คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 8 : การพบกันอีกครั้ง
Chapter 8 : ารพบันอีรั้
“ว้าว...สวยั” เฮอร์ไมโอนี่อุทานอย่าะลึ ทันทีที่เธอเปิประูเ้าไปไฟ็สว่าพรึบึ้น
“ห้อรับแเหรอเนี่ย” เฮอร์ไมโอนี่มอสำรวไปรอบๆห้อ ้านวามือเป็นเาผิแะสลัสวยาม ลาห้อเป็นโฟารับแ ที่พื้นปูพรมอย่าี ้านหน้าห่าออไปเป็นผ้าม่านผืนให่ยาวรพื้น
เฮอร์ไมโอนี่เินลาระเป๋าไปหามัน เธอ่อยๆเปิมันออ...
“...” เฮอร์ไมโอนี่ไม่สามารถอุทานภาพเบื้อหน้าเธอออมาเป็นำพูไ้
อนนี้เธอรู้สึเหมือนว่าเธอยืนอยู่บนท้อฟ้า
แล้วเบื้อล่าเธอือวาวหลาสีที่ส่อประายอยู่เ็มไปหมท่ามลาวามมื
เฮอร์ไมโอนี่้อมันอยู่พัให่่อนะปิผ้าม่านไว้ัเิม แล้วเินเ้าไปในห้อทาวามือ
“ห้อนอนอยู่นี่เอ....” เฮอร์ไมโอนี่วาระเป๋าไว้รมุมห้อ เินไปนั่บนเียหลัให่
บรรยาาศในห้อมีเพียแสไฟสลัวๆและวามเย็นาเรื่อปรับอาาศ
เธอมอแสแพรวพราวาระบานให่ที่เหมือนในห้อรับแ แล้วล้มัวลนอน
วามเหน็เหนื่อยาารนั่เรื่อทำให้เธอหลับสนิทไปในไม่้า....
*---------------------*
‘ 4 ทุ่มแล้วเหรอเนี่ย’ มัลฟอยเินออมาาลิฟส์
ถอรอเท้าโยนลไปในู้โยไม่ทันสัเรอเท้าอเฮอร์ไมโอนี่ แล้วไุแเ้าไปในห้อ
“อ้าว...ไม่ไ้ล็อสสัยมาแล้วมั้” มัลฟอยเปิประูเ้าไป
“แล้วอยู่ไหนเนี่ย” มัลฟอยนั่ลบนโฟา แล้วมอไปรอบห้อ มือ่อยๆลายเนไทส์ออ ‘สสัยนอนไปแล้วมั้’
มัลฟอยลุึ้นเินเ้าไปในห้อนอน ‘อเา’
“อ้าว!! นี้ห้อั้นน่ะ” มัลฟอยพูอย่าไม่สบอารม์ เินเ้าไปใล้ร่าที่นอนอยู่บนเีย...
“ไม่ริน่า!!” มัลฟอยอุทานอย่าะลึ ้มอยู่เหนือร่าเธอ
เฮอร์ไมโอนี่หลับาพริ้มอย่ามีวามสุ
มัลฟอยแะแ้มเธอเบาๆ แล้วลูบไล้ไปามเส้นผมเธอ
‘ถ้านี่เป็นวามฝัน ั้นอหลับลอไปเลย’ มับฟอยิ แล้ว้มลประบปาเธอ...
‘อะไรเนี่ย’ เฮอร์ไมโอนี่่อยๆลืมาึ้น้าๆ เห็นใบหน้าอมัลฟอย...
“โธ่... ฝันอีแล้วเหรอเนี่ย!!!! ราวนี้ั้นไม่ยอมแล้วน่ะ(เฟ้ย!)’
เผลี๊ยะ!!!
เฮอร์ไมโอนี่เหวี่ยฝ่ามือไประทบหน้ามัลฟอยเ็มแร
มัลฟอยไม่ทันั้สิเล้มล้าายเฮอร์ไมโอนี่ัุ้บ!
‘เอ๋...ไมัเผลี๊ยะหว่า รู้สึมือาๆ้วย’ เฮอร์ไมโอนี่มอูฝ่ามือัวเอแล้วมอไปรอบๆห้อ
“ไม่ไ้ฝันนี่หว่า!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อ ีัวลุึ้น ะุยะายลาเีย แ่มือหนึ่รั้เอวเธอไว้อย่ารวเร็ว
“เฮอร์ไมโอนี่!!...” มัลฟอยำราม เหวี่ยร่าเธอลบนเีย มือเธอิที่นอนทั้สอ้า
“แ!!! ไม่! ไม่ริ ไม่ริ๊!!!!” เฮอร์ไมโอนี่รีร้ออย่าเสียวั
“ั้นเรว่าเป็นริ แ้มั้นาไปหมแล้ว!! อืม...าืนนั้น 6 ปีแล้วสิน่ะ”
มัลฟอยเล้นลึอยู่รออเธอ
“ม่าย!!!” เฮอร์ไมโอนี่สะอื้นอย่าหวาลัว
มัลฟอยเลื่อนมาประบปาเธอเาบยี้ริมฝีปาเธออย่าไม่ปรานี วัลิ้นไปทั่วภายในปาเธอ เฮอร์ไมโอนี่พยายามิ้นรนัืน แ่ร่าายไม่ยับัใ
“อย่าพยายามเลย เธอรู้ผลลัพธ์มันีไม่ใ่เหรอ” มัลฟอยยิ้มเยาะที่มุมปา
ลมือถอเสื้อผ้าเธออออย่ารวเร็ว
“อย่าน่ะ!! ...ลัวแล้ว อย่า!!” เฮอร์ไมโอนี่วิวอน
มัลฟอยระาเสื้อั้นในเธอออ มันาามือเา
“สวยึ้นน่ะเยอะเลยน่ะ เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูเสียนุ่ม
้มลเล้นลึทรวอเธออย่าระหายทิ้รอยสีแเป็น้ำๆทั่วอและลำอเธอ
มัลฟอยปลเนไทส์และถอเสื้อเิ้ออเผยให้เห็นล้ามเป็นมัน่าหลใหล
เฮอร์ไมโอนี่ใเ้นอย่าบอไม่ถู
“เฮอร์ไมโอนี่...”มัลฟอยพึมพำ ฟอนเฟ้นไปทั่วร่าเธออย่าำนา
“ทำไม ทำไม นี่ไม่ริ...” เฮอร์ไมโอนี่ร้อไห้
“ลัวอะไร ั้นไม่ทำเธอเ็บหรอ” มัลฟอยระิบและเล้าโลมอย่า่ำอ่อ
เฮอร์ไมโอนี่เริ่มร้อรวรา เารู้ีว่าวรเล้าโลมเธออย่าไร เธอสั่นสะท้านไปทั้ัว
‘นี่มันอะไรัน!! เรา้อารเาเหรอ’ เฮอร์ไมโอนี่ิ มันทรมาน เาั้ใทรมานเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ัสินใรวบรวมำลััืนเาเฮือสุท้าย เธอสะบััวหนี
แ่ไม่พ้นเมี่อเาับแนเธอไว้ทันที
“ื้อนัใ่มั๊ย!!!” มัลฟอยำราม หยิบเนไทส์ที่ออยู่้าัวึ้นมามัมือ
เฮอร์ไมโอนี่ิหัวเีย เฮอร์ไมโอนี่ร้อไห้โฮ หมหนทา่อสู้โยสิ้นเิ
มัลฟอยแยาเธอออ
ลูบไล้ไปามเรียวาเธออย่าแผ่วเบา
นมาถึอาภร์ปปิร่าายิ้นสุท้าย ารเในระบายลูไม้สีาว
มันเะะาเาเสียเหลือเิน
มัลฟอยระานมันาามือ
“ว้าย!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อ อายนหน้าแ พยายามสะบัาัืนเา
“ะิ้นไ้นานสัแ่ไหน” มัลฟอยยิ้มเ้าเล่ห์ เยิบัวเ้ามารหว่าาเฮอร์ไมโอนี่
ใ้นิ้วเล้นลึสิ่ที่อยู่ลาหว่าาเธอและ....
“ม่าย!!!....” เฮอร์ไมโอนี่รา เาใ้ลิ้นไ้ำนา เฮอร์ไมโอนี่ิ้นพล่าน เายิ่รุเร้าหนัึ้น
“มัลฟอยพอเถอะ!!...ทรมาน” เฮอร์ไมโอนี่รวรา สะบัมือที่ถูมัอยู่อย่า
ทุรนทุราย มัลฟอยมอริยาเธออย่าพอใ ปละอาเและถอออ..
“ไม่น่ะ!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้อ เมื่อเห็นว่าเาะทำอะไร่อไป
“แล้วเธอะทำอะไรไ้” มัลฟอย้มลประบปาเฮอร์ไมโอนี่และลุล้ำเ้าไปในายเธอ
้าๆ....แ่หนัแน่น
“อื่อ...” เฮอร์ไมโอนี่รา เธอรู้สึอึอัเหมือนร่าายะแยาัน
“เธอไม่เยมีอะไรับนอื่นนอาั้น” มัลฟอยระิบอย่าอ่อนโยน
ูเหมือนว่าเาะพอใมา
เฮอร์ไมโอนี่หน้าแบหน้าับหมอน
มัลฟอยเอื้อมมือไปแ้มัเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ใ้มือที่เป็นอิสระรัวำปั้นบนอเาทันที แ่มัน็ไม่มีแรพอที่ะทำให้เาเ็บ
“หึ หึ มีแรแ่นี้เหรอ” มัลฟอยยิ้ม ยับไปมาในร่าเธอ้าๆ
“อ๊า...” เฮอร์ไมโอนี่รวรา หยุทุบอเา
มัลฟอยโน้มัวลมาูบเฮอร์ไมโอนี่อย่าแผ่วเบาและโอบอเธออย่าอ่อนโยน
“ร่าายเธอมันบอว่าเธอ้อารั้น เฮอร์ไมโอนี่..” มัลฟอยระิบ
เฮอร์ไมโอนี่รู้ว่าเาพูวามริ
เธอไม่สามารถวบุมร่าายัวเอ ไ้แ่ถูเาวบุมโยสิ้นเิ
มัลฟอยลอเลียอยู่รออเธอ
ร่าายที่แนบสนิทอทั้สอยับเป็นัหวะ้าๆและเริ่มเร็วึ้นเรื่อยๆ
“เฮอร์ไมโอนี่...” มัลฟอยราออมาเป็นื่อเธอ พลาหอบหายใ เารู้ว่ามันใล้ถึีสุแล้ว
มัลฟอยยับายเร็วึ้นเพื่อปลปล่อยวามใร่ที่ทรมานเา
“อ๊า!!!!!...” เฮอร์ไมโอนี่เร็ไปทั่วัว วัแนอมัลฟอยแน่นอย่าลืมัว
“เฮอร์ไมโอนี่...”มัลฟอยพึมพำ อรัเธอแน่น
่อยๆ้มลประบปาเฮอร์ไมโอนี่อย่าอ่อนโยน
ทัู้่รู้สึว่าพวเารวมเป็นหนึ่เียวัน
เวลาผ่านไปสัพัเา็่อยๆยับออาายเธอ
‘ทำไม..’ เฮอร์ไมโอนี่นอนอ่อนระทวยอยู่ใ้ร่าเา สะอื้นไห้เบาๆ
“ร้อไห้ทำไมล่ะ” มัลฟอยเอนายลบนหมอนที่พิอยู่ับหัวเียแล้วรั้เฮอร์ไมโอนี่เ้ามาอ
“ไม่...นี่มันไม่ใ่วามริ!!” เฮอร์ไมโอนี่ฟูมฟายอยู่ในอ้อมอมัลฟอย
“ริสิ..ทำไมะไม่ริล่ะ เธอลับมาหาั้นอีรั้นี่ือวามริ เธอเป็นเมียั้น
เฮอร์ไมโอนี่!!” มัลฟอยพูอย่าหนัแน่น
“ไม่!!!! ั้นไม่อยาอยู่ับแ” เฮอร์ไมโอนี่ฟูมฟาย ิ้นรนะลุึ้นแ่ไม่สามารถยับไ้
“แล้วถ้าเธอท้อล่ะ...” มัลฟอยพูอย่าเหนือว่า เฮอร์ไมโอนี่ะั ะลึ
‘ ถ้าเธอท้อล่ะ ไม่น่ะ!!! ไม่!!!!!’
“ั้นะไม่มีลูับนอย่าแหรอ ไม่!!!!!” เฮอร์ไมโอนี่ะโนอย่าุมสิไม่ไ้
“ใระรู้ อนนี้เธออาท้อแล้ว็ไ้ ั้นมั่นใในฝีมือัวเอน่ะ แ่ถึไม่ั้น็ะยันทำไปเรื่อยๆ
ไม่้อห่ว” มัลฟอยพูอย่าอารม์ี
“แ๊!!!!” เฮอร์ไมโอนี่โมโหสุี พลิหัวลับแล้วัหัวไหล่เานมเี้ยว
สอมือ็่วนทุส่วนอร่าายเาเท่าที่เล็บมๆอเธอะเอื้อมถึ
“ลูเรา้อุเหมือนเธอแน่เลย เฮอร์ไมโอนี่” มัลฟอยพูสบายๆ
ราวับว่าเาไม่รู้สึถึวามเ็บที่เธอประเนให้
เฮอร์ไมโอนี่ทั้ัทั้่วนนเธอหมแร
แ่เายันอนนิ่แถมฮัมเพลอย่าสบายใ
อนนี้ผิวาวๆอเาเ็มไป้วยรอยเล็บอเฮอร์ไมโอนี่
“อ้าว....พอแล้วเหรอ” มัลฟอยอมยิ้มำเรือมอเฮอร์ไมโอนี่ที่นอนหมแรอยู่บนอเา
เธอสะอื้นเบาๆแล้วผล๊อยหลับไปอย่าหมแร
“ยัยัวร้าย” มัลฟอยพึมพำอย่าเอ็นู แล้วมอออไปนอหน้า่า
แสไฟยามรารีสว่าระยิบระยับสวยาม
มัลฟอยแหนหน้ามอววบนท้อฟ้ายามรารี
“อบุน่ะ” มัลฟอยพูเบาๆ ลูบไล้ปลายผมอเฮอร์ไมโอนี่อย่าอ่อนโยน แววาเ็มไป้วย ‘วามรั’
ที่เามี่อเธอ
_____________
ความคิดเห็น