รักไม่อาจห้ามใจ (e-book มาแล้วนะจ๊ะ)

ลำดับตอนที่ #8 : รักไม่อาจห้ามใจ 2.3

เพราะบ้านของเธออยู่แถบชานเมือง ดังนั้นกว่าจะขับรถฝ่าการจราจรอันแสนคับคั่งกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มเศษ พอกลับมาถึงเธอก็เอาของกินที่แวะซื้อจากตลาดที่อยู่ตรงหน้าหมู่บ้านเข้าไปไว้ในครัวแล้วก็หุงข้าวเอาไว้ ก่อนจะขึ้นห้องไปอาบน้ำ

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วแสนรักก็กลับลงมาในครัวอีกครั้ง ตอนนี้ข้าวที่หุงเอาไว้ก่อนขึ้นไปอาบน้ำสุกแล้ว เธอแกะถุงกับข้าวที่ซื้อมา ซึ่งมีพะแนงหมูสีสันจัดจ้านน่ากินกับน้ำพริกกะปิผักต้มเจ้าอร่อย พอแกะกับข้าวใส่จานเรียบร้อย กำลังจะคดข้าวใส่จานก็ได้ยินเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น

เธอวางมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ แล้วเดินออกมาดูว่าใครมาหาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ แต่พอเห็นร่างสูงสมาร์ทของคนที่ ‘อยากคุยด้วย’ ยืนอยู่หน้าประตูรั้วแสนรักก็เบิกตาโตด้วยความคาดไม่ถึง เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาปรากฎกายที่หน้าบ้านเธอในเวลาเช่นนี้

จริงอยู่ว่าคุณอาหนุ่มของเพื่อนเคยมาบ้านเธอหลายครั้งแล้ว เพราะเวลาที่เธอกับนภิสาไปเที่ยวแล้วกลับดึก เจตน์ก็จะทำหน้าที่มาส่งเธอที่บ้านแทบทุกครั้ง

“เปิดประตูสิ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านเอ่ยบอก 

“อาเจตน์มาได้ยังไงคะ” แสนรักเปิดประตูให้เขาพลางเอ่ยถาม

“ก็เราส่งข้อความไปบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับอาไม่ใช่หรือไง” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะเดินตามเข้ามาในห้องโถงชั้นล่างซึ่งเป็นเหมือนห้องรับแขกและห้องนั่งเล่นสำหรับดูทีวีของบ้าน

“ที่จริงคุยกันทางโทรศัพท์ก็ได้ หรือไม่ก็นัดเจอกันข้างนอก”

“ทำไม ไม่อยากให้อามาหาหรือ” เขาถามแล้วนั่งลงบนโซฟารับรอง ก่อนจะจ้องมองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง ชนิดที่ทำเอาคนถูกมองหัวใจเต้นแรงและเกิดความหวั่นไหวขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ 

แน่ล่ะ ก็เธอหลงรักเขานี่ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็เกิดผลกระทบกับใจบางๆ ของเธออยู่แล้วไหม

“แสนไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่บ้านแสนค่อนข้างไกล” เธอบอกเหตุผลให้เขาฟัง “เอ่อ เดี๋ยวแสนไปเอาน้ำมาให้ อาเจตน์รอแป๊บนึงนะคะ”

แสนรักบอกแล้วเตรียมจะหันหลังกลับเข้าไปในครัวเพื่อเอาน้ำมาตอนรับแขก ทว่าข้อมือกลับถูกรั้งไว้ ก่อนเขาจะดึงตัวเธอให้นั่งลงบนตักอย่างหน้าตาเฉย  

แสนรักตกใจตัวเกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ก่อนสัญชาตญาณการป้องกันตัวจะเริ่มทำงานถึงได้ต่อต้านเขาด้วยการดิ้นรนขัดขืน แต่เพราะถูกเขากอดเอวเอาไว้เลยทำให้เธอไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของเขาได้

“อาเจตน์!”

“อาไม่ได้หิวน้ำ”

“ไม่หิวก็ไม่ต้องกินค่ะ!” เธอบอกเขาเสียงฉุน

“แล้วถ้าอาหิวอย่างอื่น แสนจะให้อากินมั้ย” เขาไม่ได้แค่พูดเท่านั้น แต่ริมฝีปากยังขบกัดเบาๆ ที่ติ่งหูนุ่มนิ่มน่ารักของเธอด้วย!

“อาเจตน์ ปล่อยแสนนะ” เธอบอกเขาด้วยเสียงที่ค่อนข้างสั่นเล็กน้อย พร้อมกับห่อไหล่ด้วยความซ่านสยิวอันเกิดจากการกระทำของอีกฝ่าย หนำซ้ำยังรับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่มันแข็งขึงดุนดันอยู่ที่ก้นของเธอ “อาเจตน์คะ อย่าทำแบบนี้”

“แล้วทำไมอาจะทำไม่ได้ ในเมื่อคืนก่อนที่เราทำกันมันมากกว่านี้ด้วยซ้ำไป”

“แต่คืนนั้นแสนไม่มีสติ แล้วอาเจตน์ก็เมาด้วย”

“ใครบอกเราว่าอาเมา” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่าข้างหูเธอ ก่อนจะไล่จูบลงมาตามลำคอ ลาดไหล่ และหัวไหล่กลมกลึงที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อยืดคอกว้างที่เธอใส่อยู่

จริงอยู่ว่าคืนนั้นเขาดื่มกับเพื่อนไปไม่น้อย แต่ก็แอลกอฮอล์ที่อยู่ในร่างกายแค่นั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาเมาได้หรอก แต่ที่ทำให้เขาเมา ดูเหมือนจะเป็นเรือนร่างอ่อนนุ่มแสนหวานของคนที่นั่งอยู่บนตักเขาตอนนี้มากกว่า

“อาเจตน์ปล่อยแสนนะ” เธอย้ำอีกรอบ พร้อมกับขืนตัวหนีสัมผัสที่ชวนวาบหวามของเขา “ไม่ว่าอาเจตน์จะเมาหรือไม่เมา แต่ยังไงเรื่องคืนนั้นมันก็จบไปแล้ว”

“แน่ใจเหรอว่ามันจะจบได้ง่ายๆ” น้ำเสียงของเขาเจือรอยขบขันที่แสนรักไม่เข้าใจความหมาย

“แล้วอาเจตน์จะเอายังไง”

โครก...

แต่ก่อนที่เจตน์จะบอกความต้องการของตัวเองออกไป เสียงท้องร้องของคนบนตักก็ทำให้คิ้วเข้มได้รูปเลิกขึ้น

“ยังไม่ได้กินข้าวอีกเหรอ”

“ก็กำลังจะกิน แต่อาเจตน์มาพอดี” เธอตอบไปตามตรง “ทีนี้อาเจตน์จะปล่อยแสนได้หรือยัง แสนหิวข้าว”

ถ้าไม่ติดว่าเธอมีเรื่องต้องคุยกับเขา บางทีเธออาจจะยอมเสียมารยาทไล่เขากลับไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด เพราะสถานการณ์แบบนี้มันช่างไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย

“พอดีเลย อาก็ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง ขออากินด้วยคนแล้วกัน”

“แต่กับข้าวที่แสนซื้อมามีแต่เผ็ดๆ แล้วก็เป็นกับข้าวธรรมดาๆ อาเจตน์จะกินได้เหรอ”

“อาไม่ได้เป็นผู้ชายเรื่องมากอะไรขนาดนั้น”

“แต่อาเจตน์ไม่ชอบกินเผ็ด”

“หืม...” เจตน์เลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ “เรารู้ด้วยเหรอ ว่าอาไม่กินเผ็ด”

“ก็...” คนที่หลงรักเขามาหลายปีจนรู้ว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไรสะดุ้งในใจ เกือบไปแล้ว เกือบเผยความรู้สึกที่เก็บซ่อนมานานให้เขารู้ซะแล้ว “ก็ยัยเนยเคยบอก”

“อ้อ” เขาพยักหน้าเบาๆ ทว่ามุมปากยกยิ้มแปลกๆ ราวกับจับโกหกของใครบางคนได้ แต่ช่วยปกปิด “งั้นแสนเจียวไข่ให้อาเพิ่มอีกอย่างก็ได้”

“อาเจตน์ก็ปล่อยสักทีสิ”

สุดท้ายเจตน์ก็จำต้องยอมปล่อยร่างนุ่มนิ่มน่าฟัดบนตักให้เป็นอิสระ จากนั้นเจ้าหล่อนก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งหายไปด้านหลังซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องครัว