SF {HanHyuk&SuJu} (Special The promise Lover)

ลำดับตอนที่ #8 : SF::The Promise Lover {[SP]HanHyuk}Part III-3(100%)

โรงพยาบาล

               ฮันเกิงถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลในเวลารวดเร็ว แต่โชคยังพอเข้าข้างอยู่บ้างเพราะ 'โซ ชอนอา' หญิงสาวที่ขับรถชนเขา เป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนแห่งใหญ่ในกรุงโซล จึงสามารถพาฮันเกิงมารักษาได้ทันทีและยังจองห้องพักพิเศษ VIP ไว้ให้ด้วย โดยที่ฮันเกิงและฮยอกแจไม่ต้องจ่ายแม้แต่วอนเดียว

ร่างบางนั่งรอคนรักของตนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินเป็นเวลานานหลายชั่วโมง ภายในจิตใจกระวนกระวาย ไม่เป็นอันทำอะไร ไม่ว่าจะนั่ง ยืนหรือทำอะไรก็รู้สึกว่ามันไม่เป็นสุขเอาเสียเลย สุดท้ายก็มาลงตัวที่การนั่งก้มหน้าเงียบๆอยู่ในมุมใกล้ๆห้องฉุกเฉินที่คนไม่พลุกพล่านนัก ปล่อยความคิดและจิตใจให้ล่องลอยไป..ไปกับน้ำตาที่ไหลออกมามากเสียจนไม่น่าเชื่อว่าร่างกายที่บอบบางจะมีน้ำตาได้มากขนาดนี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปมันกลับเหือดหายไปอยู่ที่ใดหมดก็ไม่รู้ ความรู้สึกของเขาเหมือนชีวิตนี้มันหมดไปแล้วทุกอย่าง ทั้งเรี่ยวแรง กำลังใจไม่มีแรงที่จะร้องอีกต่อไป

กึก!!    <<< คิดว่าเสียงประตูห้องฉุกเฉินละกันนะ - -"

"คุณหมอครับ ฮันเกิง ฮันเกิงเค้าเป็นยังไงบ้างครับ"ร่างบางที่ได้ยินเสียงประตูรีบวิ่งออกไปถามหมอในทันที

"ตอนนี้คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ ทางเราจะทำการย้ายคนไข้ไปที่ห้อง308นะครับ ส่วนเรื่องสมองของคนไข้ เอ่อ..." หมอเจ้าของไข้พูดแล้วชะงักไป

"คะคือ อะไรหรอครับคุณหมอ"

"คือ ศีรษะของคุณฮันเกิงได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง อาจจะทำไห้สูญเสียความทรงจำบางส่วนไปนะครับ"

"ถ..ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ค..จะฟื้นความจำกลับมาได้มั๊ยครับ"

"ได้สิครับ แต่มันอาจจะต้องใช้เวลา เอาเป็นว่ารอเขาฟื้นขึ้นมาก่อนดีกว่า บางครั้งมันอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้ อย่าพึ่งคิดมากไปเลยครับ งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ"

"ฮันนี่...ขอบคุณพระเจ้าที่ยังไม่พรางเขาไปจากผม"ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ นิ้วเรียวลูบสร้อยเงินที่คอของตน ตัวH สองตัวที่ถูกร้อยเอาไว้คู่กัน คงเหมือนพวกเขาทั้งสองคน ที่ยังไม่พรากจากกันไปไหน

"คุณฮยอกแจ...คือ ฉัน"หญิงสาวคู่กรณีเดินเข้ามาหาฮยอกแจช้าๆ

"           "

"ขอโทษ ฮึ่ก ฉันไม่ได้ตั้งใจ"ชอนอากล่าวคำขอโทษพร้องกับปล่อยโฮออกมา เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ถ้าพูดกันจริงๆเธอเองก็เป็นคนผิดเต็มๆ เพราะจังหวะที่ฮันเกิงกำลังจะข้ามถนนนั้น เธอเปลี่ยนเลนกระทันหันและไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าฮันเกิงอยู่บนถนน

"หึ.. รู้ครับ ผมรู้ ไม่มีใครอยากให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นหรอก ยังไงซะตอนนี้ฮันเกิงก็พ้นขีดอันตรายแล้ว"

"ฮึ่ก ฮือ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษฮือๆ ขอโทษ"ร่างเพรียวยืนสะอึกสะอื้น ปากพร่ำเพียงแต่คำว่าขอโทษเหมือนคนเพ้อ ฮยอกแจทำได้เพียงวางมือไว้บนบ่าเบาๆเป็นเชิงปลอบใจเท่านั้น

"คุณกลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะครับ เรื่องนี้คงกระทบจิตใจคุณมาก เอาเป็นว่า ทำใจให้สบาย แล้วพรุ่งนี้คุณค่อยมาเยี่ยมฮันเกิงก็ได้นะครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ"ฮยอกแจส่งยิ้มบางๆให้ชอนอา ก่อนหลังเดินออกไปที่ชั้น3 ห้องพักของฮันเกิง

ที่คุณหมอพูดไว้ก็มีส่วนถูก 'บางครั้งมันอาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้ อย่าพึ่งคิดมากไปเลยครับ' แต่บางครั้ง มันอาจจะเลวร้ายกว่าที่คุณคิดไว้ก็ได้ ใครจะไปรู้ - -

-----------50%-----------

"เอ่อ คุณพยาบาลครับ ห้อง308 ไปทางไหนครับ"ร่างบางเดินมายังเคานเตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อถามทาง

"ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายมุมนี้เลยค่ะ ห้องอยู่ในสุดนะคะ"

"ขอบคุณครับ"ฮยอกแจกล่าวขอบคุณพยาบาลสาวเพียงสั้นๆ พร้อมก้มหัวเล็กน้อยอย่างสุภาพ ขาเรียวค่อยๆพาตนเองก้าวไปตามทางเดินอย่างช้าๆ หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้น ด้วยความตื่นเต้น ดีใจ และ'ความกลัว'  กลัวใจทนไม่ได้กับภาพที่ต้องเห็น กลัวไปต่างๆนานา กลัวไปจนถึง น้ำตาที่จะไหลออกมา

แต่เมื่อรู้ตัวอีกทีเขาก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง308เสียแล้ว มือเล็กที่สั่นน้อยๆค่อยๆเอื้อมไปยังลูกบิด บิดมันช้าๆพร้อมกับหัวใจที่สั่นระรัว

"ฮันเกิง"ภาพที่ได้เห็นตรงหน้าทำเอาหัวใจดวงน้อยของฮยอกแจแทบจะสลาย น้ำหยดใสค่อยๆไหลลงจากดวงตา อาบบนใบหน้าขาวช้าๆ ดวงตากลมมองร่างสูงที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด รอบศีรษะมีผ้าพันแผลพันเอาไว้ ขาข้างซ้ายเข้าเฝือก ตามแขนขามีผ้าก็อซปิดเอาไว้เป็นระยะ และรอยช้ำเล็กๆอีกหลายรอย ถุงน้ำเกลือที่แขวนอยู่ข้างเตียงต่อสายยาวเจาะเข้าที่แขนแกร่ง

"ฮัน ฮึ่ก ฉันขอโทษ...ขอโทษที่ดูแลนายไม่ดี.."ฮยอกแจขยับตัวเข้ามาใกล้ฮันเกิง และกำลังจะจับมือของร่างสูงขึ้นมา ติดที่ว่า เนื้อตัวของฮยอกแจนั้นยังมีคราบเลือดของฮันเกิงติดอยู่เลยน่ะสิ นี่เขาไม่ได้อาบน้ำมากี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย เกือบทั้งวันได้มั้ง!

"โอ๊ะ ตัวฉันสกปรกแบบนี้ จะจับตัวนายได้ยังไง ฮัน นายรอฉันแป๊บนะ เดี๋ยวฉันออกมาอยู่เป็นเพื่อน ฮึ่ก ฉันไม่อยากจะห่างนายซักวินาทีนึงเลยจริงๆ ฉันอยากจะอยู่ข้างๆนาย เผื่อถ้าวันไหนที่นายฟื้นขึ้นมานายจะได้เจอฉันเป็นคนแรก ถึงแม้ว่านายจะจำฉันได้หรือไม่ได้ก็ตาม ฮึ่กๆ"ร่างบางมองดูหน้าที่ซีดเซียวของคนรัก เนื้อตัวที่สกปรกอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ทำให้เขาไม่กล้าแม้กระทั่งจะสัมผัสตัวของฮันกยอง เสียงพูดที่ติดเสียงสะอื้นมาเกือบทั้งประโยคนั้น ทำให้เขาพยายามที่จะสกัดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ แต่เพียงแค่มองฮันเกิงน้ำตามันก็พาลไหลออกมาตลอด

ร่างบางหันหลังออกไปยังตู้เสื้อผ้าที่ข้างๆเตียงสำหรับญาติผู้ป่วยที่มานอนเฝ้าไข้ อันที่จริง ห้องนี้ค่อนข้างใหญ่เลยทีเดียว และยังดูเหมือนห้องในโรงแรมมากกว่าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ

สายตาของฮยอกแจเหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตติดอยู่บนตู้เสื้อผ้า'คุณฮยอกแจ ฉันซื้อเสื้อผ้าใหม่มาให้คุณ แล้วจะให้แม่บ้านมาเอาชุดเก่าไปซักให้นะคะ  -- ชอนอา'

ฮยอกแจยิ้มน้อยๆให้กับกระดาษใบนั้น แทบจะเป็นยิ้มแรกในรอบวันเลยก็ว่าได้ยิ้มที่สื่อความหมายว่า ขอบคุณ'ขอบคุณนะ ชอนอา' คนตัวเล็กหันไปมองคนรักอีกครั้ง ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

เมื่อประตูห้องน้ำถูกปิดลง ร่างโปร่งแสงของใครอีกคนก็ปรากฏขึ้น แต่ก็ทำได้เพียงมองร่างของตนที่นอนนิ่งอยู่ ก่อนจะเบนสายตาไปมองทางประตูห้องน้ำที่ฮยอกแจพึ่งเข้าไปเมื่อครู่

"ฮยอกแจ ฉันก็ไม่อยากให้นายร้องไห้ ไม่อยากให้นายเศร้าแบบนี้เลย"ร่างที่ดูเหมือนจะเป็นวิญญาณ แต่อันที่จริงหากพูดว่าเป็นจิตวิญญาณที่ห่วงหาน่าจะถูกต้องมากกว่า เพราะหากเป็นวิญญาณจริง ตอนนี้ร่างของฮันเกิงน่าจะหมดลมหายใจไปแล้ว แต่นี่ไม่ ร่างสูงบนเตียงยังคงหายใจ เพียงแต่เขายังไม่ได้สติเท่านั้น

"พระผู้เป็นเจ้าครับ ให้ผมนอนอยู่ตรงนี้นานๆได้ไหม ผมไม่อยากตื่นขึ้นไปพบกับความจริงที่โหดร้าย ความจริงที่ผมจะต้องจำคนที่ผมรักไม่ได้ หากผมจะต้องลืม หรือต้องเลิกรักฮยอกแจจริงๆ ผมขอตายไปพร้อมกับความทรงจำที่สวยงามไปซะดีกว่า ดีกว่าที่ต้องตื่นขึ้นมาแล้วจำเขาไม่ได้ ถ้าผมทำให้เขาเสียใจ เขาจะเจ็บปวดขนาดไหนกัน ผมไม่อยากทำให้เขาเสียใจอีกแล้ว"

ก็คงทำได้แค่เพียงอ้อนวอนขอกับพระเจ้า อดีตที่ผ่านมา ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ อนาคตข้างหน้าก็ไม่อาจล่วงรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ระหว่างเจ้าชายนิทรา กับการฟื้นขึ้นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ อะไรมันจะแย่กว่ากัน คิดให้ดีๆนะ 'ฮันเกิง'

--------------100%-----------------

อัพครบร้อยยย เย่ๆๆ (จุดพลุๆ)

ขอบคุณที่ยังติดตาม ยังคงเป็นกำลังใจให้มิวเสมอนะคะ

ช่วงนี้เครียดนิดหน่อยคะแนนสอบไม่ค่อยดี ฮี่ๆๆ

รักรีดเดอร์ทุกคนเหมือนเดิมเลยจ้าา ^ ^

เศร้าน้อยไปมั๊ยยย เม้นบอกกันได้เน้ออ ^ ^

ถามๆๆ:ถ้าคุณเป็นฮันเกิง คุณจะเลือกแบบไหนดี?  หึๆ

***แต่ถ้าคุณเป็นฮันเกิง ไรเตอร์ก็เป็นพระเจ้าน่ะสิ พระเจ้าน่ะเลือกเอาไว้แล้วล่ะว่าจะให้ฮันเกิงเป็นแบบไหน หึๆๆ