ฟิคบารามอส ตอน รักลุ้นๆของป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #8 : รักลุ้นๆของโร มาทิลด้า(จดหมายจากแม่)

     มาทิลด้าลูกรักหากลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้วขอให้ลูกได้รู้ด้วยว่า แม่มีความจำเป็นอย่างยิ่ง เอาล่ะเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ แม่อยากจะให้ลูกหมั้นหมายกับเจ้าชายโทรันโก้ เซเบล่า แห่งแกรนด์ไลน์เพื่อช่วยประชาชนของเราทางด้านเสบียงอาหารทะเล  ความจริงแม่ไม่อยากบังคับลูกเลยซักนิดแต่นีมันคือความเป็นอยู่ของประชาชน บ้านเมืองเรากำลังขาดอาหารทะเลอย่างมาก แม่ไม่สามารถขอความร่วมมือจากบ้านเมืองอื่นได้เลย เพราะแต่ละบ้านเมืองต่างก็ต้องเลี้ยงปากท้องของประเทศตัวเองเช่นกัน ฉะนั้นแล้วแม่หวังว่าลูกจะต้องเข้าใจด้วย เพราะเป็นทางเลือกสุดท้ายแล้ว และทางด้านคิงแห่งแกรนด์ไลน์ก็ต้องการเช่นนั้นด้วยเหมือนกัน

รักลูกเสมอ

มาทิลด้าที่นอนอ่านจดหมายอยู่นั้นเก็บจดหมายเอาไว้ใต้หมอนแล้วก็ตะแคงตัวเองนอนหงายก่อนจะก่ายหน้าผากขึ้น

“แล้วฉันจะทำยังต่อไปดีล่ะ”เธอบ่นกับตัวก่อนจะรีบผลุดลุกขึ้นออกไปจากห้อง

“ฮ้า สดชื่นจัง”มาทิลด้าที่กำลังแช่น้ำอยู่พูดในขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นนั้น...

“เธอมาที่นี่เป็นประจำหรือเปล่า”เสียงชายหนุ่มพูดขึ้น ทำให้มาทิลด้าที่กำลังจะลุกขึ้นยืนรีบผลุดลงไปในน้ำเช่นเดิม

“นายมาทำอะไรที่โร”

“ฉันก็มาของฉันเรื่อยเปื่อย แต่มาทีรัยก็เจอเธอทุกครั้งเลย”โรพูดพลางส่ายหน้าแล้วก็ยิ้ม

“นะ นายพูดเรื่องอะไรของนาย ฉันเพิ่งเคยมานะ”

“ดูเหมือนว่าเธอจะลืมเรื่องของฉันหมดเลยสิ”โรพูดพลางจ้องมาทิลด้าไม่เลิกเธอจึงยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกไว้

“แล้วนายเข้ามาในเขตอาคมของฉันได้ยังไง”

“ไม่มีอะไรที่ฉันไม่สามารถทำได้”

“งั้นหรอ แต่ตอนนี้นายช่วยออกไปก่อนได้มั้ยฉันจะแต่งตัว”พูดถึงตรงนี้ทำให้ทั้งคู่ถึงกับหน้าแดง โรก็ถึงกับเลิ่กลั่กอย่างลืมตัว

“อะ เอ่อ งะ งะ งั้นฉันไปรอตรงด้านนู้นนะ”โรไม่รอช้ารีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทันที ส่วนมาทิลด้าก็รีบแต่งตัวเองเหมือนกัน

“นายมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉัน”มาทิลด้าที่แต่งตัวเสร็จแล้วเดินไปหาโรที่กำลังนั่งหันหลังอยู่บนโขดหิน

โรหันหลังมาก่อนที่จะพูด “เปล่านี่”โรพูดพลางก้มหน้างุด

“ไร้สาระจริงๆ แล้วนายจะไปตรงนั้นทำไมไม่ทราบ”

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วเธอล่ะไปแช่น้ำตรงนั้นทำไมไม่รู้หรอ ว่าทะเลสาบที่เธอไปแช่อ่ะมันมีคำสาปอยู่นะ”สิ้นคำพูดของโร มาทิลด้าถึงกับเบิกตาโพลง

“จริงอ่ะ เค้าว่าไงแล้วต้องทำยังไงอ่ะถึงจะแก้คำสาปได้”โรหัวเราะก่อนจะตอบว่า

“ก็ทะสาบเนี่ยอ่ะมีคำสาปอยู่ว่า ถ้าใครไปแช่จะขึ้นคาน ฮิ”โรพยายามที่จะกลั้นหัวเราะสุดขีด ส่วนมาทิลด้าถึงกับช็อค

“ขึ้นคาน!!! แล้วจะแก้ไขยังไงอ่ะ”

“มันก็ไม่อยากหรอ หึๆๆ”โรหัวเราะอย่างมีเลศนัย

“ทำยังไงเร็วเข้า ฉันไม่อยากขึ้นคานนะ”

“ฮ่าๆๆ ก็ไม่ยากหรอกอยู่ที่ว่าเธอจะทำรึเปล่าล่ะ”

“ยังไง”

“ก็...จูบหนุ่มโสดสักคนก็แก้คำสาปได้แล้วล่ะ”

“ว่าไงนะ!! จะให้ฉันจูบกับหนุ่มโสดเนี่ยนะ ให้ฉันขึ้นคานดีกว่า”มาทิลด้ารีบเดินหนีไปทันที

“อ้าว ก็เรื่องจริงนี่นา เอางี้เธอมาจูบฉันก็ได้มะ ไม่คิดตังค์หรอกมาจุ๊บๆๆ^3^”โรพูดพลางดึงแขนมาทิลด้าไว้แล้วทำปากจู๋^3^ใส่ เธอจึงเอามืออีกข้างปัดหน้าเขาออก

“บ้ารึไง”

“ฉันพูดจริงนะมาทิลด้า”

“ไม่ขำนะโร”โรและมาทิลด้าสบตากันนิ่ง

“ฉันพูดจริง เชื่อใจฉันสิ”

“แล้วเฟรินล่ะ นายเอาเธอไปไว้ไหน”

“เค้าก็ต้องอยู่กับคู่หมั้นเค้าสิ จะมาอยู่กับฉันได้ไง”มาทิลด้าก้มหน้าหลบสายตาที่จริงจังของโร

“นายมันผู้ชายหลายใจ”มาทิลด้าสะบัดแขนหลุดแล้วจึงรีบเดินหนี แต่โรคว้ากอดเอาไว้ก่อน

“อย่าไปจากฉันอีกเลยนะ ขอร้อง ที่ผ่านมาฉันได้สูญเสียสิ่งที่มีค่าอย่างเธอไปแล้ว ตอนนี้ฉันจะไม่ให้เธอไปจากฉันอีก”เขากอดเธอไว้ เธอค่อยๆหันตัวไปสวมกอดกับเขาโรยิ้มนึกว่าเธอจะยอมรับเขาแล้ว

“มันสายไปแล้วล่ะโร ฉันขอโทษ”น้ำตาเธอร่วงหล่นโดยที่เขาไม่เห็น เธอรีบเดินกลับไป ส่วนโรทรุดตัวลงกับพื้นอย่างคนหมดเรี่ยวแรง

“มาทิลด้าทำไมเธออ่อนแออย่างนี้ ทำไมจะต้องหวั่นไหวแล้วร้องไห้ด้วยล่ะ ตอนนี้เธอลืมเค้าอยู่นะ ตอนนี้เธอต้องลืมเขาสิ จะทำเป็นหวั่นไหวไม่ได้”มาทิลด้าพยายามที่จะสะกั้นน้ำตาของตัวเอง

“ตอนนี้เขายังคิดว่าฉันลืมเขาอยู่ จะต้องให้เขาคิดอย่างนั้น เราจะกลับไปรักเขาอีกไม่ได้”เป็นเสียงที่ดังก้องในใจของเธอที่กำลังคิดทบทวนอยู่ ขณะนั้นเองเธอจึงเขียนจดหมายตอบรับการหมั้นส่งไปให้นางเฮลด้า

“ขอโทษนะโร ที่ฉันต้องทำแบบนี้ เพราะเรื่องของเรามันสายเกินไปแล้ว

ปัง!!

“มาทิลด้า เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”แองจี้ที่เปิดประตูห้องเข้ามาพูดด้วยสีหน้าที่ตกใจอย่างมาก

“มีอะไรแองจี้”มาทิลด้ารีบลุกขึ้นไปหาแองจี้ที่ประตู

“โร โร กำลังอาละวาดอยู่ที่ริมทะเลสาบอ่ะ เค้า....”มาทิลด้าไม่รีรอที่จะฟังคำกล่าวต่อของแองจี้เลยสักนิด เพียงได้ยินแค่ว่าเค้าอาละวาดเธอก็รีบไปอย่างทันที

“มาทิลด้า ฉันรักเธอได้ยินไหม ฉันรักเธอ!!!”โรที่ตะโกนไปแล้วก็ค่อยเดินลงน้ำไปเรื่อยๆจนตอนนี้น้ำเริ่มอยู่ที่คอ โดยที่คนอยู่แถวนั้นไม่สามารถที่จะห้ามเขาได้เลย

“โร นายขึ้นมาเถอะนะ”เฟรินพยายามที่จะเกลี้ยกล่อม แต่ยังไงโรก็เดินลงน้ำต่อไป

“โร ฉันสั่งให้นายหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”ดั่งคำประกาศิต โรหันไปตามเสียงนั้น

“เธอไม่รักฉันแล้วมาทิลด้า มันก็ไม่มีความจำเป็นที่ขอทานอย่างฉันจะอยู่ต่อไป”

“อีตาซื้อบื้อ นายไม่ใช่ขอทานนะ”มาทิลด้าที่ตะโกนไป ทำให้คนฟังคนอื่นๆถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก ส่วนคาโลก็ได้แต่กุมขมับก่อนที่จะลากเฟรินกลับหอไป ซึ่งมีแต่เพียงเสียงด่าดังเล็ดลอดออกมาตลอดที่ทั้งคู่กำลังเดินไป

“แต่นั่นมันก็ไม่สำคัญเท่าเธอหนิ”

“นายมันไม่สมฉายาตัวเองเลยนะ นายยังมีภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลประเทศทั้งประเทศ ถ้านายทำแบบนี้แล้วประชาชนเค้าจะอยู่กันได้อย่างไร”

“พอเถอะมาทิลด้า หยุดปลอบฉันได้แล้ว ลาก่อน หวังว่าชาติหน้าเราคงจะได้ครองรักกันอย่างมีความสุขนะ”จบคำกล่าวโรก็หายมิดไปตามสายน้ำ

“โร!!!! ไม่นะ ไม่ใครก็ได้ช่วยเค้าสิ ช่วยเค้า ฮือๆ มัวทำอะไรกันล่ะ ชักช้าจริงๆเลย”มาทิลด้าจึงรีบกระโดดลงน้ำไปทันที แล้วก็ดำผุดดำว่าอยู่นานจนในที่สุดก็พบโร เธอจึงค่อยๆลากเค้าขึ้นฝั่ง แล้วตบหน้าเขาเพื่อเรียกสติแต่ยังไงๆเขาก็ยังไม่ฟื้นสักที

“โรๆๆๆ”เธอจึงเลือกทางสุดท้ายคือการผายปอดให้โร

“แค่กๆๆ”โรสำลักน้ำออกมา ทันทีที่เขาลืมตามาก็พบกับเธออยู่ตรงหน้าเขาพอดี เขายิ้มให้เธอ และเธอก็ยิ้มให้เขาก่อนจะตบหน้าเขาไปอย่างแรง ทำให้คนที่อยู่รอบด้านถึงกับช็อค

“อีตาบ้า นายปัญญาอ่อนไปแล้วหรอ แค่นี้ถึงกับอยากตาย บ้าสิ้นดี นายมันก็ดีแต่ทำให้ฉันคิดมากอยู่เรื่อย”

“แต่ฉันรักเธอมากนะ”

“แบบนี้เค้าไม่ได้เรียกว่ารักหรอก ที่นายกำลังเป็นอยู่น่ะ เค้าเรียกว่าหลง นายแค่หลงฉันเพียงแค่ชั่ววูบ และเดี๋ยวนายก็สามารถลืมฉันได้เองนั่นแหละ”เธอเบือนหน้าหนีจากเขาแล้วก็ลุกหนีไป

“มาทิลด้า”เสียงของโรอ่อยลงอย่างเห็นได้ชัด คนรอบข้างที่เห็นว่ามาทิลด้าเดินไปแล้วก็ไม่รอช้ารีบเข้ามาพยุงโรเพื่อที่จะไปห้องพยาบาลเป็นการด่วน

       เวลาผ่านไป 2-3 วันในขณะที่โรอยู่ห้องพยาบาลนั้น มาทิลด้ามักจะแอบไปเยี่ยมและเฝ้าไข้เขาอยู่เสมอ แต่มักจะเป็นในเวลาที่เขาหลับ เรื่องนี้จะรู้แค่สองคนเท่านั้นคือแองจี้และเรนอน แต่มาทิลด้าของร้องว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับใครโดยเฉพาะโร และตอนนี้ร่างกายเขาก็กลับมาปกติดีแล้ว เขาก็ยังไม่พบเธอเลยตั้งแต่เหตุการณ์วันนั้น นี่คือความคิดของโร

“แองจี้ เรนอนฉันจะไม่อยู่ที่นี่สักพักนะ ฝากบอกพวกอาจารย์ด้วยล่ะ”มาทิลด้าที่กำลังจัดกระเป๋าอยู่นั้นพูดพลางยัดเสื้อใส่ลงไปในกระเป๋า

“จะไปไหนหรอมาทิลด้า”เรนอนถามแล้วก็นั่งลงข้างมาทิลด้าที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดกระเป๋า

“นั่นน่ะสิ หรือว่าเรื่องของโร”คำกล่าวของแองจี้ทำให้มาทิลด้าหยุดชะงัก ส่วนแองจี้ได้แต่ตีปากตัวเองไปเบาๆเพราะเผลอผลั้งปากไป

“เปล่าหรอก ฉันกำลังจะไป หมั้นกับเจ้าชายเทรันโก้น่ะ”

“หมั้น!!”สองสาวประสานเสียงออกมาพร้อมกัน

“ใช่ ฉันกำลังจะหมั้นเพื่อความเป็นอยู่ของประชาชน”

“มาทิลด้า ทำไมเธอถึงยอมง่ายๆแบบนี้ล่ะ ไม่ใช่มาทิลด้าที่ฉันรู้จักเลยนะ”แองจี้พูด มาทิลด้าจึงเงยหน้ามองแองจี้ และหันไปมองเรนอนที่พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“ฉันไม่มีทางเลือก ขอโทษนะที่ทำให้พวกเธอต้องผิดหวังในตัวฉัน”มาทิลด้าพูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วตั้งกระเป๋าขึ้น

“แล้วพวกเราจะได้พบกันใหม่อยู่แล้วน่าไม่ต้องห่วง”มาทิลด้าหันมายิ้ม แต่พวกเพื่อนๆของเธอรู้ดีว่านั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่มาจากใจจริง เป็นการใส่หน้ากากอยู่เท่านั้น

“เราจะเอายังไงกันดี แองจี้”เรนอนหันถามแองจี้ ที่กำลังครุ่นคิดอยู่

“ฉันไม่อยากเห็นเพื่อนของฉันทั้งสองคนต้องมาอกหักเพราะเรื่องนี้อย่างแน่นอน”แองจี้พูดแล้วก็ยิ้ม โดยที่เรนอนยังไม่รู้แผนการของแองจี้