คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Forbidden ❤ ♡ - 007 [ Killing Time 100 % ]
Look at that girl fall into terror
Can’t, can’t understand the situation before her eyes.
‘That dirty wolf guy will end up eating me.’
-----------------------------------------------------------------------------
ผมควรทำอย่างไรดี โรงเรียนที่ผมอยู่ไม่ได้มีแค่ ผม กับ เซฮุนที่แตกต่าง
ผมควรลุกหนีแล้วเดินจากไปเลยดีมั้ยนะ ..........................
ไม่ซิ ถ้าทำแบบนั้นมันต้องคิดว่าผมกลัวมัน
ซึ่งความจริงแล้วตรงข้าม ผมไม่เคยมีความคิดนี้อยู่ในหัวเลยด้วยซ้ำ
“ สวัสดี ฉันจงอิน ” เค้าโค้งศีรษะให้ผมเล็กน้อย อย่างสุภาพและอ่อนโยน
“ เออ กูรู้จักชื่อมึงแล้ว ” ผมตอบพร้อมหันไปมองหน้าเค้าด้วยสายตารังเกียจ
เหอะๆ หมาป่ากับอมนุษย์นะ มันคนละชั้นกันนะผมคงไม่ลดตัวไปหามันหรอก
“ ผมไม่ได้มาในร่างนั้น....... คุณไม่จำเป็นต้องมองผมแบบนั้นก็ได้นะครับ ” มันคงจะรู้แล้วสินะ
ว่าผมรู้ความลับของมัน !
“ มีธุระอะไรก็พูดมา ”
“ จำวันนั้นได้มั้ย วันที่เราเจอกันที่โรงเรียนตอนกลางคืน คืนนั้นที่พระจันทร์เปลี่ยนสี ”
ไอ้นี้ก็ถามแปลกกูคงลืมได้หรอก
“ จำได้ทำไม ”
“ คุณว่ามันแปลกมั้ยทำไมผมไม่ทำร้ายคุณ ” จะว่าแปลกก็แปลกนะทำไมมันไม่ทำ........
ตามสันชาติญาณของสัตว์พวกนี้มันจะจู่โจมทันทีที่เห็นเหยื่อ............
แต่ทำไมมันเลือกที่จะเดินหนี...........
ทำไมวะจงอิน ?
“ มึงอาจจะกลัวตาย ”
“ เปล่าเลย ผมไม่ได้กลัวคุณหรือ บยอนแบคฮยอน ”
“……………”
“ แต่ผมกลัวเค้า ”
“ เค้าไหน ? ” มีอะไรที่ผมยังไม่รู้หรอ...........
“ หมาป่าตาสีแดงที่อยู่ข้างๆแบคฮยอน ”
“ ห้ะ นี่มึงจะบอกว่ามีหมาป่า 2 ตัวในคืนนั้น คือมึง กับ อีกตัวที่อยู่ข้างๆแบคฮยอน ”
“ ครับ มันน่ากลัวมาก ตอนที่ผมเจอพวกคุณผมอยากจะรีบวิ่งไปให้ไกลจากตรงนั้นมาก แต่ติดอยู่ที่ตรงร่างกายผมแทบจะขยับไม่ได้ ผมทำได้แค่จ้องพวกคุณ และก้มหน้าลงต่ำเพราะผมไม่อยากเห็นแววตาหน้ากลัวของหมาป่าตัวนั้น ผมพยายามส่งเสียงหอนเพื่อรวบรวมความกล้าแล้วรีบวิ่งออกไป วิ่งไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ .... ” หมาป่าตาสีแดงเนี่ยนะ ?
จงอิน....... มึงกำลังเล่นละครตบตากูอยู่รึเปล่า
หรือสิ่งที่มึงพูดคือเรื่องจริง...........
ถ้ามีหมาป่าอยู่จริงๆทำไมตอนนั้นมันไม่ทำร้ายกูหรือแบคฮยอน
ทำไมกูถึงไม่รู้สึกเลย................ ว่าข้างๆกูมีหมาป่าอยู่
หรือมึงโกหก
ผมเชื่อใจเค้าได้มั้ย ?
“ อาจารย์ครับ มีคนถูกทำร้ายอยู่ที่หลังโรงเรียน สภาพดูไม่ได้เลย ” เด็กหนุ่มร่างสูงวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ห้องพยาบาลเพื่อแจ้งข่าวร้ายกับอาจารย์ผู้คุม และ พี่ที่ห้องพยาบาล
ใครกันจะถูกทำร้ายในโรงเรียนทั้งๆที่มียามรักษาความปลอดภัยคอยทำงานอยู่
ผมหันไปมองจงอิน...............เค้ามีอาการตกใจจนแสดงออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด !!
เค้าจะตกใจทำไม .................... หรือคนที่ถูกทำร้ายเป็นคนรู้จักของเค้า
แต่.................... เค้าจะรู้ได้ยังไงในเมื่อเค้ายังไม่เห็นจุดเกิดเหตุเลย
หรือว่า !!!!
เค้าเป็นคนทำ !!!
“ งั้นเรารีบไปดูกัน โทรแจ้งตำรวจ หรือ รถพยาบาลหรือยัง ? ” อาจารย์หันไปถามเด็กหนุ่มคนเมื่อกี้
“ เรียบร้อยแล้วครับ รีบไปเถอะครับ ” เด็กหนุ่มคนนั้นรีบวิ่งนำไปก่อนทิ้งให้อาจารย์เดินตามมาข้างหลังพร้อมกับพี่ที่ห้องพยาบาล แล้วที่นี้ใครจะเฝ้าแบคฮยอนละ ?
ผมไม่อยากทิ้งเค้าเลย มันเสี่ยงเกินไปที่จะทิ้งให้เค้าอยู่คนเดียว ...............
เอ้ะ ! นั่นมันครูมินโฮนี้หว่า
คิดออกละ !
“ มึงอยากรู้มั้ยว่าใครถูกทำร้าย ” ผมหันไปถามจงอิน ที่ตอนนี้สีหน้าไม่สู้ดีนัก
เหมือนเค้ากำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่
กลัวมากๆด้วย ...................
หรือมึงจะกลัวความผิดที่ไปก่อมาละ ! คิม จงอิน
“ อยากครับ ” ได้ กูจะให้มึงได้เห็น…..
“ ครูมินโฮครับ พี่ที่คุมห้องพยาบาลฝากให้ผมมาบอกครูว่า ช่วยคุมห้องพยาบาลตอนที่พี่เค้าไม่อยู่ให้หน่อยครับ” ครูมินโฮพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องพยาบาลไป
มึงไม่ได้อยู่คนเดียวละนะ แบคฮยอน ................... กูให้ครูมินโฮมาอยู่กับมึงแล้ว
“ ป่ะ จงอิน ” ผมวิ่งนำหน้าจงอินไปที่หลังโรงเรียน เค้าเองก็รีบวิ่งตามมาเหมือนกัน
ก็มึงเป็นหมาป่านิ ก็ต้องวิ่งเร็วอยู่แล้ว...............
หรือที่วิ่งเร็วเพราะอยากดูผลงานที่มึงทำเอาไว้ ?
ที่หลังโรงเรียนตอนนี้คนเต็มไปหมดแต่ที่ผมแปลกใจ........
โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนชายล้วนและตามกฎคือ ไม่อนุญาตให้นักเรียนจากโรงเรียนอื่นเข้ามาภายในโรงเรียน
แต่ตอนนี้มีนักเรียนหญิงประมาณ 3-4 คนกำลังให้ปากคำกับตำรวจอยู่
และ 1 ใน 4 คนนั้นเธอกำลังร้องไห้.............
“ นี่นายเห็นสภาพศพหรือยัง ? ”
“ เห็นแล้ว เละสุดๆไปเลย สงสารเนอะ หน้าตาก็ดี ”
“ ใครวะ ที่ทำได้ถึงขนาดนี้ ”
“ มึงคิดว่าคนทำหรอ กูว่าแผลมันเละจนไม่น่าจะใช่คนนะ ”
“ หรือว่า....... เฟรดดี้ ครูเกอร์ ”
“ ปัญญาอ่อนละ มันมีแค่ในหนังโว้ย ”
“ มึงก็เห็น สภาพศพ..... มันเหมือนกรงเล็บ ”
ห้ะ กรงเล็บหรอ ? ชัดเจนแล้วละ...........
ต้องเป็นมึงแน่ๆ
คิม จงอิน
แต่ผมก็ยังไม่อยากปรักปรำเค้าถ้ายังไม่เห็นสภาพศพ ผมพยายามแทรกเข้าไปกลางวงล้อมที่มีผู้คนเดินเข้ามาด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
แต่เดินกลับออกมาด้วยสีหน้าขยะแขยง .....................
กลิ่นเลือดคละคลุ้งจนผมแทบอ้วก เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากร่างไร้วิญญาณของสาวน้อยเคราะห์ร้าย ใช่ครับ..... เธอเป็นผู้หญิง แขนทั้งสองข้างหักไม่เป็นชิ้นดีนิ้วข้างขวาหายไป 2 นิ้ว เหมือนถูกกัดและดึงออกมา
กระดูกทิ่มทะลุเนื้อบริเวณหัวเข้าออกมาบ่งบอกว่าถูกแรงมหาศาลกระแทกเข้าที่ส่วนนั้น
เสื้อนักเรียนบริเวณหน้าท้องฉีกขาดเผยให้เห็นเครื่องในที่ค่อยๆทะลักออกมาพร้อมกับไขมันสีเหลืองนั้น ร่องรอยของแผลบริเวณหน้าท้องเหมือนถูกกัดแล้วสะบัดจนผิวหนังฉีกขาด
ผมหันไปมองใบหน้าของเธอ.......... มันปรากฏคราบน้ำตาพร้อมกับคราบเลือดจากบาดแผลที่แก้มไล่ลงมาถึงหน้าอก ลักษณะแผลเหมือนถูกกรงเล็บตะปบเข้าที่หน้าแล้วลากลงมาเพราะมันเป็นแผลทางยาวแต่นั่นไม่ใช่สาเหตุการตายของเธอ
บริเวณลำคอของเธอมีรอยกัด.......... เหมือนทั้งกัดและสะบัดในเวลาเดียวกัน
คอกับลำตัวเกือบจะแยกออกจากกันติดที่ว่ามีกระดูกคอยประสานอยู่ส่วนหลอดลม เส้นเลือด
หรือเส้นเอ็นไม่ต้องพูดถึง..............................
เละจนดูแทบไม่ออก
จงอินรีบหันหลังทำท่าจะเดินหนีทันที แต่ผมไวกว่า ผมคว้าข้อมือเค้าไว้ได้ทัน
ดูผลงานเสร็จแล้วจะรีบหนีไปไหนละ คิม จงอิน ................................
“ จากการตรวจดูสภาพศพคร่าวๆ เด็กสาวคนนี้เพิ่งจะสิ้นใจได้ไม่เกิน 20 นาทีแน่นอนครับ เพราะเลือดยังไม่มีการแข็งตัว อวัยวะภายในร่างกายบางส่วนเหมือนจะเพิ่งหยุดการทำงานไป ”
เสียงของตำรวจสองคนในขณะให้สัมภาษณ์กับเหล่านักข่าวช่องต่างๆ
เดียวนะ !!
ผมพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ถ้าตอนนี้ 12 : 47 น.
ตอนอยู่ที่ห้องพยาบาลผมมองนาฬิกาที่แขวนอยู่มันก็ 12 : 20 น. เห็นจะได้...........
กว่าผมจะเดินออกมา
กว่าผมจะเจอจงอินแล้วไหนเราจะคุยกันอีก.............
‘ เด็กสาวคนนี้เพิ่งจะสิ้นใจได้ไม่เกิน 20 นาทีแน่นอนครับ ’
ถึงมึงจะฆ่าเหยื่อภายใน 20 นาที................
แต่มึงจะเอาเวลาที่ไหนไปอาบน้ำก่อนมาเจอกับกู
ถ้ามึงมาพร้อมกับตัวที่เปื้อนเลือดก็ว่าไปอย่าง......................
มึงเอาเวลาตอนไหนไปจัดการกับร่างกายที่เปื้อนเลือดของมึง
หรือที่มึงบอกว่า หมาป่าตาสีแดงนั้น.................................
มันมีอยู่จริงๆ !!!
.
.
.
.
ถ้าหมาป่าตาแดงนั่นมีอยู่จริงๆทำไมวันนั้นมันไม่ทำร้ายผมหรือแบคฮยอน หรือมันมีจุดประสงค์อื่น มันอาจจะต้องการมาดูลู่ทางในโรงเรียนแล้วค่อยลงมือปลิดชีพเด็กสาวคนนั้นเสีย แต่ทำไมต้องเป็นในโรงเรียนของผม .............
ระยะทางระหว่างจุดเกิดเหตุกับโรงเรียนที่เด็กสาวคนนั้นเรียนอยู่ค่อนข้างจะไกลพอสมควร ถ้าขับรถก็น่าจะใช้เวลาสักครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้
แต่ถ้าเดินก็....................คงนานมากอยู่
แต่ถ้าพิจารณาจากสภาพของเหยื่อน่าจะยังเรียนอยู่ชั้น ม.ปลาย เพราะดูจากเครื่องแบบที่สวมใส่
เด็ก ม. ปลายขับรถมาเรียนเนี่ยนะ
ถ้าเป็นผู้ชายในโรงเรียนผมน่ะ เรื่องปกติ...........
แต่ผู้หญิงเนี่ยนะจะขับรถมาเรียน.............. ขนาดผมยังเดินมาเลย
หรืออาจมีคนไปรับเธอ !!
“ จงอิน ! ” ผมตะโกนเรียกจงอินในขณะที่เค้ากำลังเก็บของอยู่ที่โต๊ะ
“ ครับ ” เค้าตอบรับด้วยเสียงเรียบๆ แต่แววตาเค้าตอนนี้มันไม่ว่างเปล่าอีกแล้ว
มันเหมือนมีอะไรเข้ามาแทนที่.....................
และสิ่งนั้นคือ ‘ ความกลัว ’
“ กูมีเรื่องจะคุยกับมึง ”
“ ได้ครับ พูดมาเลยผมฟังอยู่ ” เค้าพูดพลางเก็บของใส่กระเป๋าต่อ โดยที่ไม่หันมามองหน้าผม มึงกำลังหลบสายตากูอยู่สินะจงอิน
ผมว่าเค้าต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แน่ๆ
ตอนนี้......... ในสายตาของผมเค้าคือผู้ต้องสงสัยหมายเลขหนึ่งเลยล่ะ !
เพราะอะไรนะหรอ ?
เพราะเค้าเป็น หมาป่า ไง !!!
“ กูว่าเราไม่ควรคุยตรงนี้นะ ”
“ …….. ” เค้าเงยหน้ามามองผมด้วยสายตางุนงง
“ ตามกูมา ” ผมพูดพลางตบไหล่เค้าเบาๆ แล้วเดินนำหน้าเค้าไป
ผมเดินนำเข้ามาในห้องเก็บของของโรงเรียน เพราะสำหรับผมที่นี้คือที่ที่มีคนน้อยที่สุด หรือ อาจจะไม่
เลย ถ้าไปคุยในห้องน้ำเสียงก็ก้องอีกอย่างมันอันตรายมากถ้ามีคนแอบฟังอยู่ ผมไม่อยากเสี่ยง
จงอินรีบวิ่งตามผมเข้ามาในห้องด้วยสีหน้านิ่งเฉย
แปลกแหะ !! ทำไมคราวนี้แววตาเค้ากลับมาว่างเปล่าอีกครั้ง มึงกำลังจะทำอะไรของมึงอยู่นะ คิม จงอิน !
“ มึงรู้ตัวฆาตกร ใช่มั้ย ? ”
“ ครับ.... ผมรู้ ” คิดไว้แล้วไม่มีผิด ไม่งั้นมึงคงไม่แสดงสีหน้าตกใจขนาดนั้นหรอก
“ ใครคือ ฆาตกร ไม่สิต้อง ตัวอะไรถึงจะถูก ! ”
“ คุณคงนึกว่าเป็นหมาป่านะสิ ” จริงๆแล้วกูนึกว่าเป็นมึงเลยละ
“ ถ้าดูจากบาดแผล......กูก็คิดแบบนั้นล่ะ ”
“ ผมเองก็ไม่รู้ครับ ”
“ มึงต้องการจะพูดอะไร ? ” บางทีผมก็ชักจะเริ่มงงกับมันแล้วละ สิ่งที่คิดว่าใช่กลับไม่ใช่สิ่งที่คิดว่าถูกกลับผิด สิ่งที่คิดว่ารู้กลับไม่รู้......... ตกลงอะไรคือความจริง !
“ ผมก็รู้แค่เวลาที่เค้ากลายร่างนั่นละ หมาป่าตัวใหญ่ตาสีแดง ”
“ แล้วทำไมมึงต้องทำท่าตกใจตอนที่รู้ว่ามีคนถูกทำร้ายด้วย ”
“ เพราะผมคิดไว้แล้วว่ามันต้องเกิดขึ้น ”
“ คิดไว้แล้ว ? ” ผมพูดพลางเดินไปนั่งใกล้ๆกับเค้า สายตาเค้าเริ่มก่อความกลัวขึ้นมาอีกครั้ง
“ จริงๆวันนี้ที่ผมเดินไปหาคุณ..............เพราะผมมีเรื่องจะมาเตือนคุณ คืนนั้นหลังจากที่ผมวิ่งออกมา ผมก็รีบกลับบ้านและเข้านอนผมพยายามลืมภาพของดวงตาสีแดงนั่น แต่ยิ่งลืมก็เหมือนยิ่งจำ ผมพยายามข่มตาหลับแต่ก็ทำไม่สำเร็จจนผมต้องใช้ยา เพื่อให้หลับและคืนนั้นเองผมฝัน ”
“ มึงฝันว่าอะไร ? ”
กริ๊ก !!
“ เอ้า ! นี่พวกเธอ 2 คนทำอะไรกันอยู่ ? ” ครูมินโฮนั่นเองที่เปิดประตูเข้ามา
“ เอ่อ.... มา ” ตอบว่าอะไรดีละ ผมไม่อยากเปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรู้เลย
“ คงไม่ได้จะมีเรื่องชกต่อยกันใช่มั้ย ” ครูมินโฮมองหน้าผมกับจงอินสลับกันไปมาพลางจับผิด ใครเค้าจะมามีเรื่องกันในห้องเก็บของว่ะ……ผมอยากรู้ห้องก็เล็กยังกะอะไรดี
“ เปล่าครับ................. เอ่อครูครับ แล้ว........แบคฮยอนฟื้นยังครับ ” เปลี่ยนเรื่องดีกว่าเดี๋ยวแกจะถามเซ้าซี้อีก แต่เอาจริงๆเรื่องของแบคอยอนเนี่ยละ.....
คือเรื่องที่ผมอยากรู้มากที่สุด
“ ยังเลย ตอนนี้ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลแล้วล่ะ เห็นเค้าว่าอาการหนักน่ะ ”
ห้ะ !!! โรงพยาบาล.................
แบคฮยอน……. อาการมึงหนักขนาดนี้เลยหรอ
“ โรงพยาบาลที่ไหนครับ ชั้นไหน ? ห้องอะไร ? หรืออยู่ ICU ”
“ ใจเย็นๆ ปาร์ค ชานยอล ครูเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เห็นพ่อแม่เค้าก็มารับด้วยนะ ครูว่าคงมีคนดูแลเค้าแล้วล่ะ เธอไม่ต้องห่วงหรอก ”
“ แต่ว่า..... ครูครับ ”
“ ถ้าครูเป็นเธอ 2 คนตอนนี้นะ ครูจะรีบกลับบ้าน นี้มันเย็นมากแล้วนะแล้วยิ่งตอนนี้มีเรื่องฆาตกรรมเกิดขึ้นในโรงเรียนอีก ”
“…….”
“ ที่นี่ไม่ปลอดภัยสำหรับพวกเธอ รีบกลับบ้านซะ ”
ครูหมายความว่ายังไง ? ที่นี่ไม่ปลอดภัยแล้วมันมีอะไรล่ะ
หรือว่าครูรู้ว่าจงอินเป็นหมาป่า ไม่สิ.............. ครูจะรู้ได้ยังไงล่ะ
หรือครูอาจรู้ตัวฆาตกร
วันนี้ผมเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะเซฮุนมันโทรมาบอกว่ามันจะไม่กลับบ้าน
สงสัยจะนอนค้างที่หอของลู่ฮานซินะ
ผมควรบอกเรื่องนี้กับมันดีมั้ยนะ มันจะได้ระวังตัว............
แต่ถ้าโทรไปบอกตอนนี้ก็คงเหมือนผมไปขัดขวางความสุขของมัน
มันไม่ได้เจอลู่ฮานมาเป็นอาทิตย์แล้ว คงอยากจะใช้เวลาร่วมกัน
ไว้พรุ่งนี้กูค่อยเล่าให้มึงฟังละกัน เซฮุน
“ ปาร์ค ชานยอล ” เอ้ะ เสียงใครเรียก........... มันดังมาจากข้างหลังของผมด้วยซิ
หวังว่าหันไปคงจะไม่ใช่หมาป่านะ !
.
.
.
.
.
.
.
“ เอ้า เฮีย ” ร่างสูงใหญ่ของคนที่คุ้นตาส่วมแว่นตาสีดำ ยืนพิงกระโปรงหน้ารถคันหรูพลางหันมามองหน้าผม
“ กูมีเรื่องจะคุยกับมึง ” เฮียเดินเข้ามาหาผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความกังวล เหมือนในใจของเค้ากำลังมีเรื่องร้อนรนอยู่
“ ครับ เรื่องอะไรหรอ ”
“ เข้าบ้านก่อนเถอะ กูว่าคุยตรงนี้ไม่ปลอดภัย ”
นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคนรอบข้างผมต้องเอาแต่พูดคำนี้
‘ไม่ปลอดภัย’
นี้มันกำลังจะเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ........................
คำพูดของเฮียคริส กับ ครูมินโฮอีก มันเหมือนมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างอยู่
และผมต้องรู้ให้ได้ว่ามันคืออะไร
อัพครบละจ้า
ตอนหน้าจะเริ่มเปิดเผยรายชื่อผู้ต้องสงสัยเพิ่มแล้วน้า และไรท์สงสัยว่าจะมีคนตายเพิ่ม
เป็นไงตอนนี้สงสัยใครกันอยู่รึเปล่าเอ่ย ................
สงสัยใครก็บอกกันได้น้า เค้าอยากรู้ อิอิ
อ่านแล้วก็อย่าลืมคอมเม้นกันสักนิดนึงน้า กำลังใจสำหรับคนแต่ง
จุ้บๆ
ความคิดเห็น