คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Chapter 5] นางฟ้า [100%] +[Fanart]
Title : A malice love dangerous แค้นรัก อันตราย
Part : 5 [นางฟ้า]
Author : Mr.kikii
..__________________________..
“นางฟ้า”
สิ้นคำหญิงสาวฮันคยองก็ขำน้อยๆ ยูริมองการกระทำของชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ... มีอะไรน่าตลก??
“ไม่นึกเลยว่าเธอจะพูดคำนี้ออกมา.. มันไม่มีจริงหรอก..”ร่างสูงเอ่ย.. เขารู้เรื่องนี้ดี.. มันเป็นคำอุปมาอุปมัยถึงอะไรบางอย่าง.. เขาก็เคยได้ยินถึงสิ่งที่ 7 ผู้คุมกฎปล่อยออกมา ‘นางฟ้า’ เป็นชื่อเรียกของสิ่งนั้น ใครๆก็ต่างต้องการ ถ้าได้มันราวกับถืออำนาจเหนือ 7 ผู้คุมกฎ แต่ฮันคยองก็ไม่คิดสนใจมัน..
“ไม่ ฮันคยองมันมีจริงๆ นางฟ้ามีจริง.. ตอนนี้แก๊งมาเฟียเกือบทุกแก๊งพยายามไขว่คว้าหามัน นายก็รู้นี่ว่าทำไม?”หัวหน้าแก๊งสาวหันควับกลับมาหาคู่สนทนาที่ดูเหมือนคำพูดของเธอไม่เป็นที่เชื่อถือ.. ควอนยูริเดินมายืนข้างหน้าฮันคยองก่อนที่จะเริ่มพูดอีกครั้ง..
“ฉันก็เหมือนกัน.. ฉันอยากได้จนถึงขนาดยอมหักหลังนายฉันก็ยอม..”
..มาเฟียก็เป็นแบบนี้..
..คำว่าพันธมิตรมันก็เท่านั้น..
..แต่คนแค่ต่างปกป้องแก๊งของตัวเองให้ดีที่สุดเท่านั้นเอง..
..ความรักความสนิทจะไม่เกิดขึ้นในระหว่างแก๊ง 2 แก๊ง..
.. ราวกับเป็นกฎประจำตัว..
“คุณยูริค่ะ..”หญิงสาวร่างเล็กเดินเข้ามาพร้อมเสื้อคลุมในมือ ใบหน้าน่ารักดูนิ่งๆราวกับตุ๊กตา หญิงสาวเดินไปหานายตน
“กลับกันเถอะค่ะ”พูดจบก็ทำท่าจะใส่เสื้อคลุมให้ ควอนยูริก็หันหลังให้พร้อมสอดแขนเข้าช่องกระบอกแขนนั้นอย่างไม่รีบร้อน เมื่อใส่เสร็จก็หันมาลาฮันคยอง
“ฉันไปล่ะ เจสสิก้ากลับ”พูดจบก็หมุนตัวออกไป เจสสิก้าก็เดินตามออกไปจากห้องๆนั้นก่อนที่จะปิดประตูให้เรียบร้อย แล้วเดินตามหลังนายของตนต้อยๆ ยูริเห็นดังนั้นจึงเอามือลูบหัวกลมๆนั้น
“รอนานใช่มั๊ย? ขอโทษนะ”เมื่อได้ยินคำพูดนายก็ซุกใบหน้าลงกับแผ่นหลังคนพูดพลางกอดอย่างแนบแน่นราวกับหาไออุ่น.. ยูริจับมือนั้นทับเพื่อให้ความอบอุ่น.. เจสสิก้าคือเด็กที่หล่อนเจอตอนที่ทำธุระแถวๆซ่องตอนที่เจอเจสสิก้าก็เกือบจะถูกขาย.. ประวัติของเด็กคนนี้มืดมน ชื่อจริง ถิ่นกำเนิด ญาติพี่น้อง ถึงแม้ยูริจะมีความสามารถในการหาข่าวแค่ไหน.. แต่เธอก็ไม่คิดจะใช้มัน.. เพื่อได้ครอบครองเด็กคนนี้เพียงผู้เดียว..
..__________________________..
ฟู่...
ควันสีเทาขุ่นลอยขึ้นไปหลังถูกพ่นออกจากริมฝีปากหนาของคนทำ ร่างสูงนั่งอยู่หลังบ้านหรูที่ไม่ค่อยมีใครพลกพล่าน พ่อบ้านโจวคยูฮยอน.. นั่งกำลังสูบบุหรี่? เป็นภาพที่ไม่เคยมีใครได้เห็น ปกติร่างสูงคนนี้ก็ต้องคอยยิ้มให้คำแนะนำแล้วคนใช้ภายในบ้ายอย่างใจดี แต่ตอนนี้ไม่เหลือสภาพนั้นอีกแล้ว.. กระดุม.. ริบบิ้นถูกแก้ออกอย่างไม่เป็นระเบียบ.. คยูฮยอนทึ้งหัวตัวเองก่อนที่จะขยี้ปลายบุหรี่กับพื้น..
เขาเป็นอะไรไป??
ราวกับไม่ใช่ตัวของตัวเอง
คิดอย่างเจ็บใจก็พลันไปนึกย้อนถึงเรื่องที่พึ่งผ่านมา..
“คุณหนูจะให้เอาข้าวไปให้คุณซองมินกินเหรอครับ?”พ่อบ้านถามอย่างแปลกใจ.. มีของเล่นมาเมื่อไร่คุณหนูก็ไม่เคยทำถึงขนาดนี้นี่.. มันแปลกจริงๆ
“..ของเล่น ถ้าอยากเล่นนานๆก็ต้องรักษาดีๆ”สิ้นเสียงคุณหนูที่แสนรัก ข้าวต้มที่อยู่ในมือพ่อบ้านก็ถูกฉกฉวยไปเสียแล้ว.. ประตูบานใหญ่ปิดลง.. ประตูที่เขาเคยเข้าไปปลุกคุณหนูจากนิทราทุกครั้ง.. ไม่มีอีกแล้ว..
ครืด.. ครืด..
มือถือเครื่องเดิมสั่นสะเทือนอยู่ข้างกายเจ้าของ คยูฮยอนเลือกที่จะไม่สนใจมัน.. แต่เสียงสะเทือนจากตัวเครื่องกระทบมันช่างกระตุ้นต่อมหงุดหงิดของเขาเหลือเกิน ร่างสูงคิดอยากจะทำลายมันซะหากไม่เห็นชื่อคนโทรเข้ามาซะก่อน...
- ติ๊ด -
“ครับ.. คุณฮันคยอง”เสียงทุ้มกรอกสายไปตอบรับนาย หากนายเขาโทรมาแบบนี้.. แสดงว่ามีงาน??
‘มีงานใหม่เข้ามา.. ไปเก็บคนในแก๊งนกยูงซะให้หมด แล้วเอาหัวของหัวหน้ามันมาให้ฉันดูด้วย’
“รับทราบครับบอส”คยูฮยอนตอบเสียงนิ่ง.. ทรยศอีกแล้วสินะ! มัวแต่โลภละโมบสิ่งนอกกายไม่หัดคิดห่วงชีวิตตัวเองบ้างเลย.. โง่สิ้นดี..
สิ้นคำพูดเขาคนโทรมาก็วางสายทันทีเหมือนทุกครั้ง.. ผู้ชายที่ชื่อฮันคยองงานยุ่งเสมอ น้อยครั้งที่จะได้พัก.. คยูฮยอนรู้ดี.. เขาติดตามบอสมาตั้งแต่เด็กจนได้เป็นหัวหน้าแก๊ง เขาแค่ทำหน้าที่ที่บอสสั่งไว้ให้ดีที่สุด.. เรื่องอื่นที่นอกเหนืองานก็ไม่ควรเก็บเอามันมาคิด!
..__________________________..
ภายในห้องนอนที่มืดมิด..
ห้องเดิม..
ห้องแห่งฝันร้ายที่ตามมาหลอกหลอนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด..
‘หยุดเถอะครับ!! ..’
เราต้องแลกเลือดและเนื้อเพื่อชีวิตของตัวเองและน้องสาว..
อีกนานเท่าไรกัน?
ร่างเล็กนอนสลบสไลบนเตียงกว้างที่มีแต่รอยคราบเลือดแห้งเกรอะกรังเต็มผ้าปูที่นอน สิ่งที่ถูกเรียกว่า’ของเล่น’ก็กระจายเต็มที่นอนราวกับไม่ใช่ที่ๆสามารถนอนได้เลย ใบหน้าน่ารักดูทรุดโทรมลง.. แก้มนิ่มเป็นรอยแดงราวกับถูกอะไรมากระทบแรงๆ เสื้อยืดสีอ่อนซับเลือดแดงๆที่ติดอยู่บนปากแผล แผ่นหลังเล็กเต็มเป็นด้วยบาดแผลมากมาย.. มือ.. แขน.. ขา.. เกือบแทบทุกส่วน..
“ลีซองมิน”
คุณหนูตระกูลใหญ่เอ่ยเสียงเรียบ.. แต่เจ้าของร่างเล็กยังนอนแน่นิ่งไม่รู้เรื่อง มือขาวซีดเอื้อมกุญแจสีเงินขึ้นมาก่อนที่จะล็อกมันกับมือทั้งสองข้างของคนที่นอนสลบสไลอยู่ ร่างของลีทงแฮเดินไปยังเชิงเทียนก่อนที่จะดึงเทียนออกไม่กลัวแม้แต่น้ำตาเทียนที่ไหลเยิ้มโดนนิ้วตน ทงแฮเอียงหัวเทียนที่มีเปลวไฟลุกโชนช่วงลง ทำให้น้ำตาเทียนที่คลั่งอยู่ตรงนั้นหยดลงบนร่างกายของซองมิน.. แถมโดนรอยแผลที่ได้จากเมื่อวานเสียด้วย..
“อ๊าาา !! แสบ..!”ซองมินเด้งตัวลุกขึ้นมาแทบทันที ก่อนที่ความรู้สึกเจ็บปวดจากบาดแผลเริ่มไหลเข้ามาในระบบประสาท โดยไม่ทันรู้ตัวว่ามือทั้งสองในตอนนี้โดนพันธนาการอยู่ ดวงตากลมโตเบิกโพลงก่อนที่จะหันมามองใบหน้าของลีทงแฮ เจ้านาย.. ฝันร้ายของเมื่อวาน
“จ.. เจ้านาย.. จะทำอะไรผมครับ?”ถามไปอย่างหวาดๆ ก่อนที่จะเริ่มขยับกายถอยห่างคนตรงหน้าที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ..
“ข้าวต้ม กินซะลีซองมิน”ซองมินมองหน้าคนพูดอย่างสงสัย.. เขากินได้เหรอ?? ก่อนที่จะเลื่อนสายตามามองถ้วยชามข้าวต้ม ซึ่งมันก็เรียกน้ำย่อยในกระเพาะได้ดี คนอย่างเจ้านายจะให้เขากินรึนี่?
“รีบกินซะ”พูดจบก็เอาปลายเทียนเอนลงจนน้ำตาเทียนร้อนๆหยดลงไปที่เดิม สะกิดความเจ็บปวดซองมินได้ดี ร่างเล็กขบริมฝีปากแน่นระบายความเจ็บปวด ไม่กล้าเถียงอะไรคนๆนี้.. น่ากลัวจะตาย
แล้วความหิวมันก็เชิญชวนเขาตั้งแต่เห็นของกินตรงหน้าก็คิดได้ว่าควรจะกินมันสักที แต่?? เขาจะกินได้ยังไง? ในเมื่อมือทั้งสองถูกกุญแจมือล็อกไว้
“เอ่อ.. เจ้านายครับ.. เอากุญแจมือออกให้ผมหน่อย ผมกินไม่ได้..”พูดพลางติดเกรงใจ ทั้งๆที่คนตรงหน้าทำเขาเองแท้ๆ แต่เขาทำเหมือนกันว่ารบกวนทงแฮมากมายอย่างนั้นแหละ..
“นายใช้มือกินรึไง? กินไปซะ”สิ้นคำก็แหย่เทียนรนผิวขาวๆที่แตกเป็นแผลจนโผล่เนื้อแดงๆนั้นจนไหม้ที่เทาจางๆ
“โอ๊ย!!..”ซองมินร้องอย่างแสบร้อน แผลเดิมก็เจ็บอยู่แล้ว ยิ่งเอามันมารนเขาจะยิ่งมากกว่าเดิมน่ะสิ.. ร่างเล็กมองชามข้าวต้มตรงหน้า..
..ช้อน.. ไม่มี...?
..อย่าบอกนะว่าให้เขากินแบบสัตว์!!..
“จะกินมั๊ย?”ทงแฮแหย่เทียนรนเข้าไปที่เดิม ของเล่นที่แสนน่ารักกำลังทรมาน ใบหน้าน่ารักเงยขึ้น ดวงตากลมโตช้อนมองอย่างอ้อนวอน.. ดูน่าสงสารยิ่ง แต่ไม่ใช่สำหรับลีทงแฮ!
“ลีซองมิน.. ฉันบอกให้กินไง..”เจ้านายขู่เสียงต่ำก่อนที่จะหยิบเทียนอีกเล่มมาแล้วนำไฟจากเทียนเก่ามารนแกนเทียนจนทำให้น้ำร้อนๆขอมันหยดลงมา เยอะขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ! โอ๊ย! ผมกินแล้ว กรุณาหยุดทีครับ..”ร่างเล็กอยากจะป้องของเหลวร้อนๆนั้น แต่เขาก็ไม่กล้าขัดขืน หากทำไปเขาอาจจะโดนมากกว่านี้
ซองมินชันเข่าขึ้นก่อนที่จะค่อยๆโน้มตัวไปหาถ้วยชามข้างหน้าแล้วใช้ลิ้นเล็กละเลียดข้าวต้มอุ่นๆอย่างยากลำบาก ทงแฮมองเจ้ากระต่ายน้อยของเขาก่อนที่จะผลักหัวกลมๆนั้นเข้าหาของเหลวเหนียวๆของข้าวต้ม
เพล้ง!
ร่างเล็กพยายามสลัดหัวตัวเองหนีมือทงแฮจนทำให้ถ้วยข้าวต้มตกแตกเกลื่อนพื้น รวมทั้งข้าวต้มที่อยู่ข้างในด้วย
“ผ.. ผมขอโทษ..”ซองมินลืมเรื่องที่ตัวเองโดนกดลงในชามนั้นซะสนิท เพราะตอนนี้เขากำลังเจอกับปัญหาที่ใหญ่กว่านั้น ถ้วยชามราคาแพงนับแสน มันตกแตกละเอียด แถมคนตรงหน้าที่เคยมีสีหน้าเย็นชาอยู่ กลับเย็นชาขึ้นอีกมากกว่าเดิมหลายเท่า.....
“ผมขอโทษ... ผมขอโทษจริงๆนะครับ เจ้านาย..”ร่างเล็กใจเสียเมื่อเห็นคนที่เงียบเงียบมากขึ้นกว่าเดิม เขาควรจะทำยังไง..
ทงแฮดับเทียนทั้งสองแล้วปล่อยมันลงก่อนที่จะค่อยๆก้มลงหยิบตุ๊กตาตัวโปรดที่เลอะข้าวตัมนั่นขึ้น ซองมินมองตาม ตุ๊กตาตัวนั้น กระดุมที่ติดลูกตาไม่เท่ากัน รอยเย็บที่มีเกือบทั่วตัว ปุยนุ่นที่โผล่ออกมาจากผิวผ้า ตุ๊กตาหน้าตาน่ากัวตัวนี้ตัวโปรดของทงแฮ ซองมินยังจำได้ตอนแรกที่เจ้านายของเขามาหาก็อุ้มตุ๊กตาตัวนี้ เขาทำเรื่องร้ายแรงลงไปแล้ว..
“..ตุ๊กตา.. ตุ๊กตา..”
เสียงพึมพำดังออกมาเบาๆจนทำให้คนตัวเล็กกลัว.. ทงแฮลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินไปซองมินแล้วยัดเยียดตุ๊กตาใส่หน้าซองมินจนทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก ซองมินพยายามหันมาหน้าหนีก็หนีไม่พ้นจนตัวเองค่อยๆเอนตัวลงหนีตุ๊กตาตัวนั้นจนเป็นแนวราบกับที่นอน.. เจ้านายคลานขึ้นไปคร่อมบนตัวซองมินก่อนที่จะดึงคอเสื้อเข้ามาหาตน
“เป็นตัวแทนของมันซะ..”ดวงตากลมโตเบิกโพลง.. ก่อนที่จะกลับมามองตุ๊กตาในมือของเจ้านาย.. รอยเย็บเต็มตัวงั้นเหรอ?? ไม่ทันได้คิดอะไรต่อมือขาวซีดของคนตรงหน้าก็ไปหยิบมีดมาตอนไหนเขาก็ไม่รู้
ฉึก!!
“อ๊าาา า!!! เจ็บ! อ๊าา!!”ใบหน้าน่ารักบิดสีหน้าอย่างเจ็บปวด เหงื่อเย็นๆค่อยๆซึมไหลลงมามากขึ้นเรื่อยๆ มีดอันแหลมคมค่อยๆเจาะแผ่นเนื้อของเขา.. เลือดสีแดงสดซึมออกมาผ่านบาดแผลกว้างนั่นๆ.. ทงแฮแทงซ้ำเข้าที่แขนของซองมิน... ขัดขืนไม่ได้.. ขัดขืนไม่ได้!!
“ผมขอโทษ.. ผมขอโทษ.. อย่าทำผมเลยได้โปรด..”ร่างเล็กร้องขอ ตัวขยับตัวไม่ได้.. เพราะร่างของทงแฮทับเขาอยู่ แต่เจ้านายกลับไม่สนใจเอาซะเลย.. ความเจ็บปวดเริ่มปรากฏเป็นริ้ว..เพราะรอยแยกของบาดแผล ทงแฮดึงมีดเล่มนั้นขึ้นก่อนที่จะแทงมันซ้ำไปที่เดิม ลึกกว่าเดิม ร่างเล็กหวีดร้องเสียงสูง
“อ๊ากกกกกกก ก!!!!”คมมีดค่อยๆผ่าปากแผลทำให้ผิวเยื้อส่วนที่มันยึดแน่นติดกันค่อยแยกออก.. พร้อมเลือดสีข้นค่อยๆทะลักไหลตามออกมา ทงแฮกระชากมีดเล่มนั้นออกก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบกล่องยาข้างๆ ซองมินหอบหายใจอย่างอ่อนแรงก่อนที่จะหันไปมองตามการกระทำของผู้เป็นนาย. เข็มกับด้าย? อย่าบอกนะว่า..
“เย็บ”
ราวกับอ่านใจออก ไม่ทันได้ห้ามร่างขาวซีดก็นำเข็มที่สอดเส้นด้ายขึ้นมาแล้วค่อยๆกดลึกเข้าผ่านเนื้อหนังของซองมินก่อนที่จะดึงเส้นด้ายสีแดงที่ถูกเคลือบไปด้วยเลือดที่ติดอยู่กับเข็ม เพื่อให้ปมด้ายมันติดกับรูแผลที่เข็มเจาะเข้ามา
“เจ็บ..!! โอ๊ย!!! หยุดเถอะครับ.. ขอร้อง~!”ซองมินหวีดร้องอย่างทรมาน เมื่อทุกครั้งที่เข็มมันแทงผ่านผิวเนื้อเขาแล้วเส้นด้ายที่ผูกติดกับเข็มก็ถูกดึงทำให้เสียดสีกับก้อนเนื้อที่เบียดแน่นของเขา เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลย้อยจากปากแผล ร่างเล็กเริ่มรู้สึกวิงเวียนหัวจนแทบจะเป็นลม จำนวนเลือดที่เขาเสียไปมันไม่ใช่น้อยๆเลย
“จุ๊ๆ.. เด็กดี เป็นตุ๊กตาก็ต้องอยู่นิ่งๆเข้าใจมั๊ย? ตุ๊กตามันร้องไม่เป็นนะ”ทงแฮกล่าวราวกับคุยอยู่ตุ๊กตา มือขาวๆลูบผมนิ่มๆอย่างอ่อนโยน ซองมินนอนนิ่ง.. ดวงตาโตกลมเหลือบมองทงแฮอย่างหวาดกลัว..
“เข้าใจมั๊ย?”
ซองมินพยักหน้าตามด้วยความกลัว..
“ฉันไม่ชอบตุ๊กตาหน้าบึ้ง ยิ้มสิ ยิ้ม ยิ้ม ถ้าไม่ยิ้มเดี๋ยวฉันจะช่วย..”พูดจบก็หันไปหยิบกรรไกรตัดไหมที่อยู่ในกล่องพยาบาลขึ้นมา ซองมินค่อยๆขยับยิ้มฝืนๆ.. ขืนถ้าเขาไม่ทำตามคงมีปากแบบตุ๊กตาตัวนั้นแน่ๆ
“เด็กดี.. เด็กดี..”ทงแฮยื่นมือที่เปื้อนเลือดของซองมินมาลูบหัวเจ้าของเลือดช้าๆ..
“ดีแล้ว.. เพราะเด็กไม่ดีต้องโดนทำโทษ.. ดีแล้ว”เนื้อหาที่พูดราวกับปลอบโยนแต่ใบหน้าและน้ำเสียงดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ซองมินฝืนยิ้ม.. ฝืนนิ่ง ทั้งๆที่ตัวสั่นเทิ้ม.. เด็กไม่ดี.. เด็กไม่ดี.. แล้วเบนสายตาไปมองตุ๊กตาที่กองอยู่บนพื้นอย่างน่าสงสาร รอยเย็บมากมายนั้นทำเขากลัว.. เด็กไม่ดี.. ต้องโดนทำโทษ
“มาเล่นกันต่อนะ”ทงแฮเริ่มเย็บปากแผลนั้นไปเรื่อยๆราวกับเล่นของเล่นที่แสนสนุก ซึ่งแตกต่างจากของเล่นซองมินที่ทำหน้าราวกับอยากจะตายเสียให้ได้ มันช่างทรมาน..
เสียงเส้นด้ายรูดผ่านปากแผลของเขายังตกค้างอยู่ในหู.. ในใจหวิวทุกครั้งที่คมเข็มแทงเข้ามา ทั้งๆที่เจ็บมากมายขนาดนี้แต่ก็ต้องฝืนยิ้ม.. ยิ้มเพื่อตัวเอง.. แม้ไม่อยากก็ต้องทำ
ซองมินเหลือบมองแผลที่ทงแฮเย็บ มันดูไม่เป็นระเบียบ เละเทะสิ้นดี แต่เหมือนเจ้าตัวจะพอใจกับมัน แต่ก็ไม่ถึงที่สุด..
“อีก.. มีอีกหลายที่ ต้องเย็บ..”ซองมินใจไหววูบ.. จะให้เขาเย็บหมดทั้งตัวเหมือนตุ๊กตาตัวนั้นรึไง?? ดวงโตกลมโตเหลือบมองมือของทงแฮที่ค่อยๆกดเข็มเข้าไปบนใบหน้าของเขา.. ร่างเล็กเริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว..
ตึ๊กติ๊ง.. ตี๊กติ้งง ง
ทั้งคู่หันไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ที่ตั้งหง่านอยู่ตรงข้ามเตียงที่ส่งเสียงร้องได้พิลึกพิลั่นแปลกหูยิ่งนัก ทงแฮละปลายเข็มออกจากใบหน้าของซองมินก่อนที่จะวางมันไว้บนกล่องพยาบาล ร่างสีขาวซีดลุกขึ้น ดวงตาคมที่แสนเยือกเย็นมองซองมินอย่างน่ากลัวก่อนที่จะก้มลงหยิบตุ๊กตาขึ้นแล้วโยนให้ซองมิน
“ทำความสะอาดมันและตัวนายเอง เสร็จแล้วเอาเสื้อผ้าที่แขวนต้องตรงตู้ใส่ซะ”สิ้นคำก็หมุนตัวเตรียมเดินออกไป
“ต.. แต่! เดี๋ยวก่อนครับ! มือของเจ้านายโดนน้ำตาเทียนลวก”ซองมินเอื้อมไปจับเรียวนิ้วของเจ้านายอย่างถือวิสาสะ ดูเหมือนเจ้าตัวก็ตกใจตัวเองเหมือนกัน แต่ก็ไม่หยุดการกระทำนั้น ซองมินค่อยๆแกะน้ำตาเทียนที่เกาะมือขาวๆของทงแฮออก น้ำตาเทียนนั้นไม่ใช่เย็นๆเลยแต่เจ้านายของเขาก็ถือมัน ซองมินลูบมือขาวซีดที่เริ่มแดงๆนั่นอย่างอ่อนโยน ทงแฮเห็นดังนั้นก็สลัดมือตัวเองออกจากซองมิน
“เอ่อ..! จะไปไหนเหรอครับเจ้านาย?”ซองมินถามอย่างสงสัย ตอนแรกนึกว่าหน้าเขาจะโดนเย็บเสียแล้ว
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเล่นตุ๊กตา”สิ้นคำร่างขางผู้เป็นนายก็เดินออกไปแถมปิดประตูเสียงดังใส่อีก ไม่เข้าใจกับการกระทำคนตรงหน้าเลย.. เดี๋ยวก็อยู่ๆทำราวกับจะฆ่าให้ตายไม่ทันไรก็เมินราวกับเราไม่มีตัวตนงั้นแหละ ซองมินค่อยๆยันตัวเองลุกขึ้นก็รู้สึกเจ็บแปล็บจากแผลที่แขนจนตัวเองทรุดลงอีกครั้ง..
..แผลอย่างนี้เขาจะอาบน้ำได้มั๊ยเนี่ย?...
..__________________________..
ทงแฮเดินไปเรื่อยๆตามทาง เพราะมีงานของพี่ชายรออยู่จึงต้องรีบไปสะสางซะให้เสร็จ ระหว่างทางเดินไปก็พบพ่อบ้านประจำกายโจวคยูฮยอน ร่างสูงส่งยิ้มให้เหมือนเดิมถึงกระนั้นในใจก็แอบสงสัยที่คุณหนูของเขาไม่ถือตุ๊กตาสุดรักสุดหวงนั้นมาด้วย
“วันนี้ไม่ถือตุ๊กตาไปด้วยเหรอครับ?”คยูฮยอนถามอย่างสงสัย ก็คุณหนูทงแฮทั้งรักทั้งหวงมันแท้ๆ
“ทำความสะอาด”
พูดจบก็เดินตรงดิ่งออกไป พ่อบ้านคยูฮยอนก็เดินตามไปเหมือนทุกๆครั้ง ไม่ทันไรร่างตรงหน้าเขาก็หยุดยืนก่อนที่จะหันหลังกลับมา
“ไม่ต้อง ไปทำความสะอาดผ้าปูที่นอนซะ”
“ต.. แต่คุณหนู!?”
“ไปซะ”
“ทราบแล้วครับ ขอให้เดินทางอย่างปลอดภัยนะครับ”
แม้จะไม่เข้าใจแต่ในเมื่อเป็นเป็นคำสั่งก็ต้องน้อมรับ ร่างสูงวาดแขนแข็งแรงของตนเข้าทาบหน้าอกเพื่อเป็นการรับคำสั่งพลางโค้งตัวลงเพื่อให้ความเคารพ ทงแฮหมุนตัวเดินจากไปอย่างไม่คิดมองแม้แต่การทำความเคารพของพ่อบ้าน คยูฮยอนเจ็บปวดเล็กๆ แต่มันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ร่างสูงก็ถอยตัวออกมาก่อนที่จะเดินไปยังห้องนอนของคุณหนูของเขาเพื่อทำความสะอาด
“วันนี้ไปตามเก็บหนี้ที่ร้านเหล้าใช่มั๊ยครับ?”คนขับรถเอ่ยถาม แต่ก็ได้ความเงียบเป็นคำตอบ แต่คำตอบนี้ของคุณหนูก็คือใช่อยู่ดี ว่าแล้วก็แล่นรถออกไปจากคฤหาสน์หรูหลังนี้
ทงแฮเหลือบมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกผ่านกระจกทึบๆ ก่อนที่จะหันมาหยิบกระดาษทิชชู่สะอาดมาเช็ดคราบเลือดที่ยังติดอยู่บนมือ อยู่ๆเจ้าของเล่นนั่นก็ดันมาจับมือของเขา คิดได้ดังนั้นก็เช็ดส่วนนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า.. แต่ความรู้สึกที่ตกค้างอยู่มันก็ยังไม่หายสักที
..ลีซองมิน ทั้งๆที่นายควรจะเกลียดชังฉันแท้ๆ..
TBC.
To Be Continue
ในที่สุดก็ลงครบ โฮกกก ขอโทษคนอ่านทุกคนที่ไรทเตอร์เผลอดองนานไปหน่อยนะฮร้า TwT
เนื่องจากแอบเฮิรท์เรื่องโดนแบนเล็กน้อย 555+ เฮิรท์ก็คือเรื่องตัวแบนสีแดงหายไป!! รู้สึกเสียดาย 555+ (บ้าไปแล้ว= =)
พรุ่งนี้กิจะพยายามลงตอนต่อไปนะฮร้า^^ (แต่ไม่รู้ลงอีกเปอร์ 555+)
ไหนๆเราก็ปล่อยให้คนอ่านรอนอนขอสปอยตอนต่อไปนิสนุง ตอนหน้ามีคยูมินรึ!? ตกลงเรื่องนี้มันคู่ไหนกันล่ะเนี่ยOAo!! แอ๊บเผยคิมฮีออกมานึสนุง อาเจ๊ของเรากำลังมาแล้วน้า 555+ รอใครนานหน่อยจะขอโทษนะคร้าบ^^"
อีกเรื่องๆ ตอนนี้ไรท์เตอร์กะทำOPVฟิคแล้วละ ครึๆๆ ตอนนี้น่าจะทำไปได้มากกว่า 50%แล้วนะ=w=+ ตอนนี้ตัวละครยังออกมาไม่มากไรท์เตอร์เลยขอยังไม่เผยOPV(กรั่กๆๆ)จะเผยก็ต่อเมื่อตัวละครออกมามากกว่าครึ่งก่อนน้า เดี๋ยวไม่ลุ้น 55 ไม่ก็..- -+ แค่เม้นถึง1,000 หรือ วิวถึง 10,000 หรือ แฟนพันธ์แท้ถึง 100 จะเอามาลงก็ได้ กร๊ากกๆ (สรุปคือไม่มีทาง 555+)
ต้องขอโทษนักอ่านทุกคนที่ครั้งนี้กิมาตอบเม้นให้ไม่ได้ T T เสียใจจจ! ความจริงกิตอบเสร็จแล้วแต่พอก็กดเซฟคอมก็ ฟึ่บ.. ! =[]=....
ดับO[]o!!! กร๊ากกกกกกกกกกกกก ก (บ้าไปเลยT T) ขอโทษนะคร้าบบ บ นักอ่านทุกคน กระซิก.. (เสียใจจริงๆ นั่งตอบตั้งครึ่งชั่วโมง ตั้งตี 2 ยันตี 2.40)
เพราะตอบเม้นไม่ได้ไรท์เตอร์จึงมีอะไรมาตอบแทน- -+
เพื่อทุกคนไรท์เตอร์เลยแอบไปจิ๊กภาพที่ด๊องวาดไว้.. เป็นภาพของตุ๊กตาด๊องนี่เอง เพื่อง่ายแต่การจิ้น 5555 จุ๊ๆๆๆ ต้องเก็บเป็นความลับนะ เดี๋ยวไรท์เตอร์แล้วไม่มีคนแต่งฟิค 555
แท๊นนน น (ความจริงหาภาพตุ๊กตาที่เข้ากับตุ๊กตาของด๊องไม่ได้เลย วาดเองซะงั้น 555(แอบสกปรกนิสนุง= =)
ต่อไปเพื่อสาวกเฮมินโดยเฉพาะ อุวะฮะฮะฮ่าๆๆๆๆ
เลียสิ อร๊างง ง *w* (ไรท์เตอร์ไปคนแรก 555) สกปรกจริงๆกระดาษ 555
ต่อไปเพื่อสาวกนู๋มิ๊นนน (ของไรท์เตอร์ กร๊ากกกกก)
เนื่องจากภาพนี้ชัดมากเลยสกปรกมาก (คอแอบเบี้ยว 555) ตอนที่เจ้านายดูดแผลบนนิ้วจ๊วบๆ *0* กริ๊ซซซ อยากวาดฮันฮยอกจัง ไว้โอกาสหน้า 5555
ถูกใจมั๊ย? ทุกคน =3= ถ้าถูกใจก็ขอบคุณนะคร้าบ หวังจากพรุ่งนี้จะลงตอนต่อไป 555
ความคิดเห็น