คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : {SF'} Would you say love me, middleboy ? ((Kyuhyun x Hyukjae))
“ฉันมาขอโทษแทนทงเฮมันน่ะ คืนดีกับมันเถอะนะ”
“ทำไมถึงเป็นพี่ทุกทีล่ะ พี่เป็นแฟนผมแทนทงเฮไปแล้วหรือไง”
Would you say love me, middleboy ?
(( Kyuhyun x Hyukjae Feat. Donghae ))
“อะไรนะ นี่พวกมึงทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ !?”
เสียงใสแหวขึ้นดังลั่นพลางหันไปจ้องหน้าเพือนรักซึ่งนั่งเอามือท้าวคางทำหน้าซังกะตายคล้ายกับว่าระอาเต็มที “เออ”
มือเรียวเกาหัวแกรกๆแบบที่เรียกได้ว่าลำบากใจเต็มทน ก่อนจะพูดออกมาเสียงห้วน “เรื่องอะไรอีกวะทงเฮ กูเห็นมึงทะเลาะกับไอ้หมานั่นประจำแทบทุกวี่ทุกวัน เลิกกันให้จบๆไปเลยป่ะ”
“พ่อง - -“ อีทงเฮเหยียดตัวตรงแทบจะในทันทีที่เพื่อนรักพูดตัดบทด้วยถ้อยคำราวกับสุนัขอวตารมาเกิด “มึงก็รู้กูรักมันจะตาย ทำไมแช่งให้เลิกเอาๆวะ”
“ไม่ได้แช่ง แต่กูรำคาญแทน” อีฮยอกแจทำหน้าเหนื่อยหน่ายเหมือนกับว่าต้นไม้ทั้งโลกเหี่ยวเฉาไปกับตา ปากบางขยับว่าเจื้อยแจ้วสเต็ปเดียวกับทุกครั้งที่ทงเฮบอกว่าทะเลาะกับแฟนมา “มึงทะเลาะกันยิ่งกว่าการเมืองไทยทุกวันแบบนี้ คิดว่าจะไปกันรอดหรือไงถามจริง”
“รอดดิ” ทงเฮจ้องอีกฝ่ายกลับด้วยแววตาซึ้งชวนฝัน “...เพราะมีมึงไง”
“สรุปคือจะให้กูไปง้อแทนอีกแล้วใช่มะ -__-“ คนโดนรู้ทันพยักหน้าหงึกๆเหมือนหมาเชื่อง ทำเอาอีกคนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เย็ดเป็ด นี่กูเป็นพ่อหรือแม่นมมึงวะ”
“เย็ดไก่ ยูอาร์มายเอเวอรี่ติง ~ มั๊วะ” ร่างโปร่งส่งจูบให้เพื่อนรักพร้อมฝากความหวังไว้เต็มที่ จะมีใครที่เข้าใจความรักของเขาดีเท่าฮยอกแจอีกล่ะ หาไม่มีในโลกอีกแล้ว
“คราวนี้มึงทะเลาะกันเรื่องอะไรอีก ?”
“เรื่องเดิมๆ”
“ก็พูดมาซิวะ ต่อให้เป็นรอบที่ล้านแปดกูก็ต้องฟัง ไม่งั้นง้อไม่ถูก”
ทงเฮถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะเปิดปากเล่าเรื่องเดิมๆซ้ำๆเป็นรอบที่แปดอย่างที่ฮยอกแจว่า “คยู ฮยอนไม่เข้าใจกู มึงก็เห็นว่ามันเป็นคนยังไง ไม่แคร์สื่อกูไม่ว่า แต่แม่งไม่แคร์แฟนนี่มันสมควรมั้ยล่ะ ? ตั้งแต่คบกันมากูแทบไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปาก พอกูจะอ้อนก็เอาแต่จะทำงานๆ แม่งไม่เอางานทำเมียเลยวะ ! ดึกหน่อยก็ไล่กูไปนอน รำคาญกูล่ะสิ ! กูจะรอกินข้าวด้วยก็ไม่เอา ให้กูไปกินคนเดียว เป็นมึงทนไหวมั้ยล่ะ !?”
“แล้วมึงก็เลยหาเรื่องทะเลาะ แล้วพอคยูฮยอนโกรธ ก็เลยให้กูไปง้อแทน”
ฮยอกแจร่ายสเต็ปเดิมได้อย่างถูกต้องและแม่นยำ แหงล่ะ มันเป็นอย่างนี้กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องเป็นฝ่ายไปไกล่เกลี่ยกับคยูฮยอนให้ยอมคืนดีกับทงเฮ ทำบ่นกระปอดกระแปด แต่สุดท้ายก็ยอมเป็นธุระแบกหน้าไปหาไอ้หนุ่มรุ่นน้องแฟนเพื่อนตัวดีนี่อยู่ดี
“กูตลอด เป็นกูตลอด อย่าให้กูมีแฟนบ้างนะ”
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นี่พี่อีกแล้วเหรอ...”
ประตูห้องนอนถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นร่างของใครบางคนที่ยืนถอนหายใจเมื่อเห็นหน้าเขาเช่นทุกที อีฮยอกแจได้แต่หัวเราะแห้งๆก่อนจะเปิดบทเข้าประเด็นโดยไม่ต้องมีหยั่งเชิงอะไรอย่างรู้ดี
“ฉันมาขอโทษแทนทงเฮน่ะ หมอนั่นก็แค่น้อยใจนายเลยเผลอพูดอะไรแย่ๆออกไป คืนดีกับทงเฮเถอะนะ”
“แล้วพี่ได้ถามทงเฮรึเปล่าว่าด่าผมว่าอะไร” เสียงเรียบๆของคยูฮยอนทำเอาร่างบางส่ายหน้าเบาๆไปมาอย่างเอือมระอา ก็พอจะเดาออกอยู่หรอกนะ นิสัยอย่างทงเฮน่ะ “ไอ้บ้าหน้าดุสุนัขเรียกพ่อง้อยากปากหมาหน้าด้านค้านทุกเรื่องเชื่องไม่เป็นเห็นแล้วอารมณ์เสีย -__-“
ฮยอกแจแทบจะกุมขมับแล้วเลี้ยวกลับไปตบหัวไอ้เพื่อนเวรก่อนสักห้าที ปากมันก็เป็นซะอย่างนี้
“ผมก็แค่บอกเขาไปว่า ถ้าเห็นแล้วอารมณ์เสียก็ให้ไปไกลๆ”
แต่ฮยอกแจรู้ว่าอีกคนก็น้อยหน้าซะที่ไหน อย่างทงเฮน่ะเรียกปากจัดเข้าขั้นคลองตลาด แต่คยูฮยอนก็ปากหมาน่าตบใช่ย่อย เขาละไม่เข้าใจจริงๆว่ามันคบกันได้ยังไง อ้าปากพูดทีเป็นพากันทะเลาะ
ทงเฮน่ะโคตรอาร์ต ! แต่ไอ้คยูฮยอนก็ติสม์เรียกพ่อ !!
“ฉันเข้าใจ แต่นายก็รู้นี่ว่าทงเฮมันขี้น้อยใจ...”
“ผมเอาใจใครไม่เป็นนี่ครับ”
“ก็พยายามปรับตัวเข้าหากันหน่อย...”
“ถ้ามันลำบากนัก จะเลิกผมก็ไม่ว่านะ”
โว้ย ! เขาก็คิดงั้นแหละ ทำไมไม่เลิกๆกันให้จบๆไปเลยวะ ~ มางอนง้ออ้อล้อผ่านเขาเป็นเจ้าหน้าที่ไปรษณีย์ไปได้
“เอ่อ... T____T”
“พี่น่ะเลิกพูดแทนเขาได้แล้ว ถ้าทงเฮเขาอยากคืนดีกับผมจริงก็ควรจะเป็นเขาที่มาพูดกับผม ไม่ใช่ให้พี่มาแทนแบบนี้ทุกครั้ง”
“...............”
“แฟนผมน่ะคือทงเฮนะ ไม่ใช่พี่สักหน่อย”
ที่คยูฮยอนพูดมามันก็จริงทุกอย่าง ทำไมถึงเป็นคนนอกอย่างเขาล่ะที่ต้องเข้ามาไกล่เกลี่ยทุกที ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน จะต้องเป็นเขาที่ทำหน้าที่แทนทงเฮ เป็นเขาที่มาขอโทษแทนทงเฮ ทั้งๆที่มันไม่เกี่ยวกับเขาแม้แต่นิดเดียว
เรื่องของความรัก มันเป็นเรื่องของคนสองคน ไม่จำเป็นต้องใช้ตัวกลางอย่างเขาเลย
“ฉันขอโทษ... ฉันก็แค่เป็นห่วงทงเฮเลยยอมมาพูดแทน แต่ฉันก็ลืมคิดไปว่านายคงจะรำคาญคนนอกอย่างฉันน่าดู” เรียวปากบางว่าออกไปเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด
มือหนาวางลงที่ศีรษะคนตัวเล็กกว่าแล้วยีเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงจนอยู่ระดับเดียวกับอีกฝ่ายก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “ผมก็ต้องขอโทษพี่ที่พูดไปอย่างนั้นนะครับ พี่ไม่ผิดหรอกนะ อย่าทำหน้าเศร้าสิ”
ใบหน้าขาวเหลือบขึ้นมองอีกฝ่ายก่อนจะแย้มยิ้มกว้างส่งให้คนตรงหน้าอย่างเป็นต่อ “นายยิ้มได้อย่างนี้ แสดงว่าจะยอมคืนดีกับทงเฮแล้วใช่ไหม”
คยูฮยอนหัวเราะเบาๆทั้งที่ใบหน้ายังอยู่ห่างจากอีกฝ่ายแค่คืบเศษๆ “ผมนี่แพ้ทางพี่ทุกทีสิน่า ~”
ร่างสูงเหยียดตัวเต็มความสูงพลางอมยิ้มเล็กๆที่มุมปาก นัยน์ตาคมทอดมองคนตัวเล็กที่ยืนยิ้มตาแป๋วแล้วอดจะฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมไม่ได้
จริงๆแล้วคนที่เขาให้อภัยก็คงจะเป็นฮยอกแจ
คนที่เขาแพ้ทางก็เป็นฮยอกแจ
คนที่เขารู้สึกดีก็คงเป็นฮยอกแจอีกนั่นแหละ
ทั้งๆที่ควรจะเป็นทงเฮไม่ใช่หรือไงที่ยืนอยู่ตรงนี้ ทั้งที่ควรจะเป็นทงเฮที่เป็นฝ่ายมาขอโทษเขา ออดอ้อนเขา และทำให้เขารู้สึกดีได้แบบนี้ แต่ทุกๆครั้งกลับเป็นรุ่นพี่เพื่อนสนิทของทงเฮที่ชื่ออีฮยอกแจ คนที่ทำให้คยูฮยอนยิ้มได้ และเริ่มหวั่นไหวมากขึ้นทุกวันๆ
คิดมาถึงตรงนี้ก็ชักอยากจะเอาหัวโขกกำแพงสักหลายๆที นี่เขาคิดบ้าอะไรอยู่นะ !
แต่ก็ไม่อยากจะโกหกตัวเอง เพราะคยูฮยอนรู้ตัวดีมาตลอดว่าคนที่ทำให้เขารู้สึกดี... มันเริ่มจะไม่ใช่ทงเฮอีกต่อไปแล้ว....
“...ฮยอน ...คยูฮยอน”
“หืม ครับ ?”
ฮยอกแจหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อหนุ่มรุ่นน้องมีทีท่าเหรอหราแบบที่ไม่สมเป็นคยูฮยอนตัวร้าย เรียวปากบางเอ่ยถามออกไปเชิงหยอกเย้า “มัวแต่คิดอะไรอยู่ เรียกตั้งหลายรอบ”
คยูฮยอนเสหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อนความคิดไม่บริสุทธิ์ใจที่ตีกันไปมาในหัว ก่อนจะพูดตอบออกไปเสียงใส “ไม่มีอะไรครับ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปเล่นเกมก่อนนะ” ร่างบางยิ้มหวานบอกลาเสร็จสรรพ โดยไม่ลืมที่จะหันมาร้องบอกแกมคำสั่งอย่างที่ไม่รู้จะเรียกว่าดูดุหรือน่ารักดี “อ้อ ! แล้วก็ไปคุยกับทงเฮซะด้วยล่ะ ป่านนี้หมอนั่นรอนายจนรากงอกแล้ว”
คยูฮยอนทอดสายตามองคนที่เดินไปจนลับสายตา ให้ตายเถอะ ! นี่เขากำลังชอบคนกลางที่คอยมาประสานกาวรักเขากับทงเฮสินะ ? บ้าเอ๊ยไอ้คยูฮยอน !
เวรแล้วไง... ไอ้หัวใจเวรๆนี่มันกำลังสร้างเรื่องแล้ว
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
ใกล้ไป ไม่อยากให้ใกล้ไป ยังไม่อยากจะเข้าไป อยู่ตรงนี้มันคงไม่เป็นไร
ชัดไป ถ้าหากมันชัดไป มันอาจไม่ซึ้งเท่าไหร่ แค่เท่านี้ มันคงไม่มากไป
อย่าเพิ่งรู้ว่าฉันนั้นคิดอะไรก็แล้วกัน ปล่อยให้ฉันได้ฝันได้เพ้อนานๆ อีกซักหน่อย
แค่เท่านี้ก็ดีอยู่แล้วถึงมันจะเลื่อนลอย อาจเป็นเพียงความฝันน้อยๆ แต่ฉันก็จะคอยต่อไป
ถ้าใกล้กว่านี้ กลัวว่าเธอจะถอยไป ห่างใจฉันไปไกลไม่กลับมา
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
“ถ้าไม่มีฮยอกแจ ก็ไม่รู้เราจะงอนกันอีกนานแค่ไหนเนอะ ~”
“............”
“ฮยอกแจน่ะ รู้ใจฉันทุกทีสิน่า”
“............”
“คยูฮยอน ? คยูฮยอน ? ...คยูฮยอน !?”
“หืม ?” ร่างสูงสะดุ้งเบาๆก่อนจะหันมาเลิกคิ้วสูงใส่คนข้างๆ ไอ้ท่าทีที่จ้องเขายังกับไม่เคยเห็นคนนั่นมันอะไรกัน “ทำไมจ้องอย่างนั้น ผมหล่อขึ้นรึไง”
“บ้า” ทงเฮหัวเราะร่าออกมาโดยไม่ลืมที่จะฟาดเข้าที่แขนของอีกฝ่ายสักที “พักนี้นายเหม่อบ่อยนะ เหมือนไม่ใช่ตัวนายเลย”
คยูฮยอนคิดว่าเขากำลังเหมือนคนบ้า ถ้าจะบอกว่าเขากำลังคิดหาเรื่องทะเลาะกับทงเฮเพราะอยากจะให้ฮยอกแจตามมาง้อเหมือนทุกที แต่มันก็เป็นความคิดที่ไม่ว่าจะมองมุมใดด้านไหนก็บ้าชัดๆ !
“เมื่อกี้ทงเฮพูดเรื่องอะไรนะ ?”
“............”
ทั้งคู่หยุดเดินและมองหน้ากันนิ่งงันด้วยความรู้สึกบางอย่าง คยูฮยอนกำลังรอคำตอบ ต่างจากทงเฮที่สายตาเต็มไปด้วยความตัดพ้อและไม่เข้าใจ
“นายไม่ได้ฟังเลยสินะ”
“............”
“ฉันพูดถูกรึเปล่าที่นายไม่ได้ฟังฉันพูดเลยสักคำ”
“อืม...”
“ปกติฉันก็คิดมากอยู่แล้วว่านายรักฉันแบบไหน”
“.............”
“แต่ตอนนี้ฉันชักจะไม่แน่ใจจริงๆซะแล้วสิว่านายรู้สึกยังไงกับฉันกันแน่”
เสียงของทงเฮเริ่มสั่นพร่าขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุในประโยคท้ายๆ หากแต่คยูฮยอนยังคงนิ่ง คำตอบของเขามันมีอยู่เต็มอกว่าเพราะอะไร เพียงแค่ไม่อยากให้ทงเฮสังเกตได้
“เดิมความสัมพันธ์ของเรามันก็ไม่ได้ดีเหมือนคนอื่นอยู่แล้ว”
“.............”
“แต่นาย... เปลี่ยนไปจริงๆ”
ดวงตาสั่นไหวกำลังจ้องมองเขาเหมือนเค้นหาคำตอบ คยูฮยอนไม่รู้จะตอบอะไรกลับไป ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง ทงเฮพูดถูกที่เขาเปลี่ยนไป บางทีคยูฮยอนก็หาคำตอบไม่ได้ว่าสาเหตุมันมาจากอะไร
เพราะเขาหลายใจเกินไปยังงั้นเหรอ ?
เพราะทงเฮไม่ยอมพูดกับเขาตรงๆ ?
เพราะฮยอกแจคือคนที่เข้าใจและทำให้เขาหวั่นไหว ?
หรือเพราะตัวเขาและทงเฮเองที่ทำให้ทุกอย่างแย่ลงและเริ่มเปลี่ยนแปลง ??
ร่างสูงโปร่งถูกสวมกอดจากคนรักอย่างหลวมๆ ก่อนที่มันจะค่อยๆแน่นขึ้นจนเขาต้องยกมือขึ้นกอดตอบ ใบหน้าหวานของทงเฮซุกลงกับไหล่แกร่ง คยูฮยอนรู้สึกได้ถึงความชื้นของน้ำตาที่ทำเอาเสื้อเขาเปียกเป็นวง
“ผมขอโทษ...”
ทงเฮค่อยๆละใบหน้าจากไหล่กว้างแล้วเงยขึ้นมองคนที่เขากำลังกอดอยู่ด้วยความน้อยใจ ประโยคคำถามที่เฝ้าวนเวียนอยู่ในจิตใจถูกเอ่ยออกไปเสียงสั่น
“นายเคยรักฉันบ้างไหม ...?”
“.............”
“เราเคยรักกันจริงๆหรือเปล่า ?”
“.............”
“หรือนายไม่เคยรักฉันเลย...”
ริมฝีปากบางถูกประกบปิดอย่างอ่อนโยนจากคนตัวสูงกว่าที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรัก นานมากแล้ว... นานมากแล้วจริงๆที่เขาและคยูฮยอนไม่ได้แสดงความรักแก่กัน นานมากที่คยูไม่แสดงออกเลยว่ายังรักเขา
นานจนทงเฮเกือบจะหวั่นใจให้ใครอีกคนไปแล้วเช่นกัน...
“ทงเฮบอกว่าผมไม่ค่อยบอกรักทงเฮ เพราะผมไม่อยากให้มันพร่ำเพรื่อ”
“..............”
“ทงเฮบอกว่าผมไม่สนใจทงเฮ เพราะผมเป็นคนแสดงออกไม่เก่ง”
“..............”
“ทงเฮบอกว่าผมชอบไล่ทงเฮไปนอน ไม่ใช่เพราะผมรำคาญ แต่เพราะผมอยากให้ทงเฮพักผ่อนมากๆ”
“..............”
“ทงเฮบอกว่าผมไม่ยอมกินข้าวกับทงเฮ นั่นเพราะผมไม่อยากให้ทงเฮต้องมาทนหิวรอผม”
“....พอแล้ว”
ร่างโปร่งซุกเข้ากอดคนตรงหน้าแนบแน่น น้ำตาและเสียงสะอื้นดังอื้ออึงอยู่ที่ตรงอกของคยูฮยอนจนรู้สึกได้ว่าสะท้อนก้องสลับกับเสียงเต้นของหัวใจจนฟังไม่เป็นจังหวะ
เขาแอบนึกถึงฮยอกแจ...
“ฉัน... ฉันน้อยใจนายมาก... พอเราห่างกัน ฉันเลยเผลอหวั่นไหวไปกับซีวอน...”
“..............”
“ฉันไม่รู้จริงๆว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่ ฉันรู้แค่ว่าฉันกำลังทรยศต่อนาย”
“..............”
“แต่... แต่ฉันรักนายจริงๆนะ... ขอเวลาให้ฉัน... ฉันจะรักนายแค่คน....”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
“เห ?” ใบหน้าหวานสบขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ หากแต่คยูฮยอนเพียงระบายยิ้มอ่อนๆพลางบีบกระชับต้นแขนเขาเบาๆ ทงเฮรู้สึกหวั่นใจไม่น้อย... หวั่นใจกับสิ่งที่คยูฮยอนกำลังจะพูดออกมา
“ทงเฮไม่ต้องฝืน ไม่ต้องอดทนอะไรทั้งนั้น”
“..............”
“เราโกหกตัวเองไม่ได้หรอกครับ ระหว่างเรามันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”
“แต่....”
“ทงเฮมีสิทธิ์ที่จะคุยกับซีวอน เพราะบางทีซีวอนอาจจะเป็นคนที่ใช่สำหรับทงเฮมากกว่าผม ให้โอกาสตัวเองเถอะครับ...” ยิ้มของคยูฮยอนนั้นอ่อนโยน แต่กลับบาดใจคนฟังอย่างประหลาด คยูฮยอนไม่ได้กำลังบอกเลิกเขาตรงๆ แต่กลับยกความรู้สึกบางอย่างที่เขาเฝ้าโกหกมันมาตลอดขึ้นมาพูดได้อย่างน่าฟัง
“เหมือนเป็นเหตุผลที่เรากำลังจะเลิกกันเลยนะ”
“ผมไม่อยากปฏิเสธว่ามันไม่ใช่...”
“เพราะฉันนอกใจนายใช่ไหม ?” ทงเฮถามออกไปเสียงพร่า เขากำลังอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขาหวั่นไหวกับซีวอนเหรอคยูฮยอนถึงคิดจะเลิก หรือมันจะมีเหตุผลอื่นที่มากกว่านั้น ?
“ผมเอง... ก็คงกำลังนอกใจทงเฮอยู่เหมือนกัน”
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
มือเรียวจำต้องกดสต็อปเกมที่กำลังจะถึงจุดไคลแม็กซ์ลงแล้วเดินไปเปิดประตูห้องตามเสียงที่เคาะเรียก ไอ้ทงเฮก็มีกุญแจนี่หว่า ทำไมต้องมากวนตอนเขากำลังเล่นเกมมันส์ๆเลยนะ
“พี่ฮยอกแจ”
คยูฮยอนระบายยิ้มให้เจ้าของห้องอย่างนุ่มนวลเมื่อประตูถูกเปิดออก ฮยอกแจยิ้มตอบกลับไปเก้อๆแล้วชะเง้อคอมองหาเพื่อนสนิท ก่อนจะหันมาทำหน้าแปลกใจใส่คนตัวสูงที่ยืนส่งยิ้มหวานให้เขา “อ่า นายออกไปกับทงเฮไม่ใช่หรือไง แล้วหมอนั่นล่ะ ?”
“เห็นว่าจะไปค้างกับซีวอนครับ” ร่างสูงโปร่งมองเข้าไปในห้องเป็นเชิงขออนุญาติ ซึ่งฮยอกแจก็พยักหน้ารับแต่โดยดีแล้วปิดประตูลงเมื่อคยูฮยอนเดินเข้ามาภายในห้องเรียบร้อยแล้ว
“ทำไมปล่อยให้แฟนไปค้างบ้านคนอื่นกันนายนี่ หรือว่าทะเลาะกันอีกแล้ว ?” ร่างบางหยุดยืนกอดอกตรงหน้าโซฟาที่อีกฝ่ายทิ้งตัวลงนั่ง คิ้วเรียกเลิกขึ้นน้อยๆเพื่อคาดเค้นเอาคำตอบจากเจ้าดี
“เพราะคืนนี้ผมจะมาขอค้างกับพี่ไงครับ” ใบหน้าคมหยักยิ้มหล่อเหลาและเหมือนจะตกลงเองเออเองแทนอีกคนไปในที เขารู้อยู่แล้วว่าฮยอกแจต้องปฏิเสธไม่ได้ แล้วมันก็เป็นดังคาด
“ตามสบายละกันครับคุณเจ้าของห้องคนที่สาม ~”
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
กลิ่นหอมสบู่จางๆจากคนที่นอนอยู่ข้างๆนั้นทำเอาคยูฮยอนแทบอยากเกี่ยวมากอดรัดเสียให้เข็ด ฮยอกแจนอนตะแคงหันหลังให้เขา แต่คยูฮยอนก็ยังเขินอยู่ดีที่ได้นอนร่วมเตียงกับคนตัวเล็กเป็นครั้งแรก
ท่านอนตะแคงของฮยอกแจทำให้คยูฮยอนกลืนน้ำลายเอื้อกไปหลายทีเมื่อส่วนเว้าส่วนโค้งนั้นมันช่างเด่นชัดเสียเหลือเกินแม้ในความมืด ยิ่งช่วงระหว่างข้อศอกเอนเว้าลงไปเป็นช่วงคอดของเอว แล้วกลับดันยกผายขึ้นในส่วนของสะโพก เสียงหายใจเบาๆในยามที่หลับไม่รู้ตัวนี่ยิ่งทำเอาเขาแทบอดใจไม่อยู่
นี่ขนาดแค่หันหลังยังอันตรายขนาดนี้ !
“พี่หลับรึยัง ?” เสียงทุ้มถามออกไปเบาๆในความมืด สิ่งที่ได้รับตอบกลับมาคือการพลิกตัวหันหน้ามาทางเขาแล้วส่งยิ้มให้แบบที่ชอบทำ
“นอนไม่หลับเหรอ ?”
“อื้อ”
“งั้นมานอนคุยกันจนกว่าจะง่วงดีไหม” ฮยอกแจเป็นฝ่ายคิดหาอะไรขึ้นมาทำในระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างนอนไม่หลับ เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสาเหตุที่คยูฮยอนนอนไม่หลับมันเป็นเพราะตัวเขาเองที่ยังคุกรุ่นอยู่ข้างในใจอีกฝ่าย ไม่รู้ตัวเลยว่าคยูฮยอนกำลังคิดไม่ซื่อ กำลังไม่บริสุทธิ์ใจอย่างที่เพื่อนสนิทและแฟนเพื่อนควรจะมีให้กัน
“ตอนนี้พี่มีใครในใจรึเปล่า ?” คยูฮยอนถามออกไปเสียงเรียบทั้งที่หัวใจเต้นระส่ำ มันดูแปลกๆไปไหมนะที่เปิดคำถามแรกมาก็ดูจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของฮยอกแจเข้าซะแล้ว
“อืม... ก็มีมั้งนะ ฉันเองก็ยังไม่แน่ใจเลย” ร่างบางตอบกลั้วหัวเราะอย่างไม่ประสีประสาทั้งที่ใจคนฟังมันโครมครามจนแทบจะหลุดออกมาจากอก ใครกันล่ะที่ฮยอกแจชอบ ? ใครกันล่ะที่ฮยอกแจไม่แน่ใจ ?
“อ่า ข้างนอกฝนตกเหรอเนี่ย อากาศเย็นจัง” ฮยอกแจชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นเม็ดฝนเทลงมาหนักขึ้นอย่างไม่ทันสังเกต “นายหนาวไหม ?”
“ผมอยากกอดพี่...”
“เห ? อะ...”
ร่างบางถูกอีกฝ่ายเขยิบเข้ามานอนกอดโดยไม่ฟังคำอนุญาติจากเขา ลมหายใจอุ่นๆที่รดไล่จากหลังใบหูลงมาจนถึงลำคอทำให้ฮยอกแจรู้สึกแปลกอย่างประหลาด เขาแทบต้องกลั้นหายใจเมื่อใบหน้าของคยูฮยอนนั้นอยู่ห่างออกไปเพียงไม่ถึงคืบ
“เอ่อ... นายง่วงรึยัง” เสียงใสถามออกไปเบาๆเพื่อกลบเกลื่อนอาการแปลกๆของตัวเอง คยูฮยอนศีรษะไปมาเบาๆและยังคงจ้องหน้าเขานิ่งเหมือนตอนก่อนหน้านี้ ไม่รู้ตัวรึไงนะว่าทำเขาประหม่าจะแย่แล้ว
“คนที่พี่ชอบน่ะ... ใครเหรอครับ ?”
“นายจะรู้ไปทำไมเล่า...” ฮยอกแจแสร้งพูดกลั้วหัวเราะออกไปอีกทีเมื่อยิ่งรู้สึกประหม่ามากขึ้น สายตาของคยูฮยอนแม้จะเป็นในความมืด แต่เขากลับรู้สึกได้ว่ามันจริงจังและคมปลาบเหมือนหมาป่าอย่างที่ใครๆชอบพูดกัน “อะ... !?”
ร่างของคยูฮยอนพลิกขึ้นคร่อมร่างของเขาไว้พลางจ้องมองลึกลงมา ฮยอกแจทำอะไรไม่ถูก คยูอยอนดูแปลกๆไป ไม่เหมือนตอนที่เล่นหยอกล้อกับเขาเหมือนทุกที
“อ่า... นายนอนดีๆสิ...”
“ผมหวงพี่....”
ประโยคที่ทำเอาทุกอย่างนิ่งงันแม้แต่เสียงฝน ฮยอกแจรู้สึกร้อนวาบไปทั่วทั้งตัวเหมือนกับเลือดลมมันเดือดระอุ เขากำลังร้องนับเวลาอยู่ในใจเป็นวินาที
หนึ่ง...
สอง...
สาม...
สี่...
หลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องอะไรอีก ทุกอย่างมันดูเคว้งคว้างไปหมด เขารับรู้เพียงแค่สัมผัสอุ่นๆที่กดลงตรงริมฝีปาก มือของคยูฮยอนกำลังจับไล้อยู่บนใบหน้าของเขา
“อา...”
ขาเรียวชันขึ้นน้อยๆเมื่อสัมผัสร้อนวาบไล้เข้าไปภายใต้เสื้อนอนตัวบาง ริมฝีปากของเขาเผยอออกจนอีกฝ่ายถือวิสาสะสอดปลายลิ้นแทรกเข้ามา ช้า... เนิบ... ก่อนจะหนักหน่วงขึ้นพร้อมๆกับช่วงกลางลำตัวที่ถูกดุนจากเรียวขาร่างสูง
“ฮื่ออออ...”
หน้าขาของเขาถูกลูบไปมาแผ่วเบาพร้อมๆกับสัมผัสที่ร้อนแรงขึ้น ลิ้นสากของคยูฮยอนกำลังไซร้อยู่ตามซอกคอเขาและไล่ลงมาตามแผ่นอกเมื่อกระดุมเสื้อนอนถูกปลดเปลื้องออกทีละเม็ดๆ
“อ๊ะ...”
ร่างบางสะดุ้งวาบเมื่อเรียวปากได้รูปจูบลงที่หน้าท้องน้อย มือเรียวบางบีบเข้าที่ไหล่อีกฝ่ายพร้อมกับอาการที่แข็งกร้าวขึ้น ใบหน้าของเขาแดงเรื่อและหอบหายใจถี่ หากแต่กลับฉายแววตกใจเมื่อรู้ตัวว่ากำลังเผลอใจไปกับอะไร
“นายไม่ควรทำแบบนี้นะ...”
คยูฮยอนรู้ตัวและมีสติดีทุกอย่าง เขาจ้องกลับสายตาของฮยอกแจจนคนตัวเล็กต้องเป็นฝ่ายหลุบตาหนี
“นายเป็นแฟนเพื่อนฉัน...”
“ผมเลิกกับทงเฮแล้ว”
ฮยอกแจหันมองอีกฝ่ายแทบจะทันทีที่ได้ยินประโยคจากปากอีกฝ่าย คยูฮยอนพูดอะไรออกมาน่ะ เลิกกับทงเฮแล้วอย่างนั้นเหรอ ?
“ทำไม... ?”
เขารู้สึกว่ามันนานเหลือเกินกับการรอคอยคำตอบที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้า เสียงฝนนั้นฟังดูถี่แทบจะเท่าๆกับจังหวะการรอคอยในใจของฮยอกแจ คยูฮยอนทำท่าจะพูดมันออกมาถึงสองครั้งแต่ก็หุบปากเงียบไปดังเดิม
“ผมรักพี่”
ผมหวงพี่... ผมรักพี่...
มันกำลังทำเขาสับสนไม่น้อยเลย นี่มันอะไรกัน... คยูฮยอนที่เล่นหยอกล้อกับเขาบ่อยๆ คยูฮยอนที่ทำหน้าเบื่อหน่ายเวลาเห็นหน้าเขาหลังทะเลาะกับทงเฮ คยูฮยอนที่อยู่ในฐานะรุ่นน้องและแฟนของเพื่อน... กำลังบอกรักเขา....
“.............”
“.............”
“.............”
“.......นายก็แค่กำลัง... สับสน....”
“.............”
“.............”
“....พี่....... ?”
แววตาที่คมปลาบราวกับหมาป่ากำลังผิดหวังและเศร้าสร้อยอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน คยูฮยอนไม่ได้เตรียมใจรับคำๆนี้มาก่อนเลย เขาไม่คิดว่าฮยอกแจจะพูดมัน.... มันคือการปฏิเสธรึเปล่า....
“บางทีเราอาจจะกำลังสับสน....”
“ผมไม่ได้...”
“ห่างกันสักพัก อะไรๆก็คงจะดีขึ้น”
ร่างสูงโปร่งถูกมือเรียวดันออกเบาๆ ฮยอกแจคว้าเอาหมอนและผ้าห่มทำท่าจะลุกลงจากเตียงจนอีกคนต้องรั้งแขนเอาไว้เสียงพร่า “พี่จะไปไหน ?”
“ไปนอนที่โซฟา อ่า... นายนอนเถอะ”
“...........”
สายตาของคยูฮยอนนั้นดูเจ็บปวดจนเขาไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นสบตามอง แรงบีบรั้งที่แขนค่อยๆผ่อนลงก่อนจะหลุดผลอยออกไปอย่างน่าใจหาย
“ไม่ต้องหรอก... ผมไปเอง”
ร่างของคยูฮยอนหายวับไปจากสายตาพร้อมๆกับเสียงประตูห้องที่ปิดลง คยูฮยอนกลับห้องของตัวเองไปแล้ว และเขาก็ไม่ได้รั้งหมอนั่นไว้....
ไม่สิ... เขาไล่คยูฮยอนไปเองนี่นา....
เขาเป็นคนผลักไสไปกับมือ...
เจ็บแค่ไหน... ที่ต้องกลั้นความรู้สึกเอาไว้....
ยิ้มรับกับการเป็นตัวกลางของคยูฮยอนและทงเฮ
อยู่ดีๆก็มาบอกว่ารักกันแบบนี้...
เป็นไปไม่ได้หรอกที่นายจะชอบฉัน...
เรื่องที่เราใจตรงกัน... จะเป็นไปได้ยังไง.....
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
คนกลางที่อยู่ระหว่างความรักของคนสองคนอย่างผม
ไม่เคยคิดหรอกว่าวันหนึ่ง.... กลับต้องแบกรับความรักนั้นไว้โดยไม่รู้ตัว
หนึ่งวันผ่านไปก็แล้ว...
สามวันผ่านไปก็แล้ว...
ห้าวันผ่านไปก็แล้ว...
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปก็แล้ว...
เกือบสองอาทิตย์ที่เขาไม่เจอคยูฮยอนเลย ทั้งที่อะไรๆควรจะดีขึ้นเหมือนที่เขาพูดไปในคืนนั้น กลับกันที่ใจเขาไม่เคยสงบเลย มีแต่ชื่อโจวคยูอยอนที่ลอยวนเวียนอยู่ในหัว มีแต่หน้าของโจวคยูฮยอนที่โฉบไปโฉบมาในความคิด และมีแค่เพียงคำพูดของโจวคยูฮยอนที่ยังตรึงอยู่ในใจจนลืมไม่ลง
ฮยอกแจหอบงานพะรุงพะรังที่ถือติดมือมาทำต่อเพราะมันยังไม่เสร็จดี เขาจำได้ว่าออกจากหอเพื่อนมาตอนห้าทุ่มกว่าๆ แต่นาฬิกาข้อมือในตอนนี้กลับบอกเวลาเที่ยงคืนครึ่ง หอพักทั้งหอเงียบสงบไร้คนแบบที่หาได้ยาก ร่างบางถอนหายใจเบาๆปลอบใจตัวเองเพื่อดับความกลัวในบรรยากาศเปลี่ยวๆของหอพักยามค่ำคืน
ประตูลิฟท์เปิดออกหลังเขากดปุ่มหน้าลิฟท์ไปได้เพียงครู่เดียว ร่างบางสาวเท้าเดินเข้าไปในลิฟท์เก่าๆขนาดเล็กที่ทำให้หลอนได้ทุกทีเมื่อต้องอยู่คนเดียว
ฮยอกแจกดเลขชั้นห้องของเขาแล้วกดปิดลิฟท์เอื่อยเฉื่อย หากแต่เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นก็เรียกความตกใจและความสนใจให้เขาพยายามลอดสายตาผ่านช่องลิฟท์ที่กำลังปิด เสียงปุ่มกดหน้าลิฟท์ถูกกระแทกกดด้วยหน้ามือจากคนที่รีบวิ่งมาให้ทัน ประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้งพร้อมๆกับร่างสูงโปร่งที่หอบหายใจเบาๆพลางก้าวเดินเข้ามา
“คยูฮยอน...”
ฮยอกแจอุทานขึ้นแผ่วเบาในลำคอราวกับไร้เสียง คยูฮยอนเองก็เหมือนจะตกใจอยู่เหมือนกันที่บังเอิญมาเจอเขาหลังจากไม่ได้เจอกันเลยในรอบเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านมา
ประตูลิฟท์ปิดสนิทลง ก่อนที่ลิฟท์จะเคลื่อนตัวขึ้นสู่ชั้นบนอย่างช้าๆ ครู่หนึ่งที่มีเพียงความเงียบสงัดระหว่างคนสองคน ก่อนคยูฮยอนจะเป็นฝ่ายเปิดปากทำลายความเงียบน่าอึดอัดขึ้นมาเสียก่อน
“พอไม่มีเหตุผลให้เจอ เราก็ไม่เจอกันเลยนะครับ”
คำพูดนั้นกลั้วหัวเราะอยู่ในที มันอาจจะฟังดูติดตลกถ้าเป็นช่วงก่อนจะเกิดเรื่องคืนนั้น ครั้งนี้ฮยอกแจได้แต่เงียบ... ก้มหน้าเงียบราวกับใครอีกคนไม่มีตัวตนอยู่ในลิฟท์
“พี่... ใจร้ายมากจริงๆ....”
คยูฮยอนกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาและจ้องมองมา ฮยอกแจไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นสบตาทั้งที่หัวใจมันเต้นจนแทบจะหลุดออกมาจากอก อึดอัดมาก.... อึดอัดมากจริงๆ...
ประตูลิฟท์เปิดออกเมื่อถึงชั้นที่ห้องพักของเขาทั้งคู่ตั้งอยู่ หากแต่คยูฮยอนกลับเหยียดมือไปกดปิดลิฟท์ตั้งแต่ที่เขายังไม่ทันจะได้ก้าวเท้าออกไป สายตาของคนตรงหน้ายังคงเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและคาดหวังจนบีบให้น้ำตาใสๆไหลคลอบนดวงหน้าของฮยอกแจได้ไม่ยาก
“พี่ร้องไห้ทำไม ?” เหมือนคยูฮยอนจะตกใจไม่น้อยเลยที่อยู่ดีๆร่างบางก็น้ำตาไหลเผาะลงมาเสียดื้อๆ มือเรียวยกขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวกๆแล้วทำท่าจะเดินเลี่ยงหนีออกไป แต่คยูฮยอนกลับใช้สองแขนท้าวคร่อมร่างอีกฝ่ายไว้กับผนังลิฟท์ไม่ให้ไร้ทางหนี “ผมขอโทษ ถ้ามันทำให้พี่อึดอัด ผมจะไม่มาให้พี่เห็นหน้าอีก”
ใบหน้าขาวส่ายไปมาเบาๆสองสามทีแล้วเงยขึ้นมองหน้าคนสูงกว่า งานกองพะรุงพะรังหล่นเละเทะลงบนพื้นเพราะวงแขนที่ถือมันไว้เวลานี้กลับโอบรอบคออีกคนอย่างโหยหา
“ฉันขอโทษ....”
“พี่ฮยอกแจ...?”
“พอไม่มีนาย... ฉัน... ฉัน...”
เพียงครู่เดียวใบหน้าหล่อเหลาก็กลับเปลี่ยนเป็นยิ้มอ่อนโยน ไม่ต้องพูดหรืออธิบายอะไรอีกแล้ว ฮยอกแจ... ก็คิดเหมือนเขาใช่ไหม ?
“ผมคิดถึงพี่นะ...”
วงแขนแกร่งโอบกอดตอบอีกคนแนบแน่น จมูกโด่งฝังลงยังแก้มใส ก่อนจะกลายเป็นจุมพิตที่หอมหวานและดูดดื่ม อย่างที่ทั้งคู่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน.....
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
“แล้วทำไมพี่ไม่บอกล่ะว่าใจตรงกับผมตั้งแต่แรก !”
“ก็.... มันกำลังอึ้ง”
ร่างบางซุกหน้าแดงๆลงไปใต้ผ้าห่ม คยูฮยอนมองคนตัวเล็กที่ยังเขินเขาไม่หายแล้วอมยิ้มจนแก้มปริ ร่างสูงเปิดผ้าห่มออกแล้วมุดตัวลงไปอยู่ภายใต้ผ้าห่มร่วมกับอีกคน ฮยอกแจทำร้องเอะอะโวยวายเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้เขาสวมกอดแต่โดยดี
“พี่หน้าแดงแล้วน่ารักชะมัด”
“ไอ้หมาบ้า... ก็....”
“ก็ ?”
“....ดูสภาพเซ่ ใครมันจะไม่อายกันเล่า !”
คยูฮยอนทำสายตาโลมเลียร่างเปลือยเปล่าของอีกคนที่ไม่ต่างจากเขา เรียวปากได้รูปหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะก้มลงหอมแก้มร่างข้างใต้หลายต่อหลายฟอด “ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ ขออีกรอบเถอะน่า ~”
“คิดไม่ถึงเลยว่านายจะเป็นคนหื่นขนาดนี้ -__-“
คยูฮยอนหัวเราะเบาๆอย่างมีความสุข เลื่อนมือไปเกลี่ยปรอยผมที่ปรกหน้าของอีกคนแล้วจ้องมองด้วยสายตาแบบที่ฮยอกแจอยากจะมุดดินหนีเป็นที่สุด
“ว่าแต่... จะไม่บอกรักผมสักหน่อยเหรอครับพ่อสื่อคนกลาง ?”
-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-
FIN.
ถูกใจกันบ้างรึป่าวกับช็อตฟิคคยูแจเรื่องนี้ -/////-
แต่งแบบบวมๆ อารมณ์พาไป 555555555555'
สนองนี๊ดตัวเองและเผื่อแผ่พี่แซนด้วย ~
no.
ความคิดเห็น