คลังเก็บฟิค ( sf / os )

ลำดับตอนที่ #8 : SF - Falling in love (Jaeten)

S
N
A
P

END

    งานเลี้ยงรุ่น ณ ที่โรงเรียนนานาชาติฮันแท

   เตนล์เดินเข้ามาในงานด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ ก่อนที่สายตาจะไปสะดุดกับกลุ่มเพื่อนที่ยืนโบกมือให้ ร่างเล็กยิ้มร่าแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้าไปหา

    “...คิดถึงจัง...” ทุกคนรุมกันกอดเมื่อสมาชิกครบแล้ว น้ำตาเอ่อคลอเต็มหน่วย ความคิดถึงท่วมท้นจนพูดเป็นล้านครั้งก็ไม่สามารถบอกความรู้สึกออกไปหมด

    “อืม คิดถึง...คิดถึงมากๆเลย”

    “ไปหาที่นั่งคุยกันเถอะ!”

    “งานเลี้ยงรุ่นนี่...มากันครบทุกคนเลยหรือเปล่าวะ” เตนล์พึมพำถามเพื่อน ดวงตาสีนิลกวาดหา คนๆนั้น ตั้งแต่เข้างานจนกระทั่งตอนนี้

    “น่าจะครบมั้ง...”

    “เหรอ...”

    “จะไปรู้มั้ยล่ะ ก็นั่งอยู่ด้วยกันเนี่ย” โดยองพูดขึ้น “พวกกูไม่ได้ไปนั่งนับนี่ รุ่นเราก็มีเยอะนะไม่ใช่ไม่เยอะ”

    “กูหมายถึงคนใกล้ตัว”

    “อืม...แจฮยอนน่าจะไม่มาหรือเปล่า?” วินวินพูดพลางยกแก้วเครื่องดื่มสีสวยในมือขึ้นจิบ เรียวคิ้วเลิกขึ้นพลางมองไปทั่วบริเวณ

    หัวใจของเตนล์กระตุกวูบเล็กน้อย ร่างกายเหมือนเสียศูนย์ไป เป้าหมายในการมาของเขา...ก็แค่ต้องการมาเจอคนที่ไม่ได้พบกันมานาน...ก็เท่านั้นเอง

    “อา...เห็นว่าไปเรียนต่อต่างประเทศใช่มั้ย?” ยูตะถาม

    “อืม...” เตนล์ตอบเสียงงึมงำในลำคอ สายตาเหม่อลอย มือเรียวกระดกแก้วขึ้นจิบเครื่องดื่มในมือทีละน้อยๆจนหมด

    “เตนล์...”

    “อะไร” เตนล์สะดุ้งเล็กน้อย

    “เหม่ออะไรน่ะ...แล้วนั่นกินหมดอย่างนั้นเดี๋ยวก็เมาหรอก คออ่อนไม่ใช่เหรอ? ฮึ?” โดยองเอ็ดเบาๆ

    “ไม่เป็นไรหรอกน่า...ถ้าเมาก็ไปส่งด้วยละกัน”

    ร่างเล็กเดินออกมาข้างนอกในที่ๆไร้ผู้คน...

    มันคือใต้ต้นไม้หลังโรงเรียน ที่ๆเขามาเป็นประจำนั่นเอง

    มันมีความทรงจำดีๆ

    ผู้คนที่ผ่านไปมาก็เดินเข้ามาทักทายเตนล์เรื่อยๆ เขาถอนหายใจพลางส่ายหัวเบาๆ

    “เฮ้อ...”

    ลมเย็นไล้ผ่านใบไม้มากระทบกับผิวขาวของร่างบางจนรู้สึกหนาว มือทั้งสองยกขึ้นลูบเนื้อตัวเบาๆ

    “ถอนหายใจอะไรครับ?” เสียงเข้มที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลัง

    เตนล์สะดุ้ง ร่างบางหันไปเผชิญหน้ากับเจ้าของร่างสูงในระยะประชิด จมูกเฉียดริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ

    สีหน้าเขินอายของเตนล์ทำให้แจฮยอนอดยิ้มไม่ได้ ปากบางเฉียบค่อยๆทาบลงบนปลายจมูกอย่างนุ่มนวล

    “จะ แจ...แจฮยอน...” เสียงหวานเอ่ยจะกุกจะกัก มือทั้งสองดันแผงอกกว้างเบาๆ

    “ว่าไงครับ...” แจฮยอนเอ่ยเสียงละมุน

    “ฮื่อ...ไม่ได้เจอกันนานเท่าไหร่แล้วนะ...?”

    “ก็ประมาณ...สามปี?”

    “อืม...ใช่ สามปี...” เตนล์พูดด้วยเสียงกระซิบ เมื่อคิดถึงระยะเวลาเป็นปีที่เขาต้องนอนร้องไห้อย่างทรมานเพื่อรอคอยคนๆหนึ่งแล้วน้ำตาก็เอ่อคลอขึ้นมาทันที “นานมาก...”

    “ขอโทษที่ให้รอนะ ขอโทษครับ...อย่าร้องไห้สิ” เมื่อแจฮยอนเห็นของเหลวสีใสที่ทะลักออกมาจากกรอบตากับริมฝีปากสั่นระริกของคนตรงหน้าเขาก็ใจอ่อนยวบยาบ ร่างสูงโน้มตัวลงประทับจูบตามเปลือกตาและโหนกแก้มเพื่อซับน้ำตา

    “ฮึก...แจฮยอน” เตนล์เรียก มือเล็กกำเสื้อของอีกฝ่ายแน่น ดวงหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แต่ทว่าเขากลับยิ้มกว้างอย่างเปี่ยมสุข

    ตอนนี้เขากำลังยิ้มทั้งน้ำตา

    “ครับ...”

    “คิดถึง...” เสียงหวานกระซิบบอก

    “คิดถึงเหมือนกัน :)”