คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : The Flying Arrows - 08 -
ซองมินนั่งถอนหายใจอยู่ในห้องผู้ป่วยพิเศษ อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำเสียจนเขาคิดถึงผ้าห่มอุ่นที่บ้าน สายตาจ้องมองคนบนเตียงอย่างนึกสงสาร บางทีซองมินก็คิดว่าแอนตี้แฟนทำรุนแรงกับวงนี้มากเกินไปหรือเปล่า
“คิบอม หลับสักทีเถอะน่า ไหนบอกว่าง่วงไม่ใช่เหรอ”
คนที่นั่งเฝ้าคนป่วยอยู่นานเอ่ยขึ้นอย่างทนไม่ไหวเมื่อเห็นคิบอมนอนพลิกตัวไปมาหลายครั้ง ในที่สุดตำแหน่งมือเบสของวงก็หันมาจ้องหน้าสไตล์ลิสท์บ้าง
“พี่ซองมิน”
“ทำไมจ้องฉันแบบนั้น ฉันมาเฝ้านายนะ ไม่ได้คิดจะมาทำร้ายสักหน่อย”
“ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนี่”
คิบอมบอก แขนขวาที่ใช้งานได้เพียงข้างเดียวถูกหนุนแทนหมอน เขาจ้องหน้าผู้ที่มาเฝ้าอย่างไม่กระพริบตา สายตาที่เศร้าสร้อยแบบนี้ไม่ได้ทำให้ซองมินรู้สึกอะไรเลยสักนิด ถ้าเป็นฮีชอลคงเดาได้ตั้งนานแล้วว่าคิบอมกำลังคิดอะไรอยู่
“พี่รู้ไหมว่าคนที่เข้ามาหาผมน่ากลัวขนาดไหน”
คำถามของคิบอมทำให้บรรยากาศภายในห้องวังเวงขึ้นในทันที ซองมินอึกอัก เขาหันรีหันขวางเพื่อหลบสายตาที่คิบอมส่งให้ ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ เตียงแล้วกระซิบกระซาบกับคนป่วยราวกับว่ามีใครอีกคนนั่งอยู่ในห้องนี้ด้วย
“นายจะพูดถึงเขาทำไม ไม่กลัวเหรอ”
“กลัว...แต่ว่า...”
ซองมินเหลือกตาขึ้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น คิบอมจึงกดท้ายทอยของสไตล์ลิสท์โน้มเข้าไปหาตัวเอง จมูกที่อยู่ห่างกันไม่ถึงคืบทำให้ซองมินรับรู้ถึงไอร้อนจากผู้ป่วยได้เป็นอย่างดี ใบหน้าเล็กๆ ของซองมินขึ้นสีระเรื่อจนต้องใช้มือดันหน้าของคิบอมให้ออกห่าง
“ทำบ้าอะไรของนาย ตกใจหมด”
ซองมินทาบมือที่หน้าอก หัวใจของเขายังเต้นแรงอยู่เลย แต่คิบอมก็ขยับตัวให้นอนในท่าที่สบายตัวที่สุด ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเอามือก่ายหน้าผากอย่างกลุ้มใจอยู่ดี
“ผมยังลืมลมหายใจอุ่นๆ ของเขาไม่ได้เลย ตอนที่เขาทำอย่างนั้น...”
“แล้วนายจะมาบอกฉันทำไม”
ซองมินกระแทกเสียงใส่ผู้เป็นศิลปินอย่างไม่มีสาเหตุ ก่อนจะย้ายไปนั่งที่เตียงของญาติผู้ป่วย คืนนี้เขาควรจะรีบข่มตาหลับให้เร็วๆ จะได้ไม่ต้องฟังเรื่องไร้สาระของคิบอมอีก แอนตี้แฟนน่ากลัวแค่ไหนกันนะ ทำไมถึงทำให้คิบอมสติแตกได้มากขนาดนั้น
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ฮยอกแจเดินกลับบ้านด้วยท่าทางไม่เร่งรีบมากนัก แม้ว่านี่จะดึกมากแล้ว และแม้ว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องไปเรียนที่มหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่ แต่ฮยอกแจก็เดินอ้อยอิ่งกลับบ้านแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“อึนฮยอก!!”
เสียงเรียกที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังทำให้ฮยอกแจสะดุ้งเฮือก ถ้าใครสักคนเรียกเขาว่าอึนฮยอก นั่นหมายความว่าคนๆ นั้นต้องเป็นแอนตี้แฟน และถ้าแอนตี้แฟนสักคนรู้ว่าบ้านของเขาอยู่แถวนี้ มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่ๆ
“นั่นใครน่ะ”
เสียงสั่นเครือของฮยอกแจซ่อนไม่มิดเลยสักนิด เขาเอ่ยถามเจ้าของเสียงทั้งๆ ที่ยังคงยืนหันหลังให้อยู่ มีคนบอกว่าพวกแอนตี้แฟนเป็นพวกขี้ขลาด เพราะถ้ากล้าหาญกว่านี้ ก็คงไม่ทำร้ายศิลปินด้วยวิธีที่สกปรก และฮยอกแจก็ไม่เคยคิดจะปฏิเสธคำกล่าวหานั้น เพราะแม้แต่ตอนนี้ เขายังไม่กล้าหันไปสู้หน้าบุคคลที่ยืนอยู่ด้านหลังตัวเองเลย
...กึก...กึก...
เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เงาจากเสาไฟฟ้าสาดส่องลงมา ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังฮยอกแจมีเงาที่ทอดยาวกว่าเขาเสียอีก นั่นแปลว่าคนๆ นี้ต้องสูงกว่าเขาสินะ ว่าแต่ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน
“อึนฮยอก พี่ฮยอกแจ”
“ค...ยู...ฮ...ยอน”
ฮยอกแจหันไปเผชิญหน้าเจ้าของเสียง ช้อนตามองด้วยสายตาที่โกรธเคือง ก่อนจะหันหลังแล้วเดินหนีออกไปด้วยความรวดเร็ว ทว่ามันก็ไม่ว่องไวเท่ากับมือของคยูฮยอนที่คว้าตัวของเขาเอาไว้
“พี่จะไปไหนไม่ได้จนกว่าเราจะคุยกันให้รู้เรื่อง”
คยูฮยอนจับไหล่ทั้งสองข้างของฮยอกแจไว้แน่น พี่ชายใกล้บ้าน รุ่นพี่ที่มีใบหน้าและรอยยิ้มที่สดใสเมื่อในอดีต คนที่คยูฮยอนนับถือมาโดยตลอด ไม่น่าเชื่อเลยว่าเวลาจะเปลี่ยนให้ใครสักคนกลายเป็นคนที่โหดร้ายได้มากขนาดนี้
“ค...คุยอะไร ฉันไม่รู้จักนาย”
“แต่ผมรู้จักพี่ พี่ฮยอกแจ พี่ทำแบบนี้ทำไม คิบอมเกือบตายก็เพราะพี่นะ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไม่รู้เรื่อง”
ฮยอกแจยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง ดวงตาที่เชื่อมั่นของผู้ชายคนนี้ คยูฮยอนที่มีอายุน้อยกว่าคงเปลี่ยนแปลงความคิดของฮยอกแจไม่ได้เลยสินะ
“พี่จะไม่รู้เรื่องได้ยังไง ในเมื่อพี่เป็นคนทำทุกอย่าง พี่วางแผนทำร้ายพวกเราตั้งแต่คืนก่อนแล้ว”
“นาย...รู้ได้ยังไง”
“มันไม่สำคัญหรอกว่าผมจะรู้ได้ยังไง แต่พี่กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง ถ้าคิบอมตาย ความผิดมันจะติดตัวพี่ไปตลอดนะ ผมขอร้องล่ะ ถ้าพี่โกรธแค้นผม ได้โปรดทำร้ายผมเถอะ อย่ายุ่งกับคนในวงเลย พวกเขาเป็นคนดี”
ฮยอกแจขบฟันแน่น เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของคยูฮยอนมากนัก สิ่งที่ฮยอกแจอยากรู้คือคยูฮยอนแฝงตัวเข้าไปในเว็บบอร์ดของแอนตี้แฟนได้อย่างไรก็เท่านั้นเอง
“ถ้านายพูดจบแล้ว ฉันขอตัวนะ”
ฮยอกแจเดินออกจากคยูฮยอนมาเหมือนที่เขาเคยทำเมื่อหลายปีก่อน หากแต่ครั้งนี้ คยูฮยอนกลับเลือกที่จะรั้งพี่ชายคนนี้เอาไว้
“พี่ไปหาคิบอมมาใช่ไหม”
ขาเรียวหยุดกึก ฮยอกแจหันกลับมามองหน้าคยูฮยอนอีกครั้ง ทว่าเขาก็ยังเลือกที่จะเดินหนีคยูฮยอนไปอยู่ดี
“เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ทำไมพี่ยังฝังใจกับมันนัก จะให้ผมตะโกนขอโทษพี่อีกสักกี่ครั้ง พี่ถึงจะให้อภัยผม พี่ฮยอกแจ...”
คยูฮยอนตะโกนอย่างบ้าคลั่งจนร่างบางหายลับเข้าไปในรั้วบ้าน ฮยอกแจทิ้งความเจ็บปวดให้เขาอีกแล้ว คยูฮยอนได้แต่ถอนหายใจอย่างอ่อนแรง เรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่เขาได้เข้ามาเป็นเด็กฝึกหัดเป็นเรื่องเล็กน้อยมากในความรู้สึกของคยูฮยอน แต่มันยังคงฝังลึกในหัวใจของฮยอกแจมาจนถึงทุกวันนี้
“...ผมขอโทษ...”
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
เวลาตีสองกว่าๆ แล้ว แต่ฮีชอลยังคงมีความสุขอยู่กับการเล่นเกมส์ออนไลน์ ทุกๆ หนึ่งชั่วโมง เขาจะหยุดการเล่นเกมไว้ก่อน แล้วเข้ามาดูความเคลื่อนไหวในมินิโฮมเพจของเขา
อ้อนวอนฉันสิคยูฮยอน ฉันจะรีบไปหานายเลย
จดหมายที่ถูกเขียนด้วยน้ำหมึกสีแดงถูกโพสท์ขึ้นในไซเวิร์ลของเขา ฮีชอลขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ และเมื่อเข้าไปดูไซเวิร์ลของคนอื่นๆ ในวง เขาก็พบภาพที่มีข้อความนี้ปรากฏอยู่ทั้งสิ้น เป็นแฟนคลับที่คลั่งใคล้คยูฮยอนเหรอ หรือว่าเป็นพวกแอนตี้แฟนกันแน่ แล้วหมึกสีแดงนั่นเป็นเลือดจริงๆ หรือเปล่า
“นี่มันโรคจิตชัดๆ”
ฮีชอลสบถออกมาอย่างอารมณ์เสีย แม้แต่ในไซเวิร์ลของคิบอม มันก็ยังปรากฏภาพที่มีข้อความแบบนี้ หัวหน้าวงจัดการลบโพสท์พวกนั้นออกจากมินิโฮมเพจของพวกเขาทั้งห้าคนเพราะเขารู้รหัสผ่านของคนในวง หากแต่มันก็ไม่ทันเสียแล้วในเมื่อสิ่งที่ปรากฏในอินเทอร์เน็ตแพร่กระจายรวดเร็วยิ่งกว่าเชื้อไข้หวัดใหญ่เสียอีก
หัวหน้าวงกำลังวิตกกังวลอย่างมาก สำหรับตัวเขาเองนั้นไม่เป็นอะไรเลย แต่ข้อความนี้จะกระทบต่อความรู้สึกของคยูฮยอนมากแค่ไหนกัน ฮีชอลโทรศัพท์ไปหาน้องเล็ก แต่พบว่าโทรศัพท์ถูกปิดเครื่อง เขาจึงโทรศัพท์ไปหาคนที่น่าจะจัดการกับเรื่องนี้ได้ดีที่สุด นั่นก็คือผู้จัดการปาร์คนั่นเอง
[มีอะไรฮีชอล นี่มันดึกแล้วนะ]
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วจองซู ทำยังไงดี มีคนโพสท์จดหมายเลือดถึงคยูฮยอน ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้คยูฮยอนจะเป็นยังไงบ้าง”
[ใจเย็นๆ สิ ปกตินายก็จัดการเองได้ไม่ใช่เหรอ แค่นี้ก่อนนะฉันจะนอน]
เสียงงัวเงียของจองซูยิ่งทำให้ฮีชอลหงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่ มีเสียงผู้ชายดังขึ้นเบาๆ อยู่ข้างๆ ปลายสาย แต่ฮีชอลก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก จนกระทั่ง...
[ยองอุน...อย่านอนดิ้นนักสิ ฉันอึดอัด]
“นี่นายไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านตัวเองเหรอ จองซู อย่าเงียบใส่ฉันนะ นายต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้ก่อนเที่ยงนะเข้าใจไหม ปาร์ค จองซู”
เสียงจากปลายสายเงียบลงไปแล้ว ดูเหมือนว่าผู้จัดการปาร์คจะหลับลงไปอีกครั้งด้วยความอ่อนเพลีย ฮีชอลถอนหายใจเพราะไม่รู้จะทำยังไงดี กลีบดอกไม้ต่างพากันโพสท์ข้อความต่อว่าและวิจารณ์รูปภาพนั้นในมินิโฮมเพจของพวกเขา ในที่สุดฮีชอลจึงปิดไซเวิร์ลของสมาชิกวง UNDEAD เป็นการชั่วคราว
ในอีกด้านหนึ่ง ฮยอกแจกำลังนั่งหัวเราะอย่างสะใจ เขาแอบใช้คอมพิวเตอร์ของแม่โพสท์รูปภาพนั้นด้วยตัวเอง เป็นครั้งแรกที่ฮยอกแจทำโดยที่ไม่ได้บอกให้แอนตี้แฟนคนอื่นรับรู้แผนการนี้ ทว่ามันก็ได้การตอบรับที่ดีจากเหล่าแอนตี้แฟนมากมายเหลือเกิน
“ช่วยไม่ได้นะคยูฮยอน นายบอกให้ฉันทำร้ายนายเองนี่นา”
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
ซีนต้องขอโทษด้วยนะคะที่พิมพ์ชื่อ ยองอุน เป็น จงอุน เมื่อตอนที่แล้ว
ใครงงว่าคนที่เข้ามาใหม่เป็นพี่เย่ รบกวนกลับไปอ่านมันอีกครั้งด้วยนะคะ
จริงๆ แล้วคนที่มาแทนคิบอมก็คือพี่หมีค่ะ
เรื่องที่ฮยอกแจเป็นแอนตี้แฟน ขอให้ติดตามสาเหตุกันต่อไปค่ะ
ส่วนเรื่องที่จองซูกับยองอุนนอนด้วยกัน โปรดอย่าคิดลึกนะ มันไม่มีอะไรเลยจริงๆ ค่ะ ไม่มีเลย...
ช่วยสนับสนุนเรื่องนี้ด้วยนะคะ รักคนอ่านที่น่ารักทุกๆ คนเลยค่ะ คอมเม้นท์ให้ด้วยน้า...
ความคิดเห็น