คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : SO WHAT? CHAPTER 7
SO WHAT?
CHAPTER 7
“มึงก็ไปนอนห้องนู้นดิจะมาเบียดทำไม”
“เอาเบอร์มาก่อน เร็วสิว่ะ คนนี้กูจริงจังนะ” คนนี้ที่หมายถึงคือแจฮยองหรือลู่หานขอชัดๆกว่านี้ได้ไหมที่แบคฮยอนเห็นมันลู่หานในร่างแจฮยอนนะถ้าจำไม่ผิด
ฉันกดโทรศัพท์แล้วยื่นให้มันเบอร์ไอ้ลู่อะแหละเบื่อชะมัดฉันเอาเท้าเขี่ยเอวแบคฮยอนที่นั่งอมยิ้มออกไปไกลเท้าตัวเอง รำคาญ...
“เอ๊ะ!จะยันทำไมอิจฉาหรือแอบชอบผมครับ เสียใจด้วยอย่างคุณมันไม่ใช่สไตล์ผม” ที่ยันแผ่นหลังอยู่ไม่ได้พิศวาสหรือหึงหวงเป็นการส่วนตัวแต่ฉันจะนอนโว๊ย
“ได้แล้วก็ออกไป”
“หวัดดี แจฮยองเราแบคฮยอนนะ” มันปิดไมโครโฟนโทรศัพท์ไว้แล้วหันมามองฉัน “ชื่อคล้ายๆกันเนอะมึงว่าไหมยู” อืม...สงสัยพรหมจะลิขิตผิดคน
“ตามใจจะคิด” คุยไปเถอะคุยให้นานๆเลย
“แล้วแจฮยองทำอะไรอยู่อะ การบ้านยากมาก ยูหรอมันไม่ช่วยหรอก”
“...” กัดผ้าห่มฉันทำไมว่ะสกปรกเชื้อโรคฉันดึงผ้าห่มมาม้วนไว้ก่อนจะถีบไอ้คนหน้าแดงลงจากเตียง น่ารำคาญ
“โอ๊ะ! อ้อเปล่า คือฉันคิดถึงเธออ่ะเลยร้องให้ได้ยิน” ไม่ใช่ว่าฉันถีบมากกว่าหรอ
“เหอะ..” นั้นมันผู้ชายไอ้โง่ ไอ้ลู่มันผู้ชาย...แบคฮยอนคิดว่าเป็นแจฮยองแล้วจะได้คุยง่ายๆอย่างนี้หรอรายนั้นห่วงน้องตายห่าตกกลางคืนก็ยึดโทรศัพท์น้องไว้ไม่ว่าจะโทรไปเบอร์ไหนมันก็ไอ้ลู่รับอยู่ดี “ออกไป...”
“หรอ ฝันดี...” ฟังฉันบ้างไหม
มันกดปิดโทรศัพท์แล้วโยนมาบนเตียงก่อนจะหันมามองฉันแบบยิ้มเหมือนถูกรางวัลที่หนึ่งยังไงอย่างนั้นแบคฮยอนมองนาฬิกาเวลาสามทุ่มแล้วหันมายิ้มให้ฉันอีกครั้งแล้วบิดตัวไปมา มันป่วยแน่ๆมาทำอย่างนี้บอกเลยว่าหลอน...
ก่อนจะได้หนีออกจากห้องไอ้มนุษย์เขินก่อนกระโดดเข้ามาทับฉันไว้
“ไอ้บ้าเจ็บนะเว้ย”
“ยู...กูเขินว่ะจูบโหน้ยยย...”
“เชี่ย.!!!” ฉันดันหน้ามันไว้ริมฝีปากแบบนี้บอกเลยว่าขนลุกมาก “แบคมึงป่วย”
“กูเขินจะตายแล้วยู อร๊าย!” เขินแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันละว่ะ
“อย่ามายุ่งกับคอกู” ขอไม้เบสบอลฉันจะฟาดมันให้สลบปลายจมูกนั้นถูไถ่อยู่กับคอฉันไปมาอย่างน่ารังเกียจมันจะเล่นเกินไปแล้ว “เห้ยมึงจะเขินอะไรนักหนา ออก”
“เชี่ย มึงทำอะไรเมียกู” มาได้ยังไง...แบคฮยอนถูกดึงขึ้นจากตัวฉันอย่างแรงก่อนจะมองผู้มาใหม่แบบงงๆ
“ใครวะ” เออใครละ แต่...
พลั๊ว!!!!
“เห้ย...” ฉันเอ่ยเสียงครางมองเพื่อนที่ถูกต่อยร่วงลงไปนอนกับพื้นแบคฮยอนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะถีบเข้าหน้าท้องของเซฮุนจนอีกคนถอยหลังไปชนกับทีวีจอแบนจนมันร่วงลงและแตก!!!นั้นเงินฉันซื้อนะเว้ย...
“กล้าต่อยกูหรอ มึงเป็นใครห๊ะไอ้ขี้เหล่” แกด่าตัวเองแบค!
“ออกไปจากห้องแฟนกู” จำได้ว่าฉันไม่เคยมีและไม่คิดที่จะมีด้วยหมอนี่นอกจากหน้าด้านสารเลวแล้วยังคิดไปเองเก่งซะด้วยแต่...ทีวีฉัน...
“อ้อ...มึงใช่ไหมที่ปล้ำมันกูจะส่งให้ตำรวจข้อหาอนาจารและบุกรุกมึงโดนแน่ๆ” ฉันสนใจจอแบน54นิ้วมากกว่าไอ้บ้าเอ้ยนั้นมันหลายแสนวอนเลยนะเว้ยรู้ไหมว่าฉันต้องแปลหนังสือไปกี่เล่มกี่ภาษา เลวมาก!!
“กลัวตายห่าแล้วก็ออกไปจากห้องแฟนกูซะ”
“เพื่อนกูไม่มีแฟน มึงอะออก”
“เพื่อนหรอ...”
“เออ และกูไม่ให้มึงผ่านการคัดเลือกหนุ่มในอนาคตออกไปซะ”
เศษแก้วหน้าจอแตกละเอียดเลยและฉันก็ไม่อยากจะยุติธรรมด้วยสิเมื่อบุคคลสองคนยืนเถียงกันเหมือนจะลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้มันต่อยกันในหัวในของฉันมันเอาแต่บอกว่าเข้าข้างแบคฮยอนๆอยู่อย่างนี้
“เซฮุน”
“หืม” เขาหันหน้ามามองฉันแบบเอ๋อๆ
“ทีวีฉัน” พลั๊ว!!!!เจ็บไหมละ
“อ่าวเชี่ยกูเลือดออกนี้ดูโหนกแก้มห่วงกูก่อนสิ”
“ถ้ามึงไม่ถีบมันก็คงไม่แตกหรอก” พลั๊ก!!! ฉันต่อยเข้าที่หน้าแบคฮยอนซ้ำรอยเดิมจนมันน้ำตาไหลแล้วทำท่าจะฟาดมือลงที่หน้าฉันแต่ถูกเซฮุนแทนมันไม่ได้จะมาบังแต่เดินมาหาฉันแล้วถูกลูกหลงแทนต่างหาก
“ที่ให้ชนมีเยอะแยะแต่มันเลือกที่จะไปชนทีวีเอง มันผิดยู มันผิด” ยังจะเถียงอีกหรอ...
“มึงก็ผิด กูกลับมาแล้วยังไม่เห็นเครื่องใหม่จะถลกหนังหัวมาทำวิกให้ดู”
ฉันหยิบกุญแจรถแล้วเดินออกมาจากห้องนอนไม่ต้องนอนมันแล้วฉันไปหาอะไรกินตอนดึกๆยังจะดีกว่ามาอยู่กับใครสักคนในห้องนี้อีก...
“จะไปไหนดึกแล้ว”
“นั่นมันเรื่องของฉัน...” ฉันแกะมือเซฮุนออกจากแขนตัวเองพอเกะได้มันก็จับใหม่ทำซ้ำๆอยู่ประมานสามสี่รอบและฉันรู้สึกอยากจะถีบไอ้แบคที่นั่งทำแผลเช็คหน้าตัวเองไปมาพ่อฉันคงจ้างมันมาตามจริงๆตามอย่างเดียว
“ฉันบอกแล้วไงว่าเกลียดคำนี้ยังจะพูดสงสัยอยากเห็นพี่ฮุนโหมดดาร์ก”
“อย่ามายุ่ง อือ!” ฉันถูกปิดปากไว้แน่นก่อนจะได้กัดหน้าหมอนนี่
“นี่ กูจะพายูไปหาแม่ที่บ้านท่านอยากเจอ” แบคฮยอนช่วยฉันทีไอ้...
“แล้วแต่เถอะ หน้ากู...อ๊ากอียู!!!” มัน มัน มันห่วงหน้ามากกว่าฉัน ฉันหลุดไปได้จะฟ้องเทาจะบอกให้เขาเก็บไอ้แบคฮยอนซะกล้าปล่อยให้ฉันไปกับหมอนี่ทั้งๆที่มันข่มขืนฉันหรอ
SEHUN PART
เออ! ดิ้นเข้าไปเถอะ แรงเยอะนักหรอวะผมเอายัยนี่พาดบ่าไว้อยู่ก่อนก้าวออกจากลิฟต์เข้าไปยังลานจอดรถของคอนโดไม่คิดว่าการมาหาชานยอลครั้งนี้จะได้เห็นของแถมเป็นยูนอนทับอยู่กับผู้ชายและมันยังทำเธอร้องแบบ...คือคิดไปไกลได้ไง...เฮ้ย!! คิดแล้วอยากทุ่มยัยนี่ลงพื้นจริงๆวะ
“เงียบๆแบบนี้คิดจะทำฉันเป็นแผลอีกหรอวะ”
“...” เงียบไปเถอะวันหยุดยาวนี้เราคงได้อยู้ด้วยกันยาวๆ
ผมเปิดประตูรถตัวเองแล้วล้มตัวยัยนี่ให้ยืนก่อนจะพาตัวเองและดึงอีกคนมานั่งตักไว้หัวเธอโขลกกับกรอบประตูด้วยว่ะสมน้ำหน้าต้องทำอย่างนี้ถึงจะหนีไม่ได้จะตายก็ตายมันด้วยกันนี่แหละ
“ก้นเธอใหญ่”
“หนักหัวนายหรือไงวะ” หนักตัวฉันต่างหากวันๆกินอะไรเข้าไปกินช้างเข้าไปทั้งตัวแน่ๆเลยว่ะ...ล้อเล่นเธอเบามากกว่าที่เห็นเยอะเลย
“นั่งดีๆอย่าดิ้นไม่งั้นตายคู่แน่” ก่อนจะถึงคอนโดคงได้แวะข้างทางก่อนแน่ถ้าเอาแต่ดิ้นไปมากูเป็นผู้ชายอ่อนแอนะเว้ย “อ้วน”
“ตายก็ตาย”
“เธออยากตายไปกับฉันหรือไง”
“...” เงียบ...พอรถติดไฟแดงผมจึงกดล็อกรถไว้แล้วเอาเสื้อเชิ้ตของตัวเองที่อยู่ข้างๆเบาะตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้มามัด...แขนสองข้างที่กำลังทุบระจกรถอยู่และรอยร้าวที่ผุดขึ้นเป็นแถบๆเหมือนว่ามันใกล้จะแตกแล้ว...ไปเอาแรงมาจากไหน
ผมดึงแขนคนด้านบนมาไขว้หลังแล้วมัดไว้แน่นๆเหลือแต่ขาค่อยว่ากัน...ยัยประสาทกำลังกัดฟันอยู่ใบหน้าเธอแดงก่ำกำลังจ้องมองผมจากกระจกหน้ารถอยู่เอาเลยสิโกรธให้ตายไปเลยยู
“ทำไมจะฆ่าฉันอีกหรือไง”
“คิดอยู่” ก็คงประมานนั้นแต่นี่ปืนก็ไม่มีโทรศัพท์ก็ไม่มีเงินก็ยังไม่มีติดตัวอีก
“มีคนบอกไหมว่าฆ่าใครต้องเอาให้ตายไม่งั้นมันจะกลับมาเอาคืนเธอน่ะมันก็มีดีแค่ร่างกายสวยๆนี่แหละส่วนสมองและคำพูดดูเหมือนจะเป็นสันดานเลวๆเราคล้ายกันมากนะเธอรู้ไหมที่รัก” ผมกดจูบที่เส้นผมสวยด้านข้างแรงๆ “เธอได้ตายแน่ๆยู”
“หรอ”
“เออ บอกแล้วไงว่าอย่ามาเก่งตอนฉันยังดีกับเธออยู่”
ผมเลี้ยวรถเข้าจอดลานจอดรถคอนโดตัวเองและเปิดประตูก่อนจะผลักยัยคนบนตักลงจากรถกลัวว่าเธอเจ็บไหมบอกเลยว่าตั้งแต่ถูกสอยคางอันสวยงามมาไม่อยากปราณีกับผู้หญิงด้านล่างเลยทั้งถึกและแรงเยอะขนาดนี้...ไม่งั้นคางผมคงไม่แตกหรอก
“ลุกสิ สำออย”
“...” เงียบเป็นคำตอบ...จับมัดขาด้วยเลยดีไหมเธอลุกขึ้นอย่างเฉยชาถ้าเป็นผู้หญิงบางคนถูกผลักขนาดนั้นร้องไห้ไปแล้วแต่ดูยัยนี่ยืนหน้าตาเฉยเธอไม่หนีไม่วิ่งเอาแต่จ้องมองผมอยู่นิ่งๆ “ต้องการอะไร”
“ต้องการเธอไง ยัยของเล่นของฉัน” ผมลูบหัวเธอเบาๆอย่างเคยทำยูไม่ขัดขืนยิ่งน่าโมโหว่ะเธอยืนเฉยๆจ้องมองใบหน้าผมราวกับต้องการจะเผามันไปกับสายตา
“พอใจเมื่อไหร่ก็พอนะ”
“...”
คราวนี้เป็นผมที่เป็นใบ้แทน...พอหรอ พอบ้าอะไรกัน!ผมปลดเสื้อ เอ๊ะไม่ดีกว่าหรือว่าปลดดีแล้วยามจะมองผมยังไงถ้ามัดมือยัยนี่เข้าลิฟต์ผมเกะเสื้อตัวเองที่มัดข้อมือเธอไว้ด้านหลังออกยูก็ยังเฉยนั่นมันยิ่งทำผมกลัวนิดๆ
“ป่ะ” มือที่ยื่นไปจับถูกยัยผู้หญิงอวดดีปัดอย่างไม่ใยดีแล้วเดินนำหน้าผมเข้าคอนโดไปแปลกโคตรๆ “รู้ห้องฉันหรือไง”
“โง่หรือไง”
“ปากเธอนี่มัน...น่าตบจริงๆ” เออแมนแต่อยากจะท้าผู้หญิงตบมีอะไรไหมผมจับไปที่แขนแต่ก็ถูกสะบัดออกเหมือนเคยเลยเปลี่ยนเป็นอุ้มแทนถ้าดิ้นมันก็จะได้ตกลงไปเลือดอาบบนพื้นหินอ่อนแน่
“รู้ไหมว่าฉันไม่ชอบนาย”
“แล้วรู้ไหมว่าฉันอยากกระทืบเธอ” ผมปล่อยยัยนี่ลงแต่ก็ยังกอดเอวเธอไว้เหมือนเดิมแล้วกดรหัสเข้าห้องตัวเอง “0101 นะรู้ไว้เผื่อวันไหนอยากมาหา ฉันตั้งตามเธอแหละ”
“เฮ้อ...” ถอนหายใจทำไมวะ “ไม่ชอบ”
“คิดว่าฉันชอบเธอหรือไงวะพูดอยู่นั้นแหละ” ผมผลักเธอเข้าไปในห้องตัวเองแล้วดึงเสื้อยูให้ตามมานั่งที่โซฟา “อยู่ด้วยกันเหมือนผัวเมียและอย่าคิดหนีไปไกลถึงอวกาศฉันก็จะตามเธอมานั่งตรงนี้เหมือนเดิม”
“ทำทำไม” พอผมจะนั่งเธอก็ยกเท้าขึ้นมากั้นไว้ยัยนี่มัน...ต้องการอย่างนี้ใช่ไหมนอนทับแม่งเลย “ออก” ใบหน้าสวยขมวดคิ้วมองผมอย่างขุ่นเคือง
“ไม่ ฉันทำทำไมมันก็เรื่องของฉันมีปัญหาหรือไง”
“หรอ พ่อแม่ไม่รักหรือไง” ฝ่ามือเล็กลูบอยู่ที่แก้มผมเบาๆรู้สึกเหมือนแม่เลยวะบ้าซิบ
“โอ๊ย!!!!เธอ” ยัยนี่มันดึงหน้าผมเข้าไปกัดแล้วบิดหูทั้งสองข้างไว้ที่สำคัญแม่งไม่ปล่อยเจ็บจนน้ำตาไหลเลยโว๊ยย!! ผมจับขาสองข้างใต้ร่างแยกออกจากกันแล้วแทรกตัวเองเข้าไปแทนเธอเลิกกัดผมแล้วทำหน้าตกใจแทน “อยากโดน”
“นาย”
“อะไรละ” ผมกดมือสองข้างเธอไว้บนโซฟาแล้วกดจูบที่ริมฝีปากสีแดงสดแทนสองมือที่ถูกจับถูกกดไว้เพียงข้างเดียวผมยื่นมืออีกข้างจับคางยูออกแรงบีบแรงๆให้เธอรับสัมผัสที่ดุดันของตัวเองรอใกล้ขาดใจจะพอ
“อื้อ!!”
เธอดิ้นไปมาในขณะที่ผมดูดกลืนอยู่ที่ริมฝีปากสวยด้วยความรุนแรงเลือดที่ออกมาจากริมฝีปากใครสักคนไม่ผมก็เธอได้กลิ่นคาวเลือดมากยิ่งขึ้น ผมถอนริมฝีปากออกมองผู้หญิงใต้ร่างหายใจหอบถี่มุมปากยูเป็นแผลแตกและเลือดที่ไหลออกแววตาสั่นไหวเหมือนเธอจะร้องไห้แต่นั่นมันแค่เสี้ยวความคิดเพราะยัยนี่กำลังสบถภาษาต่างด้าวใส่ผมอยู่น่ะพูดอะไร ฟังไม่ออก...??
“ไปนอนซะห้องอยู่นู้น” ก็ลืมคิดไปว่ามันใกล้จะเช้าแล้วก็มัวแต่จูบอยู่อย่างนี้คงไม่ได้นอนตีสามแล้วหนังตายูยังเหมือนกลางวันอยู่เลย
“ไม่ง่วงอยากจะไปก็เชิญ”
“งั้นนั่งมันด้วยกันนี่แหละถ้าเผลอหลับละก็ถูกฉันปล้ำแน่ยัยตัวดี” ผมพยายามอย่างมากในการผลักหัวยูแต่ถูกเธอผลักลงจากโซฟานี่สิบัดซบ!
“ถ้านายหลับคงได้ตาย...”เธอลุกขึ้นนั่งแล้วเอาเท้าสองข้างยันหน้าอกข้างซ้ายและตรงเป้าไว้ถามสิว่าเจออย่างนี้จะกล้าขยับไหม “เนอะว่าไหม”
“เอาเท้าออก เธอจะมาเหยียบฉันไม่ได้นะเว้ยฉันเป็นผู้ชาย” ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในที่ๆสามารถต่อรองได้เท่าไหร่อ่ะนะ “อย่ากดน้ำหนักหายใจไม่ออก”
“หุบปากทีเถอะน่ารำคาญ”
“กล้ารำคาญฉันหรอวะ โอ๊ย!!!” ซิบหายเจ็บ!ทำอย่างนี้ไม่กระทืบกันเลยละ
“บอกว่าหุบปากเสียงนายมันน่ารำคาญ”
“อื้อ” กล้าเกินไปแล้วเธอเปลี่ยนมาเหยียบท้องและปากแทนผมจับสองขาไว้แน่นแล้วถอดรองเท้าสองข้างออกก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงขายัยคนที่ดิ้นอยู่ลงจากโซฟาก่อนจะเข้าไปกอดเธอไว้แน่น “เมื่อกี้เอาเท้าเหยียบปากฉัน”
“เออไง”
“เออไง” ผมกดริมฝีปากที่ถูกเหยียบใส่ริมฝีปากเจ้าของรองเท้าสองสามทีแล้วผละออกมันทำให้รู้ว่าบางทีผมไม่ควรอยู่ใกล้เธอนานเกินไป “เป็นไงรู้สึกถึงการจูบตีนไหม”
“ชีวิตนายมันน่าสงสารเซฮุน” อะไรวะ “พ่อแม่ตามใจจนเสียคน...มายุ่งกับฉันคงเพราะขาดความอบอุ่นไม่งั้นก็คงไม่มีเพื่อนคบเลยต้องมาตอแยคนอื่นเขา”
“เสือกอะไรกับชีวิตฉันวะ”
“อยากเสือกไงจะโง่อะไรนักหนา”
“ตบกับฉันไหมยู ถ้าเธอชนะแล้วแต่เธอจะไปเลยแต่ถ้าฉันชนะเธอจะไม่มีทางไปไหน”
“ฉันไม่อยากสัมผัสตัวนาย ไม่ชอบ” จี๊ดเลยว่ะ “ไปตายไป”
“แรงไปไหมเธอ”
ไปตายไป...ผมนั่งจ้องผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งนิ่งจองมองเท้าตัวเองที่ยกค้างบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาเรานั่งกันคนละฝั่งเธอเอาแต่มองอยู่อย่างนั้นและดูเหมือนจะไม่หลับง่ายๆคนที่จะหลับกลับเป็นตัวเองแทน...
END SEHUN PART
หลับไปได้ก็ดี...ฉันเดินไปหยิบรีโมทแอร์และกดไปที่อุณหภูมิ‘-15’จะได้เข้ากับบรรยากาศหน้าหนาวซะหน่อยก่อนเดินไปหาเซฮุนที่นั่งหลับอยู่บนโซฟาอีกตัวฉันลองเขย่าตัวเขาดูและถอดเสื้อยืดสีดำออกเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าแล้วเดินไปเปิดม่านและกระจกบานเลื่อนออกรับลมหนาวที่มาพร้อมกับหิมะ
“ฝันดีเซฮุน หึ” ฉันเดินเข้าห้องนอนโทนสีดำแม้กระทั่งเตียงนอนแล้วกดล็อกประตูห้องไว้มุ่งหน้าไปยังตียงนอนสีดำและล้มตัวลงนอนบ้างฉันไม่มีแรงจะมาหนีอะไรตอนนี้หรอกนะตังก็ไม่มีโทรศัพท์ก็ไม่มีแล้วหมอนั่นมันเอาทรัพย์สมบัติตัวเองไปไว้ไหนหมดก็ไม่รู้
เอาไงดีออกไปดีไหมฉันยังอยู่ในชุดนอนตามสไตล์ใส่ในบ้านอยู่เลยกางเกงขาสั้นเสื้อแขนกุดตั้งแต่เมื่อวานยันเที่ยงวันนี้และมันดีหน่อยที่ไม่มีคนทุบประตูปลุกหรืออาจจะตายไปแล้วก็ได้...หนาวตายน่าสงสาร...
ฉันเดินออกมาด้านนอกก็ยังเห็นเซฮุนนอนกอดตัวเองอยู่อุณหภูมิในห้องเย็นมากกว่าตอนฉันเข้าห้องไปนอนอาจเพราะเครื่องปรับอากาศและหน้าต่างบานเลื่อนขนาดใหญ่ที่ถูกเปิดอยู่ก็ได้
“ตายยัง” ฉันจิ้มนิ้วที่แขนมันเบาๆแต่ผิวเขาเย็นเชียบเหมือนน้ำแข็งอย่างนั้นแหละถึงจะเลวแค่ไหนแต่ฉันก็ยังมีมนุษยธรรมอยู่ไม่ได้จะให้ตายแค่ทดลองดูว่าจะตายไหม
ฉันลากแขนเซฮุนสองข้างมายังห้องนอนที่ฉันนอนเมื่อคืนน่าจะเป็นของเขาหนักจังวะฉันพยุงอีกคนขึ้นเตียงอย่างเหนื่อยๆ...แล้วนั่งลงข้างๆอย่างหมดแรง
“หนักมาก ไอ้ชิบหาย”
“ถึงกับลากเข้าห้องเลยหรือไง”
“O_O” ฉันหันไปมองไอ้เซฮุนที่นอนยิ้มอยู่ด้านข้างสองแขนกอดเอวฉันไว้แน่นก่อนท่อนขาฉันจะถูกทับด้วยขาของอีกคน
“หื่น”
“...” ฉันลากมันเข้ามาก็จริงแต่หื่นไม่ใช่จุดประสงค์ของฉันว่ะนี่ลดตัวไปช่วยแล้วยังกล้ามาว่าฉันเสียๆหายๆอีกงั้นหรอ
“ฉันหื่น ออกไปไกลๆไป”
“ปล่อยดิวะ”
“หาทางหนีไปเองสิ” บ้าจริงไอ้หมอนี่มัน...ฉันลูบหัวมันเบาๆแล้วไล่ไปยังคอก่อนจะกดปลายนิ้วโป่งเข้าที่ลูกกระเดือกแรงๆ
มือที่กอดเอวฉันอยู่จับที่คอตัวเองทันทีแล้วไอเหมือนคนใกล้ตายฉันยันขาเซฮุนออกแล้วลุกจากเตียง
“มีวิธีเป็นร้อยพันที่เขาใช้ฆ่าคนนะเซฮุน”
“แค่กๆๆ เธอ” ฉันเดินเข้าห้องน้ำหยิบเสื้อผ้าหมอนี่สักสองสามตัวติดมือไปด้วยเพื่อเปลี่ยนเจ็บให้ตายไปเลยเถอะ
ความคิดเห็น