คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : KIMMIN ♦ สมการ ♦
เช้าวันใหม่ที่แสนจะเย็นเยือกเริ่มต้นขึ้น น้ำค้างตกลงมาปกคลุมเต็นท์จนชุ่ม
ร่างสูงขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเป็นการเปลี่ยนอริยาบถ
ร่างเล็กยังคงหลับอยู่รอยช้ำบนใบหน้าหวานๆตอนนี้มันเริ่มจางลงมากแล้ว
คิมอดใจไม่ได้ที่จะสัมผัสแก้มเนียนๆนั่นมือหนายกขึ้นมาลูบที่แก้มนิ่มอย่างร่างเบาอย่างเบามือ
"มืออุ่นจัง"มินพูดขึ้น มันทำให้คิมสะดุ้งเล็กน้อย
"อ้าวไม่ได้หลับอยู่หรอ"
"ถ้าผมหลับจะทำไม ลักหลับผมอ่อ"
"บ้าอ่อ ใครจะไปอย่างง้านนน"
(ไรท์เตอร์;สูงไปนะพี่คิม เสียงน่ะสูงปายยย)
"ไม่ค่อยจะมีพิรุธเลยนะ"
"พี่คิมม!! ตื่นได้แล้ว เก็บเต็นท์ได้แล้วพี่"เสียงของกัปตันเอ่ยขึ้น เต็นท์ที่คิมนอนอยู่ถูกเขย่าจากด้านนอกราวกับแผ่นดินไหว
"เออๆตื่นแล้ว"
ร่างสูงลุกขึ้นมานั่งสักพักก่อนจะเริ่มพับผ้าห่มในเต็นท์และเก็บข้าวของที่เอามาลงกระเป๋าให้เป็นระเบียบ
ทั้งสองคนออกจากเต็นท์ก่อนจะต้องสั่นสะท้านเพราะความหนาว
คิมมอบหน้าที่ให้มินเอาของลงไปเก็บในรถก่อน ส่วนเขาก็ทำหน้าที่เก็บเต็นท์จนเสร็จ
ตอนนี้ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมทริปทุกคนจะเก็บของกันเสร็จเรียบร้อยกันหมดแล้วล่ะ
"พี่คิมเดี๋ยวผมไปรถพี่ไวท์นะ"จู่ๆฟีฟ่าก็อยากจะไปนั่งรถของไวท์ซะอย่างงั้น
"มึงถามมันก่อนมั้ยน่ะ ดูหน้ามันดิ่"
"นั่งอ่ะนั่งได้แต่ถ้ากวนตีนกู กูถีบมึงลงข้างทางแน่"ไวท์เอ่ย
"จะนั่งเงียบๆเลยสัญญา"
และแล้วก็ได้เวลาเดินทางกลับแล้วล่ะจริงๆการมาเที่ยวทริปนี้อาจจะดูเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่มันก็เป็นปกติของชาวแก๊งค์นี้อยู่แล้ว
รถยนต์ทั้งสองคนขับออกจากบริเวณตอนนี้ในรถของคิมมีเพียงเขากับมินเท่านั้น
"พี่คิม"เสียงหวานเอ่ยรียก
"ว่าไง"
"ทำไมพี่ถึงช่วยผมอ่ะ ทุกเรื่องเลย"
"ก็...พี่อยากดูแลเอ็งไง"ร่างสูงอึกอักก่อนจะเอ่ยออกไป
"แล้วพี่ชอบผมอ่อ"คำถามของมินมันทำให้คิมเองแอบใจสั่นอยู่ไม่น้อย
ร่างสูงนิ่งไม่ตอบอะไร
เอาจริงๆเขาเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจความรู้สึกของตัวเองเท่าไหร่
"ถ้าอยากดูแลอ่ะ เขานับว่าชอบมั้ยวะ"คิมถามออกไปแบบซื่อๆ
"ก็คงใช่มั้งพี่"มินตอบพลางอมยิ้มบางๆ
การเดินทางดำเนินต่อไปตามระยะทางทันทีที่รถวิ่งเข้าถนนใหญ่ดวงตาคมเหลือบมองเกน้ำมันของเขาตอนนี้น้ำมันใกล้จะหมดแล้วล่ะ
เขาเลี้ยวรถเข้าไปเติมน้ำมันในปั้ม ปตท ที่อยู่ริมถนน
รถของไวท์ขับไปจอดอยู่บริเวณหน้าร้านกาแฟในปั้ม เอาวะ
ขับรถลงเขามาตั้งนานแวะพักรถที่นี่ก่อนก็ดี คิมขับรถไปจอดข้างๆรถของไวท์
"เออมิน หยิบกระดาษกับปากกาในคอนโซลรถให้พี่หน่อย"
ร่างเล็กได้ยินอีกคนพูดจึงเปิดคอนโซลและหยิบสมุดโน้ตเล่มเล็กๆกับปากกาขึ้นมายื่นให้อีกคน
มือหนารับสมุดเล่นนั้นไปก่อนจะเขียนอะไรบางอย่างลงไปในสมุดเล่มนั้น
"อ่ะ"เมื่อเขียนเสร็จคิมยื่นสมุดนั้นให้มิน
"อะไรวะพี่
รักเท่าการทุ่มเทหารเขาไม่เคยแคร์เท่ากับหัวใจเครื่องหมายคำถาม"มินอ่านข้อความในกระดาษนั้นแบบงงๆ
"สมการความรู้สึกของมินไง รักตั้งด้วยการทุ่มเทหารด้วยเขาไม่เคยแคร์
มันจะเหลือใจเท่าไหร่ แก้ได้แล้วบอกพี่ด้วยนะ"คิมตอบก่อนจะเดินลงจากรถ
ร่างเล็กนั่งนึกถึงคำพี่คิมพูดเมื่อสักครู่สมการบ้าอะไรวะเนี่ย
ยากกว่าข้อสอบปลายภาคอีกนะเนี่ย...
ประตูห้องพักของคิมถูกเปิดออกทั้งสองคนที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางเดินเข้ามาในห้องเขาวางสัมภาระลงที่มุมห้องก่อนนะพักกัน
ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยที่สะสมมาระหว่างวันมันทำให้เขาเผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว
มินยังคงนั่งแก้สมการที่คิมเขียนให้แบบงงๆ
ตอนนี้เขานึกขึ้นได้ว่าสมการนี้มันคุ้นๆนะเหมือนเคยได้ยินมาก่อน ใช่แล้ว!
เพลงเมื่อคืนที่คิมให้เขาฟังมันมีสมการนี้ซ่อนอยู่แน่ๆ
มือเล็กเอื้อมหยิบโทรศัพท์ของคิมขึ้นมาเปิดเพลงที่คิมเปิดให้เขาฟังเมื่อคืนแล้วเริ่มลงมือแก้สมการนั้นอีกครั้ง
ร่างเล็กเปิดเพลงวนไปวนมาอยู่หลายรอบ จนเวลาผ่านไปเกือบ2ชั่วโมง จู่ๆใจความในเพลงท่อนหนึ่งมันก็สะดุดหูเขาขึ้นมา
"ช่วยทดฉันเอาไว้พร้อมกับคำว่าห่วงใย"
ร่างเล็กลงมือสมการนั่นใหม่อีกครั้งหนึ่งและแล้วก็ได้คำตอบ
"แก้ได้แล้วอ่อ"เสียงเข้มของคิมเอ่ยขึ้น
"อื้อออ"ร่างเล็กตอบพร้อมใช้แขนบังกระดาษแผ่นนั้นไว้
"ไหนมาดูหน่อย"
"ไม่อาววว"-///-
"นิดนึงนะ"คิมพยายามดันจนแขนของมินเลื่อนออกจากกระดาษแผ่นนั้น
ร่างสูงหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาดูคำตอบของมินมันทำให้เขาหุบยิ้มแทบจะไม่ได้
โอ้ยยย ทำไมหัวใจวโรดมมันเต้นแรงขนาดนี้ล่ะแหละครับเนี่ย
"เอาคืนมาเลย"มินดึงกระดาษจากมือของคิมคืนมา
ตอนนี้ทั้งหน้าและใบหูของเขามันแดงไปหมด
"หัวใจแล้วต่อด้วยพี่คิมนี่แปลว่ารักพี่คิมป่ะ"ร่างสูงเอ่ยถามเพื่อจะทำให้อีกคนเขินหนักกว่าเดิม
"คงงั้นมั้งพี่"มินตอบแบบเขินๆ
"มิน...คบกับพี่ได้มั้ย"ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยท่าทีกล้าๆกลัวๆ
ร่างเล็กนิ่งไปสักพักใหญ่ๆตอนนี้อยู่ๆบรรยากาศหวานๆเมื่อครู่มันเริ่มเบาบางลง
ร่างสูงถึงกับคอตกเขาหวังไว้ในใจอยู่แล้วว่ามินคงจะตัดใจจากบอสไม่ได้
ขออย่าคำถามนี้มันพรากมินไปจากเขาเลย
"ทำไมจะไม่ได้วะพี่"
ประโยคนี้มัน มัน มัน
มันทำให้นายคิมม่อนแทบเข่าอ่อนนี่มันเรื่องจริงใช่ไหมมั้ยเนี่ย เขาตีหน้าตัวเองแรงๆหลายครั้งเพื่อให้รู้ว่าเขาไม่ได้ละเมออยู่
"พูดจริงอ่อ"
"จริงคร้าบบ"^^
ร่างเล็กเดินเข้าไปหาคนตรงหน้าก่อนจะเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อกอดร่างสูงนั้นอย่างอบอุ่นใจ
มือหนาเกาะกุมเอวบางๆของมินไว้อย่างถนอม
เขาจะไม่ยอมให้ใครมาเอาเด็กคนนี้ไปจากเขาได้อย่างแน่นอน
เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ทั้งสองคนใช้ชีวิตร่วมกันในความสัมพันธ์ที่เรียกสั้นๆว่า'แฟน'ทุกอย่างเป็นได้ด้วยดี
ความรักของเขาทั้งสองไม่ได้หวือหวาอะไรมากมายแต่ความหวานนั้นเขาคอยเติมให้กันอยู่ตลอดเวลา
รอยแผลปมใหญ่ใจในของมินตอนนี้มันเล็กจนแทบจะไม่มีหลงเหลืออยู่แล้ว...
"พี่คิม พาไปห้างหน่อยดิ่
อยากไปหมุนตู้ไข่อีกอ่ะ"ร่างเล็กส่งเสียงอ้อนหวานๆขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาโอบรอบลำคอของร่างสูงที่นั่งเล่นคอมอยู่
"โอเคๆ เดี๋ยวเล่นจบตานี้ก่อน"
เมื่อเล่นเกมส์จบร่างสูงรีบปิดคอมทันทีเขาไม่ลืมที่จะพามินไปเที่ยวตามที่มินขอ
เขาพามินไปห้างตามที่ได้ตกลงกันไว้ตอนนี้ดูมินมีความสุขมากกว่าวันแรกที่เขาเจอกันเยอะเลย
ร่างสูงยืนมองร่างเล็กที่กำลังวุ่นกับตู้หมุนไข่แบบยิ้มๆก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปของมินไว้
"มิน!"
เสียงดุที่พวกเขาคุ้นหูกันดีมันดันขึ้นมาจากด้านหลังของคิม
ทันทีที่ทั้งสองคนหันไปมองก็ต้อง ปัง! กับภาพชายร่างหนาอดีตคนรักเก่าของมิน...
ความคิดเห็น