกว่ารู้จักคนที่นายบังเอิญรู้จัก มันจะแปลกตรงไหน ”
“ ฮยอกแจ ฉันบอกตอนไหนว่าฉันรู้จักผู้หญิงคนนั้น ฉันบอกนายตอนไหน ” คยูฮยอนเขย่าไหล่ร่างบางจนสั่น
“ ฉันไม่รู้ ฉันก็แค่เดา นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันเจ็บ ”
“ ไม่ใช่ นายไม่ได้เดา นายรู้มาแต่ต้น นายวางแผนกับมีโซมาหลอกฉัน ... ฮยอกแจ นายหลอกฉัน ”
“ ฉันไปหลอกอะไรนาย ฉันไม่รู้เรื่อง ปล่อยสิ ฉันบอกให้ปล่อย ” ร่างบางผลักแขนคนตัวโตให้ออกจากไหล่บาง แต่พยายามเท่าไรก็ไม่ได้ผล แต่สักพักมือหนาก็หมดแรงในการบีบคั้นคนตัวเล็ก
“ ฮยอกแจ...ฉันกำลังเรียกนายว่าฮยอกแจ ” คยูฮยอนตะโกนเสียงดัง แต่ที่ร่างบางสั่นไม่ใช่เพราะเสียงนั่น หากแต่เป็นเพราะตนรู้แล้วว่า ไม่สามารถปิดบังคยูฮยอนได้อีกแล้ว
“ ฮือออออ ใช่ ฉันไม่ใช่อึนฮยอกของนาย แล้วนายอยากรู้ใช่มั้ย ว่าอึนฮยอกอยู่ที่ไหน ภูเขานัมซานไง ไปหาเขาสิ เขารอนายอยู่ที่นั่น ฮือออออ ไปเลย ไปดูว่านายทำอะไรกับพี่ชายฉันไว้ ไปดูผลของมันซะ ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก ไป๊!!! ” ฮยอกแจดันร่างสูงให้ออกจากห้องโดยง่ายเพียงเพราะคนตัวโตไร้เรี่ยวแรงในการขัดขืนก็เท่านั้น
“ ฮยอกแจ เกิดอะไรขึ้น ฉันเห็นเขามาทีนี่ ” เมื่อคยูฮยอนออกไปได้สักพัก มีโซก็เข้ามาในห้องของเพื่อนรักอีกรอบ
“ ฮือออออ มีโซเขารู้แล้ว เขารู้แล้วว่าฉันไม่ใช่ ฮืออออออ ”
“ ฮยอกแจ ไม่เป็นไรนะ ตั้งสติเอาไว้ให้ดี ” หญิงสาวโอบกอดเพื่อนรักที่เนื้อตัวสั่นเทา สะอื้นไห้ตัวโยน
“ มันต้องเป็นหมอนั่นไม่ใช่รึไงที่ต้องร้องไห้ ที่ต้องเสียใจ ฮืออออออ ทำไม ทำไมต้องเป็นฉัน ฮืออออ ”
“ ฮยอกแจฟังนะ ไม่มีใครสักคน ไม่มีเลย ที่จะมีความสุขกับเรื่องแบบนี้ ...ทิ้งไปซะ ทิ้งอดีตแล้วกลับมาสู่ปัจจุบัน ”
“ แต่เขาไปแล้ว ฮือออออ เขาไม่อยู่แล้ว มีโซ ฉันจะทำยังไง ”
“ .... ”
“ โจวคยูฮยอน ฉันขอเตือนนายไว้ก่อน ฉันไม่ใช่อึนฮยอกคนที่นายจะมากดขี่ข่มเหงได้เหมือนแต่ก่อน...ใช่ อึนฮยอกอาจจะเคยง่ายในสายตานาย แต่ผู้ชายคนที่นายรู้จักเขาได้ตายไปแล้ว ”
“ ฉันไม่เคยสงสัยอะไรเลย ทั้งๆที่นายสองคนไม่เหมือนกันเลยสักนิด อึนฮยอกฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้ รอฉัน รอฉันอยู่ตรงนั้น ฉันกำลังจะไปหานาย ” คยูฮยอนเดินมาสตาร์ทรถ เพื่อหวังพบคนที่ตนอยากเจอ รถหรูวิ่งด้วยความเร็วสูง ไม่นานนักก็มาถึงที่หมาย แต่กระเช้าไฟฟ้ายังไม่เปิดใช้งาน ชายหนุ่มจึงต้องเดินขึ้นบันไดสูงชันไป จนในที่สุดก็ขึ้นมาถึงยอดของภูเขา คยูฮยอนมองดูรอบๆบริเวณก่อนจะพบกับแปลงทุ่งทิวลิปสีแดงปลูกบนเนินเป็น หย่อมเล็กๆที่มุมหนึ่งทางด้านใต้ของยอดเขา
“ อึนฮยอก !!! ” ชายหนุ่มสาวเท้าเข้าไปยังแปลงดอกไม้นั่น แขนขาไร้เรี่ยวแรง ร่างสูงทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหลอาบแก้ม
“ ฮืออออออออ ม่ายยยยยยยยยยยยย ” ทั้งๆที่รู้ว่าถ้ามาถึงที่นี่แล้วจะเจออะไร แต่ชายหนุ่มก็ยังทำใจไม่ได้เมื่อเห็นป้ายชื่อบนหลุมฝังศพนั่น ทิวลิปสีแดง ที่เขาเคยมอบให้คนตัวเล็กถูกปลูกอยู่รายล้อมเนินต่ำ
“ อึนฮยอก ... นี่สำหรับนาย ”
“ สวยจังเลยคยูฮยอน ให้ฉันเหรอ ขอบใจนะ ”
“ อึนฮยอก นายรู้มั้ยว่าดอกทิวลิปสีแดง หมายถึงอะไร ”
“ ไม่รู้สิ มันหมายความว่ายังไงเหรอ ”
“ มันแปลว่า อยากให้โลกรู้ว่าฉันรักนายไง ”
“ ฉันขอโทษ อึนฮยอกฉันขอโทษ ได้โปรด ฮือออออ ” ร่างสูงร่ำไห้ มือเรียวทุบลงกับพื้นจนเลือดไหลซิบ หากแต่เขาไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด แต่แผลที่ทำให้ชายหนุ่มเจ็บปวดมันมาจากจิตใจของเขาเอง เขาพลาดไปและผิดไปอย่างไม่น่าให้อภัย ทุบตีตนเองเหมือนคนบ้า จนหมดสติไป
“ อึนฮยอก... ”
ฉันหายใจไม่ออก
ฉันหลงทาง
ความทรงจำของฉันกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
แต่เธอก็ยังใจเย็นอยู่ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอ
เธอคงอยากจะไปแล้วสินะ?
ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ
แม้ว่าตอนที่ฉันจะพูดคำนี้ ฉันก็รู้สึกเหมือนแก้ตัว
อีกไม่นาน เราคงจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป
ความรักมันเจ็บจริงๆ มันเจ็บปวดเกินไป
ฉันยังคงยิ้ม แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด
ความรักช่างน่าตลก แล้วก็น่าหวาดกลัวนัก
“ ฮยอกแจ จะไปร้านไหวหรือ ” เสียงใสของมีโซถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเพื่อนรักยังไม่หายเศร้าใจ แต่กลับแกล้งฝืนยิ้มอยู่อย่างนี้
“ ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะมีโซ...ปิดร้านมาหลายวันแล้ว เดี๋ยวลูกค้าหนีหมดพอดี ”
“ ถ้างั้นฉันไปส่งนะ ”
“ ไม่เป็นไร ฉันไปคนเดียวได้ ”
“ ไม่เอา ฉันจะไปส่ง ...ไปกันได้แล้ว ไปเถอะ ” หญิงสาวจูงมือเพื่อนรักออกไป
“ ... ” ระหว่างที่พักกับร้านขายดอกไม้ของฮยอกแจอยู่ติดกัน ทั้งสองจึงไม่จำเป็นต้องใช้รถแต่อย่างใด
“ อ๊ะ...ฉันลืมกระเป๋า รอเดี๋ยวนะ ฉันขึ้นไปเอาแป๊บนึง ” มีโซว่าพลางหันหลังเพื่อเดินขึ้นไปเอาของที่ลืมไว้ แต่เสียงกรีดร้องและเสียงชนดังโครม ทำให้รีบหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด คนโดนรถชน ” เสียงผู้คนกรีดร้อง และคนก็เริ่มเข้าไปมุงดู
“ ฮยอกแจ.......... ไม่นะ ” ขาเรียวรีบวิ่งไปที่เพื่อนชายทันที ร่างเล็กนอนหายใจรวยรินอยู่บนถนน เลือดสีแดงไหลอาบใบหน้าหวาน
“ ใครก็ได้ เรียกรถพยาบาลที ฮืออออ ฮยอกแจ อย่าเป็นอะไรนะ ฮยอกแจ ”
.
.
.
“ คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ว่า เนื่องจากตอนที่โดนชนมีเศษแก้วกระเด็นเข้าดวงตาทั้งสองข้างอย่างรุนแรง จึงอาจทำให้คนไข้ ไม่อาจกลับมามองเห็นได้เหมือนเดิม ” หมอหนุ่มรายงานผลการตรวจให้หญิงสาวฟัง
“ ทางรักษาล่ะคะคุณหมอ คุณหมอต้องรักษาให้ได้สิ ”
“ ใจเย็นๆครับ ทางรักษามีแค่การบริจาคดวงตาเท่านั้น และต้องใช้เวลาในการรักษาพอควรครับ ”
“ ฮืออออ ฮยอกแจ แล้วฉันจะทำอย่างไร โจวคยูฮยอน นายพูดมาสิ พูดมา ” มีโซหันไปหาอีกคนที่ถึงแม้ระยะเวลาครึ่งเดือนที่ผ่านมาชายหนุ่มจะอยู่ดูแลฮยอกแจมาโดยตลอด แต่ก็อดที่จะโทษไม่ได้ว่า เรื่องราวทั้งหมดเกิดจากใคร
“ ฉันจะจบเรื่องราวทั้งหมดนี่เองมีโซ ” ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะเดินหายลับไป
หนึ่งปีต่อมา...
“ ฮยอกแจ อย่าตามหาหมอนั่นอีกเลย ถึงนายเจอเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก เลิกล้มความตั้งใจซะเถอะ ”
“ ฉันแค่อยากรู้บางอย่างเท่านั้นมีโซ ”
“ รู้ไปแล้วมันจะได้อะไรขึ้นมา ต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างมีชีวิตไม่ดีกว่าหรือไง ”
“ ฉัน...”
“ เรื่องบางเรื่อง สู้ไม่รู้ยังดีซะกว่าอีก ”
“ เหมือนเรื่องดวงตาของฉันใช่มั้ย ... ที่ถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนบริจาคให้ ฉันอยากขอบคุณครอบครัวเขามาก ”
“ อ่า~ เอาเถอะๆ ... วันนี้วันครบรอบที่พี่ชายนายจากไป นายอย่าคิดมากหน่อยเลย นี่ก็เย็นมากแล้ว เราไปเคารพหลุมศพพี่อึนฮยอกได้แล้ว ”
“ อืม... ”
.
.
.
ภูเขานัมซาน
“ ที่นี่ยังสวยไม่เปลี่ยนเลยนะอึนฮยอก นายสบายดี ...ใช่ ฉันรู้ว่านายสบายดี จากที่ตรงนี้นายมองเห็นเขาบ้างไหม เขาได้มาหานายหรือเปล่า อึนฮยอกฉันทำผิดต่อพี่ ฉันทำเรื่องนั้นไม่สำเร็จ...ยกโทษให้กับความอ่อนแอของฉันด้วย ความผิดทั้งหมดมันเกิดที่ฉันคิดเพียงแค่การแก้แค้น ถ้าเริ่มใหม่ได้ ฉันจะทำอย่างไรดีนะอึนฮยอก ” ร่างบางยืนรำพันอยู่หน้าหลุมศพนั้น ก่อนที่มือเล็กของมีโซจะยื่นมาจับที่บ่าของเพื่อนรักเบาๆ
“ พี่อึนฮยอก ก็คงไม่อยากให้นายทำแบบนั้น อย่าโทษตัวเองเลยนะฮยอกแจ กลับกันเถอะ...นี่ก็ค่ำมากแล้ว ”
“ อื้อ...อึนฮยอก ฉันจะหาเวลามาเยี่ยมนายบ่อยๆนะ ” ทั้งสองบอกลา ก่อนจะเดินจากไป
.
.
.
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง ... โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง ...
“ ลัคกี้ ถึงแล้วใช่มั้ย อ่า..ช่วยพาฉันไปวางดอกไม้นี่หน่อยสิ ” มือเรียวที่จับอยู่กับสายเชือกของสุนัขนำทาง ดึงไปสองครั้ง เจ้าลัคกี้ก็พาชายหนุ่มเดินไปยังหน้าหลุมศพทันที
โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง ...
“ อึนฮยอก ฉันมาเยี่ยมนาย นายดีใจมั้ยที่ฉันมาเยี่ยม ...นายอาจจะเสียใจ แต่ฉันก็ไม่มีคำอื่นใด นอกจากคำว่าขอโทษ ฉัน เอานี่มาฝากนายด้วย นายชอบใช่มั้ย ฉันสั่งคนขายว่าให้เขาเอาทิวลิปสีแดงของเรา ไม่รู้ว่าเอามาถูกหรือเปล่าฉันก็ไม่แน่ใจ ฮะฮะ ” ชายหนุ่มก้มลงวางดอกไม้ลงหน้าแผ่หิน
“ วันนี้ฉันมาช้าเพราะกลัวว่า ถ้ามาเช้าอาจจะเจอกับน้องชายของนาย ฉันไม่รู้จะสู้หน้าเขาได้หรือเปล่า อ๊า...ถึงยังไงฉันก็มองไม่เห็นอยู่แล้วนี่เนอะ จะไปกลัวอะไร แต่ถึงอย่างไรซะ ทั้งฉันและน้องของนายก็อย่าพบกันดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าถ้าเจอกันอีกครั้ง ฉันอาจจะทำให้น้องชายนายเจ็บปวดอีกครั้งก็เป็นไปได้ และถ้าเป็นไปได้ความเจ็บปวดทั้งหมดควรมาตกอยู่ที่ฉันเพียงคนเดียวเท่านั้น ... ถ้าเริ่มใหม่ได้ ฉันจะทำอย่างไรดีนะอึนฮยอก ”
“ อึนฮยอก ... ตลอดเวลาที่เราไม่พบหน้ากัน ไม่มีเลยสักวันที่ฉันไม่คิดถึงนาย ถ้าฉันตะโกนออกไปนายจะได้ยินมั้ย แล้วความรักของเราสองคนจะสมหวังหรือเปล่าอึนฮยอก ตั้งแต่ฉันรู้ว่านายจากฉันไป ความกล้าทั้งหมดที่ฉันมีก็ตามนายไปด้วย ตอนนี้ฉันไม่เหลือความกล้าอะไรอีกแล้ว ... ”
“ อึนฮยอก ... คำนี้ที่มาจากใจของฉัน คำที่ฉันไม่เคยพูดไปด้วยความจริงใจเลยสักครั้ง ถ้าวันนี้นายได้ยินคำฉัน ฉันอยากบอกกับนาย... ”
“ ลัคกี้...กลับบ้านกันเถอะ... ” มือเรียวกระตุกไปที่เชือกก่อนที่สุนัขตัวโปรดจะลุกขึ้นพาเจ้านายของตนกลับไปยังบ้าน ที่ครั้งหนึ่ง เคยอาศัยอยู่กับคนที่เขารัก และวันนี้แม้ไม่มีอีกคนแล้ว แต่ชายหนุ่มยังคงเก็บข้าวของของร่างบางไว้ดังเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง ตลอดไป
“ จากนี้และตลอดไป ... ฉันรักนาย อึนฮยอกของคยูฮยอน ”
.
.
.
“ จากนี้และตลอดไป ฉันรักนายคยูฮยอนของอึนฮยอก ”
“ ฉันเห็นมาตลอด ฉันเห็นทุกๆอย่างที่นายทำ ฉันยกโทษให้นายคยูฮยอน อย่าโทษตัวเอง กลับไปใช้ชีวิตของนายซะ อย่าได้ต้องทรมานเพราะฉันอีกเลย ตอนนี้ฉันมีความสุขมากพอแล้ว ฉันที่คอยรับแต่ความรัก แต่ไม่เคยมอบมันให้ใครเลยสักครั้ง และครั้งนี้ ฉันจะมอบความสุขที่ฉันมีทั้งหมดให้กับคนที่ฉันรักทั้งสองคน ”
.
.
.
“ มีโซ...ฉันลืมกระเป๋าไว้ที่หลุมฝังศพ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาก่อนนะ ”
“ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนมั้ย ”
“ ไม่เป็นไร...รออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันมา ” พูดจบ ขาเรียวก็เริ่มเดินขึ้นไปข้างบนนั่นอีกครั้ง ก่อนที่พระอาทิตย์จะลาลับขอบฟ้า แสงสีส้มสะท้อนตาแต่ยังคงความนิ่งสงบไว้เช่นเดิม สายลมที่พัดมาเอื่อยๆ พาจิตใจให้ล่องลอยไป
“ พระอาทิตย์ขึ้นกับพระอาทิตย์ตก มันต่างกันตรงไหนนะ ” ร่างเล็กพึมพำ ก่อนจะเดินมาถึงแท่นหิน ที่ลายล้อมด้วยทิวลิปสีแดงสดแม้จะไม่ได้ลิ้มแสงจากพระอาทิตย์ก็ตาม
“ ดอกทิวลิป ??? โจวคยูฮยอน ....ฮือออออ นาย นายใช่มั้ย ”
ได้โปรด หยุดเถอะ ถ้าฉันสามารถตื่นขึ้นมาจากความฝันได้
อย่าลืมนะ ได้โปรดอย่าลืม
แม้จะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม
อีกไม่นาน เราคงสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป
ความรักมันช่างเจ็บปวดจริงๆ มันเจ็บปวดเกินไป
ฉันยังคงยิ้ม แล้วก็ร้องไห้ไม่หยุด
ความรักช่างน่าตลก แล้วก็น่าหวาดกลัวจริงๆ
ได้โปรดหยุดเถอะ ถ้าฉันสามารถตื่นขึ้นมาจากความฝันได้ล่ะก็
ตอนที่ฉันกำลังรอและเรียกชื่อของเธอ
ด้วยความรักอันห่วงใยและขัดเขินต่อเธอ
อยากจะเชื่อ
หยุดหายใจ
กลั้นน้ำตา
ฉันยังคงยิ้ม แม้น้ำตาจะไหลไม่หยุด
ความรักช่างน่าตลก แล้วก็น่าหวาดกลัวเสียจริง
ได้โปรดหยุดเถอะ ถ้าฉันสามารถตื่นจากความฝันนี้ได้ละก็
THE END…
เรื่องนี้มีลิมิตแค่สามตอน ตอนจบมันเลยตัดมาฉับๆๆๆ
หลายคนบอกว่า เอาให้เจ็บเจียนตายไปเลยนะ
ป้าก็ให้มันเจ็บได้แค่นี้แหละ แต่ก็แอบสงสารนิดหน่อย
ตอนท้ายเรื่องเลยเป็นแบบนี้...ไม่ค้างใช่มั้ย ^ ^
ภาพประกอบ
ความจริงแล้วนัมซานเป็นภูเขาที่สามารถขึ้นไปท่องเที่ยวได้ค่ะ ไม่ใช่ที่ฝั่งศพ แต่วิวบน Seoul Tower ทำให้เรามองเห็นโซลได้รอบทิศ สวยงามมากเลย ตอนที่เขียนเรื่องของอึนฮยอกที่เฝ้ารอคยูฮยอน ถ้าได้นั่งมองจากตรงนี้ ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน สักวันคงได้เจอกันแน่ๆ เลยเนียนมั่วแต่งมาแบบนี้
ว่ากันว่าถ้าเราตะโกนเรียกชื่อใครบนนั้นดังๆ แล้วจะสมหวังในรัก ใครจะกล้าล่ะเนอะ คนออกจะเยอะแยะ...แต่ก็ไม่แน่ ถ้าคนนั้นรักเราจริง ^^
ความคิดเห็น