คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พ่อมดศาสตร์มืดที่ดี กับ กับพ่อมดขาวที่ชั่ว(-_-)
ลิลี่มองไปรอบๆ ห้องโถงเมื่อมาถึงปราสาท เธอสัญญากับเซเวอรัสว่าจะมาเจอกันที่นี่ แล้วคนอย่างเซเวอรัสก็ไม่น่าจะไม่รักษาคำพูด แต่แล้ววูบหนึ่งก็ต้องใจหายวูบเมื่อเห็นแก๊งตัวกวน เดินไปสมทบกับรีมัส ลูปิน
................หรือจะถูกพวกเหลือขอนั่นแกล้งอีกแล้ว...............
ลิลี่ เอฟเวนส์วิ่งออกจากห้องโถงเพื่อออกไปตามหาเซเวอรัส ทำให้เธอพลาดโอกาสที่จะได้ยินเรื่องบางอย่างที่เธอควรรู้ เจมส์ พอตเตอร์ นั่งลงที่โต๊ะของบ้านกริฟฟินดอร์พลางเริ่มเล่าบางอย่างที่ทำให้ซีเรียส รีมัส และปีเตอร์ ต้องอ้าปากค้างด้วยความตกใจ
"นายได้ยินเรื่องพ่อมดที่ก่อตั้งลัทธิๆ หนึ่ง ที่สรรหาแต่เลือดบริสุทธิ์แล้วนะ"
"ได้ยินมาบ้าง เค้าเรียกตัวเองว่าผู้เสพความตาย แล้วเจ้าลัทธิก็เรียกตัวเองว่า ลอร์ด โวลเดอร์มอร์" ซีเรียสว่า "แต่มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องเมื่อเช้า"
"ชื่อจริงของโวลเดอร์มอร์ก็คือทอม มาโวโล่ ริดเดิ้ล"
"ริดเดิ้ล..........คนที่เจ้าขี้มูกโป่งพูดถึงนี่นา" ปีเตอร์กระซิบ
"สเนป.............ทำไมเหรอ" รีมัสตั้งคำถาม เค้าไม่รู้เรื่องที่เจมส์ทำเมื่อเช้า
"เจ้าขี้โรคสเนปรู้จักกับริดเดิ้ล ถึงชั้นจะไม่รู้ว่าหมอนั้นเป็นเลือดบริสุทธิ์หรือเปล่า แต่ว่า คนอย่างโวลเดอร์มอร์ไม่น่าจะให้อะไรกับเจ้าเมือกนั่นโดยไม่หวังผล และคนอย่างนั้นก็ไม่น่าจะมาสนใจเด็กเซ่อๆ ไม่ได้เรื่องนั่นด้วย อาจเป็นคนละคนที่ชื่อเหมือนกันก็ได้ ถ้าเป็นคนเดียวกันล่ะก็ ชั้นยอมเอาหัวเดินแทนเท้าเลยจริง"
ซีเรียสพูดดูถูก เจมส์มองอย่างงงๆ "นายรู้จักโวลเดอร์มอร์รึ"
"ชัวส์........ หลังเบลาทริกซ์เรียนจบและแต่งงานก็เข้าลัทธิเลย แล้วก็พร่ำพูดชื่นชมทั้งวันทั้งคืน คนที่ทำให้แม่นั่นเทิดทูลปานนั้นไม่น่าจะเป็นคนที่ชั้นจะคบลงหรอก"
"หมอนั่น.......... เป็นคนที่ส่งแม่ชั้นไปนอนโรงพยาบาลด้วยคาถาเพลิงเมกิโดไง"
"ล้อเล่นน่า!!!!!!!!!!!" ทั้งปีเตอร์และรีมัสพูดพร้อมกัน แต่ซีเรียสหน้าซีด
"เมกิโดน่ะ.. เป็นคาถาที่แทบจะเรียกได้ว่า มีแต่พ่อมดศาสตร์มืดโดยกำเนิดเท่านั้นที่ใช้ได้ทันทีโดยไม่ต้องผ่านร้อนผ่านหนาว เพื่อสะสมความแค้น ซึ่งมันแทบไม่มีโอกาสเป็นไปได้ที่จะคนแบบนั้นจะเกิดมาเลยนะ...........เดี๋ยว........เมื่อปีหนึ่งมีคนใช้เมกิโด ต่อสู้กับอินเฟอร์ไรนี่" ซีเรียสกระซิบ "คนๆ นั้นคงไม่ใช่.."
"เซเวอรัส สเนป.......ใช่........หมอนั้นแหละคนใช้" เจมส์ว่า
รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏอยู่บนใบหน้าของเจมส์ เมื่อผลัดดันให้เพื่อนๆ หลงเข้าไปในความคิดของตนเอง แต่เจมส์กลับไม่บอกเรื่องสำคัญกว่านั้น ไม่บอกว่าเฟรยา..แม่ของเค้าน่ะ.......รอดมาได้เพราะแม่ของสเนป แม่ของสเนปเคยเป็นผู้หญิงของแม่เค้า และ........บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ควรเกิดก็กำลังจะเกิดในใจเค้าด้วย...........
.........ไม่อาจทำใจบอกใครได้ว่า..ความเกลียดชังที่มีต่อสเนปน่ะ....คือความพยายามที่จะไม่ คิดกับสเนป แบบที่แม่เคยคิดกับไอลีน พริ้นซ์............. บ้าที่สุด.. นี่มันพันธุกรรมรึไงกัน............?
******************************
ลิลี่หยุดเมื่อเห็นเซเวอรัสนั่งอยู่บนพื้นที่เหมือนจะมีหลุมที่ฝังอะไรซักอย่างเอาไว้ นัยน์ตาคู่สวยมองมาทางเธออย่างอ้างว้างและมีน้ำตาไหล
"................เซ.............." ลิลี่พูดได้แค่นั้น
...........................................................................................
....................................................................
.................................................
"ดีขึ้นรึยัง พ่อหนุ่มที่รัก"
ดัมเบิลดอร์ตั้งคำถาม หลังจากที่เด็กชายดื่มน้ำชาไปได้พักใหญ่ ดวงตาของชายชราอ่อนโยนเมื่อมองเค้า มือเหี่ยวผอม ลูบหัวใหญ่เท่าหม้อข้าวหม้อแกงของเจ้าแมวดำอัปลักษณ์โดยไม่รังเกียจ เซเวอรัสเงยหน้ามองอาจารย์ใหญ่ ก่อนจะพูดช้าๆ
"แม่เคยเล่าให้ฟังว่า... ตระกูลพริ้นซ์ เป็นตระกูลพ่อมดศาสตร์มืด ผู้นำตระกูลทุกคนเป็นพ่อมดศาสตร์มืด........ งั้น....... มันคงไม่ผิดใช่มั้ยครับถ้าผมจะฝักใฝ่ศาสตร์มืด ในเมื่อแม่ก็บอกผมเองว่า ผม เป็นผู้นำตระกูล.......อาจารย์ครับ........ผม...ไม่อยากถูกใครรังแกอีกแล้ว"
"พ่อหนุ่มน้อย ถ้าเธอไม่อยากถูกรังแก........ทำไมเธอไม่บอกกับเค้าดีๆ ล่ะ"
"เค้าไม่ฟังหรอกครับ......... เค้าเอาคำว่าเกลียดศาสตร์มืดมาเป็นข้ออ้างที่จะทำให้ผมต้องทนทุกข์ทรมานด้วยมือเค้า...ทั้งๆ ที่"
ดัมเบิลดอร์รู้ดีว่า คนๆ นั้นคือใคร แต่....... แทนที่จะช่วยเหลือ เค้ากลับไม่ทำอะไรทั้งนั้น เพียงแต่พูดเบาๆ ว่า
"แม่เคยเล่าเรื่องคุณตาให้เธอฟังบ้างมั้ย"
"ผมเคยเห็นคุณตาแค่ในรูป.." เซเวอรัสตอบ "แม่เล่าให้ฟังว่าท่านเป็นพ่อมดศาสตร์เพราะตระกูลพริ้นซ์ทุกคนเป็นพ่อมดแม่มดที่ใช้ศาสตร์มืด มันอยู่ในสายเลือด"
"ชั้นรู้จักคุณตาเธอ เซเวอรัส"ดัมเบิลดอร์ว่า "เราเป็นเพื่อนกัน แล้วเค้าก็เป็นคนที่ดีที่สุดเท่าที่ชั้นเคยรู้จัก ทั้งๆ ที่เป็นพ่อมดศาสตร์มืดแท้ๆ ผิดกับพ่อมดขาวบางที่ชิงชังศาสตร์มืด แต่ในหัวใจกับเน่าเฟะ"
ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์อุ้มเจ้าแฮร์รี่ออกจากตัก ลุกขึ้นไปหาเซเวอรัส มือเหี่ยวผอมเอื้อมไปจับไหล่เล็ก ลิลี่มองตาม ริมฝีปากของชายชราเอื่อนเอ่ย
"ฟังนะเซเวอรัส... ไม่สำคัญเลยว่าเธอจะเกิดมาเป็นอะไร สำคัญคือเธอเลือกจะเป็นเช่นไร คุณตาเธอสอนชั้นเอง เค้าเป็นพ่อมดศาสตร์มืด เพราะเค้าไม่อาจปฏิเสธมันได้ มันอยู่ในสายเลือด แต่ว่า... ทั้งๆ ที่เป็นพ่อมดศาสตร์มืดเต็มตัว แต่เค้าไม่เคยฆ่าคนเลย และแม้ในนาทีสุดท้ายเค้าก็ไม่ทำ เค้าทำให้ชั้น... ที่เคยชังพ่อมดศาสตร์มืดมากชอบเค้าได้ขนาดนี้"
ดัมเบิลดอร์กำลังนึกถึงพ่อมดผมมันเมือก จมูกงุ้มที่เก่งเกือบทุกอย่างแต่เป็นนักปรุงยาที่ห่วยบรมคนนั้น ไอลีนได้ความเก่งของเค้ามา และก็เป็นโชคอีกที่เธอปรุงยาเก่งเหมือนแม่ เซเวอรัสกลับได้แม่มาแค่ไม่กี่อย่าง... ไม่สิ... เค้าเหมือนมานาเกีย พริ้นซ์ ยายของเค้ามากไปหน่อยมากกว่า
"พ่อหนุ่มที่รัก.... คุณตาเธอเป็นพ่อมดศาสตร์มืดที่มีดวงตาใสสะอาดมากกว่าพ่อมดคนใดที่ชั้นเคยพบ และเค้าก็เป็นนักสกัดใจที่ยอดเยี่ยมที่สุดด้วย เธอเลือกได้เซเวอรัส แม้จะไม่อาจปฏิเสธการเป็นพ่อมดศาสตร์มืดได้ แต่เธอสามารถเป็นคนดีได้"
***************************************************
"เห็นมั้ย ขนาดดัมเบิลดอร์ยังว่ายังงั้น เธอเองก็ต้องพยายามสู้บ้าง พวกเฮงซวยนั้นไม่มีสิทธิทำกับเธอแบบนี้ เพราะเธอไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนสักหน่อย"
เซเวอรัสหันไปมองลิลี่ เค้าคิดว่าเธอเป็นคนที่คู่ควรกับการที่เค้าจะบอกความลับมากที่สุด ริมฝีปากบางจึงกระซิบเบาๆ "ผมมีบางอย่างจะบอกคุณ"
เด็กหญิงหยุดทันที ดวงตาสีเขียวมองเด็กชายวัย 14 ปีตรงหน้า ตอนแรกว่าจะอ้าปากถาม แต่แล้วเธอก็หยุดตนเองไว้ทัน ลิลี่พยักหน้า เซเวอรัสหันซ้ายหันขวาก่อนจะพยักหน้าเช่นกัน แล้วแขนเล็กๆ ก็ปล่อยเจ้าแฮร์รี่ลงพื้น จากบั้น 3 ชีวิตก็มุ่งตรงลงสู่คุกใต้ดิน
"เธอค้นพบน้ำยาชนิดใหม่ได้รึไง" ลิลี่ถามเมื่อเซเวอรัสพาเธอมาถึงกำแพงหิน
เซเวอรัสยิ้ม... มือเล็กล้วงเอาสร้อยที่ห้อยจี้อันใหญ่ที่ทำจากหินสีน้ำเงินสวยงามออกมา พลางยื่นไปทีหน้ากำแพง แล้วลิลี่ก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อทั้งกำแพงและสร้อยมีแสงสีทองสว่างจ้า กำแพงกลายเป็นประตูคุก เซเวอรัสผลักประตูเข้าไป แล้วเรียกลิลี่ให้ตามเข้าไปด้วย
"ในบรรดาของขวัญวันเกิดทั้ง 3 ชิ้นที่แม่ให้ผมในวันเกิดครบรอบอายุ 12 ปี" เซเวอรัสหยุดให้กับใบหน้าที่เจื่อนลงของลิลี่ เธอไม่เคยให้ของขวัญเค้า... และถ้าไม่นับวันเกิดที่แย่ที่สุดนั้น ริดเดิ้ลเป็นคนเดียวที่ให้ของขวัญวันเกิดเค้า
"ทั้ง 3 ชิ้นมี อาลาบั้มรูปตากับยาย จดหมาย แล้วก็ไอ้นี่ แม่อธิบายในจดหมายว่ามันเป็นของคุณยาย มีแต่ผมกับแม่ แล้วก็ยายที่เปิดประตูห้องนี้ได้ แม่ใช้มันเป็นห้องลับสำหรับแม่กับเฟรยา และก็เพื่อนสนิทอีกไม่กี่คน แล้วผมก็มีคุณเป็นคนพิเศษ"
ลิลี่มองเค้า เซเวอรัสพูดต่อไป
"เวทย์ที่ซ่อนห้องนี้ไว้จะสลายไปในอีก 7 ปีข้างหน้า... จนกว่าจะถึงวันนั้น.. ที่ห้องนี้จะไม่ใช่ความลับอีกต่อไป ผมให้คุณเป็นอีกคนที่รู้ ก่อนที่ทุกคนจะรู้ว่ามีมัน"
เด็กหญิงยิ้มอย่างแจ่มใส เดินตรงไปหาเด็กชายเจ้าของห้องลับ เธอก้มหน้าลงเพื่อเอาริมฝีปากอุ่นทาบปิดบนริมฝีปากบางของเค้า เธอฝึกจูบมาตลอดเปิดเทอมเพื่อมอบให้เค้าเป็นของขวัญวันเกิด แม้จะไม่ค่อยเก่งนัก แต่สำหรับเด็กอายุไม่เกิน 14 ปี ที่ยังไม่ชินกับรสกามรมณ์ ก็นับว่าวิเศษแท้ ใบหน้าขาวซีดของเซเวอรัสแดงระเรื่อ แล้วก็เขย่งเท้าเล็กๆ ในรองเท้าคู่ใหญ่เพื่อจูบเธอตอบ
อยากเหลือเกิน..... อยากสูงกว่านี้....... อยากสูงให้เท่าเธอ แล้วก็แซงเธอ.........
อยากปกป้องเธอ....ไม่ใช่ให้เธอมาปกป้อง........
เธอ...........ดวงจันทร์ของชั้น..........
"สุขสันต์วันเกิดเซเวอรัส" ลิลี่กระซิบ
****************************************************
TBC
ความคิดเห็น