หัวใจในวันวาน(มีebook)

ลำดับตอนที่ #8 : อีกฝั่งของท้องฟ้า(2)

“ฉันมาหาคุณเหนือค่ะ ฉันเป็นเลขาของเขา คุณช่วยแจ้งคุณเหนือหน่อยได้ไหมคะ” การ์ดในชุดสีดำเดินเข้าไปหาการ์ดอีกคน ก่อนที่การ์ดในชุดสูทดูภูมิฐานกว่าทุกคนจะเดินเข้ามาหาและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“สวัสดีครับคุณมีนา ผมครามนะครับ เป็นหัวหน้าการ์ดของที่นี่ และเป็นคนขับรถของคุณเหนือในบางที เพื่อนดื่มในบางครั้ง ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“เรียกว่ามีนก็ได้ค่ะ มีนเอาเอกสารมาให้คุณเหนือค่ะ”

“เชิญทางนี้เลยครับ” คุณครามเดินนำเข้าไปด้านใน เพราะคนเริ่มเยอะและข้างในค่อนข้างมืด ฉันจึงพยายามมองแผ่นหลังกว้างที่สูงกว่ามาตรฐานชายไทยของคุณคราม ผู้ชายผิวแทนในชุดสูท หน้าตาคร้ามคม พอประกอบกับร่างสูงบึกบึนก็ชวนมองอยู่ไม่น้อย

เพราะมัวแต่มองตามแผ่นหลังของคุณคราม ฉันจึงโดนนักเที่ยวชนเข้าอย่างจังจนล้มลงไปกองกับพื้น เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเมื่อขณะที่ล้มลงไปแว่นดันไปเกี่ยวเข้ากับกระเป๋าสะพายของนักเที่ยวหญิงอีกคน และก็โดนส้นสูงของเธอเหยียบเข้าอย่างจังจนแว่นแตก แว่นสายตาที่มีเพียงอันเดียวของฉัน ฉันหยิบมันขึ้นมาอย่างเสียดาย

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ” เธอขอโทษด้วยสีหน้าตกใจ พร้อมช่วยพยุงฉันที่พยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพราะรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้า แต่แขนอีกข้างกลับมีมือของใครอีกคนเข้ามาช่วยพยุง

“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมดูแลเธอต่อเอง” ร่างสูงของคุณครามยังคงพยุงฉันอยู่ เป็นครั้งแรกที่โดนผู้ชายที่เพิ่งรู้จักแตะเนื้อต้องตัว แต่น่าแปลกที่ฉันไม่รู้สึกว่ากำลังถูกฉวยโอกาส ทั้งที่ตอนนี้คล้ายโดนคุณครามโอบกอดอยู่ เขาพยุงฉันมานั่งบนโซฟาในมุมหนึ่งข้างเวที

“คุณมีนเจ็บเท้าข้างไหนครับ ขอผมดูหน่อย” เขาก้มลงลองจับข้อเท้าฉันดูอย่างไม่รังเกียจสักนิด

“ข้างซ้ายค่ะ น่าจะแค่ข้อเท้าพลิก เดี๋ยวคงหาย” แต่เมื่อคุณครามจับตรงข้อเท้าฉันกลับร้องโอยด้วยความเจ็บ

“ผมว่าต้องประคบเย็นแล้วละครับ รอตรงนี้สักครู่นะครับ” ว่าแล้วคุณครามก็เดินหายไปตรงประตูด้านหลัง ฉันหยิบเอกสารในแฟ้มขึ้นมาดูก็พบว่าทุกอย่างอยู่ครบ รวมทั้งเช็คที่ยังไม่ได้ลงลายมือชื่อ แต่ลงรายละเอียดจำนวนเงินครบถ้วน จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

เสียงเพลงดังอยู่รอบตัว เพราะแสงไฟสลัวและไม่ได้ใส่แว่นจึงทำให้ฉันมองไม่ค่อยชัด ไม่รู้ว่าอุปาทานไปเองหรือเปล่า แต่ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนท่ามกลางผู้คนที่กำลังมองมาทางฉันช่างคล้ายคุณเหนือเหลือเกิน

“คุณมีนครับ ขอโทษนะครับ" คุณครามเดินมานั่งคุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนที่ข้อเท้าฉันจะสัมผัสกับความเย็นของน้ำแข็งที่ห่อด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก

“คุณครามดูคล่องจังเลยนะคะ มีนยังสับสนอยู่เลยว่าเราควรประคบร้อนหรือเย็น”

“สมัยเรียนผมชอบเล่นกีฬาน่ะครับ แล้วสิ่งที่ผมเรียนก็มักเกิดอุบัติเหตุบ่อยๆ ก็เลยค่อนข้างที่จะคล่องเรื่องปฐมพยาบาล”

“ขอโทษนะคะ คุณครามจบอะไรมาคะ”

“ตำรวจครับ” เขาพูดยิ้มๆ

“หา! แล้วมาเป็นการ์ดในผับเนี่ยนะคะ”