คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : การทดสอบตำแหน่ง
@@@@@@@@
คราวน์เกมจบลงโดยไม่มีผู้ชนะ พวกปกติพักผ่อน3วัน
ฉันยืนอยู่ที่ระเบียงห้องเป็นห่วงแบมที่ยังไม่ตื่นและไปเยี่ยมเขา แต่เมื่อไปถึงประตูห้องก็เปิดพอดีชนสาวน้อยที่ชื่อราเชล
“ขอโทษค่ะ”เธอพูดเดินกลับไปห้องของเธอ ฉันเข้าไปและเห็นคูนเฝ้าแบมที่ยังหลับอยู่ แม้อยู่ในสภาพบาดเจ็บ แต่เขาก็น่ารักจริงๆ
เร็คไม่พอใจที่กล้วยของเขาหมด ไม่นานนี้ เขาชอบกล้วยมากกว่าช็อคโกบาร์
“เธอต้องการอะไร”ฉันถามดึงเขาออกจากความคิด
“เธอขอให้เราบอกเขาว่าเธอไม่ใช่ราเชล ถ้าอยู่ด้วยกันต่างฝ่ายจะเป็นจุดอ่อนของกันและกัน”
“ว้าว รู้ไหม ฉันไม่ค่อยเกลียดใคร ฉันถูกใจใครง่ายๆ แต่ผู้หญิงคนนั้นมีบรรยากาศที่ทำให้ฉันมองเธอเป็นข้อยกเว้น พวกเขาเป็นอะไรกัน คู่รัก ครอบครัว”
“ไม่รู้สิ แต่เขาปีนหอคอยเพื่อตามหาเธอ เธออาจจะเป็นเหมือนพี่สาวหรือเพื่อนสนิท”
“ใช่ จริงด้วย”ฉันจ้องมองเด็กไร้เดียงสาที่ได้รับบาดเจ็บ ฉันโล่งใจที่พวกเขาไม่ได้คบกันด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจฉันเต้นเมื่อเห็นเขา ความรู้สึกนี้คืออะไร? ฉันคิดอะไรบ้าๆ ฉัน…ชอบเขาเหรอ”
"ผ่านไป2วันหลังจากที่คราวน์เกมจบลง เขาหมดสติไปยังไม่ตื่นขึ้นมาเลย ถ้ายังเป็นแบบนี้ละก็ เขาอาจไม่ได้เข้าร่วมการทดสอบวันพรุ่งนี้ก็ได้"
ฉันชอบมองหน้าตอบหลับของแบมและยกนิ้วขึ้นมาจิ้มแก้มเขา
"หยุดจิ้มแก้มเขาซะมันน่ารำคาญ"คูนกล่าว
"ฉันพยายามจะปลุกเขา ตื่นซะเจ้าตัวไร้ประโยชน์"ฉันพูดเบาๆและยังจิ้มหยิกแก้ม
"หยุดส่งเสียงครวญครางซะ มันไม่ช่วยปลุกเขาหรอก"
"อย่างน้อยฉันก็ลอง"ฉันเอามือแตะแก้มแบม
คูนยอมแพ้และออกไปข้างนอกและเจอใครบางคน
"ทำอะไรของนายน่ะไอ้เข้"
เร็คสะดุ้งเมื่อคูนเห็นเขา มันง่ายเมื่อร่างเกินครึ่งเขาโผล่มาจากกำแพง
"ฉันไม่ได้เป็นห่วงไอ้เต่าหรอกนะ ฉันก็แค่อยากเช็คว่าเหยื่อของฉันยังโอเคอยู่รึเปล่า แค่เช็คอาหารน่ะ"เร็คพูดเหงื่อไหลเต็ม
"ถ้าเป็นห่วงก็เข้ามาสิ อย่าทำตัวเป็นไอ้หนุ่มแอบปิ๊งรักอยู่ตรงนั้นเลย"คูนเปิดประตูเข้าห้อง
"แกเข้าใจผิดแล้ว ฉันหัวใจเย็นชาหรอกโว๊ย"ฉันพยายามกลั้นหัวเราะ
“แน่นอนท่านนักรบ”ฉันแซว”ราตรีสวัสดิ์คูน ไอ้เข้”
“เธอก็เหมือนกัน”เด็กชายผมฟ้าตอบด้วยน้ำเสียงปกติของเขา
เมื่อเดินไปตามทางเดิน ฉันเริ่มคิดว่าทำไมถึงเปิดเผยความสามารถในการรักษาตั้งแต่เนิ่นๆ ฉันควรแสร้งเป็นพวกปกติธรรมดา แต่รู้สึกผิดที่ไม่ช่วยอะไร เด็กคนนี้ทำอะไรกับฉัน
ตื่นเร็วๆแบม
@@@@@@@@
ผ่านมา5วันแล้ว 2วันนับแต่การทดสอบต่อไปเริ่มขึ้น เร็คเริ่มหงุดหงิดดูร่างไร้สติของแบม
“กินแกแทนดีไหมนะ เฮ้ย ตื่นขึ้นมาสักที”จระเข้ตะโกน และแล้วแบมเริ่มขยับลืมแววตาสีทอง
“ตื่นแล้วเหรอแบม”คูนพูดอย่างมีความสุข
“มีคนตื่นเต้น”ฉันแซวจากขอบเตียง
“เงียบน่า”
"คุณคูน คุณวาเนล ผมอยู่ที่ไหน?"
"เรายังอยู่ชั้นแห่งการทดสอบ"คูนตอบ
"โอ๊ย!!"แบมพยายามลุก ฉันช่วยดันเขาชุดขึ้นมานั่ง
"ใจเย็นก่อนหนุ่มหล่อ เธอยังไม่หายดีนะ"ฉันบอกเขาด้วยความเป็นห่วง เขาหน้าแดงเล็กน้อย
"ผมหลับไปนานแค่ไหน?"
"เธอไม่ได้สติมา5วัน เจ้าเข้คิดว่านายเดี้ยงแล้วด้วย เมื่อวานมันบอกจะทอดกรอบนาย"คูนมองไอ้เข้ที่ยังนั่งผ่อนคลาย
"5วัน แล้วการทดสอบละครับ!!?"
"การทดสอบเริ่มไปเมื่อ2วันก่อน"เชอรี่พูดขึ้น
"เริ่มแล้ว งั้นผมตกรอบแล้วเหรอ?"
“งั้นผมสอบตกเหรอ?”แบมหันไปมองพวกเขาสีหน้าเครียด
"แบม ที่จริงนาย...."คูนเริ่มทำให้แบมประหม่า
"แกยังไม่ตกรอบหรอกเจ้าเต่า"เร็คตอบสบายๆกินกล้วย
"ไอ้เข้ ฉันกำลังจะบอกเขา!!!"คูนตะโกน”ยังไงดีล่ะ…นายโชคดีมาก”
@@@@@@@@@
ย้อนอดีต
พวกปกติมารอกันในห้องขณะที่ลีโร โรเดินเข้ามาโดยมีจอใหญ่อยู่ข้างหลัง ทำให้ดูเหมือนห้องบรรยายในมหาวิทยาลัย
“การทดสอบที่4จะเริ่มหลังจากคัดเลือกโพซิชั่น(ตำแหน่ง)ครับ”ลีโร โรกล่าว ดูเหมือนเขาจะจริงจังกว่าเดิมมาก
“คัดเลือกโพซิชั่น?”ชิบิสึถาม
“การต่อสู้ที่หอคอยเป็นศึกสู้เป็นทีม โพซิชั่น หมายถึงหน้าที่ของแต่ละคนในการต่อสู้ครับ โพซิชั่นพื้นฐานมีอยู่ด้วยกัน5อย่าง”
หน้าจอฉายตำแหน่งทั้ง5
“ฟิชเชอร์แมน ศูนย์กลางของการรบที่ต่อสู้กับศัตรูจากระยะประชิด
สเปียร์แบเรอร์ ควบคุมและสังหารศัตรูจากระยะไกล
ไลท์แบร์เรอร์ ส่องแสงหอคอยที่มืดมิดด้วยไลท์เฮาส์ เป็นหอคอยสั่งการที่รวบรวมสถานการณ์รบและแจ้งข้อมูลให้พวกพ้องรับรู้
“สเคาท์ สอดส่องการเคลื่อนไหวของศัตรูจากแนวหน้าและคอยสนับสนุนฟิชเชอร์แมน”
“เวฟคอยโทรลเลอร์ ควบคุมชินซู เป็นผู้ปกครองของสนามรบที่คอยช่วยเหลือและคอยควบคุมการต่อสู้
“จะให้ทุกคนเรียนรู้เรื่องตำแหน่งที่สังกัดอย่างละเอียด และจะเลือกผู้ที่สอบผ่านจำนวนหนึ่งตามแต่ละโพซิชั่นจากคะแนนสอบครับ”
อืม ฉันสงสัยว่าจะได้อะไร ฉันได้รับการฝึกทักษะของเวฟคอนโทรลเลอร์และฟิชเชอร์แมน ฉันสามารถเป็นสเปียร์แบร์เรอร์ที่ดีได้
กล่องเหลืองขยายใหญ่ขึ้นแสดงตาราง
"ตารางนี้แสดงตำแหน่งของพวกนายแต่ละคน ซึ่งกำหนดตามผลลัพย์จากการทดสอบต่างๆก่อนหน้านี้"
รายการตำแหน่งและชื่อคนปรากฏขึ้นพร้อมจำนวนคนที่ผ่านได้ ฟิชเชอร์แมน4 สเปียร์แบเรอร์4 ไลท์แบเรอร์2 สเคาท์3 เวฟคอนโทรลเลอร์3
เจ้าหญิงทั้งสองและอัลเทร่าเป็นฟิชเชอร์แมน อานัคได้เบสซีด เร็คเป็นสเปียร์แบเรอร์ และคูนกับราเชลเป็นไลท์แบเรอร์ ทั้งคู่ต่างได้เบสท์ซีด ชิบิสึเป็นสเคาท์ ฮัตซ์ก็ได้สเคาท์ แบมเป็นเวฟคอนโทรลเลอร์ เหลือเชื่อนิดหน่อย ฮวารยอน สาวสวมชุดรัดรูปที่เสียตาไปและพอนเซกัล เลาโร
แต่สิ่งที่ทำให้พวกปกติส่วนใหญ่ประหลาดใจคือมีคนหนึ่งถูกจัดอยู่ใน2ตำแหน่ง
สเปียร์แบเรอร์
ยูราเซีย เชอรี่ เบลมอนท์
เวฟคอนโทรลเลอร์
เบสซี้ด - ยูราเซีย เชอรี่ เบลมอนท์
ผู้คนต่างจ้องมองมาที่ฉัน หนึ่งในพวกปกติที่ชื่อคันโจเป็นคนทำลายความเงียบ
"ผู้คุมสอบครับ เบสท์ซีดที่เขียนไว้หน้าชื่อมันคืออะไรเหรอ?"
"เบสท์ ซีดเหรอ? คนที่ได้เบสท์ ซีดคือคนที่ทำได้ดีเยี่ยมในการทดสอบต่างๆก่อนหน้านี้ ในแต่ละการทดสอบจะมีคนหนึ่งที่ถูกเลือก และพวกเขาจะได้คะแนนโบนัสในการจัดตำแหน่งครั้งสุดท้าย"
"ได้ไง ไม่เห็นเคยบอกเรื่องนี้กับพวกเรามาก่อนเลย"คันโจอุทาน
"ไม่เข้าใจเลยทำไมอีตานี่ถึงได้มันไปล่ะ?"เซเรน่าชี้ชิบิสึ
"ใช่ ทำไมเป็นฉันล่ะ? ฉันให้ใต้โต๊ะหรืออะไรไปเหรอ?"ชิบิสึถาม
"นายได้รับเลือกนะ ไม่ต้องบ่นเลย"คูนบอกเขา
"ฮะๆๆ แท็กเบสซีดน่ะติดให้อย่างยุติธรรมและผ่านการประเมินอย่างละเอียดภี่ถ้วนแล้วด้วย”ลีโรโรจ้องอย่างน่ากลัว”ฉันมีอีกหลายอย่างต้องทำ เพราะงั้นเลิกวอแวได้แล้วโอเคมั้ย?"
ทุกคนถูกบังคับให้ยอมรับ
“ขอโทษครับ?”
“อะไรเหรอครับคุณคูน?”
“คนที่บาดเจ็บอยู่ตอนนี้จะเป็นยังไงครับ? ตกรอบเหรอครับ?”
“การบาดเจ็บก็เป็นความรับผิดชอบของตัวเองเหมือนกัน”
“งั้นแล้วเจ้าเต่าดำล่ะ”เร็คลุกขึ้นตะโกนถาม
“อนึ่ง ตำแหน่งของแบมคือเวฟคอนโทรลเลอร์ เนื่องจากคุณยูกะที่รับผิดชอบเวฟคอนโทรลเลอร์มาถึงช้า เลยจะเริ่มการอบรม2วันหลังจากนี้แทนครับ”นั่นน่าตกใจ บางทีแบมอาจตื่นมาทัน”ทุกคนไปยังคลาสของตัวเองได้เลย คุณเชอรี่ ผมต้องคุยกับคุณ”
เมื่อทุกคนออกไปแล้ว ลีโร โรอธิบายว่า2วันแรกฉันจะเข้าคลาสฟิชเชอร์แมนตามปกติ แต่หลังจากนั้นฉันจะเข้าคลาสเวฟคอนโทรลเลอร์ในตอนเช้าและเรียนพิเศษกับครูสเปียแบเรอร์ในตอนบ่าย
@@@@@@@@@
จบการย้อนอดีต
"และนี่คือสิ่งที่เกิดขึ้น คลาสของเวฟคอนโทรลเลอร์จะเริ่มต้นพรุ่งนี้ ดวงดีจริงๆเลยนะ ตำแหน่งอื่นๆเค้าสอนจบกันไปแล้วสองวัน”
“ครับ แล้วเอ่อ คือว่า…”
"นายหมายถึงผู้หญิงที่นายเห็นเหรอ? หล่อนสบายดี”
“ค่อยยังชั่ว”
“แต่ว่าดูเหมือนจะไม่ใช่เด็กที่นายรู้จักนะ ฉันลองถามดูแล้วล่ะ เธอบอกว่าไม่รู้จักแบมเลยสักนิดเดียว”ฉันกับเร็คเหลือบมองคูนที่ยืนขึ้น“นายดูผิดไปเองสินะ”
"ดูผิดคน"แบมพึมพำ
“อย่าไปคิดมากนักสิ ถ้าปีนหอคอยต่อไปสักวันก็ต้องได้เจอนั่นละ”
“ยิ่งกว่านั่น เจ้านี่ ฉันซื้อมาให้”คูนแสดงชุดสีดำทองให้เขา”เพราะตัวก่อนที่นายใส่มันเปื้อนเลือดหมดแล้ว”
“เฮ้ย แล้วส่วนของข้าล่ะ”เร็คถามจากด้านหลัง
“คราวหน้าจะซื้อจากร้านสัตว์เลี้ยงให้ ปลอกคอชนิดพิเศษน่ะ”คูนหยอกล้อ
“ข้าจะงับแกซะ”
“ก็สวยสิ เจ้าจระเข้หน้ายักษ์”
ต่อมาฉันกอดแบมและราตรีสวัสดิ์ทุกคน ตั้งตารอคลาสเวฟคอนโทรลเลอร์วันพรุ่งนี้
ความคิดเห็น