จอมยุทธ์หยุดเวลา

ลำดับตอนที่ #8 : หลบหนีสู่โลกกว้าง

“เจ้าวางยาท่านพ่อ! ไอ้ทรยศ!” เสียงกราดเกรี้ยวของหลินหย่งดังก้องไปทั่วลานประลอง แววตาที่เคยอ่อนโยน บัดนี้เต็มไปด้วยเพลิงโทสะ มือข้างหนึ่งกระชับกระบี่แน่น ราวกับพร้อมจะปลิดชีพหลินเฟยได้ทุกเมื่อ

“ข้าไม่ได้ทำ! ข้าถูกใส่ร้าย!” หลินเฟยร้องตะโกน เสียงแหบพร่า แต่ไร้เรี่ยวแรง

“ยังกล้าแก้ตัวอีก! หลักฐานคาตาขนาดนี้ เจ้ายังกล้าปฏิเสธ!” หลินหย่งคำราม ชี้ไปยังเศษผงสีขาว บนพื้น ใกล้กับที่นั่งของหลินเทียน

“นั่นมัน...” หลินเฟยเบิกตากว้าง จำได้ว่าเคยเห็นผงสีขาวแบบนี้ ในห้องของหลินหยู่เหยียน

แต่ก่อนที่เขาจะทันพูดอะไร หลินหย่งก็พุ่งเข้าใส่ ด้วยความเร็ว ดุจสายฟ้า

“เฟยเอ๋อร์ ระวัง!” เสียงร้องเตือนของหลินเทียนดังขึ้น แต่กลับแผ่วเบา ร่างกายของเขาอ่อนแรงจากพิษ

“ท่านปู่!” หลินเฟยหันกลับไปมอง ด้วยความเป็นห่วง

ฉัวะ! คมกระบี่เฉียดแก้มหลินเฟยไปเพียงนิดเดียว เขา กลิ้งหลบอย่างหวุดหวิด หัวใจเต้นระรัว

“เจ้าไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกแล้ว หลินเฟย!” หลินหย่งกล่าวเสียงเย็น ร่างกายเปล่งรัศมีสังหาร น่ากลัว

หลินเฟยรู้ดีว่า เขาไม่มีทางต่อกรกับหลินหย่งได้ ในตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้น การอยู่ต่อมีแต่จะทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง

เขาตัดสินใจหันหลังวิ่งสุดกำลัง ฝ่าวงล้อมของเหล่าศิษย์ที่จ้องมองด้วยความหวาดระแวง

“อย่าให้มันหนีไปได้! จับมันมาให้ได้!” เสียงคำรามของหลินหย่งดังไล่หลัง

หลินเฟยวิ่งฝ่าสายฝน แห่งคำตราหน้า และสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่เขารู้ว่า เขาไม่มีทางเลือก

วิ่งไปจนสุดเขตป่าไผ่ หลินเฟย ทิ้งตัวลงภายใต้เงาไม้ใหญ่ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่บาดแผลเหล่านั้นเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในใจ

“ข้าจะต้องกลับมา” หลินเฟยกำหมัดแน่น “ข้าจะต้องกลับมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ และล้างแค้นให้ท่านปู่”

สายตาที่เคยสั่นไหว บัดนี้เต็มไปด้วยเปลวไฟแห่งความมุ่งมั่น เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้น แข็งแกร่งกว่าที่เคยเป็น เพื่อที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูที่แท้จริง!