คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7 นัดเจอตัว&ยูโตะตุง!&ไอ้เด็กตาแบ๊ว
ตอนที่7
ณ วันเสาร์(ไฟฟ้า-v-)
Ryosuke Part
โฮกฮาก วันนี้วันเสาร์พ่อบอกผมกับพี่ว่าให้แต่งตัวสวยๆ(- -?) บอกว่าให้แต่งตัวสวยๆ ผมก็ต้องแต่งตัวสวยๆด้วยใช่มะ-.,-
“พี่ฮะ ตื่นได้แล้วฮะ>O<”
“อืมมมมมมม”
แน่ะ-_- ยังไม่ตื่นอีก นี่วันสำคัญเชียวนะ!! เหอะๆๆ พี่เค้าหลงเสน่ห์นาคาจิม่าแล้วรึไง(ฟร่ะ) พี่ลืมเฉินหลงไปได้ไงอ่ะ!!
“พี่ฮะ วันนี้นัดดูตัวกับนาคาจิม่าน้า”
“นาคาจิม่าหนายยยยยย จานอนนนน”
= 0 =
“พี่อ่ะ ตื่นนะๆๆๆๆ”
“ม่าย ยยยย”
“งั้นใครหลับแล้วยกมือขึ้น!”
พรึ่บ!!
เสียงพี่ผมยกมือเองแหละครับเทพจริงๆขนาดหลับยังบอกว่าหลับได้(เอ๋า?)
และแล้วตอนนี้พวกผมก็มาถึงบ้านอันโอ่อ่าอลังการงานสร้างของตระกูล นาคาจิม่า การปลุกพี่ผมมันชั่งลำบากยากเข็ญแต่การที่จะบังคับให้พี่ผมใส่เดรสลายลูกไม้สีชมพูน่ากลัวๆมันยากยิ่งกว่า ผมว่าพี่ใส่แล้วแปลกๆมันเหมือนผู้ชายใส่มากกว่า ผมว่านะ ถ้าผมใส่มันต้องน่ารักมากกว่าแน่ๆ(- -?)
“เห็นมั้ย ลูกๆขนาดบ้านยังอลังการเลย”
“= =”(สีหน้าพี่ผม)
“แหะๆๆ ครับ”
“มาหาใคร”
เสียงแหยม เอ้ย! ยาม หน้าประตูถามขึ้นมองพวกเราด้วยสายตาแบบ…. = =! เหอะๆๆๆๆๆๆ(= =? แล้วเหอะๆๆคือ เออ มันคือ??)
“อะแฮ่มๆๆ ชั้นคือ ยามาดะ เรโนะสุเกะ ว่าที่พ่อตาของ นาคาจิม่า ยูโตะ และนี่คือลูกสาวชั้น ยามาดะ เรอินะ จะเรียก เรอิจัง อินะจัง เรนะจัง ก็ได้ แล้วอีกคน ลูกชายของชั้น ยามาดะ เรียวสุเกะ จะเรียก ยามะจัง เรียวจัง เรียวคุง อะไรก็ได้ โอเค๊”
ยามทำหน้าแบบเหวอๆกับคำโม้ของพ่อผม
“= = เอ่อ…เชิญเถอะครับ พ่อตาคุณหนู”
“ดีมาก^O^”
อ้าว ไหงยามให้เข้าไปง่ายๆฟะเนี่ย- -^ และแล้วพวกเราสามคนก็ได้เข้ามาอยู่ในบ้านของตระกูลนาคาจิม่า ทำไมมันใหญ่อย่างเน้ๆๆ*O* บร๊ะ เจ้า! พ่อของผมมองบ้านหลังนี้อย่างพอใจ พี่ของผมทำหน้าไม่พอใจแต่ผมนี่สิ ดี๊ด๊ากว่าชาวบ้าน
“กรี๊ดดด แจกันใบนี้สวยจังเลย> <”
“อร๊ากก กก โซฟานุ๊มนุ่ม”
“โฮกกก พื้นลื่นน่าลื่นเล่นมาก”
“ว๊ายยย ตุ๊กตาน่ารัก> <”
นั่นคือเสียงร้องวี๊ดว๊ายดังสนั่นลั่นกรุงของเรียสุเกะ- -* ที่ทั้งพี่และพ่อของตนต่างมองด้วยสายตาแบบว่า…(หาความหมายมิได้)
“อะแฮ่มๆๆ สวัสดี^^”
“โอ้ว สวัสดีครับ ท่านยูกิ> <”
เรโนะสุเกะพูดพลางวิ่งเข้าไปหายูกิเหมือนหมาประจบเจ้าของ= = เรอินะมองภาพนั้นอย่างปลงๆในขณะที่เรียวสุเกะกรี๊ดกร๊าดนู่น นี่ นั่น- -^
“สวัสดีๆๆ เรโนะ เรนะ และ เรียว”
“^^”
สอดรู้สอดเห็นจริง รู้ชื่อหมดเลย/เรอินะ
อัจฉริยะเทพ รู้ชื่อทั้งบ้าน/พ่อ
อยากเด้งดึ๋งบนโซฟา/ยามะจัง
“นั่งก่อนๆ เดี๋ยวยูโตะก็มาและ อดใจรอแป๊ปนึง”
“อ่อ ครับ”
เรโนะสุเกะตอบรับพลางส่งสายตาหวานฉ่ำเยิ้มไปให้ยูกิ(- - อย่าจิ้นนะทุกท่าน)
20 นาที ต่อมา….
ทำไมยูโตะมันยังไม่ลงมาวะ- -/ยูกิ พอยูโตะ
“เรียวจัง เป็นอะไร นั่งบิดไปบิดมา พยาธิไชก้นเหรอ-0-“
เรอินะพูดทำลายความเงียบและทำลายชื่อเสียงน้อง- -
“พี่น่ะ! ผะ…ผม ผมปวดฉี่> < ไม่ทราบว่าห้องน้ำอยู่ทางไหนครับ”
“อ๋อ ห้องน้ำเหรอ อยู่ข้างบนนะ”
“ฮะ แล้วต้องใช้แผนที่มั้ย”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องหรอก บ้านฉันแคบๆเอง”
ถ้าบ้านลุงแคบบ้านหนูเรียกว่าไร/เรอินะ
Yama-Chan Part
โฮกกก ทำไมบ้านนี้มันกว้างอย่างนี้T^T และผมก็รีบวิ่งขึ้นบันไดที่นับได้ร้อยขั้น(เว่อร์)ขึ้นไปชั้นบนเพื่อเข้าห้องน้ำ ผมได้ยินพ่อยูโตะตะโกนบอกว่า ใช้ลิฟท์เร็วกว่า ไม่ทันแล้วลุง คนปวดฉี่หนัก- - อ๊ากก ลืมถามว่าห้องน้ำไปทางไหน พ่อนาคาจิม่าก็บอกว่า ชั้นบน= = เออ แล้วตรงไหนฟะเนี่ย ชั้นไหน มันมีหลายชั้นTOT แงๆๆๆ มันต้องอยู่ชั้น 2 ชั้น 2 สิ แล้วทำไมอิบ้านนี้ไม่สร้างห้องน้ำชั้น 1 โฮกกกกกก(เป็นเอามาก) นี่ห้องอะไรฟร่ะ ไม่สนเว้ย เปิดไปเลยดีกว่า ปวดฉี่ๆๆๆ>O<’(ปวดแบบไม่ลืมหูลืมตา= =) แต่พอเปิดไปเข้าไปแล้วก็
“O.O”(ยามะจัง)
“O_O”(???)
“วร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ปู้จายแก้ผ้า โฮรกกกกกกกกกกกก อุ๊บ!”
ยังไม่ทันที่จะได้แหกปากไปมากกว่านี้มือใหญ่ของอีกคนก็รีบปิดปากที่ตะโกนซะดังลั่นของผม โฮก มันจะฆ่าผมมั้ยT T’
“จะร้องทำไมวะ แล้วนี่เข้ามาได้ไง ใครให้เข้ามา!!”
นาคาจิม่า ยูโตะนั่นเอง= = ตอนที่ผมจะเข้ามา ยูโตะกำลังถอดกางเกง บร๊ะเจ้า!! ผมไม่คิดเลยว่างยูโตะจะ จะ จะ… ตุง ตะลุงตุงแช่ขนาดนี้ (2แง่2ง่ามมากเลยลูก-..-) โฮก!! ตอนนี้ยูโตะก็อยู่ในสภาพใส่กางเกงในตัวเดียว พระเจ้า! เกิดมา 16 (จะ 17)ปี เพิ่งได้อยู่ใกล้ชิดชายหนุ่มขนาดนี้ โฮกกก(จะตื่นเต้นทำไมผู้ชายด้วยกัน) ความสูงของผมที่เท่าไหล่ยูโตะทำให้ผมเห็นแผงอกอันเซ็กซี่ของเขาได้ชัดเจน ว้ายๆๆ เขินๆๆ(= =?)
“อ่อย อั้น อ้าย แอ้ว”(Translate:ปล่อยฉันได้แล้ว)
แล้วยูโตะก็ยอมปล่อยมือจากผม โฮก หมอนั่นมองผมด้วยสายตาโหดๆ และไม่สนใจเลยว่า ตัวเองกำลังใส่กางเกงในตัวเดียว มองแล้วก็อายแทนเลยนะเนี่ย ยูโตะ ตุง ตะลุง ตุง แช่-..-
“เข้ามาบ้านฉันได้ไง”
“เอ่อ…”
“แล้วขึ้นมาบนนี้ได้ไง”
“เอ่อ…”
“เลิกเอ่อได้แล้ว ตอบคำถามฉันสิ!”
“เอ่อ…เอ้ย! ก็พ่อพามา”
“……”
“ปวดฉี่ก็เลยขึ้นมา> <”
“……”
“เอ่อ…ไม่ถามต่อเหรอ”
บทจะเงียบก็เงียบ เงียบเกิน= =* แล้วยูโตะก็จ้องผมสำรวจทั่วราวกับว่าเอ็กซเรย์ผมได้- -
“อ้วนก็อ้วน เตี้ยก็เตี้ย ท่าทางก็เซ่อซ่า มาริยะชอบเข้าไปได้ไง”
“หา?”
“หน้าก็กลมยิ่งกว่าซาลาเปา”
“= O =”
“วุ้ย! ฉันสูงกว่า รวยกว่า หล่อกว่า ไม่ติ๊งต๊อง หน้าก็ไม่กลม ทำไมมาริยะต้องเลือกนาย!!”
ยูโตะคงจะอัดอั้นมานานซินะ= =’ ขนาดกางเกงยังไม่ใส่แถมยังเดินมาเขย่าผมอีก ตุง ตะลุง ตุง แช่-.- แต่ที่ด่าน่ะ แร๊ง!! อ้วน เตี้ย หน้ากลม เซ่อ บลาๆๆ ด่าซะจนตรูไม่มีอะไรดีเลยครับ- -
“โห! แล้วนายก็เจ้าชู้กว่า ปากปีจอกว่า เลวกว่า ชั่วกว่า นิสัยไม่ดีกว่า ผู้หญิงเดี๋ยวนี้เค้าชอบแบบตัวเล็ก น่ารักเฟ่ย สูงเหมือนเสาร์ไฟฟ้าใครจะไปเอาฟร่ะ!”
“เฮ้ย!! นายเป็นคนแรกที่ด่าฉันอย่างนี้! อ๊ากกก ตายซะเถอะ!!”
และยูโตะก็หยิบมาปาผม ผมเลยวิ่งหนี การที่เห็นยูโตะ ตุง ตะลุง ตุง แช่นั้น ทำให้ผมหายปวดฉี่ไปโดยปริยาย= =* และผมก็วิ่งไปรอบๆห้องนอนยูโตะที่กว้างโคตร วิ่งไปวิ่งมา มุดใต้เตียง เกาะผ้าม่าน(- -) ตีลังกาหลบหมอน บลาๆๆ ผมก็วิ่งขึ้นเตียง(-..- คิดอะไรอ่ะ) แล้วยูโตะมันก็บ้าจี้วิ่งตามผมไปทุกที นี่พวกเรากำลังทำอะไร ยูโตะก็เล่นใส่กางเกงในตัวเดียวอีก- -(ย้ำหลายรอบมาก-*-)
“ว๊ากก!!”
ยูโตะผู้ที่คิดว่าตัวเองไม่เคยเซ่อก็สะดุดมดล้มทับผมบนเตียง=[]= (ส่อมากจริงๆๆ) โฮกก หนักอ่ะT_T แต่ไม่ทันจะได้โฮกนานก็
“ยูโตะ ฉะ…O_O เฮ้ย! ทำอะไรกันน่ะ!!”
อร๊ากกก มีคนเข้ามาด้วย คนคนนั้นก็คือ
“OoO เฮ้ย!! เคย์โตะ ไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะเฟ่ย”
“เอ่อ..ขอโทษนะที่เข้ามาขัดจังหวะ”
คุณตาตี่หัวเม่นหน้าแดงแจ๋และทำท่าจะเดินกลับ ว่าแต่ทำไมท่านพี่แกถึงได้เข้ามาเห็นช็อตแบบนี้ทุกที= =
“เคย์โตะกลับมาก่อน ฟังฉันก่อน”
สองคนนี้ต้องมีอะไรกันแน่ๆเลย อร๊ากกก ยูโตะคงจะแคร์เคย์โตะมากสินะ ถึงดีรีบวิ่งไปง้อขนาดนั้น
“ก่อนที่นายจะพูดอะไรให้ฉันฟัง ใส่กางเกงหน่อยเหอะ อุจาดว่ะ= =”
คุณเคย์โตะเดินเข้ามาแล้วมองผมกับยูโตะสลับกันอย่างกลัวๆ= = คนนะไม่ใช่ อะมีบ้า- -
“คืองี้นะ บลาๆๆๆๆๆ”
หลังจากที่ยูโตะใส่กางเกงเสร็จแล้วก็รีบเล่าเรื่องให้เคย์โตะฟังทันที
“มิน่า ฉันเห็น เรอินะจัง อยู่ข้างล่าง แก แกจะไม่หมั้นกัยเรอินะจริงๆใช่มั้ย”
“แต่งงาน=O=”
“เออ นั่นแหละ!!”
ทำไมเคย์โตะถึงหงุดหงิดขนาดนั้นนะ= =
“ไม่รู้ดิ่ โดนมาริยะจังบอกเลิก สงสัยคงหลงเสน่ห์โอ่งมังกรราชบุรีละทั้ง”
ยูโตะพูดพลางเหล่มาที่ผม ตรง โอ่งมังกรราชบุรี= = เฮ้ย! ด่าว่าตรูอ้วนเรอะ!
“เหอะๆๆ นายอาบน้ำยัง”
“ยัง”
“รับๆเข้าไปอาบเลยนะ พ่อแกโวยวายใหญ่และ เร็วๆด้วยนะ ส่วนยามะจัง ลงไปรอข้างล่างได้เลยนะครับ^^”
“เอ่อ…แหะๆๆครับ^^”
ผมพูดตอบแล้วรีบวิ่งออกจากห้อง ไม่อยากอยู่นานไอ้คุณหัวเม่นนี่ท่าทางหื่นๆ- - น่ากลัวTOT
“กลับมาทำไม๊ ฉันลืมเธอไปหมดแล้ว ววว”
พ่อร้องเพลงขึ้นลอยๆพลางมองมาที่ผม
“คิดว่าตกส้วมตายไปแล้ว”
แล้วพี่ผมก็พูดขึ้นมา แต่ละคน- -* ท่าจะบ๊อง บ๊องกันทั้งบ้าน เอาเข้าไป-*-
“นั่งๆใจเย็นก่อนๆ เรียวจัง เรอิจัง เรโนะจัง^^”
พ่อยูโตะพูดพลางยิ้มหวานให้พ่อผม เรโนะจัง เฮ้ยๆๆ!! คิดอะไรกะพ่อผมอ่ะ=0= เรียกซะแอ๊บแบ๊ว เรโนะจัง ฮ่วยๆ ผ่านไป 15 นาที ที่พ่อผมกับพ่อยูโตะเข้ากันได้ดียิ่งกว่าปี่และขลุ่ยไม่เหมือนเจ้าหนี้กะลูกหนี้=____= ยูโตะกับเคย์โตะก็เดินลงมาพอดี
“นี่ๆ หนูเรอินะจัง นี่ๆ ยูโตะ ลูกชายคนเดียวหัวแก้วหัวแหวน หัวหมาหัวแมวของพ่อเอง^O^”
“=0=”(สีหน้ายูโตะ)
“55555”(พี่ผมเอง-*-)
“หุหุหุ”(เคย์โตะ= =)
“ฮิฮิ..”(พ่อผม เสียงหัวเราะแอ๊บแบ๊ว)
“โหะๆๆๆ…อูย…”(ผมเอง)
ผมที่เผลอหัวเราะออกมาอย่างชั่วร้ายก็โดนยูโตะจ้องจนต้องหยุดหัวเราะ พี่ผมที่หัวเราะยิ่งกว่าหัวเราะยังไม่ยอมหยุดเพราะมัวแต่หัวเราะจนไม่เห็นสายตาอันน่ากลัวของยูโตะ ส่วนเคย์โตะ หัวเราะยังสู้อยู่ในลำคอ หัวเราะเรียบร้อยได้อีก-*-
“เอาเถอะๆๆ รู้จักกันไว้นะลูกๆ อาทิตย์หน้าก็จะได้แต่งงานกันแล้ว^^”
“โอเคค่ะ ฮ้า!!”
“ฮ้า!! ทำไมล่ะ อาทิตย์หน้าเรอินะจังลูกสาวพ่อก็จะได้แต่งงานกะยูโตะแล้วไง”
“ห๊าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!”
คราวนี้ไม่ใช่เสียงพี่ผม ยูโตะ หรือแม้กระทั่งตัวผมเอง แต่เป็นเสียงของ…
“อูย…ขอโทษครับ ไม่ได้ตั้งใจ แหะๆๆ”
คุณตาตี่หัวเม่นเคย์โตะนั่นเอง- -^ ห๊า ได้เว่อร์มาก ส่วนยูโตะน่านิ่งจนน่าเตะ= = พี่ผมก็แค่ ฮ๊า เฉยๆๆ เอ๋า สรุปคนที่กังวลคงจะมีแต่ผมและเคย์โตะสินะ- -
“เอาเป็นว่ามีดูตัวแค่นี้ล่ะ หนุ่มๆสาวๆคุยกันไปนะ พ่อกับเรโนะจังจะไปดูหมีแพนด้า^__^”
“….”(ยูโตะ)
“^^”(พ่อผม)
“= =”(พี่ผม)
“เอ่อ..ครับ แหะๆเชิญคุณพ่อกับคุณพ่อตา เอ้ย! คุณพ่อภรรยา เอ้ย! คุณพ่อตาเพื่อน แหะๆๆ”
เคย์โตะเผลอเรียกชื่อของพ่อผมเป็นพ่อตาซะงั้น=_= คิดอะไรในใจป่าวเนี่ย บรึ๋ย โลกเราน่ากลัวขึ้นทุกวันจริงๆ สงสัยเป็นเพราะโลกร้อน- -*
“ไปล่ะนะ บะบาย”
“อ้าว พ่อแล้วหนูจะกลับบ้านไงอ่ะ”
พี่ผมก็ถามคำถามที่ผมอยากถาม
“ให้ยูโตะไปส่งสิ ฮิฮิฮิ้วว ววว”
“=0=”
แล้วพ่อผมกะพ่อยูโตะก็เดินกระหนุงกระหนิงกันออกไป-0- ช่างเข้ากันได้ดีจริงๆ= =
เงียบ………
“เอ่อ…พี่ฮะ กลับบ้านกันเถอะฮะ> <”
“ใช่ๆๆ เดี๋ยวผมกับยูโตะไปส่งเอง”
“…”
อ่าว ทำไมเงียบทั้งพี่ทั้งยูโตะแบบนี้ล่ะ
“อยากกลับก็กลับเองดิ่ มาเองได้ก็กลับเองได้”
ยูโตะพูดพลางลุกขึ้นชั้นบนทันที
“โถ่ ไอ้อะมีบร้า ไอ้อัลจิบร้า(?) ไอ้เชื้อราอวกาศ ไอบลาๆๆๆๆๆ”
“0.o”(เคย์โตะ)
“=____=”(ผม)
“=0=”(ยูโตะ)
“เหอะๆๆๆ พูดอะไรไม่ดูน้องชายตัวเองเลยนะ”
อะจึ๋ย ผมเดี่ยวอะไรด้วยเนี่ยT.T
“น้องชายเธอน่ะ ชอบแย่งแฟนชาวบ้าน อ้วน เตี้ย ตัน ไม่เห็นจะหล่อ หน้าก็กลม บลาๆๆๆ”
“0.0”(เคย์โตะ)
“=.,=”(พี่ผม)
“TOT ด่าผมทำไมล่ะคร้าบT.T”
“ก็อยากด่า”
“ตกลงจะไปส่งฉันกับน้องมั้ย”
“ไม่!”
“ดี ฟ้องพ่อแกแน่ไอ้นาคาจิม่า ยูโตะ”
“เชิญ=0=”
“เฮ้ยๆๆ ยูโตะพ่อแกโหดนะเฟร้ย ถ้าโดนลงโทษขึ้นมาต้องไม่ดีแน่ๆ”
“ชั่งดิ่ ให้แต่งงานกะพี่ของโอ่งมังกรราชบุรีนี่แหละ โหดร้ายที่สุดแล้ว”
ยูโตะพูดพลางเดินขึ้นชั้นบนทันที ไอ้เชื้อราอวกาศ>O<
“งั้น เดี๋ยวผมไปส่งเองนะครับ^O^”
“ได้ แต่ขับรถก็หัดลืมตาบ้างนะ เดี๋ยวเค้าหาว่าหลับใน=O=”
“คิ…คิก”(ผมเอง หัวเราะได้กระแดะมาก)
“อูย..ครับ”(เคย์โตะที่พูดพร้อมกับหยิบแว่นกันแดดอันเท่ากันสาดบ้านผมขึ้นมาใส่= =)
KEITO PART!!!
ตอนนี้ผมก็ได้มาส่งเรอินะจังและเรียวจังสุดน่ารักทั้ง2ที่บ้านแล้วครับ ฮิฮิ้ว…
“บะบายครับ^^”
ผมพูดพร้อมทำท่าเก๊กหล่อ ให้สองพี่น้อง แต่ผมไม่ต้องเก๊กก็หล่ออยู่และ-.-(ก็ไม่น่าจะชมตัวเองขนาดนี้อ่ะนะ)
“= =”
“^^ บายครับ”
เรอินะจังไม่พูดอะไรแต่เรียวจังยิ้มน่ารักให้ผม โหะๆๆๆๆแล้วผมก็รีบขับรถกลับบ้าน เครียดๆๆ ไอ้ยูโตะไอ้เพื่อนเวรนี่แกจะคายเรอินะจังน้อยๆของฉันไปงั้นเรอะ ไม่ยอมหรอกเฟ้ย!! คิดสิๆๆ เคย์โตะสุดหล่อ น่ารัก คิดๆๆ(= =?) และตอนนี้ผมก็ได้ขับรถมาหน้าบ้านผมเรียบร้อยแล้ว และเห็นไอ้เด็กที่มันเตะบอลโดนหัวผมมันกำลังเตะบอลอยู่อีก= =’ ไอ้เด็กนี่ตาโตเกินไปแล้วนะ=0=(อิจฉา?) แต่มันก็ดูแสบมากๆพอๆกะที่ตามันโตอ่ะแหละ= = แสบงั้นเหรอ! ไชโยคิดออกแล้วเราหลอกล่อให้ไอ้เด็กนี่มาช่วยทำลายความรักของไอ้ยูโตะกะเรอินะจังดีกว่า!! และผมก็ลงจากรถเบนซ์สปอร์ตคันละหลายล้านสุดตะหรูเริ่ดของผมหลังจากที่จอดมันไว้ในบ้านอันโอ่อ่าอลังการงานสร้างกว่าชาวบ้าน(- -)
“นี่ๆ นายน่ะ”
และผมก็เริ่มต้นแผนการอันชั่วร้าย เอ้ย! อันชั่วดี( = =?)
“อะไรครับ เฮ้ย พี่โอคาโมโตะ พี่อย่าแกล้งผมนะ ผมไม่ได้ตั้งใจT T”
และมันก็เปลี่ยนโหมด= 0 =
“หึหึ”
“?”
“พี่ไม่ได้แกล้งหรอก ว่าแต่นายชื่ออะไร”
“เคยบอกไปแล้วนิ่= =”
“ก็จำไม่ได้อ่ะ”
“โมริโมโตะ ริวทาโร่ อายุ 15 แล้ว กำลังจะอยู่ม.ต้น ปี 3 มีน้องสองคนชื่อ ชินทาโร่ กับ จินทาโร่ พ่อชื่อ จุน แม่ชื่อ นัทซิเนะ มีหมาชื่อ…”
“พอแล้วๆๆ”
โอย…ฟังแล้วจะปวดตับ บอกอะไรเยอะขนาดนั้นฟร่ะ= =*
“ครับ”
“พี่มีอะไรอยากให้ริวจังช่วย”
“อะไรครับ”
“ช่วยพี่ป่วนความรักของเพื่อนพี่อ่ะดิ่”
“เฮ้ย!! ทำไมพี่ชั่วจัง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นๆ ก็พี่ชอบผู้หญิงคนนี้มานานแล้ว แต่เพื่อนพี่มันไม่ได้ชอบมันมีแฟนแล้ว แล้วพ่อมันก็บังคับให้แต่งงานกัน ตอนแรกพี่คิดว่าเพื่อนพี่มันจะขัดขืนซะอีก ไหงยอมรับแต่โดยดีล่ะเนี่ย พี่ก็เลย บลาๆๆๆๆๆ”
“= =? พี่จะพูดยาวทำไมครับ”
ชิ! ทีนายล่ะไอ้เด็กแบ๊วแต่ตา
“ก็นะ ช่วยฉันหน่อยนะๆๆๆ*_*”
“ไม่อ่ะ ผมเป็นเด็ก เป็นอนาคตของชาติ ไม่อยากทำลายความรักใคร”
“นะตัวเอง นะๆๆๆ*.*”
โถ่เว้ย! ทำไมตรูต้องมาทำอะไรทุเรศๆแบบนี้ฟร่ะ อ้อนไอ้เด็กนี่ แหวะ!! แต่ทำไมต้องเป็นไอ้เด็กแบ๊วนี่ฟร่ะ= =!!
“ไม่อ่ะครับ ผมเป็นเด็กดี”
“นะๆๆ ถ้าริวจังช่วยพี่ พี่จะซื้อช็อคโกแลตจากอังกฤษมาฝาก”
“ไม่อ่ะ ห๊า ช้อคโกและ ตกลงครับ จะให้ช่วยวันไหน เมื่อไหร่บอกได้เลยฮะ^^”
“^^”
ผมยิ้มไปแม้ในใจจะด่ามันว่า ไอ้เด็กเห็นแก่กิน= =’
“โอเคนะ งั้นเอาเบอร์มา”
“เบอร์ 40 ครับ”
“เห๊ะ? เบอร์อะไรมี 2 ตัว”
“เบอร์รองเท้าครับ^^”
“= 0 =”
“แล้วพี่เคย์โตะจะเอาเบอร์อะไร?”
“เบอร์โทรศัพท์”
“อ๋อๆๆ ไม่บอกให้จบแต่แรก”
เอ๊ะ! ไอ้เด็กนี่ อยู่ด้วยแล้วปวดประสาทที่สุดและมันก็ให้เบอร์ผม
“พี่เคย์โตะฮะ ไหนๆวันนี้เราก็ลงเรือลำเดียวกันและ ผมขออะไรซักอย่างได้มั้ย”
“ขออะไรไอ้น้อง”
“ขอของขวัญวันเกิดหน่อยจิ วันนี้วันเกิดผม^^”
จะให้ตรูให้อะไรครับน้อง- - ตรูก็เพิ่งบรรลุตะกี๊แหละว่าวันเกิดคุณน้อง= =
“อ่านะ…เดี๋ยวพี่ให้ๆๆ เข้าไปก่อนไป๊! เอ้ย หมายถึง เข้าบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่เป็นห่วง^^”
“ได้ฮะ แต่พี่ต้องให้ของขวัญผมนะ ผมอยากได้รถแบบพี่อ่ะ”
มันพูดแล้วชี้ไปที่รถสปอร์ตเปิดประทุนสีดำของผม= =
“ได้ๆๆๆ”
“พี่ใจดีจัง^^”
“^^ เข้าไปๆๆๆ”
ผมพูดแล้วผลักมันเข้าบ้านแต่มันก็ยังจะยิ้มให้ผม ไอ้เด็กน้อย ไอ้เด็กหลอกง่าย รถคันนั้นแพงอย่างShipหาย วายวอด แล้วฉันจะซื้อให้แกทำไม ห๊ะ=0= วุ้ย! ดูเบิ่งตาเข้า อย่าให้ฉันตาโตเท่าแกน่ะเฟร่ย อิจฉาวุ้ย-.-
55 มาอัพเรื่องนี้แล้ว>_< ดองยาวนานแบบกระชับ(?)อย่างแรง ฮิฮิ
ตอนนี้เริ่มเข้าสู่ใจกลางเรื่อง(ซะที)แล้ว หุหุ
วันนี้ก็ฤกษ์งามยามดีมาอัพวันเกิดริวริวจัง^O^’
ก็ขอให้ริวจังมีความสุขมากๆๆๆๆ คิดยังไงให้ได้อย่างนั้น
ขอให้โตไวๆ แมนไวๆนะ^-^ ขอให้เป็นน้องเล็กที่น่ารักอย่างนี้ต่อไป
ขอให้สู้ชนะยามะจังด้วย= =’ เหอะๆๆๆ
ก็นะ ไม่มีอะไรจะพูดนอกจา ขอโทษ ที่ให้รอนานค่ะ
ฟิคนี้จะพยายามอัพอีกในเดือนนี้นะคะ^^’
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์มากๆนะคะ^O^
บายๆค่ะ ขอให้มีความสุขกันทุกคนนะคะ^^
PS.เจ๊นุ่นถามว่าเทอมนี้ได้เกรดเท่าไหร่ ขอตอบอย่างขมขื่นว่า 3.70T^T เทอมที่แล้วได้ตั้ง 3.93
โอยๆๆ เอาใหม่ๆ ตั้งใจใหม่และ เพื่อสามีและกิ๊ก ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น