คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : Special YunJae # 12
อุ๊ แหวะ แหวะ
เสียงอาเจียนสลับกับเสียงกดชัดโครกดังขึ้นภายในห้องน้ำด้านนอก ก่อนที่ร่างบางจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นห้องน้ำด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะค่อยๆดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเมื่อรู้สึกว่าเรี่ยวแรงเริ่มกลับมามือบางเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบอาเจียนออกจากมุมปาก เรียวขาเล็กพยายามพาร่างอันไร้เรี่ยวแรงของเจ้านายออกมาจากห้องน้ำ แต่เดินยังไม่ทันถึงประตูด้วยซ้ำแจจุงก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แล่นขึ้นมาจุกที่ต้นคอก่อนจะวิ่งกลับไปอาเจียนเช่นเดิม
เป็นแบบนี้อยู่หลายรอบมือขาวถูกยกขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ผุดอยู่เต็มใบหน้า ใบหน้าแสนสวยดูซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัดเพราะวันนี้แจจุงวิ่งเข้าออกห้องน้ำนับครั้งไม่ถ้วน
แจจุงพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้งด้วยความยากลำบากเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้น แต่กว่าแจจุงจะพาตัวเองออกมาจากห้องน้ำได้เสียงโทรศัพท์ก็เงียบไปแล้ว มือบางที่แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงหลงเหลืออยู่หยิบเครื่องมือสื่อสารเครื่องเล็กขึ้นมาดูว่าใครเป็นคนโทรมาก่อนจะกดโทรออกเมื่อรายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้นเป็นชื่อของยุนโฮ
วันนี้แจจุงอยู่ห้องคนเดียวเพราะเป็นวันอาทิตย์ร่างบางจึงไม่ต้องไปทำงาน ส่วนยุนโฮก็ออกไปซ้อมบาสตั้งแต่เช้าเพราะจะมีการแข่งกีฬาของนักศึกษาที่มาจากแต่ละประ เทศในอาทิตย์หน้าและ
ยุนโฮก็ได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของประเทศเกาหลี แจจุงถือสายรอไม่นานปลายสายก็กดรับ
“ ว่าไงแจ .... ” เสียงทุ้มดังมาตามสาย ปากอิ่มระบายยิ้มออกมานิดๆเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันดังแทรกเข้ามาก่อนที่จะค่อยๆเงียบลงสงสัยว่ายุนโฮคงแยกตัวออกมาคุยข้างนอกแล้ว
“ เมื่อกี๊ยุนโทรมาเหรอ ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อนก่อนจะเอนตัวพิงพนักโซฟาเมื่อรู้สึกเวียนหัว เปลือกตาสีน้ำนมค่อยๆปิดลงช้าๆ
“ อ๋อ ใช่...แจทำอะไรอยู่เหรอถึงไม่รับโทรศัพท์ ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยเป็นห่วงเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับแจจุง เมื่อกี๊ที่แจจุงไม่รับโทรศัพท์ยุนโฮก็คิดไปต่างๆนาๆว่าแจจุงเป็นอะไรหรือเปล่าร่างสูงแทบอยากจะขับรถกลับไปดูที่คอนโดเลยก็ว่าได้
ยุนโฮจะไม่ห่วงเท่านี้เลยถ้าหากว่าเมื่อเช้าก่อนออกมาเขาไม่เห็นแจจุงวิ่งเข้าไปอาเจียนอย่างเอาเป็นเอาตายในห้องน้ำ
“ อ๋อ ......ตอนนั้นแจเข้าห้องน้ำอยู่น่ะ ยุนโทรมามีอะไรหรือเปล่า ”
“ แล้วแจเป็นยังไงบ้างเลิกอาเจียนแล้วหรือยัง ” แจจุงสามารถสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่มันถ่ายทอดออกมาทางน้ำเสียงของยุนโฮ
“ ดีขึ้นแล้วล่ะ ” แจจุงเลือกที่จะบอกออกไปอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้ยุนโฮเป็นห่วง ทั้งๆที่อาการตอนนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นหนักกว่าเมื่อเช้าซะอีก
“ ถ้ารู้สึกไม่ดี แจต้องรีบโทรหายุนทันทีนะ ” ร่างสูงกำชับมาตามสาย
“ ครับผม ” แจจุงรับปากคนช่างห่วงด้วยน้ำเสียงทะเล้น “ แล้ววันนี้ซ้อมเสร็จกี่โมงเหรอ เวลาเดิมหรือเปล่า? ”
“ น่าจะประมาณนั้น”
“ แล้วเย็นนี้ยุนอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าแจจะได้ทำไว้รอ ”
“ อืม....ขอเป็นกิมจิจิเกก็แล้วกัน ”
“ กินบ่อยๆไม่เบื่อหรือไง ” รอยยิ้มขบขันปรากฏอยู่บนใบหน้าหวาน เพราะทุกครั้งที่เขาทำอาหารยุนโฮมักจะร้องขอให้เขาทำกิมจิจิเกของโปรดของเจ้าตัวให้ทานด้วยทุกครั้ง
“ ไม่เบื่อหรอกถ้าแจเป็นคนทำ ” บอกเอาใจ แต่เขาชอบอาหารที่แจจุงทำจริงๆนะ ยุนโฮคิดว่าแจจุงทำอร่อยกว่าร้านอาหารซะอีกนี่ถ้าไม่ติดว่ากลัวแจจุงจะเหนื่อยยุนโฮคงขอให้แจจุงทำให้ทานทุกวันแล้วล่ะ
“ ปากหวานตลอดอ่ะ” ร่างบางอมยิ้มกับคำพูดเอาใจของคนรัก ตลอดแหละยุนโฮน่ะปากหวานตลอด “แล้วเดี๋ยวแจจะทำไว้รอนะ ”
“ ขอบคุณครับ ถ้าซ้อมเสร็จแล้วยุนจะตรงกลับบ้านทันทีเลย ”
“ ดีมาก.... ” บอกกลั้วหัวเราะก่อนจะต้องรีบวางสายเมื่อความปั่นป่วนในช่องท้องเริ่มกลับมาอีกครั้ง “ ยุนเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ ”
“ ครับ ....เจอกันที่ห้องนะ ”
ทันทีที่วางสายจากยุนโฮแจจุงก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันทีก่อนจะอาเจียนเอาทุกอย่างที่พึ่งทานเข้าไปออกมาไม่เว้นแม้กระทั่งน้ำเปล่าที่เขาพึ่งดื่มไปเมื่อกี๊ กายบางไหลลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกเมื่อรู้สึกว่าเหมือนร่างกายไร้เรี่ยวแรง ถ้าเป็นไปได้แจจุงก็อยากจะหลับอยู่ตรงนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่สุดท้ายก็ต้องฝืนสังขารออกมาจากตรงนั้นเพื่อไปเตรียมอาหารเย็น
ประตูห้องถูกเปิดออกโดยฝีมือของเจ้าของห้องอีกคน คิ้วหนาขมวดมุ่นเมื่อเดินเข้ามาแล้วพบว่าห้องทั้งห้องมืดสนิท “ แจไม่อยู่เหรอ ” เสียงทุ้มพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆเปิดไฟในห้อง
ขายาวก้าวเดินไปยังส่วนที่เป็นห้องครัวเพื่อหาน้ำดื่มดับกระหาย แต่พอเดินเข้าไปในครัวก็พบว่าอาหารสามอย่างถูกจัดเตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ยุนโฮกำลังจะหยิบโทรศัพท์มาโทรออกหาแจจุงอยู่แล้วเชียวถ้าเกิดว่าตาคมไม่ไปสะดุดเข้ากับร่างบอบบางที่คุ้นตากำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา
ยุนโฮค่อยเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นพรมหน้าโซฟาตัวที่แจจุงนอนอยู่ นิ้วยาวไล้ตามโครงหน้าแสนสวยอย่างหลงใหลแจจุงสวยของเขาสวยแม้กระทั่งตอนหลับ แต่แล้วคิ้วหนาก็ต้องขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจเมื่อสังเกตเห็นว่าใบหน้าของแจจุงดูอิดโรยผิดปกติ
“ อื้อ ” ร่างบางส่งเสียงรำคาญเบาๆเมื่อถูกรบกวนการนอนก่อนที่เปลือกตาสีน้ำนมจะค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ
“ กลับมานานแล้วเหรอ ” เสียงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าคือใครก่อนจะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นนั่งโดยมียุนโฮช่วยพยุง
“ พึ่งมาถึงน่ะ แจเป็นไงบ้าง ” กระแสเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย “ หน้าแจซีดมากเลยนะ ” มือหน้าทาบลงบนหน้าผากดเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ เหรอ.... ” มือบางทั้งสองข้างยกขึ้นมาจับหน้าตัวเองเบาๆ “ สงสัยว่าคงจะเป็นเพราะเปิดแอร์แรงเกินไปมั้ง ”
“ พรุ่งนี้ถ้าไม่ดีขึ้นไปหาหมอกันนะ ” ยุนโฮยังไม่คลายกังวล เขาไม่อยากประมาทเพราะถ้าหากแจจุงเป็นอะไรร้ายแรงจะได้หาทางรักษาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ
“ แจไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก สงสัยคงเป็นเพราะเครียดมั้ง ”มือบางช่วยสางผมด้านหลังให้คนรัก
แจจุงคิดว่าที่เขาอาเจียนอาจจะมีสาเหตุมาจากความเครียดเพราะช่วงนี้ใกล้สอบแล้วแจจุงเลยค่อนข้างที่จะเครียดกว่าปกติ “ กลับมาเหนื่อยๆแจว่ายุนไปอาบน้ำดีกว่านะจะได้สบายตัวแล้วจะได้มาทานข้าวกัน ”
“ ก็ดีเหมือนกัน ” ยุนโฮเห็นด้วยก่อนจะเอ่ยชวนร่างบางด้วยนัยน์ตาสื่อความหมาย “ อาบด้วยกันไหม ”
“ ไม่อ่ะ ไม่อยากโดนหมีลวนลาม ” ร่างบางตอบกลับอย่างรู้ทันยอมอาบน้ำกับยุนโฮก็เท่ากับว่ายอมให้ยุนโฮลวนลามนั่นแหละ
ยุนโฮหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อโดนรู้ทันร่างสูงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้มลงสูดเอาความหอมจากพวงแก้มใสไปสองฟอดใหญ่ๆแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำ
พอยุนโฮลุกไปแล้วแจจุงก็ลุกขึ้นบ้างเพื่อจะได้ไปจัดโต๊ะรอยุนโฮแต่แล้วร่างบางก็ต้องนั่งลงตามเดิมเมื่อรู้สึกหน้ามืดกายบางเซนิดๆ สงสัยคงจะลุกเร็วเกินไปหน่อยเลยทำให้หน้ามืด แจจุงนั่งพักอีกนิดก่อนจะลุกขึ้นอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ได้ลุกเร็วเหมือนครั้งแรก
แต่จะว่าไปแล้วครั้งนี้ก็เป็นครั้งที่สองแล้วที่แจจุงหน้ามืด เพราะตอนที่กำลังทำอาหารเย็นร่างบางก็วูบแล้วไปครั้งหนึ่งโชคทีที่หาที่จับไว้ทันจึงไม่ได้ล้มลงไปกองกับพื้นให้ตัวเองต้องเจ็บตัวเล่น
อาการแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเองนั้นทำให้แจจุงเริ่มกังวลเพราะเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยอยู่ดีๆก็รู้สึกอยากจะอาเจียนหรือหน้ามืดเลยสักครั้ง แต่แจจุงก็เลือกที่จะไม่บอกอาการผิดปกติเหล่านั้นให้ยุนโฮรู้เพราะไม่อยากให้ยุนโฮต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้
ร่างบางส่งยิ้มให้เมื่อเห็นว่ายุนโฮอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วและเขาก็จัดโต๊ะเสร็จแล้วเช่นกัน อาหารมื้อนี้ผ่านไปอย่างยากลำบากสำหรับแจจุงเพราะต้องทนเก็บอาการไม่ให้ยุนโฮสงสัยแต่สุดท้ายแล้วมันก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี
………………………….
ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงคว้าหมอนขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้างเพื่อตัดความรำคาญเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ยุนโฮพลิกตัวอยู่หลายครั้งก็ไม่มีทีท่าว่าเสียงนาฬิกาปลุกจะเงียบลงเหมือนทุกวันเพราะปกติแล้วในทุกๆวันถ้าหากนาฬิกาปลุกดังแจจุงจะเป็นคนตื่นมาปิดมันทุกครั้ง
มือหนาควานหาร่างบอบบางที่นอนอยู่ด้วยกันตั้งแต่เมื่อคืนเพื่อสะกิดบอกให้แจจุงปิดเสียงนาฬิกาปลุกซะที แต่แล้วก็ต้องพบกับความว่างเปล่าเพราะบนเตียงตอนนี้เหลือเพียงยุนโฮคนเดียวเท่านั้น แขนยาวเอื้อมไปหยิบนาฬิกาปลุกมาปิดก่อนจะลุกจากเตียงเมื่อรู้สึกว่าวันนี้แจจุงเงียบผิดปกติเพราะถ้าหากเป็นปกติแล้วละก็ตอนนี้แจจุงคงได้มายืนเขย่าเขาอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วล่ะ
ขายาวก้าวเข้าไปในห้องครัวก็พบกับความว่างเปล่าไม่มีเงาของแจจุงเลยแม้แต่นิดมีเพียงใส้กรอก แฮม และไข่เท่านั้นที่วางอยู่ ดูเหมือนว่าแจจุงกำลังจะทำอาหารเช้าใช่ไหม?
“ หรือว่าจะออกไปข้างนอก ” สงสัยว่าคงจะมีอะไรสักอย่างหมดแจจุงก็เลยออกไปซื้อ ยุนโฮคงเข้าใจแบบนั้นไปแล้วถ้าหากไม่บังเอิญหันไปเจอร่างร่างหนึ่งนอนหมดสติอยู่ที่พื้นห้องน้ำ และเพราะประตูไม่ได้ถูกปิดเอาไว้ยุนโฮจึงรู้ได้ทันทีว่านั่นคือร่างของแจจุง
เร็วเท่าความคิดเมื่อขายาวพาเจ้าของเดินเข้าไปหาคนอันเป็นที่รักโดยอัตโนมัติ ยุนโฮช้อนตัวแจจุงขึ้นมาไว้บนตักก่อนจะเรียกเชื่อร่างบางเบาๆ หวังให้ร่างบางตื่นขึ้นมาเพราะอย่างน้อยยุนโฮจะได้รู้ว่าแจจุงยังมีสติอยู่
“ แจ .. แจจุง ...แจจุงครับ ”
“ ....................... ”
“ แจได้ยินยุนหรือเปล่า ” มือหนาตบลงบนแก้มขาวเบาๆเพื่อเรียกสติแต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม แจจุงยังคงนอนนิ่ง
ยุนโฮที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรแจจุงถึงจะยอมตื่นขึ้นมาคุยกับเขา สุดท้ายจึงตัดสินใจอุ้มคนรักขึ้นแนบอกเพื่อพาออกจากห้องน้ำ ยุนโฮวางแจจุงลงบนโซฟาอย่างทนุถนอมก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งหายเข้าไปในห้องนอนแล้ววิ่งกลับออกมาพร้อมกับกุญแจรถ
สิ่งที่ยุนโฮคิดได้ในตอนนี้คือเขาต้องพาแจจุงไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด ยุนโฮค่อยๆอุ้มแจ
จุงขึ้นอีกครั้งก่อนจะพาไปโรงพยาบาลด้วยความเร่งรีบ
และทันทีที่ถึงโรงพยาบาลแจจุงก็ถูกนำตัวเข้าห้องตรวจทันที ส่วนยุนโฮก็ได้แต่ยืนกระวนกระวายอยู่ด้านนอกเพราะคุณหมอไม่อนุญาตให้เข้าไป กว่าครึ่งชั่วโมงที่แจจุงหายเข้าไปในห้องตรวจและก็กว่าครึ่งชั่วโมงเช่นกันที่ยุนโฮเดินไปเดินมาอย่างกับคนบ้า
และทันทีที่ประตูห้องตรวจถูเปิดออกยุนโฮก็รีบพุ่งเข้าไปหาคุณหมอทันทีก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ คนไข้เป็นยังไงบ้างครับคุณหมอ ” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ตอนนี้เขาเป็นห่วงแจจุงยิ่งกว่าอะไร
คุณหมอมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างพิจารณาก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ ไม่ทราบว่าคุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ ”
“ ผมเป็นแฟนเขาครับ แฟนผมเป็นยังไงบ้างครับเขาปลอดภัยใช่ไหมครับ ” ตอบคำถามคุณหมอก่อนจะรัวคำถามใส่คุณหมอกลับเป็นชุด
“ ครับ ทั้งแม่และเด็กปลอดภัยแล้วครับ ” คุณหมอหนุ่มบอกยิ้มๆ
ปากหยักยกยิ้มด้วยความโล่งอกเมื่อรู้ว่าคนรักปลอดภัย แต่เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี๊คุณหมอบอกว่าแม่และเด็กนี่นาแต่แจจุงของเขาไม่มีเด็กนะ สงสัยว่าคุณหมอคงจะเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า
“ คุณ หมอว่าไงนะครับ แม่ และเด็ก เหรอครับ สงสัยว่าคุณหมอคงบอกผิดคนแล้วล่ะครับเพราะแฟนผมเป็นผู้ชายนะครับ ”
คุณหมอขยับแว่นสายตาเล็กน้อย พร้อมกับจ้องหน้าร่างสูงตรงหน้า“ ถ้าแฟนของคุณคือคนไข้ที่ชื่อคิมแจจุง ก็ไม่ผิดคนหรอกครับเพราะคุณคิม แจจุงตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์แล้ว ” คุณหมอเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
คุณหมอแน่ใจว่าเขาบอกญาติคนไข้ไม่ผิดคนแน่นอน เพราะคนไข้ที่เขาตรวจเมื่อสักครู่นั้นเป็นผู้ชายซึ่งหลังจากตรวจจนเสร็จแล้วก็พบว่าคนไข้ได้ตั้งครรภ์อ่อนๆ
ยุนโฮเบิกตาโพรงกับคำพูดที่ชัดเจนของคุณหมอ“ ตั้งครรภ์ ที่แปลว่าท้องนะเหรอครับ ” ยุนโฮเอ่ยถามคุณหมอด้วยน้ำเสียงตกใจ เมื่อกี๊คุณหมอบอกว่าแจจุงท้องงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเขาก็กำลังจะได้เป็นพ่อคนน่ะสิ
“ ใช่ครับ ยินดีด้วยนะครับคุณกำลังจะได้เป็นคุณพ่อ ”
“ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากๆครับ” เอ่ยขอบคุณด้วยความดีใจคนที่พึ่งรู้ว่าตัวเองกำลังจะได้เป็นพ่อคนดึงคุณหมอเข้าไปกอดด้วยความดีใจ ตอนนี้ยุนโฮดีใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว เขากำลังจะมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว ไชโย !
……………………………………..
มือใหญ่ค่อยๆเปิดประตูให้เบามือที่สุดเพราะเกรงว่าจะไปรบกวนการพักผ่อนของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง คุณหมอบอกว่าเพราะร่างกายของคุณแม่อ่อนเพลียเกินไปเลยทำให้หมดสติไป ซึ่งในช่วงสามเดือนแรกนี้คุณพ่อต้องคอยดูแลคุณแม่อย่างใกล้ชิดเพราะเป็นช่วงที่ร่างกายกำลังปรับตัวเพื่อรับกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น และเป็นช่วงที่เสี่ยงต่อการแท้งได้ง่าย
ยุนโฮค่อยๆลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียงมือหนาจับมือบางขึ้นมากุมไว้ก่อนจะประทับจูบลงไปอย่างสุดรัก ใบหน้าคมคายยังคงมีรอยยิ้มแห่งความสุขติดอยู่นัยน์ตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าแสนสวยด้วยความรู้สึกรักมากมายถ้าแจจุงรู้ว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกันแจจุงจะดีใจหรือเปล่านะ
ยอมรับว่าตอนแรกที่ได้ยินจากปากคุณหมอยุนโฮก็ช็อคเหมือนกันเพราะยังตั้งตัวไม่ทัน แต่พอตั้งสติได้มันก็กลายเป็นความยินดีเข้ามาแทนที่
ร่างบางที่อยู่บนเตียงขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่เปลือกตาสีน้ำนมจะค่อยๆเปิดขึ้นช้าๆ แจจุงหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อยังไม่ค่อยชินกับแสง ตากลมประสานกับลูกตาคมเข้มที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้วก่อนที่
ยุนโฮจะยกยิ้มอ่อนโยนส่งมาให้
“ ตื่นแล้วเหรอ ” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยกระแสเสียงอ่อนโยน มือหนายังคงกุมมือบอบบางเอาไว้ไม่ปล่อย “ แจเป็นไงบ้าง แจรู้ไหมว่ายุนตกใจแทบแย่แน่ะ”
“ แจมาอยูที่นี่ได้ยังไงอ่ะ ” ตากลมกวาดมองไปรอบๆสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
แจจุงจำได้ว่าที่สุดท้ายที่เขาอยู่คือห้องน้ำที่คอนโดไม่ใช่เหรอแล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ
“ แจเป็นลมน่ะ คุณหมอบอกว่าร่างกายแจอ่อนเพลียเกินไปก็เลยทำให้เป็นลมหมดสติไป ” ยุนโฮพูดเหมือนที่คุณหมอบอกเป๊ะเลย
“ เหรอ.....แล้วคุณหมอบอกอีกหรือเปล่าว่าแจเป็นอะไร ” แจจุงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลนิดๆ
เพราะกลัวว่าคุณหมออาจจะตรวจพบโรคที่เกี่ยวกับอาการผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเขาในช่วงนี้
“ บอก .... ” ร่างสูงเคลื่อนตัวจากเก้าอี้ขึ้นไปนั่งบนเตียงเดียวกับแจจุง ปากหยักกลั้นยิ้มเขาไว้เมื่อเกิดนึกสนุกอยากแกล้งคนตัวเล็กขึ้นมา
“ คุณหมอบอกว่าแจเป็นอะไรเหรอ ” ถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลหวังว่าเขาคงไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงนะ
“ คุณหมอบอกว่า...... ” เว้นระยะเอาไว้ให้อีกคนได้ตื่นเต้นเรื่อยๆ ใบหน้าคมแกล้งทำเป็นเศร้า
“ ว่า... ” จะเว้นช่วงทำไมล่ะยุนโฮไม่รู้หรือไงว่าเขากังวลมากแค่ไหน
“ คุณหมอบอกว่าแจกำลังจะเป็นคุณแม่แล้วนะ ” เสียงทุ้มบอกพร้อมกับระบายยิ้มกว้าง แจกำลังจะได้เป็นคุณแม่ส่วนยุนก็กำลังจะได้เป็นคุณพ่อครอบครัวของเราได้เริ่มต้นขึ้นแล้วนะ
“ ตลกแล้วยุน พูดดีๆคุณหมอบอกว่าแจเป็นอะไร ” แจจุงยู่ปากใส่คนรักเพราะคิดว่ายุนโฮกำลังล้อเขาเล่นอยู่ก่อนจะบอกให้ร่างสูงบอกความจริงซะที
“ ยุนไม่ได้พูดเล่นนะ คุณหมอบอกว่าแจท้องได้5 สัปดาห์แล้ว ” ยุนโฮบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังเมื่อเห็นแจจุงทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
“ ยังไม่เลิกใช่ไหม ” ยังๆยังเล่นไม่เลิกใช่ไหม เล่นแบบนี้แล้วสนุกมากใช่ไหมได้แกล้งเขาแล้วมีความสุขใช่ไหม
“ นี่แจไม่เชื่อที่ยุนพูดเหรอ ”
“ ก็ไม่เชื่อน่ะสิ ” ใครเชื่อก็บ้าแล้ว เขาจะท้องได้ยังไงในเมื่อทุกครั้งที่มีอะไรกันเขาก็ป้องกันตลอด
เพราะรู้ว่าสมัยนี้ผู้ชายท้องได้มันกลายเป็นเรื่องปกติดังนั้นทุกครั้งที่มีอะไรกันแจจุงจะป้องกันทุกครั้งเพราะรู้ว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะมีลูกเพราะทั้งเขาและยุนโฮต่างก็เรียนอยู่ด้วยกันทั้งคู่ แต่แจจุงคงจะลืมไปว่าคนเราทุกคนย่อมมีสิทธิ์ที่จะพลาดได้
ยุนโฮทำหน้าเหนื่อยใจเพราะไม่รู้จะพูดอย่างไรแจจุงถึงจะเชื่อสงสัยว่าคงต้องรอให้ท้องโตก่อนถึงจะเชื่อล่ะมั้ง แต่แล้วในขณะที่ร่างสูงกำลังจนปัญญาอยู่นั้นประตูห้องก็ถูกเคาะเบาๆก่อนจะตามมาด้วยร่างของคุณหมอและนางพยาบาลที่เดินเข้ามาตรวจอาการ
“ ถ้างั้นแจก็ถามหมอเอาเองละกัน ” ในเมื่อเขาพูดแล้วแจจุงไม่เชื่องานนี้คงต้องให้คุณหมอช่วยยืนยันแล้วล่ะ
“ สวัสดีครับคุณหมอ ” แจจุงทักทายคุณหมอด้วยรอยยิ้มบางๆ
“ สวัสดีครับ ผมแวะมาบอกว่าถ้าน้ำเกลือกระปุกนี้หมดก็กลับบ้านได้แล้วครับ ”
“ ขอบคุณครับ ”
“ กลับบ้านไปคุณแม่ต้องดูแลตัวเองดีๆนะครับ พักผ่อนให้มากๆมันจะเป็นผลดีกับเด็กในท้องนะครับ ” คุณหมอยังคงตรวจไปเรื่อยๆพร้อมกับให้คำแนะนำ เพราะดูจากประวัติคนไข้แล้ว ท้องนี้เป็นท้องแรกของแจจุง
แจจุงนิ่งให้กับคำแนะนำของคุณหมอก่อนที่เสียงหวานจะเอ่ยถามขึ้น“ เดี่ยวก่อนฮะ นี่คุณหมอกำลังพูดเรื่องอะไรฮะ ผมงงไปหมดแล้ว ”
คุณแม่งั้นเหรอ? เด็กงั้นเหรอ? ทำไมคุณหมอถึงได้พูดเหมือนกับว่าเขากำลังท้องอยู่อย่างนั้นแหละ
“ สามีคุณยังไม่ได้บอกเหรอครับว่าคุณตั้งครรภ์ได้ 5 สัปดาห์แล้ว ” คุณหมอเอ่ยถามด้วยสีหน้าแปลกใจ
คุณหมอนึกว่าแจจุงรู้เรื่องนี้แล้วซะอีก เพราะก่อนที่จะแยกกันยุนโฮได้ขอร้องไม่ให้เขาบอกแจจุงเพราะร่างสูงจะเป็นคนบอกเอง คุณหมอหันไปมองคนที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆเป็นเชิงถามว่าคุณยังไม่ได้บอกเหรอ ซึ่งทำตอบที่ได้กลับมาก็คือ ผมบอกแล้วแต่เขาไม่เชื่อ
“ คุณหมอล้อผมเล่นใช่ไหมฮะ ” ร่างบางพยายามหัวเราะออกมาทั้งที่ยากเต็มที หรือว่าสิ่งที่แจ
จุงกลัวที่สุดกำลังจะเกิดขึ้น
“ ผมไม่เคยเอาความรู้สึกของคนไข้มาล้อเล่นครับ ทุกอย่างคือความจริงถ้าคุณยังไม่เชื่อเดี๋ยวผมจะให้พยาบาลเอาผลตรวจมายืนยันนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ ” คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆหากแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง เรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้หมออย่างเขาไม่เอามาล้อเล่นหรอก
ยุนโฮโค้งคุณหมอเป็นการขอบคุณก่อนจะเดินไปส่งถึงหน้าประตู “เห็นไหมยุน บอกแล้วแจก็ไม่เชื่อ ”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินกลับมาในห้อง แต่แล้วยุนโฮก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนบนเตียงกำลังร้องไห้ มือขาวทั้งสองข้างกำหมัดแน่น
“ แจร้องไห้ทำไม ” ยุนโฮรีบถลาเข้ามาหาคนรัก แจจุงร้องไห้ทำไมมือหนาค่อยๆเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าแสนสวยแต่ดูเหมือนยิ่งเช็ดมากเท่าไหร่น้ำตาก็ไหลมากขึ้นเท่านั้น
“ ยุน เมื่อกี๊คุณหมอล้อเล่นใช่ไหม แจไม่ได้ท้องใช่ไหม ” เอ่ยถามเสียงดังราวกับคนเสียสติมือบางเขย่าไหล่คนรักแรงๆเพื่อหวังให้ได้คำตอบที่ต้องการ
เมี่อกี๊คนหมอล้อเล่นใช่ไหม ? เขาไม่ได้ท้องใช่ไหม ?
ยุนโฮรั้งตัวคนรักเข้ามากอดเมื่อเห็นแจจุงร้องไห้หนัก ปากก็พร่ำออกว่าตัวเองไม่ได้ท้อง ปากหยักจูบลงบนขมับบางเบาๆเมื่อปลอบให้แจจุงสงบลง ทั้งๆที่ในใจของยุนโฮกำลังเกิดคำถาม
แจจุงเสียใจที่ท้องกับเขางั้นหรือ
“ มันคือความจริงแจ ความจริงที่ว่าเราสองคนกำลังจะมีลูกด้วยกัน แจไม่ดีใจเหรอ” เสียงทุ้มกระซิบบอกเบาๆที่ข้างหู
“ ไม่เอา แจไม่อยากท้องตอนนี้ แจยังไม่พร้อม ” ร่างบางโวยวายพร้อมกับกำปั้นเล็กที่กระหน่ำทุบลงไปที่หน้าท้องของตนเอง
ไม่เอา เขายังไม่อยากท้องตอนนี้ เขายังไม่พร้อม ยังมีอีกหลายอย่างที่เขาอยากทำแต่ยังไม่ได้ทำ
ยุนโฮรีบรวบมือแจจุงเอาไว้เมื่อเห็นว่าร่างบางยังคงกระหน่ำทุบลงบนหน้าท้องของตัวเองไม่หยุด ตาคมจ้องมองใบหน้าของคนรักด้วยแววตาเจ็บปวด
ทั้งๆที่เขาดีใจแทบตายที่รู้ว่ากำลังจะมีลูก แต่แจจุงกลับเสียใจจนคิดที่จะทำร้ายได้แม้กระทั่งเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง
“ แล้วแจจะทำยังไง แจจะไปเอาเขาออกรึไง ในเมื่อเราเป็นคนทำให้เขาเกิดมาเราก็ต้องรับผิดชอบในการกระทำของเราสิ ” ยุนโฮตะคอกเสียงดังเพื่อเตือนสติไม่ให้แจจุงทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้
“ ยุนก็พูดได้สิยุนไม่ได้เป็นคนท้องนี่ ” มองคนรักตาขวาง ยุนโฮก็พูดได้สิยุนโฮไม่ใช่คนอุ้มท้องเหมือนเขานี่
กายบางสั่นเทาเพราะแรงสะอื้น ทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้ต้องมาเกิดกับเขาด้วย คนอื่นที่พร้อมจะมีตั้งเยอะทำไมไม่ไปเกิดจะมาเกิดทำไมกับคนที่ยังไม่มีอะไรมั่นคงในชีวิตเลยอย่างเขา
“ ใช่...ยุนไม่ได้เป็นคนท้อง แต่ยุนก็มีส่วนทำให้เขาเกิดมาอย่าทำร้ายตัวเองเลยนะถ้าแจไม่เห็นแก่ยุน แจก็เห็นแก่หนึ่งชีวิตบริสุทธิ์เถอะนะ ” เสียงทุ้มวอนขอด้วยน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม
ถ้าแจจุงไม่เห็นแก่เขาที่กำลังดีใจแทบบ้าเพราะรู้ว่าจะได้เป็นพ่อคน ก็ขอให้เห็นแก่หนึ่งชีวิตบริสุทธิ์ที่เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย และถึงแม้ว่าเขาจะได้เป็นคนท้องแต่เขาก็มีส่วนทำให้เด็กคนนี้เกิดมา เขาก็แค่อย่างจะรับผิดชอบในการกระทำของตนเองก็แค่นั้น
“........................”
“ เขาอาจจะเกิดมาจากความผิดพลาดของเราสองคน แต่ยุนมั่นใจว่าเขาเกิดมาด้วยความรักของเราทั้งสองคน” บอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ยุนโฮแน่ใจว่าเด็กคนนี้เกิดมาจากความรักที่เขากับแจ
จุงมีให้แก่กัน
“ ในเมื่อเขาเกิดมาแล้ว......แจจะทำร้ายเขาได้ลงคอเหรอ ” ร่างสูงเกลี่ยกล่อมเมื่อเห็นว่าแจจุงเริ่มสงบลงแล้ว
แจจุงนิ่งเงียบไม่ยอมตอบอะไรหากแต่ก็ไม่ได้โวยวายเหมือนตอนแรก มาคิดๆดูแล้วมันก็เป็นอย่างที่ยุนโฮพูดจริงๆ
เด็กในท้องไม่ได้ผิดอะไรเลย ถ้าจะหาคนผิดก็คงเป็นเขากับยุนโฮที่ไม่ทันได้ระวังจึงทำให้เกิดเรื่องผิดพลาดแบบนี้ขึ้นมา
“ แจไม่ใจร้ายถึงขนาดฆ่าลูกของตัวเองหรอกน่า ”
“ หมายความว่าแจจะเก็บเขาไว้ใช่ไหม ” ปากหยักยกยิ้มดีใจที่ได้ยินคำตอบที่สื่อออกมาในทางที่ดี
“ ก็ทำให้เขาเกิดมาแล้วนี่ ก็คงต้องดูแลเขาให้ดีที่สุด ” ในเมื่อกลับไปแก้ไขในที่สิ่งที่ผิดพลาดไม่ได้แล้ว สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ ขอบคุณนะ ยุนก็จะดูแลแจและลูกให้ดีที่สุดเหมือนกัน เราจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันนะ ”
อ้อมแขนแข็งแกร่งรั้งกายบางเข้าไปกอดด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็ได้ทำหน้าที่พ่ออย่างที่หวัง เขาสัญญาว่าเขาจะดูแลแจจุงกับลูกให้ดีที่สุดเท่าที่สามีและพ่อคนหนึ่งจะทำได้
ความคิดเห็น