คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : {❤} Chapter7 ,,, บินนี่ทำร้ายมินนี่?
:: Chapter7 ::
:: บินนี่ทำร้ายมินนี่? ::
"ฮ้าววววววววววววว~"
ซอนเยเอามือป้องปากหาวอย่างสะใจเมื่อตื่นขึ้นมาในตอนเช้า รู้สึกมึนๆนิดหน่อย จำได้ว่าเมื่อคืนไปกินต็อกแล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"หืม?"
ซอนเยรู้สึกแปลกๆกับบรรยากาศรอบๆตัว มันแปลกตามาก มันไม่ใช่ห้องนอนของเธอ!!
"เฮ้ย!!!"
กระต่ายมินรีบลุกออกจากที่นอนทันที เมื่อมองไปเห็น นายจียง นอนขดตัวอยู่ที่โซฟาที่ตั้งอยู่ข้างๆเตียงที่เธอนอน
"นี่ๆๆๆ!!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะนายเตี้ยจียง!! ตื่นๆๆๆ ฉันบอกให้ตื่นไง!!"
ซอนเยรีบรุดเข้าไปปลุกจียงทันที ทั้งเขย่าตัวทั้งทุบทั้งตบ แต่ดูท่าทางนายเตี้ยของเราจะเป็นคนหลับลึกมาก จึงยังนอนต่ออย่างสบายอารมณ์
"อะไรกันเนี่ย~อีตาคนนี้ กินยานอนหลับเข้าไปสิบกิโลรึไง"
ซอนเยบ่นอย่างหงุดหงิดที่ต้องมาปลุกคนขี้เซาให้ตื่น เธอยืนเท้าเอวมองจียงที่กำลังนิทราอย่างสบายใจพลางพยายามนึกให้ออกว่าตนเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"อ้าว ... ยัยเตี้ย ตื่นแล้วเหรอ..."
เสียงงัวเงียๆของจียงที่พึ่งตื่น ทำให้กระต่ายมินที่กำลังใช้ความคิดต้องหันไปมอง
"นี่!! นายจียง นายเตี้ยนายตื่นแล้วเหรอ อธิบายให้ฉันฟังหน่อยซิว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ห้องนายได้!!"
"นี่! ยัยเตี้ยนี่ .. อย่าพึ่งโวยวายจะได้มั้ย เธอนี่มันเป็นปลาทองรึไงนะ!! จำอะไรไม่เคยได้เลย"
จียงบ่นซอนเยทันทีที่ถูกโวยวายใส่ ยัยกระต่ายมินเองก็เหมือนกัน ความจำสั้นยังกะปลาทอง เมื่อคืนตัวเองเมาเละแท้ๆยังจะจำไม่ได้อีก
"นายก็รีบๆลุกขึ้นมาอธิบายให้ฉันฟังซี่ จะนอนอยู่ตรงนั้นอีกนานมั้ย!! ลุกขึ้นมา!!"
ซอนเยรีบฉุดกระชากจียงที่นอนพูดอยู่ให้ลุกขึ้นมา เนื่องจากอยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมดไวๆว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
"โอ๊ย!! ตัวก็เล็กนิดเดียวไหงแรงยังกะควายล่ะนี่!! รู้แล้วล่ะน่า ... ลุกแล้วๆ"
จียงบ่นพลางค่อยๆลุกขึ้นเอง โดยมีซอนเยคอยฉุดอยู่ใกล้ๆ เป็นภาพที่น่ารักดีเหมือนกัน
"เอ้า!! อธิบายมาซิว่าทำไมฉันถึงมาอยู่ที่ห้องนายได้ หวังว่าคงไม่ได้ล่อลวงฉันมามิดีมิร้ายหรอกนะ"
"นี่ สมองเธอน่ะคิดเป็นแต่เรื่องแบบนี้รึยังไงยัยซอนเย!! เมื่อคืน ฉันกับเธอไปกินต็อกด้วยกัน แล้วเธอก็เมาหลับ ฉันจะพาเธอไปส่งที่ห้อง เยอึนก็ดันส่งข้อความมาบอกว่าคืนนี้จะไม่กลับห้อง แล้วที่ตัวเธอก็ไม่มีกุญแจฉันก็เลยต้องกระเตงเธอมานอนที่ห้องนี่แหละ"
จียงพูดไปก็ขยี้ตาให้หายงัวเงียไป ส่วนซอนเยนั่งทำหน้ามุ่ยโมโหตัวเองที่เมาเละจนหมดสภาพ ต้องให้นายเตี้ยจียงแบกกลับมานอนด้วย
"ทำไมฉันจะต้องมาเมาเละให้นายแบกกลับบ้านทุกทีเลยด้วยเนี่ย~ชิ"
ซอนเยบ่นเบาๆพลางเอามือทุบหัวตัวเองเนื่องจากเกิดอาการปวดหัว เพราะแฮ้งค์ จียงมองแล้วก้ได้แต่อมยิ้ม ในความเปิ่นของกระต่าย
"เป็นอะไร แฮ้งค์เหรอ เอายามั้ย" เค้าถามซอนเยอย่างเป็นห่วง
"ไม่เอา! เดี๋ยวนายวางยาฉัน" ซอนเยยังระแวงไม่เลิก
"นี่แม่คุณ! ถ้าฉันจะทำอะไรเธอนะ ฉันไม่รอให้ถึงเช้าหรอก ทำไปตั้งแต่เธอเมาเมื่อคืนแล้ว"
"แสดงว่านายคิดไม่ดีกับฉันจริงๆใช่มั้ย!! อย่าอยู่เลย นายจียง!!"
ซอนเยพูดจบก็หยิบโคมไฟที่ตั้งเอาไว้ข้างเตียงนอนหมายจะฟาดใส่หัวจียง
"เฮ้ย!! จะบ้ารึไง!! ฉันแค่เปรียบเทียบให้ฟังเฉยๆ!! เธอนี่ เอะอะอะไรก็หาว่าฉันเป็นคนโรคจิต อย่างน้อยไอ้คนโรคจิตนี่ก็แบกเธอกลับบ้านตั้งสองหนล่ะ"
จียงพูดพลางเอามือปัดป้องโคมไฟที่วอนเยจะฟาดใหญ่ ซอนเยรู้สึกผิดจึงวางโคมไฟลงที่เดิม
"ขอโทษที ... ฉันลืมตัวน่ะ"
ซอนเยกล่าวขอโทษจียง ก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม ส่วนจียงก็ยังใจเต้นไม่หายเกือบโดนยัยกระต่ายฆ่าตายแล้วมั้ยล่ะ!!
"ฉันไม่รบกวนนายละ ฉันขอตัวกลับหอพักก่อนแล้วกัน ขอโทษทีที่ทำให้วุ่นวาย"
ซอนเยพูดพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเตรียมตัวจะกลับหอพัก จียงมองสาวน้อยหน้ากระต่ายด้วยความรู้สึกแปลกๆ
"เอ่อ .. ซอนเย! อย่าพึ่งไป"
จียงตัดสินใจเรียกกระต่ายเอาไว้ก่อน ซึ่งซอนเยเองก็หยุดเดินแล้วหันไปมองหน้านายเตี้ยจียงเป็นเชิงสงสัย
"เดี๋ยวฉันไปส่งเธอดีกว่า ปล่อยให้เธอเดินกลับคนเดียวมันยังไงๆไม่รู้"
"ยัยซอนเยมันหายไปไหนของมันนะ โทรไปก็ไม่รับสาย!!"
เยอึนที่กำลังหงุดหงิดเพราะติดต่อเพื่อนไม่ได้กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัย พลางกดโทรศัพท์มือถือไปหาซอนเยอย่างบ้าคลั่ง
"ตุ้บ!!"
"โอ๊ย!!"
มัวแต่มองหน้าจอโทรศัพท์จนลืมมองทางข้างหน้าว่ามีคนเดินอยู่ เลยชนกับคนอื่นจนได้ ยัยม้าน้อยเอ๊ยยยย
"ขอโทษทีครับคือผมไม่ได้ตั้งใจ"
"ช่างมันเถอะๆ"
แดซองช่วยพยุงเยอึนที่ล้มลงไปกองกับพื้นให้ลุกขึ้น ส่วนเยอึนก็จับมือของแดซองแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นทันที
"เอ๊ะ! เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่าอ่ะ"
เยอึนรู้สึกเหมือนจะเคยเห็นหน้าของคนๆนี้ที่ไหน มันคุ้นเคยเสียเหลือเกิน คุ้นเคยมากด้วยสิ
"หืม? เธอรู้จักฉันด้วยเหรอ เอ๊ะ! เธอ เธอ ... เยอึนใช่มั้ย!! เยอึน"
"เออใช่ .. นี่! นายแดซอง!! อ๊ายยย!! แดซอง"
ทันทีที่ทั้งสองคนจำกันได้ก็กระโดดกอดกันอย่างดีใจทันที คนอ่านไม่ต้องทำหน้างง เรื่องราวทั้งหมดเป็นอย่างนี้ค่ะ แดซองกับเยอึนเคยเรียนโรงเรียนเดียวกันตอนประถม พอมัธยมก็แยกย้ายกันไป พึ่งจะมาเจอกันอีกทีก็ตอนมหา'ลัยนี่แหละ
"ไปไงมาไงล่ะถึงได้มาเรียนที่นี่!! แล้ว .. ทำไมฉันไม่เคยเห็นแกเลยวะ"
เยอึนถาม เพราะจำได้ว่าตอนปฐมนิเทศเธอยังไม่เคยเห็นแดซองเลย
"ก็ฉันซิ่วมานี่หว่า ... เออ .. แปลกเนอะ ฉันก็พึ่งจะเห็นเธอนี่แหละ คิดถึงแทบตาย"
"ฉันก็คิดถึงแกเหมือนกันว่ะ เออ .. แล้วแกกำลังจะไปไหนอ่ะ ไปหาอะไรกินกันมะ ฉันหิวว่ะ"
เมื่อกี๊ยังเป็นห่วงซอนเยอยู่ดีๆ มาตอนนี้หิวซะจนลืมซอนเยไปแล้วเรอะ คุณนายปาร์ค!!
"คงไม่ได้หรอก ฉันต้องไปรอรับโซฮีน่ะ ถ้าไม่ไปรอรับเดี๋ยวไอ้พวกแฟนคลับมารุมโซฮีหล่ะไม่ต้องไปเรียนกันพอดี"
"โซฮี .. อ๋อ น้องโซฮีที่น่ารักๆใช่ป่ะ แกเป็นแฟนเค้าหรอถึงได้เทียวรับเทียวส่งแบบนี้"
"จะบ้าเหรอ .. ไม่ใช่นะ ฉันก็เป็นแค่ ... เพื่อนสนิทโซฮีเท่านั้นแหละ"
แดซองดูเขินๆเมื่อเยอึนแซวถึงโซฮี
"เออๆ แกก็รีบไปเหอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน" เยอึนรีบไล่แดซองไปหาโซฮีทันที
"อืมๆ แล้วเจอกันนะเยอึน"
แดซองพูดจบก็วิ่งหายไปทันที ส่วนเยอึนได้แต่มองตามไปพลางถอนหายใจ ไม่ต้องบอกก็รู้ ดูออกว่าแดซองคิดยังไงกับโซฮี แต่ที่เยอึนต้องถอนหายใจ เป็นเพราะว่าแดซองคือคนที่เธอแอบชอบคนแรกน่ะสิ แล้วเธอก็ไม่เคยลืมเค้าได้เลยด้วย
"แกจะกลับเข้ามาในชีวิตของฉันทำไมกันนะ ไอ้แดซอง ..."
"พี่แทยัง พี่แทยัง ดูสิๆ ที่รัดผมอันใหม่ของหนู สวยมั้ยๆ"
แทยังที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่หลือบตามองยัยมิติที่สี่ที่โชว์ที่รัดผมรูปยูเอฟโออันใหม่ให้เค้าดู
"ติ๋ม .. ซื้อเป็นแต่ลายพวกนี้เหรอ"
แทยังเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย
"ทำไมอ่ะพี่แทยัง หนูว่ามันน่ารักจะตาย ดูดิ่ๆ มีไฟกระพริบด้วย"
ซอนมีพูดจบก็เอาไอ้ยูเอฟโออันนั้นติดที่ผมของตัวเอง แทยังมองแล้วได้แต่ส่ายหน้า
"พี่จียงมาแล้ว พาใครมาด้วยแน่ะ"
ซอนมีโวยวายเมื่อเห็นจียงเดินอยู่ไกลๆ แถมข้างๆจียงยังมีสาวน้อยหน้ากระต่ายที่น่ารักสุดๆเดินมาด้วยอีกต่างหาก แทยังหันไปมองก็พบว่าทั้งสองคนเดินมาถึงโต๊ะที่เค้านั่งแล้ว
"จะไหวเหรอวันนี้ หายแฮ้งค์รึยัง บอกให้นอนพักอยู่ที่หอก่อนก็ไม่เชื่อ"
จียงวางกระเป๋าลงบนโต๊ะก่อนจะหันไปคุยกับซอนเยที่เดินมาด้วยกัน
"ไม่เอาหรอก ห้องนายน่ะสกปรกจะตายใครจะไปกล้านอน เผลอๆนอนๆอยู่จะโดนแมลงสาบหามด้วยซ้ำ"
ซอนเยพูดพลางส่ายหน้า จียงทำหน้าแบบว่าหมั่นไส้ยัยกระต่ายมาก
"แล้วเธอล่ะสะอาดนักรึไง อี๊ย์! เสื้อผ้าก็ใส่ชุดเก่า น่าเกลียดว่ะ เหม็น"
"ถ้าฉันมีกุญแจห้องฉันก็ไม่ต้องทนอาบน้ำในห้องน้ำโสโครกๆของนายหรอก"
สองคนมาถึงก็เถียงกันทันที แทยังและติ๋มมองคนทะเลาะกันด้วยความงุนงง
"เดี่ยวก่อน เดี๋ยว!! พูดอะไรวะจียง เมื่อคืนซอนเยไปนอนที่ห้องเหรอ"
แทยังมีสีหน้าตกใจทันทีที่รู้ว่าซอนเยไปนอนค้างที่ห้องเมื่อคืน เมื่อคืนเค้าไม่ได้อยู่ที่ห้องด้วยสิ
"ไม่ต้องคิดลึกเลยไอ้แทยัง เมื่อคืนซอนเยเมาเว้ย! แล้วไม่มีกุญแจห้องฉันเลยต้องพามานอนที่ห้องด้วย"
จียงรีบอธิบายทันทีที่เห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของแทยัง
"อะไรนะ!! พี่จียงพาพี่สาวคนนี้ไปนอนที่ห้องเหรอ! ทีโซฮีขอไปติวที่ห้องทำไมพี่ไม่ให้ไปอ่ะ รู้มั้ยโซฮีผิดหวังขนาดไหน"
ซอนมีโวยวายขึ้นมาอีกคน ทำเอาคนในโรงอาหารมองมาที่โต๊ะแทยังทั้งหมด
"ติ๋ม .. เงียบๆหน่อยได้มั้ย มันไม่ใช่อย่างงั้นนะ"
จียงพูดพลางเข้าไปสงบสติอารมณ์ยัยมิติที่สี่ให้เย็นลง เนื่องจากซอนมีเดือดร้อนแทนเพื่อน
"ใช่ค่ะ มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก ฉันคงไม่สิ้นคิดพอที่จะไปชอบอีตาเตี้ยม่อต้อนี่หรอก"
ซอนเยหันไปพูดกับซอนมีบ้าง ก่อนจะหันมาทะเลาะกับจียงต่อ
"พูดเหมือนตัวเองสู๊ง สูงเลยนะยัยเตี้ย"
"แล้วนายสูงตายเลยอ่ะ"
"เฮ้ๆ พอก่อนเถอะ เถียงกันอยู่ได้ นั่งก่อนๆ"
แทยังเชิญทั้งสองคนให้นั่งลง เพื่อสงบศึก ซอนเยและจียงก็ยอมนั่งลงแต่โดยดี
"ฉันไปเรียนก่อนล่ะ"
ซอนเยบอกกับทั้งหมดพลางลุกขึ้นเพื่อที่จะไปเรียน ขืนอยู่ต่อคงได้ทะเลาะกับนายจียงอีกแน่ๆ
"พี่จียง!! ทำงี้หมายความว่าไงเนี่ย โซฮีอุตส่าห์ชอบพี่นะทำไมพี่ถึงทำแบบนี้"
ยัยมิติที่สี่หันมาโวยใส่จียงทันทีที่ซอนเยเดินไปแล้ว จียงเอามืออุดหูทันทีก็เสียงยัยติ๋มนี่ทั้งดังทั้งห้าวเลยน่ะสิ!!
"พี่ก็ไม่ได้ชอบยัยคนนั้นซะหน่อยจะมาโวยวายใส่พี่ทำไม แล้วอีกอย่าง ... พี่ก็ไม่ได้ชอบโซฮีด้วย"
"พี่พูดแบบนี้ได้ยังไงน่ะ ถ้าโซฮีรู้ โซฮีจะเสียใจมากนะ"
จียงเริ่มจะมึนหัวจึงคว้าเป้มาสะพายแล้วเดินหนียัยมิติที่สี่ไปบ้าง ทีนี้ก็เลยเหลือแค่แทยังที่ต้องมานั่งฟังยัยมิติที่สี่บ่น
"พี่แทยังดูสิ โซฮีน่ะทั้งน่ารักทั้งสวยกว่ายัยเตี้ยคนนั้นตั้งเยอะ ทำไมพี่จียงถึงไม่ชอบโซฮีล่ะ"
ซอนมีหันมาฟ้องแทยังทันที โซฮีเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอและเธอรู้ดีว่าโซฮีไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนนอกจากจียง
"อ้าว ... จะไปรู้มั้ยล่ะ ไปเรียนดีกว่า จะเข้าเรียนอยู่แล้ว"
แทยังพูดจบก็เก็บหนังสือแล้วสะพายเป้เดินหนีซอนมีไปทันที ส่วนซอนมีได้แต่โกรธจียงหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่ทำกับเพื่อนสนิทเธอแบบนี้
"คอยดูนะ ... พี่จะต้องโดนแน่ๆ!!"
"บินนี่ ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย มานี่หน่อย"
คุณนายปาร์คที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียนเรียกยูบิน ที่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์จี๋จ๋ากับนายท็อปอยู่
"ท็อปจ๋า .. แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวเค้าไปคุยกับเพื่อนเค้าก่อน จ้า จุ๊ฟๆ"
ยูบินยังจุ๊บโทรศัพท์ก่อนวาง เสร็จแล้วจึงลุกไปหาเยอึนที่กำลังยืนรอเธออยู่
"มีอะไรม้าน้อย"
"ยูบิน ฉันถามแกจริงๆนะ ว่าแกไปเจอไอ้ท็อปที่ไหน แล้วแกไปเป็นแฟนกับมันได้ยังไง"
ยูบินรู้สึกอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเยอึนถามแบบนี้
"ก็ .. ฉันไปเที่ยวผับ แล้วท็อปก็เข้ามาขอเบอร์โทรฉันอ่ะ คุยกันอยู่สามเดือนฉันก็เลยตกลงเป็นแฟนกับท็อป"
"เหรอ .. แกรู้อะไรมั้ยยูบิน ถึงแกไม่อยากจะรู้ฉันก็จำเป็นต้องบอก"
เยอึนพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงจริงจัง ทำให้ยูบินต้องรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"ท็อป แฟนใหม่แกน่ะ มันเคยเป็นแฟนมินนี่มาก่อนแล้วมันก็เป็นคนทิ้งมินนี่ไปด้วย ตอนนี้ มินยังลืมมันไม่ได้เลย แล้วแกทำแบบนี้เนี่ยนะยูบิน"
"....."
ยูบินรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนติ้ว อะไรกัน!! นี่เธอกำลังทำร้ายเพื่อนสนิทตัวเองอย่างตั้งใจงั้นเหรอ?
ความคิดเห็น